Iets vroeger dan anders begin ik aan mijn blog. In de katerns van de krant stond niet zoveel nieuws dat me interesseerde en de sudoko's, die ik voor vandaag bewaard heb, waren vlug opgelost. Elf °C is voor mijn billekes wat te fris om onbedekt rond te lopen. Mijn short is weer eventjes aan de kant gelegd tot het weer wat warmer is. Een standvastige temperatuur, liefst een warme, wil maar niet tevoorschijn komen. Het gaat op en af met dien verstande dat het meer 'af' gaat dan 'op' met het weer. Spijtig en niks aan te veranderen behalve dan de kledij. Terug een fleeceke en sokken aan en een sjaal bij het buitenkomen. Seffens ga ik toch eens in het oog houden of de spreuk van vandaag zal kloppen: Op Sint Tiburtius (†229), na de noen (± 15u) worden alle velden groen. Buiten dat hij een martelaar van het geloof was bij de kristenvervolgingen in het Romeinse rijk, is er van deze man niet veel te zeggen. Maar het zal moeilijk te controleren zijn of die spreuk waarheid bevat, want mijn gras staat al groen. Bovendien is dat nu bedekt met de roze bloesembladjes van de japanse kerselaar. Niet alleen in het Hallerbos in Halle zijn er mooie boshyacinten te vinden, ik heb er ook in mijn tuin die staan te bloeien. Zover moet ik dus niet rijden om die schone bloemekes te zien bloeien. En op VRTnews geven ze in het weekend wat royalty-info, wat ik plezant vind om te lezen. Ook de website van 'Blauw Bloed' van de EO tv op Nederland. Daar zijn ze werkelijk idolaat en adolaat van hun koningshuis vooral dan van Maxima en haar A3's. Iedere stap die deze drie meiden zetten wordt uitgebereid besproken en gerapporteerd. De jongste heeft zopas haar oproepingsbrief voor het leger gekregen, zoals elke 17 jarige in Nederland. Maar geen van de prinselijke modepoppen ziet heil in een opleiding in het leger. De oudste A heeft vooral interesse in de tiara's die de koninginnen en prinsessen van overal ter wereld op hun edele en adelijke hoofden placeren. Zij kent van elk diadeem de oorsprong en de naam en wie het in bezit heeft en hoe dat zomaar in een koninklijke juwelenkist is terecht gekomen. Het is inderdaad een zware studie om te weten te komen wie al die uitzonderlijke diamanten opgedolven heeft uit de mijnen en de speciale parels uit de oesters heeft gehaald. Haar interesse zal niet gaan naar de arbeiders die deze luxe objecten bovenhaalden, wel naar degenen die het aankochten als cadeau voor hun koningin, prinsessen of 'amour de coeur' buiten de paleismuren. Enfin, ieder zijn pleziertje zeg ik maar. Vorige week werd er tenandere al uitvoerig aandacht besteed aan haar 'eerste' staatsbanket, nu de Spaanse royals op bezoek komen in Nederland. Deze namiddag is het kijken naar 'de Amstel Gold Race' die net over onze Limburgse grenzen gereden wordt. Moge de beste weeral eens winnen. Ik moet er geen naam bijzetten. Tot morgen
Another glorious day is in de maak. Nog wat nevelsluiers aan de hemel, maar die zullen wel verdampen want de zon haar stralen geven al serieus wat warmte. De UV-index is al bijna 6, Dat wil zeggen een beetje voorzichtigheid bij een zonnebad, is al geboden. De keuze is dan vandaag, ofwel duchtig smeren ofwel binnenzitten op de warmste uren van de dag. Dat laatste zal ik doen. Met ouder worden heb ik meer last van de zonnestralen gekregen en zelfs gewoonweg in de zon lopen is al voldoende om me een zonneslag te geven. Omdat zowel de hond als ikzelf, 's middags nood hebben aan een rustpunt of een nappie doen, komt dat goed uit om een selectie te doen van de opgenomen programma's. Ik ben geen late tv-kijker en veel films, series en info neem ik dus op. Vandaar dat ik tijdens mijn siësta keuze genoeg heb als achtergrond gebabbel, om in slaap te vallen. Dan ben ik weer monter genoeg om de rest van de