Ik betrap me er op dat ik nu veel doe waar ik als kind een hartsgrondige hekel aan had. Op zondag gaf mijn moeder me de gieter om de planten en bloemen water te geven en een stofdoek om de bladeren van de sanseveria's of de vrouwentongen, van stof te ontdoen. Aan stof afdoen heb ik nog altijd een hekel, maar mijn planten blijf ik wel op zondag verzorgen. Zoals elk levend wezen krijgen ook mijn bloemen en planten de nodige aandacht. Ze vragen ook onderhoud, een wasbeurt en een streling. In feite is er niks mis met zo'n gewoonte en door ze goed te verzorgen heb ik een minimum aan sterfgevallen in huis!
De verrassing vandaag was de boekenkeuze van Filip Joos, sportjournalist bij de VRT. Die catapulteerde me meteen terug naar de lectuur van de jaren 70 en 80. Ik ben zelf nooit een rebel geweest maar ik hield wel van tegendraadse mensen, hun schrijfsels, inzichten, verhalen, gedachten en rebellie. Hadden ze gelijk of niet? Evenveel als ik gelijk had met mijn gedachten en inzichten. Een vertegenwoordiger van die stelling, Johan Anthierens (1937-2000). Samen met Louis De Lentdecker en Maurice De Wilde, de grote drie van de Vlaamse kritische beleving van de journalistiek. Filip Joos koos voor 'Leve mij' met als ondertitel 'Niemands Meester, Niemands Knecht'. Geeft meteen een duidelijke omschrijving van Anthierens. Rad van tong en van pen kwam hij een tijd op teevee in allerlei spel-en praatprogramma's, zoals 'De Wies Andersen show' en 'Noord en Zuid' met Mies Bouwman. Maar door het beledigen van de gasten werd hij afgevoerd door de toenmalige BRT. Hij is dan nog enige tijd opgevoerd in het cultuurhuis De Brakke Grond in Amsterdam. Hij werd dan voorgesteld als: de rebelse waarnemer van België. Maar zijn schrijfsels las ik echt wel met belangstelling. Als columnist bij de Knack begonnen onder de naam 'Wounded Knee' tot zijn pennetrekken, woorden en zinnen voldoende sterk waren en hij onder zijn eigen naam kon tekenen. Toen was er in Vlaanderen alleen "'t Pallieterke". Het satirische weekblad vond vooral het binnenland belangrijk en hun motto: wat niet lachend kan gezegd worden is de waarheid niet. Daar was nog plaats voor een ander opinieblad "De Nieuwe"(1964-1984) waar Johan en zijn broer nog hoofdredacteur van geweest zijn. Maar een groot ego mag ook zijn eigen weekblad krijgen en dat kwam er in 1982: De Zwijger. Naar het voorbeeld van Le Canard Enchaîné en Charlie Hebdo. Cartoonist Gal en schrijfster Brigitte Raskin tekenden present. Maar na twee jaar ging ook dat weekblad failliet. Ik heb het graag gelezen. Hij was erg individualistisch ingesteld en werkte dus veel als freelancer. Had een hekel aan kitsch, onoprechtheid, gezapigheid. Een Vlaming die bovenal hield van het Franse chanson, zoals Brel, Léo Ferré en Georges Brassens.
En dierbare mensen, een quote van Gerd De Ley: echt crisis is het pas als we geen wijn meer hebben om bij het water te doen! Niet vergeten
Hier ben ik weer, en niet zomaar! Ik breng verslag uit van de meest exclusieve vooravond die ik al ooit beleefd heb. De zon scheen nog volop om 18u en een viersterrendiner was in aantocht. Het chicste restaurant van de kust en omstreken was in de maak. Plaats: het poortje dat mijn tuin en straat scheidt. Aan beide zijden een plastiek pikkelken met witte noppen, een kartonnen bord, een taartvorkje en een serviet. En dan.....de buurvrouw die aankomt met een zak dampende, heerlijk ruikende, vers gebakken frieten. Een waar festijn voor de neus. Dat alles vergezelt van mayo, andalouse, tartare, pickles en zout. De twee aanwezige vrouwmensen (de buurvrouw en ik) waren verrukt van al dat lekkers. We placeerden het pakje op onze schoot, want een tafel was te veel verhuis geweest en ook onhandig met dat hekken. Dat was nodig om social distancy na te leven, we wilden geen boete krijgen omdat we het ons lieten smaken! Een frite heeft nog nooit zo goed gesmaakt en heeft ook nog nooit zo lekker geweest. Het was de meest copieuze maaltijd van mijn leven! Drinken moest ieder in zijn kot doen. Dat is voor een volgende keer dat we samen een toast uitbrengen op het goede leven. De buren kregen ook goesting, want al de geuren ging door het kleine zeebriesje ook bij hen op bezoek. Die gaan vandaag naar het frietkot.
