De meeuwen maken ontzettend veel lawaai deze zondag. Fris en uitgeslapen weten deze vogels dat er toeristen zijn, en dat ook de vele terrassen voor allerhande lekkernijen kunnen zorgen. Ik was echt wel vergeten dat een huishouden runnen vermoeiend kon zijn. Mijn student is voor enkele dagen weer bij zijn mama, papa, broer en vrienden, vooraleer hij terugkomt. Ik was al lang vergeten wat een cursushandboek inhoud, wat blokken is, wat stress is als er een mindere studiedag tussenzit. Ik was ook vergeten dat het vermoeiend is, een blokker in huis te hebben. Ik was ook vergeten dat een jongeman een degelijke maaltijd moet voorgezet krijgen en dat koken weer wat tijd vraagt. Dat alles is een beetje meer werk dan mijn gewone bezigheden. Op deze moederdag is het een beetje recup voor mij, maar evenzeer voor mijn huisgenoot die het beste van zichzelf gegeven heeft de laatste dagen, en dubbel en dik geprofiteerd heeft van de extra ballengooier. Op deze dag denk ik ook weer eens speciaal aan mijn moeder, die in het grote universum zweeft. Tussen de miljarden stofjes in het heelal, ver weg van de "the pale blue dot". Zolang er nog mensen zijn die haar herinneren heeft ze het eeuwige leven.
Het is ook "Dag van Europa" en wel omdat op deze dag in 1950, de speech van Robert Schuman (1886-1963) de aanzet vormde tot de Europese Unie. Samen met Jean Monnet (1888-1979), lanceerden ze het Schumanplan. De inhoud: de enige voorkoming van een 3e wereldoorlog is een samenwerkingsverband tussen de Europese Naties.
Aan liedjes mag het vandaag ook niet ontbreken, vooral omdat het eerste wat ik hoorde op Radio 1, was: Killer Queen (1975) van Queen. Dan kwam "Zjoske, schone meid" (1977) van Raymond van het Groenewoud. Maar het meest symbolische lied vandaag kwam na de verkeersmededeling: er zijn loslopende schapen, ter hoogte van Waasmunster op de E17 gesignaleerd. Volgens mij ontsnapt van het graastalud. Een goed gevonden en gekozen single volgde op deze info: "Boze Wolven" (1992) van Gorki(y), vooral de zin "ik ben zo bang van de boze wolf....."
Een aanrader op moederdag en dat voor al degenen die hun mama een cadeautje willen geven: Koop nooit iets waar een handvat aan zit, het betekent werk!!!. Aldus sprak H. Allen Smith (1907-1976), journalist, auteur en vooral humorist. En werk is iets dat mama's vandaag kunnen missen als kiespijn.
Verschillende 'Internationale Dag van...' en de belangrijkste is, van het 'Rode Kruis'. Verder meer erover. Het is vandaag V-Day, Bevrijdingsdag. In 1945 was dat de dag dat Nazi-Duitsland officieel capituleerde. Tot 1974 was dit een officiële feestdag. Af en toe gaan er stemmen op om deze feestdag weer in te voeren. Staat eigenlijk een beetje op hetzelfde niveau dan Wapenstilstanddag van 11 november, dat de laatste jaren enorm in de belangstelling stond. In mijn leven is deze dag een vrome dag geweest. "Jezus, kleine Liefdekoning. Och, maak toch van mijn hart Uw woning. Dan zal het, Jesu, altijd rein. Voor U een diepe vreugde zijn." Dat stond op het bidprentje als aandenken gegeven, aan familie en klasgenootjes toen ik mijn 'Eerste Heilige Communie' deed in 1955. Ik bespaar jullie de tekst die er op mijn prentje stond, uitgegeven ter gelegenheid van mijn 'Heilig Vormsel en Plechtige Communie' in 1960. Ik heb achteraf wel vurig gebeden om geen 'roeping' te krijgen om 'in te treden' als kloosterlinge. Die kelk wilde ik aan mij laten voorbijgaan en niet ledigen. Mijn gebeden zijn verhoord en ik ben niet in een gemeenschap van vrouwen ouder geworden. Ik heb zelfs een heus nageslacht gekregen. De oudste van de tweede generatie, na mij, die deze week hier was, is eventjes terug zijn mama en papa gaan vervoegen. De hond heeft werkelijk gehuild toen hij uit de auto stapte aan het station. Nu ligt hij met zijn poten omhoog, half buiten westen te bekomen van al die aandacht van de laatste dagen. Hij rust nu uit om het volgende bezoek fris en monter aan te kunnen. Het is ook de 'Dag van de Heftruckchauffeur' en de 'Dag van de Vogelmigratie'. Over