Vandaag is er iets voorgevallen dat ik zelden of nooit heb meegemaakt, een dagblad dat me weinig of niets te vertellen had. Een krant van 32 pagina's, waarvan 4 vol met spellekes en dan nog 8 bladzijden sport. Slechts één item dat me min of meer kon boeien, een verslag van 1960, en meer bepaald "Kom van dat dak af", de mega hit van Peter Koelewijn. Pubers die mensen deden struikelen door bij elke passant, naar boven te kijken en te roepen; kom van dat dak af! Daar komt het lied vandaan. Een weetje zoals iets anders, dat me wel mijn mondhoeken naar een grijns trekt maar ook niet meer dan dat. Het was wel de periode dat mijn Bobonne (1898-1974), met haar zes kleinkinderen alle vakanties doorbracht aan het Zilverstrand in Mol. We waren er de prinsen en prinsessen van de waterplas en de speeltuin. Twee meisjes en vier jongens die alle speeltuigen domineerden en in het water heer en meester waren. De andere toevallige vakantiegangers kregen enkel de tijd van spelen als we gingen eten. Dat waren tijden die nu nog nauwelijks mogelijk zouden zijn. Ook de accommodatie en ons onderkomen is nu onvoorstelbaar geworden. Een bungalow van 16m²waar enkel stromend water was, electriciteit (twee peerkes van 40Watt, geen stopcontact) en een wasbak. Geen toilet, geen bad, geen douche en koken op butagaz. Het gezegde is ook: een kinderhand is gauw gevuld en dat was zeker voor ons het geval. We waren samen en beleefden veel, dat was wat telde. Eigenlijk verdient onze grootmoeder voor al de jaren, dat ze iedere verlofperiode met ons optrok, een standbeeld. Alléén, terwijl Pitsjen met de duiven speelde en onze ouders verder werkten of op vakantie naar het buitenland gingen. Ze was de rots in de branding voor de zes duveltjes in een doosje. We hebben met ons zessen daar een prachtige jeugd beleefd, ieder van ons denkt daar met heel veel plezier, al zijn we nu maar met vijf meer. Die herinnering doet me wel glimlachen. Vandaag zal ik maar eens naar Peter Koelewijn luisteren, per slot van rekening is het geen onaardig nummer en echt iets voor in de vakantie naar te luisteren.
Op een zomerse zondag, met enkele schapenwolkjes in de blauwe hemel, ziet er alles kleurig, fleurig en keurig uit. De hortensia's bloeien en sieren mijn bakstenen gevel met roze, rode en witte kleuren. De fuchsia's bloeien met hun paarse, roze, rode en witte tinten. De geraniums bloeien volop evenals de overgebleven witte begonia's. Het overwegend paarse-roze kleurenpalet wordt nog versterkt door erysimum, lavendel en de vlinderstruik. Mijn grote liefde voor bloemen, staat in schril contrast met de hekel die ik heb aan bloemenboeketjes in vazen. De afgesneden bloemen die de kans niet krijgen om een lang leven te hebben. Geknipt in de fleur van hun jonge bestaan! Nee, dan zie ik de bloemen liever verwelken in mijn tuin, zodat ze tenminste hun korte leven hebben geleefd, van de zon hebben genoten, regenwater hebben gekregen en veel bezoek hebben ontvangen van de bijtjes, wat dan goed is voor een potje honing. Ondanks de kleurenpracht staan er nog veel potten leeg. Er is niks nieuws bij gekomen. Ik heb nog geen bloemenparadijs bezocht om de leegtes en hiaten in de tuin aan te vullen. Dat ik probeer alles zoveel mogelijk in bloempotten te laten gedijen is omwille van de opgehoffen poot en het sproeisel van mijn hond. Dat vocht kunnen mijn bloemekes en plantjes alsoluut niet gebruiken om te groeien en bloeien. Alleen het gekrijs en het kolderen van de meeuwen verstoord deze liefelijke zondagmorgen. Superactief zijn die beesten de laatste dagen. De duiven doen er met hun koeren en roekoeën niet voor onder. Gekir van tortelduiven hoor je hier niet. Het tjotteren, krassen, klappen van de merels, kauwen, eksters, raven en kraaien hoor je niet meer. Allemaal verdreven door de enerverende grote witte zeevogels. Een heleboel kleintjes zijn er bijgekomen, want de broedperiode is voorbij. La plage is vol met mensen en de vogels zoeken dan andere oorden op. Dat is in de achtertuin van zee en strand, de woonwijken. Vandaag luister ik naar de mooiste stem die Vlaanderen ooit had: Louis Neefs. Met "Aan het strand van Oostende" droom ik ook van het wier in mijn haren, maar ik ga niet meer uit de zee komen zoals zijn 'Evangelina'. Ik heb het figuur er niet meer voor en de mannen zullen er niet meer ondersteboven van zijn.
Op zaterdag is mijn ochtendritueel lichtjes door elkaar geschud. De krant komt uren later. De weekendgasten willen ook hun portie lectuur in de brievenbus krijgen. Wat doet een braaf vrouwtje dan om de wachttijd door te brengen? Een mooi puzzeltje online maken, de mails eens bezien en het nieuws op internet lezen. Dat alles bij een lekkere tas koffie of 3. Vandaag 11 juli en herdenking van de 500 gulden sporen die Franse ridders achter lieten op het Groeningheveld. De heldhaftige piekeniers en boogschutters uit de Vlaanders, die een professioneel Frans leger van edelen hebben verslagen op 11 juli 1302. Daardoor herwonnen Frans-Vlaanderen, Oost- en West-Vlaanderen en Zeeuws Vlaanderen terug hun zelfstandigheid. Geromantiseerd in 1836 door Hendrik Conscience in zijn roman "De Leeuw Van Vlaanderen, de slag der Gulden Sporen". Door Conscience bedoelt om het Belgisch patriotisme aan te wakkeren. Vroeger was het een feest om de overwinning op de Fransen en de herwonnen zelfstandigheid te vieren, nu profileert deze datum zich als een eendrachtsfeest voor alle Vlamingen en de ontvoogding van Vlaanderen. Een dag met speeches, veel lof over realisaties en met voorstellen om niet één maar twee ministers op de departementen economie en werk, te benoemen (toch al minder dan de 9 voor gezondheid en welzijn). In Vlaanderen streven ze naar meer ministers dan mensen die er wonen! Het verwondert me geeneens meer dat we hier véél belastingen moeten betalen. Al die hoogwaardigheidsbekleders die een inkomen moeten hebben en al de mensen die hen moeten helpen om dat beleid uit te voeren. Arm Vlaanderen met veel pretentie, die zelfs niet weet hoe zijn leeuwenvlag moet ogen, ook al 9 keuzemogelijkheden.
