De eerste tas koffie smaakt altijd hemels. Gisterenavond heb ik mijn licht uitgedaan om 22u44. Ik vind dat plezant om naar speciale cijfertjes te kijken vooraleer mijn nachtlampke te doven. En als ik niet kan slapen kijk ik tot ik 01.23 zie verschijnen op mijn wekker of andere speciale cijfercombinaties. Maar nu heb ik een goede nachtrust gehad tot 8u. En het was al een 'blauwe zondag' als ik mijn ogen open deed. Maar vandaag is het ook een 'blue sunday', een dag met een zwart randje. Al is het 44 jaar geleden, toch mis ik nog altijd de aanwezigheid van de eerste man in mijn leven: Roger!. In het jaar 2018, toen mijn nieuwe viervoeter kwam, moesten de hondennamen met een 'r' beginnen. Ik had de naam van mijn papa in gedachten, maar mijn broer vond het niet kunnen dat ik de naam van ons vader aan een hond zou geven. Het werd dus een 'Raziel' al had ik even graag iedere dag 'Roger' geroepen.
En mijn vrienden hebben weer hun best gedaan om de firewalls op mijn pc te installeren. Dat om zo weinig mogelijk inbraken of wat dan ook meer mee te maken. Eerlijk gezegd, de hacking van mijn e-mail, voelde aan als een aanval op mijn privacy, een inbraak in mijn huis, een diefstal van mijn hebben en houden. Door dergelijke installatie kan ik een zekere veiligheid voor mezelf inbouwen. Waarom kan een 'firewall' niet geïnstalleerd worden als veiligheid voor de mensheid? Nee de aanvallen blijven zich maar opstapelen en niet zoals bij thuis voor schending van mijn privacy en eigenheid, maar voor vernieling van gemeenschappen, mensen, woonplaatsen. Met doden en gewonden als gevolg. Met weeral veel ontheemde mensen die op zoek moeten gaan naar een veilig onderkomen, een veilige thuis voor de kinderen, voldoende voedsel en inkomen. En zo zijn er dan weer de migranten die men probeert tegen te houden door muren te bouwen, pinnekensdraad te plaatsen, tentenkampen op te richten en ze op te sluiten als ze op vreemd grondgebied aankomen. Migranten door de oorlogen, dictaturen, godsdienstfanatisme, natuurrampen en uitgebuit door de mensensmokkelaars. Er is maar één woord dat deze vluchtelingen en migranten rechthoudt: hoop. En Vaclav Havel (1936-2011), schrijver, dissident en president van Tsjecho-Slovakije en Tsjechië zei ooit: "hopen is de moed hebben om te wachten". Ik ben ook een migrant in eigen land, maar mij noemen ze liefdevol een 'aangespoelde' en ik word overal met open armen ontvangen. Dat zal nog een eeuwigheid duren vooraleer de mensen die onmenselijke tochten ondernemen om in vrijheid te kunnen leven, zullen ervaren. Tot morgen
"Zij die alsmaar drinken, proeven nooit. Zij die alsmaar praten, denken nooit". Ik zou er aan toe kunnen voegen, ....en achteraf zeggen dat ze niet wsten wat ze dronken en zegden. Maar een 'matrak' is toch niet zo maar een woord dat ineens in je gedachten komt, bruine mensen zoals de Roma, ook niet. Buiten in het zicht van de lantaarns de boom water geven terwijl er binnen een toilet beschikbaar is, doet men ook zomaar niet. Onterechte inkomsten en vergoedingen weergeven aan de staat, doet men ook zomaar niet. Dat zijn dan nog de minste schandalen die aan de oppervlakte komen. Maar waar is het onderzoek en de paperassen van 'Operatie Kelk' gebleven? Toen en nu is er