"Raindrops keep falling on my head..." zong J.B.Thomas (1942-2021). Met veel succes. Hij verkocht er 70 miljoen platen van en won er alle prijzen mee die er te winnen waren in de muziekindustrie. En omdat ik de regendruppels ook op mijn hoofd voel nederdalen, noem ik vandaag mijn blog maar 'regenschrijfsels'. Spijtig dat er vandaag juist de 'Ezelscalvacade uitgaat. Die vertrekt in Westende-Dorp en gaat naar Lombardsijde. Een kleurrijke stoet met de ezels in een hoofdrol. Ik denk niet dat ik ga kijken, omdat het echt wel druilerig weer is en omdat mijn vrienden deze namiddag komen. Deze halfvastenoptocht gaat al voor de 62e keer uit en is een organisatie van 'de orde van de Ezel'. Dat is een ode en hulde brengen aan de ezels van de polderboeren en tuinbouwers die met dit transportmiddel hun etenswaren naar de naburige gemeenten en steden brachten. Nu is het een uitermate ludiek schouwspel waarbij de deelnemers snoepjes gooien in plaats van groenten te brengen naar de omstaanders. Later kan men een deel van de ezels bewonderen in de Warandeduinen, een 2 km lang omheinde kalkrijk duinengebied met een grote variëteit aan planten, vooral dan in de maand juni met orchideeën en duinenroosjes. De 'rimpelroos' is hier een mooie gevaarlijke woekeraar die alle andere planten en bloemen probeert te verdringen en te overheersen. Regelmatig ziet men hier werken om de wortelstokken te verwijderen en het helmgras weer kans te geven te groeien. Maar deze roos geeft na de bloei ook weer rozenbottels die immens goed en gezond zijn en ons voorzien van de nodige Vitaminen en mineralen van A→ Z. Maar deze rode vruchtjes zijn ook goed tegen gewrichtspijnen, diabetes, versterking van de spieren en beschermen tegen celveroudering!!. Waarom heb ik er nog nooit geplukt in het najaar? Zoveel goeds en dat heb ik al de jaren al links laten liggen!. Ik zal in het najaar eens met mijn mandje met rood geruite doek en rood kapje op strooptocht gaan. Ik heb dan het beeld van Roodkapje voor ogen. Hopelijk kom ik dan geen boze wolf tegen, want die zijn hun grondgebied aan het uitbreiden. Enfin, de verbeelding slaat weer op hol, 't is weer tijd voor back to reality. Tot morgen
Het is al middag geworden zonder dat ik er iets voor moest doen, in feite zonder dat ik iets gedaan heb, buiten het eerste katern van de krant lezen en wat spelletjes te doen. Ongeloofelijk hoe snel de tijd voorbij gaat. Wat mijmeren buiten en er is een uur gepasseerd. Het was zalig weer deze morgen, die er hetzelfde uitzag als gisteren met dit verschil dat het gisteren achter glas beter was dan buiten en nu beter buiten dan achter het glas. Een kille noordoostenwind belette gisteren echt te genieten van de zon. Nu is het zuidoostenwind en dat is toch wel een hemelsbreed verschil. En gisterenavond heb ik me heel goed en warm ingeduffeld om misschien een glimp te kunnen opvangen van de resten van de batterijen van het ISS, dat 3 jaar geleden zomaar de ether werd ingetuurd omdat het niet meer dienstig was. Blijkbaar gaan die accu's ook maar beperkte tijd mee en worden ze gewoonweg in de ruimte gedropt en wordt dan ook zwerfvuil, dat uiteindelijk niet het enige afval is dat boven onze hoofden zweeft. Langzaam maar zeker zakt dat gevaarte van meer dan 2000kg richting dampkring waar het dan hopenlijk opbrandt vooraleer de aarde te raken. Er zijn grote restanten waargenomen die door de dampkring ongeschonden geraakt zijn en richting Atlantische Oceaan zweven, met de mogelijkheid om boven het Belgische grondgebied