Maar een weekend moet ook over iets luchtigs gaan, iets dat niet veel om het lijf heeft: een mooie bikini. Schaars was de stof na de tweede wereldoorlog en twee mannen hadden het idee om het badpak in twee stukken te maken. Louis Réard won het van Jacques Heim, beide Fransen. Louis won omdat zijn deux-pièces de navel toonde en de broekspijpjes wel heel kort waren, dus meer bloot. Het ontwerp van Jacques daarentegen was er een met een hoge broek in wol. In eerste instantie nog een groot probleem: niemand wilde het showen omdat de dames nog te preuts waren. Uiteindelijk vond hij Micheline Bernardini, een naaktdanseres in het Casino de Paris. Die wilde met de 2 stukjes op de foto en er ook mee paraderen. Een paar dagen vóór de presentatie van zijn revolutionair badpak, dropte het Amerikaanse leger een atoombom op het onbewoonde eiland Bikini, in 1946. Hij veronderstelde dat zijn ontwerp een even grote knal zou geven als de bom op het eiland en noemde het als aandenken "bikini". Verschillende landen verboden de bikini. Maar het tij keerde, met dank aan Brigitte Bardot in 1953. Met dank aan Silke Remmery voor de mooie tekst met bijhorende song: "Itsy bitsy teenie weeni yellow polka dot bikini" geschreven door Paul Vance en Lee Pockriss. Verschillende uitvoeringen en in verschillende talen, zoek en kies er eentje uit en wordt vrolijk van dit lied!
Miezeren, druilen, motregen, zachtjes regenen, alleen maar om te zeggen dat ik nat word terwijl ik naar de kapper ga. Ik kan dan denken dat ik een paar euro's minder moet betalen omdat mijn haar al gewassen is, maar zo werkt het systeem natuurlijk niet. Mijn wandeling op den dijk kan ik 'eenzaam' noemen. Hoewel er veel volk zou moeten zijn (ik zie dat aan de parkings die vol staan) loop ik toch in mijn eentje te genieten van dit typisch Belgische weertje. Het water ziet er niet appetijtelijk uit, bruinig van kleur door de opstuw van het zand. De vooruitzichten aan de hemel zijn goed, ik zie immers blauw verschijnen aan de einder en de horizon. Mijn lokken zullen wat langer in de plooi blijven liggen.
De mondmaskers gaan verplicht worden in winkels, bioscopen,....Men heeft in Brussel eindelijk een beslissing durven nemen, een dappere beslissing om ons naar "A brave new world" van Aldous Huxely te begeleiden. Een andere wereld, die waar ik nu moet 'mee' en 'in' leren leven. Toevallig is er vandaag een pagina gewijd aan deze schrijvende visionair. Een man die ook een tijd in België verbleef omdat zijn verloofde en later zijn vrouw, mijn nationaliteit had. Aldous Huxely (1894-1963) schreef in 1932 zijn boek dat een wereld beschreef die toen als sciencefiction gold. Een wereld van technologie en rationalisme, mensen zonder unieke identiteit, geconsipieerd in reageerbuisjes met genetische manipulaties van cellen en chemishe toevoegingen om dezelfde mens te krijgen en zo de stabiliteit te verzekeren van de gemeenschap. Levend in reservaten, massaproducten produceren, aan de lopende band werken, reklame om te zorgen dat de mensen alles wilden hebben en kinderen die in fabrieken werkten. Tien wereldleiders die iedereen en alles in de pas lieten lopen. Een pilletje om de mensen happy te houden. De ontevredenen werden verbannen naar IJsland en de Falklands. Maar niet alleen een boek grenst soms aan het absurde en geeft mij koude rillingen over het doorsnee leven. Mensen in scientific management, dat laat Charlie Chaplin zien in 'Modern Times' uit 1936, tijdens en na de Grote Depressie in de U.S.A. Een grote film die de ellende van een werkloze laat zien. Het bandwerk en het misprijzen van bazen voor werklui. Maar Charlie Chaplin maakte ook een romantische komedie in het stomme film tijdperk. 'City Lights', een zwerver die verliefd is op een blind meisje maar ook een turbulente vriendschap heeft met een miljonaire. Hoe loopt dat af? Goed natuurlijk, want ik luister ondertussen naar het mooie lied van Blanche uit 2017: City Lights. Prachtig a capella uitgevoerd op de 18e verjaardag van de kroonprinses. Luister en geniet van dit mooie lied.
De veiligheidsraad en de politici zijn het nog altijd niet helemaal eens met elkaar. De ene wil het zus, de andere wil het zo. Mondmaskertje op of niet? Het licht op groen, oranje of rood voor de quarantaine maatregelen en de testen. De lijst van die landen, gebieden en streken is ook nog niet volledig en zal waarschijnlijk constant veranderen. Een reisje naar het buitenland zal meer weg hebben van een 'studiereis' op voorhand, gedurende en erna. Geloof het of niet maar het gewauwel van de geleerde dames en heren geeft me de indruk dat ze helemaal niet zo geleerd zijn als ze willen dat we denken. Dat de jongeren willen feesten als de beesten en wel zonder amok te maken, hoeft ons niet te verbazen. Geen enkel festival is er op de wereld te bespeuren, iets wat anders kleur gaf aan het begin van de vakantie. Die festivaldagen zijn bij uitstek de gelegenheid om vanaf zestien jaar, van de grote wereld te proeven en eens danig uit de bol te gaan. Genieten van vrijheid op de weiden. Waarom die Nederlandse jongeren naar Knokke komen (daar is geen weide, alleen Het Zwin) om pintjes te drinken is een geheim. Ook hier is een verbod op verkoop van alcoholische dranken onder de 18 jaar. Misschien is het om Mr Lippens eens te jennen en een neus te zetten voor al zijn regeltjes in die mondaine badplaats. De grote muziekdagen zijn toch wel anders geëvolueerd dan het eerste en grote festival in Woostock. Het legendarische jaar 1969. Binnenkort is er in augustus (15-18) weer de herdenking van "three days of peace and rock'n roll". De hippie en de flower power levenswijze, die zich afzette tegen de oorlog (Vietnam), het materialisme en kapitalisme van de jaren vijftig en zestig, en ook bezwaar maakten tegen de onstuitbare technologische vooruitgang.Terug naar de natuur en in harmonie met de natuur leven, was het motto. Gebruik van natuurlijke materialen in kledij, vegetariër worden, maar ook de wiet blowen en andere spullen, maar niet teveel. Bovenal genieten van de fantastische muziek van legendarische popsterren en cultfiguren. Jimi Hendrix, Janis Joplin, The Who, Crosby Stills Nash and Young, Creedence Clearwater Revival, Joan Baez, Bob Dylan....Op die grote weide stonden 400.000 mensen, geen geweld werd er gemeld, wel 3 doden (1 door insulinetekort, 1 door een tractor overreden en 1 door een blindedarmperforatie). Er werden ook 2 kinderen geboren en er waren 4 miskramen. Alles als faits divers vermeld. De hippies hadden ook zo een eigen taalgebruik; onwijsgaaf (iets slechts een positieve betekenis geven), groovy (leuk, te gek), mieters (heerlijk, geweldig). Voor degenen die geïnteresseerd zijn om terug een hippie te worden raad ik sterk de Wiki How afdeling jeugd van Wikipedia aan. Maar over hippies en flower power moet je niet lezen, je moet dat horen en beleven door naar de fantastische muziek te luisteren.