zo'n heisa over misbruik van kinderen door de bedienaars van de erediensten, dat ik me afvraag, waarom er toen geen verdere stappen werden ondernomen, terwijl de seculiere pedofielen direct veroordeeld worden en hun terechte straf krijgen. Terwijl we al weten welke wansmakelijke behandelingen en seksueel misbruik van jeugd in de Belgische Kerkprovincie aanwezig is sinds 2010. In 1986 schreef Vic De Donder al een boek "Kom eens naar mijn kamer". Dat had de aanzet al kunnen zijn voor een onderzoek naar de behandelingen van de kinderen die aan de zorg van broeders, paters en priesters waren toevertrouwd. Maar toen was de publieke opinie, waren de politie en rechters nog niet klaar om dieper in te gaan wat de titel van het 'boek' inhield. Ook was er het drama 'Dutroux' nog niet voorgevallen en was Child Focus nog niet opgericht. Er zijn niet alleen slachtoffers te betreuren door pedofiele netwerken maar ook de oorlogen die nooit vér weg zijn geeft een onzekere toekomst voor kinderen en vele doden. Niet alleen in de buik van Afrika, dat we al lichtjes vergeten zijn, maar ook nog altijd in Oekraïne. En vanacht kwam er dan weer de bombardementen op Israël, bij waar ongetwijfeld weer vergeldingsmaatregelen op zullen volgen en zo weer een oorlogsgebied bij creeëren. Ik heb daar een paar citaten voor gevonden die terecht zijn: "de eerste dode in elke oorlog is het gezonde verstand" en ook "denk nooit dat een oorlog, hoe noodzakelijk soms ook, geen misdaad zou zijn!". Wel, ik hoop van ganser harte, dat ik noch mijn nazaten, dergelijke gevechten en bloedvergieten, moeten meemaken. Dat we hier met palaveren en wat hakketak onze geschillen en verschillen, kunnen oplossen. Dan kan ik nog heel lang, in alle rust van de 'Schepping' genieten. Tot morgen
Het is al een tijdje geleden maar vandaag ga ik er nog eens een pyjama-dag van maken. Ik heb nood om eens een dag in slaapmodus ttz met zéééér ruime kledij, te blijven rondlopen en zitten. Eigenlijk moet ik dat eens een 'cosy' day noemen. Dat klinkt minder 'lui' dan nachtkledij aanhouden, en duid ook meer op een 'gezelligheid' dan op lui-zijn. Het is nog goed weer om op het gemakske buiten de gazet te lezen, wat rond te kijken naar al die vreemde vliegende en kruipende insecten en de hond aan mijn voeten te zien liggen. Het intrigeert me wel wat daar in de herfst allemaal rondvliegt, want buiten 'vliegen en muggen' ken ik niet veel van al wat beweegt, kruipt en vliegt rondom mij. Daarom heb ik, zoals ieder jaar weer eens de app 'obsidentify' geïnstalleerd. Een fotootje maken en de app zegt me welk beest van Gods schepping, ik in het vizier had. Eigenlijk een best leuke passeerderij, moet ik zeggen en ik word er niet moe van. Op Wereld Dierendag ontdekte ik ook nog zo'n plezante app, ditmaal niet voor mij maar voor mijn viervoeter: Muziek voor honden!. Muziek waar ze rustig van worden, waar ze van in slaap vallen. Klassieke muziek blijkt hun voorkeur te hebben, vooral de pianomuziek van Mozart (1756-1791) op Richard Clayderman's wijze. Verder houden honden van 'soft rock' en 'reggæ' die allebei overvloedig op mijn playlist te horen zijn. Ik heb al een paar keer wat specifieke hondenmuziek laten horen aan mijn schatje, en ik moet zeggen: het helpt!.