Dan natuurlijk daarachter de veiligheidsraad die ons toch nog een beetje in isolement wil houden. Uiteindelijk wen ik ook aan die hele toestand. Ik wil graag nog lang leven, ik gehoorzaam als plichtsbewust burger wat de overheid zegt en me oplegt. Op de tram met een mondmasker en plastiek handschoenen is nu ook niet het einde van de wereld dat ze vragen aan de bevolking. Minder winkelen of nog even wachten voor extra aankopen is ook niet zo erg. Het verkliksysteem voor eventuele coronapatiënten en de contacten met anderen, is vervelender. Ik moet nog eens bekijken en bestuderen hoe dat functioneert. Maar ik heb hoopvol nieuws gelezen voor mijn hond. Het is een snuffelhond, gebruikt voor truffeloogst. Er zijn snuffelhonden voor coke, marihuana en andere illegale midddelen op te sporen. Misschien kunnen ze ook aangeleerd worden om uit de transpiratie van de mensen te ontdekken wie het virus heeft? Tenminste als het virus een geur weergeeft in het zweet van mensen. Niet alleen frieten ruiken maar misschien ook corona. Dat geeft toch wat perspectief om het op te sporen vooraleer ziek te zijn. Ik zal mijn hond veel aan mij laten snuffelen zodat hij heel goed weet hoe ik ruik als ik gezond ben en me bij de minste verkeerde geur alarmeert. Dat zou een troef in mijn handen zijn en voor alle hondenbezitters.
Ik mag niet vergeten dat er veel goede dingen in het leven zijn ondanks de beperkingen die er tegenwoordig heersen. Eerst en vooral is mijn broer jarig, een jeugdige 68'er, maar even wit als ik van haar, maar met een bruiner velleke. In het bezit (al lachend) van een vrouw die op 02/04 verjaarde en goed kan koken. Hij zit dan ook goed in zijn vel! Samen zijn ze een goed span en hopelijk nog voor vele en vele jaren. Als oudere zus wens ik hem en haar nog een lang en gezond leven toe. Die wens krijgt sedert kort echt wel meer betekenis dan vroeger. Het is geen platitude meer die zomaar eens eventjes hoort bij een verjaardagswens. Ondertussen is het voor hem ook afwachten, net zoals voor alle burgers, wat de veiligheidsraad in petto heeft voor de Belgen. Ik verwacht niet veel versoepelingen voor het uitgaansleven. De werkgelegenheid zal ook zijn aanpassingen krijgen vooraleer er terug een normale arbeidssfeer zal ontstaan. Sommige goeroes en zelfverklaarde boeddhisten gebruiken deze tijd om personeel te ontslaan in deze toch al zo moeilijke tijden. Zo gaat het nu eenmaal in de zakenwereld: arbeiders, bedienden, werknemers in het algemeen, zijn de eerste slachtoffers bij elk slecht functioneren van een bedrijf, winkel of keten. Slecht management komt niet dikwijls of nauwelijks ter sprake, of te veel bazen, of geen eensgezindheid van bestuur. Een oud zeer in de materialistische, vrije economie maatschappij en wereld. Daarmee wil ik niet pleiten voor het socialisme, communisme of totalitaire regimes. Dat is een veel ergere toestand om in te leven. Niet alles is slecht deze tijd van 'blijf in uw kot'. Dat heb ik niet gedaan want er moest brood op de plank komen. Maar het is een genot om rond te lopen en te wandelen. Propere straten, een propere dijk en proper strand. Geen overvolle openbare vuilbakken. Bovenal is er de zalige rust, een gemeenschap op mensenmaat, zonder ergernissen, easy going. Hier toch. Ik maak me nergens nerveus over. Ik ken geen verveling. Ik leid een beetje een contemplatief leven, zoals sommige kloosterlingen. Meditatie, overpeinzingen, bezinning, reflectie, overweging