dag door te komen. Daarna zal het een herhaling zijn van gisteren, zomerse temperaturen, wat meer wind (geen briesje meer), en dat is geen bezwaar. Daarna zal ik weer mijn boekje openslaan en buiten lezen, een beetje de schaduw opzoeken, met een zonnehoed op mijn hoofd, grote zonnebril op mijn neus en beginnen aan een internationale bestseller "Een hond voor het leven". Als ondertitel: 'De beste vriend van de mens. Zo wordt je trouwe viervoeter, zo oud en zo gelukkig mogelijk'. De schrijvers: Rodney Habib en Dr Karen Shaw-Becker. Na 462 blz zou ik alles moeten weten. Waarschijnlijk zal ik daartussen wel aan een ander boek beginnen, een roman of een detectief afhankelijk van mijn goesting en humeur. Nog even aan iedereen meegeven: de plek om gelukkig te zijn is hier, het uur om gelukkig te zijn is nu. Ook de laatste uren is er weer nieuws van het verkiezingsfront. De minister en parlementslid dat de slogan "blijf in uw kot" lanceerde, en de strategische reserve van de mondmaskers verbrandde, gaat na 25 jaar activiteiten in het parlement, terug haar beroep van huisarts opnemen. Ons Maggie stopt ermee. Zo zal er, tot al de verkiezingslijsten van de partijen ingevuld zijn, het ene na het andere nieuws te rapen vallen van degene die het voor bekeken houden, herintreders en nieuwelingen en verrassingen van formaat bij de plaats op de lijst voor het kiespubliek. Wat ik hierboven geschreven heb, is nieuws voor iedereen en van iedere dag. Tot morgen
Het is 'weer' waar iedereen naar snakt: een verkoelend briesje, 20°C, bijna wolkenloze hemel en een stralende zon. Ik heb al een schepje bovenop het 'profiteren' gedaan. Na mijn toilettage ben ik naar de kapper gegaan om me een coupe te laten aanmeten zodat het briesje in mijn losse haren kan spelen. Daarna me een 'croque monsieur' laten welgevallen met een bijhorende koffie in de tearoom. De 'couture de glace' van Missault was nog niet open. Dat dessert heb ik me thuis opgediend. De hond vindt dat niet slecht want dan krijgt hij ook zijn bolleke ijs. Een wafeltje geef ik er niet bij want daar is Raziel gisteren mee gaan lopen. Een onvoorzichtigheid van mijnentwege door de koekjes iets te dicht bij de rand van de tafel te zetten. Een voormiddag die ik breed grijnzend heb ingezet en zijn vervolg krijgt op mijn bankje in de tuin. Ik ben niet de enige die zijn vaal-witte gezicht, armen en benen wil kwijtspelen door een zonnebad te nemen. Op de dijk en het strand was er ook al leven genoeg te bespeuren. Daarmee maken de laatste dagen van de vakantie toch nog veel goed. Kinderen die kunnen nog eens putten kunnen graven en kastelen bouwen en andere strandspelen doen. De terrasjes op de dijk en de strandbars kunnen goede zaken doen bij dit zalige weer. Het is niet veel dat ik geschreven heb, maar ik ga zoals iedereen op deze dag die niet moet buitenshuis werken, van dit stralend weer genieten. Tot morgen
Wie ooit gedacht had dat Connor van het politieke strijdtoneel zou verdwijnen, heeft verkeerd gedacht. De peilingen van 'Vooruit' zijn niet denderend. Wie kan hen dan beter terug naar de hoogste regionen in het politieke firmament brengen dan de man met het 'engelengezichtje'? Nen 'jeune premier' zoals ze zeggen die de politiek samen met de moedermelk binnen gekregen heeft. Die kan natuurlijk niet aan de zijlijn blijven staan, zijn talenten moeten gebruikt worden en zijn politieke ambities zijn torenhoog. Zal hij daarom wat voorzichtiger zijn bij de uitspraken die er na een pint té veel zouden komen? Ik vond het beste antwoord op die vraag, gegeven door een tienermeisje: "als je een boek tweemaal leest, blijft het einde ook hetzelfde". Samen met Melissa is het aan de snoezige persoontjes, met keiharde kern (anders geraak je op politiek niveau nooit op