Ik vind het nog altijd spijtig dat ik de hondentaal niet kan spreken. Dat zou een echt hulpmiddel zijn. Ik heb totaal geen goesting om vandaag onder een regenscherm te zitten en ballen te gooien om mijn beestje te plezieren en hem de broodnodige beweging te geven na een nachtrust. Maar jammer genoeg begrijpt hij mijn standpunt niet en verstaat hij nog altijd niet dat een mensenleven anders in elkaar zit dan een hondenleven. Hij focust zich maar op een paar dingen; springen naar de bal, rusten, eten en wandelen. Ook met het dagblad is het triestig gesteld. Het is een beetje de zo gevreesde regenkrant geworden en de gazet van gisteren dient als droogpapier voor vandaag. Ze bewijst dus ten tweede male haar nut. En Medaar De Zeiker, le grand pissard, is nog altijd niet uitgeplast. Ik denk nog een tiental dagen, om zijn algemeen verbreide reputatie eer aan te doen: regent het op St Medard, 08/06, dan geeft hij zijn zegen voor zes weken wind en regen! Een beetje geduld nog en ondertussen krijgen alle bloemen en planten gratis water.
De laatste vier jaar zijn er vier hoofdpunten die het nieuws, ons en mijn leven beheersen: Trump, Brexit, Klimaat en Corona. Gelukkig weet de krant af en toe nog eens een ander item onder ogen te brengen. Black Lives Matters, is een belangrijk thema, maar ze verbinden er pioniers aan vast. Nelson Mandela (1918-2013) die het Apartheidsregime in Zuid Afrika op een vredelievende manier beëindigde. In de Verenigde Staten was er de BLack Power beweging in de 60-70er jaren van vorige eeuw. De politieke bewustwording van de Zwarte Amerikanen. Een van hun vertegenwoordigers en een voorvechter was Harry Belafonte (1927). Hij ijverde ook voor het respecteren van de mensenrechten en was ambassadeur van de V.N. Als zanger bracht hij het Calypso- genre onder de aandacht en met zijn 'Banana Boat' kreeg hij wereldwijde roem en erkenning. De twee voorgaande figuren speelden een belangrijke rol in het leven van de zangeres Miriam Makeba (1932-2008). Een Zuid Afrikaanse zangeres die als eerste de Afrikaanse muziek introduceerde in het Westen met haar hitnummer 'Pata Pata'. Door het apartheidsregime heeft ze in ballingschap moeten leven, waaronder enkele jaren in ons land. Door Nelson Mandela mocht ze na 30 jaar terug naar haar land en kreeg ze ook haar paspoort terug. Harry Belafonte nam haar onder zijn hoede in Amerika en samen hebben ze verschillende optredens verzorgd. Maar wereldwijde erkenning en herkenning kreeg ze terug dank zij haar medewerking aan 'Graceland' een muzikaal album van Paul Simon. Voor mij was dat het belangrijkste nieuws uit een vochtige krant: het verhaal van haar ballingschap doorgebracht aan de rand van de Matongewijk in Brussel. Het was weer wonderlijk en aangenaam muzikaal nieuws in de krant en de moeite om die mooie songs eens allemaal terug te beluisteren.
Des avonds als ik slapen ga, na me eerst goed te draaien in de lakens, het putje van de matras heb opgezocht, het lichtje heb uitgedaan, is het tijd voor de reflectie van de dag. Heb ik alles gedaan wat ik wilde doen? Heb ik alles gedaan wat ik moest doen? Grote consternatie, ik was vergeten mijn taaloefeningen te doen!! Sinds een vijftal jaren doe ik iedere dag die kleine taakjes om al mijn talen bij te houden. Dit was de eerste maal dat ik zo iets belangrijks vergeten was. Ik ben natuurlijk niet meer uit mijn warme nest gestapt om die misser op te lossen. Daarvoor was op dat moment mijn bed me iets te dierbaar. Maar deze morgen heb ik wel alle oefeningen zo vlug als mogelijk gemaakt en ook die van deze dag. Gisteren was, ter verontschuldiging van mijn vergeetachtigheid, vanaf 's morgen een hectische dag. De elektricien moest komen en de tuinman kwam de haag scheren. Mijn lief beestje kon dus voor uren niet in de tuin en hij heeft iedere dag veel nood aan beweging, dus wandelen maar! Ieder zijn kunst en kunde, zeg ik altijd, en mijn haag is daar weer het bewijs van. Ze kan zo staan pronken in een tuinmagazine, maar de buren en ikzelf hebben van die aanblik het meeste plezier. Dat is toch in tegenspraak met hetgeen de Vlaamse Bouwheer Leo Van Broeck wilde. Iedereen en alles de hoogte in, geen tuintje voor de enkeling, zoveel mogelijk groen voor de gemeenschap, iedereen heeft recht op een tuinbeleving zoals een groot park. Daar zou onze leefkwaliteit mee vooruitgaan en de impact op klimaat zou verkleinen. Niets is minder waar, nu deze pandemie, en meer bepaald de lockdown als gevolg, de mensen in de luciferdoosjes nog met een ziekte meer opzadelde: depressies, psychisch ongemak, familiaal geweld. Waarschijnlijk nog een kinderboom op de koop toe doordat mama en papa niet genoeg afstand konden houden. De nieuwe Bouwheer, Erik Wieërs, zal dus een andere visie moeten uitdokteren met dit extra gegeven in zijn vijfjarig mandaat. Hij moet Vlaanderen, steden en gemeenten helpen bij het ontwerpen van de openbare gebouwen en inrichten van publieke ruimtes. Hij kan eens te rade gaan bij de immokantoren die de vraag voor aankoop of verhuring van een 'huisje-tuintje' amper kunnen bijhouden. De appartementen vinden geen gegadigden meer. Liever terug wat werk en beweging op een eigen lapje grond dan opgesloten te zitten op een paar vierkante meter. De Vlaming heeft zijn lesje geleerd en hopelijk ook de Bouwheer die iedereen en alle openbare besturen van advies moet dienen. Meer aandacht voor renovatie van bestaande oudere woningen dan nieuwbouw in de hoogte, zou al een begin zijn. De Belg is zijn baksteen nog niet kwijtgeraakt!
De maandag begint, dus ook de week, met veel gedruis. Maar hoera, hoezee, met blauwe luchten. Zelfs de radio swingt en doet aan rock 'n roll dat het een lieve lust is. Met 'Rock around the clock' van Bill Haley, ben ik ook direct klaarwakker. Zo moet dat zijn 's morgens, alert, ogen open en oren gespitst. Dat is geen standaard ochtendritueel bij mij, moet ik zeggen. De felle wind bij het ballen gooien, heeft me wel van de klaas-vaak korreltjes in mijn ogen ontdaan. Ik zie nu ook dat de bloemen van de vlinderstruik opengaan. Of ik vandaag vlinders zal kunnen tellen, is nog maar de vraag. Is dat frêle lijfje opgewassen om tegen die felle windstoten te fladderen? Of houden ze zich, ik weet niet waar, schuil tot de ergste windrukken verdwenen zijn? En zo ja, kunnen die uren en uren zonder de broodnodige nectar? Ik lees vandaag ook over een nieuwe soort die gespot is. Zet jullie schrap want het is een mondvol: de klaverwespvlinder, een dagactieve nachtvlinder. Nu gij! Dag en nacht versmelt hier in één beestje. Maar 'blauwe maandag' is zo veel meer dan een dag met azuurblauwe luchten. Nicci French begon in 2011 een nieuwe reeks met hoofdpersonnage 'Frieda Klein'en gaf als titel: Blauwe Maandag. Ook Arnon Grunberg had een boek in 1994 met als titel: Blauwe Maandagen. Wie herinnert zich niet het grote theatergezelschap 'De Blauwe Maandag Compagnie'? Memorabel waren de opvoeringen van 'De Meeuw' van Anton Tsjechov en 'Ten Oorlog', vrije bewerking van Shakespeare's koningsdrama's door Tom Lanoye en Luk Perceval. Blauwe maandag, blauer Montag, blue Monday, staat ook voor een korte periode of een duurtijd van weinig betekenis. Bovenal is er ook een 'blauwe maandag' die de meest deprimerende dag van het jaar zou zijn. Gelukkig is die al voorbij en volgend jaar is dat op 18 januari. Noteer die dag alvast om iets plezants te doen zodat er geen dipje aan te pas komt.
