Goede temperaturen en een zon die nogal dikwijls eens gesluierd is en af en toe gezegend met een halo. Dat is niet zo erg, alles blijft wat frisser en mooier van kleur, althans hetgeen er aan plantjes in de tuin staat. De nieuwe stukken grasmat verdorren niet zo rap bij dit weer. Herstelling van mijn vroegere zó mooie pelouse diende zich aan. Te véél putten om nog veilig te stappen. Maar de tuinman bezorgde me ook een grote hoeveelheid grote zwarte plastieken bloempotten. Ik ga zelf mijn plantjes voor volgend jaar kweken. Geen twee jaar zonder bloemenpracht in de tuin. Ik denk dat mijn vrees gegrond is dat corona ons nog lang parten zal spelen en dat winkelen niet simpeler zal worden de komende maanden gezien de opflakkering die er weeral is. Veel is er vandaag niet te zeggen, wel dat ik met mijn bubbel eens goed zal aperitieven en dat is verdorie zéér lang geleden. Dat zal deugd doen en smaken. Daarna een stevige maaltijdsoep, een minestrone à la pijltje. Gewoon een zondag dus zoals van oudsher.
Weekend en joepie, een nieuwe bubbel komt eraan en de vrienden nemen vakantie. Oefening van tong, keel en stembanden zijn verzekerd de komende dagen. Daarbij nog eens een vluchtig bezoekje van de vorige bubbel, mijn pret kan niet op.
Zoals iedereen van mijn leeftijd heb ik meegebruld met het lied van Peter Sarstedt (1941-2017) over zijn Marie Claire, die arm geboren, een jet set figuur geworden was. Vele namen in het liedje,' Where Do You Go To, My Lovely' uit 1969, waren herkenbaar: Marlene Dietrich, The Rolling Stones, Balmain, gestudeerd aan de Sorbonne, wonende Boulevard St Michel en vakanties in Juans les Pins en schilderijen gejat van Picasso. Maar ik heb me nooit afgevraagd wie die Zizi Jeanmaire was en had er ook geen behoefte aan om het te weten. Maar gisteren was er een uitgebreid item op het nieuws over deze bij velen bekende ballerina, die nu haar zwanenzang in het hiernamaals zal dansen. Na 96 jaar zullen haar pirouettes in de Opéra de Paris alleen nog op pellicule te zien zijn.
Literaire kritiek, recensies, Bavo Claes, zelf auteur en ex-vrt journalist, heeft kritiek op de kritiek van de recensenten. Ik neem gerust aan dat bij sommige schrijvers een kritiek over hun geesteskind een slechte invloed heeft op de verkoop van hun gewrochten en ook bij de uitgevers. Als veellezer, is het voor mij toch handig om een idee van onderwerp, inhoud en schrijfstijl te hebben vooraleer er weer een boek bij komt in de bibliotheek. Ben ik altijd akkoord met hetgeen kritikasters schrijven? Neen, het is hun beroep om kritiek te hebben op alles en iedereen zonder zelf iets te moeten creëren, te scheppen of uit te vinden. Ik gebruik het als leidraad, zonder ze spoorslags te volgen. Ik heb zelf mijn voorkeur voor schrijvers/schrijfsters, onderwerp, genre. Maar door de boekenrubrieken leer ik soms ook eens anderen kennen en mijn kennis uit te breiden. Maar het kleinerende, het belerende en soms kwalijke commentaren mogen die schrijvende malcontenten gerust achterwege laten. Iets doen is nog altijd beter dan niets doen! Als blogger ben ik me zeer goed bewust dat een boek schrijven niet zomaar vanzelf te voorschijn komt. Voor mij, in mijn blog een vijfhonderd woordjes, een boek....?
