Het is sterker dan mezelf maar ieder jaar op deze dag wil ik mijn vader vernoemen. Het zou zijn verjaardag zijn en dat kan ik niet vergeten. Als een stofje van 107 jaar oud zweeft hij rond in het heelal, en kan ondertussen alles vatten wat voor de aardmensen nog verborgen kennis is. Ondertussen ben ik wel al sinds 1979 'halve' wees en sinds 2012 'volle' wees. Ouderloos verder door het leven gaan is soms lastig want af en toe wil ik nog wel eens naar mijn ouderlijke thuis gaan, maar nu moet ik dat het 'kerkhof' noemen. Enfin, ik wil niet zwaarwichtig doen maar af en toe denk ik toch eens aan mijn ouders en voorouders. Maar ik wil vooruitblikken in het leven en vandaag is dat naar étappe nr 2 in de Tour. Wat was me dat een mooie en unieke uitslag in Bilbao, gisteren. Een tweeling, beiden renners, verschillende ploegen en nrs 1 en 2. De jongste, 5 min later geboren, won de broederstrijd. Ik kijk al uit naar de sportkrant van morgen met commentaar van Wout en Mathieu waarom de gele trui aan hun neus voorbij ging. Vandaag zal er weer moeten gestreden worden en hopelijk zonder valpartijen want 2 malchards hebben de wedstijd al moeten verlaten met, gelukkig, wat schaafwonden en kleine breukjes vanuit wieleroogpunt bekeken.
Deze morgen hoorde ik een moeder op de radio haar beklag doen over de kinderopvang tijdens de vakantie. Precies of zoiets nog nooit bestaan heeft en alleen maar in deze tijd voorkomt dat ouders oplossingen moeten zoeken voor de 2 maanden schoolverlof of andere vakanties. Mevrouw heeft nog niet goed onderzocht hoe dat vroeger was bij de vrouwen die gingen werken en kinderen hadden. Er was geen georganiseerde kinderopvang, geen crèches. Er waren de grootouders of andere familieleden, of onthaalmoeders die bij hun eigen kroost waar ze voor thuisbleven nog 1 of 2 kindjes konden bijnemen of het was gewoon zelf thuisblijven en voor je eigen kinderen zorgen. Het was je 'werk' opzeggen in de hoop later weer terug aangenomen te worden op de arbeidsmarkt en als dat niet lukte een herscholing doen voor een ander diploma of werk. Er was geen sprake van vergoeding of werkloosheidsuitkering omdat je zelf opgestapt was. Het is nu nog altijd geen rozengeur en maneschijn als je werk en gezin wil combineren maar dat was het vroeger evenmin en daar moesten we bij de radio niet over gaan zeuren.
Het is gezond Belgisch zomerweer, niet te warm of te koud, niet te nat of te droog. Ik ben dan maar de weerspreuk indachtig: wil het in juli niet heten, zal men in augustus zweten. Bon, nu nog een beetje buiten vertoeven want deze namiddag is er terug koers. Tot morgen
Wat zou ik erom malen dat het miezert, maar 17°C is met een westenwind van 50km/u erbij? Niet, het is vandaag immers de start van La Grande Boucle, oftewel Den Tour begint vandaag! Een sportevenement dat zijn weerga niet kent en de 1e maal verreden werd in 1903. Toen werd dat huzarenstukje gewonnen door Maurice Garin (1871-1957). En 100 jaar geleden won Henri Pélissier (1889-1935) met bijnamen als 'Fil de fer' en Henri de Groote. Hij was een fenomeen, een supercrack. Hij wilde alleen maar winnen nooit verliezen en daarvoor waren voor hem alle middelen geoorloofd, hij was een volbloed driftkop in de koers en daarbuiten. Hij werd doodgeschoten door zijn 2e echtgenote. Natuurlijk rijden er nu ook echte fenomenen mee in deze uithoudingswedstrijd, maar niet de beunhazen zoals weleer zonder voorbereiding of kennis van zaken. Le Grand Départ, dit keer in Bilbao, Spanje, is de start van de vakantie, zolang ik me herinner. Vroeger volgde ik de koers met