Ik zet dat zo maar niet als titel. Het is vandaag de 'Internationale Dag van de Stem'. En draai of keer het zoals je wilt, een onterechte titel is dat niet. Elk gesprek is niet altijd even zinnig te noemen, interessant of om een weetje mee te delen. Er is veel bla bla bla bij om interessant over te komen bij eventuele luisteraars of in mijn geval lezers. Dat zullen jullie wel al eens opgemerkt hebben dat niet alles hét van hét te noemen is, maar eigenlijk bladvulsel is. Ik heb dat geleerd van de kranten. Wat die allemaal schrijven om een gazet vol te krijgen, grenst soms ook aan het absurde. Zoals de rubriek "de grote test...". Vaak voor mij producten en voedingswaren die ik nooit of te nimmer gebruik. Deze week is het de 'beste schoffel' om het onkruid te verwijderen. Dertien schoffels of hakken werden getest en de winnaar is een onbekende voor mij. Want wees wel, als ik een tuininstrument nodig heb ga ik naar een tuincentrum of een grootwarenhuis waar alle tuinalaam te verkrijgen is en zoek meestal het goedkoopste eruit. Werken doen ze toch of ik er nu 30 of 90€ voor betaal. De beste koop is ook dikwijls een merk enkel te vinden aan de andere kant van het land. Ik heb wel les gekregen in het aantal schoffels, hun benaming en hanteerbaarheid voor waar het onkruid zich bevindt: boskoopse-, hand-, punt-,hart-,rond-, ruit- en Westlandse schoffel. Allemaal met een specifieke vorm, voor elk onkruid wat wils. Tot hiertoe doe ik dat nog met de hand en probeer groen en wortel te verwijderen door het uit de grond te trekken. Nog de beste manier, maar het vergt veel manuren om alles te verwijderen. Ik bezie dat als een gezond zonnebad nemen, een beetje werken terwijl de zon me van een bruin tintje kan voorzien.
Het is een zondag en als er dan een speciale heilige passeert op mijn pad wil ik die wel vermelden, zeker als ze belangrijk was voor mijn moeder. Niet Engratius of Lambertus van Zaragoza of Michael de kopersmid, maar Bernadette Soubirous (1844-1879). "Te Lourdes op de bergen, verscheen in een grot, vol glans en vol luister, de Moeder van God, ave, ave, ave Maria...". Dat gebeurde in 1858 in één van de grotten van Massabielle. Vrijwel direct nadat de verschijningen bekend geraakten kwam er een pelgrimsstroom op gang. Een kerk, later basiliek werd er gebouwd om de meer dan de huidige 6 milj bedevaarders per jaar te kunnen opvangen. Bernadette zelf, trad in het klooster in Nevers, alwaar ze na haar overlijden in een glazen kist werd gelegd. Het nog altijd ongeschonden lichaam, kan bezocht worden in de kerk. Mijn ouders hebben in 1954 een zwaar verkeersongeluk gehad, waar mijn moeder niet geheel ongeschonden is uitgekomen. Haar vurige wens was, bij goede genezing, deel te nemen aan de 'kaarskesprocessie' in Lourdes en een bezoek te brengen aan het graf van Bernadette in Nevers. Dat geschiedde dan ook midden de jaren '60. Tot morgen
Eigenlijk omarm ik, bij manier van spreken, de regen. Dat alles eens goed van water voorzien wordt, is heel nuttig. Alleen heb ik er de pest aan dat ik bij nat weer de krant uit de brievenbus moet halen. Goed en spijtig tegelijk, slaap ik een stuk beter en is het enkel op zaterdag dat de kans bestaat, dat ik mijn nieuwsblad uit de handen van de krantenman kan aannemen en dat ik bij regenweer met een droog exemplaar kan binnenkomen. Als ik niet rap genoeg ben bij buiig weer, kom ik telkens met onleesbare papieren vodden in huis. Dat is dan geen gezellig moment om mijn ontbijt aan de keukentafel te nuttigen, want dan ruik ik de natte inkt die aan mijn vingers blijft kleven op de koop toe. En als ik niks kan lezen dan mis ik al het sneuïge en smeuïge nieuws van gisteren. Want weet wel, de krant is van vandaag, maar het nieuws is van gisteren. Gelukkig hoorde ik op 'radio 1' een goede reggae- meezinger van de Jamaicaan Desmond Dekker (1941-2006) "Israelites" met als eerste regel, "Get up in the morning, slaving for bread, sir, so that every mouth can be fed.....". Ik was direct goed waker en blijgezind van deze oudere hit. Ondertussen is er geen nat meer te bespeuren en worden de grijze wolken verdreven zodat Filip met Philippe weer eens een gezamelijk verjaardagsfeestje in Laken kunnen vieren. Of de koning de komiek voor de taart met koffie zal uitnodigen, is voor de gewone burger koffiedik kijken natuurlijk. Privé aangelegenheden worden vanuit het paleis zo weinig mogelijk openbaar gemaakt. Maar als onze vorst nood heeft aan een goede joke of goede mop zal de Geubels wel uitgenodigd zijn. Voor de rest heb ik nog geen groot nieuws te melden. Zelf zal ik nu nog eens naar Miel Cools (1935-2013) luisteren, die ook wel de 'Nestor van de Vlaamse Kleinkunst' genoemd werd. Ik vraag me zelfs af of hij "Boer Bavo" 'die de katjes in het donker kneep....', nog zou mogen zingen in deze 'woke' en '# MeToo' tijden. Wat er ook van zij, ik zal er toch naar luisteren, ik vind het een leuk deuntje. Tot morgen
Ik begin eens met een een gezegde: Levenswijsheid, alles zo belangrijk mogelijk vinden, maar niets voor 100% sérieux!. Ik denk als gepensioneerden dat we dat allemaal kunnen beamen. En op deze 'Internationale Dag van de Stilte' zouden we beter zeggen, buiten geen getier, binnen is er meer plezier!.