Vanmorgen werd de persoon bekend gemaakt, die de 'Nobelprijs voor de Vrede 2023' verdient volgens het Nobelprijscomité: de Iraanse activiste Narges Mohamaddi. Haar strijd voor gendergelijkheid en tegen de onderdrukking van de vrouw in Iran en haar propaganda tegen de staat, bezorgden haar een totale gevangenisstraf van 31 jaar en ook lijfstraffen, met name 156 zweepslagen. In Teheran, in de Evin-gevangenis heeft ze hopelijk gehoord dat haar strijd internationaal gedragen wordt en dat vele mensen haar daarbij steunen. Ze is geen buitenlandse in Iran en dus kan een buitenlandse regering of buitenlands staatshoofd niet voor haar opkomen bij de ayatollah's om haar vrijlating te verdedigen zoals bij humanitaire hulpverlener Olivier Vandecasteele, wel gebeurde. Hopelijk kan deze prijs toch wel een beetje bedenkingen bij het gevangeniswezen, rechters, bewindslieden in Iraan oproepen voor hun behandeling van mensen die er een andere mening dan zij op nahouden en al zeker een herziening bewerken voor hun behandeling van de Iraanse meisjes en vrouwen in het bijzonder. Haar persoon zal Internationaal geen enkele controverse opwekken wat bij sommige 'Nobelprijzen voor de Vrede' wel gebeurde. Daarbij denk ik dan Kissinger, Simon Peres, Yitzhak Rabin, Yasser Arafat. Tot morgen
"Hey", het eerste woordje van Jacotte Brokken als ze met het weerbericht begint. Ik begin er ook mijn blog maar mee want ik vind dat nog niet zo'n slechte begroeting. In onze weerberichtwoordenschat zal men dat woord terugvinden als 'haar' nalatenschap net zoals de 'straalstroom' een woord van Armand Pien (1920-2003) ons werd nagelaten en het 'ochtendgrijs' door Frank Deboosere. De straalstroom is wat in het verdomhoekje terecht gekomen en het ochtendgrijs maken we in deze tijd van het jaar wel meer mee. De zon schijnt wel voldoende maar heeft het moeilijk om door de nevel en de mist te priemen. Ze heeft in de herfst niet meer de kracht om alles binnen het uur te doen oplossen. Maar toch geeft ze overdag nog een aangename warmte, kunnen we nog voldoende buiten zitten en ons koesteren aan die warmtestralen. Al de tweede herfstmaand op rij dat het zomert, en voor mij, op een aangename manier dus niet te warm. Met zo'n weer komen de mensen ook nog veel buiten en heb ik gegarandeerd mijn klapke nog aan mijn poortje met de passanten. Maar gisterennamiddag was het weer eens een broodnodige sneukeldag, en begot dat doet deugd om het hartje te ledigen en de maag te vullen.
Deze morgen is dan bekend gemaakt wie de 'Nobelprijs Literatuur 2023' gekregen heeft. De Noor Jon Fosse. Ik heb rap de bibliotheek van mijn e-reader eens geraadpleegd, maar hij was er niet in te vinden. In mijn papieren bibliotheek staat hij niet tussen mijn boeken. Dat is weeral iets voor naar uit te kijken want ik verplicht mezelf toch een werk te lezen of proberen te lezen van de laureaten van deze prestigieuze prijs zowel in 'geld' uitgedrukt als in 'eer, naam en faam'. Ik heb wel geleerd dat hij Nynorsk (nieuw Noors) schrijft. Eén van de twee standaardschrijftalen van het Noors. De meest gebruikte is evenwel Bokmål (boek en schrijftaal) en leunt zeer dicht aan bij het Deens. Wat me verbaasde was dat het Noors geen gestandardiseerde spreektaal heeft en vertoont grote regionale verschillen. In Vlaanderen en Nederland hebben we wel een taal voor Noord en Zuid, het ABN, en verder ook het Antwaarps, Limburgs, West-Vlaams enz maar ook het Fries, Amsterdams enz. Dat was dan de les die ik vandaag kreeg.