te vliegen. Ik heb helaas tevergeefs om 18u30 buiten gestaan. Zoals ik vandaag las, heeft het de route boven Duitsland gekozen vooraleer ergens, God weet waar, op aarde neer te komen. Weeral een attractie gemist! Helaas was het opbranden van de loft van Niels Destadbader geen attractie. Al zijn bezittingen en zijn onvervangbare materiële herinneringen, zijn in vlammen opgegaan. Gelukkig heeft hij zijn hondje kunnen redden uit de vlammenzee. Zijn ouders wonen een paar huizen verder van zijn loft, opvang is zeker gegarandeerd, wat de pijn misschien toch wat kan temperen. Goed nieuws las ik dan over onze grondwatervoorraad. Het is meer dan 20 jaar geleden dat we met een gerust hart een warme droge zomer kunnen tegemoet zien, er zal geen watertekort zijn. We zullen de bloemekes en het gras met een gerust hart kunnen water geven, het zwembad van de buren zal mogen gevuld worden en ik zal het stof van mijn auto mogen wegspoelen. Wat een heerlijke vooruitzichten zijn dàt niet na al die regenbuien en grijze wolken van de laatste maanden. Een dag zoals vandaag doet weer verlangen naar die zomerse warme kustdagen. Volgens de geruchtenmolen zou het wel eens een drukke zomer kunnen worden met een nieuwe lading toeristen die vroeger naar 'Le Midi' reisden maar nu de meer gematigde temperaturen van het Belgenland zouden opzoeken in de verlofperiode. Dat wil zeggen Noors, Deens, Zweeds leren spreken en wie weet wat 'Laps' erbij. Tot morgen
Op 8 maart staat de 'vrouw' centraal, het immers "Internationale vrouwendag". Het thema dit jaar is, hoe kan het ook anders dan in het Engels: Insprire and inclusion = gelijkwaardigheid en volwaardig burgerschap, erbij horen op socio-cultureel-maatschappelijke domeinen. Met als ondertitel: één wereld, 1000 vrouwen. Verschillen en overeenkomsten vanuit verschillende culturen die elkaar kunnen inspireren en elkaar verstaan en overal erbij horen. Bijzondere thema's dit jaar zijn bv de verschillende tradities bij geboorte, huwelijk en dood. Ook strijdbaarheid en solidariteit zijn thema's die al meegaan sinds het begin van deze dag voor de vrouwen. Clara Zetkin ( 1857-1933) bepleitte, tijdens de socialistische conferencie in 1910, om de eerste staking van de vrouwen op 8 maart 1908, te blijven gedenken en de strijd voor gelijke burgerrechten en de strijd voor de emancipatie van de vrouw voort te zetten en in ere te houden. Sinds 1978 heeft de VN deze dag als officiële feestdag erkent. Voor alle vrouwen dit gedichtje: Als ik naar mijn verleden kijk, zie ik angst, verdriet en pijn. Als ik in de spiegel kijk, zie ik een sterke vrouw, die nooit opgeeft, lacht door haar tranen heen en vecht voor wat haar lief is!... Vergeet daarbij niet dat we op elk moment in ons leven, de mogelijkheid hebben om voor vrolijkheid te kiezen!!. Dat doe ik met het gedichtje van Connie Luijks: Het geluk van... Zilveren haren, Gouden tanden, Stenen in de nieren, Suiker in het bloed, Lood in de voeten, IJzer in de gewrichten en Natuurlijke gasbron.... wat een bron van rijkdom!. Maar ik heb ook vrolijke liedjes gevonden, waarschijnlijk niet meer beluisterd sedert jaren, van een Nederlandse conferencier, Wim Sonneveld (1917-1974). Ik heb hem eens vanonder her stof gehaald en toch even moeten glimlachen met "Catootje", "De kat van Ome Willem" "Tearoom Tango", wat ernstiger was "Het Dorp" maar hilarisch was toch eens terug te kijken en luisteren naar "Frater Venantius" met als mooie zin; Zeg maar ja tegen het leven van je amen en je gloria joechee, zeg maar ja tegen het leven, ja tegen het leven, anders zegt het leven nog nee... Tot morgen
