Eerlijk gezegd, regen is nodig om alles gezond te houden en de zon is nodig om alles te doen groeien en bloeien. Dat laatste is natuurlijk veel plezanter en bezorgt ons de nodige vitamines om gezond en veilig de komende winter te doorstaan. Dat bedoelt het nieuwe woord van Van Daele: leefdieet. Vertaling van 'life diet', een gezonde leefregel op gebied van eten en drinken. Een leefdieet is een leefregel om in leven te blijven op een manier die de aarde zo min mogelijk belast, want ieder organisme dat leeft, heeft voedingstoffen nodig. Vanaf vandaag ga ik dat proberen toepassen, een gezonde voedingsgewoonte er op nahouden. Daarom heb ik gisteren mijn crème glaces dozen leeg gemaakt. Niet weggesmeten natuurlijk, maar de laatste restjes van die calorierijke lekkernij aan mijn lichaam toevertrouwd. Hopelijk moet ik na een volgende bloedcontole geen 'ozempic' innemen omdat mijn bloedsuiker te hoge waarde kent en er gevaar bestaat voor diabetes type 2, de suikerziekte van de overdaad. Ik ga zeker tot volgende zomer wachten om nog ijsjes mee te brengen van het grootwarenhuis, het is toch te koud aan het worden om er veel inwendig plezier aan te beleven. Vanaf nu weer proberen gezonde winterkost tot mij te nemen, die zit meestal boordevol vitaminen en hoef ik geen supplementen in te nemen. Maar het weer van vandaag is uitnodigend genoeg om buiten een boek te lezen in plaats van binnen in de zetel. Ik kan ondertussen kijken of er nog een aardbeitje rijp wordt. Ik heb een ras met rode bloemekes en dat levert me al sinds de maand mei, aardbeitjes. Weliswaar kleintjes, maar met vast vlees en heerlijke smaak. En met dit heldere weer zal ik deze avond ook het ISS zien overvliegen rond 21u39 vanuit het westen naar het oosten. Fascinerend!. Meer is er vandaag niet te beleven, alleen is het de laatste dag van kusttram gekend als de 'BN' en rijdt er vanaf nu alleen nog de nieuwe 'Zeelijner' op de sporen van Knokke naar de Panne en vice versa. Misschien worden die oude stellen bij zware drukte in de zomer nog eens uit de remise gehaald. Ik ga mijn middagmaal nuttigen en dan buiten zitten en lezen. Nog 100 blz in "Oog om Oog" van Alridge. Dat zal vandaag wel moeten lukken om de laatste pagina om te slaan. Tot morgen
Het is herfstweekend en tegelijkertijd vandaag 'burendag'. Goed ingeduffeld om geen sneuvering op te doen bij dit gure weer, heb ik mijn burenklapke al gedaan. Iedereen komt buiten om de gazet uit de brievenbus te halen, of is naar de bakker geweest om vers brood en koffiekoeken, of heeft zijn auto moeten verplaatsen. Gasboetes voor fout parkeren wordt hier met de radarauto gedaan. Een flexi-jobber, die voor het parkeerbedrijf een ganse dag rondrijdt in het electrische autootje, om mensen op de bon te zwieren als ze al durven hun niet geregistreerde karretje in onze woonwijk achter te laten. Stilaan weet iedereen dat en zorgt voor serieus minder parkeerdruk en overlast van rondrijdende ééndagstoeristen. Het is gelukkig geen shortjes of korte broeken weer meer. Ook mijn dochter is tegen de vlakte gegaan, maar met haar fiets. Ook zonder kleerscheuren noch gebroken of verstuikte botten. Wel, juist zoals haar moeder, met een gekleurde lichaamshelft als gevolg. Door de friste buiten kunnen we al dat blauw bloed bedekt laten, we zijn toch niet van adel.
