Wat er ook van zij, voor mij begint de zomer vandaag op 'de langste dag 'van het jaar. Ik heb het niet over de film uit 1962 "The longest day" met tal van beroemdheden die meespeelden. Ik heb het over vandaag, met een even grijze dag als de kleur van de film, toen ook opgenomen in zwart-wit. In tegenstelling tot het begin van de zomer, volgens Frank, Sabine en co op 01/06 was hùn zomerbegin stralend blauw. Nu is het een natte bedoening. Zal het een grijze langste dag en kortste nacht worden of gaat er toch nog een glimp blauw te zien zijn? Afwachten en ondertussen zoeken naar de vreugde van het leven op een sombere dag. Ik vind wel een en ander dat mijn mondhoeken zachtjes naar boven doet krullen. Ik kijk dan naar de belangrijke intenties van de dag. Het is vandaag de Internationale Dag van het Humanisme. Dat komt goed uit want vandaag is de geboortedag van 2 mensen waarvan ik denk dat het 'humanisten' waren. Filosoof en schrijver Jean Paul Sartre (1905-1980) en schrijfster Françoise Sagan (1935-2004). Het is ook de Internationale Dag van de Lange Mensen. Met tal van problemen worden deze reuzen geconfronteerd, net zoals de kleine mensen. Gepaste kledij vinden is wel een van de belangrijkste moeilijkheden, ook stoelen, tafels, deuren kunnen voor ongemakken zorgen. Wat verdient er vandaag nog onze speciale aandacht? Internationale dag van de Giraffe. Dat mooie, sierlijke, elegante, grote beest wordt in de belangstelling gezet, net zoals de 'grote mensen'. De dieren hebben problemen met hun lengte, huisvesting in de dierentuinen en hun voortplanting. Wat is er nog in the picture vandaag: Wereld Yoga-dag!! Ons eens buigen hoe we uuuuuuren ontspannen in lotus-houding kunnen blijven zitten om onze geest tot rust te brengen, zonder krampen te krijgen en stijf te worden. Tenminste als het al lukt om dergelijke pose aan te nemen? De belangrijkste dag voor mij is "Fête de la Musique", "Internationale Dag van de Muziek". Ik ga op deze dag eens proberen alle soorten muziek te beluisteren, want dat brengt toch veel vreugde zonder meer. Eens luisteren naar Vader Abraham met zijn 'Smurfenliedjes' of naar TiTa Tovenaar als ik in de kindertijd van mijn kinderen wil vertoeven uit nostalgie, of de cd van Metallica eens beluisteren, de favoriete muziekgroep van mijnen jongsten, of naar Tibetaanse Monnikenkoren luisteren, of naar "Shéhérazade", muziek van Nikolaj Rimsky-Korsakov (1844-1908), ik kan ook naar een gitaarsolo luisteren met Spaanse Flamenco muziek of naar heviger werk van Nils Lofgren, lid van de E-Street Band en alzo compagnon van Bruce Springsteen met hun heerlijke muziek. Mijn dag zal zo voorbij zijn om naar al die fantastische muziek te luisteren. En dan is er nog altijd mijn passe-partout film uit 2003 met Diane Lane: Under the Tuscan Sun!!!. Weg is het grijs, nat en killige van deze eerste zomerdag. En in de koers? Gisteren won mijn favoriet, al was het maar met 30 cm. Maar eerst is eerst en een verdiende kampioen.
't Is zondag, 't is rustdag. Ik voel het aan mijn brein, lijf en leden dat er na een turbulente week een echte rustdag van 'rien a faire', 'nichts zu tun', nothing to do', moet aanbreken en ingelast worden. De rustdag der rustdagen is daarvoor uiterst geschikt. Maar eerst zijn er nog de restanten van de weekend editie van de krant te verslinden: de rest van de spelletjes doen en nog een katern lezen. Voilà, eens dat gedaan kan de complete rust beginnen. Vanuit 'pole position' in mijn zetel, zal ik de belangrijkste dag van het jaar van onze nationale sport dat wielrennen is, volgen. Het Belgisch Kampioenschap Wielrennen op de weg. Ik zal supporteren voor de beste en tevreden zijn met wie er wint. Liefst niet die met de valse bescheidenheid maar de beste van de echte pedaleurs en iemand die boven zichzelf kan uitstijgen.
'Dankbaarheid is een bleom die in weinig hoven bloeit, zijn mijnen bompa altijd'. Iedere week verschijnt er ook een oude wijsheid in de krant. De lezers kunnen dat insturen. Ik moet mijn dankbaarheid tonen aan 1 van mijn vrienden die gisteren een paar uur bezig geweest is met een en ander uit te zoeken op pc. Waarom bleef die nu in gebreke? Wel, het is niet opgelost, daar moet ik bij iemand anders voor zijn, maar de oorzaak is gevonden. En zoals altijd, als de oorzaak gevonden is, kan herstel beginnen. Hij krijgt geen bloemeke van mij, maar een heuse praline. Hoeveel? Dat zal ik in de winkel beslissen.
Vandaag is er een woord bij Van Dale dat genade vindt in mijn ogen: parkeerparasiet. Aan zee is dat echt een plaag. Het is een sport voor de toeristen om betaalparkings te vermijden. Het kost in hun optiek al zoveel geld aan naft en tijd dat het teveel is om dan nog voor een staanplaats te betalen. Gevolg: alle straatjes, bermen, of andere vrije ruimte moet in aanmerking kunnen komen om hun ijzeren ros rust te gunnen na de kilometers file. Sommigen maken amok, kabaal en scheldtirades vliegen door de lucht, bijvoorbeeld als ik vraag de inrit van mijn garage vrij te laten. De maanden van parkeerellende voor de inwoners kunnen beginnen en de betaalparkings blijven leeg. Niks aan te doen. Tot volgende week, dat is morgen!.
Ik vroeg op, de krant laat in de bus, het gewone stramien op een zaterdagochtend. Dat was deze morgen in ieder geval goed om geen nat vodje papier uit de brievenbus te moeten halen. Voor vandaag is het gezegde geldig: wees blij als het regent, want als je niet blij bent, regent het ook!. Hier aan de kust is het wel motregen, maar daar wordt je ook nat van. En als het regent zing ik spontaan mijn doucheliedjes en vandaag zijn dat liedjes van Brian May (°1947) gitarist van Queen, astrofysicus en dierenrechtenactivist. Ik zal van een paar van de songs die van zijn hand zijn een mooie zin/tekstje maken: "Now I am Here" plan ik alles te hebben in mijn leven, want ik ben hebzuchtig en "I want it All", zelfs dansen op "We will rock you" en beminnen en toch opletten want "To much Love will Kill you" want ik wil een lang leven, "Who wants to live forever", ik dus!. Maar ik denk ook: Een druppel regen die op mijn gezicht valt, is een kus vanuit de hemel van iemand die over me waakt. Genoeg nattigheid voor vandaag, de zon zal wel tevoorschijn komen, want mijn spreukje voor vandaag moet kloppen: Blauw is de hemel en blauw is het meer, schoon is je hemdje, maar zaterdags niet meer!. Het is dus was- en plasdag vandaag. Dat moet ook gebeuren.