Een nog altijd ietwat omfloerste zon probeert toch stilletjesaan de kilte van de nacht te verdrijven. Hier en daar zag ik een wit dak, wat wil zeggen dat het toch behoorlijk fris is geweest deze nacht. De krant heb ik nog niet gelezen maar aan de koppen te zien op de frontpagina, valt er weer weinig goed nieuws te lezen. Alles is zo een beetje zoals altijd de laatste tijd. Wat nieuws dat niet aan schieten, vechten, oorlog en verkiezingskoorts doet denken, zijn de hele grote roedel edelherten die plots gesignaleerd werden in Limburg. Dit met alle gevaren vandien voor weggebruikers, boeren, huizen. De dieren lopen gewoonweg hun baas achterna en die kent het verschil niet tussen 'mijn en dijn' noch hebben die enige kennis van het verkeersregelment. Mooie dieren met prachtige geweien maar een gevaar voor ieder die in hun weg loopt. Waar komen ze zo plots vandaan? Geen mens die er een idee van heeft. Hoe gaan ze dat oplossen? Geen mens die er een idee van heeft. Enfin, om het kort te zeggen, Limburg heeft er een attractie bij, naast de wolven, de vossen en de everzwijnen. Een ander diertje dat terug geroepen werd van weggeweest is 'mijnheer de Uil' uit de Fabeltjeskrant, een teevee-programma voor de kleuters uit de jaren '70. Mijnheer de Uil gaf toen aan alle kindertjes iedere dag een wijze raad vóór het slapengaan. De Fabeltjeskrant werd vanonder het stof gehaald in deze 'Internationale Darmkankermaand' omdat het voornamelijk die kinderen, nu allemaal vijftigers, die toen keken en luisterden naar dit figuurtje, een leeftijdsgroep is geworden fel geplaagd door darmkanker. Als deze vorm van kanker vroegtijdig kan opgespoord worden is die perfect geneesbaar. Maar weinigen doen de gratis test en daar en daarom roept dat meneertje de 'kindjes' van toen op om deze gratis toegestuurde test te doen, want slechts 1 op 2 is bereid aan dit onderzoek mee te werken. Ik ben té oud geworden om nog een test toegestuurd te krijgen, blijkbaar komt darmkanker niet meer voor bij +74 jarigen. Nog één raadgeving geef ik mee, ik probeer die toch zelf toe te passen: wees niet wat je niet bent. Het voordeel van de pensioengerechtigde leeftijd te hebben maakt zoiets mogelijk, geen eisen meer van een sociale omgeving, werkgever, maatschappij, enz. Eindelijk jezelf zijn, zoals je bent, zonder franjes. Tot morgen
Ik had wat moeite om een gepast item te vinden om wat te becommentariën. Natuurlijk kon ik weeral over de saga Biden-Trump schrijven maar dat zal de volgende maanden nog genoeg gebeuren. Twee oude rakkers die de baas willen zijn over een wereldgrootmacht, voeren een mondeling gevecht, bij manier van spreken, op leven en dood. Ik ben natuurlijk wel blij dat de bijna-tachtigjarigen zo'n belangrijke job kunnen ambiëren en krijgen, maar dat stelt me toch niet onverdeeld gerust en blij. Volgens mij kunnen die alleen maar denken aan zichzelf, hoe ze een dag nog gezond kunnen beginnen en doorkomen ipv goed te regeren en van alle gevaarlijke knoppen te blijven die een oorlog kunnen doen starten. Laat me hopen dat ze nog allebei nog 'mens sana in corpore sano' zijn. Maar ik botste op een belangrijk item voor mij en mijn nabestaanden: de garnaalkroket. Een gebrek aan grijze garnalen voor de Belgische kust, door de wijting die ze opeet en door overbevissing, doet de koks naar alternatieven en vervangingen grijpen die op z'n minst de illusie en de smaak van die lekkernij kunnen