VMM, Vlaamse Milieumaatschappij, dat was hetgeen ik bijna van de eerste letters maakte van het bericht van politicoloog Carl Devos. Hij heeft gelijk dat het de schaamte voorbij is voor onze Vluchtende Vlaamse Ministers. Zonder één woord uitleg het hazepad kiezen, zelfs door een venster naar buiten kruipen, om de bevolking niet onder ogen te moeten komen en uitleg te geven voor en over hun beleid. Een echte blamage is het, volgens de kenner van de binnenlandse politiek. En gelijk heeft hij!
Ik was superblij deze morgen toen ik Queen en David Bowie, Under Pressure, hoorde zingen. Ik dacht werkelijk dat de radiomensen mijn muziekvoorkeuren kenden en me echt een groot plezier wilden doen met deze muziek. Wat denk je? Natuurlijk had ik mis gedacht. Zelfs gisteren was ik abuis met de veronderstelling dat het parlement al in verlof was. Ze moeten vandaag doorsjezen!!!. Al het werk van het ganse jaar in één dag volbrengen. Dan kunnen ze, oef oef, de deur achter zich dichttrekken zonder gezichtsverlies te leiden. Honderdvijftig dossiers moeten ze behandelen!!! Besturen van een land of een regio maken ze hiermee toch wel tot een lachertje, een grap. Het liedje is dus cynisch bedoeld, denk ik. Waarom moeten of zouden ze nu ineens een "druk" of "pressure" van besturen voelen?
Werkelijk goed nieuws komt er van het project om tussen de windturbines en het windmolenpark op de Noordzee, een zeewierboerderij op te starten. Het is een test om te zien of er een grootschalige productie van zeewier mogelijk is voor menselijke consumptie. Het bedrijf in spe krijgt in ieder geval van mij de prijs van de mooiste naam: Wier en Wind. Hopelijk overleven ze de vele stormen die passeren.
La Dune du Pilat voert me terug in de tijd. Met schoondochter in spe, een bezoek brengen aan mijn zoon en haar lief, die werkzaam was in Arcachon. Een mondaine badplaats, een place to be pour les parisiens. Met een eigen spoorwegstation sinds 1841, vandaar het succes. Ik logeerde toen in het aanpalende La Teste de Buch. Vandaar was het te voet naar La Dune du Pilat, de hoogste duin van Europa, 107m. Ze strekt zich van noord naar zuid over 3km en van oost naar west over 500m uit. Een stevige wandeling en een mooi zicht op de Baai van Arcachon en de Atlantische Oceaan. Waarom vernoem ik het nu? De duin heeft het laatste jaar ongeveer 4m hoogte verloren en het weggewaaide duinenzand bedreigt de flora en gewassen in het binnenland. Toch zal het nog altijd de moeite blijven om er een bezoek te brengen en in het mulle zand te stappen. Eens wat anders dan de Hoge Blekker in Koksijde.
Dan het eeuwige voetbalnieuws met de drie haantjes voorop. Tegen elkaar op het meeste geld pompen in een sport voor de gewone man. Marc Coucke en Anderlecht, Bart Verhaeghe van Brugge en nu laat Paul Gheysens zich ook nog eens horen met een miljoenengift voor den Antwerp. Betalen die mannen ook belasting of zijn het ontduikers?
Als laatse is er een gelijkenis die me opvalt tussen een figuur uit het heden en een uit een héél ver verleden. Prins Harry met de rosse baard, die bijna dagelijks het nieuws haalt, vind ik enorm goed gelijken op Hendrik de Achtste. Vooral dan op het schilderij dat Holbein van hem maakte! Hij kijkt even triestig als de blauwbaard van eeuwen geleden. Die vond ook nooit de nodige rust bij zijn wettelijke vrouw.