de verslaggeving op de radio met Marc Stassijns(1939-2017) en Jan Wouters (1939-2010) en het gazetje dat vliegensvlug gedrukt werd en verkocht op alle hoeken van de straat. Nu is het 3 weken luisteren naar Renaat en José, kijken naar de prachtige beelden die de Franse televisie mij voorschoteld van hun land, de kleurrijke ventjes zien voorbijflitsen in hun strijd om de beste te zijn en 's avonds kijken naar 'Vive le Vélo' met Carl. In de tourgids van mijn krant, heb ik gekeken naar de belangrijkste étappes die ik niet wil missen en die dagen met stip aangeduid in mijn agenda. Geen telefoons, geen bezoek, geen afspraakjes op die belangrijke koersdagen. En vandaag beginnen ze er ook al rond de middag aan. Vandaar dat ik zo vroeg als mogelijk mijn blog schrijf om op tijd paraat te zijn om voor de beeldbuis plaats te nemen, om geen gebenedijd woord van de twee reporters te missen. Hopelijk ben ik dikwijls 'flabbergasted' door de sterkte van onze Belgische koereurs en brengen ze eens alle kleuren van de truien naar ons land. Dat is toch wel al heel lang geleden dat een 'gele jersey' naar België kwam. Enfin, de vakantie begint vandaag en het is zoals jullie kunnen lezen, een staycation met weinig beweging.Tot morgen
Het 'nieuwe' jaar is al een half jaar verder en ik stel vast dat ik op 'tijd' nooit 'vat' zal krijgen. De uren vliegen voorbij, daarmee ook de dagen, maanden en jaren zoals onlangs bleek dat ik hier op onze globe al 75 jaar ronddool, tot mijn eigen verbazing. Het leuke is dat velen me nog altijd 'Marleentje' noemen, een klein vrouwke, dat ik door de jaren heen ook terug letterlijk aan het worden ben. Wat niet letterlijk te nemen is, wel figuurlijk, de uitspraak van Hans Söhnker (1903-1981): "Het is de droom van elke vrouw om te licht bevonden worden". Maar op het einde van dit eerste semester is er ook de uitdeling van de rapporten met de resultaten van de examens van de schoolgaande jeugd. Hopelijk worden er in mijn familie niet té veel traantjes geplengd omwille van slechte uitslagen. Spijt komt altijd na de zonde, zegt men. Ik zal het de eerstkomende uren wel horen of er in alle gezinnen blijdschap is en er aan een vrolijke vakantie kan begonnen worden. Gelukkig doen de meesten van mijn nazaten, evenals ik, aan 'staycation'. Dat is gemakkelijk, geen valiezen pakken, geen files, geen reserveringen, kortom enkele rustige weken in eigen huis of een dichtbij vakantie. In Zaventem verwachten ze méér dan 220.000 vakantiegangers dit weekend, vertrekkers en terugkomers. Ik wil daar nooit meer tussen staan, niet voor ergens anders de zon te zien, de warmte te vinden of een zevende wereldwonder te aanschouwen. De specialekes van deze wereld krijgen ik waarschijnlijk toch niet te zien zoals dit tiende wereldwonder: een handtas, met de letters LV ineengestrengeld, van 0,7 mm groot dat voor 58.000€ verkocht werd op een veiling. Dat zal veilig opgeborgen worden in een kluis. Om een idee te hebben van de grootte, het kan door een oog van een naald gestoken worden zoals een draad. Waarom iemand dergelijk bedrag veil heeft voor een item dat moeilijk met het blote oog te aanschouwen is, blijft me een raadsel. Natuurlijk zo'n kleinood met alle herkenbare details maken, is een secuur werk en is een getuige van een enorme goede blik en ogen maar ook van vakmanschap. Misschien zou ik zo'n speldekop nog overwegen aan te kopen, ten eerste als ik dat geld bezat en ten tweede van ander luxemerk zou zijn dan 'Louis Vuitton'. Ik vind hun collectie van valiezen en sacochen niet mooi. Voila, dat was de kennis die ik vandaag opstak door de krant te lezen. Het zijn andere woorden vandaag maar de inhoud is nog dezelfde als de lyrics van "Wat heb je vandaag op school geleerd" uit 1969 van 'De Elegasten'. dat gaat over Brussel, België, schulden, flikken, atoomcentales, fabrieken en werknemers. Het is een lied over onze 'welvaartstaat' en na zovele jaren nog altijd actueel. Tot morgen