Grote vraag: wat gaan de reislustigen meebrengen uit Oostenrijk, Spanje, Frankrijk, Italië? Iedereen mag erop uit om den toerist uit te hangen maar een plan van de terugkeer van al die mensen uit het buitenland is er niet opgemaakt. Het krokusverlof is al uit ons geheugen gewist en is blijkbaar een voetnoot van de vorige eeuw. Moeten die mensen in quarantaine of is dat te negeren en moeten we hopen op het verstand en de goodwill van onze medeburgers? Zoals altijd meer vragen dan antwoorden.
Zoals je leest, over een maandag die blauw kleurt valt héél veel te vertellen
'Is de hemel heden grauw, morgen is hij blauw', een mooi gezegde en toepasselijk vandaag. Ik neem alvast mijn voorzorgen om het grijs niet te zien, ik zet een zonnebril met blauwe glazen op! Geintje natuurlijk, het is grijs en blijft er grijs uitzien. Er is veel wind die zal de 50 tinten grijs snel verdrijven. Het kleine grut kan zich dan weer uitleven op de billenkarren, zijn trapsnelheid demonstreren aan ouders en grootouders of misschien ook leren fietsen zonder zijwielen. Daar dient de dijk eigenlijk voor, iedereen met een 'cuistax'aan het trappen krijgen. Het Franse woord voor 'bil' of 'bips'(cuisse) maar het Engelse woord hoor je het meest: go cart (ga met de winkelwagen, vrije vertaling). Alles moet toch in het Engels gezegd worden? Enfin, in de krant stond een leerzaam artikel over dit soort trappers. Bijna uniek in de wereld te noemen en onverslijtbaar. Daar zorgt de enige fabrikant ter wereld voor en die is in Knokke gevestigd: T&T Quality Go-Carts. Alle modellen krijgen een foto in de krant met hun prachtige namen erbij; ijsjeskar, bobcat, klassieke billenkar, dragster, lambada en duwer voor de allerkleinsten. Wie verveelt er zich ooit aan onze kust? Zelfs de jeu de boules vind je overal. Op het strand is dan vooral de Provençaalse variant, petanque, heel populair. De ijzeren ballen zijn bestand tegen de windstoten. Door techniek en behendigheid moeten de eigen ballen de cochonnet zo dicht mogelijk benaderen. Ieder kan om beurt 'het but' werpen. Een spel voor jong en oud evenals het vliegeren. Knutelaars maken er de mooiste vliegers voor en iedereen kijkt graag naar het schouwspel waarbij de kunstvogels het opnemen tegen de acrobatentoeren van de echte vogels.
Een artikel waar ik de kriebels bij kreeg en een beetje de bibber was over 'pissebedden'. Soms ook landkreeftjes genoemd. Ze lijken, als je goed wil zien, een beetje op hun familie die in chique restaurants op de borden komen. Maar dit zijn geen apetijtelijke beestjes. Ze vertoeven in de natste plekken van de tuin, in het donker onder de stenen en in vochtige gebouwen die niet kraaknet zijn, waar ze zich te goed doen aan het afval. Een leerzaam artikel naar aanleiding van een boek: De landpissebedden van België. Auteurs: Spinicornis. De naam omvat 4 vrienden die hun vereniging Spinicornis noemden wat de Latijnse naam voor 'zwartkoppissebed' is. Het project van de vrienden was alle pissebedden van België in kaart te brengen. Ze vonden liefst 36 soorten waarvan er 4 nooit eerder in ons land waargenomen. Al hun resultaten resulteerden in het boek dat verkrijgbaar is bij 'Jeugdbond voor Natuur en Milieu (JNM)'.
Tal van interessante dingen waren er nog te lezen, recepten, wijn, worsten, uitstaptips en ga zo maar door. Om in de kleur te blijven waar ik mee begon, ga ik ook eindigen. Ik heb het over blauwe aardappelen en blauwe sokken gehad, ik wist aanvankelijk niet over welke zaken ik zou schrijven. En weet, als de hemel naar beneden komt hebben we allemaal een blauwe hoed, genre smurfen!
De week is voorbijgegaan zonder dat ik bergen heb verzet of potten heb gebroken. Een doordeweekse week zonder laagtes maar met één hoogtepunt: het bezoek van mijn kleinzoon en metekind. Vandaag een weekendkrant zoals ze hoort te zijn, veel verhaaltjes en veel spelletjes. Voldoende bezigheid om de zaterdag mee te beginnen en nog genoeg over om de zondagmorgen al lezend en spelend door te komen. Een beschrijving ook van de verkeersellende die de toerist, de forens en de werkende mens te wachten staat. Ik ben alvast blij dat ik aan de kust woon. Ik heb hier alles bij de hand en moet me niet verplaatsen om op vakantie te gaan. De tramsporen oversteken en ik ben aan het strand waar alle verleidelijke dingen van een verlof op de loer liggen: ijsjes, wafels, pannekoeken, straffe en minder straffe dranken en goedkope kledij uit het verre Oosten. Wat is er meer nodig om lekker ontspannen te zijn? Zelfs de 'Drie Koningen' proberen hier alle muizenissen uit hun hoofden te laten waaien. Er staat hier een stevig windje vandaag dat zal hen een beetje helpen. Een wandeling langs de vloedlijn, met zijn drietjes, geeft hen misschien voldoende inspiratie om met een nieuwe federale regering op de proppen te komen. Is het wachten op Godot, of toch naar nieuwe verkiezingen? Alleen al hoe ze die willen organiseren wekt mijn nieuwsgierigheid op. Maar liefst toch dat ze vooruitgang boeken en ik geen bolleke rood hoef te kleuren
Uit nieuwsgierigheid kijk ik regelmatig eens naar de 'dagheilige'. Daar zitten soms interessante figuren bij. Meestal van vergeten gebeurtenissen die heel wat teweegbrachten in het land en zelfs de wereld. Vandaag staan er twee gebeurtenissen centraal. De moord in 1918 op het complete gezin Romanov, de tsarenfamilie die koudweg werden omgebracht. De zoon, Alexis, samen met ouders en zussen staan ingeschreven in het heiligenboek van de katholieken als 'koninklijke martelaren'. Dat verbaast me toch enigszins, want om hun geloof zijn ze niet omgebracht. Broeder Raspoetin bracht hen wel in nauwe schoentjes, maar de malaise in het tsarenrijk was al langer aanwezig. Wel was dit een aanzet tot wereldwijde veranderingen met dictators en communisme als gevolg. Vervolgens ook een bijna vergeten hoofdstuk van Latijns-Amerika, meer bepaald Argentinië en de bevrijdingscatechese. Op 4 juli 1976, de moord op priester Alfredo Patricio Kelly, nog 2 priesters en 2 seminaristen in de kathedraal van Buenos Aires. Ze waren de verdedigers van de bevrijdingstheologie en protesteerden tegen de doodstraf, uitgevoerd door de junta en dictatuur die het land regeerden. Belangrijke en meer bekende verkondigers, belijders en verdedigers van deze catechese zijn: Camilio Torres, Dom Helder Camara, Oscar Romero. Toch veel mensen die zelfs in de 20-21e eeuw hun leven lieten voor hun overtuiging, levensvisie en levenshouding. Goed dat we dat ook eens even in ogenschouw nemen, ze verdienen herinnerd te worden, al is het alleen maar door pijltje. Vandaag lees ik in het "Letterbuffet", "Venster met zicht op het verleden". Tot morgen