beide onderwerpen weet ik te weinig om er iets zinnigs over te kunnen vertellen. Terug naar de belangrijkste 'Dag van.. ', en dat is 'Het Rode Kruis'. Een enorm belangrijke organisatie in de wereld en een opzet van een Zwitsers bankier, die daarvoor als eerste, in 1901, de Nobelprijs voor de Vrede, kreeg. Henri Dunant (1828-1910) was getuige van de gewonden en gesneuvelden op het slagveld, na de Slag om Solferino in 1859. Hij mobiliseerde de plaatselijke bevolking om de soldaten te verzorgen en de doden te begraven. Hij betaalde zelf al het nodige verzorgingsmateriaal. Dit is de laatste grote veldslag geweest, waarbij de staatshoofden te paard, hun legers en manschappen aanvoerden. Te weten, Keizer Frans Jozef van de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije, tegenover Napoleon III van Frankrijk en Victor Emanuel, die alzo het begin maakte met de eenmaking van Italië. De roman "Radetzkymars" (de opkomst en teloorgang van 3 generaties) van Jozef Roth (1894-1939) heeft deze periode als onderwerp. De titel is geïnspireerd op een werk van Jozef Strauss sr(1804-1849). Henry Dunant, pleitte na de gruwel, voor de opzet van een internationaal gezondheidsinstituut en daarbij hanteerde hij de slogan: Tutti Fratelli, wij zijn allen broeders. De basisbeginselen van het Rode Kruis/Rode Halve Maan, de hulpverleningsorganisatie zijn: menslievendheid, neutraliteit, onpartijdigheid, onafhankelijkheid, vrijwilligheid, eenheid en algemeenheid. Hij koos het kruis dat de Zwitserse vlag kenmerkt maar verwisselde de kleuren.
Ik ben weeral vertrokken om een dag wakker, alert en werkzaam te zijn. Met andere woorden de dag kondigt zich aan zoals alle andere dagen. Het moeten ook niet altijd speciallekes zijn, een doodgewone dag kan ook best aangenaam zijn. Voor veel mensen betekent het begin van een vrijdag, nog enkele uren geduld oefenen vooraleer een weekend start met, meestal, vrije dagen. Voor mij maakt dat eigenlijk niet meer uit, het zijn nu allemaal vrije dagen of afhankelijk hoe je het wil bekijken, werkdagen. Het enige zekere waar ik voor moet zorgen is mijn hond en gezond blijven om mijn beestje te verwennen, te vertroetelen en bovenal aanwezig te zijn. Het zal de komende uren wel duidelijk worden wat deze dag speciaal zal maken, ik hou van de verrassingen. De zon is al present en dat is sowieso al een reden om me goed te voelen. Maar me verwarmen doet ze nog niet, daarvoor is nog eeen dikke trui nodig.
Volgende week begint de Koningin Elisabethwedstrijd en dit jaar zijn de pianovirtuozen aan de beurt. Dat muziekinstrument hoor ik het liefst van al. Het heeft mijn voorkeur zowel als het klanken van klassiek produceert als de moderne rock'n rollspelers zoals Jerry Lee Lewis, Elton John, Ray Charles (1930-2004). Vandaag zijn er twee componisten die een geboortedag zouden vieren, moesten ze nog leven. Maar hun pianoconcerten zullen volgende week zeker gespeeld worden. Johannes Brahms (1833-1897) is er één van. De tweede is Pjotr Tsjaikovski (1840-1893). Beiden hebben prachtige concerten, symfoniën en andere muziekstukken en dat is weer een gelegenheid om me op de klassieke toer te verheugen. Mijn oren zullen er deugd van hebben en de hond ook. Klassieke muziek heeft zijn voorkeur, vooral orkesten, violen en sopranen. Met het koppeke scheef luistert hij en geniet blijkbaar evenveel van de klanken als bazinneke. Aan 'La Esterella', Esther Mathilde Lambrechts (1919-2010), een contra-alt, mogen we vandaag ook eens denken en misschien eens luisteren naar haar "Oh, Lieve Vrouwe Toren". Maar meer waarschijnlijk zal ik luisteren naar "Don't cry for me Argentina", een song uit de musical "Evita"(1978) een ode aan de flamboyante en legendarische presidentsvrouw Eva Maria Duarte de Perón, kortweg Eva Perón (19191952). De muziek, liederen en teksten van deze musical zijn van de hand van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice. So folks, that's it for today, want ik heb nu een gesprekspartner tijdens mijn maaltijden, wat echt wel eens heel leuk is.