Het is tijd voor een beetje rust en ontspanning want deze morgen is mijn huis weer spic en span gemaakt. Ik heb een beetje geholpen en ben dus klaar, in eerste instantie om mijn inwendige mens wat te versterken en dan buiten te genieten van deze herfstige lente. Tot morgen
Het zal wel niemand verbazen dat het voor mij een dag is die ik best wel wil vieren en herinneren. Mijn hond krijgt een extra bot en snoepje want ik wil hem wel 'héél belangrijk noemen'in mijn leven. Ik heb dit jaar wel een serieuze dip gehad en het volgende gezegde was van toepassing: ik zocht een hand, maar ik vond een poot!. Ook mag ik wel zeggen: de beste therapeut heeft een vacht en vier poten!. Eenieder die met een dier leeft, zeker met een hond, weet wat ik daarmee bedoel, die dieren zijn trouw, loyaal, toegewijd en geven liefde en affectie. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ze dàt alles geven in ruil voor wat eten en drinken, een warme nest en op tijd en stond een knuffel, een balspelletje en een kleine of grote wandeling. Rudy Carell (1934-2006) zingt daar zo een mooi liedje over, "Samen een straatje om" met als laatste zin van de stofe: "samen een straatje om, het laatste uurtje van vanavond, en ik vraag me af, terwijl ik naar hem fluit, wie laat wie nu uit".
En in Knokke (Knocke) Le Zoute is er weer vanaf morgen tot zondag, een grandioze tentoonstelling van geld, ditmaal niet in metaal of briefjes maar in de luxueuze sector van de auto's. De jaarlijkse veiling, sinds 2010, van auto's waar je amper mee buiten durft komen. Blikvangers dit jaar zijn 8 'Aston Martin' in de exclusieve kleur oranje zowel de binnenkant als de buitenkant, die aangeboden worden. Misschien hoopt men daarmee de Nederlanders over de grens te trekken en hun vroegere guldens nu dus euro's hier te spenderen. Niet alleen voor de veiling per opbod maar eventueel ook om met hun porches of andere snelle bolides aan de rally van Knokke mee te doen. Dat is ook al een prijzig evenement: per deelnemer is er 3000€ op te hoesten en er mogen 'maar' 225 deelnemers zijn. Natuurlijk zullen de 'zwaantjes' wel zorgen dat de snelheidsduivels onder volledige en veilige vrije banen hun wedstrijd kunnen strijden. Om nog meer geld in het laadje van de gemeentekas te brengen is er de plaatselijke Gault&Millau uitgebracht. Een culinaire dictionnaire van al de eetetablissementen, meestal met Franstalige namen, die 'Knock Le Soute', rijk is. De taalwetgeving, beschreven in het Vlaamse Canon, is hier ver te zoeken. En de reputatie van deze kustgemeente is stilaan aan flarden geschoten en is bijna onbestuurbaar geworden met het ene politieke schandaal na het andere dat geopperd wordt. Sinds de familie Lippens treurt om het overlijden van Leopold Raymond Maurice François Ghislain, graaf Lippens (1941-2021) heeft de gemeente nog géén dag beleefd zonder negatief in de kranten te komen. Stilaan komen ook al die belangenvermeldingen naar boven waar vroeger niemand een woord over te reppen. De Canon is voor morgen, ik zit bijna aan mijn 500 woorden. Deze namiddag moet ik mijn koffie niet alleen uitslurpen, maar zijn we met twee terwijl de hond aan zijn bot knauwt. Tot morgen
Ja, vandaag de verjaardag van mijn petekind, 22 jaar!. Hij heeft ook de naam van een aartsengel gekregen van zijn ouders: Michiel. De oorsprong van de naam is Hebreeuws en betekent zoveel als 'wie is als God/ die is als God'. De aartsengel Michiel is een 'engel' die een biezondere plaats inneemt bij God maar zeker in het hart van zijn 'meter'. Het is een 'schooldag', dus zal hij waarschijnlijk in de aula zitten of stage aan het doen zijn. Het feestje zal in het weekend wel volgen. Iedereen viert graag zijn verjaardag, zeker de jongelui. En dankzij de 2 Nobelprijswinnaars Geneeskunde 2023, een man en een vrouw, een Amerikaan en een Hongaarse, kan er weer gevierd worden met alle vrienden en familie erbij want zij brachten met een ongeziene snelheid een efficiënt vaccins om Covid-19 te bestrijden op de markt en gecommercialiseerd door verschillende farmaceutische reuzen. Deze collega's van de Universiteit van Pennsylvania mogen tercht de eer en de prijs in ontvangst nemen. Ik krijg mijn vaccin binnenkort, want ondanks alle voorzorgen die men soms neemt, woedt corona nog altijd rond en is een besmetting zo gebeurd. Deze mensen mogen terecht met complimenten overladen worden en een Arabisch spreekwoord zegt daarover het volgende: "beledigingen moeten in zand geschreven worden, complimenten in steen gegraveerd".