Vandaag de 'courant' gelezen. Voor degenen die het niet kennen: dat is een klassiek massamedium, gedrukt op papier, verschijnt meestal iedere dag om het nieuws te verspreiden. Met andere woorden: ik heb mijn gazet gelezen. Wat maakt een Belg nu zo uniek? Niet zijn uiterlijk, zijn verstand of zijn eetgewoontes. Wel de kunst om de hiaten in de wetten, verordeningen, ministriële besluiten, K.B.'s, richtlijnen en al wat verplicht is door de overheid en gedrukt op papier staat, te vinden. Een bubbel van 15 omzeil je door er een vereniging van te maken en een meerderjarige verantwoordelijke aan te stellen. Zo simpel als bonjour, toch? Een andere eigenschap is ook, als het nut en zin heeft en niet verplicht is, doet een Belg spontaan wat bij wet niet zou lukken bv een mondmasker dragen! En van maskers gesproken. In de 17e eeuw, was er Charles de Lorme (1584-1678), arts aan het hof van Louis XIII en XIV, die een verbeterde versie van de kledij, 'albito del medico della pesta' uit de 14e eeuw maakte. Het masker,'de plaag van de dokter' meestal wit, kreeg twee kijkgaten met kristallen schijven, de holle snavel, een soort haviksneus, werd langer en gevuld met parfum, een grote hoed, witte handschoenen, en gewaden van gemaakt van Levantine, een leersoort. Zo was hij vestimentair goed uitgerust als medicus om de pestlijder te verzorgen. Maar in Venetië zijn de maskers tot een ware kunst verheven. Gewoon heb je de witte-, de leren- en de carnavalsmaskers. De 'filigraan' maskers daarentegen getuigen van vakmanschap. Gemaakt van metaal en versiert met diamanten, parels, edelstenen. Oogjuwelen! Het 'Colombinomasker'. Een half masker met enkel oog en neus bedekt en leunt op de wangen. Een stokje aan de zijkant dient om het ter plaatse te houden.Versiert met goud, zilver, kristallen en veren. Het 'Boutamasker'. Bedekt het hele gezicht en heeft een sterk vooruitstekende en geprononceerde kin. Men moest het masker niet afdoen om te eten en drinken. Maar bovenal zijn er de Venetiaanse Joker en Jester maskers, het summum van de maskerkunst. Het gezicht werd altijd van papier-maché gemaakt en de hoofdtooi is met gekrulde punten en eindigen in een belletje. De Joker, nar of acrobaat, met een grijns op het masker, mocht als enige de waarheid verkondigen aan de koningen. Maar als het te gortig werd, werd hij alsnog in de kerker gegooid. Vrij kwam hij gewoonlijk door een goede roddel of grap over een naburig vorstenhuis te vertellen. Zo werd de 'joker' de vrijkaart in het kaartspel. In menig officieel gebouw is er bovenaan een pilaar, poort of deur een narrenkop te zien. De betekenis ervan is dat men daar de waarheid mocht vertellen zonder schrik te hebben van represailles. De Jester waren de minnestrelen, die met zang en dans de eetpartijen opluisterden met eentonig gezang, en droeve blik in het masker. Meestal werden ze na een tijdje met de restanten van het diner bekogeld. Welke mom gebruiken we in deze coronatijden om de boel op te vrolijken? Wat zegt het 'Letterbuffet'? Ook donkere tijden gaan voorbij!
Stel dat het geen schrikkeljaar is, dan was vandaag het midden van 2020. Nu al 182 geweest en nog 183 dagen te gaan in 2020. Met al de vreugdes en verdrietjes die ze zullen brengen. Is het een belangrijke dag? Jazeker! Eerst een paar gewone gebeurtenissen vermelden in de marge van de grote geschiedenis. In 1865 begon William Booth zijn "The Christian Mission", start van Het Leger Des Heils. In 1900 was er de eerste vlucht van de zeppelin in Duitsland. In 1959 huwde Albert II van België met Paola Ruffo Di Calabrië. Maar het belangrijkste nieuws is van 2 juli 1916 'de geboorte van mijn vader', die 30 jaar later op die dag huwde met mijn moeder en 25 jaar later op die dag het huwelijk van hun dochter meemaakten. Allemaal op deze remarkable dag. Een familiegeschiedenis zit vervat in één datum en verspreid over vele decennia. Een specialeke toch en het vertellen waard, een niet te vergeten dag.
Vandaag naar de Badstad der Badsteden, Blankenberge. Mijn auto heeft beweging nodig en mijn kleinzoon een verplaatsing. Onwillekeurig denk ik dan aan "Blaankenbaarge" van de Clement Peerens Explosition. Het beroemde lied over deze kustplaats dat niet in dank werd afgenomen door de notabelen van deze stad. Clement Peerens, het alter ego van Hugo Matthysen, stond weer eens garant voor een stukje absurditeit. Niet alleen geniet ik van dergelijke optredens maar ook op tv verdiende hij zijn strepen met het "Peulengaleis". Duizendpoot Hugo is van vele markten thuis: zanger, gitarist, acteur, columnist, schrijver en gediplomeerd filosoof. Allemaal verenigt in één man! Ik zou al blij zijn om 1 van die talenten op mijn conto te mogen zetten, maar ik heb dan misschien kwaliteiten waar hij van droomt. Iedereen wil juist altijd iets meer dan wat er aanwezig is, en dat is niet slecht.
Vandaag lees ik in mijn "Letterbuffet", "Hoe een geschiedenis zich herhaalt" en "Samen op weg". Gelukkig zijn de titels allemaal bruikbaar in mijn leven. Niet speciaal ervoor gedaan maar toevallig komt het zo uit. Plezant en een glimlach op mijn snoet bij deze vasttelling en nu 'en route'!