Waar is de zomer? Dat is de vraag die ik mezelf stel als ik buitenkom. Met 20°C is het echt niet koud te noemen maar de noordwestenwind maakt alles toch een beetje frisser dan je zou verwachten bij dat cijfer. Natuurlijk ontbreekt de zon om alles wat meer op te warmen. Een druppeltje regen is er nog niet gevallen en met die uitdrogende wind moet ik 's avonds toch met water rondgaan naar de bloempotten. Maar ik heb me gisteren toch enig 'comfortfood' meegebracht: lekkere ijsjes en nog de laatste Belgische aardbeien. De dag zal ik sowieso al smikkelend en smakkend doorkomen binnenshuis, buiten zitten is geen optie vandaag. En wat voor nieuws brengt de krant vandaag? Het grote drama bij Open VLD, die hun voorzitter zo maar zien opkrassen zonder aanleiding. Het njet van Margriet Hermans (69j) om Conner bij te staan om het voor de senioren op te nemen. Na haar gejammer dat de gepensioneerden niet vertegenwoordigd zijn, haar spijt die ze uitte enige weken geleden dat ze enkele jaren geleden in de politiek op non-actief werd gezet, zegt ze nu tegen de voorzitter van 'Vooruit', njet. Ze is blijkbaar er nog niet uit hoe haar houding in haar leeftijdscategorie moet zijn nu ze geen vast platform meer heeft om haar ideeën 'werken en ouderen' te ventileren. Celien zal haar daarbij niet helpen, die is vooral bekommerd, hoe ze zelf in the picture kan komen. Ze kan misschien eens raad vragen aan Jo Vally (65j), die in de gemeentepolitiek stapt en op de affiches komt met een mooie gephotoshopte foto. Wat is er nog aan nieuws te rapen in de krant? De restanten van duikbootje 'Titan' zijn uit de oceaan gelift, met meer dan waarschijnlijk nog stoffelijke resten aan boord. Voor de nabestaanden in ieder geval een gelegenheid om waardig afscheid te nemen van de geliefden en niet altijd te moeten denken aan het zeemansgraf dat de avonturiers ongewild kregen. Wat maakte me blij in de wereld van kommer en kwel? Als dochter en kleindochter van duivenmelkers verheugd het me altijd positief nieuws over deze Belgische vogels. De titel "als internet uitvalt, zijn er nog de Belgische duiven" trok onmiddellijk mijn aandacht. De politie van Odisha (India) heeft een nieuw communicatienetwerk in gebruik genomen. Meer dan 100 Belgische duiven werden en worden opgeleid om de flinterdunne papiertjes met boodschappen beschreven, in kokertjes gestoken en aan de poot bevestigt, te vliegen van de ene commandopost naar de andere. Dat is wel belangrijk omdat het internet en ander communicatie dikwijls door de cyclonen wegvallen. De beestjes worden opgeleid om van A→ B→ A op dezelfde manier als hier de wedstrijdduiven. De Belgische duiven zijn daarvoor zeer geschikt omdat ze zeer snel zijn, lange afstanden kunnen afleggen en wel 20 jaar oud worden. Een investering en opleiding van de 'Police Pigeon Service' die loont. Sinds 1930 kent iedere duivenliehebber wel het magazine: Duifke Lacht. Een internationaal duivenmagazine in verschillende talen met het 'Descheemaecker Pigeon Center' als verantwoordelijke uitgever.Tot morgen