eens een mystiek beschouwing doen van spirituele thema's. Door de stilte rondom mij kan dat allemaal gebeuren. Genieten van de zon die schijnt en het leven aangenaam maakt ondanks alle beperkingen van corona. Dat stille leven brengt goede dingen, aandacht voor het kleine dat een leven goed maakt. Dat kleine is straks een klein pakske Belgische friet met een klodder mayonnaise. Zo steek ik de patattenboeren een handje toe om een beetje van hun overproductie af te geraken. Deze week werd gemeld dat 2x per week frites eten heel gezond is! Daar doe ik aan mee. Leve de corona-kilo's
Ondanks mijn voornemen om niet meer naar duidingsprogramma's te kijken werd ik gisteravond toch weer zoals een magneet naar de beeldbuis getrokken. Reden: uitlekken van een werkpapiertje van de veiligheidsmensen, virologen, experten, sociologen, economen en politici. Wie heeft een papiertje laten vallen voor de pers? De verwijten en bezorgdheden die er op volgden zullen er wel voor zorgen dat de schuldige zich nooit kenbaar zal maken. Maar wie was er als de kippen bij om een datum vast te prikken, om te ageren en te reageren op dat kladbladje? Onderwijs! Eindelijk was onze minister terug in beeld, eindelijk had hij weer eens aandacht, eindelijk mocht hij weer zijn zegje doen en eindelijk voelde hij zich weer belangrijk want hij had als eerste een datum mee te delen. Het was nog niet voor zijn grote hervormingen die vroeger aangekondigd werden, maar alles was beter dan niet op tv te komen! Telkens ik onze minister van onderwijs in beeld zie komen denk ik aan een communiekantje dat lichtjes uit zijn schoonste kostuumpje gegroeid is. Strak in het pak, hoe ie erin of eruit geraakt is mij een raadsel. Mischien is zijn broek en vest gemaakt van elastische stof zodat niets hem belemmert te bewegen. Dat terzijde en onbelangrijk. Maar onderwijs bracht ook weer veel woorden mee waarvan ze hopen dat die in Van Daele terechtkomen. Preteaching werd al aanlooplessen, een woord van 3dagen oud. Dan op film gebaseerde woorden, scenario's en draaiboeken. Nieuwe woorden die ik geleerd heb en hun betekenis moest opzoeken, remediëren en differentiëren. Werken in doelgroepen en om de verschillen tussen de leerlingen zo klein mogelijk te houden. Het zal nog juist zijn wat ik in het begin van de coronacrisis dacht: als ik blijf leven ga ik heel veel slimmer uit deze lockdown komen dan dat ik er ben ingegaan! Een intellectuele compensatie voor al de terrasjes en bezoekjes die ik gemist heb.
Jullie kunnen jullie dus voorstellen dat ik 's avonds doodop ben van al hetgeen er overdag gebeurd en waar ik mijn aandacht en verstand moet bij houden. Bekaf ben ik des avonds en verlang ik hevig naar mijn bedje. Na de gebruikelijke passage langs de badkamer hijs ik me in mijn slaaptenue. Geen négligé, geen sexy babydoll, maar een zachte dikke Damart pyjama die me de ganse nacht heel goed warm houd. Dat is nodig voor mijn gewrichten, dat ik ze inpak in flanel of fleece. Dan dat echt zalige moment om tussen de frisse lakens te kruipen. Ik geniet daar iedere avond van. Nog een woord-of rekenspelletje om de schermkleur uit mijn hoofd te krijgen, lichtje uit en denken aan morgen. Iedere avond vooraleer naar slaapland te gaan denk ik aan alle goede dingen die me te beurt vielen en probeer ik een planning voor 's anderendaags op te maken. Hou ik me daaraan? Dat valt te bezien wat er in de ochtend op mijn pad komt!