die plaats) om de socialistische cultuur en levensvisie uit te dragen. Enfin, we zullen wel zien wat het oordeel van de kiezer is op zijn terugkeer, na maanden van leven in de luwte. Zo zal de ene na de andere politieke partij zijn tenoren naar voren brengen en voorstellen. Eén, niet een echte verrassing, heeft dus al een bijzondere naam prijsgegeven, straks volgen al de andere. Binnenkort zijn alle andere items van de baan geschoven en is er alleen nog maar plaats, tot vervelens toe, om over de 'verkiezingen' allerhande te berichten, zowel bij de geschreven pers of op alle andere media. Ondertussen gaat het gewone leventje zijn gangetje en geniet ik weer van een grijze kille dag. Gaat deze dag een saaie dag worden? Geen idee, vastgesteld is dan op 11 april 1954 de saaistes dag van de 20e eeuw was. Voorlopig heb ik nog geen speciaal nieuws gehoord en moet ik het nieuws weer zelf maken door over een tijdje geleden te schrijven. Een tijdje, 't is te zeggen, toch ook weeral meerdere tientallen jaren geleden, toen Vader Abraham met zijn 'Smurfenlied' op de proppen kwam en er een volle elpee zong over die blauwe wezentjes. Uuuuuuuuren heb ik die plaat voor mijn kroost moeten laten draaien en zelfs meezingen. Maar Pierre Kartner (1935-2022) had natuurlijk ook een ander repertoire, zoals het carnavaleske lied dat zijn alias opleverde "Vader Abraham had zeven zonen" of het mooie "In 't kleine café aan de haven"...Ik herinner me hem niet alleen omwille van zijn songs maar ook toen hij slachtoffer werd van het onbeschofte optreden van Johan Anthierens (1937-200) in het gezamelijke programma van de Vlaamse en Nederlandse televisie "Noord en Zuid". Voorts is er vandaag een dag waar aandacht gevraagd wordt voor de "Ziekte van Parkinson". Veel ouderen worden er mee geconfronteerd zoals ook met "Alzheimer". James Parkinson (1755-1824) beschreef de symptomen van deze aandoening in 1817 in zijn paper: "Palsy Shaking", vrij vertaald; spierverzwakking en tremor, ernstig beven en trillen. Velen, samen met mij, zullen hopen dat die 2 heren onze deur, zullen voorbij lopen. Tot morgen
Het is een soort geplogenheid geworden om als laatste woorden van mijn blog "tot morgen" te schrijven, zonder punt erachter. Kwestie van te tonen dat er nog geen laatste woord gezegd en geschreven is door mij en dat ik morgen weer present ben. Dat was ik gisteren toch wel vergeten zeker!! Zeker bij een zo belangrijk onderwerp als 'levensmoe' en 'het gedane leven'. Bij deze zeg ik nu, het is nu de 'morgen' die ik gisteren vergeten vermelden ben en ben goed en wel deze morgen begonnen. Godzijdank, ik ben wakker geworden en mijn leven is niet beëindigd en ikk maakte zelfs een verrassing van formaat mee: de komst van mijn 'schone dochter', haar moeder en nog twee kleinkinderen erbij. Het kan niet op dit verlof. Voor mij plezant dat ze een dagje aan zee willen spenderen vooraleer de schoolvakantie voorbij is. Het is ook redelijk weer, de zon schijnt en het is 12°C, en de wind is ± gaan liggen. Veel nieuws is er niet te vermelden. Ik zet ook geen radio aan 's morgens, ik ben ermee gestopt omdat ik mijn ontbijt niet meer wilde vergallen met verslagen van oorlogen, bombardementen, moorden en andere ongelukken. Ik zet mijn tv ook niet aan om aan nieuwsgaring te doen. Tegenwoordig kijk ik naar het korte nieuws om 18u. Is er iets bij waar ik wat meer over wil weten dan kijk ik naar 'ter zake' of 'de afspraak'. Verder haal ik mijn nieuws via VRTnews zowel op mijn gsm of pc. De krant is natuurlijk mijn grootste bron van informatie; zowel politiek, sociaal, maatschappelijk, cultureel of roddel. Het nadeel van die radiostilte is natuurlijk dat ik de nostalgische liedjes van 'radio 1' mis. Ik moet nu zelf putten uit mijn kennis van tekst en