Net op tijd wakker om geen vodje gazet uit de brievenbus te moeten halen. Zelfs de hond beaamde dat het hondenweer was. Hij deed wat het gezegde zegt: geen weer om er een hond door te jagen. Het is nochtans een waterhond. De conclusie is, niet alle water is even aangenaam voor mijn hond! Maar door eeuwenlange observaties kwamen geloofwaardige weerspreuken tot stand. Door onze geleerde voorouders werden deze in rijmelarijen gegoten om de gewone mens van een weerbericht te voorzien dat altijd geldig was voor een bepaalde dag of periode. Zoals onlangs de regen op 'St Medard le grand pissard' feestdag 08/06, garant staat voor 40 dagen regen volgens de volksweerkunde. Is het fout? Ook de beschrijving van het soort regen is echt wel de moeite om te weten. Na lang turen en kijken, hoe een 'traantje uit de hemel' met een voorwerp, ding of mens in dit aardse paradijs kon vergeleken worden is de woordenschat van de meteorologie doorspekt met mooie woorden. Vandaag bv regent het 'pijpestelen' en 'oude wijven'. Een andere tijd en andere gewoontes, de tijd dat de mensen nog pijpen, gevuld met tabak, rookten. En vooral dan uit een Goudse Pijp, waarvan de steel recht, slank, rank en dun is. Daar is de uitleg voor de druppels 'pijpestelen'. Oude wijven is ook uit de tijd dat de mensen klompen droegen en vooral de vrouwen. Klompen maakten veel lawaai op de straatstenen en de tegels in het huis. Bij regen die veel lawaai maakt bij het neerkomen uit de lucht vergeleek men het dus met de luidruchtige stap, het boos stampen op de vloer van de vrouw des huizes. Gendergelijkheid, zelfs in de spreekwoorden van de weerkunde: iets van hem, iets van haar. En vergeet niet dierbare mensen: de eerste juli kil en wak, brengt veel koren in de zak!
Uit de vergetelheid voor 1 dag is de naam Patrick Hernandez. Maar zijn song uit 1978 zorgt nog altijd voor een riant inkomen voor deze Franse zanger die geen ander lied meer tot een hit bracht: Born To Be Alive. Wie kent nu deze meezinger niet? Het mooiste van al, dit lied werd hier in het West-Vlaamse Aalbeke geschreven! Zing het maar mee, 'Mejuffer' (volgende tekst uit het 'Letterbuffet'). Je bent toch geboren om te leven, nietwaar?
De brief van Filip, onze koning, krijgt op de frontpagina van de krant alle aandacht. Hij vindt de juiste toon en woorden die niet verkeerd kunnen geïnterpreteerd worden. Altijd belangrijk als een vorst spreekt. Diplomatie ten top, denk ik dan. Voor de ex-kolonie heeft hij verstandige woorden over, maar met daden promoten hij en zijn familie zijn/mijn land. Hij toont hoe mooi, verscheiden dit kleine lapje grond, met moeite op de wereldbol te vinden, wel is. Hij zegt: trek erop uit in je eigen land en verbaas je over de pracht en praal ervan. Heb ik zelf ook gedaan, jaren geleden. Ieder weekend een bezienswaardigheid gaan zien, bekijken en bezoeken, een streek verkennen, wandelingen, voetrally's meegedaan enz. Het mooiste in ons land, zeker met blauwe luchten erbij, zijn de ruïnes van de cisteriënzerabdij van Villers-la-Ville in Waals-Brabant. In de zomer zijn er veel openlucht concerten die een magische en feeërieke sfeer uitademen.
Al enkele weken is er op de voorlaatste pagina een reeks met als titel "hoe zou het nog zijn met.....? Al veel herinneringen beleefd aan het lezen over personnages die bekendheid hadden om een of andere reden en nu in de luwte van het sterrenbestaan verder leven. Vandaag aandacht voor een zij-personnage van de iconische reeks "Absolutely Fabulous". Naast de hippies Eddie (Jennifer Saunders) en Patsy (Joanna Lumley) was er de onmisbare puber en nerd Saffy, Saffron Monsoon alias Julia Sawalha. Na deze sitcom is er niet veel meer gebeurd in het leven van deze actrice. Vastgeroest als brave, saaie, plichtsbewuste dochter zijn er geen noemenswaardige rollen meer aan haar gepresenteerd. Dat neemt niet weg dat ik van dit feuilleton enorm genoten heb en de dvd's regelmatig eens bovenhaal. De fratsen, werken na al de keren dat ik ze bekeken heb, nog op mijn lachspieren. Zo zijn er wel een paar reeksen die ik af en toe nog eens bovenhaal om te bekijken. John Cleese in "Fawlty Towers" als hoteleigenaar Basil. Er is ook nog "The Office" met Ricky Gervais. Maar vooral Mr Bean (Rowan Atkinson), met de visuele gags, vallen in de smaak bij de kids. In "Blackadder" is hij dan weer even irritant als geniaal. Totale ontspanning heb ik ook bij "Schone Schijn" met Patricia Routledge, die een fenomenale Hyacinth Bucket tot leven wekt. De andere rollen van haar waren geen hoogvliegers, sloegen ook minder aan en werden bijna niet op het kleine scherm vertoond. Van eigen bodem geniet ik vooral van "Slisse en Cesar" met Ward De Ravet en Jan Reusens. Ook amusant is "De Kolderbrigade" met Gaston en Leo (altijd te pruimen) Romain Deconinck en Yvonne Delcour. Waarschijnlijk vergeet ik er nu een honderdtal te vermelden, maar die zijn waarschijnlijk minder op mijn netvlies blijven kleven, zal ik maar zeggen. Dat gebeurt er nu als er een naam of een titel vermeld is, even terug in herinnering brengen van goede dingen en er napretjes bij hebben. Vandaag lees ik heel toepasselijk "Mijmeringen" in mijn "Letterbuffet".
Boodschappen doen! Niet mijn geliefkoosde bezigheid maar de inwendige mens heeft ook zo zijn noden. Een fleurig bloemetje of plantje meebrengen zou al heel wat goed maken. Ook ter vervanging van heel wat overlijdens in de tuin, is er een aanvulling van plantgoed nodig. Ken je het telefoondeuntje als je naar een openbare instelling moet bellen? Wel 'er zijn nog zoveel wachtenden voor u', was deze keer van toepassing op alle winkels die ik wilde aandoen. Queueing, waar de Engelsen zo goed in zijn en dat de Belgen ook al als systeem stilaan goed onder de knie krijgen. Geen bloemetje, geen plantje, een volgende keer meer chance. Maar vandaag begin ik sowieso aan mijn boekje "Letterbuffet". Vergelijk het een beetje met een dessertbuffet na een feestelijke maaltijd: een zoetigheidje kan er nog altijd bij. De kers op de taart als men een lezer is. Dat extraatje, dat genoegdoening schenkt en een volkomen tevreden gevoel geeft na een moeilijk artikel of boek te hebben gelezen. Nog een mooie pagina erbij. Op 13/06/2020 kreeg ik "Letterbuffet" in handen. Een verzameling impressies, dromen, fictie en non fictie geschreven, in boekvorm en in beperkte oplage, 25, uitgegeven. Twee schilderijtjes (kopieën) werden bezorgd aan alle vrienden van mijn twee vrienden, met de vraag er iets zinnigs over te zeggen, de indruk en gevoelens die daar bij opkwamen, neer te pennen. Voor mij is het dus iedere dag een dessert voor mijn ogen en brein. Beginnen doe ik met het boekje open te slaan en als eerste kop "De Aanleiding", zie staan. Het idee van één van mijn 2 vrienden om iedereen aan het schrijven te zetten over "De Inspiratie = twee schilderijtjes". Het volgende hoofdstuk noemt hij de schrijvers heel toepasselijk "De Geletterden" want ze kennen de letters, 26 stuks nog wel! Het 1e verhaal kreeg als titel 'Prinses' en dat zal voor vandaag zijn. Vijfentwintig mensen zien hetzelfde en 25 mensen zien iets anders, fantaseren over iets anders. Dat terwijl al die ogen hetzelfde zien. Toch curieus. Ik stel me dan ook terecht de vraag: is het echt wat ik zie, hoor, lees, waarneem?
