De wonderen zijn dus toch nog niet de wereld uit. De wonderbaarlijke verrijzenis van onze Paus, weliswaar 3 weken té vroeg om van een echte Pasen (Jezus verrezen uit de dood) te kunnen spreken. Franciscus, die op sterven na dood was, keert terug naar de bewoonde wereld en zal er straks, vanachter een venster weliswaar, de bezoekers van het Sint Pietersplein, begroeten. De medische wereld heeft zijn uiterste best gedaan om de kerkvader terug te brengen waar hij thuis hoort: Vaticaanstad en de pauselijke vertrekken. Ik heb me de afgelopen dagen dan ook dikwijls afgevraagd wat 'besturen' voor de Paus en de Kerk inhoud. Een 88-jarige, CEO zijnde, van zo'n belangrijke organisatie, is toch niet min. Zijn er belangrijke beslissingen te nemen en wie is dan de Plaatsvervanger (paus van Christus op aarde) van de Plaatsvervanger, die de beslissingen neemt? De Kerkleider is gekozen door het episcopaat om tot zijn laatste ademsnik in welke menselijke omstandigheden ook, de bezieler en verdediger van het geloof te zijn. Maar is het nog verantwoord om die regel te blijven volhouden als het hoofd van de Kerk niet meer bij machte is om fysiek en mentaal de grote baas te zijn? Dan is het toch maar een zielige vertoning zoals indertijd met Karol Wojtyla of Paus Johannes Paulus II (1920-2005). Maar nu is er overal ter wereld weer enorme blijdschap van de gelovigen en misschien een binnenmonds vloeken van al die kardinalen en bischoppen die misschien gehoopt hadden om een bank vooruit te komen. Feest zal er zijn met chocolade-eieren en ook wel met pluizige gele kuikentjes om de terugkomst te vieren. De kleuren van Vaticaanstad zijn immers geel en wit en deze tijd van het jaar zijn die kleuren overvloedig aanwezig zelfs in mijn tuin.
Gisteren heb ik dan genoten van een spannende laatste 50km van de grote oude lentekoers (sinds 1907). Een titanen gevecht tussen de 3 tenoren van de koers: Van der Poel, Ganna en Pogacar. De eerst genoemde ging met de fles 'spumante' aan de haal en wat zakgeld. Zelf kijk ik graag naar de reportages omwille van de herinnering bv aan een reis, in dit geval met mijn ouders naar Alassio. Een fotootje in het centrum van die stad met mijn lief en een welpentijgertje in mijn armen, getuigd van een vrolijke tijd in 1968. Tijdens de vakantie van mijn ouders probeerden ze telkens een reis te ondernemen die hen naar plaatsen bracht die mijn vader kende van de koersen of de losplaatsen van de duiven.
Op zaterdagavond wordt ik ook altijd goedgezind van het feelgood programma "De Droomfabriek". Gisteren weer enkele leuke items zoals een vader die zijn 'strafstudie' toch nog moest inhalen, de kids die een bekende van Ketnet als babysit wilden en Tars, die door een brief van zijn moeder aan de 'droomfabriek' kon mee 'drummen' met Bazart. Daar heb ik dan meer van genoten dan de voorgestelde jazzdrumster Terri Lyne Carrington van Klara. Tot morgen
