Het is een zondag die zijn naam waardig is. Een zonnige zomerse zondag mag er ook al eens zijn. Gisteren zijn dan de eerste twee plakken voor België verdiend. Hoe kan het ook anders, in onze nationale sport: wielrennen. Dit keer 32,..km tegen de klok pedaleren in een regenachtig Parijs en met een gevaarlijk glad parcours. Veel uitglijders zoals bij Lotte die haar winstkansen direct tegen het asfalt zag wegvliegen. De mannen deden het beter: goud en brons. Ik ben geen fan van Remco, niet omwille van zijn prestaties wel van zijn presentatie, uitspraken en soms arrogant voorkomen. Mijn favoriet is Wout, altijd al. Van bij zijn start in de cross tot zijn overstap naar het baanwielrennen en tijdrijden. Maar het is bij alle twee, en zeker voor de motivatie bij alle andere sporters van ons land, een formidabele start voor de Belgische Olympische sportperiode. Ik weet niet of er nog veel disciplines zijn die ik ga volgen. Als er nog een medaille wordt uitgereikt zal dat toch tot in den treure toe herhaald worden en mis ik eigenlijk niks door niet te kijken naar tv. Ik moet terug eens goed mijn spraakkunst overlopen. Ik heb daar altijd last mee gehad met het gebruik van d-dt-t. In het lagere en middelbaar waren dat aftrekpunten voor schrijven bij alle vakken. Och ja, dat kon me niet echt deren want ik werd vroedvrouw. Het enige dat daar telde was de tijd tussen de weeën en de ontsluiting van de baarmoeder. Notities werden nooit in volzinnen gemaakt, het was bijna met steno dat evolutie van arbeid en geboorte werd genoteerd en geregistreerd. Dat was toen. Nu zal de kraamvrouw met allerlei draden verbonden zijn met de computer die elke verandering van hartslag bij kind en barenswee bij de moeder registreert. Dat alles om verkeerde inschattingen te voorkomen en enkel geregistreerde feiten te hebben om latere betwistingen te kunnen staven met ontegensprekelijk correcte info ten tijde van de arbeid en bevalling. Maar sinds 2020 ben ik aan het schrijven begonnen en is de spraakkunst plots héél belangrijk geworden. Alleen al hetgeen 'ik denk', correct met woorden weer te geven is een hele uitdaging en een goed oefening om mijn woordenschat op peil te houden en zelfs te verbeteren. Er zijn soms zovele nuances in hetgeen ik wil weergeven. Dat probeer ik dan met de juiste term te doen. Soms is dat zoeken natuurlijk, maar dat vind ik eigenlijk wel plezant en de wiki is een bron oplossingen en inspiratie. Natuurlijk minder leutig is dat ik regelmatig nog eens opmerkingen krijg voor mijn gebruik van d-dt-t, niettegenstaande ik echt wel mijn best doe om de juiste schrijfwijze te gebruiken. Maar ja, niks menselijks is mij vreemd en fouten van allerlei slag horen daarbij. Nu ga ik studeren om foutloos de volgende blogs te schrijven. Tot morgen
Voor alle bewonderaars en liefhebbers van mijn stijl, komt hier mijn dagdagelijks prietpraatje. Te beginnen met de 'priet' van het werkwoord 'prieten' wat zo veel betekent als 'slaag geven'. Dat wil ik geven aan de 'kliauwende' meeuwen die sinds een week zorgen dat de buurt niet langer in dromenland kan blijven maar samen met de zonsopkomst met de realiteit van iedere dag weer geconfronteerd wordt. Met hun schelle en krijsende roep maken ze iedereen wakker en proberen ze de andere vliegende beesten te verdrijven. Ze 'roeperen' en 'poeperen', je gegarandeerd onder, als je in de nabijheid van hun nesten wil komen of er zelfs maar naar durft te wijzen. Nu komt pas mijn praatje van de prietpraat. Te beginnen met "Arme Joe, arme Joe, geen geluk voor jou, vaarwel Joe, vaarwel Joe, veel geluk voor jou" zingt de Will, die zelf een beetje in de lappenmand ligt. Maar de Joe waarvan er wereldwijd sprake is, oogt als een schim van zichzelf, ziet er als een wassenbeeld van Madame Tussauds uit. Het enige wat ik aan hem bewonder is, ondanks zijn leeftijd, zijn kaarsrechte gestalte. Zoals bij menigeen die wat jaartjes op de teller heeft, kan het gebeuren dat men niet meer zo rechtop loopt als een jonge snaak of een frisse freule. De jaren wegen wat door, de krimp is op het appèl, het is oppassen geblazen dat men na verloop van tijd niet té veel voorovergebogen loopt en met de neus op de grond voortwandelt. Een goede remedie is: met een bezemsteel omknelt met de elleboogplooien over de rug van links naar rechts, zitten wandelen, staan. Vroeger gebeurde dat met de stok van de juffrouw of meester, want rechtop zitten was even belangrijk als kunnen tellen en lezen. Dat kan ik nu niet meer maken en ik zocht een andere manier om rechtop te blijven lopen. Wat doen belangrijke mensen als ze geen handjes moeten schudden? Handjes op de rug vasthouden en meteen zijn de schouders weer rechtgetokken!. In die houding overschouw ik, de boerin, mijn kapotgespeeld domein!. Het is een goede gewoonte en doet geen pijn.
