Een vrolijk humeurtje, een vriendelijke lach is't levensdeuntje van iedere dag! De heiligen van gisteren waren geen succes. Die zagen liever een zuiderling winnen en op het hoogste schavotje staan. Een balletdanser zelfs, Ballerini, in het Italiaans. Enfin, zijn ploegbazen zijn Belgisch, toch één troost. Die zijn altijd 'zelfzeker', soms een beetje té assertief, op het nippertje van arrogantie. Met de benen van hun renners claimen ze winst alsof ze zelf gepedaleerd hebben en zich in het zweet hebben gefietst. Vandaag krijgen onze renners een herkansing, Kuurne-Brussel-Kuurne. Voor een Belgische zege, anderen en beteren aanroepen, Nicoforus, Diodorus, Romanus en bovenal Hilarius. Het weer is hen in ieder geval goedgezind, al de zoveelste zonovergoten dag in de rij. Het spreekwoord, dat februari minstens 5 zomerse dagen telt, klopt dus. Zoals altijd zijn de gezegdes gestoeld op jarenlange, zoniet eeuwenlange observaties van de natuur.
Blauw is de hemel en blauw is het meer. Schoon is je hemdje, maar 's zaterdags niet meer. Dit maar om dat er dit weekend aandacht besteed werd aan electrische huishoudhulpen. Volgens de schrijver is de vaatwasser een onmisbare machine voor de moderne huishoudens. Ik kijk daar toch anders tegenaan. Voor mij zijn een stofzuiger en een wasmachine de belangrijkste uitvindingen als hulp. Een hemdje wassen was al een grote bedoening. Gietijzeren tobbes die op het vuur moesten geplaatst worden, roeren met een stok, armen in het warme water steken om de was eruit te halen, spoelen, uitwringen. En als je dan het geluk had om op den buiten te wonen, laten drogen op de draad in de lochting. Nu is wassen geen corvee meer. Hetzelfde met de stofzuiger. Wat een opluchting om met een duw op een knopje alle slechte en vuile stofdeeltjes uit huis te krijgen. De bezem van de heks is achterhaald. Meer impact op onze levens als geheel, komt van Napoleon (1769-1821). Amper 51 jaar geworden maar een leven dat Europa onderste boven deed daveren. Tot op vandaag dragen we nog de beslissingen en wetten die hij toen nam: code Napoleon of wetboek, burgerlijke stand, kadaster, nationale bank, zijn denkbeelden over een staatsstructuur. Hij drukte ook zijn stempel op architectuur, interieur, mode en kunst, beter gekend als de 'empirestijl'. De Damse Vaart (Damme-Brugge-Sluis), het Willem- en Bonapartedok (Antwerpen), Fort Napoleon (Oostende) zijn ook nog zichtbare verwezenlijkingen van deze kleine -grote Corsicaan. Oorlog voeren om oppermachtig te worden, veel vazalstaten te hebben was zijn liefhebberij en ambitie. Met 57 veldslagen verslaat hij al zijn roemruchte voorgangers van vechtjassen. Hij telde 42 overwinningen, 11 nederlagen en 4 bleven er onbeslist. Beroemd zijn de namen Trafalgar, Austerlitz, gevechten aan de piramide van Gizeh. Gevangen genomen in april 1814 en verbannen. Maar op 26 februari 1815, kon hij ontsnappen van Elba. Nog 100 dagen was hij l'Empéreur, maar dan kwam Waterloo. Zijn grootste nederlaag en de deportatie naar Sint Helena. Het was een roemloos einde en de held stierf aan maagkanker. Nu eens naar "Waterloo" (1974)van ABBA luisteren. Hun "Waterloo" was geen vernedering maar het grootste Eurovisie Songfestival lied aller tijden.