Ik ga mijn blog eens "ineenflansen". Dat is een ander woord en klinkt mooier dan het Vlaamse woord van de dag 'ineendraaien'. Uiteindelijk komt het hierop neer, dat ik snel, spontaan en gëimproviseerd een tekst ga schrijven. Zelfs de vervoeging van dat woord moest ik eens bekijken. Nu, tegenwoordige tijd, 'ik zal mijn blog eens ineenflansen' en binnen afzienbare tijd in de toekomst 'ik zal mijn blog ineengeflanst hebben'. Soms hebben we echt schone woorden. Maar het compromis waar ik het over wil hebben vandaag is een zware keuze die ik moet maken op voedselgebied. Sinds enkele weken volg ik, op mijn manier weliswaar, het intermittent fasting dieet. Als ik dat ernstig zou willen doen om echt te vermageren zou ik een regime van 16u vasten en 8u eten moeten handhaven. Zoals jullie wel kunnen veronderstellen is dat echt een beetje te veel van het goede gevraagd. Mijn aanpassing is, ontbijt beginnen om 9u (boke met chocolade) en laatste maaltijd tussen 18-19u, met in de namiddag een koekske of een andere zoetigheid als lekkernij. Voor mijn doen is dat een zware beperking van eten maar ik moest echt een beetje op mijn voedingsgewoontes beginnen letten. Ondanks de hitte en het warme weer heb ik me redelijk kunnen inhouden om ijsjes op de dijk te gaan verorberen. Ik had mezelf al opgelegd geen ijskreem meer mee te brengen van het grootwarenhuis. Ik moet de verleiding niet in huis halen, nietwaar? Dus als ik echt zin in een ijsje heb, hoorntje, galet, potje, moet ik eerst stappen. Dat werkt heel goed voor mij. Maar nu heb ik de reklamefolder van mijn favoriet grootwarenhuis binnen gekregen en wat ziet mijn lodderig oog daar staan? De Mars-ijsjes in 'afslag'! Ik ben daar verzot op, kan er niet aan weerstaan als ik ze in huis haal. Dat gebeurt soms sporadisch als er eens bezoek komt omdat ik niet de enige ben die de koude snack, goddelijk lekkers vind. Bovendien en misschien gelukkig verkopen ze dat niet in de cremeriën!. Straks ga ik fourageren en breng ongetwijfeld die lekkenijen mee, er is toch niemand die tegen mij zegt 'dat mag niet'. Mijn zoet-compromis is dus, dat ik geen chocolade bij mijn bokes ga eten en het 's morgens zal doen met droog brood en koffie als ik in de namiddag zinnens ben die koude chocolade-caramel te eten. Is dat niet flink van mij? Of mijn discipline groot genoeg zal zijn valt natuurlijk de volgende dagen af te wachten. Deze morgen heb ik uit voorzorg al geen chocolade bij de boterham gegeten. Ik ga me klaarmaken om boodschappen te doen. Keuze té over, waar ik moet binnenstappen. Op wandelafstand van elkaar zijn er Colruyt, Lidl, Aldi, Bon'App, Groothandel in diepvriesproducten en vanaf vandaag ook nog Jumbo. Keuze te over en eten genoeg en allemaal aan de voordeligste prijzen. Tot morgen
"Maak je niet druk over de vergissingen die je aan het schrijven bent. De biografen verklaaren al die vergissingen wel". Aldus een uitspraak van de Amerikaanse schrijver Henry Miller (1891-1980). Die kritiek van vele vergissingen is hem ook te beurt gevallen na de publicatie van zijn roman "Kreeftskeerkring/ Tropic of Cancer", in 1934. Een boek met licht erotische inslag en kritiek op de morele en culturele waarden in die tijd. Zijn werk wordt beschouwd als de aanzet tot de seksuele revolutie. Ik ga natuurlijk niet schrijven over de seksuele revolutie, dat komt misschien later nog eens aan bod, het is meer de zin 'vergissen is menselijk' die me aantrok om dat citaat neer te schrijven. Ik ben al blij dat ik kan schrijven en dat er vergissingen in mijn tekst sluipen is een evidentie want ik kan niet alles weten, spijtig genoeg. Vergissingen gebeuren er ook al eens, als ik iets moet 'downloaden'. Gelukkig kwam mijnen jongsten, ook al 44 