We zitten nog altijd in het windveld van 'storm Bert' die raasde over de UK en Ierland. Hier zijn enkel de resterende krakkemikkige en halfverdorde bladeren gestrooid over het grasperk. De resterende groene bladjes zijn door een windcentrifuge gedraaid en verloren allemaal hun sap en hangen troosteloos klaar om ook van de takken te vallen. Het spel van de seizoenen, het ritme van het leven. De troosteloze aanblik is niet zo erg als de zon schijnt en er een blauwe lucht als achtergrond dient voor het doodse landschap.
Vooraleer ik mijn zacht gekookt eitje, met frietbokes om te doppen, ga opeten, vertel ik de laatste trend in eierland. De chichi-wereld heeft nu ook het minste ingrediënt van de keuken gevonden om er een duur product van de kunnen maken: het ei. Eigenlijk kun je bijna zeggen dat ze het ei van Columbus gevonden hebben om een nieuw snobistisch publiek aan te trekken. Een topklasse van het ei maken, een premium, het beste van het beste, met als roepnaam 'Marigold', de Engelse naam voor de 'goudsbloem'. Dit eitje kost evenveel als een doosje van 6 bruine eieren van kippen met vrije uitloop, 1,5€. Waar zit het verschil? Wat zegt de bewuste kippenboer daarover? De kippen krijgen een comfortabel leven, lopen vrij rond, krijgen afwisselende voeding met daarbij gemengd de blaadjes van de goudsbloemen dan nog wat oliën en zaden toegevoegd. Met fierheid zegt de producent en kippenhouder, dit is 'the queen of the eggs'. De restaurateur die het kakelverse eitje bereidde zegt over dat speciaal gelegde exemplaar: het eiwit is steviger, de oranje dooier is intenser, romig van smaak, zacht en puur. De 'marigold' is ideaal om te pocheren. Door de structuur van het eiwit zal deze bereidingswijze niet rap mislukken. Dit eitje is niet te vinden in de grootwarenhuizen, wel in de speciaalzaken van exclusieve voeding. Niet getransporteerd in de bruine kartonnen doosjes, maar in design zwarte eierdoosjes. Ieder ei is voorzien van een stempeltje met kroon en M. Deze speciale eieren blijven even lang eetbaar als de gewone eieren: in de ijskast, nog max 28 dagen na legdatum. Het kon niet uitblijven dat men een goedkoop voedingsmiddel ook zou promoten om het ook in een sterrenzaak te kunnen presenteren. In ieder geval dient men voor dit product geen dier op te offeren. Let wel, de kippenindustrie is niet zo onschuldig als het lijkt. Vrij snel wordt er een selectie gedaan door 'kuikenseksers' (seksen is de naam voor geslachtsbepaling bij kuikens), op de eendagskuikens. De haantjes worden eruit gepikt en vergast. Een tweede maal gebeurt die selectie als de kuikens 14-21 dagen zijn. Verdere weetjes, de witte eieren worden meestal gebruikt door bakkers en in de industrie. En de hennen die geen eieren leggen worden ofwel kip aan het spit, videeke, of kippenfiletke. Tot daar deze 'queen'. Want vandaag moet ik de "Queen" van de rock, van het showtoneel, van de zang, in herinnering brengen. Hun frontman Freddie is op deze dag al 33jaar ter ziele gegaan, maar niet vergeten. Tot morgen
Koud weer, zegt de computer. Ik kan dat gerust beamen, vandaar dat ik guur in alle trappen van 'meer' schrijf. Dat in afwachting van de lentetemperaturen die ons vanaf morgen weer beloofd worden. Het is hier een 'jojo' van wind, regen, warm en tegelijk kou blazen. De enige kledij die ik als standaard draag is namelijk mijn fleece-uitrusting. Dé beste uitvinding van de laatste jaren op vestimentair vlak, isolerende kledij. Binnen en buiten lopen zonder telkens een jas of een dikkere pull te moeten aantrekken, enkel handschoenen en een sjaal heb ik nodig om de hond buiten te laten en mee te gaan in de tuin. Ondertussen zijn de bomen en struiken die moeten 'kalen', al kaal geworden door de forse windstoten die er de laatste dagen zijn. Er schieten alleen nog een paar verrompelde bladeren over en kale takken. En toch steekt er links en rechts een nieuw begin op: de kokus stengeltjes zijn al 5 cm boven de grond. Sinds woensdagavond zit er een liedje in mijn hoofd van Jules de Corte (1924-1996), kleinkunstenaar en luisterliedschrijver: "Ik zou weleens willen weten, waarom......(laatste strofe) zijn de mensen zo moe, misschien door hun jachten en jagen, of misschien door hun 10.000 vragen, en ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe, daarom zijn de mensen zo moe". Een fijn gevoelig liedje, daarbij sober, sereen, vol overtuiging en pakkend gezongen door Mgr André Léonard. Ooit Aartsbisschop van Mechelen-Brussel (2010-2015) die werd op de piano begeleid door een medebewoner van zijn pastorie van het heiligdom en bedevaartsoord in de Franse Alpen: Notre-Dame-du-Laus. Rik Torfs had toch wel een paar indringende gesprekken met deze voormalige Prins van de Kerk. In ieder geval blijft vooral de zin "ik zou wel eens willen weten..." haperen in mijn hoofd. Het is wel zo dat een mens alles wil weten, kennen, kunnen en begrijpen. We hebben daartoe in onze tijd vele mogelijkheden om onze vragen te beantwoorden maar toch zal het altijd een fragmentarisch antwoord zijn en zal het nooit volledig kennen of te doorgronden zijn wat we allemaal willen weten.
