Blijkbaar is supplement een echt Vlaams woord en staat vandaag in de picture. Ik kan jullie niet voorzien van een extra portie frieten, vlees of vis. Waarschijnlijk en hopelijk met iets beters, 'een extra glimlach' op deze regenachtige morgen. Het is een beetje cynisch dat het deze dag de 'Internationale dag van de Zonnebril' is. De zon heeft zich weggestoken achter de wolken, daardoor kan ik vandaag geen vit. D opslaan in mijn gestel en moet ik mijn toevlucht nemen tot een pilleke. Want mijn peil van deze beschermende vitamine is beneden alle peil. Dit is volgens deskundigen te wijten aan het veelvuldig gebruik van een mondmasker en de koude, waardoor ik met bedekte armen en benen blijf rondlopen en de zon niet door mijn vel kan priemen. Dit allemaal zijdelings van de zonnebril. Een Amerikaans brillen bedrijf legt de nadruk op het beschermen van de ogen met gekleurde glazen. We smeren onze huid in om de schadelijke UV stralen niet te voelen en onze huid niet te kwetsen en te verbranden, maar met de ogen is dat niet mogelijk. En die moeten ook beschermd worden voor die hevige stralen. Vandaar het belang van een zonnenbril. Niets beter om je doelpubliek te bereiken dan een internationale dag uit te roepen, dacht het bedrijf Vision Monday. Het heeft wel een commerciële achtergrond maar het nut van dergelijke glazen is niet te ontkennen. Vele opticiens, overal ter wereld, volgen de oproep en zetten een sierlijke bril in het zonnetje. Dat was geen hulpmiddel dat de dame waar ik vandaag over las, nodig had. Helen Keller (1880-1968). Doofblind geworden na een ziekte op de leeftijd van 19 maanden. Een vrouw die wat op de achtergrond is geraakt nadat ze langdurig in de belangstelling stond door haar vaardigheden, tomeloze inzet, leven en succesvol zijn met een zware handicap. Eventjes terug bekend omwille van een boek, toneelstuk of film. En dan weer verdwenen in de anonimiteit, omdat hetgeen waar zij voor stond, door de moderne technologie achterhaald lijkt te zijn.Toch zal ze voor een grote groep mensen een voorbeeld zijn, een blijvende inspiratiebron wat moed, kracht en doorzettingsvermogen kan teweegbrengen. Door haar lerares Anne Sullivan (1866-1936) leerde Helen het 'vingeralfabet, tactiele gebarentaal, spraak-afzien met haar vingers. Ze leerde zelfs spreken al was dat voor buitenstaanders soms moeilijk te begrijpen. Maar ze voltooide, als eerste doofblinde, haar middelbare school en behaalde uiteindelijk ook een universitair diploma. Ze schreef verschillende boeken waaronder haar autobiografie: The Story of my Life. Het toneelstuk " The Miracle Worker" (1959), die de periode met Anne Sullivan beschrijft, is 3x verfilmd, 1962, 1979, 2000. Ontroerend mooi, vooral het beeld als ze met vingerspellen het woord 'water' in de handen van Anne spelde. Het past wel dat ik een citaat van haar hier neerschrijf: "het enige dat erger is dan blind zijn is, dat je wel 'zicht' hebt maar geen visie". Ze zegde ook," wat we ooit hebben genoten kunnen we nooit verliezen" en dat moet ik bij het ouder worden in gedachten houden.