muziek om met de woorden van iemand anders iets duidelijk te maken of te benadrukken. Vandaag moet ik geen liedje gebruiken om de diefstal, die iedereen nog altijd beroerd, in herinnering te brengen: de verdwijning van "De rechtvaardige rechters" in de nacht van 10-11 april 1934. Een paneel van "Het Lam Gods" geschilderd door de Gebr. Van Eyck, in 1432. Het is al 90 jaar dat er allerhande theoriën de kop op steken waar het paneel zich zou kunnen bevinden. Ik denk niet dat het in de crypte van wijlen Koning Albert I (1875-1934) te vinden is zoals velen suggereren. Albert viel van zijn rots in Marche-les-Dames op 17 februari en werd plechtig begraven op 22 februari. Ik denk niet dat er 14 dagen later iemand ongezien dat zware marmeren deksel kan verwijderen zonder gezien te zijn, om daar een houten geschilderd paneel in te verbergen. Ik zie ook niet de kans die de dief zou gekregen hebben om vóór de begrafenis het schilderij ongezien in die put, te verbergen. Voor mij blijft de theorie van kracht, dat er een of andere Gentse familie het in zijn bezit heeft en zoals ik eerder eens schreef: tegen elkaar zeggen "gaan we eens een vrolijk avondje schilderijtje kijken?". Tot morgen
Gisterenavond was er een ferm lichtspektakel aan de hemel te zien. Gelukkig, hier toch, met niet al te veel tromgeroffel. De hond zit dan aan mijn voeten me in het oog te houden of hij het benauwd moet krijgen 'ja dan nee'. Het is mijn plicht om dan rustig te blijven zitten of hij blaft van schrik de ganse buurt bijeen. Vandaag weinig regen maar des te meer wind met snelheden van meer dan 80 km/u. Spijtig want ik zie zo de mooie bloesems van de Japanse kerselaars in het rond vliegen en een wit/roze tapijt in de tuin leggen. Maar dat is natuurlijk niks in vergelijking met het sociale bloedbad bij de autobusbouwer uit Koningshooikt. Zoveel mensen die hun werk kwijtspelen en op zoek moeten naar andere bazen.
"Absurd", volgens CD & V, "onethisch" volgens Vooruit. Dat zijn de eerste reacties op de voorstellen van de baas van de christelijke ziekteverzekering: sta euthanasie toe bij mensen die levensmoe zijn of zeggen dat ze een 'voltooid' leven hebben. Dergelijke stellingname kan gemakkelijk uitwassen in de hand werken, zodat anderen gaan beslissen of je 'levensmoe' en/of een 'voldooid leven' hebt. De film "Soylent Green" uit 1973 ten dele gebaseerd op de SF-roman van Harry Harrison (1925-2012), "Make Room!/Maak Ruimte!". Geschreven in 1966, is het verhaal geplaatst in 2022: door overbevolking, opwarming, vervuiling van de aarde, geeft dat 'ecocide'*. Als gevolg daarvan is er een tekort aan voedsel, water en huisvesting. Nutteloze levens en ouderen worden door speciale polities opgehaald, in eeuwige slaap gebracht en verwerkt tot voedsel, "Soylent Green" genaamd. Men sust de bevolking door te zeggen dat het plankton uit de oceanen de groene kleur aan het voedsel geeft. Tot er natuurlijk een detectieve (Charlton Heston, 1923-2008) in de voedselfabriek geraakt en ziet waar het voedsel en de bestanddelen vandaan komen. Want wat de overheid ook zegt, de oceanen zijn dood en er is geen 'plankton' meer dat groeit op de bodem van de zeeën en de groene kleur aan het voedsel geeft. Het is al lang geleden dat die roman geschreven is en de film gemaakt werd, maar met dit voorstel van een verzekeringsmaatschappij is de 'horror' van dat scenario dichtbij. Ouderen verplichten plaats te ruimen om de jongeren van huisvesting, voedsel en water te voorzien. Ik krijg kippenvel van dergelijk scenario, want ik ben niet levensmoe noch is mijn leven voltooid. Ik wil weten wat mijn nageslacht gaat doen, achterkleinkinderen zien. Ik heb nog té veel te vertellen in mijn blog en bovenal ik moet op zijn minst nog 600 boeken op mijn e-reader lezen.
