Vandaag 8 maart Internationale Vrouwendag. Wat begon in de U.S.A als protestmars van de naaisters in 1908 voor erkenning en meer geld, kreeg navolging op 28/02/1909. Toen stierf het helaas een stille dood. In 1917 namen de Russische vrouwen het voortouw en kregen ze gehoor bij Lenin. Het protest was de start van de Februari Revolutie in Rusland. Als erkenning kregen de vrouwen hun speciale dag toegewezen op 8 maart. Sinds 1977 is de dag erkent door de Verenigde Naties als Vrouwendag. In België is er ook nog een vrouwendag op 11/11. Die kwam er omdat ze op de vrouwendag Simonne De Beauvoir wilden als spreekster. Deze mevrouw, schrijfster,filosofe, feministe was enkel vrij op 11/11. Vandaar onze dubbele feestdag. Naar mijn mening kan men de vrouw, moeder, vriendin, nooit genoeg vieren en niet alleen op moederdag.
Op verzoek van mijn twee goede vrienden moet ik ook eens een verhaaltje uit de oude doos vertellen. De tweede droom van mijn leven. Met dank aan mijn moeder, een grote fan van de taal van Molière, mocht ik op mijn 18e een zomercursus Frans volgen. Samen met een vriendin werden we in het mondaine Nice gedropt. Wel een beetje vrijheid kregen we, maar niet teveel. We werden in een kostschool ondergebracht met nonnekes aan het roer, gedurende de weken dat we de lessen volgden. Aan de Université des Vacances zouden we echt wel onze tweede landstaal bijspijkeren. We hadden daar een fantastische leraar, die ons niet alleen leerde spreken maar ons ook de omgeving van Nice leerde kennen o.a. La Grande Corniche, Antibes, Saint-Paul-De-Vence, Grasse..... Maar niet alleen het Département des Alpes Martime, maar we zagen ook de stad zelf, met de bloemenmarkt en de Oude Haven. Boeken lezen en dan bespreken. Het werk dat me bijgebleven is "Le rouge et le noir" van Stendhal (1783-1842) en zijn tweede boek, "La Chartreuse de Parme". Beide boekjes nog in mijn bezit, als relikwieën gehouden. Het zijn klassiekers van de Franse literatuur. We zijn toen ook 's avonds eens naar de cinema geweest om dé sensatie in filmland te bekijken: Un homme et une femme. Van Claude Lelouch met Anouk Aimée en Jean Louis Trintignant. "Faire l'amour" heb ik daar als uitdrukking geleerd. Met prachtige filmmuziek. De deuren van ons verblijf sloten om 21u en de film zorgde ervoor dat we over het hekken moesten kruipen om ons bed te vinden. Niemand reageerde op het belletje aan de poort. De school bevond (bevindt) zich in een zijstraat van de Promenade Des Anglais. De universiteit, gelegen buiten het centrum van Nice, noopte ons iedere dag tot wandelen en we gaven onze ogen de kost. De vele gereserveerde stukken keienstrand van de hotels aan de overkant. Zo kon de beau monde, via een tunnel onder de baan, direct hun stoel en zetel vinden om er zich in neer te vleien. Het hotel dat we passeerden was het zeer luxueuze Negresco. Nog altijd beroemd, nog altijd in volle glorie. Dat sprak onze verbeelding aan en onze wens en hoop daar zelf ooit eens een paar nachten door te brengen. Ik hoop daar nog altijd op en droom daar nog altijd van. Maar Nice is niet meer de romantische stad van mijn dromen, spijtig.
Vandaag staat mijn koksmuts op. Ik heb die muts niet omdat ik zo'n schitterende kok ben. Maar vandaag is het kookdag en hygiëne is belangrijk heden ten dage. Ik heb wel een paar gerechten waarin ik onnavolgbaar goed in ben!!! Dat wil zeggen, ik twijfel niet aan mezelf om dat klaar te maken voor een hele hoop mensen. Ik ben geen Italiaanse van oorsprong maar het zijn wel twee italiaanse gerechten die ik uitmuntend kan bereiden. Een spaghetti bolognaise en een minestrone soep. Vandaag dus soep en morgen pasta. Tussenin koffie met versnaperingen zoals ik het zal noemen. Een bodding (gemaakt door my son-in-law) en de cakejes waar niemand kan afblijven. Ze mogen niet meer genoemd worden bij hun bekendste naam en ik wil geen merknaam gebruiken: een koekje met daarop een schuimpje en overgoten met heerlijke chocolade. Iedereen maar watertanden bij het lezen van zoveel goede dingen.