Ik heb mijn blogs van de voorgaande jaren, die ik op deze dag schreef, eens herlezen. Het zou toch een onvergeefelijke fout zijn moest ik dag op dag, hetzelfde noteren. Ik zou toch maar een saaie piet of miet zijn moest ik het nodig achten om te kopiëren wat ik voordien al geschreven heb. Natuurlijk kan ik niet naast het feit gaan dat ik om de 14 dagen naar mijn weldoener ga en dat graag meld: de kapper. Dat is ook maar normaal, want die geeft me telkens het beste uurtje. Niet alleen door zijn hoofdmassage of de shampooing met speciaal op punt gestelde zeep voor witharigen, maar ook door me op de hoogte te brengen van de gemeentewerkzaamheden, van het reilen en zeilen in het dorp, en de politiek in verband met de cabines en zeker over de strandbars die weer hun plaats hebben ingenomen op het zand. Ik voel me telkens herboren en in opperste luim als ik zijn pand verlaat. Het enige spijtige is dat ik niet meer op zwier kan met mijn lokken in model van vorige eeuw, samen met de sixty-seventy mode van Mary Quant (1930-2023). Niet de 'hotpants' die ze later introduceerde maar ik was 'zot' van haar 'minirokken en jurkjes'. Hoe korter hoe beter, maar toen had ik ook nog een mooi stel benen zonder appelsienenvel of spataders. Men zegt wel eens 'alles heeft zijn tijd' en dat geldt zowel voor kinderen krijgen (heb ik met de vakantie weer eens ondervonden) en ook voor het soort te dragen kledij. Nu vind ik het veiliger om alles wat met meer textiel bedekt te houden. Zeker mijn benen met lange broeken en mijn flubberarmen met korte mouwen. Van decolletés ben ik nooit fan geweest en mijn oudere boezem blijft nu ook zedig bedekt. Tot morgen
Mijn dochter heeft deze morgen nog een flinke strandwandeling gemaakt in gezelschap van haar iPad. Oortjes in de oren en dan maar luisteren naar hoorspelen, boeken, vertellingen, vervolgverhalen enz. Dat is niets voor mij. Ik hou van de stilte met enkel de natuurgeluiden op de achtergrond. Heel verbaasd was ze dat ik niet graag die kleine luidsprekertjes in mijn oren had, waardoor je al wandelend kon luisteren naar al hetgeen je hartje heerlijk vond. Ik hoor en zie daar het plezier niet van in, gaan wandelen of lopen met een hoeveelheid lawaai in je oren door stemmen die constant beuken op je trommelvliezen. Kleinzoon en zijn vader gingen een mountainbikeparcours verkennen, waarbij de vader even vergat dat hij als vijftig+ op sleeptouw werd genomen door de benen van een veertienjarige. Die deed hem hijgen en zuchten. De fiets kreeg gelukkig een mankement aan het versnellingsaparaat. Blij en overgelukkig was hij te kunnen stoppen, zonder gezichtsverlies te lijden omwille van mechanische pech. Dan nog een goede wasbeurt van iedereen om het zilte strandzand niet mee richting binnenland te nemen, nog een flinke boterham naar binnen spelen en klaar waren mijn kezen om me goedendag te zeggen en tot de volgende vakantie!. De opkuis en opruim is niet meer voor vandaag. Er volgen nog genoeg dagen om alles te wassen en terug in orde te brengen. Eerst weer eens volop genieten van de rust en mijn plaats in de zetel. Ik heb trouwens vandaag ook 2, voor mij nieuwe woorden geleerd. Blijkbaar zit de vijver van het gemeentepark in Middelkerke vol met de Noord Amerikaanse marmerkreeften die de inheemse fauna en flora van de stadsvijver bedreigen en teniet doen. Eerst een deel vangen en waarschijnlijk vernietigen. Om de restanten ook uit het water te doen verdwijnen zet men een natuurlijke vijand van deze kreeften uit in de gemeenteplas: de kwabaal of lomp of weeraal of zoetwaterkabeljouw. De kreeftjes, 16cm groot met een zeer snelle en ongeslachtelijke voortplanting, zouden als voedsel kunnen dienen voor onze puitaal. Dat is met succes gebeurd in de vijvers in de Kempen. Deze vissen zijn tuk op deze exoot en invasieve soort. Hopelijk is het resultaat al volgend jaar te merken en zien we al onze eigen bloemen, planten, insecten weer bij de vleet in het Normandpark. Het andere nieuwe woord is blijkbaar een oud Vlaams woord, dat ik niet kende: saucissoneren. En 'saucisson' is iets in schijfjes doen, iets splitsen in kleine onderdelen. Het woord wordt vooral in de politiek en de administratie gebruikt. Vandaag herdenkt Oostende zijn trots: James Ensor (1860-1949). Hun schilder kreeg een hernieuwd en opgefrist museum in zijn eigen ouderlijk huis, waar je zijn geur nog kan opsneuven en vlakbij strand en zee gelegen is. Ik bedenk me zo maar even, dat ik die misschien nog ben tegengekomen toen ik in mijn voiture lag en hij opwandel was met bolhoed en wandelstok. Tot morgen