Een goeie stoel, een goei jatte kaffie en een koekje met chocolat (de test met de zomerkledij was meegevallen) en ik ben begonnen. De hond is op wandel gestuurd. Ik heb weer rustige schrijftijd gekregen. Dat beestje is wel mijn bezigheidstherapie, dat is nodig, maar af en toe heb ik graag wat tijd voor mezelf. Reflecteren over de dingen des levens, eens diep nadenken, zonder gestoord te worden met de vraag om met de bal te spelen. Ze noemen hem soms 'jouw bedorven ventje' maar dan zeg ik altijd, 'mijn verwend hondje'. Ik ben opgestaan en bij de eerste blik in de spiegel, zag ik dat mijn gezicht in de juiste plooi was gevallen. Altijd een goed teken om een dag te beginnen als ik er jong, fris en gezond uitzie. In mijn ogen dan. Dat is niet moeilijk, ik ben rap content en ik zie niet zo goed meer!
De fabeltjes rond wensen doen, ik doe daar ook aan mee. Op een vrijdag de dertiende eens een lotje van de loterij kopen, niet onder ladders doorgaan (maar dat is voorzichtig zijn), liefst geen 3 zwarte poezen tegenkomen, klavertjes van vier zoeken in het gras en de hemel afspeuren om vallende sterren te zien. Bij al deze kleine voorvallen mag er een wens uitgesproken worden. Deze nacht was er weer een kans op geluk dat ik aan mij heb laten voorbij gaan. Ik ben te vroeg in bed gekropen om de meteorietenstroom van de Lyriden te zien neerkomen. De Lyriden zijn afkomstig van de komeet Thatcher, maar ontlenen hun naam aan het sterrenbeeld 'Lier' De Lyriden kruisen elk jaar de baan van de aarde in de 2e helft van april. Het is de oudst bekende meteorenstroom. Weer eens sterretjes gemist en nu moet ik wachten tot augustus, dan komen de Perseïden langs. Maar dan zal ik er wel voor zorgen dat ik wakker blijf, want een wens doen als er een speciaal natuurverschijnsel is, is toch wel leuk. Ik wilde wel echt kijken omdat er naast dat glinsterende gruis, ook het treintje satellieten van Elon Musk te zien zou zijn. Die zouden als kleine bewegende puntjes zichtbaar geweest zijn, zoiets als de passage van het ISS. Het plan van miljardair Musk is om in totaal, 12000 kunstmanen in een baan om de aarde te brengen om alzo een nieuwe generatie netwerk met hoge kwaliteit en lage kosten tot stand te brengen. Wat heb ik gemist: de meteorietenzwerm en SpaceX Starlink, spijtig. Je kan dat treintje als bewegende stippen zien op het internet. Jammer dat ik het niet zag in real time. En mijn wensen? Die vertel ik niet, anders zijn het geen wensen meer!
Een belangrijke dag vandaag, enkele spannende uren zitten er aan te komen. Zoals in een thriller zit ik vol suspense te wachten op de uitkomst. Een heel belangrijke tijd in een vrouwenleven: de zomerkledij moet uit de kast gehaald worden, nagekeken en bovenal gepast worden. Ieder jaar zijn het momenten die aantonen of er grammetjes bijgekomen zijn. Ik durf niet te hopen op kilo's eraf. Ik controleer mijn gewicht niet. Er is nog nooit aanleiding geweest waarom ik dagelijks op een bascule zou moeten staan. Een weegschaal die me iedere dag de lust op een koekje of ijsje zou ontnemen. Dat wil ik me nog niet inbeelden. Voor mij is de maatstaf de kledij die ik in de zomer terug wil aandoen. Dan heb ik maar eens per jaar gewichtsstress. Dat is veel gezonder. Vooral de shorts hebben mijn aandacht. Al zijn het geen jonge frisse billetjes meer, ik loop nog graag in korte broek rond. Na een ganse winter ingepakt te zijn, snakt mijn beenvelletje naar een zonnestraal en frisse lucht. Als zou blijken dat niets past, zal ik alles wel op de verkeerde temperatuur gewassen hebben vooraleer ze veilig op te bergen in mijn kast. Iedere uitleg is goed als blijkt dat alles te klein geworden is. Want zeggen en beweren dat ik verdikt ben is not done. Wel zijn er plots eens veel kilo's bijgekomen toen ik een paar jaar geleden, op een dag, zomaar gestopt ben met sigaretten te roken. Van mijn 18e, een pakje per dag. En dan zonder reden, was het genoeg geweest. Geen afkick verschijnselen, niet meer snoep of koekjes, maar een gezondere eetlust was het gevolg. Toen heb ik mijn kleerkast al eens vernieuwd en daar moet het bij blijven. Geen twee keer in mijn leven alles naar de kringloop doen. Op hoop van zegen en goed resultaat, ga ik er aan beginnen, de spanning is niet meer te harden. Seffens kan ik dan paraderen in mijn hot pants, al zijn de pijpen nu wat langer uitgevallen. Toch een beetje denken aan goed fatsoen!