Maar er zijn andere voedselbereiders die ook pluimen verdienen. Het meest frappante verhaal vind ik wel dat van de boerenzoon, telg uit een familie die al 9 generaties de boerenstiel uitoefenen. Kweken en slachten van runderen en varkens was hunnen dada. Ook akkerbouw maakte deel uit van het bedrijf. Jaap Korteweg, is zijn naam, en volgde agrarische school in Goes. Hij gaat op het bedrijf van zijn ouders werken. Geen probleem met eten van de beesten tot de varkenspest uitbreekt in 1997. Hij wordt vegetariër en met behulp van een Wageningse Hoogleraar en koks, ontwikkelen ze nieuwe vleesvervangers. Slager van beroep, noemt men hem nu dus de "vegetarische slager". Zijn producten zijn succesvol en zijn bedrijf is in 2018, door een grote multinational overgenomen. Onze boer kan op zijn lauweren rusten, maar dat is niet aan hem besteed. Nooit moe om nieuwe paden te bewandelen. Ondertussen te broeden op nieuwe ideeën en misschien de realisatie daarvan. Hij heeft nu de ambitie om de eerste "veganistische melkboer" te worden. Doel: de koe vervangen door een machine waar je aan de ene kant gras insteekt en aan de andere kant grasmelk krijgt! Jaap geeft zichzelf een kans van 1 op 100 om daadwerkelijk dergelijke koemachine te kunnen ontwikkelen. Blijven dromen denk ik dan! Hetgeen vandaag niet is kan morgen er wel zijn. Het maakt me altijd gelukkig als er mensen zijn die hun fantasie naar werkelijkheid proberen om te buigen. Smakelijk en schol, melk is gezond voor elk.
Een deugddoende zon en een knipbeurt. Mijn witte haren moeten af en toe eens getemd worden en kortwieken is de ideale manier. Mijn vleugels moet ik toch niet meer uitslaan, ik heb een goed nest gevonden. Vóór de volgende plens water komt, kan alles wat drogen en de kilte wat verdrijven. Maar door dat vochtige weer en geen vriesweer in de winter, zijn de muggen al op het appel. Geen nood. Aan de Universiteit van Turku, hebben de Finse intelligentia, met de hulp van Zweedse en Canadese wetenschappers, een studie gedaan. Waarom blijft de populatie van de muggen altijd op peil? En welke roofdieren zorgen ervoor om dat onder controle te houden? De vragen waar de bollebozen op komen om toch maar onderzoek te kunnen doen, zijn onvoorstelbaar. Aan een vijvertje in Finland, hebben de studaxen eerst een viertal libellen gevangen, gewogen en gemerkt aan de vleugels. De libellen zijn zeer belangrijke jagers op allerlei insecten en vooral muggen. Ze verorberen een 700.000 ambetante beestjes per seizoen, dat is ongeveer 1% van de muggenbevolking. Dat komt overeen met een 900 gram voedsel per libel en per zomer. Vóór je aan import van waterjuffers doet en in de slaapkamer loslaat, moet je wel weten welke soort muggen op hun menu staat. Dat zijn jammer genoeg niet de muggen die je 's nachts met hun gezoem en prikjes wakker houden. Nee, het zijn de brave dans- en vedermuggen en die doen geen mens kwaad. Hoe weten de knapperds dat? Wel door DNA onderzoek van de uitwerpselen van de elegantste luciferstokjes. Weeral een weetje dat kan tellen.
Een paar dagen geleden is in Raversijde, niet ver van Oostende, een Portugees Oorlogsschip gestrand. Meegevoerd door de stormen en hier aan land gegaan. En neen, het is geen schip maar een dier dat in warmere zeeën leeft. Op drift geraakt door de woeste baren en de stormen. Een vroege wandelaar vond dit vreemde creatuur en het bezorgde hem de schrik van zijn leven. Het is geen kwal, maar het bestaat uit een 4 soorten poliepen. Wel een honderdtal in totaal. De tentakels kunnen tot 40m lang worden. Ze vangen er hun prooien mee en verlammen ze door gif te injecteren. Het lijf ziet eruit zoals een helm, indertijd op het hoofd van de Portugese zeevaarders en ontdekkingsreizigers uit de 16e eeuw. Vandaar deze poëtische naam voor dat giftige en dreigende beest. Het was meer dan 100j geleden dat er hier een dergelijk schip, schipbreuk leed. Gaan zoeken naar een ander exemplaar zal dus alleen maar een goede strandwandeling opleveren. Maar dat is gezond en schelpjes zoeken is ook plezant.