Natuurlijk kan het niet anders dan een woordje te zeggen over de openingsceremonie voor de Olympische Spelen in Parijs. Bombastisch, lawaaierig, kitcherig, niks met sport van doen. De atleten hebben op de Seine wel de reis en de tocht van hun leven kunnen maken, maar als 'téléspectatrice' vond ik er niks aan. Nadat ik onze Belgische delegatie had zien voorbijvaren was het voor mij meer dan genoeg geweest en ben buiten nog wat van een heerlijke 'zomeravond' gaan genieten. Bea Van der Maat (1960-2023) is ook al een jaar geleden overleden en samen met 'Won Ton Ton' zong ze "I lie and I cheat", aan jullie om uit te maken of ik dat doe!. Tot morgen
Hallo lieve luitjes allemaal! Iedereen goed wakker? Ik heb de laatste slapertjes uit mijn ogen gewreven en me eens goed laten wakker waaien terwijl ik buiten, de hond zijn eerste sprongen van de dag liet doen. Ik heb voldoende uren geslapen en ben zo fris als een hoentje om mijn dag te beginnen. Ik ben altijd blij als ik alle uren van het licht van de dag kan meepikken. De zon kwam op, iets na 6 uur en niet veel later deed ik ook mijn oogjes open en ben opgestaan. Dat is nodig om in de zomermaanden van stilte en rust te kunnen genieten aan de kust. Een overvloed aan activiteiten die telkens een volksverhuizing op gang brengen met de nodige decibels en afval. Natuurlijk is het plezant voor de vakantiegangers en soms voor mij, dat er festivals, belevenissen, bars en andere activiteiten en festiviteiten plaatsvinden, maar 2 maanden aan een stuk is toch wel veel. Shows, tentoonstellingen, Tien om te Zien, Joe-radio, De Reis rond de Wereld met zandsculpturen op het strand, de beach bars enz. Sinds vandaag is er ook nog eens het 'Olympisch Dorp' geïnstalleerd, waar op groot scherm alle sportieve prestaties van onze atleten te volgen zijn. Beloofd is ook dat er regelmatig Belgische sporttoppers zullen langskomen om bewierookt te worden voor hun goede of mislukte pogingen om een gouden, zilveren of bronzen plak te veroveren in Parijs. Daarbij worden er aan de toeristen ook sportinitiaties aangeboden om eens kennis te maken met een, dikwijls, weinig bekende sport. Natuurlijk komt er ook veel volk naar Middelkerke om het nieuwe casino en zijn omgeving te bekijken. Voor mij ziet het eruit als een grote bijenkorf of een uitvergrootte fondantpatat. Vind ik het mooi? Ik heb nog niet uitgemaakt wat ik ervan moet denken, in ieder geval is het totaal anders dan de villa die er jààààren stond. Ik hoop alleen dat er ook bankjes in de schaduw komen. Het is weer een gewoon schrijfsel zonder meer geworden, maar ik kan ook niet iedere dag even spitant en gevat uit de hoek komen.Tenslotte is mijn leven ook maar alledaags, ordinair, gewoon te noemen en dat weerspiegelt zich dan in mijn teksten. Maar iemand die graag leest wat een ander zoal doet en meemaakt op een doodgewone vrijdag, die vindt zijn gading wel in mijn blog. Ik ben een aangespoelde hier aan de kust en bekijk dan ook alles op die manier. Wel moet ik zeggen dat hier in het dorpje aan de zee, een goede sfeer is, iedereen accepteert iedereen die hier komt wonen. Ik vond echter een gezegde van een zekere DL wat ook een grote waarheid bevat: 'een dorp is een plaats waar je na 5 minuten geen vreemde meer bent, maar na 50 jaar nog steeds een nieuwkomer'. Tot morgen