Vandaag zal er geen warmterecord gebroken worden. Wel is er een goed voelbare zuidoosten wind waar de trekvogels van gebruik maken om van het zuiden terug naar hun nesten te vliegen in ons land of nog noordelijker gelegen broedplaatsen. Ik zag deze morgen een eerste 'V' formatie overvliegen. Ik kon moeilijk uitmaken welke vogels het waren, waarschijnlijk ganzen of reigers, ze leken iets te klein voor een ooievaar. Een zwaluw heb ik nog niet kunnen spotten. Ik ben geen spotster, ik heb zelfs geen verrekijker, wat toch wel een noodzakelijk iets is om vogels te observeren. In ieder geval kunnen we niet anders dan beweren dat de 'lente' in het land is. Ik ben dan wel geen lentekindje maar de kleurenpracht van de lente vind ik magisch en van kleuren gaat er niks boven het geel, roze, blauw, paars, wit van de typische voorjaarsbloeiers. Het is toch het mooiste seizoen van het jaar. Veel nieuws heb ik niet te melden vandaag. Mijn kalenders gaan wel de oosterse toer op. "Spiritual Mandala" van de Japanse componiste Yu Kuwabara. Men schrijft dat men in haar composities de keelklanken hoort van de boedhistische monniken. Bij de filosofie gebruikt men de woorden van de een 'Wanshishibiao' of in het Nederlands 'een voorbeeld voor alle leraren, Confucius (551vC-479vC), de Chinese filosoof en politicus bij uitstek: "mooie woorden zijn zelden tekenen van medemenselijkheid". Bon, dat was het wat mij betreft, alles voor vandaag. Wel staat er nog een oeroude wielerklassieker op het programma: Milaan- San Remo. Bijna 300 km koers waarvan de laatste 50km echt gekoerst wordt om te winnen. Tot morgen
Ik hoop dat ieder van ons, een zo lang mogelijk gezond, gelukkig en zelfstandig leven kan leiden in zijn eigen gekozen habitat. Het 'leiden' kan anders wel uitdraaien op een 'lijden' waar dikwijls geen mens weet van heeft omdat de betrokkenen niet meer mondig zijn of afhankelijk voor een menselijk bestaan zijn van alle soorten hulpverleners. Laat me wel zeggen, dat de meeste verzorgers een goede inborst hebben en de meeste centra, de meest kwetsbaren in hun verdere leven een menswaardig bestaan willen bezorgen en geven. Maar rotte appels vindt men overal. Dikwijls zijn de senioren toch slachtoffer van de omstandigheden zoals ten tijde van de Covid, toen vele ouderen geen bezoek mochten krijgen en alleen hun laatste dagen en uren doorbrachten met mensen in plastieken verpakking. Toen was er verbod op contact met familie. Nu hebben, blijkbaar velen, te maken met allerlei vernederingen. Hoe lang zijn deze praktijken al bezig ? Hopelijk kan dit allemaal, zowel door directie als politie, uitgepluisd worden om paal en perk te stellen aan deze praktijken tegenover weerloze mensen.
Groot nieuws was er bij het verkiezen van een nieuwe CEO bi het belangrijke IOC: een eerste maal dat een vrouw aan het hoofd staat van deze immens belangrijke organisatie en nog wel een Afrikaanse. Men kan stellen 'dubbel revolutionair'en consternatie alom. Na 131 jaar mannenbeleid in deze sportieve organisatie is de 41 jarige Zimbabwaanse Kirsty Coventry verkozen als leidster van het Internationale Olympisch Comité. Zelfs al in de eerste stemronde, wat ook al een unicum is. Ik wens haar alle geluk toe bij deze nieuwe uitdaging in haar leven.
Ik heb mijn grootste twijfels over de 23°C die we vandaag zouden halen. Er is een nevelige zon hier en heel wat wind. Op Sahara-zand zit ik hier niet te wachten. Door afbraakwerken en renovaties in de omgeving, krijg ik hier steengruisstof genoeg over mij. En er is geen regen op komst die al het zand kan neerslaan. Het is met gesloten vensters en deuren zitten om mijn huis een beetje stofvrij te houden, nu het gisteren is opgeboend. Nochtans, een beetje water zouden alle plantjes en bloemekes wel kunnen gebruiken, want ze hebben dorst.