Normaal kan je zeggen dat bij het begin van het parlementair reces ook de komkommertijd begint. Dit jaar is alles anders en blijkbaar zijn onze politici al veel vroeger op vakantie vertrokken dan anders. Weinig of geen werkzaamheden in het parlement. Alleen overbodige vragen aan ministers die dan eens moeten opdraven om toch maar in Villa Politica een woord te kunnen zeggen. We vergeten inderdaad dat er een volwaardige regering in Vlaanderen, Wallonië en Brussel is. Maar we horen enkel de eerste minister in de federale noodregering. Alles blijft draaien, daar zorgen de duizenden ambtenaren op de ministeries voor. Er zijn voldoende wetten en regelmenteringen, zodat die gerust kunnen doorwerken zonder op de vingers getikt te worden of nieuwe verordeningen te krijgen en alles weer aan te passen. So, wie maalt er nu om of ze aanwezig zijn of niet. Vandaar deze vervroegde holiday voor de verkozenen van het volk. De term komkommertijd, daar was ik wel nieuwsgierig naar. Twee aparte woorden maar met een andere betekenis als ze samen zijn. Komkommer, een frisse zomergroente. Natuur of in salade verwerkt om te smullen en geen saaie groente. Ja, tijd, is wat het is. Een minuut, een uur, een dag enz, een rekbaar begrip. En samen betekenen ze, een periode zonder nieuwswaarde. De kranten vertellen kleine verhalen, besteden aandacht aan kommer, kwel en ellende. De tv vervalt in herhalingen en de soaps hebben hun cliffhangers ternauwernood kunnen brengen door corona. De kampioen van de herhalingen zit al vervat in de titel: F.C. De Kampioenen. De herkomst om deze twee woorden samen te brengen heeft verschillende oorsprongen. Eerst en vooral, leterlijk; het is de tijd dat de komkommers geplukt worden, midden de zomer. In het Engels, cumcumber-time, komt het vooral van de kleermaakers die de term gebruikten in het seizoen dat de adel naar hun buitenverblijven gingen en ze geen werk hadden. Maar waarschijnlijk in het land gebracht door Duitse migranten die in de kledingindustrie werkten en een vertaling van Sauergurkenseit (augurken is een soort). Anderen zeggen dat het uit het Jiddish komt, Zóres-und Jókresszeit, wat zoveel betekent als de herdenkingstijd dat de Tempel verwoest werd in Jeruzalem. In het Nederlands werd het voor het eerst opgetekend in 1787 in een Rotterdams krantje 'het Saturdags Kroegpraatje'. Piet: is er van de week wat nieuws van de groote Heeren uit Den Haag? Kees: neen, maar je mot denken, het is regtevoort (momenteel) komkommertyd en dan staat alles zoo wat stil. Het meest waarschijnlijk is het een leenvertaling van het Duitse woord. Als eigenaardigheidje, het West-Vlaams heeft zijn eigen omschrijving: plattebonentijd.
Op tv is er een vervolg van de feel good reeks: Escape to the Chateau. Gisterenavond in uitgesteld relais bekeken. Reeds het vierde seizoen dat de Engelsen, Dick en Angel, ons de renovatie van het 45 kamer tellende verwaarloosde kasteel Château de la Motte-Husson,in Martigné-sur-Mayenne, laten zien. Ze maakten er een plaats van om bruiloften te vieren, een luxe B & B, een glamping op de slotgracht. Mensen met een practische en inventieve geest en nooit saai.
