Een rustige zondagochtend. Zo hoort het ook. Geen ingewikkelde ziektes, amourettes, liaisons, dynastieke opvolgingen, troonbezettingen enz zal mijn blog herbergen. Integendeel, ik ga het over een heel andere boeg gooien. Niet dat ik nu schipperes ben geworden en scheepstermen moet gebruiken, maar het klinkt mooi om aan te geven dat ik iets totaal anders wil schrijven. Beginnen doe ik met te zeggen dat het vandaag de 'Internationale Dag van het Handschrift' is. Net zoals met alles moet men blijven oefenen in schrijven met de pen. Ik moet zeggen dat ik dagelijks oefen, omdat mijn geschrift leesbaar zou blijven en zonder een beving in de letters te tonen. Voor mijn blog koos ik speciaal het schrift 'Comic Sans' omdat het echt wel aanleunt bij mijn manuele schrijfstijl. Het is nóg een speciale dag vandaag, die niet in de annalen van de grote geschiedenis staat maar wel in de stamboom van de familie: de 99e verjaardag van Maria, mijn moeder. Deze dag is bij de heiligen genoteerd als de dag van 'Maria's verloving' wat best in haar geval ook zo kon geweest zijn, aangezien den trouw plaatsvond op 02/07. Kennen jullie het liedje van Ivan Heylen " De Wilde Boerendochter"? Of ze 'wild' geweest is in haar jonge jaren weet ik niet, maar een boerendochter was ze wel. De Vlaamse Kleinkunstenaar zong ook over "De Werkmens" en dat was mijn vader. Mijn vader, net zoals een toekomstige nonkel en nog een handvol jonge snaken, kwamen tijdens de oorlog werken op de boerderij van Peut en Romme. Die hadden twee prachtige dochters. Op het erf stonden en waren er heerlijke hooimijten, oppers en hooischelfen waar de jongens en meisjes naar hartelust konden spelemeien, verstoppertje spelen en al de andere leuke spelletjes doen, die verliefde hartjes willen spelen. Wel te verstaan onder het alziende en alerte oog van mijn bobonne, die geen 'accidentjes' in de familie wilde hebben. Het spreekwoord: 'hij vliegt erop af als een stier op een opper hooi', zo'n onbesuisde daad mochten de jongens wel vergeten in haar alomtegenwoordigheid. Maar het spreekwoord: 'als het hooi het paard volgt, wil het gegeten worden' werd werkelijkheid en Maria volgde haren Roger en Madeleine haren Albert. Dat gebeurde allemaal in de gemeente van de 'Blauwbuiken', 'Baanstropers' maar beter gekend als de streek van de 'Messentrekkers': Stekene. Het speelde zich af in het gebied waar het dorp een prachtige wandeling heeft bewegwijzerd nl in de grote omgeving van 'Het Stropersbos'.
Straks trek ik my walking shoes aan, want ik ben uitverteld en ook uitgeslapen. En om in boerderijtermen te blijven, 'nu zo fris als een hoentje'. Alleen kakel ik niet zoveel meer en ik leg ook geen eitjes meer! De eierproductie is sinds een aantal jaren stilgevallen. Tot morgen
Windstil, wat minder donker buiten en een geluidsarme omgeving. Zo begint mijn zaterdagochtend. Dat waren de vaststellingen die ik deed toen ik de krant uit de brievenbus ging halen. Zachtjes de dag instappen deed ik met "One day like this" van Elbow. De krant borduurt maar op hetzelfde thema's. Ik heb spijt dat ik niet begonnen ben met een tafelkleed te borduren toen corona het land binnenwaaide. Ik zou nu aan een mooi gedekte tafel ontbijten, dineren en lunchen in plaats van op een plastieken onderlegger mijn hotelporseleinen bord te moeten zetten. Misschien had ik ook al tijd gehad om mooie linnen servetten te maken in plaats van nu papieren te moeten gebruiken. Eén verschil met voorgaande edities van de gazet: er is eindelijk een 'barometer', niet alleen voor het weer maar ook voor ons leven. Voor de zoveelste keer op rij, heb ik het aangename gezocht in 'eten'. Ik had gisteren een suikerbroodje meegebracht en zoals algemeen geweten, is suiker een troost voor vele grieven. Dat heb ik me deze morgen laten smaken. En de tijd was rijp om een paar smeuige verhalen uit de gekregen boulevardboekskes te lezen. Honderd keer hetzelfde, vooral de verliefdheden en gelukkige huwelijken van al deze edele mensen. Maar ik stootte op één opmerkleijke vraag die ze stelden, zonder evenwel er dieper om in te gaan. Algemeen: de bloedziekte 'hemofilie' is