Het begin van een prachtige dag met azuurblauwe lucht, een grote gele zon en toch....zie ik sneeuw in mij tuin. Ra ra ra....mijn japanse kerselaars verliezen hun blaadjes door de sterke koude noordenwind. Ze dwarrelen als sneeuwvlokjes neer in mijn tuin. Het uitzicht is geen weidelandschap meer. Eerder een sneeuwvlakte met hier en daar een groen stokje gras dat er tussen komt piepen. Het is mooi. Natuur is altijd schoon, onder welke omstandigheden ook.
Vandaag is er nog een nieuw woord tevoorschijn gekomen: huidhonger. Iedere huid snakt naar een aai, een streling, kortweg mekaar eens goed vastpakken of een stevige handdruk geven. Skin to skin. Volgens Wim Slabbinck: Tijdens een knuffel worden onze ademhaling en hartslag rustiger. Het stresshormoon in ons bloed wordt afgebroken en stimuleert de hormonen, oxytocine (knuffelhormoon), dopamine en endorfine. Doen ons beter in ons vel voelen, veiliger ook. Daarom verlaagt een knuffel onze angst en stress. Tot daar Wim. Iedereen is het eens over deze uitleg. Zeker voor babies is dat enorm belangrijk. Verschillende boeken zijn geschreven over het gunstige effect van huid naar huid, lichaamlijke warmte voor onze kleinsten. Maar in alle discussies en beschrijvingen is er ook nu weer geen aandacht voor de noodzaak van strelingen, aaien, elkaar eens vastpakken, aanrakingen, bij de ouderen. Gebrek aan lichaamlijk contact staat nu in the picture. Maar Mensen, in WZC zitten duizenden mensen die men nooit eens vastpakt. En als het dan al eens gebeurt is het nog met plastieken handschoenen, Nu en Altijd zo geweest! Is er nu nog iemand verbaasd dat er zoveel anti-depressiva gebruikt worden in die tehuizen? Ik niet! Het is niet omdat we oud en versleten zijn dat al die inzichten van geen tel zijn op onze groep. Het lichaam oogt niet zo fris meer, we gaan wat scheef en krom, maar de hormonen van welbevinden werken nog in ons lichaam. Niets of niemand neemt de angst en vrees eens weg, die bij sommigen in overvloed aanwezig is. Een echte gemeende warme knuffel zou iedereen van ons helpen. Zeker in een tehuis, de laatste halte, en iedereen is zich daar goed bewust van dat laatste station.
"hoe sterk is de eenzame fietser, die krom gebogen over zijn stuur, tegen de wind, zichzelf een weg baant...." Boudewijn De Groot. Dat is een lied over mij!. Ik ben de eenzame fietser op mijn hometrainer. Ik kijk naar buiten, want ik heb mijn vehikel aan het straatvenster opgesteld. En echt waar, hier passeert dus niets of niemand, zelfs geen straatkat. Ik ben echt de eenzame fietser van het lied al zal Boudewijn De Groot nooit vermoed hebben dat zoiets op pijltje van toepassing zou zijn.