Niet uit mijn kalenders haal ik volgende componist. Het is dan ook geen vrouw want Klara wil enkel vrouwen vermelden en ons leren kennen. In Groot Brittannië is Judith Weir wel een bekende componiste, vooral voor muziek die ze schrijft voor officiële gelegenheden, maar ik verkies op deze verjaardag van een eeuwen geleden geboren Duits componist Johan Sebastian Bach (1685-1750) te vernoemen. Mooi zijn zijn "Brandenburgse Concerten" en vooral deze tijd van het jaar dikwijls ten gehore gebracht zijn "Matthäus Passion". Prachtig als men dat kan beluisteren in een kerkgebouw. Ook de filosoof uit de kalender, Arthur Schopenhauer(1788-1860) citeer ik niet wel een Chinese waarheid: "Stromend water bederft niet". Tot morgen
Je moet jullie voorhoofd niet fronsen: het is vandaag de 'Internationale Geluksdag'. Iedereen zou het geluk moeten uitstralen op deze 20e dag van maart toen om 10u01 de echte lente begon met een stralende zon en echte lentetemperatturen. Bonjour mes amis, het is ook de 'Internationale Dag van de Francofonie'. Af en toe eens een woordje Frans placeren is goed om de 2e landstaal niet te vergeten en dat kan alleen maar als men de taal blijft oefenen. Er wonen wat Walen en Brusselaars in de omgeving, dat is goed om af en mijn kennis van de taal van Molière, te oefenen. Ik maak ook nog mijn 'Beter Frans' oefeningen. Ik ben, om het zo te zeggen, bijna een volleerde Franskiljon, die vloeiend 'Frans met haar op' kan spreken. Maar vandaag is het ook 'Wereldverteldag' en mijn verhaaltjes hoeven daarom niet zo groots te zijn als die van Henrik Ibsen (1828-1906) die boeken vol kon neerpennen. In de 19e eeuw was schrijver zijnde een uitzonderlijk vermoeiende bezigheid. Alle ideeën en verhaallijnen met potloood, pen of ganzeveer op kostbaar papier zetten, en dan maar hopen dat een drukkerij ze in boekvorm wilde drukken. Het is altijd wel mijn wens geweest om een echte schrijfster te zijn, maar God heeft mij dat talent niet gegeven. Hij gaf me wel 500 woorden, zelf uit te kiezen per dag, waar ik een vertellingske mag van maken, en dat grijp ik met beide handen aan. Iedereen wil wel iets doen om Israël eens het vuur aan de schenen te leggen, om aan te tonen dat het ver over de schreef gaat met zijn bombardementen op weerloze mensen, bv een boycot van Jaffa-fruit, of conserven die ginds ingeblikt zijn, wat blijkbaar toch al gebeurt. Daarom bekeek ik eens de reklamefolder die gisteren in de brievenbus zat. Constatering: vooral groenten, fruit en vleeswaren zijn ingevoerde producten, zoals aardappelen (USA), meloenen (Honduras), bloemkool (Spanje en Frankrijk), champignons (Nederland) en dan nog een variabel aantal landen voor allerlei andere verse waren, behalve uit België. Natuurlijk kan het niet van hier komen, hier wordt kostbare landbouwgrond opgeofferd voor er een bos van te maken. Zoals nu, omdat het Zoniënwoud een aantal vierkante meters moet afstaan om de ring rond Brussel te uit te breiden. De wetten zijn nu eenmaal zo gemaakt dat als ze een oppervlakte van een bos weg doen, men ergens anders een bos van dezelfde grote moet voorzien. En wat is er dan simpeler dan een patattengrond vol met zgn inheemse bomen en struiken vol te zetten in plaats van bouwgrond ervoor op te offeren? En eens er een bos staat, zal het men wel verplaatsen naar elders, zoals men gedaan heeft met het 'Witte Kinderbos' van de E19. Geen componistes of muzikanten noch filosofen uit de kalenders, wel eens een mooi liedje van Vera Lynn (1917-2020): "We'll meet again" en dat is tomorrow. Tot morgen
