|
De astronomische winter begint met de kortste dag. Het is grijs weer, daarom treur ik er niet over. Het is toch wel eigenaardig, dat gans het jaar op weergebied de 'Processie van Echternach'plaatsvind: twee dagen mixed colors blauw-grijs, drie dagen grijs in alle tinten. Op meteorologisch vlak kan ik de quote van William van Os citeren: teleur: naam van de meest voorkomende stelling. Nog 10 dagen en hopelijk komt er eens een ander weerbeeld tevoorschijn. Het nieuws dat de VRT geen jaaroverzichten gaat uitzenden, slaat niet in als een bom. Ik ben eigenlijk best wel tevreden dat er weer geen verslag van het jaar van de rampspoeden getoond wordt. Het is al erg genoeg dat de overstroningen, de oorlogen, de aanslagen, de verkiezingen zonder uitzicht op oplossingen hebben plaatsgevonden, dat ik geen zin heb om ze terug nog eens te beleven met het menselijke verdriet erbij. Geen idee met wat ze in de uurtjes die er nu vrijkomen, zullen vullen. Hopelijk eens met iets plezant om dit triestige jaar met een lach te kunnen afsluiten. Naar al die eindejaarsconferences van de artiesten kijk ik ook niet uit. Het is precies een beetje verplicht 'amusant' zijn en soms op kop van de gewone sterveling of op een misstap van VIP's. Die zijn er wel genoeg geweest, maar daar is al uit ten treure al genoeg over gelachen, verteld en geschreven. Ik ben precies niet rap tevreden gesteld vandaag, daar heeft dat overheersende grijs waarschijnlijk wel iets mee te maken. Langs de ene kant wordt er plezier en plezant zijn dezer dagen uitgedragen, en langs de andere kant laat men de tijden van 'de eenzaamheid' en de 'droefenis van het alleen-zijn' op ons neerkomen via de "Warmste Week". Zelden komt er iemand aan het woord die alleen is en zich nooit of zelden eenzaam voelt. Blijkbaar zou dat een leven vol kommer en kwel moeten zijn. Het is wel zo, dat we leven in een maatschappij waar er weinig of geen aandacht meer is voor de medemens. Daardoor is het mogelijk dat overledenen maandenlang blijven liggen in hun appartementje of huis, zonder dat er iemand bekommerd is over hun afwezigheid. Daar is niet alleen de maatschappij (bv postbode, buren) voor verantwoordelijk maar ook de familie en aanverwanten. Het is ook spijtig dat eenzaamheid enkel ter sprake komt met Kerstmis en Nieuwjaar. Een eenzaam mens is dat niet op die 2 dagen van het jaar, maar 365 dagen lang. Als men alleen is moet men zelf ook naar buiten durven komen en de mensen aanspreken om contact te zoeken en een woordje te placeren. Enfin, ik denk niet dat ik buiten mijn blog, veel zal spreken vandaag. Ik heb ook niet veel te vertellen. Tot morgen
|