Vandaag is er ook weer zo'n mooi Vlaams woord te lezen met verschillende interpretaties en enkel de 'zin' waarin dat woord gebruikt wordt, verschaft de betekenis. "Lijk". Het kan dus gaan om een stoffelijk overschot, zoals 'het lijk' van de vermoorde lag in het funerarium. Het kan ook om een vergelijking gaan bv zo slap 'lijk' een slunse of groen 'lijk' kikkers. Of ook, als het ware, om zo te zeggen; zij was 'lijk' ziek van verdriet. In diverse provincies is het dan nog anders uitgesproken en zegt men: as, gelak, gelakas, lek. Dat weten we ook weeral. Genoeg gezeverd op een zaterdag: aan het werk!!!!
Ik kijk graag rond in de tuin, vooral na een regenbui. Wat ziet mijn lodderig oog dan? Een uitbundige kleurenpracht, heldere kleuren, van bloemen, struiken, gras. Vooral het groen in de tuin is mooi om zien. Alle tinten zijn er op te merken gaande van bijna zwart tot een 'faibelkes' groen. Een woord van mijn moeder om aan te duiden dat je de kleur net kan opmerken. Als ik lichtroze zie is dat faibelkes roos. Alle kleuren kwamen in aanmerking om van 'faible' voorzien te worden behalve de kleuren wit, ecru, bruin, grijs, zwart. Anders gezegd, een zwakke tint van roos, blauw, geel, groen. Dat waren haar lievelingskleuren vooral voor slaapkleren, tafellakens en servietten en dan nog liefst voorzien van een 'faible' tekening. Vervlogen tijden, ik hou liever van één kleur per item. Ik hou alleen van een bont kleurenpalet in de tuin, vaas of bloempot. Vroeger ook in mijn kledij ten tijde van de flower-power beweging. Waar heb ik me de laatste uren zoal mee bezig, of onledig mee gehouden? Tijd verprullen met proberen een software programma te installeren, dat ik moest aankopen om alles goed te laten werken. Het lukt tot nu toe niet tot mijn grote ergernis. Ik weet dat het weer aan mij ligt en dat ik weer een klein woordje over het hoofd zie om het te doen werken. Dat geeft me het gevoel dat ik echt niet goed kan lezen en te dom ben om gewone woorden en regels te verstaan en toe te passen. Hopelijk lukt het me alsnog gedurende de dag want hulp van hierboven moet ik niet verwachten. Al degenen die me van in de hemel ter hulp zouden willen schieten, weten niet wat een p.c., een tablet, of smartphone, of een softwareprogramma is. Dus "er zijn dagen dat ik best zou willen klagen, ik verzamel dan moed, ik 'lach' en alles komt goed!. Een goede 'hulp' bij niet 'blij' zijn is een lied vinden van lang geleden dat me weer eens luidruchtig doet kelen: "A far l'amore comincia tu" van Raffaella Carrà. Beter gekend met het refrein: "Scoppia, scoppia mi sco", een rasechte meezinger uit 1977. Uit 1977 is er ook de mooie ballade van Paul McCartney en zijn groep Wings, een eerbetoon aan een Schots schiereiland Kyntire: "Mull of Kintyre". Voor vandaag is het dàt, en eindigen doe ik dan maar met: Een versje is een apart geheel Soms zegt het niets, soms heel veel Meestal heb ik niets te zeggen Maar soms moet je je grenzen verleggen Daarom zeg ik nu heel snel Lieve mensen, jullie redden het wel.....
Goeie malse regen met af en toe een pijltje dat flikkert in de grijze hemel. Ik kan beter het onweer een beetje poëtischer omschrijven, dat voelt een stuk beter aan. Het is ook geen weerfenomeen om veel schrik van te moeten hebben. Nochtans zou ik moeten op mijn tellen letten want in de twee generaties voor mij, zijn er toch drie mensen doodgebliksemd. Die waren dan ook gaan schuilen onder een boom. Nu wordt er met hand en tand op gehamerd bomen te vermijden bij een explosie van vrijgekomen energie. Maar bon, het is goed weer voor de gazon, die gisteren zijn meststoffen kreeg. Nu kunnen die samen met het regenwater de grond ingaan. Het is ook goed weer voor mijn azalea's die geen kraantjeswater, lees kalkwater, kunnen verdragen. Het is ook goed weer voor mijn huis. Al het stof kan eens weggespoeld worden. Niets dan voordelen heeft dit onstuimige weer. Het is ook goed weer op deze 'Internationale Dag tegen Bestrijding van Woestijnvorming en Droogte'. Met dit weer heeft West Vlaanderen zijn steentje bijgedragen om geen dorre vlakte te worden. Ik ben een vooruitziende dame geweest en heb gisteren al mijn ke'mmissies, die te voet moesten gebeuren, gedaan. Flink van mij, zeg ik dan, ik blijf droog. Als ik kan gebruik ik graag onze eigen taal, het Vlaams. Daarmee kan je nog een kat een kat noemen en zeggen waar het op staat. Niet zo bij onze Nederlandse taalgenoten die maar woorden zoeken om toch maar met iets nieuws voor de pinnen te komen en alles aan elkaar kleven. Zoals vandaaag: vertruttingsmaatschappij. Het is één woord waar ik anders een ganse zin voor nodig heb om onze maatschappij van vandaag te kunnen omschrijven. Dat is dan ook het voordeel. Maar woorden waar je eerst een verklarend woordenboek bij nodig hebt is toch ook niet efficiënt te noemen en vergen een aanschaf van 'onzen dikke'. Verklaring van dat nieuwe woord:een samenleving die in sociaal-cultureel opzicht bekrompen is en waarin men de mensen met een afwijkende mening, uitsluit. Zeg nu zelf, wat is te verkiezen, 1 woord of een uitleg? Ik zeg maar 'een trut blijft een trut' welke uitleg je er ook aan wil geven. Voor een goed begrip dit woord geldt zowel voor mannen als voor vrouwen al zou je kunnen denken dat ik het alleen maar gebruik voor preutse oude vrouwen. Dat ben ik niet, en de meeste van mijn seksgenoten ook niet. We hebben tenslotte de 'sixties' meegemaakt, de seksuele revolutie, vrijheid blijheid en diets meer.
Ik herinner me een plezant liedje vandaag over Luitenant-Admiraal, Commandant van de West Indische Compagnie, bekend om zijn verovering van de Spaanse Zilveren Vloot: Piet Hein (1577-1629). Hij vond dat hij té weinig erkenning kreeg voor zijn wapenfeiten en componeerde dan maar zijn eigen lofzang. Uit volle borst meezingen want iedereen kent wel de melodie: Piet Hein, 3x, zijn naam is klein, zijn daden bennen groot x2, die heeft gewonnen x2, de Zilveren Vloot, en nog eens uit volle borst herhalen.....