Ik hoorde om 5u30 de krantenman al aankomen om me de gazet van de dag te bezorgen (ik slaap met open venster). Water dat in dikke druppels kletterde op mijn venster was de voorbode van een natte dag. Dat deed me vliegensvlug uit mijn bed stappen. Wie wil er nu een nat dagblad lezen? Ik in ieder geval niet! Een beetje heel veel vroeger uit de veren is dan geen opgave. Voor het goede doel kan ik me 's morgens al eens haasten. Een prop onleesbaar papier dat dan een dagblad moet voorstellen, is een van de triestigste zaken die ik me op mijn nuchtere maag kan voorstellen. Dus hup met de beentjes om 5u30. Mijn dag begint dan niet al te slecht.
Het lentegevoel van gisteren is vandaag in het water gevallen. Hoelang gaan de weermannen nog zeggen dat het grondwater onvoldoende is aangevuld? We zullen waarschijnlijk een warme en fantastische zomer tegemoet gaan zonder veel water tekort. Dat is dan het hoopvolle voor deze regendag. Ik heb met de auto rondgereden, en het enige wat ik zag waren verzopen weilanden en velden. Het zaaien en planten zal niet voor direct zijn. Binnenkort gaan de boeren niet voor ons dagelijks brood, frieten en groenten kunnen zorgen. Of swingen de prijzen van onze Belgische kost de pan uit. Alles invoeren zal omwille van het klimaat ook wat moeten verminderen. En zeg nu zelf, hongerlijden in deze tijden van overvloed is toch ondenkbaar? Ik zal er eens aan denken om binnenshuis een mini serre te installeren om toch een paar keer groenten te kunnen eten. Iets gemakkelijks kweken of telen, zoals een slaatje en wat kruiden om de blikken voedingswaren wat meer smaak te geven. Zo geven we onszelf weer een nuttige bezigheid.
Ik moet deze grijze dag ook doorkomen. Met zo maar dromerig naar buiten zitten te kijken zal dat niet veranderen en blijft het wel pijpestelen regenen. Ik heb ook niet zo'n zin in lezen, film kijken of een wandeling te doen. Maar dit weekend komt er bezoek en moet ik de magen van mijn gasten vullen. Ik moet mijn beste voetje als kok voorzetten. Ik ga boodschappen doen en mezelf eens verwennen met wat ik anders moet laten liggen, zoete lekkernijen. Altijd een goede troost bij een droef gevoel.
,Met een licht lentegevoel zet ik mijn dag verder. De paasbloemen staan bijna in volle bloei, de blauwe druifjes beginnen ook en de struiken vertonen al dikke knoppen om binnenkort hun kleurenpracht te tonen. Maar het onkruid is met veel minder content dan al het moois dat ik opnoemde: 8°C, 1 zonnestraal en 1 regendruppel. Het werk van de tuinier kan beginnen!
Ik bekeek mijn hond vandaag eens op een andere manier nadat me was opgevallen hoe hij mijn handelingen nauwkeurig in het oog hield. Stak ik de sleutel langs de binnenkant in de deur, niks speciaals, met de staart tussen zijn poten droop hij af. Stak ik de sleutel langs de buitenkant in het sleutelgat en deed ik mijn croc's aan, kwam hij met zijn bal aangelopen voor te spelen. De Pavlov reflex zoals vroeger beschreven. Een beetje verbaasd zegde ik toch: jongen, ge zijt genen uil en genen aap!. Ik ben eens gaan kijken welke dieren ik voor hem nog kon gebruiken. Hij ziet eruit als een schaap en is zo tam als een lam. Hij kan zijn snoepjes hamsteren als de beste. Stelen doet hij zoals een ekster of een meeuw Hij zwemt zoals een vis in het water. En springt zoals een konijn over de baren. Hij kan soms grommen als een beer. Maar hij likkebaardt of spint meestal van voldoening, zoals een kat, naast mij in de zetel.