Ik ben één van de méér dan 2 miljoen bezitters van een vaste telefoonlijn. Waarom dat verbazend is vraag ik me af. Als ik wil bellen naar een overheidsdienst of een bedrijf staat er altijd een nummer bij van een vaste lijn. Bellen met gsm naar zo'n nummer is duur, tenzij men natuurlijk WhatsApp gebruikt maar dan heb je wel een WiFi- verbinding nodig. Bovendien, uren babbelplezier na 17u met een toestel dat niet gauw afslaat om terug op te laden is veel leuker. Bovendien ben ik ook van de generatie die niet met gsm-gebruik voor allerlei doeleinden ben opgegroeid en een goed gesprek doe ik nog altijd liever met mijn vast toestel. Dat niettegenstaande het me 145€ per jaar kost (volgens de berekeningen). Morgen komen de dure eieren aan bod. Tot morgen
Het minste dat ik kan zeggen is; het is guur buiten. De koude WNW-wind belette me nochtans niet om een nieuw kapsel te gaan halen bij de kapper. Voor mij is het uitzicht van het kapsel niet zozeer van belang, wel de goede hoofdmassage die ik er telkens krijg. En dan met een sjaal rondom mijn hoofd, naar huis. Zo blijft er tenminste toch één krulletje zitten. De wandeling op de dijk heb ik vóór mijn coiffeurbezoek gedaan. Het was al mijn krachten gebruiken om de zijstraatjes van de dijk door te komen, want 'de wind ging weer hevig te keer...'Maar de zee geeft een prachtig schouwspel bij dergelijk windsnelheden en dat maakt het de moeite waard om de wind te trotseren. Het is van belang altijd, ongeacht het weer, een frisse neus te halen, gezonde zeelucht in te ademen, het lichaam bestand te maken voor alle weertypen en geen kasplantje te worden. Genoeg over de weersgesteldheid. Als vrouw was ik uitermate nieuwsgierig naar het nieuwe programma op VRT met de bekendste politica van het ogenblik: Hertoginnendal. Ella Leyers en Gilles De Coster ontvangen er 7 politica's voor een weekend om dat vrouwenwereldje eens onder de loep te nemen en er de verschillende facetten van hun politieke leven, te bekijken. Eentje moest er wel de eerste avond al afhaken. Als weduwe en politica vond ze het belangrijk in de weekends alle aandacht te geven aan haar kinderen. Dat is dan al één verschil waartegen vrouwen, méér dan de mannen, tegen moeten optornen: het huishouden. Het programma is bedoeld om de verschillen weer te geven, waartegen de vrouwen moeten tegenaan kijken en optornen in voorheen, en nog meestal, een echte mannenwereld: de politiek. Voorkomen, kledij, alles komt in aanmerking om denigrerende opmerkingen te krijgen van de mannelijke collega's en meestal niet in liefdevolle bewoordingen. Alle verkozen vrouwen zijn door de mangel gegaan, denk maar aan Maggie De Blok wat die allemaal niet te verduren heeft gekregen bij haar aanstelling als Staatssecretaris en Minister. Noch de pers, noch haar collega's zwegen over haar voorkomen en gewicht. En plots zat daar Jean Marie Dedecker bij de vrouwen in de zetel, in de foyer van Hertoginnendal. Met een corpulent, omvangrijk