Awel, dat is nog eens een uitdaging zo'n dag. Een goede daad stellen en niet buitenkomen. Ik ga dus proberen om al mijn lezers een glimlach te bezorgen, een fijn moment, een vijftal minuten ontspanning. In mijn papieren lees ik als voorbeelden om een goede daad te stellen; een oude vrouw de straat te helpen oversteken, of een gevonden portemonnee naar het politiebureau brengen of de auto van de buurman wassen. Dat zijn allemaal goede daden uit de oude doos. Een oud vrouwtje steekt nu de straat over met een rollator, een portemonnee wordt niet meer gebruikt en de buurman gaat met de auto naar de carwash. Neen, ik probeer een fijn lachtje op jullie gezicht te toveren met allerlei kleine en grote onbenulligheden. Tenslotte is het de intentie om een goede daad te doen, die telt. In 1934 werd iedereen wakker met het nieuws: het paneel "De Rechtvaardige Rechters" behorend bij het "Lam Gods", schilderij van de gebr Van Eyck, is gestolen uit de Sint Baafskathedraal. Tot op heden is het nog altijd zoek en verborgen gebleven voor het grote publiek. Ik denk dat het in een particulier huis achter een prachtige gordijn te bekijken is en enkel voor goede vrienden. In 1954 werd deze 11/04 tot de saaiste dag van de 20e eeuw uitgeroepen. Er gebeurde werkelijk niets die dag. Ik was nog geen 6 jaar, en kon de verveling met mijn geschriften nog niet verdrijven. Ik moest nog leren schrijven!. In 1970 werd er door astronaut John Swiggert (1931-1982) gezegd: Ok Houston we've had a problem!. In de spannende tv-film uit 1995, "Apollo 13" is er een woordje weggelaten om het spannende en angstaanjagende moment voor de bemanning te onderstrepen: "Houston, we have a problem". Dus in plaats van een bezoekje te brengen aan janneke maan moesten ze rechtsomkeer maken en terug naar moeder aarde komen. Gelukkig kwamen ze er alleen met de schrik en wat schrammen vanaf en viel de capsule op de afgesproken plaats in zee. Maar deze dag is ook de "Wereld Parkinson Dag". Dr James Parkinson (1755-1824) beschreef deze aandoening. In 1817 beschreef hij de ziekte in een publicatie als 'shaking palsy '(verwees naar de spierverzwakking en tremor). De ziekte kreeg zijn naam, een van de gekendste eponiemen in de geneeskunde. Er is nog altijd geen oorzaak gevonden en dus ook nog geen afdoend geneesmiddel om de miljoenen mensen te helpen die er mee te maken krijgen. Met recht en reden mag er een dag met aandacht voor deze kwaal zijn.
Episode 2, Titanic. Het was het gezegende jaar 1912, en in de vooravond van 10/04 kwam het onzinkbare schip aan in Cherbourg, Frankrijk. Daar verlieten 22 opvarenden het schip. Met tenders werden er nog 274 passagiers en vracht aan boord gebracht. Op 11/04 tegen 's middags arriveerde het grote schip in Queenstown (nu Cobh) aan de Zuidkust van Ierland. Daar stapten nog passagiers aan boord vnl voor de 3e klasse. Er waren nu 2223 opvarenden en daarmee was het schip voor 2/3 volzet. Om 13u30 begon de reis naar de dood via de traditionele Noord-Atlantische route, richting New York.