Plechtstatig kan ik me weer nestelen voor mijn scherm. Hier is 'tik tik, tok tok' speaking. Gelukkig maar, want stom door het leven gaan is niet prettig. Daarmee bedoel ik niet van 'enige intelligentie gespeend zijnde' maar niet kunnen 'praten', het zwijgen opgelegd door technische fouten. Jullie kunnen dus aannemen dat ik echt uitkeek naar een normale schrijfdag. Weerom moest die wat later beginnen want zoonlief stapt de kustlijn af met enkele vrienden. Die moest ik op het zand van het strand toch wel een hartelijk welkom geven en een goede wandeling toewensen. Onze kust is 65 km en die oefening gebruiken ze als voorbereiding op de Dodentocht van Bornem, als die kan doorgaan. Waarschijnlijk zitten jullie allemaal te wachten op het verslag van mijn date op mijn verjaardag. Wel dat geef ik niet, want dat is oud nieuws. Ik wil alleen kwijt dat het een zééér aangename dag was met lekker gezond eten, een fikse wandeling en een goede babbel. Allemaal geduld hebben tot mijn volgende verjaardag, binnen 361 dagen! Zó lang is dat nu ook weer niet want de tijd vliegt voorbij. Ik kijk dan weer naar de nieuwigheden dat deze dag me brengt. Van Dale deed me de wenkbrauwen fronsen met het woord dat 'zij' als nieuw introduceren: lettersoepmens. Voor mij is dat iemand die verzot is op de alfabet letters van Soubry in de juliennesoep of kippensoep. Iedereen in België zal het daar mee eens zijn. In Nederland niet, want voor hen is het een nieuw woord dat ze gebruiken voor een lid van de LHBTIQ- gemeenschap aan te duiden. Ik heb voor jullie en ook voor mezelf, opgezocht waar al die hoofdletters voor staan: lesbisch, homoseksueel, biseksueel, transgender, intersekse, queer (meerdere woorden kunnen daar onder vallen zoals homo/travestie, beperkt zich niet tot 1 omschrijving van seksuele identiteit). Viktor Orbán, de tegendraadse president van Hongarije, zal dat woord zeker niet laten vertalen. Dan vind ik het Vlaamse woord van de dag een beter woord: superette. Een kleine zelfbediening kruidenierswinkel waar je rustig een doos Soubry-alfabetpasta kan vinden en desnoods nog een 'stukske' kunt zagen tegen de winkeluitbater over al de vaccinatie perikelen en over de start van 'La Grande Boucle' oftewel 'Tour de France' oftewel 'de Ronde van Frankrijk' waar ik een groot liefhebber en supporter van ben. Een mooie naam zit al in een eerste ontsnapping: Bonnamour.
Geert Van Bruaene (1891-1964), gewezen filosoof, dadaïst, acteur, galeriehouder en cafébaas van het bekende café "het Goudblommeke in Papier" in Brussel zegde: "Ieder mens heeft recht op 24 uur vrijheid per dag". Daar ben ik het volkomen mee eens en van die vrijheid geniet ik met volle teugen iedere dag. Geen agenda die me roept om de zoveelste verplichting na te komen, wel "God schiep de dag, de nacht, de maan, de sterren en de zon, en dan het leven zoals God in Frankrijk.
Iedereen in mijn leven heeft een naam gekregen. Te beginnen met mezelf natuurlijk, kroost en familie, vrienden en kennissen en ook mijn buren. Zeker en vast mijn hond, die een naam van een cherubijntje verdiende. Maar ik heb de laatste dagen ondervonden hoe belangrijk de computer voor mij was. Die verdient een naam te krijgen. Niet dopen met wijwater, champi of cava, want dat zou werkelijk niet slim zijn. Nee, de woorden die ik mijn pc als naam wil geven moeten weergeven wat dat technisch vernuft voor mij betekent. Ik noem en doop hem : Tik Tik, Tok Tok. Ik vind dat een heel doordachte keuze. Tik tik staat voor hetgeen ik op dat instrument doe: tikken, schrijven op de schrijfmachine of moderner gezegd, het toetsenbord zacht beroeren om er mooie woorden uit te krijgen. Tok tok: kloppen op de deur van mijn lezers om te zeggen dat ik niet meer gekortwiekt ben, dat ik mijn gedachten terug de vrije loop kan laten gaan om jullie iedere dag aangenaam te onderhouden met mijn 500 woordjes. Je zou dat niet zeggen maar dat was een vrij moeilijke oefening om een correcte naam te vinden. Eerst dacht ik 'TikTok' maar dat bestaat al en is een filmpjes programma met zang en dans op het internet, een social media affaire. Dan dacht ik aan Tik Tak, maar dat is een kleuterkwartiertje op de VRT. De aparte woorden kunnen ook voor een kiekengeluid dienen, of het geluid van een staande klok. Maar Tik Tik, Tok Tok, is niet zomaar gewoontjes, geen dertien in een dozijn naam. Door het dubbele gebruik van de kleine woordjes, straalt het klasse uit. Net zoals mijn personal computer met verlicht toetsenbord in een zilveren omhulsel. Ondanks het late uur moest ik toch nog even wat schrijven vooraleer het licht uit te doen. Eens een vingeroefening doen, en gelukkig zijn dat ik weer kan tikken. Ik kan weer zeggen tot morgen, en slaap lekker, zoals een roosje.
