De trammelant van Odette, is nog niet uit het land. De natuur is wreed geweest voor mens en dier. Geen slachtoffers maar wel een paar dagen met de daver op het lijf doorgebracht. Deze morgen de laatste stuiptrekkingen van de storm met nog veel regen en al een ietsje minder wind. Maar kalm is anders, zelfs de hond is nog van slag en was met geen stokken buiten te krijgen. Met zachte hand heb ik hem toch gedwongen om zijn behoeften te gaan doen na een nachtje slaap. Spurtje buiten, gedaan wat moest gebeuren, spurtje binnen, recht naar zijn warme nest. Kermit de kikker moet ik nog gaan zoeken en kijken of hij niet in een emmertje water is terecht gekomen. Dan, with a little help from a friend, hem weer op het natte droge zetten. Maar de planten zijn ook gegeseld geweest door de storm. Afgeknakte takken, gelukkig niet ontworteld. De komende maanden kunnen ze rusten en herstellen. De herfst heeft zijn entree niet gemist, zelfs met groot vertoon gezegd: hier ben ik, ik zal het watertekort eens aanvullen en de vuiligheid van maanden eens stevig wegblazen. Dat is dan ook gebeurd.
Soms krijg ik verrassende mails toegestuurd. Altijd plezant als je de mailbox opent en er zit een niet alledaags schrijven in. Geschenkjes zijn altijd welkom, al zijn het maar woorden. Maar de ondertekenaar was toch wel vreemd. Ene Willem. Niet Willem de Veroveraar (1028-1087) die op zee en nabij Hastings slag leverde in 1066. Niet Ome Willem van de gelijknamige kinderreeks op de VARA te zien van 1974-1989. Ook niet een mail van de opleidingsploeg voetval Willem II uit Tilburg. Geen lieve woordjes van de Nederlandse koning Willem, er stond geen Alexander achter. Nee, woordjes van Willem de Landrot die een klein oud Zeevrouwtje moed toeschreef. Bemoedigende woordjes, bijna fluisterend, dat aan alle pech en miserie een eind komt, ook aan retteketet, haar gevolg en nasleep. Hij doet zijn naam alle eer aan. Van Germaanse oorsprong en in twee delen te verklaren. De 'wil', het willen, de wil, het streven. De '(h)elm', beschermer, bedekker. Samen geeft dat: Willem, een wil zo sterk als een helm. Maar een wil en een helm heb ik als zeevrouw nodig om op te tornen tegen de onstuimige en soms woeste weerelementen.
Zoals verwacht is Odette retteketet, blijven logeren. Gelukkig niet binnenshuis! Want wat een vervelend sujet is dat! Een ganse nacht lawaai maken, alles losrukken en er nog veel water over sproeien ook. Dan doen alsof er niets gebeurd is en er vanonder muizen. Stel je voor dat ik dat vrouwmens, dat 'être', binnen had laten overnachten, alles was hier kort en klein geslagen. Nu stuurt ze haar broer of zus omdat ze weet dat ze nooit meer welkom zal zijn aan de Belgische kust. Hopelijk zijn het geen geweldenaren en gaan ze wat zachter om met alles wat ze passeren. Einde van een zéér tumultueuze nacht, begin van een drukke opruimdag. Niet alleen dàt, ook veel mensen en diensten moet ik contacteren. Ik heb nog geen 'brokkelbrein' (het woord van Van Dale) dat veroorzaakt is door langdurig te scrollen en te swipen. Ik kan me nog altijd goed concentreren en gemakkelijk samenhangende gedachten produceren. Gelukkig maar, want bij slaaptekort is het anders moeilijk na te denken en juist te handelen. De grote moeilijkheid vandaag is mijn hond. Die snapt absoluut niet dat ik geen zin in spelletjes heb. Hij kan zelf amper op zijn poten blijven rechtstaan, maar balletje spelen is een noodzakelijk onderdeel van zijn dag. Vannacht bijna omver gewaaid, zijn oren bijna van zijn kop gerukt, maar een speelvogel laat zich niet van de wijs brengen door een rukwind. Er komen allerlei geuren zijn neus prikkelen. Niet weten waar die vandaan komen en naar toe gaan, maakt hem onrustig. Voilà, het weekend begint rumoerig, winderig, nat en met schade. Maar nu ga ik eerst doen wat het beste is voor mij: voor elk probleem dat ik tegenkom, drink ik een oploskoffie. Dat helpt!