postuur en zelfs zwaarder dan Maggie ooit is geweest. Nog nooit heeft iemand in zijn gemeente of in het federale halfrond er een woord aan vuil gemaakt. Was het een strategie van de presentatoren om dat in de picture te zetten? De slanke judocoach van weleer is verdubbeld in omvang en meteen ook in spraak en duldt ook ditmaal geen tegenspraak. Opmerkelijk was dat vooral Zuhal Demir hem de mond kon snoeren. Ik kijk uit naar de volgende aflevering. Tot morgen
De Midden- en Westkust liggen ± in de schaduw van Groot Britannië en de Oostkust profiteert daar veel minder van. Die coté krijgt veel meer regen en wind en dat was gisteren ook weer te merken aan de windsnelheden en regenval. Hier was er geen druppel nattigheid, de volle laag was voor Knokke. De koude was voor iedereen gelijk, nu ook nog, met moeite 2°C. Het voelt door de windstilte zachter aan dan gisteren toen de gevoelstemperatuur -2°C was. De winter komt stapvoets dichterbij, weliswaar op voortgang van de Processie van Echternach, 3 dagen koud, 2 dagen normale temperaturen voor de tijd van het jaar, of omgekeerd. Lachen is daarom één van de goedkoopste toestellen om warm te krijgen. Het ingrediënt is een conceptkunstwerk, "Comedian" genaamd van kunstenaar Maurizio Cattelan 64jaar. Gisteren werd het wel in het echt gepresenteerd op een veiling bij Sotheby's. En comedy is het echt wel, want de Chinees betaalde voor "banaan met ducktape aan muur gekleefd" gewillig 6,2 $ en zal de banaan, eens ze in zijn bezit is, direct met veel smaak opeten. Bij dat gebaar hoort er volgens mij een grapje: Wat denk een dom blondje als ze een bananenschil ziet liggen op het voetpad? 'Ooh nee, daar ga ik weer'!!!. Maar er werd gisteren nog kwistig met geld omgesprongen in de veilinghuizen. De schilder, soms smalend 'dat burgermanneke dat graag schilderde, van "Ceci n'est pas une pipe", René Margritte (1898-1967) heeft niet kunnen meemaken dat zijn "L'empire des lumières" verkocht werd voor 114 miljoen €. Enfin, tenminste nog één levende kunstenaar die kan genieten van de opbrengst van zijn kunstwerk. Men kan misschien verkwisting van geld noemen, maar ieder privé-persoon spendeert zijn geld zoals hij wil. Erger vind ik de verspilling van de belastinggelden . Niet alleen ons land zendt personen (140 Belgen aanwezig oa premier De Croo) naar de klimaatconferentie, COP 29, in Bakoe, hoofdstad van Azerbeidzjan, maar in totaal zijn daar 60.000 afgevaardigden van over de hele wereld aanwezig en nog eens 1700 lobbyisten voor de fossiele industrie. Mij maak je niet wijs dat die daar te voet of per fiets naar toe zijn gegaan. Dat om te zeggen dat we minder uitstoot moeten hebben, om onze broeikasgassen te verkleinen om de temperatuur op aarde niet meer dan 1,5°C te doen stijgen. Hoe kan tussen die mensenmassa een deftig debat ontstaan en een eensgezind standpunt worden ingenomen geldig voor alle landen in de wereld. Ik zal maar hopen dat ieder er nuttig werk probeert te leveren.