mijn verjaardag eindigde in mineur.Crash van computer en bijgevolg moet ik een paar dagen zwaar gehandicapt door mijn beginnende nieuwe jaar. Spijtig natuurlijk dat jullie het relaas van die belangrijke dag moeten missen. Ik probeer dit berichtje via mijn gsm te schrijven maar mijn vingers zijn werkelijk te dik om een ganse tekst te schrijven op dat piepkleine scherm. Nog enkele dagen geduld en ik vertel weer de smeuïge verhalen vvan mijn leven en de bedenkingen bij de voorvallen in de wereld. Tot binnenkort
Natuurlijk weet onderhand de ganse menselijke bevolking en één hond, dat mijn verjaardag op 22 juni valt. Ik wil dan ook mijn blog vullen met zinnige en diepzinnige gedachten maar dit jaar zal dat waarschijnlijk pas op het einde van deze heugelijke dag gebeuren en wel om verschillende redenen. De minst prettige is dat mijn pc naar de computer-garage moet voor herstel. Een vakman moet alles in orde brengen. Ik ben geen I'ter en kan mezelf op dat vlak niet behelpen en moet de hulp inroepen van de 'schone zoon'. Gelukkig staat die altijd paraat om vrouwen met technische problemen ter hulp te schieten. Verder is er het plezante nieuws: ik heb een date op mijn verjaardag!!!!!. Dat doet werkelijk deugd dat te kunnen schrijven. Ik heb er deze nacht niet van kunnen slapen, al waren er ook nog andere zaken die mijn nachtrust verstoorden. Tot zover op dit vroege uur en toch eindig ik met de woorden van Gabriel Marcel (1889-1973). Een Franse filosoof, een christelijk existentialist, muziekcriticus en auteur van toneelstukken. Heeft zich vooral bezig gehouden met de strijd van het individu tegen de technologische ontmenselijkte maatschappij. Hij schreef: Een echte mening heeft men enkel over iets waar men geen verstand van heeft. Tot zover mijn bedenking op mijne schone regendag.
Wat er ook van zij, voor mij begint de zomer vandaag op 'de langste dag 'van het jaar. Ik heb het niet over de film uit 1962 "The longest day" met tal van beroemdheden die meespeelden. Ik heb het over vandaag, met een even grijze dag als de kleur van de film, toen ook opgenomen in zwart-wit. In tegenstelling tot het begin van de zomer, volgens Frank, Sabine en co op 01/06 was hùn zomerbegin stralend blauw. Nu is het een natte bedoening. Zal het een grijze langste dag en kortste nacht worden of gaat er toch nog een glimp blauw te zien zijn? Afwachten en ondertussen zoeken naar de vreugde van het leven op een sombere dag. Ik vind wel een en ander dat mijn mondhoeken zachtjes naar boven doet krullen. Ik kijk dan naar de belangrijke intenties van de dag. Het is vandaag de Internationale Dag van het Humanisme. Dat komt goed uit want vandaag is de geboortedag van 2 mensen waarvan ik denk dat het 'humanisten' waren. Filosoof en schrijver Jean Paul Sartre (1905-1980) en schrijfster Françoise Sagan (1935-2004). Het is ook de Internationale Dag van de Lange Mensen. Met tal van problemen worden deze reuzen geconfronteerd, net zoals de kleine mensen. Gepaste kledij vinden is wel een van de belangrijkste moeilijkheden, ook stoelen, tafels, deuren kunnen voor ongemakken zorgen. Wat verdient er vandaag nog onze speciale aandacht? Internationale dag van de Giraffe. Dat mooie, sierlijke, elegante, grote beest wordt in de belangstelling gezet, net zoals de 'grote mensen'. De dieren hebben problemen met hun lengte, huisvesting in de dierentuinen en hun voortplanting. Wat is er nog in the picture vandaag: Wereld Yoga-dag!! Ons eens buigen hoe we uuuuuuren ontspannen in lotus-houding kunnen blijven zitten om onze geest tot rust te brengen, zonder krampen te krijgen en stijf te worden. Tenminste als het al lukt om dergelijke pose aan te nemen? De belangrijkste dag voor mij is "Fête de la Musique", "Internationale Dag van de Muziek". Ik ga op deze dag eens proberen alle soorten muziek te beluisteren, want dat brengt toch veel vreugde zonder meer. Eens luisteren naar Vader Abraham met zijn 'Smurfenliedjes' of naar TiTa Tovenaar als ik in de kindertijd van mijn kinderen wil vertoeven uit nostalgie, of de cd van Metallica eens beluisteren, de favoriete muziekgroep van mijnen jongsten, of naar Tibetaanse Monnikenkoren luisteren, of naar "Shéhérazade", muziek van Nikolaj Rimsky-Korsakov (1844-1908), ik kan ook naar een gitaarsolo luisteren met Spaanse Flamenco muziek of naar heviger werk van Nils Lofgren, lid van de E-Street Band en alzo compagnon van Bruce Springsteen met hun heerlijke muziek. Mijn dag zal zo voorbij zijn om naar al die fantastische muziek te luisteren. En dan is er nog altijd mijn passe-partout film uit 2003 met Diane Lane: Under the Tuscan Sun!!!. Weg is het grijs, nat en killige van deze eerste zomerdag. En in de koers? Gisteren won mijn favoriet, al was het maar met 30 cm. Maar eerst is eerst en een verdiende kampioen.