een stollingsziekte die nu goed te behandelen is, maar een eeuw geleden niet. De vaders geven het hemofilie-gen aan de dochters, 'nooit' aan de zonen. Bij de moeders is er 50% kans dat ze het doorgeeft aan de kinderen, waar de dochters dan de dragers van het gen worden zonder de ziekte te vertonen en de zonen de ziekte effectief kunnen hebben. Iedereen kent de geschiedenis van de tsarevitsch van het Russische keizerrijk. Omwille van die ziekte zocht de keizerlijke familie haar heil bij een verwerpelijke intrigant en gebedsgenezer. Maar geen baat was er bij te bespeuren. Integendeel, het versnelde de val van dit immense feodale rijk. Het is geweten dat het 'gen' langs de tsarina was doorgegeven. Ze erfde dat dood en verderf zaaiende hemofilie-mankement van Queen Victoria (1819-1901), haar grootmoeder.Want toen telg nr 8 geboren werd, een prins, bleek die de bloederziekte te hebben. En zoals hierboven beschreven kwam het niet van zijn vader Albert komen maar gaf 'mammy' het aan zoonlief. Dè grote vragen: 1) kwam het door een spontane genetische verandering in het bloed van de Queen? 2) was de biologische vader van Victoria wel de Hertog van Kent, waardoor ze de wettige erfgenaam van de Engelse troon was? Enkel via DNA van de familie, in casu de Windsors, vast te stellen. Niemand die dat wil overwegen en dus blijft de vraag open: zijn het wel de rechtmatige eigenaars van de troon die daar op de stoel zitten? Of is het toch het Huis van Hannover die de troon moest bezetten, bezitten? Stel je voor: Queen Caroline van Monaco, die als echtgenote van de bierdrinkende Ernest August van Hannover, in Winsor Castle of Buckingham Palace resideert!!Toch hilarisch niet? Meer details op wikipedia of Engelse geschiedenisboeken. Tot morgen
Dit zou een plezante, warme, gezellige dag moeten zijn: internationale knuffeldag. Elkaar eens extra verwarmen met een stevige omhelzing. Helaas, helaas, jammer, jammer, het moet bij woorden blijven die wel goed aanvoelen maar niet hetzelfde zijn als mekaar eens stevig vastpakken. Zolang corona heer en meester blijft in de samenleving, is het een vuistje of een elleboog geven als begroeting en geen smakkerd op de kaak. Nog een beetje heel veel geduld zal ik moeten hebben, net zoals mijn dierbare landgenoten om echte knuffels te krijgen en te geven. Het nieuws bracht ook weer een heengaan van een man, wiens lied op alle feesten aanwezig is en gezongen wordt sinds 1978. Meatloaf (1947-2022), een generatiegenoot. Ingeschreven in het Amerikaanse burgerlijk register als Marvin Lee Aday en door zijn vader de bijnaam 'gehaktbroodje' kreeg omdat hij een dikke rode baby was. Luisteren en zwijgen kan ik niet als de tonen en het meeslepende swingende 'Paradise by the Dashboard Lights' te horen is. Volle gas meekwelen, headbangen en alle noodzakelijke gestes van de rockster proberen imiteren. Een heerlijk nummer!. Maar ook zijn 2e hit, "I'd do anything for Love (but I won't do that)" is niet te versmaden, maar een stuk rustiger. Samen zijn ze goed voor meer dan 15 minuten zang- en muziekplezier. Vandaag zal ik ze meer dan eens beluisteren. Mijn lijstje van niet te missen liedjes groeit stilaan uit tot een halve dagtaak. De luxe van internet: geeft telkens de officiële video's erbij of het optreden van de artiest, plus de teksten, zodat meezingen peanuts is.
En daar schuiven weer de 'hoge drukgebieden' naar onze gewesten. Die brengen dan weer de kleur 'grijs' met al zijn tinten. De zon zal moeten komen van mijnen 'gelen' fleece: een 'hoody' model for all seasons. Dat is een wondermooie kleur, zelfs om de zon ervan te doen verbleken. Ik dacht: de zon en haar prachtige kleur zal me 'flatteren'. Maar de kleur charmeert niet echt als je wat 'gezet' bent, wit haar hebt en een wintervelleke, dan is het eerder 'flateren' dat ik modegewijs doe. Ik kan wel zeggen dat het giletke, een mis-koop is en enkel in mijn huis en in de tuin zal gedragen worden en niet op straat. Ik ben dan ook geen klant geweest van Balenciaga (1895-1972) of Dior (1905-1957) maar van de Pakistaanse wereldmode, en overvloedig op de dijk te verkrijgen is.