Met 28°C is het eigenlijk ideaal weer om 'niets' te doen. Maar schrijven zit nu eenmaal in mijn oude genen dus moeten er vandaag toch ook weer een paar woordjes geklopt worden. Een beetje spielerei voor mijn krakkemikkige vingers. Mijn hersenen zijn bijna aan het smelten, net nog geen brij of pulp, veel origineels zal er niet uit mijn koker komen. Maar ik zeg, toch nog altijd beter dan niets. Zelfs de tuinman heeft met deze hitte mijn tuin een beetje veel en goed gefatsoeneerd. Ik ben hem daar geweldig dankbaar voor want alleen was er aan de ruïne geen beginnen aan. Het gras is weer gemaaid, het stond reeds op kniehoogte. Dat was wel plezant voor de hond die er verstoppertje in kon spelen. Nu kan hij gewoon terug in het korte gras genieten. Omdat het een kleine duin is kan hij zo naar beneden rollen. Hij weet zich in alle omstandigheden te amuseren. Dat ziet hij natuurlijk van zijn baasje, en dat ben ik!!. Verveling is ook een woord dat niet in mijn woordenboek voorkomt. Er is altijd wel iets dat ik graag doe, al is het maar naar voetbal kijken. Of ook verbaasd zijn dat een hype al zo lang geleden kan zijn. De film "Grease" uitgekomen in 1978. Vetkuiven, rock'n roll, zang en dans gebracht door Olivia Newton John (even oud als ik) en John Travolta (een jonger veulen van 1954). Ik genoot en geniet nog altijd van deze beste meest verdienende musicalfilm ooit. Ik heb daar mijn steentje toe bijgedrage: naar de film gaan kijken, de elpee aangeschaft, en het geheel voor mijn thuiscinema (klein scherm) op DVD in mijn kast. Ondanks al de hitte heb ik toch ook weer wat geleerd. Dankzij een citaat van een Chinees, kwam ik te weten dat ze in het zéér verre Oosten ook Periodes hadden die namen werden gegeven. Bij ons was dat bv de Romeinse Oudheid, de Griekse Oudheid of de periode van de Egyptenaren. In China sprak men in de 6e v Chr van de 'Periode Lente en Herfst', in de 4-5e E v Chr sprak men van de 'Periode van de Strijdende Staten'. Deze filosoof, Lao Tse of Laozi, wordt geplaatst in 604v Chr- 507v Chr (zijn leven kan natuurlijk ook een beetje dichter bij Christus gesitueerd zijn) liet noteren: "voorkom het moeilijke door het gemakkelijke goed te doen". Een goede raadgeving, maar niet voor vandaag want dat zal een luilekker dag, een dolce far niente, het zalige nietsdoen, worden
Mijn welverdiende siësta is achter de rug. Ik heb van hot naar her moeten lopen om allerlei zaken af te ronden en af te handelen. Dan neem ik mijn compagnon altijd mee op sleeptouw. Letterlijk: ik sleep die mee aan een touw! Dat is natuurlijk zijn riem, maar ik sleur hem overal mee naar toe. Dringend moest er een nieuw slot geregeld worden, want mijn voordeur blijft gesloten voor alle sleutelbewegingen die ik maak. Vandaag komt de slotenmaker nog langs. Het is ook een beetje rustiger geworden met het verkeer al is het nog altijd 100 keer meer als gewoonlijk. Enkel 'plaatselijk' verkeer wordt blijkbaar goed begrepen vandaag. Hopelijk want de werken zouden 3 weken aanhouden.
De vrienden vieren feest vandaag, tenminste '1'. Die zal plaatsnemen aan de feestelijk gedekte verjaardagsdis. Hopelijk voor 'hem' kan hij vandaag zijn koksmuts en schort aan kant laten. Gewoonlijk prepareert hij de maaltijden, maakt hij de desserts, bakt hij de taarten, draait hij de creme glace. Ik vermoed dat het vandaag wel niet anders zal zijn en dat de genodigden zomaar hun voeten onder tafel kunnen steken voor al het lekkers dat hij voor zichzelf en anderen klaar stoomt. Gelukkige verjaardag en nog vele en vele jaren in goede gezondheid want ik heb mijn 'i'ter' nog regelmatig nodig en ook zijn nuchtere kijk op vele zaken. Misschien tot in het weekend!!
Het is wat frisser weer en dat doet goed. Ik zit op mijn pikkelken met de hond naast mij en kan genieten van het uitzicht, een klapke met de buren, en kijken naar de wagenvloot die maar gehaast voorbij blijft rijden. Ik dacht: we hebben het allebei wel goed getroffen in ons leven, de hond en ik. Dat neemt niet weg dat ik moet weten wat voor zaken vandaag internationaal en nationaal eens aandacht vragen. Vier bijzondere intenties zijn er vandaag, zowaar allen belangrijk in mijn leven. Eerst en vooral is het de 'Internationale dag van de Wind', meer gebruik maken van de kracht van windenergie. Vooral hier aan zee zou men dat optimaal moeten kunnen benutten. Maar die 'wind' is ook een zalig 'weerelement' om in te lopen, te zien wat het met de zee, water en strand doet. Eens uitwaaien doet zo'n deugd en verdrijft alle ergernissen. 2) 'Dag van het Topadvies' waarschijnlijk bedoeld men iets of iemand anders, maar al zeg ik het zelf, ik ben een Topadviseuze, meestal voor mezelf en soms ook voor anderen. 3) Sinds 2015 is het ook 'Dag van de Schoonmaker/Schoonmaakster' daar behoor ik ook weer toe bij met al mijn 'kuiskunde'. 4) Last but not least: Internationale Dag tegen het Misbruik van Ouderen. Vandaag wil men er de nadruk op leggen om vooral de ouderen niet te meppen, geen tasjes van hen te roven, en een zitplaatsje op de tram voor hen aan te bieden. Dat laatste zal nog niet te rap gebeuren aangezien het allemaal ouderen zijn die van de tram gebruik maken. So long, goodbye, zong ook de familie Von Trapp.