Gelukkig en eindelijk eens een andere kop in de gazet: de koers is weer thuis! Vandaag op deze zonovergoten zaterdag, de eerste wielerwedstrijd op Belgische bodem, de Omloop Het Nieuwsblad. De beentjes moeten al geoefend zijn voor deze klassieker over 200 km. Start in Gent en aankomst in Ninove, een afstand van ongeveer 40km in realiteit. Om de spanning er in te houden is het niet zomaar in 5 rondjes te doen. Nee, via allerlei bochten, omwegen, heuveltjes en kasseistroken probeert men er op deze manier toch een interessante wedstrijd van te maken. Er mag geen publiek langs de kant van de weg staan, maar dat deert me niet. Fysiek ben ik nooit aanwezig bij een wedstrijd. Ik bekijk dat liever in alle comfort en rust thuis in mijn zetel zonder de jingel jangel van Rodania. Natuurlijk horen de renners van divers pluimages en verschillende nationaliteiten het niet als ik hen dan aanmoedig. Mijn remedie: hulp inroepen van alle heiligen van de dag zoals er zijn, Besas, Gelasius, Nesius en Basilius en 25 meer sinten om aub één van de aanwezige Belgen uitzonderlijke benen te geven om als eerste over de finish te komen. Voor vandaag heb ik geen voorkeur voor beste coureur van eigen bodem, dat de beste mag winnen. Door de renners zal ik kunnen vergeten dat er geen versoepelingen gebeuren in het dagelijkse leven. Deze morgen was er de premier met het slechte nieuws nog eens te horen en nadien lieten de snoodaards van de radio "Set me Free"(1965) van The Kinks horen. Een beetje later vonden ze nog een betere song. Het was de vraag van dat bolleke met de trompetten: "Don't you want me baby"(1981) by The Human League. Volmondig zeg ik "nee, nee, nee", ik wil terug naar 03/2020.
Ik kwam tijdens mijn lectuur Rudolf Steiner (1861-1925) tegen. Omdat de Steinerscholen toch erkend en bekend zijn wilde ik wat meer van deze man te weten komen. Ik heb het opgegeven na het lezen wàt hij allemaal was: esotericus, schrijver, architect, filosoof, antroposoof, heilpedagoog. Ook bekend om zijn antroposofische geneeswijzen, de sociaal driegeledingen en de biologisch-dynamische landbouw. Ik zou teveel werk gehad hebben om alleen al de betekenis van al die beroepen uit te zoeken en te begrijpen wat ze inhielden. Ik geloof dus zomaar dat die scholen goed werk leveren voor de kinderen die er lessen volgen.
Vandaag was er weer ochtendmist en veel nevel, net zoals 25 jaar geleden. Toen was er de gigantische botsing in Deinze bij dit weerverschijnsel. Meer dan 200 auto's tot schroot herleid, erger waren de 10 doden en talrijke gewonden te betreuren.
Het is zonnig weer, dus ik spoei me naar buiten om een klein beetje opkuis te doen van de gevallen brokstukken van mijn dak en een oplading van mijn vit.D te krijgen.
Sinds 1298, spreekt men voor februari in het Middelnederlands over 'sporkelmaent' in de betekenis van 'springen'. Dit omdat de maand om de 4 jaar een dag verspringt. Echter sinds 1357, heeft ze de betekenis van 'takken bijeenzamelen' of 'sprocken'. Sprokkelen heeft een paar betekenissen zoals; losliggend hout verzamelen om het vuur gaande te houden of kleine beetjes verzamelen en soms ook voor valspelen vooral dan op sportief vlak bv bij tijdsopmetingen om seconden te sprokkelen de bochten afsnijden. Sprokken kan ook een afgeleide zijn van het Latijnse 'spurcalia', de heidense winterfeesten die door de kerk als smerig en zedeloos (spurcus) werden beschouwd. In ieder geval is het nu 'februari' geworden. Ik vernoem die ouderwetse naam, omdat er een woord opduikt dat me aan de oude naam van maand nr 2 deed denken: datasprokkel. Het nieuwste woord om het voortdurend verzamelen van kleine beetjes info op het internet, die gebruikers achterlaten bij het websurfen. Het oude woord kan op een hedendaagse invulling terug in de mond genomen worden, en dat is geen slechte zaak. Toch beter gevonden dan 'virolocratie'. Deze term om aan te duiden dat, het sociaal-economische beleid en adviezen voor bestuur van een samenleving, in handen van virologen ligt. Dan hoor ik toch liever het Vlaamse woord van de dag: barema. De loonschaal, salarisschaal voor werknemers maar voornamelijk gebruikt voor de ambtenaren. Als gepensioneerde mag ik me dus vergenoegen een ambtenares genoemd te worden want mijn loon is uitbetaald door de staat. En wonder boven wonder, ik ben vastbenoemd en zit reeds 7 jaar in dat stelsel. Nadeel; geen opslag voor de dienstjaren of een verlofdag méér, ook niet in een hogere loonklasse kunnen komen door aanpassing van een titel of functie, alleen nog een index-aanpassing. Dat is dan het spijtige van in die loonschaal en deze vaste benoeming te zitten. Niet getreurd daarom, ik kan me nog altijd een boterham met zelfgemaakte confituur of een omeletje met tomaat permitteren en de hond geniet af en toe van een extra knauwbeentje.