De volgende moeilijke woorden wil ik jullie niet onthouden: Publius, Fructuosus, Valerianus, Neofytus, Epifanus, Lawdog. Geen schrik hebben dat ik jullie een nieuwe taal wil leren, nieuwe gerechten wil opsolferen, of jullie tong wil doen struikelen over die termen. Het is maar een greep uit de vele heiligen die vandaag hun naamdag hebben, en alles behalve heiligheid bij mij oproepen. Ik denk daarbij meer aan planten, fruit en nieuwigheden. Tot morgen
Mijn wens van gisteren is vervuld, mijn geroep op 'wind' heeft geholpen. Dat weerfenomeen blaast me nu van mijn sokken als ik mijn neus buiten steek, maar heeft tegelijkertijd ook de mist en nevel verdreven. Ik hoor weer de zee en adem weer frisse verse zeelucht in. Tijdens een moment van onachtzaamheid, terwijl ik de blauwe lucht aan het bewonderen was, is mijn hond weer met mijn besmeerde boterham er vanonder gemuisd. Meer uit kwaadheid op mezelf dan om de hond, verhef ik dan eens mijn stem om luidkeels en boos, nondeju te roepen. Ik heb er wel mijn boke niet mee terug maar het lucht eens op. Terwijl staat hij verbaasd naar mij te kijken dat ik zo veel opschudding maak voor een sneetje volkorenbrood met boerenboter.
De volgende regels schrijf ik in nagedachtenis van Lydie. De heilige vandaag is Sint Sebastiaan († 288), martelaar en gestorven door een pijlenregen voor de goede zaak. Hij staat in bloot torso afgebeeld, met pijlen in hoofd en borst. Het is de patroonheilige van de schutters, soldaten, jagers. En een beetje van mij, want al die beroepen hanteren een 'pijl'. Er zijn veel spreuken vandaag, de beste vind ik: Sebastien was geen kniezer, maar blijft een grote vriezer. Maar in lang vervlogen tijden moesten de leerlingen in de katholieke scholen de heiligen leren kennen, hun levensgeschiedenissen, hun patronaten. Een dichter, essayist, met nog veel meer beroepen die de pen hanteren, maar bovenal een vroom man, Gabriël Smit (1910-1981), wilde via rijmpjes en gedichtjes, de kinderen leren kennismaken met het heiligenbestand. Piet Worm (1909-1996) was tekenaar van de prentjes in de publicatie uit 1946: Roosjes uit de Hemeltuin. Er staat het volgende gedichtje: Sebastiaan, wat moet gij lijden! Ik zie de scherpe pijlen snijden. Diep in uw vlees, uw hart, uw hoofd. En nóg zingt gij, God zij geloofd. O, mocht ik, als mij pijnen slaan, zo fier en dankbaar blijven staan. Dat was mijn ingetogen moment van de dag.
De advokaten van de ontvoerders en verantwoordelijken voor de dood van peuter Dean zijn hun woordenschat al aan het verrijken en hun messen al aan het slijpen, om de vreselijke daad in een ander daglicht te stellen en van 'psychopathie' te spreken. De verontschuldiging door 'de meesters van het recht' gehanteerd: ze waren onder invloed van geestverruimende middelen en alcohol, en wisten niet meer wat ze deden, er ontstond kortsluiting in hun hersenen. Alsof dat een excuus is voor hun vreselijke daad. Volgens mij is dat niet één stop dat doorsloeg, maar hun hele electriciteitsnetwerk dat plat kwam te liggen en onherstelbare schade aanrichtte. Tot morgen
Ik zou bijna om 'wind' schreeuwen om de mist te doen verdwijnen. En met die zin geschreven te hebben dacht ik aan het liedje van Boudewijn De Groot: "Als de rook om je hoofd is verdwenen...". Want zo kan je dat snertgedoe soms wel noemen: rook. En men spreekt al dagen en weken over de nabijheid van hoge drukgebieden, die ons geen mooi en warm weer brengen maar ons irriteren met grijze lucht en vochtige, koude nevelen. Ik denk dan maar aan plezantere dingen. Zoals gisteren het bezoek van mijn vaste bezoekers. Naast de gezellige babbel bij een lekkere koffie en bijhorende versnaperingen à la Hyacinth Bucket (Bouquet), brengen ze ook steevast Franse lectuur mee waarin de roddel van de 'beau monde' en 'the rich and the famous' staat te lezen. Ik kan naar hun binnenhuisinrichtingen gluren van hun villa's, forten, paleizen