Een drukte van jewelste vandaag in mijn kleine straatje. De grote weg wordt gerepareerd en alle verkeer, groot en klein passeert voor de deur. Dergelijke drukte en uitlaatgassen van camions en auto's ben ik hier niet gewend. Zelfs de hond maakt constant van zijn oren en voegt er nog wat lawaai aan toe. Veel buiten zitten zal er niet zijn, niet alleen omwille van het verkeer maar ook omdat het voor mij al een beetje te warm is. Geen nood, daar klaag ik niet om. Vensters en deuren kunnen een ganse dag open blijven en een verfrissende zucht brengen. Voor de rest zal het vandaag 'freewheelen' zijn, mijn gedachten de vrije loop laten gaan, losweg wat proberen te bedenken, improviseren. Zoveel nieuws was er nu ook weer niet in de ochtend. Een president die langs komt en onze hoofdstad weer twee dagen op slot houdt. Dat komt er van als je als land een lilliputter bent. Een groot land probeert je te vertrappelen en alles naar 'zijn' zinnen te zetten. Alle giganten doen dat, de wereld is van hen en daar maken ze soms grandioos misbruik van. Met het binnen zitten, kan ik mijn gedachten de vrije loop laten over mensen die vandaag op een andere manier weer eens in de picture komen ofwel om dat ze op deze dag jarig zijn ofwel omwille van hun sterfdag. De 1e in het rijtje is iemand die ik nooit ofte nimmer wens tegen te komen, en waarschijnlijk wenst iedereen hetzelfde: Alois Alzheimer (1864-1915). Ik ga daar niet over uitweiden er bestaat literatuur genoeg over die vermaledijde vent. Een andere naam is Che (Ernesto) Guevara (1928-1967), Argentijns-Cubaans vrijheidsstrijder. Zijn foto met weeldrige haardos en baret, prijkte en prijkt nog steeds op menige kamers van pubers/studenten. Ook weeral geschiedenis in een tijd die velen beroerden. Over Donald Trump (°1946) is er al veel té veel gezegd en geschreven. Voor de volledigheid zet ik er hem maar bij. Hij is, spijtig genoeg, ook een deel van onze hedendaagse histoire. Iemand die zingt kan natuurlijk niet ontbreken in mijn epistel, zij het wel een heel controversieel figuur in de popscene, Boy George (°1961), leadzanger bij de groep Culture Club. De grootste hits waren ongetwijfeld "Do you really want to hurt me" en "Karma Chameleon". Verdween va het toneel door verslavingen van o.a. heroïne en dat werd hem bijna fataal. Maar toch mooie nummers uit de tachtiger jaren, om eens te beluisteren. In onze eigen Vaderlandse geschiedenis is er ook iemand te vernoemen: Adolf Daens (1839-1907), geestelijke en politicus. Nu voornamelijk gekend als roman- en filmfiguur. Maar hij was een voorvechter voor een beter leven voor de 'kleine'man, een Vlaamsgezinde Volksvertegenwoordiger en schreef ook het manifest van de Christelijke Volkspartij. Een belangrijk persoon in onze geschiedenis en voor hem gebruik ik de woorden van Mahatma Gandhi (1869-1948) : geweldloosheid is de uiterste graad van deemoed.
Tot slot: pssst... het is al juni, maar dat blijft tussen mei en juli
Aan al degenen wiens naam een afgeleide is van de heilige Antonius van Padua (1195-1231), een zalige feestdag gewenst. Dat waren de geplogenheden vroeger om op je naamdag, je te herinneren waar je naam vandaan kwam en de reden waarom je die gekregen had. Antonius is een patroonheilige naar mijn hart. Zeker omdat ik zijn beeldje als erfenis van mijn vader gekregen heb. Die man had een onvoorwaardelijk vertrouwen in de goede afloop van zijn zoektocht naar een verloren voorwerp, als hij het versje uitsprak en de achterkant van het beeldje voorkant maakte. Iets verloren? Voor zijn beeltenis regelmatig de toverspreuk uitspreken: heilige Antonius, beste vrind, maak dat ik mijn (voorwerp noemen.....) vind. Of: Antonius, heilig man, maak dat ik mijn (voorwerp noemen.....) vinden kan. Je moest dan wel zijn gezichtje naar de muur draaien om zeker te zijn van het effect van de smeekbede. Ik heb ook een scone (scild en vriend) Franse spreuk gevonden: A Saint Antoine, sec et beau, remplit les caves et tonneaux. Want als op Sint Antoine de zonne schijnt, veel zorg voor de boer verdwijnt!. Hij is de patroon voor helpers in nood. Die hebben vast vele malen beroep op hem gedaan het laatste jaar. Hij is ook de patroon van de paarden en de ezels, ik weet niet waarom die tot hem gebeden hebben. Maar er zijn legendes over hem met vissen en ezels. De vissen kwamen op het strand naar zijn preken en sermoenen luisteren toen de gelovige goegemeente het liet afweten. Er is ook het verhaal van de ezels die liever zijn gewijde hosties aten dan uit de ruif het hooi en gras te verorberen. Ik kan niets anders zeggen dan dat de zon al volop aanwezig is, met een heldere blauwe lucht erbij en dat de boer tevreden zal zijn.Tot zover de heiligheid vandaag, dat 'mis'stond niet op een zondag.
Vandaag heb ik een bijna vergeten zangeres terug ontdekt. Ester Ofarim. Samen met haar man Abi heeft dit duo toch een paar opmerkelijke songs gehad. Bekend geworden via Eurovisie Songfestival in 1963 met het lied "T'en va pas". Volgde later onder andere nog de liedjes "Noch ein Tanz" (1966) en "Cinderella Rockefella" (1968). In 1970 scheidden de wegen van dit echtpaar en sindsdien is er nog weinig van haar/hem gehoord.
Wie dat T. Bruneau ook moge wezen, er is wel een goed citaat van hem/haar verschenen: "de stilte onderhoudt zich tot het spreken als het wit van het papier tot de tekst". Until tomorrow
Met recht en reden mag ik de titel gebruiken. Vandaag, in 1942, kreeg Anne Frank (1929-1945) voor haar 13e verjaardag, een dagboek. Ze noteerde haar wedervaren op een onderduikadres in een 'achterhuis' aan de Prinsengracht in Amsterdam. Ze leefde er, samen met 7 anderen op een paar m², vanaf 06/07/1942 (een paar dagen na haar verjaardag) tot 04/08/1944, dag van de deportatie naar Auschwitz-Birkenau. Overgebracht naar Bergen-Belsen, waar ze overleed aan vlektyfus, waarschijnlijk februari 1945. Haar vader gaf haar ook een 'kasboek' waarin ze zinnen kon noteren, die haar gefrappeerd hadden bij het lezen van de talrijke boeken of van de zinnen die ze zelf schreef in haar dagboek en mooi vond. In 2004 werd haar "Mooie- zinnenboek" uitgegeven. Een citaat: ondanks alles geloof ik in de innerlijke goedheid van de mens!. Maar vandaag is ook Lucinda Riley (1968-2021) niet meer. Het gevecht dat ze 4 jaar voerde tegen kanker, heeft ze verloren. Een 8e boek zou er al zijn of komen, maar dat zien we wel weer.
De tv-coryfeeën geven van jetje. Er komt nooit protest als er anderen wandelen gestuurd worden, of op pensioen gaan zoals Martine, maar oh wee, oh wee, oh wee, nu moeten deze journalisten (sport en politiek) verdwijnen uit de Reyerslaan wegens pensioengerechtigde leeftijd. Bij manier van spreken is het kot te klein, want niemand zo goed als de lichting, geboortjaar 1956, om verslaggeving te doen. Ze wanen zich het middelpunt van het universum, de spotlights die altijd op hun schijnen, hun woorden zijn waarheid en zaligheid. Mensen, weet dat iedereen vervangbaar is, het kerkhof ligt vol met onvervangbaren. Wel siert het de protesterenden dat ze al die jaren hun werkgever trouw zijn gebleven en groot geldgewin van de commerciële zenders konden weerstaan. Dat is geen verdienste op zich, maar kiezen voor de meeste opportuniteiten, meeste uitdagingen, meeste reizen en grootste faciliteiten. De sportjournalisten konden naar alle grote sportevenementen met VIP-pasje, gaan en bijwonen: EK, WK, Olympische Spelen, Tour de France enz. Voor de politieke journaliste, aanwezig zijn in Europees Parlement, debatten bijwonen in het Federaal en Vlaams Parlement en het tutoyeren van alle belangrijke politieke mensen om het ego te strelen. Ik zeg niet 'anderen en beter', maar jongeren moeten aan bod komen en hun eigenheid brengen met een nieuwe visie op journalistiek. Dus beste journalisten, jullie zijn geen kop-van-jut, geen zondebokken van het systeem, maar de gevolgen van een wet die voor iedereen geldig is. En over kop-van-jut las ik vandaag dat er een man bestaan heeft Hendrik Jacobus Jut (1851-1878) die de volkswoede op zijn hals haalde door 2 moorden die hij pleegde. Een fooreiziger maakte dankbaar gebruik van de woede. Hij maakte ze te gelde door een attractie te presenteren waarop de mensen hun ergernis met mokerslagen konden afreageren. Nog altijd te vinden op de kermissen, mokerslagen tot men een bel hoort.