Ik wil mijn ogen niet sluiten voor de miserie en ellende of al het negatieve dat de mensen elkaar of onze planeet aandoen, maar ik ben iemand die toch probeert iets te vinden dat de 'zeden verzacht'.Ik lees graag een gedichtje op tijd en stond. 'Loftoejoe' op instagram, schrijft regelmatig wat poëzie op dat platform. Korte gedichtjes met een emotie van de dag. Of ik neem het boekje van Stijn De Paepe (1979-2022) even ter hand. Vandaag vond ik iets nieuws, weliswaar in onze Franse taal, maar met woorden die iedereen wel ooit geleerd heeft, getekend met 'viedesmots': j'aime les personnes simples, celles qui sont heureuses avec peu, qui ne vous demandent pas la lune, mais qui vous offrent des étoiles sans le savoir. Tot morgen
Nog 100 dagen en 2023 is passé. En wie 100 dagen zegt aan de studenten, krijgen als antwoord van al de leerlingen, 'dat vieren we'. Ik ben ook nog een student, gezien mijn voornemen, plicht én daad bij het woord voegend, iedere dag een nieuwigheid te leren of terug op te frissen. Vandaag begon ik bij de bestudering van de kledij van de moslim gemeenschap, omdat Eddy me een foto toestuurde met de veranderende kledij voor vrouwen in sommige landen, voornamelijk daar waar de ayatollah's en imams het hoge woord voeren en heersen over de burgers. Nergens noch in de koran of andere godsdienstige geschriften wordt er melding gemaakt van het verpakken van vrouwenlichamen om het onzichtbaar te maken. Alles is gestoeld op interpretaties van de woorden 'sieraad', 'stampen' in de Koran of de geschriften van de Profeet en overleveringen. Al schrijf ik dat vrij simplistisch want ik ben geen specialist van de Islam, noch van de Koran, noch van de Hadith of overleveringen van de woorden, daden en leven van de profeet Mohammed (571-632). Het aantal overleveringen bedroeg ± 600.000 waar Al Bukhari (810-870), imam en schriftgeleerde, bracht er orde in, door er maar 7000 in zijn verzameling op te nemen. Dit zijn richtlijnen die door de jaren heen altijd maar strenger en strenger worden vooral voor de moslima en haar kledij. Dat gaat van djellabah (lang gewaad voor man en vrouw), hidjab (hoofddoek die haar en nek bedekt), chador (alleen gezicht te zien), khimar (laat het gezicht vrij), nikab (bedekt het lichaam en enkel spleet voor de ogen), boerka (alles bedekken en gaas voor de ogen om door te kijken). Hopelijk ben ik een beetje correct in dit moeilijke godsdiensthoofdstuk. Maar de foto is een werkelijkheid voor vele vrouwen die achterblijven in landen die hen niet alleen beknot in kledij, maar hen ook verbied uit werken te gaan, te studeren en kennis te vergaren. Iedereen weet wat er gaande is, maar die landen zijn rechtsstaten waar buitenlandse mogendheden zich niet mogen mengen in het binnenlandse bestuur. Hopelijk keren de kansen voor deze vrouwen eens terug naar de betere tijden die ze jaren geleden kenden. Misschien kunnen ze dan meewerken aan de universiteit van Tokio, die Artificiële Intelligentie inzet om de 'spraak van de kippen' te verstaan. Aan uniefs worden altijd onderwerpen gezocht die echt een nuttig gebruik maken van de onderzoeksgelden die men toebedeeld krijgt. Aha, dachten Japanse bollebozen, kippen kakelen, tokken en klokken. Wat willen die beesten daar allmaal mee uiten en kunnen we een manier vinden om dat te verstaan? Natuurlijk onze Oosterse vrienden zijn vindingrijk genoeg en gebruiken de computer niet voor blogs te schrijven zoals ik, maar om de taal van het hennetje te verstaan. En waarempel, ze vonden een 30-tal verschillende klanken die de haan en de kip gebruiken om hun wedervaren en emoties aan elkaar mede te delen. Ze vonden zelfs 6 emotionele toestanden waar de 'pok pok' taal voor gebruikt wordt: honger, woede, tevredenheid, opwinding en natuurlijk angst en stress vooraleer ze een kopke kleiner worden gemaakt en gepluimd. Nu ga ik mijn 100 dagen vieren. Tot morgen
Volgens de lessen aardrijkskunde, die ik kreeg in het lager en middelbaar onderwijs, begint vandaag de herfst op het Noordelijk Halfrond. Ik volhard in de boosheid en erken noch 1 septemeber, noch 22 of 23 september als de start van dit voorlaatste seizoen van het jaar. En weet ge wat? Het weer geeft me meteen gelijk: wind, regen, de bladeren die van de bomen vallen en de temperatuur die amper 12°C is. Ik zit hier dus met sokken aan, een pull met lange mouwen en heb een sjaal bij de hand voor als ik buiten ga. Met of zonder paraplu, de hond heeft zijn wandelingske in de tuin nodig en daarbij ben ik van dienst voor het opruimwerk. Er zijn 2 weerspreuken die vandaag gelden. 1) op Matthëus storm en wind, bestaat de kans dat men volgende Pasen (31/03/2024) nog de winter vindt. 2) is Matthëus helder en klaar, vele stormen verwacht u maar. Een verwittigt mens is er velen waard. Ik heb een dak boven mijn hoofd en zit bij manier van spreken, warm en droog. Dit in tegenstelling met een jonge vrouw van 20 jaar, die een protestactie voert tegen de komst van een asielcentrum, dat direct voedsel en onderdak verleent aan migranten. Zij blijft buiten in de kou staan, vindt geen onderdak, geen vast adres en dus ook geen job. Soms is de administratieve mallemolen té streng voor de eigen bevolking. Hopelijk zet haar optreden toch een paar politiekers aan het denken. Mensen uit oorlogsgebieden hier een toekomst bezorgen is mooi, maar de eigen bevolking geraakt soms ook in de modder en hebben echt hulp nodig om eruit getrokken te worden.