Een paar interessante 'dag van' vandaag. 'Internationale dag van de Televie'. Dat hoeft verder geen betoog. Het is ook 'Wereld Filosofiedag'. Een dag ingesteld door de UNESCO, om ons eens verbaasd en 'totally flabergasted' te laten zijn, eens 'reflecteren om te reflecteren', eens brainstoemen over de zin van het bestaan, of er een God is, of er nu echt leven in de hemel kan zijn. (goed was het programma van Rik Torfs, "Het Vaticaan, de Staat van de Kerk). Het is ook 'Wereld Hallo-dag', meteen krijgt iedereen eens een prettige dag toegewenst. Tot morgen
"De wind gaat weer hevig te keer..."zei de boot Marie Louise van Bart, maar vandaag zeg ik het ook. Koude wind, windstoten tot zelfs 70km/u, met 6°C op de thermometer af te lezen. Guur weer dus! Zelfs de tram is ervan ontspoord! Er was te veel zand op de sporen terecht gekomen en de 'kuistram' was nog niet kunnen uitrijden. Ontsporen gebeurt niet zó veel, maar zandophopingen komen veel voor. Er wordt dan altijd een 'bus' ingelegd, die de passagiers van Oostende naar Westende brengt, waar ze dan de tram richting De Panne kunnen nemen. Hier is aan het kapelleke is een spoor waar de trams, die van De Panne komen, kunnen draaien en terug rijden. De gestrande buspassagiers kunnen dan terug de tram nemen om hun weg verder te zetten met het Openbaar Vervoer. De bus brengt dan de gestrande passagiers in Westende terug naar Oostende. Ik heb gisteren mijn leuke klap gehad, een beetje vragen gesteld aan ChatGPT als een tussendoor amusementje. Zonder die vraagbaak, is er altijd voldoende gespreksstof, zelfs in kustdorp: bakkerijen die andere bakkers krijgen en duurdere taartjes presenteren, kappers die volgend jaar gaan stoppen, restaurants die te koop staan, B&B's die uit de grond rijzen als paddestoelen, soms met onaangename mensen die het uitbaten. En hoe kan het ook anders, de duurte van het leven en de winkelkar. Voor mij zijn dat toch belangrijke onderwerpen om eens van gedachten te wisselen met iemand, een persoon en niet alleen op het internet. Ook eens uitspreken wat zij en ik van de gemeentelijke-landelijke-wereldpolitiek denken. Meteen krijg ik dan 2 meningen te horen, want zij verteld dan ook wat haar man van dat alles vindt. Zo een namiddag is goed voor mijn keel eens te oliën en eens luidop te spreken tegen een ander levend wezen dan mijn hond. Die is wel blij als ik een discours hou voor hem, maar dat trekt niet op een discussie die ik soms eens graag heb.
In muziekland is er verdriet om het overlijden van de 50 jarige Glenn De Gendt van de boysband "Get Ready". Ik was daar niet echt een fan van, maar ze hadden wel wat mooie liedjes zoals "Diep". Hun afscheidstournee volgend jaar zal wel op een andere leest geschoeid worden. Meer heb ik niet te melden vandaag. Tot morgen
De tijd van de natte gazetten is weer aangebroken. Tegelijkertijd ben ik met dit weertype blij, dat ik niet meer door regen en wind naar mijn werkplek moet sjezen. Den 'atelier' is nu gewoonweg thuis, 10 stappen om me droog van de ene stoel naar de andere te veplaatsen. Ik moet wel af en toe de nattigheid trotseren want mijn woeffie moet eens naar buiten en dan ga ik telkens mee. Spijtig voor al die forenzen die weer kilometers file (vanmorgen al 490) moeten trotseren in regen en wind. Ik zou bijna zeggen: behouden vaart en veilig terug thuis. Het is wel grijs weer, maar niet zo donker dat ik er een licht voor moet aansteken om te lezen of te typen. Ik zit wel aan het vensterraam om dat mooie lichte grijs ook te aanschouwen, maar niet te bewonderen. Met dit buiige en winderige weer zie ik ook geen vogeltjes passeren, die hebben zich blijkbaar verscholen om niet té zwaar te worden door het nat dat aan hun veren en pluimen blijft plakken. Kort gezegd, het zal geen levendige dag worden buiten, maar binnen des te meer want mijn naamgenote komt wat koffie slurpen. Ik heb zoals gewoonlijk de klassieke koekjes in huis, die hebben een betaalbare prijs. Ik ga niet naar Parijs bij Cédric Grolet, de bekendste patissier/banketbakker van Frankrijk en omstreken. Gespecialiseerd in de 'trompe l'oeil' van appels, peren, frambozen, aardbeien, kortom alle fruitsoorten. Geprijsd; van 8-17€ per stuk. Hij begon ook aan snack uitvoeringen van alledaagse pistolets en serveert nu 'een broodje smos op mijn manier'. Je kan het verkrijgen voor 30€. Het zal wel lekker zijn maar daar heb je in een restaurant een hele menu voor. Sommigen willen kicken op het vermelden en kunnen zeggen; ik ben een smoske en een appel gaan halen in 'Le Meurice' geprepareeerd door Cédric Grolet.