Is de coronacrisis afgelopen? Waarschijnlijk niet, maar de experten zijn op post om mij en de politici te bestoken met allerlei adviezen, studies die hebben uitgewezen...., hoe we moeten leven en zeker wat we moeten laten. Eén ding staat vast: een leven van voor maart 2020 komt niet meer terug. Goede punten zijn er dan weer voor het idee om zoveel mogelijk alles op mensen maat terug te brengen, de kerktoren terug in het midden brengen van een leefgemeenschap. Het kleinschaliger maken van de woon-en zorgcentra, die teveel en soms alleen nog, de commerciële toer opgingen. Is het een utopie om weer de beenhouwers, kruidenierswinkeltjes, bakkers, in het straatbeeld te krijgen i.p.v. alleen grote boulevard ketens? Waarschijnlijk wel, niemand wil té veel betalen voor zijn dagelijks voedsel. Meer met de fiets en de benenwagen nemen voor korte verplaatsingen. Dat kan enkel als de buurt alle voorzieningen heeft om een dagelijks leven comfort te bieden. Het goede wat de experten zeggen en best wel te doen: organiseer eens schrapsessies voor de regelneverij!. De weemoed vandaag komt een stuk voort uit het verloren leven dat ik kende, dat wij allen kenden. Een ongeloofelijke aanpassing is het in ons gedrag. Hopelijk gaat de suggestie altijd en overal buitenshuis een masker opzetten, niet door. Mijn weemoed van gisterenavond is ook blijven hangen. Geen bal op tv en dan luister ik naar muziek, niet altijd rock'n roll, hippe songs of klassieke muziek. Nee, gisterenavond ging mijn voorkeur naar een lied dat me enorm beroerde toen ik het de eerste keer hoorde: Le Temps des Cérises. Gezongen door Bobbejaan Schoepen (1925-2010) en Geike Arnaert. Walter De Buck (1934-2014) bracht het in het Gents: De tijd van de kersen. En de tijd van kersen plukken en eten, is dus nu aangebroken. Waarschijnlijk wilde ik daarom dat lied eens terug beluisteren. Maar het is meer dan dat bleek tijdens mijn opzoekwerk. Het werd geschreven in 1866, door Jean-Baptiste Clement (1836-1903) en het jaar daarop, op muziek gezet door Antoine Renard (1825-1872). Vele beroepen kende hij, uiteindelijk journalist bij een socialistisch dagblad. Moet naar België vluchten en publiceert hier zijn onsterfelijk lied. De laatse week van de Commune De Paris, 21-28/05/1871, is er een ware veldslag tussen de communard français en het leger met langs beide zijden veel gewonden en doden. Over die Semaine Sanglante, heeft Clement ook een gedicht geschreven. Hij droeg het lied 'Au temps des cérises' op aan een werkster. Zij verzorgde die week de gewonden van de commune. Achter het lied steekt een heel verhaal van een stukje onbekende Franse geschiedenis. Ik ben blij dat ik dat weer eens gevonden heb. Misschien hadden we in die coronatijd het lied voor dokters, verpleegkundigen en verzorgers moeten zingen. Het kan nog altijd en luister eens naar de samenzang van een doorleefde stem van een man aan het einde van zijn krachten, met de mooie stem van Geike. Opgenomen in 2008.
Dubbele ramp vandaag: regenweer en geen krant! Misschien dat het gazetje later komt maar daar twijfel ik sterk aan. Ik heb het postautootje zien passeren. Le facteur m'a oublié. Ik mag Frans spreken op deze Quatorze Juillet en La France zal in mineur son grandeur herdenken en vieren. Maar soit, ik heb wat anders te vertellen dan over de parade op de Avenue des Champs-Élysées. Zoals jullie hier al ooit eens gelezen hebben, laat ik een regelmatig nazicht doen bij alles wat me héél erg dierbaar is. Voor mijn auto ga ik dan naar de garage. Voor mijn hond regel ik dan een afspraak bij de vétérinaire. Omdat ik mezelf ook graag zie, omdat ik mijn eigen beste kameraad en vriend ben, ben ik aan mezelf verplicht om regelmatig eens een check-up te laten doen. Dat is dan bij le médicin. Dat gebeurde gisteren. Natuurlijk is mijn evolutie iets anders dan de theorie die Charles Darwin (1809-1882) beschrijft in zijn "The Origin of Spieces" uit 1859. In latere edities gebruikt hij ook de term,"survival of the fittest" een gezegde dat hij ontleende aan Herbert Spencer (1820-1903) die deze omschrijving gebruikte in zijn boek "The Principles of Biology" uit 1864. Totaal niet te verwarren met "het recht van de sterkste". Maar goed, dat terzijde, mijn evolutie is anders: krimpen in de lengte, uitzetten in de breedte! Het fysieke werk (lopen, kuisen,..) moet het afleggen tegen het intellectuele (lezen en schrijven) Maar belangrijker is natuurlijk hoe het van binnen gesteld is met mijn ingewikkelde menselijke constructie en ingewanden. Ik verneem zonet: goedgekeurd voor de dienst. Een gezegde dat gebruikt werd door de soldaten in spe, nadat ze gekeurd werden op "Het Klein Kasteeltje". Niet alleen de soldaten moesten een vrijgeleide voor de dienst krijgen, ook de katholieke burger en burgeressen moesten, vooraleer te huwen, over een 'boterpapierken' van mijnheer Pastoor beschikken. Het huwelijk is ook een sacrament en kan pas plaats vinden als het doopsel en het vormsel zijn toegediend. Dat werd dan genoteerd op een briefje, na de biecht. Bij het huwelijk in de kerk moest moest men dan vóór het 'ja-woord' het briefje aan de celebrant tonen. Dat was dan ook 'goedgekeurd voor de dienst'! Mijn dienst stelt nu echt niet veel meer voor, maar het is toch een geruststelling dat mijn vooruitzichten "op" naar de 100 jaar goed en gunstig zijn.