Vandaag, meer bepaald deze namiddag, komt vriendin Odette op bezoek. Ze brengt van alles mee dat mijn tuin kan gebruiken, water is het belangrijkste geschenk. Maar met haar lawaai en veel gedruis ben ik niet gediend, die wind en de rukken die er soms bijhoren, zou ze beter op de Noordzee houden. Waarschijnlijk blijft ze ook nog eens logeren. Mijn nachtrust zal samen met de Blauwvoet (blog 04/02) wel gaan vliegen. Odette is geen veel voorkomende naam. Alhoewel Frank met enige trots en fierheid verkondigde dat het KMI de naam had mogen kiezen, vroeg ik me toch af wat er zo apart aan deze naam was. Misschien was er wel een goede reden dat die eens in het vizier kwam. Het was nu ieder geval de beurt aan een naam met een beginletter "o" en een vrouwennaam. Er valt wel het een en ander te vermelden bij deze niet alledaagse naam, die klassiek en tijdloos te noemen is. Een afgeleide van een Germaanse naam die met Ôd, Ode beginnen. Niet in de betekenis van lofzang maar in de betekenis van 'erfgoed', Otto, Odette, Odilla, Oda. Als men de Duitse herkomst wil bekijken, is het in de betekenis van 'rijk, strijdvaardig, bezit'. Als men het bij een Franse en Engelse oorsprong wil zoeken, zeggen ze dat het komt van 'aanbid God' en zijn ook verbasterd naar Idette, Edith. Geeft men de voorkeur aan de Bijbelse oorsprong dan staat het voor 'hersteller'. Niks wind of storm te zoeken in de naam 'Odette'. Ik blijf een beetje op mijn honger zitten en zoek verder naar quotes, gezegdes, spreuken over de angstaanjagende stormen die met veel regen en grote windsnelheden op me afkomen. Ik leg mezelf een beperking op: enkel rake zinnen en woorden van vrouwen komen in aanmerking. Ik vind al vlug een eerste gezegde dat niet om te lachen is. Het kwam van Mme de Tencin (1682-1749) een non die haar kap over de haag gooide, die haar kind op de trappen van de kerk Saint-Jean-le-Rond in Parijs, te vondeling legde (het kind werd een beroemd wiskundige en filosoof onder die naam), een Franse saloniste (nu 'socialite') schrijfster: het einde van het leven is triest, het begin is niets en daar tussenin is het bijna voortdurend storm!. Een tweede komt van Carmen Sylva, pseudoniem voor Elisabeth zu Wied, koningin van Roemenië (1843-1916). Schreef gedichten, vertellingen,sprookjes, romans, vertalingen. Haar aforismenbundel "Les Pensées d'une Reine" werd bekroond door de Académie Française in 1882. Daaruit het volgende: witte haren zijn de vlokken die de zee bedekken na een storm!. Maar eindigen doe ik met vrouwen van hier. Vanessa Chinitor zong op het Eurovisie Songfestival in 1999: Like the wind, be like the wind. Like the wind, run for ever free. En dan mogen we zeker Ingeborg niet vergeten, ook eurovisie maar in 1989: Door de wind, door de regen, dwars door alles heen. Door de storm, al zit alles me tegen, door jou, ben ik nooit alleen.
