Stormy cold dry weather !!! Niet alles is slecht, er zijn ook wat streepjes zon en blauwe lucht te zien en vooral, het is vooralsnog 'droog'. Meteen is er de activatie van 1722 om niet dringende hulpverlening te bellen als het al nodig zou zijn. Nu is het echt weer van 'Mieke houdt je vast aan de takken van de bomen'. Gelukkig zijn er buren, vooral de mannelijke buur, die door weer en wind naar de bakker gaat/rijden omdat ze niet zonder hun verse zondagse pistolet kunnen en me de 'Zondagskrant' meebrengen. Maar zelfs de hond is er bij die stormwinden, niet scheutig op om buiten te lopen. De bomen zien wel af, zwiepen over en weer en dat gebeurt met veel gedruis. Dat zijn echt wel dagen dat ik knus, gezellig en warm kan binnen zitten en geniet van het dak boven mijn hoofd. Dan denk ik toch wel eens aan de daklozen, mensen die op de vlucht zijn of in schuilkelders moeten leven. Onbegrijpelijk voor mij, dat men wil blijven oorlogvoeren voor een lapke grond meer of voor grondstoffen of om een religie aan andersdenkenden op te dringen. Het zou een tijd van vrede moeten zijn, dat is het jammer genoeg niet. Dat geeft me een dubbel gevoel: tevreden dat ik het goed heb, denkend aan al degene die dat nooit kunnen zeggen. Het zal een rustige dag worden met binnenactiviteiten: wat lezen, wat cyclocross bekijken, een puzzelke maken op mijn pc en wat koken, al zal dat heel summier zijn. Het grote nieuws komt dan weer uit Rome, al had niemand gedacht dat Franciscus het meende toen hij Koning Boudewijn (1930-1993) 'zalig' wilde laten verklaren. Toch heeft hij nu een commissie samengesteld om met de voorbereidende werkzaamheden voor een zaligverklaring te starten. Dat omwille van de weigerende houding van de Koning de nieuwe abortuswetgeving in april 1990, te ondertekenen. De Koning staat niet boven het parlement en de ministers en moet doen wat de vertegenwoordigers van het volk beslissen. Zijn eigen mening is van nul en generlei waarde. Toch wist hij, om die weigering van de wet op toelating van abortus te tekenen, op een prachtige manier te omzeilen en zijn geweten in ere te houden: een dag wilsonbekwaam zijn. Iedereen kon begrip opbrengen voor deze spraakmakende beslissing om de wil van het volk te omzeilen. Een ongewild kinderloos koningspaar, dat menig miskraam had meegemaakt, zal het waarschijnlijk moeilijk gehad hebben om de onderbreking van de zwangerschap, legaal te maken. Zovele jaren later brengt de beslissing voor een abortus te laten uitvoeren, nog altijd discussie te weeg, zowel nationaal als internationaal. Ik had bewondering voor zijn genomen beslissing en zijn persoonlijke niettegenstaande het zijn koningskroon kon kosten. Maar of we daarvoor een 'zalige koning' moeten krijgen, is natuurlijk een andere vraag, er zijn immers mensen genoeg die moedige beslissingen nemen. Tot morgen
De astronomische winter begint met de kortste dag. Het is grijs weer, daarom treur ik er niet over. Het is toch wel eigenaardig, dat gans het jaar op weergebied de 'Processie van Echternach'plaatsvind: twee dagen mixed colors blauw-grijs, drie dagen grijs in alle tinten. Op meteorologisch vlak kan ik de quote van William van Os citeren: teleur: naam van de meest voorkomende stelling. Nog 10 dagen en hopelijk komt er eens een ander weerbeeld tevoorschijn. Het nieuws dat de VRT geen jaaroverzichten gaat uitzenden, slaat niet in als een bom. Ik ben eigenlijk best wel tevreden dat er weer geen verslag van het jaar van de rampspoeden getoond wordt. Het is al erg genoeg dat de overstroningen, de oorlogen, de