Wat ik wel van gisteren onthou, is de dood van de kleinzoon van Elvis Presley (1935-1977). Het moet immens moeilijk zijn om verplicht te leven met een herinnering en die levend te houden. De verafgoding door anderen van zijne bompa. De financiële afhankelijkheid van dat al lang overleden familielid. Leven met alle junk mail, na-apers en would-be Elvissen. Alle kinderen van beroemde en beruchte sterren vechten ertegen en hebben moeite hun eigen identiteit te vinden. Hij is naar de afzender in het duister teruggekeerd. 'Return to Sender', om het met de woorden van Elvis te zeggen.
Vandaag is er iets voorgevallen dat ik zelden of nooit heb meegemaakt, een dagblad dat me weinig of niets te vertellen had. Een krant van 32 pagina's, waarvan 4 vol met spellekes en dan nog 8 bladzijden sport. Slechts één item dat me min of meer kon boeien, een verslag van 1960, en meer bepaald "Kom van dat dak af", de mega hit van Peter Koelewijn. Pubers die mensen deden struikelen door bij elke passant, naar boven te kijken en te roepen; kom van dat dak af! Daar komt het lied vandaan. Een weetje zoals iets anders, dat me wel mijn mondhoeken naar een grijns trekt maar ook niet meer dan dat. Het was wel de periode dat mijn Bobonne (1898-1974), met haar zes kleinkinderen alle vakanties doorbracht aan het Zilverstrand in Mol. We waren er de prinsen en prinsessen van de waterplas en de speeltuin. Twee meisjes en vier jongens die alle speeltuigen domineerden en in het water heer en meester waren. De andere toevallige vakantiegangers kregen enkel de tijd van spelen als we gingen eten. Dat waren tijden die nu nog nauwelijks mogelijk zouden zijn. Ook de accommodatie en ons onderkomen is nu onvoorstelbaar geworden. Een bungalow van 16m²waar enkel stromend water was, electriciteit (twee peerkes van 40Watt, geen stopcontact) en een wasbak. Geen toilet, geen bad, geen douche en koken op butagaz. Het gezegde is ook: een kinderhand is gauw gevuld en dat was zeker voor ons het geval. We waren samen en beleefden veel, dat was wat telde. Eigenlijk verdient onze grootmoeder voor al de jaren, dat ze iedere verlofperiode met ons optrok, een standbeeld. Alléén, terwijl Pitsjen met de duiven speelde en onze ouders verder werkten of op vakantie naar het buitenland gingen. Ze was de rots in de branding voor de zes duveltjes in een doosje. We hebben met ons zessen daar een prachtige jeugd beleefd, ieder van ons denkt daar met heel veel plezier, al zijn we nu maar met vijf meer. Die herinnering doet me wel glimlachen. Vandaag zal ik maar eens naar Peter Koelewijn luisteren, per slot van rekening is het geen onaardig nummer en echt iets voor in de vakantie naar te luisteren.