Ik heb ontdekt dat mijn nachtrust naar de vaantjes is als ik de laatste uren van de dag kijk naar tv die me ergert of een beat van hier tot ginder heeft. De cijfertjes 01.23 waren weer present en nog veel meer getallen heb ik zien voorbij flikkeren. De talkshows die ik beluister zijn die op canvas, Ter Zake en De Afspraak. De moderators nodigen mensen uit die in de belangstelling staan en geven de gasten ruimschoots de tijd om hun verhaal te doen. Ik ben geen fan van 'Vandaag'. De presentatrice is meer begaan met zichzelf, haar présence en haar enthousiaste houding dan met het fêteren van de genodigden. De gasten zijn ornamenten ter hare ere en glorie. Waarom ik dan keek? Ik wilde 2 gasten horen: Margriet Hermans en Jean Paul Van Bendegem. Maar het mankement van dit programma is ook de veelheid aan gasten binnen een te krappe tijd. De Nederlandse presentator van D.I.W. mocht zijn discours doen. Iets over corona moest er ook zijn. Een 'leraar' en 'leerling'. Een prof intensivist, kwam over het verantwoordelijke gedrag van zijn volwassen kinderen/studenten in coronatijden spreken. Een student die van uitgaan, feesten en drinken zijn studie maakt moet, om dat te betalen, in het weekend werken aan het andere eind van het land. Dus wat met covid-19 voor deze jongeman? Nagelbijtend en tandenknarsend zat ik maar te wachten op het gesprek met de twee seniors. Jean Paul mocht 5 zinnen zeggen, Margriet 1. Discriminatie ten top van ouderen, jaggers, gepensioneerden. Er was geen vertoog. Maar ons mevrouwtje had natuurlijk tijd nodig voor de showbizz side of live. Ik zal maar schrijven: wie oud is knort graag, wie jong is speelt graag. Afgehandeld en nooit meer kijken. Ik heb andere, betere en ontspannender avondamusement gevonden. Geen ergernis meer als ik eens naar RuPaul en zijn Dragqueens kijk. Hun schmink, hun kledij, het optreden zijn momenten van ontspanning, verwondering en veel glimlachjes. Met héél mooie namen, zoals de Belgische 'Sederginne'. Nooit meer hoofdpijn als ik daar naar gekeken heb!
'Comme d'habitude', om een liedje van Claude Clo-Clo François (1937-1978) eens te vernoemen, is er weer een sterfgeval te noteren. Juliette Gréco, geboren in 1927, heeft onze Pale Blue Dot (blog 01/02) ook verlaten om één van de vele stofjes te worden die ronddwalen in het oneindige universum. Zij was een actrice, zangeres van het betere Franse lied, bekend als chanson. La Grande Dame Noire, werd ze genoemd: ravenzwarte haren, donkere zwart omrande ogen, immer zwarte jurken. Met een ondeugende en licht erotische stem, bekoorde ze menig man. Zeker als ze dan zong, "Déshabilliez-moi" en daarna "Si tu t'imagine". Maar nu is er haar lied, "Il n'y a plus d'après".(duet met Guy Béart)
Voor mijn ziek familielid: hoeveel advokatenmopjes zijn er? Drie, de rest is echt gebeurd
De herfst is in het land gekomen. Gisteren nog een prachtige warme en aangename wandeldag gehad met een vriendin en een leuke burenbabbel. Dat noemt men dan voorbereiding van het lichaam en geest om meer binnenshuis, bezigheden te zoeken. Het was dus aangeraden eens na te gaan of ik nog voldoende ongelezen pagina's in boekvorm had om het najaar en de winter door te komen. Het zal lukken denk ik. Eens een boek in handen verdwijn ik in mijn cocon van 'niets horen of zien' van de buitenwereld. Boeken verdrijven alles wat negatief is rondom mij, doen mij nadenken en geven stof tot schrijven. Maar Charles Baudelaire (1821-1867) Frans dichter, schrijft: inspiratie is iedere dag werken. Maar hij was dan ook een verbitterd man. Hij schreef het pamflet "La Pauvre Belgique" als reactie op de weigering van een Brusselse uitgeverij om zijn werken uit te geven. Hij kreeg zijn zin niet, zoals