Met alle liefde en vriendschap die ik in mij heb, begin ik eraan om jullie het laatste nieuws te melden. Weliswaar door mijn bril bekeken en mijn belevenissen die helemaal anders zijn dan bij jullie. Gisteren was het een vermoeiende dag. Niet alleen voor mijn hondje dat in de riemen moest hangen om getrimd te worden, maar ook voor mij. Normaal zijn die uren dat Raziel bij de kapster zit, echte fun voor mij. Ik kan naar hartewens lopen, gaan en staan, terwijl ik weet dat mijn hondje goed verzorgd wordt in professionele handen is. Dat was zo voor de hond, maar in Middelkerke was het een topseizoendag voor de horeca. Het goede weer bracht duizenden op de been, met het nodige lawaai erbij. Ik liep erbij en keek ernaar en probeerde een plekje in de schaduw te vinden op het openbaar domein. Ik had echt geen goesting om op één van die terrassen onder een parasol te kruipen. Na veel rondlopen vond ik een plekje in de schaduw, in het wachtkotje van de tram! Niet iedereen kan of wil persé in de zon zitten maar wil bij goed weer wel buiten zitten. Van lawaai word ik, door het rustige en stille leven dat ik tegenwoordig heb, 'hondsmoe'. Tenzij ik natuurlijk op 'wacht' zou gaan zitten in één van de vele gemeenten van Middelkerke. Onze burgervader is zó gekant tegen de fusieplicht voor andere gemeenten en levert hierop als 'onafhankelijke' Volksvertegenwoordiger, voldoende commentaar. Hij heeft die buit al lang binnen (gebeurt in 1971 en 1977), want ook hier is niet iedere gemeente of dorp van de 9 even tevreden met die samenvoeging. Het maakt ook qua oppervlakte (Middelkerke nu 79 km²) een enorm verschil en de inwoners vinden elkaar moeilijk. De hoofdgemeente is Middelkerke. Komen onder die noemer: Westende (ook -bad), Lombardsijde (ook -bad), Leffinge, Mannekensvere, Schore, Slijpe, St Pieters-Kapelle, Wilskerke. Om daar naartoe te gaan is er wel een auto nodig, want met openbaar vervoer geraak je er niet. En die had ik thuis laten staan. Daarom bleef ik in dat constante geroezemoes en ander lawaai zitten. Ik heb het overleefd, de hond ook en na een nachtje slaap zijn we weer wat bekomen. Het zal toch een binnenblijf dag worden, want het regent. Maar de wereld draait door en nieuws van gisteren is weeral geschiedenis. Nu is er vooral aandacht voor de O.S. in Parijs, die zullen starten op 26/07/24 en precies om 20.24 (om het symbolische getal) zal het eerste bootje (in totaal een 100 tal) met staatshoofden ( ± 100) en belangrijke gezanten en deelnemers, vertrekken aan de Pont d'Austerlitz om na 6,3 km voor anker te gaan ter hoogte van de Place Trocadéro. Hopelijk kan iedereen zijn voeten droog aan de wal zetten. Voor al die biezondere gelegenheden mis ik de tekeningen van cartoonist Marec in Het Nieuwsblad. Met enkele pennestreken en summiere kleurtjes geeft hij de actualiteit in de politiek en de sport weer. Maar ja, zoals iedereen heeft de striptekenaar recht op wat vakantiedagen. Bon, 't is middag en ga een rozijnenboterham eten. Tot morgen
Eindelijk eens een krant die wat heugelijk nieuws bracht en dat samen met een stralende zon. Het werd tijd dat het goede eens primeerde op het slechte. Op de frontpagina staan 3 belangrijke vrouwen te schitteren. Voor ons land is dat het vooruitzicht van een bijzondere clevere koningin. De kroonprinses is werkelijk een studax met de nodige brains die sommige kritikasters van het koningshuis wel de mond zullen snoeren. Weinigen van hen zullen dergelijke studies met goede resultaten kunnen voorleggen. Maar ja, het is al langer geweten dat je voor een politieke job niet kunt studeren maar het meer moet hebben van lef, bravoure, een goede tong en ideeën die werkzaam zijn. Wat er ook van zij, Filip en Mathilde en bij uitbreiding broers en zus, mogen trots en fier zijn op hetgeen zij presteert. De resultaten in Oxford en waarschijnlijk ook in Harvard, komen er niet door afkomst of voorspraak. Het is de student zelf die voor de reslutaten moet zorgen door