aanslagen, de verkiezingen zonder uitzicht op oplossingen hebben plaatsgevonden, dat ik geen zin heb om ze terug nog eens te beleven met het menselijke verdriet erbij. Geen idee met wat ze in de uurtjes die er nu vrijkomen, zullen vullen. Hopelijk eens met iets plezant om dit triestige jaar met een lach te kunnen afsluiten. Naar al die eindejaarsconferences van de artiesten kijk ik ook niet uit. Het is precies een beetje verplicht 'amusant' zijn en soms op kop van de gewone sterveling of op een misstap van VIP's. Die zijn er wel genoeg geweest, maar daar is al uit ten treure al genoeg over gelachen, verteld en geschreven. Ik ben precies niet rap tevreden gesteld vandaag, daar heeft dat overheersende grijs waarschijnlijk wel iets mee te maken. Langs de ene kant wordt er plezier en plezant zijn dezer dagen uitgedragen, en langs de andere kant laat men de tijden van 'de eenzaamheid' en de 'droefenis van het alleen-zijn' op ons neerkomen via de "Warmste Week". Zelden komt er iemand aan het woord die alleen is en zich nooit of zelden eenzaam voelt. Blijkbaar zou dat een leven vol kommer en kwel moeten zijn. Het is wel zo, dat we leven in een maatschappij waar er weinig of geen aandacht meer is voor de medemens. Daardoor is het mogelijk dat overledenen maandenlang blijven liggen in hun appartementje of huis, zonder dat er iemand bekommerd is over hun afwezigheid. Daar is niet alleen de maatschappij (bv postbode, buren) voor verantwoordelijk maar ook de familie en aanverwanten. Het is ook spijtig dat eenzaamheid enkel ter sprake komt met Kerstmis en Nieuwjaar. Een eenzaam mens is dat niet op die 2 dagen van het jaar, maar 365 dagen lang. Als men alleen is moet men zelf ook naar buiten durven komen en de mensen aanspreken om contact te zoeken en een woordje te placeren. Enfin, ik denk niet dat ik buiten mijn blog, veel zal spreken vandaag. Ik heb ook niet veel te vertellen. Tot morgen
Een vermoeiende tijd zo vlak voor het jaareinde, kaartjes schrijven en e-cards versturen. Vooral dan mijn adressenlijst dubbelchecken om niemand te vergeten 'prettige feesten' en 'een gelukkig nieuwjaar te wensen. Het zet me eens terug aan het denken naar de tijd dat er geen kaartjes gestuurd werden maar naar de tijd dat Kerstavond gevierd werd met (toen) feestelijk eten en om middernacht naar de nachtmis gingen. Nieuwejaarsdag ging er anders aan toe. Dan werd op bezoek gegaan bij meter en peter met de mooie brief om voor te lezen. Mijn ouders kregen een borrelglaasje Elixir d'Anvers en de pete- of metekindjes kregen nen pompkoek in hartvorm met fondants erop. We gingen ook naar 'twee nonkels' van mijn vader waarvan ik nu vermoed dat er één zijn peter was. De oudste noemde Octave, en de naam van de jongste van de twee vrijgezellen, weet ik niet meer. Maar die had van die pretoogjes die ik herkende in de ogen van een nonkel, de vader van nicht Irene. Zo zijn er veel vragen over de familie en als de vragen, die nu in me opkomen niet direct een antwoord hebben is het straks weer zoeken geblazen of ik die op een of andere manier niet kan te weten komen. Aan de 'beelekens' die bij overlijden en in de kerk werden uitgedeeld als men 'ten offer' ging, kon men dikwijls de familiegeschiedenis uitpuzzelen. Helaas, bij mijn verhuis zijn die prentjes allemaal verdwenen. Een onverlaat die er geen idee van had dat het voor mij belangerijke prentjes waren en een stuk uitmaakte van mijn genealogie. De prentjes van 'die nonkels' met de gegevens erop van hun vader en moeder en dus tevens van mijn overgrootouders, zijn