Ik wil nog wel even Anne citeren: je kan zeggen je moet je mond houden, maar geen oordeel hebben bestaat niet. Verder zegde ze ook: luiheid kan aantrekkelijk schijnen, werken geeft bevrediging!. Dat ga ik nu doen
Niets meer of minder dan een turbulente week. Gelukkig blijft turbulentie op meteorologisch vlak achterwege en is er op dat front rust te bespeuren. Ik heb mijn bekomst van windkracht 8-9-10 en de contacten met verzekering. Ik betaal mijn premie en hoop dan dat ze vergoeden wat de natuurelementen aanrichten aan mijn stulpje als het nodig is. Niets van, ik ben een dief, een fraudeur, en alle andere woorden van die strekking als ik een correcte vergoeding vraag. Nee, ik veroorzaak zelf de regen en wind om groot geldgewin op kap van die eerlijke mensen van den assurrance. Wat denken jullie? Dergelijke brieven te krijgen bezorgen je eventjes woede, slapeloze nachten en een hoop adrenaline om alles recht te zetten en de volgorde van de feiten weer te geven. Op aanvraag geef ik de naam van de vermaledijde lieden. Mijn buurvrouw heeft me zoals altijd weer op de been geholpen. Wat een schat van een vrouw!
De vaccinatieongelijkheid begint op zijn laatste poten te lopen.De toeters en bellen van covic-19 zullen binnenkort niet meer te horen zijn. Gedaan met de vuvuzela's, die ons zoveel ellende, lawaai en commotie bezorgden. Eindelijk gaat dit Zuid-Afrikaans blaasinstrumentje terug gezien worden als een uiting van plezier, feesten, voetbal. Iedereen zal de vuvuzela moeten loskoppelen van corona. Dat zal rap genoeg gebeuren als de Rode Duivels scoren op het veld.
Soms kruipt er twijfel in mij, soms ook een vurig verlangen, voor die zaken gebruik ik dan de woorden van Friederich Nietzsche (1844-1900): als twijfel en vurig verlangen zich mengen, wordt mystiek geboren. Aan mystische toestanden,( een hartstochtelijk streven naar de vereniging van mijn ziel met God) zal ik me voor de rest van de dag niet overgeven. Wel aan de mythische wezens uit de literatuur, de fabeltjes en de verhalen. Vooral aan de sprookjes van 'toen de dieren nog konden spreken...' wat zou dat geweldig zijn moest mijn woefie kunnen praten!!!. Nu nog eens zien naar de finale van de koers, ciao
Je al ooit eens rotslecht gevoeld op een heerlijke zomerse dag? Wel, dat is vandaag het geval bij mij. De kluts compleet kwijt. Die moet ik nu gaan zoeken en god weet waar ik moet beginnen om dat klutske te vinden. Een computer die weigert te doen wat ik beveel!! Nochtans zijn het belangrijke zaken die ik moet doorgeven maar hij weigert alle bijlagen op te nemen en te versturen. Ook de adressen, die ik al, bij manier van spreken honderd keer gebruikt heb, geven telkens 'delivery failure' aan. Ik zal de ouderwetse methode toepassen: alles copiëren en aangetekend verzenden. Het maakt me enorm zenuwachtig, verlamd me zelfs een beetje en heeft me geen nachtrust bezorgd. Wat gaat een vrouw dan doen? Geld 'opdoen'! Voor mij is geld opdoen, iets aanschaffen dat totaal overbodig is, vooral snoep. De grootwarenhuizen liggen vol verleidelijke snoepjes, tiramisu, croissantjes, koekjes, cremekes. Ik kom nooit met iets 'zouts' naar huis zoals borrelhapjes, kaasjes, chips. Ik denk niet dat dàt veel beter is, ik hou het gewoon op zoetigheden. Ook ben ik geen drankorgel, ik neem zelfs een beetje te weinig vocht tot mij. Maar alcohol consummeren is niet aan mij besteed. Gelukkig zal ik maar zeggen, want eenzame drinkers zijn triestig om zien. Ze belanden meestal en hopelijk, bij de Anoniem Alcoholisten. Een prachtige organisatie die mensen van hun drankverslaving probeert af te helpen met steun van iemand die weet wat een drankprobleem is. Een gemeenschap, familie en vrienden helpen op vrijwillige basis, iemand die van zijn verslaving af wil geraken. Deze organisatie werd in 1935 opgericht in Akron, Ohio, USA. Alcoholmisbruik is een wereldwijd probleem voor de mensen zelf maar ook voor de nabestaanden. De vereniging, streeft naar herstel van de gevolgen van het drankprobleem en dit met hulp van mensen die alles op vrijwillige basis doen, het als vanzelfsprekend beschouwen anderen kosteloos te helpen. Tot morgen, meer zit er vandaag niet in!