'Aan aprilse regen is de tuin veel gelegen'. Dat is niet slecht, want al wat leeft in deze Schepping, heeft vocht nodig. Ik ook, daarom begint mijn dag met een glas water en enkele tassen lekkere Maragogype koffie. Gemaakt met versgemalen bonen, welteverstaan. Het koffie zetten was het ritueel dat mijn vader zich eigen had gemaakt. Kokend water gieten op de versgemalen koffie in de stoffen koffiebuzze, die in de kan hing. Dat kokende water moest met een zekere precisie op de gemalen koffiebonen komen. De filter moest altijd nog water bevatten vooraleer de volgende plens uit de 'moor' op de koffie mocht gegoten worden. Nu wordt dat een tijdrovende bezigheid genoemd, maar lekkere dingen vragen al eens wat tijd om klaar te maken. De geur, het aroma, het uitnodigende dat vrijkomt, kan nooit uit een cupje of poeder komen. De buzze was gemaakt van linnen, katoen of zelfs gebreid, werd iedere dag uitgespoeld en iedere week afgekookt. Het gruis werd gebruikt als plantenmeststof, vooral de geraniums werden er overvloedig mee gevoed. Zo is het begin van een weekend al geslaagd en zeker als daar een pistoleke met kaas/ hesp bijkomt als vaste voeding. De gazet op zaterdag is altijd wat later. Ik moet minstens een uur een andere bezigheid zoeken. De radio wat langer laten spelen. Na het nieuws gehoord te hebben om 6u30-7u-7u30 weet ik al zeker wat er zich de voorbije nacht in de wereld heeft afgespeeld en heb ik genoeg lawaai gehad voor een ochtendstond. De muziek was ook niet mijn meug maar het kan niet iedere dag feest zijn voor mijn oren. Zo kabbelt deze zaterdag rustig verder in stilte. Dat is mijn meditatie. Een spirituele oefening die in vele religies en godsdienstige stromingen voorkomt. Vooral de omstreden Teilhard de Chardin (1881-1955) heeft nogal wat stof doen opwaaien met zijn uitspraken en geschriften. Zijn lectuur was te mijden voor en tijdens Vaticanum II. Deze jezuiet probeerde met zijn filosofische werken het Christelijk geloof in overeenstemming te brengen met de 'evolutieleer'. Hij bevond zich in zijn denken, tussen twee vuren: de wetenschappelijke tucht en het katholieke leergezag. Eén van zijn mooie citaten: "alleen het fantastische is werkelijk waar". De laatste jaren zijn het de stromingen die komen uit het Oosten; yoga, hindoeïsme, boeddhisme. Die transcendente meditaties arriveerden hier in 1968, nadat de The Beatles en The Rolling Stones het licht zagen in India. Ze moesten nadenken over hun leven en het vervolg na de hoeveelheid geestesverruimende middelen die ze gebruikt hadden. Niets voor mij, want een eerste vereiste die ze stellen om na te denken is: kleermakerszit. Met mijn stramme spieren en gewrichten is dergelijke houding niet meer mogelijk. Maar ik hou het gewoon op 'mijmerend op een stoel', door het venster kijken en nadenken over al hetgeen er in mijn blikveld passeert.
Mijn soap begint vandaag: de maidentrip van het onzinkbare schip. De Titanic vertrekt uit Southampton om 12u, richting Cherbourg. Aan boord, 1300 passagiers, 900 bemanningsleden ttz 500 voor bediening passagiers, 325 die het schip verzorgden en 66 leidinggevenden. Morgen hun verdere avonturen.