onze politici en politieke partijen nu in Brussel ook hun zin niet krijgen. Maar die zijn dan bokkig en tegendraads te noemen. Die mannen hebben meer dan één lichtje nodig om inspiratie te krijgen en hun belachelijke ego's aan de kant te schuiven. Spijtig dat ik dat bedenk terwijl het wondermooie liedje van The Marbles Sounds "Leave a light on" weergalmt. In Rome kunnen ze ook méér dan 1 lichtje en kaarsje gebruiken. Wat ik lees is ook weeral een verhaal van mannen, hoogwaardigheidsbekleders, ego's, binnen het Instituut Kerk, die naast het leven, leven. Men wil verbieden de 'Laatste Sacramenten' te geven aan mensen die euthanasie vragen en krijgen. Hun uitleg: "Het is een misdaad tegen het menselijk leven en altijd een roep om hulp en liefde. De omgeving moet met steun en genegenheid erop reageren". Als dat de pijn en ontreddering zou wegnemen had iedereen dat allang gedaan voor zijn naaste. Waarschijnlijk hebben die eerbiedwaardige mannen, die echt in een cocon leven, nog nooit in hun omgeving zwaar zieke en terminale patiënten meegemaakt om dergelijke uitspraak te doen. De aangrijpende foto's van mensen die een vreselijke ziekte overwonnen én wat dat met hun lichaam deed, maken duidelijk dat ieder mens tot het uiterste gaat om te leven, te overleven, te genezen. Dus Kerk, denkt maar eens goed na vooraleer al die veroordelingen en weigeringen van sacramenten te geven, uit te spreken. Het is echt een dag met negatieve inslag. Een rubriek over de gruwelen van Breendonk en de repressailles erna, completeren dat slechte gevoel. Zelfs mijn mama, mijn papa, mijn vader, mijn moeder, worden als benaming van 'ouders' in een scheef licht gezet. Bij Van Dale ook een triestig woord van de dag: huidvrees, aanrakingsvrees, dat krijgt men van al die coronaperikelen. Ben eens curieus wat de regering en de Nationale Veiligheidsraad uit hun hoed gaan toveren om de maatschappij weer eens op stelten te zetten. Wat zal nu weer mogen? Wat zal nu weer verboden zijn? Antwoord binnen een paar uur.
.....want de dag begon doodgewoon als altijd, als dertien in een dozijn......Louis Neefs (1937-1980) zong dat lang geleden maar die zin is blijvend geldig. Ook vandaag valt er een overlijden te betreuren van een gekende medemens. De schrijver, Sam McBratney, van het mooie prentenboek, "Raad Eens Hoeveel Ik Van Je Hou" heeft ook vaarwel gezegd aan dit aardse bestaan. Liever vertoeft hij in de hogere regionen van de liefde. Zijn bekendste zin "ik hou van jou tot aan de maan ....en terug" zal hij zelf niet toepassen. Hij is naar het schimmenrijk vertrokken op 77 jarige leeftijd en.....komt niet meer terug. Ook vandaag komt de Maagd Maria ter sprake. Niet als heilige van de dag maar als onderwerp van een werkgroep die de Paus installeerde om de devotie van Maria uit de handen van de maffia te houden. Franciscus wil de banden met de maffia doorbreken. Een traject van lange adem om een machtig legioen van criminele organisaties buiten de Kerk te houden. Die steunen op 4 segmenten: criminele, culturele, politiek en economie. In Italië zijn er 4 organisties gekend: Cosa Nostra in Sicilië, de 'ndrangheta in Calabrië, de Camora in Napels, Sacra Corona Unita in Apulië. Het schandaal van de Banco Ambrosiani en het failliet ervan in 1982. De aanslag op de kerk, St Jan van Lateranen in de jaren 90, toen Johannes Paulus II een offensief lanceerde. Het Vaticaan weet welke tegenstander ze voor zich hebben. Voor de maffiosi, die gewoon zijn met geweren rond te lopen en dan werkloos worden: dringend overschakelen op het beroep van pistoolschilder. Daarmee heb ik het woord van de dag ook kunnen gebruiken. Ook vandaag heb ik weer wat bijgeleerd: aforist en aforisme. Waarschijnlijk