Pardoes, en onverwacht, hebben we samen wat oude muziek beluisterd. TV-kijken met al die films, soaps, praatprogramma's, reality-programma's, spelletjes, was zo vergeten. Liedjes boven gehaald vanaf 1966, meegekweeld, mee bewogen en enkele danspasjes met de hond erbij zorgden voor een bovenste beste slaap. Tenandere, vandaag is het de verjaardag van woefie, 3j, met een extra hondenbrokje en een extra balspelletje als cadeau. Omdat mijn logé die taak op zich neemt is, is het de beste vriend van mijn huisdier geworden. Iedereen leeft nu in peis en vree bij elkaar en heeft zijn plaatsje gevonden in de nieuwe samenstelling van mijn ménage. Er is door hondjelief vastgesteld dat de 'kleine grote' die er bijgekomen is, niet de slechtste is en geen bedreiging vormt voor zijn luilekker hondenleven, eerder een toegevoegde waarde.
Het is tot hiertoe al een leerrijke dag geweest. Wie heeft de grenspaal N 1819 durven verzetten? Wie meet dat allemaal na? Wie zoekt al die grenspalen op? Een Fransman, zo blijkt. Zo ontdekte hij, als fervent liefhebber van grenspalen, en altijd op stap, gewapend met stafkaarten en oude processen-verbalen onder de arm, dat er een betonnenblok van 150kg niet op zijn rechtmatige plaats stond. Wel wel wel, de Belgen hadden 2,29 m gestolen!!! Het meest verbazend is dan wel dat de Belgen die grens niet hadden bepaald. Dat was een overeenkomst tussen de Franse en de Nederlandse koning in 1819, toen er van ons dierbaar België nog geen sprake was. Welke snoodaard heeft het aangedurfd de grenspaal te verzetten? Was dat om de tractor van de boer van de ene wei naar de andere, door te laten? Een beschuldigende vinger werd uitgestoken naar de huidige eigenaar van het naburige huis. Maar dat is een gepensioneerde veearts die de extra meters niet nodig heeft,en de onschuld zelve is. Het is veruit de eerste maal in de geschiedenis dat er zonder oorlogsvoering een uitbreiding komt van een grondgebied. De zaak kan niet meer in de minne geregeld worden. Mr Jean-Pierre Chopin bracht de burgervaders van grensgemeenten Bousignies-sur-Roc, waar in het Bois de Féfut de betrokken grenspaal zich situeert, en de Belgische burgemeester van het onoogelijke plaatsje Montignies-Saint-Christophe, deelgemeente van het meer bekende Erquelinnes, op de hoogte van deze snode en monsterlijke daad. De Préfecture du Nord werd op de hoogte gebracht van deze euvele daad alsook ons eigen Ministerie van Buitenlandse Zaken. Nu moet ook de Frans-Belgische Grenscommissie samenkomen, wat voor die mensen al een eeuwigheid geleden is dat ze een woord met elkaar hoefden te wisselen. Venieuwde kennismaking met al de leden zal een heugelijke dag worden, een gezellig samenzijn, zogezegd.. Om dit incidentje op te lossen gaan de notabelen en grote heren van beide colleges en beide landen, zich buigen hoe men dit grensconflict op de juiste manier kan oplossen. Er zal uitgebreid getafeld moeten worden met de kadastrale perceelplannen bij de hand om deze diplomatieke rel op te lossen. Ik zeg alvast: smakelijk eten en met een goed glas wijn zal alles leutig doorgespoeld en opglost worden.