Hier ben ik weer met de babbel van de dag. Eerst en vooral, ik breng de zon en een lichte zuiderse bries mee en wat lentetemperaturen. Goed dus voor alle bloggers die fietsen, wandelen, wat werkzaamheden in de tuin willen doen of gewoonweg volop willen genieten van deze zomerse dag. En Sint Jozef, voedstervader of voogd, brengt ook zijn spreuken mee. Voor de landbouwers, de boeren van vroeger: Sint Joseph schoon en goed, een vruchtbaar jaar verhopen doet. Voor iedereen de volgende spreuk op 19 maart: zoals de wind waait op sint Jozef, zo waait hij een heel jaar!. Vandaag is dat dus warme zuidenwind, dat belooft dus voor de volgende dagen. Natuurlijk, wie zijn er ook terug present: de muggen. Ik vervloek, al mag dat eigenlijk niet, Noah, die van elk diertje 2 exemplaren op zijn ark meenam en dus ook van die vermaledijde muggen. Het idee rijpt in mij om deze zoemende beestjes ver weg te houden door specifieke planten onder mijn slapkamerraam te laten groeien en bloeien: kattenkruid, lavendel, rozemarijn, goudsbloem zelfs een tabaksplant die mooie bloemen geeft. Natuurlijk kan ik ook een citroengeranium naast mijn bed zetten. Datis weeral goed om weten om bij een volgende bezoek aan een tuincentra eens naar die plantjes uit te kijken. Vrolijk om zien was de terugkeer van de astronauten, die bij hun plons in de zee verwelkomt werden door de dolfijnen. Je zou voor minder een big smile on your face krijgen. Blijkbaar is het gesprek tussen oost en west, meer een oosterse aangelegenheid geweest. Poetin kon beter met de taal van het westen overweg dan Trump met die van het oosten. Dat is natuurlijk wel een algemeen gekend euvel van de Amerikanen, die kennen enkel Amerikaans en weigeren andere talen te leren spreken, zelfs het Engels. Enfin, voor de show zal de rode telefoon nog wel eens rinkelen in The Oval Office. Hij zou beter, met al zijn grootsprakerigheid zorgenvoor vrede in het Midden Oosten, maar dat blijft hiertoe toch maar alleen met woorden te lukken en niet met daden. Natuurlijk is er een grote Joodse lobby in de USA en geen Palestijnse die invloed zou kunnen uitoefenen. Het handelsverkeer naar Israël is ook zeer groot en bijna onbestaande naar de Palestijnen. Er zal geen haast gemaakt worden met het stoppen van de bombardementen op huizen en kampen van burgers. Ook Europa kijkt alleen maar naar Oekraïne en laat Gaza aan zijn lot over. Het is wel al mooi dat BV's al eens het heft in handen willen nemen, maar wat stellen de protesten van 138 mensen voor tegen de lethargie van de Europese Staten. Het Aards Paradijs, de Tuin van Eden, ooit en waarschijnlijk in de regio Iran-Irak-Syrië-Libanon-Etiopië enz en tussen Tigris, Eufraat, de Nijl en de Ganges gevestigd, is samen met de slang en de appel verdwenen en heeft ons dit tranendal bezorgd. Eigenaardig genoeg is er een uitspraak Samuel Beckett (1906-1989) in de filosoofkalender opgenomen die van toepassing zou kunnen zijn: "Faal opnieuw. Faal beter". Tot morgen
Een kleizoon is jarig!. De jonge gast viert vandaag zijn 16e verjaardag en is er wat fier op. De eerste jaren van volwassenheid zijn in zicht! Misschien hoopt hij stiekem wel een brommer te krijgen om zijn verplaatsingen van/naar school gemotoriseerd te kunnen doen. Dat hoor ik wel wat later.