Als je het getal hierboven ziet staan, dan is er niet veel uitleg nodig. De tijd vliegt! Vandaag wil ik de voorspraak vragen van de heilige Kakukilla alias Cacucabilla alias Katakyka, een heilige vrouw die gestorven is rond 597 en het best gekend is als Colukille of Columba van Iona. Ze heeft nog een tiental andere namen die ik jullie bespaar. Maar ik wil dat ze een goed woordje doet bij de Heer om me van de buxusrups te bevrijden. Men aanroept haar ter bestrijding van ongedierte, en zo kan men die rups wel noemen. Ik moet beroep doen op hemelse krachten want 'roundup' is niet meer toegestaan. Ter info: ze wordt ook aanroepen als je met een rattenplaag zit. Dat is de practische kant van de dag. Van bij het ochtendgloren zie ik dat het een zonovergoten dag zal worden. Ook al schijnt de zon, verdriet is nooit ver weg. Ditmaal bij de familie van twee iconen. Dirk 'Dixie' Dansercoer (1962-2021), die op expeditie in een vervaarlijke ijsravijn stortte. Waarschijnlijk dankbaar, dat hij tijdens zijn geliefkoosde uitstappen, sledetochten en ontdekkingsreizen afscheid nam van deze wereld. Heel anders voelt het afscheid van Paula Sémer (1925-2021) aan. Ze nam afscheid met de woorden: ik heb het allemaal gehad, liefde, vriendschap, een goeie job, een boeiend leven. Zij was een feministe, voorvechtster en pionier voor seksuele voorlichting op televisie. Ze haalde 'borstkanker' uit de taboesfeer en durfde het aan om in haar programma 'Penelope' een geboorte van een baby te tonen. Maar de les over de 'clitoris' heeft ze gemist. Die anatomische beschrijving staat vandaag pas in de krant. Sinds eeuwen is dat een verborgen lichaamsdeel van de vrouw en weinig besproken. Deze 'speen van de duivel' moest niet gekend zijn en niet beroerd worden, want de 'climaxen', geneugten, extases, waren voorbehouden voor de mannen bij een vrijpartijtje. De erogene zones van de vrouw, de zones van plezier, krijgt vanaf nu wat meer aandacht in de biologielessen. De bedenking is wel, dat het enkel de Westerlingen zijn die deze les anatomie zullen krijgen. En vrouw zijnde, ben ik heel gevoelig voor schoenen. Een teer punt voor de dames, een zeer gegeerd object ook om mee uit te pakken. Daarom onthoud ik mijn lezeressen (de mannen mogen het ook lezen) niet van de nieuwste trend op schoenmode. Zelf sta ik nog in dubio of ik dit laatste snufje op de schoenmarkt ga volgen. Ten tweede male werkt 'Crocs' samen met modehuis Balenciaga. Ditmaal niet om met plateauzolen voor de dag te komen maar met 'hoge hakken'. Ik denk, bij nadere beschouwing, dat ik me toch maar aan de gewone kleurrijke plastieken klompen zal houden, voor mijn eigen veiligheid. Als afsluiter. Waarom de jongeren op het openbaar vervoer ons, ouderen, geen zitplaats meer wil aanbieden: het is hun manier om ons te laten voelen dat we nog jong zijn!!!
Een heel drukke emotionele dag loopt op zijn laatste benen. Veel telefoontjes, veel traantjes, veel onbegrijpelijkheden, van alles té veel dat me slecht deed voelen en me op mijn grondvesten deed daveren. En het zijn nochtans serieuze fundamenten dat ik heb. Maar zelfs het stevigste fort moet af en toe eens ernstige stormen doorstaan. Een troostende buurvrouw en dan samen dan maar een sjatteke kaffe drinken met versnaperingen erbij, bracht me terug op evenwicht. En ik zing dan maar zoals The Animals in 1965 deden: It's my live and I 'll do what I want, it's my mind and I'll think what I want. De druppels die op de aarde vielen kwamen gelukkig van mij en niet van Sint Médard, le grand pissaar. Dat zou minder fraai geweest zijn want dat hield de belofte van 6 weken regen in, terwijl die van mij na een paar uur ophouden met plenzen. Medardus (456-545) leefde net na het einde van het West-Romeinse Rijk, simpel gezegd ten tijde van Clovis I met zijn Clothilde. De data vermeld ik deze keer maar niet, het zouden teveel haakjes zijn. Iedereen kan het ook wel vinden in een geschiedenisboekske van vroeger. Ik leg me meer eens toe op een paar passende spreuken voor deze heilige: 1) wat Sint Medardus geeft, droog of nat, zes weken duurt het dit of dàt. 2) was Sint Petrus een grote visser, Sint Medardus een grote pisser!. Gelukkig niet vandaag. Tot morgen
Het zal weer eventjes wennen worden vandaag. Ik heb werk genoeg om niet stil te staan bij het feit dat het nu weer een 'éénmanshuishouden met hond', is. De blokker begint binnenkort aan zijn examens en moet terug weer wat dichter bij mama, papa, broer en proffen gaan wonen. Binnenkort is het ook weer grote vakantie en komen er, na méér dan een jaar, weer de logees langs. Ieder met zijn eigen verhalen en wensen. Een drukke bedoening zal het zeker worden want iedereen verlangt eens een andere omgeving te zien. Behalve ik, ik heb meer dan genoeg afwisseling met een zeezicht. Dat varieert ieder uur, van kleur, van beweging, van beleving. Maar vandaag is het dus een drukke dag. Niet alleen in de tuin, omdat ik de buxusmot gedetecteerd heb en mooie groene blaadjes heb zien eten, maar ik ga ook met woefie naar de kapper. Kort geschoren om de warme dagen tegemoet te gaan. Met korte krulletjes blijft er ook minder zand in zijn pels zitten en bijgevolg ook minder strand in mijn huis. Eens hij bij de doggy-sit is, breken mijn vrije uren aan. Eens rondkuieren langs de etalages, naar de boekenwinkel en misschien zit er zelfs een terrasje bij! Want dat is écht lang geleden en zal me eens plezier doen. Maar alles zal wel niet zo 'fast, fast' gebeuren als bij boefje 'Bad Bad Leroy Brown' dat bezongen werd door Jim Croche (1943-1973). Tijd, haast en spoed is zelden goed, ook voor de zanger die omkwam in een vliegtuigcrash. Voor de rest is er niet veel te onthouden van de geschreven pers. Behalve misschien dit: wij dragen een mondmasker, de koeien krijgen een 'neusmasker' met filterinstallatie erin gemonteerd. Dit om hun gassen te filteren en om te zetten naar CO2 dat minder gevaarlijk is dan hun methaan uitlaatgassen. Die schadelijke gassen, ontstaan door de vertering van de grassen die ze eten om ons melk te bezorgen, en vrijkomen in de natuur door hun 'boeren' en 'scheten'. Ze dragen in hoge mate bij aan het broeikaseffect op onze planeet. Vandaar een lumineuze inval om ze een filter, genre maskers tegen gasaanval tijdens WO I en II, op te zetten en hun slechte lucht te filteren en om te zetten naar minder kwalijke geurtjes. Ik ben blij dat ik dergelijke uitrusting voor beesten nog kan meemaken en bewonderen!!. Het is waarlijk een wonderlijke tijd. Tot daar mijn exposé vandaag, want ik ga nu op stap.
Ik was vroeg uit de veren vandaag. Niet omdat het moest maar soms is de nachtrust of zijn de uurtjes slaap voldoende geweest om me zo fris als een hoentje te voelen om 5u 's morgens. Het was ideaal weer om aan de extra poetsbeurt te beginnen. Nog geen felle zon die strepen kon maken op de pas gekuiste vensters. Alles zit helemaal onder het stof in mijn huis. De gewone poetsbeurt van iedere week is onvoldoende om dat allemaal weg te krijgen. Dus van boven tot onder moet alles eens in een sopje gezet worden en dat kan niet op 1 dag. Ik heb ook niet iedere dag evenveel zin om met dweil, zeemvel en emmer rond te zeulen. Ik moet echt wel profiteren van de momenten dat ik goesting heb en dat is meestal vroeg in de morgen. Ik heb wel geen kristallen vensters die kunnen schitteren in het zonlicht. Dat is een beetje te duur om daar mijn ramen van te voorzien. Een kristallen drinkglas van Val-Saint-Lambert daarentegen is een mooi hebbedingetje. Sinds 1826 voorziet deze fabriek, in een voormalige cisterciënzerabdij in Seraing, in de schoonste tafelschikkingen van keizer, koning en gewone sterveling. Een glas, een vaas, een kunstobject in kristal is toch een streling voor het oog. De Franse edelsmid René Jules Lalique (1860-1945) is veruit de meest bekende glaskunstenaar van Art Deco en Art Nouveau objecten. De glinstering van het glas is afhankelijk van het percentage loodoxide dat men bij het glas (siliciumdioxide) heeft gevoegd. Door toevoeging van 24%, spreekt men van loodkristal, terwijl men bij een % van +30 spreekt van 'volloodkristal'. Hoe hoger het loodgehalte (vb Swarovski, 32%) hoe hoger de brekingsindex is, hoe meer schittering en hoe rijker kleurenspectrum is. Tot daar over deze prachtige en kostbare drinkglazen, bekers en vazen.
