Ik betrap me er op dat ik nu veel doe waar ik als kind een hartsgrondige hekel aan had. Op zondag gaf mijn moeder me de gieter om de planten en bloemen water te geven en een stofdoek om de bladeren van de sanseveria's of de vrouwentongen, van stof te ontdoen. Aan stof afdoen heb ik nog altijd een hekel, maar mijn planten blijf ik wel op zondag verzorgen. Zoals elk levend wezen krijgen ook mijn bloemen en planten de nodige aandacht. Ze vragen ook onderhoud, een wasbeurt en een streling. In feite is er niks mis met zo'n gewoonte en door ze goed te verzorgen heb ik een minimum aan sterfgevallen in huis!

De verrassing vandaag was de boekenkeuze van Filip Joos, sportjournalist bij de VRT. Die catapulteerde me meteen terug naar de lectuur van de jaren 70 en 80. Ik ben zelf nooit een rebel geweest maar ik hield wel van tegendraadse mensen, hun schrijfsels, inzichten, verhalen, gedachten en rebellie. Hadden ze gelijk of niet? Evenveel als ik gelijk had met mijn gedachten en inzichten. Een vertegenwoordiger van die stelling, Johan Anthierens (1937-2000). Samen met Louis De Lentdecker en Maurice De Wilde, de grote drie van de Vlaamse kritische beleving van de journalistiek. Filip Joos koos voor 'Leve mij' met als ondertitel 'Niemands Meester, Niemands Knecht'. Geeft meteen een duidelijke omschrijving van Anthierens. Rad van tong en van pen kwam hij een tijd op teevee in allerlei spel-en praatprogramma's, zoals 'De Wies Andersen show' en 'Noord en Zuid' met Mies Bouwman. Maar door het beledigen van de gasten werd hij afgevoerd door de toenmalige BRT. Hij is dan nog enige tijd opgevoerd in het cultuurhuis De Brakke Grond in Amsterdam. Hij werd dan voorgesteld als: de rebelse waarnemer van België. Maar zijn schrijfsels las ik echt wel met belangstelling. Als columnist bij de Knack begonnen onder de naam 'Wounded Knee' tot zijn pennetrekken, woorden en zinnen voldoende sterk waren en hij onder zijn eigen naam kon tekenen. Toen was er in Vlaanderen alleen "'t Pallieterke". Het satirische weekblad vond vooral het binnenland belangrijk en hun motto: wat niet lachend kan gezegd worden is de waarheid niet. Daar was nog plaats voor een ander opinieblad "De Nieuwe"(1964-1984) waar Johan en zijn broer nog hoofdredacteur van geweest zijn. Maar een groot ego mag ook zijn eigen weekblad krijgen en dat kwam er in 1982: De Zwijger. Naar het voorbeeld van Le Canard Enchaîné en Charlie Hebdo. Cartoonist Gal en schrijfster Brigitte Raskin tekenden present. Maar na twee jaar ging ook dat weekblad failliet. Ik heb het graag gelezen. Hij was erg individualistisch ingesteld en werkte dus veel als freelancer. Had een hekel aan kitsch, onoprechtheid, gezapigheid. Een Vlaming die bovenal hield van het Franse chanson, zoals Brel, Léo Ferré en Georges Brassens. 

En dierbare mensen, een quote van Gerd De Ley: echt crisis is het pas als we geen wijn meer hebben om bij het water te doen! Niet vergeten