en kastelen. Ook wie met wie een engagement aangaat, want dat is nog altijd belangrijk in de wereld van de hoge adel, de echte blauw bloed- en de zwaardadel (kanselarijadel, briefadel, ambtsadel, schepenadel, militaire adel). Om vers bloed in die, vooral Europese bevolkingsgroep te krijgen, ziet men al eens door de vingers dat er eentje met een acteur, actrice, jetset figuur, of een gewone bemiddelde en slimme landgenoot, dat beperkte wereldje komt verrijken. In die gemeenschap is het effectief 'ons kent ons'. Daar werd een register speciaal voor samengesteld. Om bedriegers te weren binnen de geledingen werd door een zekere hertog uit Saksen-Gotha-Altenburg in 1763, de Almanach de Gotha samengesteld in 2 delen. Alles wat een titel had werd met hun aanhang en nageslacht, genoteerd in deel I. Als het ware een Michelingids voor huwelijkskandidaten. In deel II, eveneens jaarlijks te herzien: het corps diplomatique en de ministers. Dat bovengenoemd hertogelijke hof werd later overgenomen door de Saksen-Coburgs en Gotha. Dat waren zeer ambitieuze mannen, maar eigenlijk van geen tel. Om aanzien, eer en macht te vergroten golden toen nog de huwelijken als beste opportuniteit en strategie. Onze Leopold, vóór hij die van België werd, is de bekendste telg die ook huwelijksmakelaar werd. Niet alleen voor zichzelf. Hij probeerde alle huwbare kanditaten met zijn familieleden te koppelen, om zo in elk land een vinger in de pap te krijgen. Zijn beste koppeling was Koningin Victoria (zijn nicht) aan zijn neef Prins Albert. Voor zichzelf zorgde hij ook; een liaison met de Franse buur door een mooie Franse prinses tot koningin te maken. Jaren voordien was immers zijn eerste eega, de kroonprinses van Engeland, overleden. Het genealogische handboek werd niet meer gepubliceerd vanaf 1942. Maar dit ultieme machtsregister werd, na de val van de Sovjet Unie, noodzakelijk om alle geconfisqueerde rijkdommen terug op te eisen. In 1998 werd het weer up-to-date gebracht, vooral om dynastieke geschillen, erfopvolgingen van de koninklijke families e.d. te consulteren. Het is hèt referentieboek bij uitstek voor allen die met égards willen behandeld worden. De macht van de adel is nu vooral te vinden in de immobiliënsector en de haute finance. Tot morgen
Bij het opstaan zag ik de volle maan nog aan de zwarte hemel glinsteren. Na een klein uurtje was ze volledig in nevelen gehuld. De mist was komen opzetten. Maar toen zag ik ook dat de waterdruppels van de nacht aangevrozen waren en dat het gras een wit tapijt had gekregen. Het was blijkbaar een ijzige nacht geweest, met hier en daar gevaarlijke ijsplekken. En het spreekwoord van de dag zegt: Sint Pieters'stoel bevrozen, een droog jaar geboren. Maar een andere spreuk zegt: staat Sint Pieters'stoel in Rome in de sneeuw of in't nat, d'r staat een vochtig jaar te komen, dat kan niet missen dat!. Voor alle zekerheid heb ik dan maar eens het weerbericht van Rome bekeken. Goed nieuws, volle zon en 15°. Het is koud weer hier en de deuren en vensters gaan niet meer zo dikwijls open als wel zou moeten. Advies van de experten om geregeld frisse lucht binnen te laten, is nu moeilijker geworden. Ook de airco aanzetten, als je al in het bezit bent van dergelijke machine, is te vermijden omwille van het energie verbruik. De oplossing is eenvoudig en niet duur: de kweepeer in huis halen. Dat zijn prima luchtverversers en blijven weken goed. Leentje Vandemeulebroeck alias Jo Gisekin, een kleindochter van Stijn Streuvels, maakte een gedicht over deze vrucht. "Kweeperen in cognac" met volgende mooie zin (ze is dan ook dichteres): "De boomgaard met blaren, wisselt feestelijk van vacht, naast de kweeperelaar, op het vloerkleed gras". Wat heb ik intussen geleerd? Dat 'cognassier' een Franse benaming is voor die vruchtenboom en daar wordt geen cognac van gemaakt. Tot zover het weerbericht en de observaties van de natuur.