*anders dan de 'genocide' is de 'ecocide' nog niet erkend als misdaad door de Verenigde Naties.
De wereldkampioenen van de fiets dragen hun veelkleurig gestreepte trui met fierheid. Ze hebben beiden, zowel man als vrouw, 'hun kassei' dik verdiend. Vooral Mathieu was weer eens 'outstanding' en sabelde de concurentie zomaar neer en dat is niet de eerste keer. Ook de sprint van Lotte verdient een speciale vermelding. Enfin, het was een tof spektakel, zonder al té veel incidenten van de supporters behalve dan het klakske en het blikje. Het was sport van de bovenste plank. Gisterenavond vooraleer mijn blauwe oogjes te sluiten, deed ik zoals iedere avond; de dag eens overlopen van het gelezene, gesprekken of gedachten. Dat doe ik om te weten te komen of ik iets moet rechtzetten of wat dieper op een onderwerp moet ingaan of dat er een idee voor mijn blog nog opborrelt vooraleer naar dromenland te vertrekken. Ik stelde vast dat ik weinig schrijf over actualiteit. Niet dat het me niet bezighoud, maar de verkiezingen hier en in de USA geven nog weinig reden om erover te schrijven. Verder, al worden we de generatie 'zonder oorlog' genoemd, is als we een beetje verder kijken dan de West-Europese grenzen, kommer en kwel voor de bevolking in vele delen van Oost-Europa, Midden-Oosten, Afrika, Azië en Zuid-Amerika. Ik kan, en de meeste Belgen met mij, zagen en klagen graag over alles en nog wat, maar tenslotte zijn we een land, een gemeenschap, dat met woorden en compromissen ons leven hier, aangenaam maakt. We nemen niet de wapens op om verschillen en onenigheden op te lossen. Mijn leven is dierbaar, maar dat van de medeburger ook. Ik aanvaard dat iemand een andere mening kan hebben, een andere godsdienst, een andere politieke overtuiging, dat iemand rijker en slimmer is dan mezelf, kort gezegd, ik en de meeste Belgen, accepteren de uniekheid van ieder individu. Over al die oorlogen en onminnen in gemeenschappen zijn er zó veel specialisten en would-be specialisten ter zake, dat mijn mening daarover spuien niet veel aarde aan de dijk zou brengen. Ik vind het alleen spijtig dat geschillen tussen leiders van landen of andere politieke inzichten uitgevochten moet worden en dat de gewone burger weer de dupe van de hele historie is. Dus nee, mijn gedachten hou ik nog wel privé omdat ik nooit de hele context ken of goed begrijp. Zoals altijd heeft een conflict twee gezichten en twee woorden en afhankelijk wat men te horen krijgt en van wie, zou men vóór of contra een volk moeten zijn. Een mens blijft een mens, waar ook ter wereld en heeft het recht op een menswaardig bestaan. Dat is mijn politieke strekking en daarom ben ik aanhanger van de United Nations Organisation, die met woorden en met zo min mogelijk interventies de 'Rechten van de Mens' door eenieder probeert te doen respecteren. "Ein bißchen Frieden" zong Nicole in 1982 en won er het Eurovisiesongfestival mee. Tot morgen