Een beetje zon op mijn teer velleke laten schijnen op mijn bankje. Tot vandaag zal het rustig en droog weer blijven en dan is het genieten blazen. Daarna mag er eens een plensbui komen, dat voorspellen ze toch. Dat is goed nieuws want dan moet ik niet met mijn gieter rondlopen om de primulaa's water geven. De vogeltjes fluiten, die zijn ook weeralblij met het zonneke. Een beetje de cafard vandaag. Na een bezoek is het altijd terug zoeken naar mijn evenwicht. Terug mijn plaats vinden in mijn dagelijks leven. En het bezoek verloopt ook anders in deze tijden, buiten zitten, mekaar eens niet vastpakken. Ik zou zo graag, al mijn kadeekes eens een goeie pakkert willen geven en een stevige omarming. Mijn spuitjes zijn in aaantocht, ik heb nog eventjes geduld nodig. De tijd komt wel. Vandaag is het dag 99 van 2021 en de 99 jarige Engelse prins Philip van Edinburgh, verliet Windsor Castle voor eeuwig. Sinds 1947 was hij gehuwd met een Lady die hem aanbad. Of het wederzijds was blijft achter de gesloten deuren en de dikke muren van alle kastelen die de Royal Family frequenteerden. Men noemt hem 'de laatste der Mohikanen'. Iemand die aan alle verwachtingen van een aristocraat voldeed: oorlogsveteraan, atleet, kunstschilder, polyglot, piloot, jager, bovenal een ladiesman en een koele echtgenoot en vader. Hij moest, dik tegen zijn goesting, de tweede viool spelen want zijn 'gade' stond op haar strepen. De laatste foto's tonen wel al een man die 'pietje de dood' in de ogen keek. Ik hoop voor hem dat het een rustig heengaan is geweest. Zoon Charles en schoondochter Camilla zullen wel niet gediend zijn met het 'verscheiden' vandaag: hun feestje van 16 jaar huwelijk kan niet doorgaan tenzij ze misschien stiekem blij zijn dat ze zijn ruwe, crue en lompe commentaar nu niet te horen hrijgen. Het echtpaar van Wales treft het niet met 09/04 als huwelijksdag. In 2005 mochten ze niet op 08/04 trouwen want toen was er de uitvaart van Paus Johannes Paulus II, ook gestorven in het heetst van een strijd. De beide mannen bleven zijn wie ze waren tot hun laatste snik. Dat was vandaag 09/04/2021
Vandaag geen tekst van 500 woorden. Eerder wat geschrijf omdat ik het niet laten kan. De geluispatsers zijn weer op pad. Veel lawaai, een geluidsinstallatie die evengoed in een disco of op een festivalweide kan gebruikt worden, muziek vollen bak en een auto die genoeg ronkt om een buurt wakker te houden. Dat is het recept bij de jonge autobestuurders die zeker willen zijn dat iedereen hen gehoord en gezien heeft. Tuning en styling zijn de orderwoorden. Tuning voor het goed afstellen van de motor, de prestaties van het autootje opvoeren, aanbrengen van spoilers en nog veel meer zijn in de kits terug te vinden. Bestickering en speciale verf is nodig voor de styling, en zijn de favoriete elementen om op te vallen. Tuners en speakers zorgen er voor dat de goegemeente hoort dat ze er aankomen. Ik heb liever het lawaai van spelende kinderen. Vandaag is er weer genoeg leven geweest met het gezin van 6. Een beetje veel snoep voor iedereen, een gezellige babbel en een toertje met de billenkar. Meer hoeft dat niet te zijn bij een bezoekje van familie.
Ik heb gebruik gemaakt van het 'seniorengroen' om de grote baan over te steken. Een specialleke aan de verkeerslichten. Een beetje langer groen om ons, 65+, de tijd te geven de weg te traverseren. Wat ik nog 'soepele gewrichten' noem en 'kwiek zijn', is bijlange zo snel niet meer als de -65 jarigen, die al huppelend weinig tijd nodig hebben om een steenweg te kruisen. Ik heb wat meer tijd nodig om met een bezadigde stap, de straat over te steken. Nu dat het iets minder koud is moest ik toch naar de zee gaan kijken hoe ze er bij ligt. Nog altijd ontstuimig, schuimbekkend en vreselijk golvend. De koude zal haar ook geen goed gedaan hebben en dat geef ze dan zo te kennen. Er is nog altijd een venijnig en stevig windje, maar de zon schijnt en dan vergeet ik even de kou. Niks nieuws onder de zon tenzij ik de escapades van 2 kamelen en een dromedaris zou vermelden. De dieren waren ontsnapt uit een circus en mogen nu even bekomen op een wei van een boer in de Westhoek. De circusdieren hebben ook al eens nood aan een malse wei om vakantie te nemen. Ze zijn niet zo slim als de paarden van de cavalerie die dit weekend hun weg naar hun stal terug vonden. Zelfs in het drukke Brussel, waar ik verloren zou rijden, wisten zij de weg naar de kazerne, zonder ruiter die hen mende, te