zijn/haar inzet en studiehouding. Tot hiertoe heeft ze al een prachtig studie-cv. Het is voor haar ook goed dat ze vrij anoniem haar leven kan leiden, haar vrienden zelf ook wat kan uitzoeken en de mogelijkheid heeft internationale contacten te leggen. Nog een belangrijke vrouw van bij ons is Nafi Thiam. Een atlete in een biezonder zware discipline: de vijfkamp en de zevenkamp. Ze bezorgde ons land al ettelijke medailles samen met Nina Derwael. Ik hoop dat ze beiden weer de Belgische vlag naar het hoogste schavotje brengen. De derde vrouw op de voorpagina is waarschijnlijk de meest besproken lady van het moment: Kamala Harris. Een vrouw die hopelijk geroepen is om echte geschiedenis te schrijven in het Land van Uncle Sam. Het zou daar een gigantische ommekeer teweegbrengen, een gekleurde vrouw die al een goed gevuld palmares kan voorleggen: Openbaar Aanklager en Vice-President als belangrijkste functies. Ik denk dat meer dan de halve wereld hoopt dat ze de eerste vrouwelijke presidente wordt van dit grote land met een mengelmoes aan volken, etniciteit, afkomst, religies. Dus ja, de vrouwen kwamen eens positief uit de inktpot van de gazet en ditmaal geen kwezels of blonde vamps die aandacht kregen.
Voor de liefhebbers van de sport, zeker voor degenen die de Olympische Spelen en de organistie eens van dichtbij willen bekijken, is er goed nieuws. De prijzen van de overgebleven zéér dure tikects om voor de atleten te supporteren, zijn in vrije val en voor een habbekrats te krijgen. Er zijn koopjes te doen, al is voor mij 500€ toch ook al een grote uitgave om een sportieveling aan het werk te zien. Ook was er een item over de grote prijsverschillen tussen de mosselen die je thuis klaarmaakt en degene die je verorbert in een restaurant. Er werd een reden genoemd die ik nog nooit in mijn leven gehoord had waarom ze in restaurants 30€ kosten en thuis 10€: er worden té veel servetten gebruikt bij de mosseleters!!! Dat was de krant voor vandaag. Nu ga ik met de hond naar de kapper. Tot morgen
Juli is de hooimaand, om het gras te hooien, dat als wintervoer voor de dieren moet dienen. Er is niet alleen gras dat geoogst en gedroogd wordt, maar er is ook het stro. Afkomstig van de granen die in schelven gezet wordt op de velden vooraleer gedorst te worden. De stengels zijn dan het stro, dat ook bijeen gebonden wordt en op de hooizolder bewaard wordt als voedsel of deken voor de hoevedieren. Hoeveel kindjes zouden er vroeger niet op de hooizolder spelenderwijs verwekt zijn? Juli wordt al sinds 1050 in Oudnederlandse teksten beschreven, als 'haymanoth', in Middelnederlandse teksten is het 'hoienmaent'. En ieder jaar wordt er deze maand gras gemaaid op de velden en denkelijk al sinds mensenheugenis. En hopelijk kan het deze zomer nog goed drogen zodat het niet rot of beschimmeld eens het opgerold is. Er is ook een spreekwoord van juli, dat vandaag heel toepasselijk is: morgenregen en vroege gasten, blijven zelden overnachten!. Goed nieuws dat de motregen en regen zal achterwege blijven volgende nacht maar er was ook het onverwachte bezoek van mijn eveneens koffieslurpende jongste zoon. Net zoals zijn mama is hij liefhebber van een goed jatteke kaffe, zonder koekskes weliswaar. Ik heb hem weeral eens gezien en gesproken en dat is hetgeen dat telt. Maar daaruit besluit ik dan, dat het toch zijn voordelen heeft om op pensioen te zijn en geen studerende of puberende jeugd in mijn omgeving te hebben. Dàt brengt nu werkelijk stress mee en dat heb ik gelukkig overleefd. De volgende generatie zal dat ook wel overleven, met zuchten en ondergaan van de willetjes van hun jong grut. Vroeger