verdwenen. De curiositeit naar de familiegeschiedenissen blijken nu ook wat belangrijk te worden, maar moeilijker te achterhalen. De mensen die me direct van antwoord konden dienen, zijn er niet meer. Maar dienen 'Elixir d'Anvers' heb ik nu zelf in mijn kast staan. Een kruidenlikeur van likeurstokerij De Breukelaar, die nog altijd bestaat. Het gele drankje, dat nog altijd volgens origineel recept uit 1863, en nog altijd in hetzelfde type fles uit de distilleerderij komt, is een digestief en heeft weldoende eigenschappen zoals bij krampen van de vrouwen. Enfin, een geneesmiddel dat er eigenlijk geen was maar toch als zodanig gegeven werd. Men zou er al eens krampen voor gekregen hebben, wat simpel was door iedere maand te zeggen dat men niet recht kon blijven staan van de buikpijn. Een lekker vrouwendrankje noemen ze dat gele borreltje. Tot morgen
Een sporticoon dat gisteren voor eeuwig verdween, vandaag een politica, zachte feministe, overtuigd CD&V boegbeeld, Miet Smet. Gewacht voor het huwelijksgeluk tot haar man eindelijk vrij was om haar tot zijn echtgenote te maken. Met Wilfried Martens (1936-2013) waren mijn gelukkigste 6 jaren, verklaarde ze ooit na zijn overlijden. Zo verdwijnen er, de een na de andere, figuren die toch een tijd bepalend waren voor het leven van de Belgen. Nu zijn de VIP's die op de voorgrond treden, meestal schapen met veel geblaat en weinig wol.
De warmste week is weer van start gegaan in Brugge en direct met een hoop volk die smullen van de optredens van de artiesten, de koekjes van Ketnet, en de watertjes of frisdrankjes die nu geserveerd worden in plaats van de pilskes. Er zijn op korte tijd té veel bekende gezichten van de VRT die een beetje té diep in het glas gekeken hebben en daarenboven nog eens betrapt werden ook. Tja, hoeveel campagnes zullen er nog gevoerd moeten worden om de mensen te indoctrineren dat 'rijden en alcohol' niet samengaan. Hardleers kan iedereen wel zijn als het op de 'heilige koe' aankomt. Een auto is voor veel mensen net zo heilig als de 'koe' in India, vandaar de uitdrukking over onze vierwieler. Eerst was er leren met de gordel rijden, voorrang van rechts, snelheid matigen (30/50/70/120) afhankelijk van de weg of plaats waar men zich bevindt, nu dus afleren van rijden en drinken. En de een is al wat trager van begrip dan de andere.
Het grijs is van de hemel verdwenen, maar de sterke wind is tevoorschijn gekomen en brengt af en toe wat nattigheid mee maar ook wat blauw en dus de zon. Ik zal me straks goed induffelen en toch eventjes buiten op mijn bankje zitten. Ik wil geen kasplantje worden, maar een beetje genieten dan de weinige zonnestralen die de dag zal brengen. Tot morgen
Alle donkere en genuanceerde tinten grijs hebben er voor gezorgd dat ik lang heb kunnen slapen. Het deed deugd. Ik moet zeggen dat het 'weer' zonder kleur, wel zorgt dat ik een goede nachtrust heb. Gisterenavond ben ik dan ook nog eens op stap gegaan als 'kerstvrouw met kersthondje' om mijn geschreven goede wensen voor het nieuwe jaar, in de brievenbussen te deponeren. Gelukkig moest ik geen slee met rendier of husky gebruiken om van het ene adres naar het andere te gaan. Het is wel geen plezant weer, maar liever zo dan wintersporttoestanden. Sneeuw kan dan wel romantisch zijn en mooie kerstplaatjes opleveren, maar voor jaggers betekent het meestal binnenblijven om tuimelpertes te vermijden. En deze morgen werd er dan het overlijden bekend gemaakt van een wieleridool: Rik Van Looy (20/12/1933-18/12/2024). De Keizer van Herentals is net geen 91 