Als ik de weerberichten mag geloven, zal het een dag worden met aprilse grillen. Nat, onweerachtig en stormachtig. Voorlopig niks van dat alles en een blauwe hemel met een paar voorbijvliedende witte wolkjes. Goed om de bezoekers erop uit te sturen zodar ze van de gezonde zeelucht kunnen genieten. Ze gaan naar Nieuwpoort een soort escape room spelen, niet binnen maar buiten. Dat is het gezin dat verzot is op spelletjes, zowel binnen als buiten. Voor binnen is het vooral "de Kolonisten van Catan", bedacht door de onlangs overleden Klaus Tauber (1952-5023), dat hun voorkeur heeft. Dat wordt dan gespeeld met veel animo en duurt toch een paar uur. Ik kijk liever toe, ik ben geen madam van de gezelschapsspelletjes, nooit geweest. Wat ik wel graag gedaan heb, is kleurenwhist of gewoon wiezen. Maar alleen lukt dat niet. Misschien kan ik eens proberen bridgen of schaken. Allemaal te leren en te spelen op mijn vierkant bakske dat alleen electriciteit en internet nodig heeft. Dat is eens een uitdaging om eens op een blauwe maandag mee te beginnen. Nu speel ik gewoon mijn woordspelletjes en dat vind ik ook plezant. Er zijn ook vooruitzichten om te starten met kleine wandelingen en stilaan uit te breiden naar heuse trektochten (!) voor senioren (2 vrouwen), met heuse en groote pauzes tussenin. Ik moet voor de inwendige mens van mijn gasten zorgen, tomatensoep met ballekes. Vanavond is het naar goede gewoonte, uit eten gaan en ons voorzien van een goede garnaalkroket. Tot morgen
Ik ben jullie niet vergeten dierbare lezers en andere bloggers, maar ik heb het ontzettend druk. De eerste ploeg is vertrokken en de tweede komt binnen een paar uur naar hier. Ondertussen is het alles een beetje op orde brengen en aan kant zetten wat in de weg staat. Zelf heb ik nu een beetje nood aan platte rust want zoveel volk ineens, met veel babbelen, eten klaarmaken en laat opblijven, ben ik niet meer gewoon. Na een goede nachtrust zal morgen alles weer vanouds zijn, dat hoop ik toch. Tot morgen
Ja ja mensen, dag 100 is begonnen van 2023!!!. Ongeloofelijk hoe snel weer alles passeert. Van alle voorbije dagen is er niet één dat in mijn herinneringen is blijven hangen. Het enige dat me te binnen schiet is de koude en de nattigheid en vandaag is dat ook zo. Op deze 10e van april is het buiten ook maar 10°C en de verwarming staat aan. Gelukkig leef ik in deze tijd want vroeger werd er na Pasen gestopt met de stoof aan te steken. Dat was vanaf 1 november tot pasen. De mensen vonden dat er in die periode lang genoeg kolen opgeschept waren en lang genoeg gezeuld was met de kolenkit om naar de 'feu continu' te dragen. Hèt van hèt was toen de bolle zwarte Surdiac kachel waar men eerste keus antracietkolen kon in branden en maar 2 keer moest vullen op een dag. Dat was al een hele vooruitgang te noemen tegenover de 'leuvense stoof' waarbij iedere nacht het vuur uitging. IJzige tijden om dan op te staan in niet geïsoleerde huizen waar de koude langs alle reten en kieren kon binnenkomen. Moeder de vrouw was de eerste die opstond om de kachel aan te steken en zo de andere huisgenoten van warmte voorzag als ze kwamen ontbijten. Gelukkig toch dat het vervlogen tijden zijn, nietwaar? Dat is alles voor vandaag want ik moet mijn eten gaan klaarmaken voor het gezin van 6 dat komt eten en logeren. Ik wil wel nog een verjaardag vermelden, zeker omdat vele kleine mannen zot zijn van hem ik zo iemand bij mij in huis zou willen hebben: Kabouter Klus uit de tv-serie Kabouter Plop. Aimé (heeft zijn naam niet gestolen) Anthoni mag heel veel kaarsjes uitblazen: 75. Tot morgen