Nu is het eerst nog wat wachten op de hersteller van de tuinverlichting. Die blijft maar branden en wil niet meer dimmen. Immers, verbruik van electriciteit dat niet nodig is, is uit den boze.
Ik ben aan het mijmeren aan mijn desk/eettafel. Ik kijk af en toe naar buiten. De passanten zijn kleurrijker geworden. De shorts en shirts zijn geen ingetogen blauw meer, maar zijn nu een uitbundig kleurenpalet met een variatie in dessins, model en snit. Het is de sfeer van terrasjes doen. De banken, zeteltjes en stoelen zullen allemaal vlug ingenomen zijn door mensen die willen genieten van een frisse pint of een straffer brouwsel. En ondertussen loeren naar de andere toeristen en commentaar geven op kledij en het figuur dat ze bedekken. In ieder geval zal er geen Westfleteren opgediend worden. Sinds het online gaan van de brouwerij, uit noodzaak, zijn er 80.000 geregistreerde klanten in hun bestand en dit voor ocharme 40.000 kratten bier. Als je dan al bij de gelukkigen bent, na geduldig wachten, om wat bier te mogen afhalen, denk ik dat er per kop iets meer dan 2 flesjes te bemachtigen zijn. Dus grote dorst mag je in ieder geval niet hebben. Het zijn exclusieve dure proevertjes van 's werelds beste trappist. Ik hoop bij leven en welzijn er toch ook nog een te mogen drinken!
Vandaag mocht Leah (Marianne) Thijs haar boeken voorstellen. Geen verrassingen te bespeuren en al zeker niet de boeken van echtgenoot Jos De Man, die er sowieso bijhoren. Er zijn ook schrijfsters bij die ik zou kunnen catalogeren onder 'feministisch', maar niet extreem. De Engelse Fay Weldon, publiceerde romans, kortverhalen en was ook een bekende stem bij de BBC. Een van haar romans was de basis voor de film "She-Devil" uit 1989. De Amerikaanse Pearl S. Buck, kreeg als eerste vrouw de begeerde Pulitzer prijs voor fictie maar kreeg ook als eerste Amerikaanse vrouw de Nobelprijs literatuur in 1938. Jeroen Brouwers en Gabriel Garcia Màrquez vervolledigen het lijstje. Ik zou zeggen een typische keuze voor iemand die zich in de culturele sector beweegt.
Het is zondag, zijnde een rustdag. Ik ga mijn brein eens rust geven vandaag en niet meer nadenken. Gewoon carpe diem.
Misschien een rare titel van dit bericht, maar zo is de werkelijkheid nu eenmaal. Als alleenstaande zoek ik een uitlaatklep om commentaar of bedenkingen te geven bij gesprekken, bij hetgeen ik lees of hoor. Vandaag begon ik te lezen bij het lied "Handle with care" van de Traveling Wilburys, een band met als voornaamste leden Gearge Harrison, Bob Dylan en Roy Orbison. Een gelegenheidsensemble zou men kunnen zeggen, maar ze brachten toch twee albums uit, met een mooie samenzang van rocksterren als resultaat. En de krant brengt terug een divers palet van onderwerpen die een mens ook kunnen interesseren. Natuurlijk wel te beginnen met een corona update. Men hekelt, terecht, de 9 ministers die hun zegje hadden tijdens de crisis en van wie nauwelijks samenhang of samenwerking te bespeuren viel (iedereen moet scoren voor de volgende verkiezing!). Maar men heeft in de Wetstraat nog niet geleerd wat "samen" eigenlijk wil zeggen. Nee, er zijn nu 4 commissies nodig om te evalueren, te bekritiseren en onder het vergrootglas te leggen, van alles wat er in die weken en maanden is misgelopen. Ik noem dat bezigheidstherapie van onze verkozen parlementsleden. Enfin, ze doen dan ook tenminste 'iets 'voor hun royaal maandelijks inkomen. Degenen die iets 'deden' het vuur aan de schenen leggen. Zwaar studiewerk!
Nog een onuitputtelijk onderwerp is Leopold II en het Belgisch koloniaal verleden. Staat weer in de belangstelling n.a.v. Black Lives Matters en de beeldenstorm die er op volgde. Straatnamen met koninklijke verwijzing: moeten die blijven bestaan of een andere niet-discutabele naam krijgen als geografische herkenningspunt? Een zoveelste boek probeert ons weer eens wat dichter bij de waarheid te brengen van dit Afrikaans avontuur van de koning en later de Belgen. Idesbald Goddeeris (KUl) Amandine Lauro (ULB) en Guy Vanthemsche (VUB) proberen samen, in 8 vragen die ze aan zichzelf stellen, antwoorden te geven en te zoeken die ons allemaal bezighouden met dit stuk Vaderlandsche Geschiedenis. Aangezien de 8 vragen en de antwoorden beknopt weergegeven zijn in de gazet, denk ik niet dat ik het boek in mijn bezit zal nemen of kopen beter gezegd. Een uitvloeisel van heel deze historie is dat het boek "Gangreen 1, Black Venus" van Jef Geeraerts uit onze Vlaamse literaire canon is getuimeld. Onder het mom 'de canon leeft' en de 'canon evolueert' komen en gaan de literaire werken van het Nederlandstalige boek. Hoe kunnen de nieuwe Belgen ooit weten wat belangrijk is om als inwoner te gelden in ons land? Vandaag moeten ze dit weten en morgen is het passé en wat anders.
En dan is er natuurlijk nog de 'vriendschap'. Ik zou vrienden omschrijven als mensen, in mijn nabijheid, die weten wat belangrijk is voor mij. Zoals gisteren een pakkketje voor mijn verjaardag. Een onmisbare zwarte rubberen bal, van een zevental cm, die eruit ziet als de partjes van een mandarijntje, die het leven van mezelf vermakelijk en plezant maakt en zeker van mijn hond gelukkig maakt. Het doet hem springen van vreugde nu er zowaar een reserve is voor dit onmisbare attribuut in zijn leven. Meer heb ik toch niet nodig?