De dakwerken zijn nog altijd bezig. Tijd te over om amusement te zoeken op het internet. Ik kwam de site tegen die zegde waardoor ik gelukkig kan worden. Ik rijg alles aaneen in een mooie paragraaf en dan zoeken jullie zelf maar de dingen uit die mij en misschien ook jullie gelukkig maken. De werktijd op kantoor zit er eventjes op en dus ga ik buiten in de zon genieten. Kijken naar de vogeltjes in de lucht en de naam raden. Mijn hond ook een nieuw trucje leren en dan genieten om hem te horen dromen. Als ik dan goesting heb of een klein hongertje, maakt ik mijn lieve schat terug wakker. Dan wandelen we samen naar de frituur en op een bankje, genietend van de zon en de zee, verorber ik dan mijn bicky burger of frietje. Meer is er niet nodig om gelukkig te zijn. Ik las ook dat de hond 'humor' heeft. Eens uitzoeken wat dat wel kan zijn en of ik er ook om moet lachen!
Ik moet lijdzaam toezien hoe een stukje geschiedenis van mijn huis verdwijnt. De ouderdom van sommige dakpannen en hun gebinte dateert van het begin van de 20e eeuw. Ze hebben hun diensten bewezen en zijn echt aan vernieuwing toe. Een hele geschiedenis hebben ze meegemaakt; twee oorlogen, de levens van toch een hoop mensen en alle weertypes die men in België en aan de kust kan bedenken. Nu een nieuw hoofdstuk voor mijn huis. Het betekent dat ik de stormen met een gerust hart kan afwachten, geen schrik meer moet hebben van loskomende en vallende dakpannen of regenpijpen die afknappen en met oorverdovend gedruis naar beneden komen. Die mannen werken met een ongeloofelijke snelheid om alles in orde te krijgen vooraleer er één druppeltje uit de lucht zou vallen. Vandaag moeten de hond en ik wel binnen leven met een beetje veel lawaai en muziek. Dus...stop ik mijn joggingsbroek in de wasmachine dan heeft die toch wat beweging gehad.
Regelmatig verschijnt er eens een artikel over mensen die vroeger onaantastbaar werden geacht vanwege hun afkomst, rijkdom, positie. Nu bekijkt men ze met een kritische bril en plaatst men hen in een waarheidsgetrouw perspectief. Het gaat meestal over rijkelui, edellieden, tyconen, magnaten, zakenlui, die ongenaakbaar willen zijn en boven de gemiddelde mens willen tronen. Wat blijkt, dat velen onder hen ook gewoon opportunisten zijn en van het beste walletje willen eten. Een prins-gemaal wordt nog eens in de 'anjer' gezet. De happy family is niet altijd happy, zo lees ik ook weer eens, maar alles voor de mooie schijn. Hyacinth Bucket is nooit ver weg bij royalty. Vroeger toch, toen er moet via huwelijken geld of land moest gewonnen worden. Een uiteenzetting vandaag over een van de laatste de Mohikanen, Bernard van Lippe-Biesterfeld (1911-2004). Geboren als doodgewone graaf, later prins gedoopt en uiteindelijk het geschopt tot prins-gemaal van de Nederlandse prinses Juliana, die na 7 jaar zoeken nog altijd geen geschikte vent vond. Ze was dan ook niet de schoonheid van de eeuw maar had veel geld en er stond haar een royaal inkomen te wachten. Bij het huwelijk kreeg hij uit dankbaarheid al een som geld om het ouderlijk kasteel van de ondergang te redden, hypotheekschulden te vereffenen, kreeg een eigen inkomen, een dure auto. Na de echtelijke plichten en de oorlog, kon de man zijn gangetje gaan. De dure levensstijl die hij erop na hield noopten hem om andere inkomsten aan te boren en werd genoemd in een paar corruptieschandalen. Weg schone naam. Hij was ook niet vies van buitenechtelijke escapades met dochters erbij als toegift. Juliana en de rest hebben dat niet in dank afgenomen. De familale behandeling zal volgens hem onheus geweest zijn en door zijn privé testament heeft hij een zoete wraak genomen. Zijn persoonlijke prullaria en sommige toelagen, gaan grotendeels naar vrienden, chauffeurs, secretaresse, minnaressen en hun kinderen. Een blamage voor de wettelijke kroost!
Het "werkwoordenwiel", ontworpen door Yannick Vercauteren ga ik me wel aanschaffen: 4,95€ om zonder fouten te schrijven, vooral d-dt, is niet teveel geld.