had ik die les moeten krijgen in de humaniora. Het meest plausibele is dat ik dat allemaal vergeten was. Het citaat van de dag: in het land van de flatbewoners is éénhoog, koning. Opgetekend door de Nederlandse aforist Kadé Bruin, pseudoniem van K.C. de Bruijn (1915-1985). Over deze man, waarvan er 58 citaten zijn opgetekend, heb ik verder geen spoor kunnen vinden. Hij zegt wel de juiste dingen zegt zoals: "je bent hier altijd welkom, wel kom dan", "o, dieet haast niets","voor mij hoeft niets met dt". Maar daarmee was mijn les Nederlands nog niet afgerond. 1) aforismen: een korte bondige uitspraak, grappig, paradoxaal, soms absurd, soms met een boodschap van wijsheid. 2) boutade: historische stijlvorm, kritisch en schamper, zoals de uitspraak van Armand Pien,"mijn weerberichten kloppen altijd, alleen het weer houdt er zich niet aan". 3) gevelspreuken zijn meestal zegenspreuken : als het God behaagt, beter benijd dan beklaagd. 4) tegeltjeswijsheid, op wandtegels en meestal Delfts blauwe tegeltjes: mannen moeten zijn als koffie, goed, sterk en warm. 5) gevleugelde uitdrukkingen, overgeleverde wijsheden, komen uit alle culturen: al is de leugen nog zo snel, de waarheid achter haalt ze wel. 6) het spreekwoord is een korte krachtige uitspraak met een volkswijsheid: spreek wat waar is, drink wat klaar (helder) is, eet wat gaar is.
Voor mezelf: afwas, ik wou dat ik er van af was!. Voor een ziek familielid: advokaat, meester in de scheikunde. Proost!
Schone liedjes duren niet lang, maar toch lang genoeg om volop te kunnen genieten van de stem van Astrid Stockman. Deze 33 jarige Belgische sopraan heeft onwaarschijnlijk mooie liedjes ten gehore gebracht in de laatavond programma's van Karl Vannieuwkerke, Vive La Vie en Vive Le Velo. Ze is zelf een fervente wielertoeriste en dat zal er ook wel toe bijgedragen hebben dat ze met liefde en zorg al de liedjes uitzocht en zong, toepasselijk voor die dag. Altijd was er wel een Franse chanson bij maar afsluiten deed ze gisterenavond met 'It's all about Yellow' en als ik me niet vergis is dat van Coldplay. Met haar blik en haar ogen hypnotiseerde ze de kijkers, ze plakte gewoonweg op het scherm als ze zichzelf begeleidde op piano. Een ideaal uurtje met luistergenot en wat praatjes. Daarna rustig naar de bedstee en de nacht doorbrengen als de schone slaapster. Daar moest wel eens een einde aan komen aan die nachten van goede en diepe rust. Gisterenavond, eigenlijk bijna nacht, werd een registratie van het Hongaarse live optreden van Queen nog eens uitgezonden. Ik kon het niet laten om te kijken al wist ik donders goed wat dat betekende voor de nacht: 'was' plooien en de mooie cijfertjes van de wekker zien verspringen. Maar zowel de bovengenoemde zangeres als de frontman van die legendarische groep hebben een magisch effect op mij. Kijken, zien, luisteren en verbaasd blijven over die uitzonderlijke talenten. De ene die met haar stem alles rustig maakt, de andere stem die geen rust maar leven en beweging brengt. Van Freddie blijft zijn muziek, de beat, de songs in mijn oren hangen voor uren, het zijn oorwormen. De beelden van de show komen telkens weer op mijn netvlies, zelfs nu nog. Maar ja, een kermis is een geseling waard. Vandaag zal er buiten het boek gaan zoeken, gisteren beschreven, niet veel gebeuren. Mijn voeten zullen de dag doorbrengen in pantoffels, sportschoenen wel te verstaan, geen sletsen. Dat om gemakkelijk van A naar B te gaan, want ze voelen ook nog wat moe aan. Ik was echt nog niet goed wakker om de doordenker van de dag, direct te snappen: ga nooit slapen voordat je wakker bent! Ik maak me geen zorgen over trager van begrip, want 'zorgen moet je doen, niet maken'. Tot morgen