Nadat ik wakker geworden ben en gedaan heb wat moest en moet gebeuren is het de beurt aan de hond. Beiden konden we genieten van een frisse geurige zonnige morgenstond. Ook het huis moet wakker gemaakt worden: gordijnen open doen, rolluiken naar boven trekken, nog een overgebleven glas naar de keuken brengen, koffie maken en een venster op de zuidkant eens openzetten. Alles en iedereen moet genieten van de eerste zonnestralen van de dag. De krant bloklettert natuurlijk het overlijden, dat toch wel verwacht was, van Rob de Nijs (1942-2025). Ik heb gisterenavond naar de Nederlandse zender gekeken die al een uitgebreid interview van Rob en Ivo Niehe uitzond. Ik heb dan ook naar al zijn mooie liedjes kunnen luisteren. Ze waren niet allemaal monsterhits, maar soms heel ontroerend, met mooie teksten gezongen door een warme stem. Een overzicht was het van een leven vol muziek gedurende 60 jaar. Vanavond is er dan een docu over zijn leven op VRT. Als het niet te laat is, kijk ik ernaar. Ook vanavond zal ik wel weer kijken naar deel 2 van Steve Stevaert (1954-2015), dat was een fascinerend man. Ook als het kan naar de kwis "De dag van vandaag". Dat leverde werkelijk een beetje hilariteit op, toen de dochter des huizes, op de vraag wat ze met het monsterbedrag van de quizz gingen doen, het ludieke antwoord gaf: aan de belastingen geven!. Belangrijk nieuws is er dan weer voor de astronauten, die in 2024 een bezoekje van een week wilden brengen aan het ISS en het zagen uitlopen tot de tijd van een zwangerschap, 9 maanden. Hopelijk keren ze vandaag weer veilig naar hun heimat. Vandaag zou er ook nog een belangrijk telefoongesprek plaatsvinden tussen oost en west, Poetin aan de lijn met Trump. Ze kunnen misschien het liedje van K3 zingen: "Wie heb ik aan de lijn, hallo, hallo". Geen één van mijn kalenders, eeuwigdurende of nieuwe per jaar, biedt een lied, een gezegde of spreuk die de moeite van herhalen waard is. Maar zelfs als er iets was wat me aansprak, zou ik dit keer het laatste woord geven aan Rob. Er is keuze genoeg om een mooi liedje uit zijn repertoire te kiezen: Ritme van de regen, Jan Klaassen de Trompetter, Dag Zuster Ursula, Malle Babbe, Zondag, Banger Hart, Het werd zomer, Zet een Kaars voor je Raam Vannacht,....Tot morgen
Hallo luitjes allemaal!. Ik ben weer klaar om een nieuwe 'werk'week aan te vatten. Het is niet omdat het buiten grijs en kil is, dat ik misnoegd en slecht geluimd aan mijn dag moet beginnen. Integendeel, een blij gemoed verdrijft de donkere wolken. Ik hou ervan om van die kleine, niets terzake doende weetjes te zoeken. Echt van die alledaagse onbenullige dingen, die toch ooit zijn moeten uitgevonden worden en dat we al lang en in't breed vergeten zijn dat er ooit iemand was die daar uren en dagen aan besteed heeft om er iets practisch van te maken. Neem nu dat onnozele elastiekje, zowel voor de onderbroek als om een bosje bloemen bijeen te houden. Nadat Charles Goodyear (1800-1860) in 1831 het vulkaniseren van de rubber bedacht en meteen zorgde voor een oneindige reeks van mogelijkheden voor het gebruik dit sap. De ene na de andere uitvinding volgde van de onverslijtbare fiets-en autobanden tot het onnozelste elastiekje waar Stephen Perry (?-?) in 1845 een patent op nam. Meer is er over die vent niet te weten en op het eerste zicht zou je denken dat het de tenniskampioen van Wimbledom, Fred Perry (1909-1995) was. Die blijft nog overal te zien toen hij als zakenman de tenniskledij en andere sportieve uitrustingen, van een lauwerkrans voorzag. Voila, geschiedenis van een onnozel en bijna onmisbaar elastiekje. En vanavond begint er weer een nieuwe jaargang van het spelprogramma "De Mol". Ik kijk daar niet naar, wel naar de 'mollen' die het grasveld van mijn buren teisteren en het gazon van hoopjes aarde voorzien die niemand in zijn tuin wil hebben. Omdat het de tuin van een tweede verblijver is, zullen de mollen er nog lang kunnen zitten en de tuinen van de vaste bewoners wel met rust laten. Bij de filosofen is er een citaat van de Fransman Bruno Latour (1947-2022) dat ons allemaal op de vingers tikt: "Het heeft er alle schijn van dat wij degenen zijn geworden, die dertig of veertig jaar geleden, actie hadden kunnen ondernemen - en niets hebben gedaan." Komt uit het boek "Oog in oog met Gaia" in verband met de klimaatsverandering. Bij Klara stelt men Maddalena Lombardini Sirmen (1745-1816) voor, een begaafde violiste en zangeres. maar niet zo gekend als ons aller Margriet Hermans. Vandaag mag ze 71 kaarsjes uitblazen en dat zal haar wel lukken. Ik luister naar, een beetje vergeten up-tempo song, "Laissez rouler le bon temps, Jacqueline". Tot morgen