Zo mag er ook af en toe wel eens een zijn. Want ik ben de onrust zelve. Morgen beginnen de dakwerken en het boezemt me toch wel wat schrik in. Mannen die van 's morgens tot 's avonds lawaai maken, over en weer lopen, afbraakwerken, brokstukken, een onrustige hond. Vandaag doe ik dan maar mijn 'geliefde boodschappen' want mondvoorraad zal ik wel in huis moeten halen. Eens de werklui bezig zijn is het moeilijk weg te lopen. Ik moet vandaag uit mijn 'kot' komen. Misschien niet slecht dat ik af en toe gedwongen word om mijn domein te verlaten, want ik ben echt wel een huismus. Zeker als er van overheidswege de slogan 'blijf in uw kot' bovenop komt. De dag begon wel goed toen ik een van die onsterfelijke liederen hoorde op de radio: "De Pastorale" uit 1968. Het magistrale duet van Ramses Shaffy (1933-2009) en Liesbeth List (1941-2020). Beiden met een turbulente jeugd en leven, beiden (samen of apart) met een prachtige erfenis aan wondermooie Nederlandstalige liederen. Men probeert ze dikwijls te copiëren of te coveren, maar nooit kunnen ze geëvenaard worden. Er zijn nu eenmaal uitvoeringen en liederen, waar men niet aan mag raken met welke goede bedoelingen ook. Het lentegevoel hangt in de lucht, nochtans is het nog altijd putje winter. De tuin vertoont echt wel een grote ravage, want ik had niets van mijn planten binnen gezet tijdens de vorstperiode. Het tintelt en kriebelt om naar een tuincentrum te gaan om wat bloemekes aan te schaffen, wat primulakes bijvoorbeeld, want alleen de sneeuwklokjes zijn present met hun fragiel bloempje. Mijn paasbloemen steken wel hun stengels omhoog maar de bloemknoppen hebben geen zin om open te gaan. Het is dan ook nog verre van Pasen, nog 33 dagen om precies te zijn. En een bloemeke is niet stom, ze zullen maar bloeien op den dag die ze in hun naam dragen. Bon, me mooi maken om op stap te gaan en zien wat voor lekkers me vandaag kan verleiden om meegenomen te worden. Voor alle zekerheid ga ik eerst mijn inwendige mens versterken om geen miskopen te doen door alleen maar koeken en snoep mee te brengen en een té veel aan andere voeding. Met honger zijn mijn ogen altijd groter dan mijn maag.
Een lied van 1952 dat Bobbejaan Schoepen bekendheid bracht. Een lied gezongen door vele Vlaamse zangers zoals Wannes Van De Velde, Louis Neefs en nog vele anderen hebben het op hun repertoire staan: Zie ik de lichtjes van de Schelde. Maar deze morgen hoorde ik een wondermooie versie van 'Daan'. Dat nadat ik al "Hijo de la Luna" (zoon van de maan) van de Spaanse groep 'Mecano' had gehoord. Op deuntjesvlak heb ik twee schone liedjes beluisterd, vooraleer weer alles stil te maken in huis. Het is een luxe dat schrijven niet meer met potlood, bic of pen gebeurd, maar met een aanslagvriendelijk toetsenbord van de pc. Wat een verschil met de middeleeuwen toen er geen fouten mochten gemaakt worden op het perkament, beschreven met een ganzenveer, of toen ik nog klein was met lei en griffel die altijd brak als ik te hard duwde. Ik ben dus een verwend schepsel, product van mijn tijd. Ik schrijf dat omdat mijn ogen nog in slaapmodus zijn en mijn handen ook. Het is te zeggen, een lui linkerhand want ik ben nog één van die zeldzame exemplaren linkshandigen. Een erfenis van de tak van mijn vader. Maar die erfelijke trekjes is toch wel speciaal. Bij ieder nieuw wezentje kijkt men uit wiens kleur van haar en ogen ze hebben, de nageltjes zijn het grote of kleine nagelbedjes, ja dan nee een putje in de kin. Nog duizend en één andere dingen waar men naar uitkijkt, wat de erfenis is van vader, moeder of een verre voorouder. Wat later komt de nieuwsgierigheid of het wezentje slim of gewoon is, mooi of wat anders, groot of klein blijft. Zo komt dan ook het moment dat men vaststelt of ze links- dan rechtshandig zijn. Mijn drie kinderen zijn links, de 9 kleinkinderen allemaal rechtshandig. Simpel gezegd, rechtshandig is dominant in mijn erfelijkheidsleer. Mijn kinderen hadden allemaal blauwe ogen en nu heeft de helft bruine ogen. Asblond haar is ook op de retour, het is nu meestal donkerbruin en zeer blond. Ik heb een 'vel' dat de zon moet mijden en nu is de helft met een huid dat de zon welwillend is. Ik heb een grote familie, 15 stuks, met veel gemeenschappelijke trekjes en toch is ieder exemplaar op zich, uniek. Zo moet het ook, diversiteit in de mensen, geen klonen.