In een ver verleden was mijn professie, vroedvrouw, verloskundige, midwife, sage-femme, accoucheuse, die Hebamme.Tegenwoordig ook een mannelijk beroep en zijn de omschrijvingen aangepast. Op 5 mei wordt al jaar en dag aan dit uitzonderlijke beroep, aandacht besteed. Ze staan letterlijk aan de wieg van nieuw leven. Ze zijn belangrijk in alle gemeenschappen overal ter wereld en dat al sinds eeuwen. In België is het een wettelijk beschermde beroepstitel. De vroedvrouwen begeleiden de normale ongecompliceerde zwangerschappen, de normale bevallingen en de vrouwen in de kraamtijd. Vroeger veelal een zelfstandig beroep, nu meestal uitgeoefend in dienstverband. De beroepsvereniging (1991) draagt de toepasselijke Engelse naam: "Belgian Midwives Association". De Engelse taal is op die manier een welgekomen compromis en stuit niemand tegen de borst, want de leden zijn Vlaams, Frans of Duits. De VLaamse Beroepsvereniging voor Vroedvrouwen, die bestaat ook natuurlijk, heeft wel prijzen ingesteld. Op 6 mei zal die uitgereikt worden aan een vroedvrouw en aan een vroedvrouwenteam: De Gouden Pinard. Adolphe Pinard (1844-1934) ontwierp een elegant trompetvormig toestelletje, een hoorbuis om te ausculteren, om de hartslag van de foetus te controleren. Een symbolisch instrument want nu is er de Doppler waarmee men het hartje kan horen. Sinds 2008 is het ook de Internationale Dag van de Handhygiëne. Niet alleen bij de vroedvrouwen is handjes wassen belangrijk maar met de pandemie geldt het voor de ganse bevolking, jong of oud, man of vrouw.
Controverse in Frankrijk. Monsieur le President gaat een bloemenkrans of rouwkrans neerleggen op het praalgraf van Napoléon (1769-1821), generaal, dictator, koning en keizer. De grote vraag blijft nu nog altijd: moet men deze man vertroetelen en koesteren of verketteren? Op deze dag, stierf 200jaar geleden deze kleine Corsicaanse Fransman op Sint-Helena, een eilandje midden de Atlantische Oceaan. Op 15 december 1840, werden zijn stoffelijke resten met een staatsbegrafenis en groot ceremonieel, overgebracht naar l'Hôtel en/of de Dôme des Invalides, gelegen in het 7e arrondissement van Parijs. Onder de gouden koepel vond de keizer zijn laatste rustplaats. In 5, in elkaar passende kisten, probeert men zijn overblijfselen te bewaren: een blikken, een mahonie, lood, lood en dat alles gezet in een ebbenhouten kist. Voor eeuwig verborgen in een sarcofaag van rood kwartsiet. Is hij een man die men met dergelijke egards moet herdenken? In ieder geval zijn er nog veel restanten van hem aanwezig in onze moderne samenleving, zoals de 'Code Napoléon', een burgerlijk wetboek. Bart van Loo, heeft een interessant en leesbaar boek over deze man geschreven, "Napoleon, de schaduw van een Revolutie" uit 2014. Zijn veldslag en ondergang in het overbekende Waterloo (1815), bracht succes als grootste hit ooit van het Songfestival in 1974. Gezongen door ABBA en nog altijd niet gedateerd. Voor hen bracht dat kleine plekje, toen behorend bij de Zuidelijke Nederlanden, de wereld aan hun voeten. De één zijn dood is de ander zijn brood, een heel waar gezegde.
Een mailtje verwittigde me gisterenavond dat er gevaarlijk weer op komst is, vooral de rukwinden tot 90 km /u kunnen voor schade zorgen. Het is geen storm en kreeg dus geen liefelijke naam zoals de vorige stormen die nog in mijn geheugen gegrifd staan. Vooral Francis, eind augustus en Odette, eind september hebben me doen bibberen en beven. Daar was voor mij, ook voor veel anderen, een serieuze ravage van gekomen. Nu is het een stevig windje dat me niet van mijn stokken zal blazen, mijn gewicht zorgt ervoor dat ik stevig op mijn benen blijf staan. Anders is het voor mijn 13kg wegende hondje dat misschien eens door de wind kan opgepakt worden en door de lucht zweven. Dat zal hem een heel nieuwe ervaring geven. Zoals een onschuldig lammetje, met al zijn krulletjes ligt hij hier naast mij wat in te dommelen en te wachten op zijn grote vriend die straks uit bed zal komen. Want inderdaad, ik heb een student in huis. Die komt bij oma zijn 'blok' doen, in de hoop dat hij hier genoeg concentratie vindt om te studeren, dat de examens goed zullen zijn en hem een heerlijke vakantie achteraf zullen bezorgen. Mijn hond was bij aankomst van zijn dikke vriend, buiten zinnen, door het dolle heen. Moeilijk te kalmeren, bijna wenen van blijdschap om, eindelijk na meer dan een jaar zijn speelkameraad te hebben die met hem ook veel wandelingen zal doen. Iedereen blij en gelukkig. Ik kan nu terug zeggen, ik heb een huishouden te runnen, bestaande uit twee man en een hondenkop!.