Op 21 september is het niet alleen de "Vredesdag" ingesteld door de VN in 2001, maar ook de "Internationale Dag tegen Alzheimer". Het zwarte beest van de gepensioneerde mens. Deze ziekte, een soort dementie, is de schrik van allen die wat ouder aan het worden zijn. Naarstig zijn vele onderzoekscentra en universiteiten op zoek naar medicatie voor deze 'vergeetziekte'. Hopelijk vinden ze voor de mensen die geplaagd zijn met dergelijk ziektebeeld, een behandeling. Maar belangrijk voor de 'gezonde mens', is dat er een middel gevonden wordt ter voorkoming van de 'plakken' in ons brein. Er is een onderzoek aan de gang om de positieve effecten, die het gebruik van 'gingko biloba' zou hebben op de 'memorie' zowel bij studenten als bij ouderen. Ik heb dan maar besloten dit toe te voegen aan mijn dagelijks inname van supplementen. Tot morgen
"Gekken haasten zich, slimmen wachten, wijzen gaan de tuin in", een Chinees gezegde dat ik wil gebruiken bij de opening van de 'Gedenktuin voor de slachtoffers van de kindermoordenaars' in Marcinelle, een buitenwijk van Charleroi. Op de ruines van het huis waar de meisjes, Julie, Melissa, Laetitia, Sabine, An, Eefje, werden opgesloten, vernederd, verminkt, gevangen gehouden, seksueel misbruikt, vermoord, werd, bijna 30 jaar na datum van de feiten, omgetoverd tot een mooie hoektuin met mooie fresco's op de muren van de huizen die het omringd. En toch blijven die gruwelijkheden gebeuren, zelfs gefilmd en verspreid op sommige platformen van het internet. Het is niet alleen gruwelijk dat dergelijke mishandelingen, sadistische zedenfeiten (vooral bij kinderen en jeugd) blijven gebeuren en gefilmd worden maar dat er dan nog mensen zijn die 'kicken/kikken' op het bekijken van de beelden van dergelijke barbariën, ze aanschaffen om ze dikwijls nog door te geven aan ander 'geïnteresseerden'. Zijn deze mensen zogezegd te 'genezen'? Laat het me hopen, al heb ik daar wel sterke twijfels over. Niettegenstaande het vandaag toch een herdenking is van de sprookjesschrijver bij uitstek, Jacob Grimm (1785-1863) die samen metzijn broer Wilhelm zoveel mooie sprookjes schreef die eindigden met "ze leefden nog lang en gelukkig" en waar het "goede" altijd overwon, spreken de recente gebeurtenissen door een resem BV, de sprookjes en de genezing van sommige delinkwenten dat tegen. In de nasleep van de gruwel in 1995, werd door Jean-Denis Lejeune, Child Focus opgericht in 1997. Een Stichting die tot doel heeft 'Vermiste en Seksueel uitgebuite Kinderen' te zoeken en bij te staan. Tel 116.000 zou in ons geheugen en dat van onze kinderen moeten gegrifd staan. Tot morgen
Nee, niet panikeren, ik ben niet kinds geworden noch een fan van K3 sinds vandaag. Het is alleen dat de titel van dat kinderliedje goed beschrijft hoe mijn armen en benen ogen, enkele dagen na mijn aanbidding van het zand op het strand. Het was geen gewilde knieval, dat heb ik al geschreven, het was een forse plof op het harde gedeelte van het strand. Ondanks het zonnige weer kan ik me niet echt in shorts vertonen noch met korte mouwkes rondlopen. Alles is aan het genezen en ziet dus bont en blauw, gaande van paars, geel, groen, geel, rood en nog een streep wit en blauw. Alle kleuren van een wondermooie regenboog, die er vandaag aan de hemelkoepel niet zal op te merken zijn. 'Haast en spoed, zijn zelden goed', is een spreekwoord dat ik meer indachtig moet zijn en zo leer ik zelfs op een gezegende leeftijd dat gezegdes een waarheid kunnen bevatten. Dus ja, ik voel aan mijn botten en knoken dat ze tegen iets hards gebotst zijn en dat zoiets ook goed te zien is. Rondlopen is voor het moment alleen geschikt in de tuin. Voor de hond is dat toch voldoende, als die maar kan springen en zoeken naar zijn bal, speelt de plaats waar dat gebeurt geen rol. Deze middag zal ik wel kijken naar de Nederlandse modeshow van hun koningshuis, althans wat de dames betreft. de heren komen sowieso in zwarte pitteleer of pandjesjas. Die mode bestaat al eeuwen. Naar