Iedereen kent wel het liedje van Louis Neefs: Aan het strand van Oostende, op een zomerse dag, aan het strand van Oostende, was de hemel zo blauw.........Daar staat de triptiek van Het Lam Gods in staal, "Altar" genoemd. Een drieluik van Kris Martin als eerbetoon aan Jan Hoet. Als toerist kan je van al je geliefden mooie foto's nemen in dat decor met de zee of de gaanderijen als achtergrond. Een kunstwerk dat je zelf van foto's kan maken en het even bewonderenswaardig en lovenswaardig doen ogen als dat van Van Eyck. Maar dat is camera werk. Leren schilderen kan je ook! Toen ik de eerste maanden kabel tv had, was zappen een van mijn hobby's. Regelmatig kwam ik "The Joy of Painting" tegen. Een programma van Robert'Bob'Ross (1942-95), die je op een-twee-drie leerde schilderen. Met een enorme haardos en een zachte vriendelijke stem, bekoorde hij veel mensen om deze "fastfoodschilderijtjes" aan te leren. Het programma was een enorm succes en werd opgenomen tussen 1982 en 1993 . Zijn uitspraken zijn ook oneliners geworden. Fouten bestonden niet, dat waren "just happy little accidents", juist prettige ongelukjes. Of als hij een boompje geschilderd had, "happy little tree" was het niet echt happy als er geen tweede kwam, "even a tree should have a friend". Hetzelfde principe hanteerde hij voor de wolkjes. Hij werd een soort cultfiguur en zijn schilderijen vinden nog veel navolging, bij alle would be kunstenaars. Regelmatig zijn er heruitzendingen van die schildersreeks, nu op een Nederlandse zender. Veel plezier!
Meeuwen en de vuilkar/ vuilzak. Ik kijk naar een schouwspel op de eerste rang van het toneel. Met hun loerende ogen zoeken ze een strategische uitvalsbasis voor hun aanval op de afvalzakken. Ditmaal hadden ze evenwel geen oog gehad voor de kauwen, eksters en merels die de nokken van de daken bevolken. Een gevecht in regel was het resultaat en ocharme de zwarte vogels, nochthans in de meerderheid, moesten afdruipen tegen 4 geblokte, arrogante, pikkende en krijsende meeuwen. Maar ik blijf wel op post want ik wil geen gescheurde zakken voor mijn deur.
Kunst met grote K. Gedurende drie zondagen heb ik kunnen kijken naar de restauratie van verschillende panelen van "Het Lam Gods". Het werk van de grote opkuis begon in 2012 en voorziene einddatum is 2022. Maar als gewone sterveling kunnen we al een blik werpen op het werk van al de specialisten, conservisten en restaurateurs. Weliswaar achter glas. De afleveringen waren vooral gefocust op de opknapbeurt en het herstellen in de oorspronkelijke staat, zoals de gebroeders Van Eyck en co het geschilderd hadden. Wat er nu te zien is, laat ons terug een kleurenpalet zien dat al jaren verdwenen was door overschilderingen, stof, aanpassingen aan de zeden van de vervlogen eeuwen. Er is terug mooi gras te zien, blauwe lucht, torens die weg waren en terug tevoorschijn komen, een duif met stralen alom naar de wereld. De grootste verrassing kwam van het "Lam Gods" zelf: 2 oren in plaats van 4, een andere mond/snuit/snoet, en werkelijk priemende ogen die de kijker aanstaren en proberen te doorgronden. Toch blijf ik een beetje op mijn honger zitten over dit wereldberoemde werk en zijn meesters. Ik kan niet zeggen wat ik miste in het programma. Ik ga zelf maar een beetje zoeken. Over de broers zelf is er nog altijd een waas van geheimzinnigheid. Bijna niets terug te vinden over hen, ook niet over een nageslacht. Wereldberoemd om gigantische mooie panelen, schilderijen, triptiek en diptiek. Met accuratesse en gedetailleerdheid geschilderd en dan als mens verdwenen in de annalen van de kunstgeschiedenis. "Het Lam" is het meest gestolen meesterwerk. Liefst 13 misdaden zijn er gepleegd in de 6 eeuwen van zijn bestaan. Twintig Baltische eikenhouten panelen die regelmatig uit elkaar gehaald werden, van eigenaar en land wisselden. Het wonder van het overleven is niet te onderschatten en bijna zonder noemenswaardige beschadigingen. De grootste misdaad dat het werk kende, gebeurde in 1934. Het paneel van "Johannes De Doper" was vrij vlug terug, maar het paneel van "De Rechtvaardige Rechters" is nog altijd zoek. Een zeer goede replica* geschilderd door Jozef van der Veken, is de remplaçant van het gestolen onderdeel.