vinden. Slimme dieren zeg ik dan, maar ze weten meer als we soms denken. Vandaag staat er een echt Vlaams woord in de belangstelling, eentje dat ons landschap kleurt: koterij. Zelden is er een huis te zien zonder een kotje, aanbouw, tuinhuisje, stalletje. Een typisch Belgisch verschijnsel om voor een afgesloten ruimte, kleiner dan een woning om te leven, te zorgen buiten het woonhuis. Soms wordt het wel eens liefkozend gebruikt voor de geliefde woning, 'mijn kot'. Meestal is er een samenstelling gemaakt om duidelijk te maken voor wat het gebruikt wordt: een apenkot, een buskot, een ballenkot, hondenkot, een kiekenkot, een drugskot, een wietkot, een doempkot (doemp van het smoren die de luchtwegen en het zicht belemmmeren), zottekot, een digikot (een digitaal systeem dat havenarbeiders, in Antwerpen, aanwerft en inplant in uurooster, zodat ze niet meer naar 'Het Kot' moeten), een pandoerenkot of politiebureau, een hullekot waar de kolen werden opgeslagen, een hoerenkot of bordeel. Dat is alles wat ik te vertellen heb vandaag. Het is hondjesdag! Ik ga met hem naar de trimmer. Dan krijgt hij weer een mooie coiffure aangemeten. Na zijn wasbeurt wordt hij dan nog eens besprenkeld met honden parfum. Voor mij is het dan een paar uur geen verantwoordelijkheid dragen voor het hondje en kan ik zonder scrupules gaan winkelen. Hij is tenslotte in goede handen. Tot morgen!
Welke woorden zijn er allemaal te vinden om een koude lentedag te omschrijven? Een 'ijskast' gevoel, al vriest het net niet met 3°C. Een echt onaangename hevige koude wind die een mens doet klappertanden, rillen en beven. Mutsenweer, handschoenenweer, sjaal aandoen en winterkleren bovenhalen. Dé vraag van de dag: ga ik in pyjama blijven rondlopen? Eens nadenken wat ik het beste doe, want ik heb de 'weerbots' van te laat tv kijken. Ik moest een selectie maken van opgenomen programma's; welke behouden en welke verwijderen. Ik heb documentaires opgenomen, films, detectievenseries, shows, muziek enz. Het is heel gemakkelijk de knop in te drukken om later te bekijken, maar het is een enorme hoeveelheid geworden en een schifting drong zich op. Het zal 'easy going' zijn vandaag, het is toch weer om binnen te blijven. Veel tekst heb ik over 'de Ronde' niet gevonden in de krant. Het is twee dagen geleden en het was geen Belg die gewonnen heeft. Er was voor mij wel een ergerlijke tekst van de opiniemaker in de krant. Afwisselend een man en een vrouw geven hún kritische kijk over de actualiteit. Vandaag de Nederlanderse man, die commentaar geeft over zin, onzin en gebruik van 'steppen'. Zijn woordenschat is beperkt, zelfs kinderlijk te noemen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen want een trottinette is voor de kinderen. Nu niet meer natuurlijk sinds er een motor op geplaceerd is en het een autoped werd. Daar zijn de woorden van zijn beschouwing op gebaseerd. Zijn bedenkingen kunnen me niet bekoren als ik in de 3e zin al moet lezen:.....Ik 'kak' overal 4 jaar te laat achteraan, behalve ooit met een walkman......Dat zal een serieuze constipatie en enig ongemak opgeleverd hebben en heeft met 'steppen' niks van doen. Het andere nieuws met rimpelig gezicht gelezen. Afkomstig van een verbolgen man van 'Natuurpunt'; er zijn te weinig tellingen gebeurd in dit mussenweekend. Ik snap dat een groene jongen het weekend buiten heeft doorgebracht in regen, wind en koude. Het is tenslotte zijn job. Maar ik, en met mij waarschijnlijk velen, had absoluut geen zin om vogeltjes te tellen in de sneeuw en hagelbollen op het hoofd te krijgen. Ten andere, ik denk dat de mussen ook wijselijk een beschut plekje gezocht hebben. Conclusie van 'Natuurpunt': de huismus is op zijn retour en dient beschermd te worden! Nog zo'n vreemde titel naar aanleiding van een halve eeuw 'verscheiden' van Igor Stravinsky (1882-1971), componist van "Le Sacre du Printemps" waarop een balletuitvoering werd geënt. Radio Klara heeft extra aandacht in zijn programmatie voor "deze Picasso van de muziek". Mijn verbeelding is te klein voor dergelijke vergelijking en omschrijving van de man, die vooral veel oude Russische volksmuziek in zijn werken verweefde. Nee, dan geef ik liever op de 'Wereldtafeltennisdag' eens aandacht aan onze Belgische paralympiërs, die medailles wonnen op de Paralympsiche Spelen, op de Wereld-en -Europese Kampioenschappen; Laurens Devos en vooral 'Poef' Florian van Acker, die zich beiden in ieders hart genesteld hebben.