Ik ben een warme nacht goed doorgekomen dankzij een vochtige handdoek in mijn nek en een waterbadje naast mijn bed. Om practische redenen was dat, recht uit bed de koude bak in met mijn voeten, dat is heel verfrissend als ik 's nachts zou wakker worden van de hitte. In ieder geval heb ik op die manier bijna geen slaap gemist, wat altijd leuk is. Mijn krullen, na een bezoek aan de kapper, vallen weer rechtdoor door de warmte buiten d.w.z. ik zag na 5 min. niet meer dat ik met krulspelden onder den droger had gezeten. Dat is niet zo erg, ik heb toch genoten van een goede hoofdmassage. Daarna is een bezoek aan de dijk verplichte kost. Maar wat een verschil met de voorgaande weken!!!!Ik was echt vergeten dat de kust een toeristische trekpleister is en een vakantieplek bij uitstek voor veel mensen. Maar dus gedaan met het propertjes zijn van de wandel-winkelstraten en den dijk. Gedaan met de stilte. De ambiance van de vakantiegangers is al voelbaar, zichtbaar, hoorbaar en tastbaar aanwezig. Is er voor de deur van de winkel nog enige terughoudendheid en respecteeert men de 1,5m, eens binnen of een 0,5m verder is er niks meer te merken van de social distancy. Mensen zijn uitgelaten na de wekenlange 'lockdown' en 'blijf in uw kot'. Zowel de beleidsmakers als ikzelf weten hoe goed de zee is, hoe goed het doet om met de blote voetjes eens in het water te lopen en het klotsen van de zee tegen je benen te voelen. Waarom komen er zoveel ouderen naar de kust? Het zoute water houd je jong! Bij manier van spreken word je gepekeld om vers te blijven en houdbaar gedurende jaren!
Vandaag zag ik in de tuin al heel veel koolwitjes zoeken naar de nectar van de bloemen. Volgens mij is dat wel een maand vroeger dan gewoonlijk. Maar alle leven is welkom in mijn hofke. Ik vertoef er ook graag en de hond zeker!
Een warme nacht, maar geen zwoele nacht en dus waren er toch wat slaapuren. Altijd goed en dan voel je de recuperatie van je lichaam. Want gisteren ging ik luilekker lezen en heb dat uiteindelijk ook gedaan. Ik probeerde er eerst een sportieve draai aan te geven omdat het boek dat ik meenam uitermate geschikt leek om te experimenteren om op een andere manier te lezen. Ik nam het boek van Guillaume Martin, "Met Socrates op de fiets, een filosofische Tour de France", mee. Ik vond dat eigenlijk niet logisch om een sportief boek ter hand te nemen en met mijn luie benen omhoog te liggen met alleen af en toe beweging te hebben door een bladje om te slaan. Ik besloot om me in de situatie van het wielrennen in te leven en nam plaats op mijn hometrainer met het boek in de hand. Ik ondervond vlug dat ik nooit een professionele wielrenster zou worden, die geven bij géén enkele moeilijkheid op! Bij de eerste hindernis zette ik mijn ijzeren paard aan de kant. Ik voelde me een beetje belachelijk dat ik het na tien stampen op de pedalen al voor bekeken hield. Nochtans zeggen ze van vrouwen dat we multitask wezens zijn. Dat zijn we ook en we doen dat ook, maar lezen en macht zetten op mijn benen en voeten om de trappers rond te draaien, gingen niet goed samen. Fietsen en filosoferen gaat me niet zo goed af als de schrijver van dit zéér onderhoudend boekje. Geen hoogdravende filosofische theoriën. Maar hun inzichten en zienswijze toegepast op de moderne sportlui. Hij begint bij de eerste drie bekenden uit de oudheid: Socrates, Aristoteles en Plato. Het peloton, zijn concurrenten, zijn filosofen die hij dan voorziet van karaktertrekken die terugkomen uit het werk van desbetreffende denker. Zo krijg je een beetje hoogte van hun specifieke denkpatroon, hun leer en het werk waardoor ze bekend zijn geworden. Hun karakter en manier van koersen is hun levensvisie. Erasmus, Spinoza, Willem van Ockham Machiavelli, Pascal, Nietzsche, Marx, Sartre, Freud...fietsen allemaal mee in de belangrijkste ritten van de Tour. Ieder heeft op zijn beurt een klein succesje. Alle belangrijke denkers door de eeuwen heen koersen mee. Een klein foutje, waarschijnlijk tijdens de vertaling in het boek geslopen: Hilary Putnam is de filosoof, Hovsep Pushman is een schilder, achternamen zijn verwisseld. Soms is er met dit soort boeken een beetje muggenzifterij van de lezer. Maar de vertaalster ( Henriëtte Gorthuis) gebruikte ook een woord dat ik niet kende (ken het originele Franse woord niet): besmuikt, besmuikt gelachen = heimelijk uitgelachen. Al bij al een zeer verteerbaar boekje (190 blz) als je wat filosofen wil leren kennen en filosofische inzichten wil krijgen. Het is zo een boekje dat je de titel "filosofie voor dummies" kan meegeven. Het is weer warm en de ozondrempel is bijna overschreden, de boodschap is weer: lekker lui zijn! Met het volgende boek natuurlijk!
"Oud zijn op je 65e is niet meer van deze tijd. Er moet een nieuwe leeftijd komen om 'oud' genoemd te worden". Dat is de mening van enkele bekende Vlamingen die allen méér dan 65+ zijn en zichzelf tot de jeugd rekenen. Ze zijn verontwaardigd dat dàt woord voor hen gebruikt wordt. 'Oud' is hetgeen je er zelf van maakt, vind ik. Het is niet omdat je niet meer op de werkvloer mag staan dat dàt hetzelfde is als 'oud' zijn. Draai of keer het zoals je wilt, een veroudering treedt er op zowel fysiek als mentaal, bij iedereen. Arbeid, lesgeven, vrijwilligerswerk, kleinkinderen oppassen, dat geeft allemaal geen problemen als men die activiteiten blijft doen. We borduren verder op onze ervaring en kunde. Maar nieuwigheden uitwerken, nieuwe gezichtspunten over een onderwerp, onderzoek, innovatie en echt nieuwe ideeën is voor de jongere generatie. Eerlijk zijn over wat 'ouder' worden is, is echt wel moeilijk. Aanvaarden dat we in de maatschappij op een ander level gekomen zijn. Toegeven dat men niet meer in de fleur van zijn leven is, is echt niet gemakkelijk. Men moet daar niet moeilijk over doen, het staat eenieder te wachten. Ik probeer met trots mijn leeftijd te dragen, ik ben zelfs tevreden dat ik zover al geraakt ben. Ik kijk uit wat er in het verschiet ligt, is dat wat strammer, wat stroever, who cares! Ik ben er en kan van alles nog genieten met mijn mogelijkheden. Word ik dan 'oud' genoemd? So what! Ik heb zelfs na mijn 65e al die Engelse uitdrukkingen geleerd. Cool, ben ik.
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat is er de gulle zon, dezer dagen. Een mens heeft die grote gele bol nodig om te gedijen. Maar ook al de rest dat leeft en beweegt.Toch is dat voor mij het begin van het leven in de schaduw, en dat bedoel ik letterlijk. Dat kan gerust nu het warm genoeg is om van het buitenleven te genieten in de lommerte. Ik ben nooit een grote zonneklopper geweest, maar met de jaren is het moeilijker geworden om in de zon te lopen, fietsen, wandelen of zitten. Mijn benen strekken en de hond zijn poten, gebeurt als de zon nog aan het wakker worden is. Heerlijke temperaturen om buiten te lopen. Maar ik ben niet langer meer alleen op de dijk en het strand. Meer en meer toeristen en tweede verblijvers laten in die vroege uurtjes hun beestje buiten. Bazen en bazinnekes genieten van de rust voor mens en dier. Nu een boek nemen en luilekker wezen, dat is héél gezond.