jaar geworden. De Rikken van destijds, Van Steenbergen (1924-2003) en Van Looy hadden elk hun voorstanders en tegenstanders. Rik I en Rik II werden ze genoemd. Mijn vader was een hevige fan van Rik II in de zomer omdat hij de Ronde van Frankrijk reed en soms kon gaan supporteren, en in de winter van Rik I omdat die de Zesdaagse reed in het Sportpaleis in Antwerpen en ook plezant was om te gaan kijken. Dat was allemaal 'toen'. Vandaag zijn er zovele andere sporten in de belangstelling gekomen, zodat het driebandenbiljart van Ceulemans en het wielrennen van de Rikken wat in de verdrukking komen van het geldverslindende voetbal. En weer was er een tv-verslaggever die wat té diep in het glas heeft gekeken. Gelukkig bij een alcoholcontrole betrapt zonder dat er een accident aan te pas kwam. Men zou toch echt moeten leren de tongen wat losser te maken zonder dat er alcohol aan te pas komt. Ik denk dat we een beetje té gegeneerd zijn om zonder een beetje in hogere sferen te vertoeven, moppen, de waarheid of de miserie te vertellen. Men heeft een klein duwtje nodig van vernevelende middelen om amusant voor anderen te zijn of spraakwatervallen te worden. Maar ja, water smaakt naar niets en is alleen maar een dorstlesser. In gezelschap is zo'n glas kleurloos goedje, goed om ineens achterover te slaan en daarna wat spiritualiën te gebruiken, licht of sterk. Voor mij zal het vandaag een rustige dag blijven met koffie, yoghurt en misschien ook een Schweppeke terwijl ik mijn kaartjes met wensen ga schrijven, die ik met de post verstuur. Tot morgen
Iedereen heeft in zijn leven wel data die men het liefst zou vergeten of wensen dat ze nooit bestaan hadden. Meestal lukt het me om die dag met een schouderophalen te laten voorbijgaan maar sommige jaren lukt dat niet en weegt die dag zwaar, door de herinneringen van gebeurtenissen op die dag van jaren geleden. Door de gebeurtenissen op die dag in 2007 veranderde mijn leven drastisch. Na een depressie te hebben doorworsteld besloot ik mijn leven drastisch om te gooien. Men blijft, wat er ook gebeurt, nu eenmaal ademen, en de woorden van mijn vader van jaren geleden indachtig "ik heb je niet op de wereld gezet om verdrietig te zijn", besloot ik opnieuw te beginnen, een andere koers te rijden en weg te gaan uit Mechelen. De beste inval die ik ooit had en de beste stap die ik ooit zette. Zo ben ik dan een Aangespoelde geworden in eigen land. Die herinneringen komen nu een beetje scherper op de voorgrond omdat mijn vriend nog altijd in het ziekenhuis toeft, al zal hij vandaag wel huiswaarts mogen keren. En toch is het een vreugdevolle en positieve dag geworden, een dag van vriendschap, een dag van zich goed voelen in de buurt waar ik nu leef. Weken geleden kwam mijn knutselares, naamgenote, maat voor de koffiekletsen, en luisterend oor voor al mijn pleziertjes, grote en kleine verdrietjes, me vragen om een versleten schoen of eentje dat ik nooit meer zou dragen. Verzamelaar van al mijn schoenen, zelfs vanaf ik een jonge vrouw was en hakken aan mijn schoenen had van 10cm, was dat niet moeilijk haar er eentje te bezorgen. Ze koos uit mijn collectie voor een gouden schoentje, deel van een uitrusting bij het huwelijk van mijn broer (1974). Wel, deze morgen kwam ze dat kledingstuk, helemaal opgetuigd met pluimen, groen, kerstbollen en glitter, op een plankske geplakt, me bezorgen. Met de woorden: dan is het ook 'kerstdag' in je huis. Ik heb, toen ik binnenkwam met dat pronkstuk, wel wat traantjes gehad, niet van verdriet maar van geluk. De "Warmste Week", gaat over eenzaamheid en ondanks dat ik senior en alleen ben, voel ik me hier, in deze omgeving met al de mensen in mijn nabijheid en rondom mij, nooit alleen of eenzaam. Wat is mijn moraal vandaag: zelfs als je verdrietig opstaat kan een klein gebaar van een mens, buur, vriend, ervoor zorgen dat het een mooie, prettige en gelukkige dag wordt. Ik moet zeggen, ik heb er hier al veel beleefd! Zelfs de zon begint ervan te schijnen, zo blij is ze van die kleine attenties die mensen elkaar kunnen geven. Tot morgen