Vandaag ook weer het zoveelste relaas van 'machtsmisbruik'. Ditmaal was er ook een kindje van 4 het slachtoffer en heeft dat met de dood bekocht. Verdriet voor de nabestaanden en hun machteloosheid tegenover zoveel gruwel. Maar dat spelleke van heersen speelt overal: in de sport, entertainment, politiek en alle andere geledingen van de maatschappij. Willen heersen, macht uitoefenen, ongeloofelijke geldingsdrang van de enkeling tegenover de 'mindere' in de carrousel van bedrijven. Maar ook wel in het gewone leven van alledag, met intimidatie, fysiek geweld, bedreigingen, omkopingen, pesten. Volgens sommigen zijn alle middelen geoorloofd om de medeburger in zijn macht te krijgen en die als een marionet te doen dansen naar zijn spreekwoordelijke 'pijpen'. Gelukkig is er de mondige burger gekomen die al die wandaden aan de kaak durft te stellen zodat niemand nog zijn gerechtvaardigde straf kan ontlopen.
Vandaag nog even over filosoof Etienne Vermeersch (1934-2019). Ik was niet zijn grootste fan maar toch wil ik even een paar mooie citaten van hem brengen. Zoals: Om een lang en goed leven te hebben moet je, ten 1e, een behoorlijke genetische aanleg hebben en ten 2e, bega geen stommiteiten!. Zijn beste quote: vrienden zijn als sterren: Je ziet ze niet altijd maar je weet dat ze er zijn.....Tot morgen
Dit zou de deprimerendste dag van het jaar moeten zijn. Althans volgens een Brits psycholoog, Cliff Amall. Van dien mens heb ik nergens iets teruggevonden, maar hij zou dat in 2005 berekend en beweerd hebben. En wel om volgende redenen: mislukking van goede voornemens, vakanties zijn nog ver weg, donkere dagen, eerste dag van de werkweek. Over een 'blue mind' heb ik al eens geschreven op 21/10/2020. Maar vandaag moeten we ons niet down, depri, somber, weemoedig of treurig voelen. Ik heb genoeg redenen om een lach te hebben. Want zoals Phil Bosmans (1922-2012) zegde: het is een verloren dag waarop je niet gelachen hebt. Mijn blijgezind zijn komt van een mooie zonnige maandag met weerom rode kleuren in de vroege uurtjes. Goedgemutst word ik van de dagen die lengen, weliswaar met secondjes, maar 'wie het kleine niet apprecieert is het grote niet weerd'. Ik word blij van de sneeuwklokjes die stilaan hun bloemekes vertonen, de krokussen die uit de grond komen en de gele primula's van vorige lente die terug bloeien. De voornemens van dieet zijn terug gesneuveld en dus eet ik, zonder me zorgen te maken weer een lekkere tompoes. Verder is er de lange termijn weersvoorspelling die zegt dat het een milde winter zal worden. Dat is goed nieuws voor de portemonnee nu de energieprijzen zo de pan uitswingen. Dat uitgespaarde geld op verwarming en licht kan ik gebruiken om te gaan shoppen. Alle winkels zijn open en een grote slobbertrui heb ik nodig: die is heel aangenaam om dragen en stopt alles weg wat niet mag gezien worden. Tja, en morgen is er weer een gewone dinsdag met niks aan de hand. Maar bovenal is dit de aanvang van een 30 daagse periode die het 'anti-zagen en anti-klagen' inluid. Zoals iedereen weet is klagen dikwijls een roep naar aandacht of om gehoord te worden. Voor de klager kan men dan als enkeling 'luisteren' zonder dat ik bijvoorbeeld, direct oplossingen moet aanbieden. Meeleven en non verbale commmunicatie gebruiken voor de zager is ook een positieve manier voor benadering van de medemens. Een beetje zwijgen. Toch soms ook wat vragen stellen waaruit de interesse blijkt en aanzetten tot acties van de klager. Tussenin al eens een grapje maken over iets anders, maar tegelijkertijd ook eens vragen wat de 'klager' van het luisterende oor verlangd. Evenzeer mag ik uitleggen, als ik dat durf, wat de impact is van het geklaag op mijn gemoed. Moeilijker is natuurlijk mijn grens aangeven van de luisterbereidheid. En om me in een extra goede mood te brengen en zo de algemene stelling van 'blue monday' te ontkrachten, luister ik naar een plaatje dat ik van mijn eerste vriendje kreeg op mijn 16e verjaardag: Monday, Monday. The Mamas & The Papas zongen het in 1966. Tot morgen