Moet ik de verjaardag van Albert II (°1934) vermelden? Achteraf bekeken is het koningspaar enkel geïnteresseerd in de opbrengsten van dat ambt en zijn portemonnee, niet waar het voor staat: zorgen voor het grondgebied en zijn bevolking. Moet ik dan ook de verjaardag van Bjorn Borg (°1956) vermelden? Een grote zwijgzame Zweed die grote tennishoogtes bereikte, tennisgeschiedenis schreef met de gewonnen Grand Slams, en een tennislegende werd. Nu enkel bij de jeugd en anderen nog te kennen door zijn onderbroekencollectie. Enfin, de zondag kabbelt rustig verder en mijn blokker stapt weer naar huis. Pas na een lekkere zondagse maaltijd: een bicky burger!
Internationale dag van het Milieu. Een belangrijke slogan die we horen vandaag: we helpen onszelf om zeep. We hebben weinig of geen aandacht voor de klimaatverandering, het uitsterven van diersoorten, plastieken oceanen en zeeën, illegale houtkap en de politici die het vertikken om initiatieven te nemen en weinig of niets doet om de opwarming van de aarde tegen te gaan. Milieuactivisten, onheilsprofeten, wetenschappers trekken aan de alarmbel. Stevenen we af op een wereldwijde catastrofe zoals er misschien ooit eens één of meerdere hebben plaats gevonden? Ik zie voor mij het "Boek Dialogen" van Plato (427-347 vC) waarin melding is gemaakt van een verloren en verzwolgen hoogstaande beschaving, Atlantis, gesitueerd zo'n 11.400 jaar geleden. Liet de schrijver zich inspiteren door het "Zondvloedverhaal uit het 1e Bijbelboek "Genesis"? Dat verhaal is dan waarschijnlijk opgetekend door Mozes (1440?-1400? vC) en gaat over het Aards Paradijs, De Ark van Noah, Noë of Noa en de Berg Ararat in Turkije/Armenië. "Niemand twijfelt eraan dat vóór de zondvloed de beste tijd was", alzo sprak Maarten Luther (1483-1546). In alle religies en de verschillende culturen is de zondvloed, rampen, vulkaanuitbarstingen soms met verstening tot gevolg, een belangrijk thema. Overstromingen, verzwelgingen, aardbevingen, vernietigen van hele beschavingen of een wereldgemeenschap, telkens met uitzondering van enkele overlevenden, komt men over de globe tegen. Deze catastrofes zijn door de goden als straf voor zonden en zedenloosheid, over de mensheid gezonden. Maar "het is alleen de nutteloosheid van de 1e zondvloed die God belette een 2e te sturen" zei Nicolas Chamfort (1741-1794). In de seculiere maatschappij van het Westen zijn de belangrijkste belagers van de mensheid niet meer te verklaren door de goden maar door onze eigen roekeloosheid en onnadenkend gebruik van de rijkdom van de aarde en ons gedrag. "Wij hebben geen god meer nodig, want we creëren onze eigen zondvloed" zegt Theo Maassen. Bij teloorgang en verdwijnen van die eerdere erg ontwikkelde maatschappijen, culturele hoogstaande gemeenschappen, moet de kleine groep overgeblevenen terug van nul beginnen. Terug het vuur 'uitvinden', het wiel, de gebruiksvoorwerpen, planten, voedsel telen, terug het meest primaire leven weer ontwikkelen om te overleven. Mijn ongebreidelde fantasie neemt het nu over. Ik denk dat in ons DNA de kennis opgeborgen zit, de wetenschap van hetgeen de mensheid terug kan, wil en moet opbouwen. Weerom zijn er grotere intellecten nodig om alles uit te dokteren. Ik zeg altijd; als ik het kan denken moet het wel bestaan en iemand die hetzelfde denkt, zal het praktisch weer mogelijk maken en 'uitvinden' van hetgeen ooit bestond in Het Aards Paradijs of Atlantis.
"Anything you want, you got it. Anything you need, you got it. Anything at all, you got it, baby", zong Roy Orbison (1935-1988) tijdens mijn ontbijt. Ik kan me geen mooiere wensen herinneren om een dag te beginnen! Alles krijgen wat ik wil, wat ik nodig heb, gewoonweg alles krijgen wat me te binnen schiet!. Het zou een wonder zijn maar de wonderen hebben de wereld nog niet verlaten!. En het kan natuurlijk gebeuren want de dag is nog pril. Ik heb ook een citaat gelezen van een componist waar ik nog nooit van gehoord heb en dat me wel aansprak. Moritz Hauptmann (1792-1868), violist, componist en muziektheoreticus tekende volgende woorden op: Men heeft de architectuur bevroren muziek genoemd, evenzo kan men muziek vloeibare architectuur noemen.
De kust is weer een toeristische attractie armer geworden, De amfibieboot 'De Normandie' uit Sint Idesbald, wordt uit roulatie of de vaart genomen en definitief op stal gezet. Vele herinneringen van toeristen en leerlingen zullen op het 'ship graveyard' begraven worden. Maar waarschijnlijk zal het om ecologische redenen ontmanteld worden in een droogdok en tot schroot herleid. Te veel administratieve verplichtingen en een gebrek aan wisselstukken, noodzaakt de kapitein, dit merkwaardige transportmiddel aan wal te laten staan. Een stukje historie verdwijnt hiermee. Gebouwd in 1942 om soldaten en goederen aan land te brengen, via de stranden. De grote schepen konden buiten de havens, niet aanmeren. Ze waren genoodzaakt, de manschappen en materiaal, op kleine bootjes over te laden. Een 'varende auto' was de oplossing. Dit iconische vervoermiddel, te zien in vele films over W.O. II, mist dus op een haar na zijn 80e verjaardag. Mijn zoektocht naar info wat er met afgedankte schepen gebeurt leverde weer een paar merkwaardigheden op. Zoals het kleinste onderdeel van een aak, met de langste naam in de scheepvaartterminologie: azijnzuurhoutenankeropsluitpennetje. Een mooie spreuk heb ik ook gevonden: kuupt-u-nen-buut-en-ge-zijt-gekluut... Maar ook: een schip op het strand is een baken op zee.