Maxima, Amalia, Alexia en Laurentien ga ik kijken. Ariane studeert in Italië kunstgeschiedenis, dat is toch de bedoeling. De miljoenennota van Rutte wordt er gepresenteerd door de koning in vol ornaat. Of hij met de Gouden Koets komt aangereden of met een ander vehikel zich verplaatst naar de Koninklijke Schouwburg in Den Haag, zal ik straks wel merken. Enfin, ik zal in ieder geval vier haute couture jurken kunnen bekijken. Daarna ga ik wat naar opgenomen programma's kijken, vooral dan de thrillers en de detectieves, die te laat op de avond uitgezonden worden. Van al hetgeen er zogezegd als 'nieuw' op tv wordt getoond, is er niks naar mijn gading bij. Ik kijk regelmatig naar de duidingsprogramma's op Canvas, maar té veel ernst, gezaag en gezever, rampenverslaggeving en ongelukkenn, is ook niet goed voor de nachtrust. Ik heb even gekeken naar de afkooksels van de goede buitenlandse topics zoals 'Married at First Sight' en 'Masterchef', maar dat is droefheid op een hoopje. Eergisteren ontdekte ik dan de Amerikaanse remake van "The Office", maar ik moet het nog verder bekijken of ik dat even grappig ga vinden als de oorspronkelijke Britse reeks met Ricky Gervais. Ik kijk wel met gemengde gevoelens naar 'Interview met de Geschiedenis" gepresenteerd door Arnout Hauben, omdat er op dat moment niks beters te bekijken valt. Enfin, een boek lezen is nog altijd het beste om zonder ergernis aan de slaap te beginnen. Tot morgen
Ik ben wakker geworden met een lied van Luk Bral (1949-2020): "Hallo hier ben ik dan, dag mensen op het plein, .....dag dorp van mij, dag mensen allemaal....". Het is een mooie Vlaamse song die nogal dikwijls over het hoofd gezien worden. Zoals steeds te beluisteren op het internet. En ik ben wakker geworden met minder stijfheid, in armen, benen, knieën, schouders enz. Vandaar dat het vrolijke deuntje door mijn hoofd galmde dat over 'een blonde varkenshoeder' gaat, een 'dronken kastelein' en een 'pierlala'. En er is weer een nieuwe week van start gegaan. Hoe ik dat als op 'rust gestelde' weet? Gisteren zat er een gazetje in mijn brievenbus dat er door een buur was gedeponeerd, en daar stond in koeien van letters op dat het "Zondag" was. En van hetgeen ik nog geleerd heb, komt na mijn nachtrust van die dag, een volgende week, die begint met een maandag. En zo weet ik wat ik iedere dag na de nacht, moet doen op de volgende dag. Vandaag bv moet ik papier, karton en plastiek buitenzetten . Maandag is ook kliekjesdag en andere restanten als ze bijna vervallen zijn, uit de de koelkast halen en opeten of anders op dinsdag met de groene camion meegeven. Na een verkwikkend slaapje komt dan de woensdag, dikwijls voorbehouden voor boodschappen te doen of een klapke links of rechts. Op donderdag is het dan poetsdag, op vrijdag om de veertien dagen naar de kapper, op zaterdag komt er dan een heel dikke gazet en is het veel lezen en spellekes oplossen en op zondag is het rustdag van al mijn drukke weekactiviteiten en zit er weer een nieuw gazetje van "De zondag" in de brievenbus en is er terug 'rust' voor de 'op rust gestelde' mens. Ik draag ook geen uurwerk meer, dan voel ik me teveel gekluisterd en "I want to break free" zoals Queen zingt. Ik leer de zon te lezen, waar ze zich bevindt aan het hemelfirmament. Ik luister naar het af en aan rijden van de buren, omdat die meestal op een bepaald uur vertrekken voor hun werkzaamheden te beginnen of te beëindigen. De tram passeert om 5' vóór het uur, 15' na en 35'na het uur. Het nieuws op tv is er om 13u, 18u05, 19u en rond 22u. Als mijn maag knort ga ik eten en de hond doet hetzelfde. En 's morgens is er om 6u de krant die de facteur dan in de brievenbus steekt en op zaterdag om 7u. Ik heb al zeker om mijn pols geen horloge meer nodig. Toch niet voor mijn dagdagelijkse leven. Ik zing dan maar vol overtuiging het lied van Bram Vermeulen (1949-2004), "Rode Wijn", "Wat een bestaan, wat een luizenleven, het kan niet stuk, wat een geluk......". Tot morgen