Sinds decennia is er één vraag op ieders lippen: waar is dat verdwenen, gestolen paneel? Mijn antwoord: bij iemand thuis, aan de binnenkant van een kast! Des avonds zal de familie, als ze eens knus bijeen zitten, vragen: wat doen we vanavond? rechtertje kijken?
*Filips de II van Spanje wilde dergelijk werk ook in zijn paleis, kerk, kapel en sprak Michiel Coxcie aan om een copy te maken van het meesterwerk. Dit gebeurde vrij accuraat in 1559. De meestervervalser, restaurateur en schilder Jef van der Veken, gebruikte deze copy om het paneel van "De Rechtvaardige Rechters" te schilderen. Een van de rechters heeft het gelaat van Leopold III om het van het originele te onderscheiden mocht het ooit gevonden worden.
Oef, het coronavirus is eindelijk in het land!! Ik mag niet cynisch zijn als het om ziekte en besmettingen gaat. Maar al wekenlang zitten de ministers, media, virologen, ziekenhuizen te wachten op de eerste patiënt. Met spanning, want alle landen rondom ons hadden al aangetoond hoe efficiënt ze met een pandemie konden omgaan en de Belgen bleven maar buiten schot. Dikwijls kwam bij mij het Sinterklaasliedje, "zie ginds komt de stoomboot" voor de geest en dan vooral de zin "rij ons huisje niet voorbij". Gelukkig kan ik die tekst nu even opbergen. Het kan zijn tijd afwachten om dan wel door kinderen uit volle borst en met verlangen, gezongen te worden op 06/12. Genoeg daarover, ik wil terug de lekkere corona cakejes eten zonder aan een besmetting te moeten denken.
Gisteren was er nog iets interessant te vertellen, maar het ontglipte mij terwijl ik aan het typen was. Men zegt wel eens, als je het vergeet is het niet waar, maar ik vertel en schrijf alles naar waarheid, tenzij ik fantaseer. Aan jullie om uit te maken wat mijn sprookjes zijn of wat waar gebeurde voorvallen en verhalen zijn. Ik probeer correct te zijn in het weergeven van feiten maar jullie moeten me een misser, een schrijffout, een dt-fout af en toe wel pardonneren. Missen is menselijk en zolang ik niet tot stof en as of een geest ben weergekeerd, ben ik dat nog altijd.
Mijn ontbrekende verhaal van gisteren, gaat over een vogel welbekend aan zee: de meeuw. Er zijn verschillende soorten, maar de zilvermeeuw vertoeft het vaakst aan de Noordzee. Iedereen weet dat het dieven zijn. Je kan het al raden, er is weer een onderzoek gebeurd hoe dat nu toch zou komen! Deze keer een studie van Madeleine Goumas, een biowetenschapper van de University of Exeter. Waarom willen de meeuwen ons voedsel afnemen, bv bij een picknick op het strand? Daar geef je nu toch wel geld voor om dat te weten, nietwaar? Allez, ik toch, want ik woon niet ver van the beach. De vragen die Mevr Goumas stelde: 1) is het enkel de aanblik van voedsel in de buurt van mensen dat hen lokt? of 2) is het wat mensen met een voorwerp doen dat hen lokt? De meeuwen leggen al jaren de link tussen mensen, voedsel, de verpakkingen en wat we er mee doen. Als we niet willen dat ze ons eten afnemen moeten we ook de verpakkingen veilig opbergen, in gesloten vuilnisbakken. Door observatie weten ze waar de voedselrestanten te vinden zijn. Geen nood, het gezellige en smakelijke tafelen zal niet meer verstoord worden als je eens diep en heel dreigend in hun ogen kijkt. Blijven staren, dan vliegen ze vanzelf weg. Ik doe dat ook bij mijn hond als hij mijn boterham van tafel wil nemen, héél boos en dreigend kijken en mijn vinger opsteken, maar veel helpt dat niet. Eens mijn rug gekeerd, is mijn boke terug weg.