Veel ander nieuws heb ik niet te melden, Wel kwam even de nostalgie naar boven bij het Vlaamse woord van de dag: gele briefkaart. Blijkbaar bestaat ze nog, een geel kaartje dat vooraf gefrankeerd was in franken en nog geen euro's (zegt men nu, ge-eurood? ge-euroot?). Dat moest men versturen voor deelname aan spelletjes of om je ergens in te schrijven. Dat was echt nog de pre-televoting periode.
Nog even het citaat van de dag. Ikzelf moet het zeker in alle omstandigheden in gedachten houden. Wilhelm Raabe(1831-1910) schreef: men beleeft niet wat men beleeft, maar hoe men het beleeft.
Ik kan niet anders dan met het overlijden van Pieter Aspe (1953-2021) beginnen. Een succesvolle Vlaamse auteur van detectieveverhalen met zijn fictieve, Pieter Van In en Hannelore Martens, als hoofdpersonages. Hij was de ambassadeur van Brugge en leerde de lezers alle mooie hoekjes en kantjes van deze stad kennen. Hij had ook de liefde voor het goudgele vocht van brouwerij Duvel Moortgat. Cartoonist Marec was een goede vriend en vertelde vandaag een goede quote van Pierre Aspeslag, toen die antwoordde op een vraag, gesteld door Tom Lanoye. Het gesprek ging over zijn verdienste als schrijver in het genre dat hij beoefende. Tom vergeleek 'hun' schrijfsels als volgt: dat van mij (Tom) is als een sterrenrestaurant en dat van jou (Pieter) als een frituur. Daarop antwoordde Aspe: Lanoye kan met de opbrengst van zijn werk naar een frituur maar ik kan naar een sterrenzaak!. Een perfect antwoord.
De Internationale Dag van de Persvrijheid. Daar geniet ik van en samen met mij de duizenden bloggers die ongenuanceerd hun mening kunnen ventileren, ideeën kunnen spuien, verhaaltjes vertellen, Geen censuur in ons land, in tegenstelling tot vele landen waar dictaturen regeren en enkel de stem van de heerser, als waarheid mag gehoord worden. Nee, het is hier nog niet zo slecht, ondanks hetgeen een zekere burgervader ons wil doen geloven. Burgerlijke ongehoorzaamheid is een prioriteit voor hem, hij die als eerste de wetten zou moeten verdedigen. Achterpoortjes en gaten in de wetteksten vinden, zijn zijn grote bezigheid. Daar besteedt hij al zijn tijd aan in plaats van effectief en efficiënt zijn gemeente te besturen. Goed voorbeeld voor de mensen, jeugd? Het gemeentepersoneel zal tevreden zijn met de extra uren, weekendwerk en avonddiensten. Alles dubbel betaald??
Maar ik ben een beetje pissig vandaag. Ondanks alles heerst er voor de vrouwen, en zeker dan voor de oudere alleenstaande dame, het gezegde "sois belle et tais-toi". Wie ooit dacht dat die woorden tot het verleden behoorden en uitgeroeid waren sinds de Mme Bovary's de planeet bevolkten en leefden, leeft naast de realiteit. Een technische kwestie, bouwmaterialen, hoe gebruiken, hoe plaatsen, is nog altijd het domein van de meneren. Ongeacht ik me goed documenteer, kan aantonen dat ik juist ben, dan nog negeert men mijn woorden en beziet men mij als een volslagen dommerik die niet weet waarover ze spreekt. Maar ik wil er verder geen woord aan vuil maken, ik zal ooit wel mijn gram eens halen. Ik focus me vandaag liever op het bezoek dat komt. Na een jaar komt er eindelijk terug eens iemand in mijn huis. Plezant voor mij, maar evenzeer voor woefie: een extra speelmaatje. Hij weet het nog niet maar zijn geluk zal geen grenzen kennen.
Nog eventjes verdwijnende Vlaamse woorden uit de verkeerscode: afdraai, egelwegel, kerkwegel, wegel, wegenis, trottoir, heirbaan, kasseiweg, expresweg, gracht, lei, macadam, et bien sûr 'sans unique'.