Eerste dag van de voorlaatste week van 2024. Een dag die niet al te slecht begint op weergebied, zelfs met een regenboog. Niettegenstaande we uiteindelijk wat blauwe lucht zien, is er een negatieve klank te horen. Door de vele natuurrampen die er de laatste maanden en jaren al voorgevallen zijn, wijst de overheid, met name de minister van Binnenlandse Zaken, er ons op dat we ons toch beter op rampen kunnen voorbereid zijn. Al wat belangrijk is in ons leven; een veilige beschikbare en vlot bereikbare plaats te geven. Natuurlijk is het enige belangrijke in mijn leven mijn dierbare viervoeter Raziel. Dat wil zeggen dat zijn en mijn papieren vlot graaibaar moeten zijn en toch veilig moeten liggen vooraleer het noodlot toeslaat. Ik vind dergelijke onheilstijdingen niet plezant in het zicht van een nieuw jaar. Een voedselvoorraad aanleggen is ook niet slecht, zoals van niet bederfbare waren waaronder chocolade, rijst, conserven,.... Alle beleidsmensen zijn zo pessimistisch gestemd, alsof ze al dingen weten die aan de gewone burger ontgaan. Natuurlijk is er de inauguratie van Trump in januari, wat op zich al een ramp zou kunnen betekenen, ook de vlucht van een dictator naar een andere dictator, en hier te lande waarschijnlijk geen regering vóór 2025. Bartje weet niet wat hij moet kiezen: premier of burgemeester zijn. Dat alles weer duurder zal worden is ook een evidentie. Dat we niet van Chinezen moeten kopen probeert de overheid ons al maanden op te leggen. Die zijn té goedkoop en houden onze 'data' bij waar dan alles mee kan gebeuren in het Verre Oosten. In feite kan dat al gebeuren als ze de internet gegevens van de banken en overheid hacken, dan weten ze meer dan wat op onze bestelling van een fleeceke staat. De financiële instellingen, de overheid en alle daarmee vebonden diensten verplichten ons alles online te doen: onderzoeken aanvragen van mezelf, de hond en de auto, betalingen, bestellingen, vragen, oplossingen, doorgeven van gegevens van gas en elentriek, enz. Zou het me verwonderen dat de Chinezen dat allemaal al lang weten? Nee, die zitten niet te wachten op een bestelling van 10€ om alles te weten te komen van iedereen. Van mens tot mens spreken om iets te vragen of een oplossing te krijgen, wordt moeilijker en moeilijker. Dan moet er natuurlijk een "Warmste Week" komen om "eenzaamheid" uit de maatschappij te bannen. Sinds 'corona' is onze maatschappij drastisch verandert. Men heeft ons schrik doen krijgen van menselijk contact, enkel de bubbels zijn nog veilig. Misschien ben ik een beetje pessimistisch, maar de overheid geeft ons geen enkele reden om een vreugdedansje te doen. Met mijn stijve botten zou dat trouwens niet meer gaan. Bon, genoeg gezaagd en geklaagd, ik ga eens boodschappen doen in een vernieuwde Aldi, die dubbel zo groot is geworden. Die ligt op wandelafstand van de Colruyt, de Lidl, Aronde, Bon'app, Euroshop, Kruidvat, Zeeman, Action, Brico, C&A, ...dat is auto parkeren en met de kar naar de, voor het moment nog altijd, goedkope winkels. Tot morgen