De uitslag van de 'hoopjes' telling van dit weekend. Een 4646 mensen hebben gereageerd en samen hebben ze 50.250 molshopen geteld. De meeste, dat hoeft niemand te verbazen, in de provincie Antwerpen, de minste in Limburg. Heel speciaal vond ik de vermelding, precies met een zekere verbazing genoteerd, waar die molshopen te vinden zijn: in weilanden, tuinen, boomgaarden, bossen. Volgens mij hebben die beestjes nooit ergens anders geleefd dan op die plaatsen. Ik heb ze nog nooit in mijn huis gevonden om de cement van mijn huis om te woelen, laat staan de vloer. Gelukkig maar. Enfin, iedereen kan nog altijd laten weten waar 'de mol' zich bevindt op 'waarnemingen.be'.
De hond ligt nog op apegapen na een zeer vermoeiend weekend. Althans voor hem. Ineens had hij speelmakkers genoeg om hem bezig te houden, het liefst met de bal, natuurlijk. Onvermoeibaar als hij is, vraagt hij de aandacht van de kids om balspelletjes te doen. Dat gebeurt dan ook tot iedereen huiswaarts keert. Twee dagen lopen, springen en salto's maken, om zijn kunsten te laten zien aan alleman. Het was een zoet weekend, niet alleen door de lekkernijen, cake en bodding, maar ook om 2/3 van de familie eens rondom mij te hebben. De vooruitzichten zijn goed, nog eventjes geduld en we kunnen ook weer binnen iedereen verwelkomen. Geduld heb ik ook met mijn dak moeten hebben, na 3 jaar zal er eindelijk deze week werk van gemaakt worden. Oef!
Werelddenkdag, World Thinking Day, sinds 1926 georganiseerd door de World Association of Girl Guides and Girl Scouts. De 'gidsen' scoutinnen, buigen zich vandaag hier en wereldwijd over mondiale problemen. Ze worden aangemoedigd om samen, in vergelijkbare groepen, en in vriendschap na te denken en het bewustzijn te vergroten over een wereldwijde problematiek. Zich ook uit te spreken over problemen waar jonge vrouwen en meisjes mee geconfronteerd worden. Dit jaar is het thema 'vrede'. Samen vrede te brengen, samen vrede te vragen, samen vrede te creëren, Stand Strong, Stand Up, Stand Together. Vragen die een antwoord willen hebben en antwoorden willen vinden; welke kwestie hebben tot conflicten geleid, wat heeft tot vrede geleid. Vragen als leidraad in de denkoefeningen wereldwijd. Het is geen lukraak gekozen datum maar de geboortedag van Robert Baden-Powell (1857-1941), grondlegger van de scouting. Hij was een militair in het Britse leger, een verkenner 'een scout'. Sinds zijn jeugd trok hij, met boers en zussen, op trektochten, kanovaren, buitensporten en buitenleven. Die ervaringen waren zijn basis en ook de ervaringen in het leger met de soldaten. Dat noteerde hij in zijn boekje: Scouting for Boys. Zelf probeerde hij dat eerst eens uit in een jeugdkamp in 1907 en zag dat het goed was en werkte. Sindsdien hebben er miljoenen jongens zijn boekje gelezen en zijn ideeën gevolgd. In 1912 huwde hij Olave St Clair Soames, meteen ook de aanleiding om dit ook voor meisjes te organiseren: de gidsen. Een tweede boekje verscheen "Aids to Scouting" waar zijn gedachtengoed, methodes en een nieuw opleidingssysteem (ook voor soldaten) genoteerd staan en meteen ook de grondregels voor de padvinderij tot op vandaag: 1) zijn onderwijsmethodes, zijn groepsleren en zelf leren zoals in het schoolsysteem van freinet, montessori.. 2) sociaal en christelijke opvattingen zijn niet tegenstrijdig. 3) hij was een voorstander van de vrouwenemancipatie. 4) voorstander van seksuele voorlichting. Vandaag zijn er meer dan 60 miljoen leden wereldwijd, verdeeld over 223 landen.
Vandaag dacht ik ook aan de avonturen die Baron von Münchhausen (1720-1797) neerpende en aandikte toen hij terugkwam van gevechten in Turkije: de kanonskogel, met eenden in de lucht, de bevroren urinestraal en nog zoveel meer sagen, volkslegendes en verhalen, al dan niet zelf beleefd. Spijtig genoeg is zijn naam nu verbonden aan een ziektebeeld: syndroom van Münchhausen.