De namen aan deze maand gegeven zijn liefelijk; grasmaand, kiemmaand, eiermaand, paasmaand. De spreuken over de 90e-120e dag van het jaar, benaderen meer de realiteit. Alle gezegdes over april zijn geldig vandaag: April doet wat hij wil, Maartse buien en aprilse grillen. En vandaag; 't mag vroeg of laat zijn, april wil kwaad zijn. En zijt gerust, er is woede in het weer. De aprilse nukken zijn goed zichtbaar en voelbaar; massa's regendruppels, koude en wind. De oorsprong van de naam is niet heel duidelijk. Sommigen vermoeden dat het van 'aperire' komt, wat Latijn is voor 'openen' of 'verschijnen'. Anderen denken dat het kan komen van 'tweede'. Mogelijks ook van 'Aperta' een bijnaam van de god Apollo. Ik hou het daarop, iedere god verdient een maand. Mijn bedrijvigheid zal op een klein pitje branden, vandaag. Wat anders plannen dan gewoonlijk. Eens in mijn platenkast snuisteren omdat vandaag mijn aandacht getrokken werd door de naam van Herbert von Karajan (1908-1989). In zijn tijd één van de topdirigenten voor de beste orkesten ter wereld, de Wiener Philharmoniker, Berliner Philharmoniker, Berliner Staatsoper. Prachtige opnamen van Van Beethovens Symfonieën, bij 'Deutsche Grammophon Gesellschaft', het Duitse platenlabel bij uitstek voor opnames van klassieke muziek, waar hij een contract mee had. Ik heb over deze Heribert Karajan, (Oostenrijkse adel is officieel afgeschaft in 1919) na zijn overlijden een paar docu's gezien die een niet zo fraai beeld van deze man ophingen, onder andere een zeer pretentieus ventje, die een veeleisendheid aan de dag legde voor de orkestleden die bijna aan het onmogelijke grensden. Ik geloofde toen werkelijk in zijn unieke dirigeerkunst, in zijn juiste interpretatie van de 'noten' van de componisten. Ik ben geen musicoloog, maar een muziekliefhebster. Alle genres behalve jazz. Ik moet me als leek verlaten op het oordeel van de deskundigen en daar luister ik wel eens naar. Maar meestal komt het er voor mij op neer, 'ik hoor het graag of niet'. Juist zoals voor de boeken 'ik lees het graag of niet' of voor de kunst, 'ik zie het graag of niet'. Ik laat me niet laten leiden door experten al apprecieer ik ook wel hun uitleg waarom iets 'kunst' kan zijn of niet. Door in 's mans biografie te duiken heb ik een stukje Europa leren kennen dat totaal onbekend was voor mij. Hij was een Aroemeen, een Vlacken dwz een minderheidsvolk van het Balkanschiereiland dat een soort Romaanse taal spreekt. Er is een bekende tennister, Simona Halep (°1991), die tot dit volk behoord. Omdat mijn hond ook een liefhebber is van klassieke muziek zal ik hem deze namiddag tracteren op de Negende Symphonie, van Van Beethoven. Lang geleden dat ik ze nog eens beluisterd heb. Ondertussen kan ik mijn vele woord- en-cijferspelletjes uit de krant oplossen. Zoals het spreekwoord zegt, heb ik 'save the best for the lest' toegepast op de driedaagse krant.