evenaren. Een probeersel met roze garnalen is al aan bod gekomen, gisteren werd er de Noordzeekroket voorgesteld op basis van Noordzeewier. Dat alles zou de smaak van de onze garnalen moeten doen vergeten. Nu worden er al veel van onze lekkernijen uit Holland en andere landen die aan de Noordzee liggen ingevoerd. Meteen dacht ik aan de gesprekken van mijn ouders en grootouders die over het gebruik van de 'ersatz' producten van tijdens de oorlog hadden en hoe blij ze waren terug koffie te kunnen drinken en geen chicorei meer moesten klaarmaken. Nog lange tijd werd de wortel van het witlof, fifty-fifty gebruikt met de echte koffiebonen tot die de laatste vijftig jaren bijna uit het winkelbeeld verdween. Hoe blij ze waren terug 'boereboter' te kunnen smeren en geen margarine meer moesten gebruiken. Surrogaatproducten kwamen in moeilijke en dure tijden veel aan bod en zo kan het ook verlopen met onze geliefde garnaalkroket. Grondstoffen uit de zee zullen de zilte smaak van de garnaal proberen evenaren en in een visbouillonneke ons nog meer op het verkeerde been zetten. Als de koks er dan ook nog één garnaal insteken is het 'van bedriegt de boer, compleet. De veggie people proberen al jarenlang allerlei smaken, die we gewoon zijn, te benaderen met planten en synthetische producten, zodat vlees geen vlees meer is, melk geen melk meer is, eieren geen ei meer is. Als gebruiker wordt het moeilijker en moeilijker het 'echte' van het 'nep' te onderscheiden omdat kruiden, smaakmakers, toevoegingen allerhande, onze smaakpapillen kunnen en zullen bedriegen. Nog even voor ik afsluit: wat te denken van een opdrachtgever voor een gebouw, die gevelstenen van een ander gebouw gebruikt om zo goedkoop mogelijk een appartementsblok neer te zetten? Het zal waarschijnlijk niet de enige aannemer zijn die op die manier veel profijt wil hebben. Tot morgen
Slecht weer, regen en maar 7°C, dan is het mijn amusement binnenshuis vinden. Ik moest niet lang zoeken waarmee ik dat kon doen. Als blogger is er altijd wel een reactie van den ene of den andere en in de mate van het mogelijke hou ik er dan rekening mee. En ik ontdekte dat een typefout daarom niet altijd een echte fout moet zijn. Waarschijnlijk heeft de attente lezer gedacht dat een 'blauwe duif' niet bestond en dat ik een echte misser in mijn tekst had. Wel mijn beste Marc, een blauwe duif bestaat wel degelijk, je moet maar eens luisteren naar "M'nen Blauwen Geschelpte " van de Strangers. De melodie is gestolen van de groep 'The Georges Baker Selection' van hun prachtige nummer "Una Paloma Blanca". Daarin is sprake van een 'witte duif'. Met toch wel een mooie lyric als laatste strofe, "una paloma blanca, I'm just a bird in the sky, una paloma blanca, over the mountains I fly, no one can take my freedom away". Maar ik geef wel toe dat het in mijn blog een misser was, want ik bedoelde wel degelijk 'blauwe druifjes'en geen 'blauwe duifjes'. De plant heet officieel 'muscari botryoides' familie van de asperges en vertoevend in de klasse van de 'spermatopsida' waar ik verder niet over zal uitweiden. Maar 'muscari' deed me denken aan de 'vitis vinifera muscat blue' de druif voor de zoete witte wijn, meestal een dessertwijn. Wijn drinken is de 'godendrank' die ik niet meer tot mij neem. Alleen een glas gegist druivensap binnenslaan is echt geen optie en door minder alcohol te verbruiken verdwijnt de goesting of de proeverij en ben ik rapper in de wind. Ik vind dat niet erg, er zijn genoeg alcoholvrije smakelijke dranken te