Ik mag natuurlijk niet vergeten vermelden dat het vandaag de 'Internationale Dag van de Man' is. Ik wil hun deze feestdag niet ontzeggen want ze worden toch al zo weinig gewaardeerd, zeggen ze zelf. Niettegenstaande ze al de belangrijkste en vetbetaalste postjes bezetten, in de wereld, bedrijven, willen ze daarbuiten ook wat meer gefêteerd worden en hebben ze deze dag nodig. Ze willen erkenning hebben voor hun positieve mannelijke bijdrage aan de samenleving, gemeenschap, familie, huwelijk, kinderzorg, milieu.
Er is nog een heel kwalijke kwestie waar we nooit aan voorbij mogen gaan, bescherming van onze babies, kinderen, jeugd. Daarom is er vandaag ook de 'Internationale Dag tegen Kindermisbruik'. Dezer dagen staat het thema weer volop in de belangstelling. Het proces tegen een VIP, verdacht van pedofilie al dan niet met daden maar zeker in zijn fantasiewereld en met beeldmateriaal, is gestart. Voor mij en waarschijnlijk voor de meeste mensen, een niet te begrijpen misdaad tegenover weerloze wezens. Tot morgen
Ik ben zeker dat ik op maandagmorgen niet de enige ben die een beetje de 'blues' heeft, om aan een nieuwe werkweek te beginnen. Dat is al week 47 van 2024 die van start gaat. Een klein voorbeeldje van een herfststormpje heeft me deze nacht een paar uur wakker gehouden, vandaar een beetje mijn sloomheid. De zonnestralen waren er wel deze morgen en daar heb ik dan maar geprofiteerd.
Er is bekend gemaakt dat de Engelstalige versie van Wikipedia soms van 'AI', 'Artificiële of Kunstmatige Intelligentie' gebruikt maakt en die teksten opneemt in zijn internet encyclopedie. Het zullen natuurlijk geen geschiedkundige teksten en feitelijke gegevens, zijn waar ze gebruik van maken, maar wel van moeilijk controleerbare verhalen. Nu dat ik gisteren zelf gebruik maakte van dat technisch vernuft, vraag ik me af: gebruik maken van teksten, zinnen, woorden van AI...is dat plagiaat? Moet men niet altijd de bron vermelden? Ik vermeld nu wie dat mijn inspiratie en ten dele schrijver was van mijn blog op 17/09/24, maar ik ben in de krant noch in andere magazines nooit de vermelding van 'tekst gemaakt door ChatGPT' tegen gekomen. Iedereen wil laten uitschijnen dat hij/zij/hun iedere dag zoveel briljante ideeën hebben om er duizend woorden of meer aan te besteden. Het is een beetje bedriegerij en wordt op verschillende levels toegepast en toegestaan, zelfs in de scholen. Akkoord dat er gebruik van gemaakt wordt, het is een aardige en plezant toepassing, maar ik vind wel dat het moet vermeld worden.
Vandaag denk ik dan weer eens aan Marcel Proust (1871-1922), de schrijver van het gigantsiche werk met meer dan 3000 pagina's, meer dan 200 personnages, "À le recherche du temps perdu" of "Op zoek naar de verloren tijd". Een boek dat tot de verbeelding spreekt en ook veelal gekend is om de scene van zijn "madeleine-koekje gedrenkt in bloesemthee". Ik was ooit van plan om deze turf van een boek, die bevat zeven delen, te lezen. In de boekenwinkel stootte ik echter op een 'stripboek' van deze uitgave en heb me dat enkele jaren geleden aangeschaft. De verjaardag van Proust deed me naar het boek grijpen. en heb het op mijn dressoirkast geëtalleerd. Zo kan ik weer iedere dag een paar tekeningskes bezien en lezen en uiteindelijk naar waarheid en fier zeggen: ik heb het boek 'de zoektocht naar de verloren tijd' gelezen. Op mijn kast liggen zo verschillende boeken waar ik regelmatig een blad van omsla o.a. 'Wijsheid uit het Oosten in 365 dagen', 'Geschiedenis van België in 100 oude kaarten', 'boeken over de Belgische zee, kust en strand, en twee boekjes "Letterbuffet", een verzameling teksten en essay's van mijn vrienden en hun vrienden en waar ikzelf ook voor geschreven heb. Ik ben wel fier genoeg dat twee van mijn schrijfsels in een ingebonden boekje staan. Maar vandaag ga ik ook uit volle borst een lied uit 1959 brullen: "Kom van dat dak af" van Peter Koelewijn. Zelfs nu nog bekruipt me de dansmicrobe als ik ernaar luister, helaas niet meer al swingende, maar met kleine bewegingen op mijn stoel gezeten. Tot morgen