was ik echt wel tegen de routine die er dagdagelijks was en waar er niet onderuit te komen was. De gelukzaligheid van de op pensioenstelling, dat niks nog hoefde en dat alles mocht. (binnen de wet natuurlijk). Maar langzamerhand kwam ik tot de vaststelling dat géén routine een zekere slordigheid in mijn ménage à deux bracht. Ik begon terug een min of meer vast stramien te handhaven en dat deed eigenlijk meer deugd dan ik gedacht had. Natuurlijk met de nodige souplesse, zodat afwijken van dat patroon altijd moest kunnen. Waar ik eigenlijk nog nooit van afgeweken of afgewijkt heb is de avondlijke controle van kleine of grote lichtjes die blijven branden: wifi zet ik af, dus geen tv meer, geen laptop, geen google of andere sites die ik kan bekijken. Dodoke doen, is alles afzetten wat 'in slaap geraken' kan verhinderen. In bed doe ik nog wat suduko of andere spellekes om het blauwe licht van de tv uit mijn ogen te krijgen. Zo heb ik dan, meestal gegarandeerd, een goede slaap. 't Is niet veel speciaals dat ik te vertellen heb, niet iedere dag is er groot en spectaculair nieuws te melden of te bespreken. Tot morgen
Twee van de drie koningen trekken naar het binnenland, ze hebben daar andere verplichtingen. Zo is het leven als de 'vrienden' hun verlof hebben: een komen en gaan van 'hun' vrienden. Den drapeau nationale kan weer netjes opgevouwen worden en in de daarvoor bestemde doos belanden. Tijdens mijn opkuis en verhuis naar dit prachtige deel van ons land, ben ik wel 'mijn vlag' ergens kwijtgespeeld. Geen idee aan welke mast ze nu hangt te fladderen. Ik heb natuurlijk wel naar de kledij gekeken van de koninklijke vrouwen. Mathilleke en Eleonore zoals gewoonlijk om door een ringske te halen, Delphine wil opvallen om haar kledij om haar andere kunstontwerpen te verkopen. Waarschijnlijk zullen er wel liefhebbers zijn om de Pierrot-stijl (zwart-wit bij een clown) te apprecieren, ik in ieder geval niet. Enfin, ze wil ieder jaar toch haar 'moment de gloire' hebben en dit jaar was dat met roze-rood tinten. Het grote nieuws vandaag is evenwel, dat uiteindelijk het gezonde verstand van de 81 jarige president van de USA, heeft gezegevierd. Gelukkig was dàt nog aanwezig. Hij geeft de fakkel door aan zijn vice. Niet meteen natuurlijk, hij wil zijn ambstermijn tot het laatste uur uitzitten. En de vice-president is Kamala Harris, een all American Lady. Zoals al geschreven (blog 18/07) draagt ze de geschiedenis van Amerika in zich, van slaven tot Vietnamoorlog. Ze moet het wel opnemen tegen een gewiekste zakenman. Ondanks al zijn pogingen zich een jong en gezond leven toe te eigenen, krijgt hij nu wel, met zijn 78j, het beeld van 'oude man'opgespeld. Dat zal hem toch wel lichtjes pijn doen en hem van zijn stuk brengen. Hij kan nu onmogelijk beweren dat hij alerter is dan zijn tegenkandidate, die jong, fris, good looking en goed ter taal is. Het zal nog een spannende strijd worden in de VS. In de Tour de France, is de strijd gestreden. Geen verrassingen meer op de laatste dag van deze spannende en mooie ronde. Iedereen kan zeggen dat er een terechte winnaar is, de Sloveen Tadeje Pogacar. Hij is niet aan zijn proefstuk toe, maar al de derde keer eindwinnaar en ditmaal met 6 overwinnningen. Nog een paar dagen en we kunnen hem en andere weer bewonderen tijdens de Olympische Spelen in Parijs. Vrijdag opent daar de jacht op goud maar ook op zilver en brons. Niet alleen voor het wielrennen maar voor alle sporten die door atleten beoefend worden. Meer heb ik op deze grijze maandagochtend niet te vertellen, het zijn toch weeral 422 woorden die ik voor deze 22 juli veil heb. Tot morgen