Een tijdje geleden, eigenlijk vanaf het moment dat de site 'Stormschade Vlaanderen' aangeboden is, heb ik me ingeschreven om een bericht te krijgen als er ongunstig weer op komst is. Vandaag ben ik dus gealarmeerd dat er hevig onweer op komst is, dat zware schade en overlast door water en wind kan aanrichten. Met mijn nieuw dak voel ik me min of meer gerust. Geen schrik voor dakpannen die naar beneden vallen of dakgoten en regenpijpen die loskomen. Alleen moet ik nu nog eens contoleren of alle bloempotten goed stevig staan. Ook de was binnenhalen. Anders kan ik mijn 'droogzwierder' terug bovenhalen om het overtollige regenwater eruit te centrifugeren. De spreuk voor vandaag is geënt op het weer: in juni dondergevaar, betekent een vruchtbaar jaar!.
Lekker weertje, niet te warm, niet te koud, aangenaam verfrissend briesje en ik maak er maar een poetsdag van. Moet echt gebeuren nu ik overal zie wat een vuiligheid en afval overal ligt na de afbraak van de stellingen. Op de buitenvensters is alleen maar grijs te zien van het stof dat erop kleeft en ik wil echt wel van binnenuit de blauwe lucht aanschouwen. Dat is na mijn krant lezen mijn eerste werk geweest, beginnen met ramen lappen. Er zullen een paar dagen over gaan eer ik volledig rond ben en alle vensters een beurt heb gegeven. Aangezien ik zonnebaden tot het verleden laat behoren en zonneklopperstoestanden aan anderen overlaat, geef ik me graag over aan poetsplezier. Tijdens mijn rustpauze begin ik dan mijn blog voor vandaag te schrijven met wat bedenkingen bij de nieuwsberichten van de dag. Eerst en vooral, wil de Nasa terug naar Venus vliegen, gekend als de 'avondster' of de 'ochtendster' of de 'verschrikkelijke planeet'. Na dertig jaar zijn ze vergeten hoe het daar was en waarschijnlijk zijn de notities niet meer up to date of verloren gegaan. De godin van de liefde moeten ze zeker terug bezoeken, nu ze de allerlaatste snufjes voor de Romeinse oorlogsgod Mars uit de kast hebben gehaald. De Romeinse liefdegod zou wel eens jaloers kunnen worden als ze geen enkel bezoekje meer van op aarde kon verwachten. John Gray, niet de filosoof (°1948) maar de schrijver (°1951), heeft er een prachtig boek over neergepend: Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus. Een boek over relaties. Blijkbaar kennen ze in het ruimtevaartcentrum ook het boek en weten ze hoe het er aan toe moet gaan tussen de seksen.
Dan is er het verhaal van de 35 vissers in Jemen. Zij houden ons een spiegel voor van wat werkelijke solidariteit is: gewonnen rijkdom delen met iedereen. Een groot lot, de lotto of de euromillions winnen is voor de inwoners van een arm vissersdorp nietszeggend en klein bier tegen het vinden van 100 kg 'ambergris'. Een kostbaar natuurproduct afkomstig uit de ingewanden van de potvis. Het kadaver dat ronddreef in hun viswateren en door de mannen met man en macht naar land werd gebracht, bevatte het zo gegeerde dure amber Meer dan 1 miljoen dollar werd er gegeven voor deze vondst van een basisproduct voor de parfume-industrie. Al het geld werd onderling verdeeld. Iedere burger van deze kleine gemeenschap kreeg zijn deel en kon daardoor zijn leven vergemakkelijken naargelang zijn eigen eisen en behoeften. Ik hoop dat ze lang en gelukkig kunnen genieten van de onverwachte materiële welstand.
Vanavond ga ik dansen. Niet zomaar een dansje maar de 'Sirtaki'. De dans van 'Zorba the Greek' in de gelijknamige film uit 1964. Anthony Quinn (1915-2001) was Zorba en zal dat voor mij altijd blijven, zelfs 20 jaar na zijn overlijden. De soundtrack van de film is prachtig en van Mikis Theodorakis
Het dagelijkse ochtendritueel is al een paar uur achter de rug. Eens dat de krant op tafel ligt is het: ...en dan nu...koffie!. Ik kan me er nog altijd over verbazen dat de eerste tas koffie van de dag zo goed kan smaken. In de volksmond wordt dat geen godendrank genoemd, voor mij is het dat wel, weliswaar alcohol-en suikervrij. Eigenlijk is het vandaag een dag naar mijn hart. Radio 2, riep de kortebroekendag in het leven naar analogie van de rokjesdag. De kortebroekendag is bedoeld als steunbetuiging voor mensen, zoals politie en anderen met uniformen, hen een aangenamer tenue te bezorgen op warme dagen. Kwatongen beweren natuurlijk dat het niet meer voor gepensioneerden is om met dergelijk uiterlijk vertoon de hort op te gaan. Natuurlijk wel. Aangezien ik al jàààààren geen rokjes meer draag pleit ik ook voor de shorten, bermuda en kortenbroekendag voor man, vrouw en kinderen, ongeacht de leeftijd!!.Dan kan ik ongegeneerd paraderen en kan iedereen zien welke stevige pikkels ik heb om mijn lijf en leden overal naar toe te brengen, niet meer op een drafje maar rustig aan.
De hongerigen spijzen, de dorstigen laven is de job van oma geworden. Met andere woorden, ik ben mondvooraad gaan inslaan voor mijn blokker. Een beetje kort door den bocht misschien, maar je zou kunnen zeggen dat ik aan het Erasmus-uitwisselingsprogramma meewerk. Ik ben wel niet de universitaire instelling waar de jongeren naar worden uitgestuurd om aan een andere hogeschool in het buitenland enkele cursussen in een vreemde taal te volgen. Door corona zijn die uitwisselingen van studenten tussen universiteiten opgeschort, maar het is een prachtig programma dat aan jongeren de kans geeft om andere culturen en talen te leren kennen. Maar voor iemand van het binnenland is dit hier het vredige buitenland, met een bijna onleerbare taal, maar met cursussen uit de levensuniversiteit van oma. Mijn lessen zijn: leren simpel leven, er echt plezier in hebben, een beetje levensdiscipline opsteken en leren gewoon van het leven zoals het is, genieten. Het Erasmusprogramma, Leven Lang Leren, is een initiatief van het 'Comité van het Europa der Burgers', opgericht door de Europese Raad in 1984. Ik spreek daar vandaag over op de naamdag van de heilige Erasmus uit 303, naar wie Desiderius Erasmus (1466 of 1467 of 1469- 1536) vernoemd is. De Erasmus die iedereen kent was een priester, monnik, augustijner kanunnik, theoloog, schrijver maar vooral een groot humanist. Bezocht verschillende universiteiten in zijn tijd, vandaar dat zijn naam gegeven werd aan dit uitwisselingsprogramma voor studenten. Hij was een onwettig kind van een priester en een huishoudster, in het Latijn zo mooi gezegd: defectus natalis. Toen had dat 'buitenechtelijk' zijn nog werkelijke grote maatschappelijke gevolgen waar hij pas rond zijn 50e jaar van verlost werd door pauselijke dispensatie. Dit Erasmusprogramma beoogt een beter begrijpen van elkaar, geen Babylonische spraakverwarringen meer. Daarover zingt de onlangs overleden Hugo Dellas (1938-2021) in het liedje "Torens van Babel" uit 1967