vinden waarvan koffie en yoghurt het leeuwendeel voor hun rekening nemen. Ben ik daardoor een 'droogstoppel' geworden? Bijlange niet, voor fun in het leven heb ik niet bepaald biertjes en wijnen nodig met een alcoholpercentage van meer dan 0%. Dat was mijn reactie voor duifjes en druifjes. Was er vandaag nog iets anders speciaals te vermelden? De 'tijdrithelm' van de ploeg 'Visma-Lease a bike'. Ik ben eens curieus of die werkelijke zó veel tijdwinst zal opleveren in de tijdrit van Parijs-Nice. Ik moet dan ook nog de rit in de Tirreno-Adriatico in het oog houden. Dat is dan een programma op eurosport. Pijpestelen regenen? Geen probleem, ik hou het spannend binnenshuis want na de koers kijk ik naar mijn opgenomen detectieves en kookprogramma's. Bij manier van spreken heb ik dan weeral tijd te kort. Tot morgen
Week tien begint alvast veelbelovend, een zon en weinig wolken. Eens het een beetje meer opgewarmd is, zal ik in de tuin wat verzorgingswerk uitvoeren. Ik wil dat al de narcissen en struiken kunnen schitteren in een zo goed als mogelijk, onkruidvrije border en tuin. Eén jaar geen onkruid wieden kost zeven jaar werk om de meeste plagende plantjes te verwijderen, zoals springkruid, de gezonde pissebloem, de gele boterbloem...Het zijn allemaal wel mooie bloemekes maar de cultivars worden er door verdrongen en dat vind ik dan ook pijnlijk om te zien. Zo'n lentetuin is voor mij het summum, geel van de paasbloemen, blauw van de hyacinten en de blauwe duifjes, en hier en daar wat roze struiken er tussen. Alles ontwaakt buiten en ik moet ook terug wakker worden en weer wat vroeger opstaan, zodat mijn lentedagen ook weer langer duren. Het is een tijd om de lenteliederen te beluisteren zoals de "Vier Jaargetijden" van Vivaldi (1678- 1741). De priester-componist met het engelengezichtje zou vandaag 326 jaar worden en dat mag vermeld worden. Natuurlijk zal ook de Vivaldi-regering het lentelied wel zingen tot aan de verkiezingen in juni 2024. Of dat dàt nog harmonieus gaat klinken, is de grote vraag. Maar vandaag herdenk ik ook een echte zanger, die het repertoire van Vivaldi en aria's van vele anderen ten gehore bracht met zijn tenorstem, de Joodse Joseph Schmidt (1904-1942). Als je zijn sterfdatum ziet, moet ik er niet veel aan toevoegen. Ik heb 1 elpee van hem en dikwijls beluisterd als ik jong was in mijn ontdekkingstocht naar de klassieke muziek. De zwarte vinyl heb ik geërfd van mijn moeder: Joseph Schmidt XIV, in de reeks 'Unvergänglich, Unvergessen, folge 218'. Een opname van de jaren dertig van vorige eeuw, die, naar onze hedendaagse maatstaven, niet echt een goede opname is en nogal metaalachtig klinkt. Geen Vivaldi te vinden op deze elpee, wel van Puccini, Verdi, Donizetti... In zijn gloriejaren en toen hij nog mocht optreden, was hij zeer succesvol en zong hij aria's, opera's en trad op in films.
Ander nieuws was er gisteren op sportief vlak. De 'Belgian Tornedo's' die op de 'indoor wereldkampioenschappen, een gouden plak liepen. Een hele prestatie. Evenals die van Lotte die de 'Strade Bianchi' een Belgisch tintje gaf. Minder blij ben ik geworden van het nieuws dat de parketmagistraten ook al fraude plegen om een jobke te bemachtigen bij de rechtbank. Moeten we nog geloven dat het recht dat gesproken 'onpartijdig' en 'rechtvaardig' is? Ons kent ons, blijkt ook in alle regionen van de maatschappij zijn weerklank vinden en ziet het er naar uit, dat zowel nu als in het verleden, de besten niet altijd de besten te zijn voor een job. Tot morgen
