Mijn dochter heeft deze morgen nog een flinke strandwandeling gemaakt in gezelschap van haar iPad. Oortjes in de oren en dan maar luisteren naar hoorspelen, boeken, vertellingen, vervolgverhalen enz. Dat is niets voor mij. Ik hou van de stilte met enkel de natuurgeluiden op de achtergrond. Heel verbaasd was ze dat ik niet graag die kleine luidsprekertjes in mijn oren had, waardoor je al wandelend kon luisteren naar al hetgeen je hartje heerlijk vond. Ik hoor en zie daar het plezier niet van in, gaan wandelen of lopen met een hoeveelheid lawaai in je oren door stemmen die constant beuken op je trommelvliezen. Kleinzoon en zijn vader gingen een mountainbikeparcours verkennen, waarbij de vader even vergat dat hij als vijftig+ op sleeptouw werd genomen door de benen van een veertienjarige. Die deed hem hijgen en zuchten. De fiets kreeg gelukkig een mankement aan het versnellingsaparaat. Blij en overgelukkig was hij te kunnen stoppen, zonder gezichtsverlies te lijden omwille van mechanische pech. Dan nog een goede wasbeurt van iedereen om het zilte strandzand niet mee richting binnenland te nemen, nog een flinke boterham naar binnen spelen en klaar waren mijn kezen om me goedendag te zeggen en tot de volgende vakantie!. De opkuis en opruim is niet meer voor vandaag. Er volgen nog genoeg dagen om alles te wassen en terug in orde te brengen. Eerst weer eens volop genieten van de rust en mijn plaats in de zetel. Ik heb trouwens vandaag ook 2, voor mij nieuwe woorden geleerd. Blijkbaar zit de vijver van het gemeentepark in Middelkerke vol  met de Noord Amerikaanse marmerkreeften die de inheemse fauna en flora van de stadsvijver bedreigen en teniet doen. Eerst een deel vangen en waarschijnlijk vernietigen. Om de restanten ook uit het water te doen verdwijnen zet men een natuurlijke vijand van deze kreeften uit in de gemeenteplas: de kwabaal of lomp of weeraal of zoetwaterkabeljouw. De kreeftjes, 16cm groot met een zeer snelle en ongeslachtelijke voortplanting, zouden als voedsel kunnen dienen voor onze puitaal. Dat is met succes gebeurd in de vijvers in de Kempen. Deze vissen zijn tuk op deze exoot en invasieve soort. Hopelijk is het resultaat al volgend jaar te merken en zien we al onze eigen bloemen, planten, insecten weer bij de vleet in het Normandpark. Het andere nieuwe woord is blijkbaar een oud Vlaams woord, dat ik niet kende: saucissoneren. En 'saucisson' is iets in schijfjes doen, iets splitsen in kleine onderdelen. Het woord wordt vooral in de politiek en de administratie gebruikt. Vandaag herdenkt Oostende zijn trots: James Ensor (1860-1949). Hun schilder kreeg een hernieuwd en opgefrist museum in zijn eigen  ouderlijk huis, waar je zijn geur nog kan opsneuven en vlakbij strand en zee gelegen is. Ik bedenk me zo maar even, dat ik die misschien nog ben tegengekomen toen ik in mijn voiture lag en hij opwandel was met bolhoed en wandelstok. Tot morgen