Volgende item van onze Vlaamse Canon: de euro. Dat is eigenlijk niet door Vlaanderen beslist maar door de Europese Gemeenschap waartoe meer dan de helft van de Europese landen behoren. Sinds één januari 2002 spreken we niet meer van 'onze frank is gevallen' maar van 'den euro valt nog niet te rap'. Ik doe nog geregeld de vermenigvuldiging met '40' en verschiet dan meestal van de prijs met de bedenking erbij, dat zou ik in franken nooit betaald hebben.
Nog een mooi gezegde van Franciscus van Assisi (1182-1226), minderbroeder, dat ik vandaag ga proberen toe te passen: "begin door te doen wat nodig is, daarna wat mogelijk is, en plotseling doe je het onmogelijke". Tot morgen
Op deze feestdag van de 'Engelbewaarders' mag er in geen geval een klassiek versje ontbreken over deze schutsgeesten: Engelbewaarder sta me bij, en maak deze winter rap voorbij. Voorgaande jaren staan er andere versjes. In ieder geval is het de feestdag van Raziel, mijn hond en huisgenoot en die krijgt vandaag een exta snoepje. En wat de zomer ons niet bracht, heeft de herfst in petto: mooi, aangenaam en zonnig weer. In ieder geval kom ik op die manier toch aan voldoende zonnevitaminen om de winter gezond en veilig door te komen. Alleen zijn er, zoals ze dat noemen, hoge wolkensluiers. Waar die dan vandaan komen weet ik niet. Is dat misschien een uitgerafelde wolk? Niks om me zorgen om te maken want de zon doet die toch binnen een paar uur wegsmelten. Verder nieuws heb ik niet. Ik schrijf dan maar meteen het volgende item uit onze zó belangrijke 50 punten tellende Vlaamse Canon. "Rock Werchter", dat als voorbeeld moet gelden voor onze Vlaamse Festivalcultuur. Sinds 1975 teistert het muziekfestival de weiden in de Vlaams-Brabantse gemeente Werchter. Tot 1999 was het een tweedaagse samen met het West Vlaamse 'Torhout'. Maar de gebieden lagen ietwat, naar Belgische normen, te ver van elkaar verwijderd om iedereen (80.000 mensen/dag) de verhuis te doen maken 's avonds naar de volgende gemeente. Het is nu geen tweedaagse meer maar enkele dagen, waar er niet alleen tentjes staan, maar ook glampings om in luxe te overnachten, waar chefkoks hun opwachting maken in trucks en stilletjes aan prijzen hanteren waar de doelgroep een jaar voor moet werken en sparen nl de jeugd. Festivals en hun lawaai zijn nooit aan mij besteed geweest en is dus dat een item van de 'canon' dat ik niet moet kennen. Ik wil nog wel een mooie quote van Harry Mulisch (1927-2010) schrijven, omdat het weergeeft wat onze 'Canon' eigenlijk is: "Politiek is vloeibare geschiedenis en geschiedenis is gestolde politiek". Dat is het zo wat voor deze eerste maandag van oktober.Tot morgen