jaar ondertussen, langs om me uit de penarie te helpen met mijn briefwisseling. Ik verafgood de pc, als alles op wieletjes loopt en als die doet wat ik vraag of wens. Maar eens die protesteert en bv mails van een ander account niet meer toont, ben ik in serieuze paniek. Om een of andere reden kon ik niet meer aan mijn toegestuurde taaloefeningen geraken. Eigenaardig genoeg komen die wel nog toe op mijn gsm maar niet meer op pc dat toch veel handiger is in gebruik. Dus met 'a little help from my friend' is alles weer in orde gekomen. En zo ben ik weeral een gelukkig mens die op deze 'Dag van de Zonnebril' kan genieten van de zon en de wolken die voorbijschuiven. Een zonnebril is hier aan zee een onontbeerlijk product. De zon, zelfs met veel wolken die voorbijschuiven, reflecteert op het water en zorgt voor een sterkere en intensere lichtinval dan elders in het land. Brilleke altijd opzetten als ik buiten kom, dat is de boodschap. Dat heeft natuurlijk geen zicht als ik zonder bril verschijn, 2 witte cirkels rond mijn ogen!. Niet aan te doen want de ogen moeten beschermd worden. Dat zijn kostbare onderdelen van een mensenlichaam. Tot morgen
Vorig jaar werden de dames die zich na hun actieve carrière kwamen vestigen aan de kust, minzaam de 'coastal granny's' genoemd. Die werden in de zusterkrant van mijn krant omschreven als na-apers van Diane Keaton, in ieder geval qua kledij, want dear Diane heeft geen kinderen noch kleinkinderen. Het zijn dan de beige of witte kleuren voor de schoenen, handtassen, shorts, broeken, pull's, blouses, wel met fleurige hoeden genre Engelse landladies, die de inwijkelingen dragen. Allemaal héél mooi en stijlvol voor vrouwen die geen speelse hond in hun omgeving hebben of op hun achterste in het zand moeten zitten om met het kleine grut zandkastelen te bouwen. Nee men bedoelt hier de aangespoelden mee, die graag flaneren en in bekende brasseriën een koffieke met gourmandise nuttigen. Ik was eigenlijk niet van plan over de granny's te schrijven, maar soms wijk ik nogal eens af van hetgeen ik van plan was te schrijven. Maar ik vind dat ze me best 'coastal granny' mogen noemen, al is dan bij mij 'blauw' de favouriete kleur. Daarbij, alles en iedereen moet tegenwoordig toch een Engels tintje krijgen en het klinkt wat jonger dan bobonne of grand-mère. En als ik nu buitenkom, wel met zonnehoed en zonnebril, komt de gezonde zeelucht zo maar in mijn neusgaten gewaaid. Niet alleen is er de westenwind die het overneemt van de zuid-oosten wind, maar door die veranderde windrichting zijn meteen de hitte temperaturen ook verdwenen. Gisteren 30°C nu amper 18°C. Dat verschil is echt wel te voelen maar voelt tegelijkertijd aangenamer aan. De wind neem ik er als gewoonte maar bij, dan voel ik dat ik aan zee woon en ben daar blij om. Ik kan met die temperatuurval dus gerust stellen dat het vandaag niet voor niets 'Internationale Dag van de Afkoeling/ World Refrigeration Day' is. Die werd ingesteld om de mensen er attent op te maken, van het belang om de voeding in koude temperaturen te bewaren.
Zoals gewoonlijk is Van Dale mee met zijn tijd. Het woord dat ze geschapen hebben, is een gevolg van de actualiteit die de wereld in beroering bracht: dompelduikboot. Een kleine duikboot die vanop een platform van een schip in het water wordt gelaten en daarna op eigen kracht het diepe zeegat verkent of ten onder gaat, zoals de Titan. De verzekeringen zullen er een dikke vette kluif aan hebben om het kluwen van allen die ermee betrokken, zijn te ontwarren. Verder las ik in de krant over de raadgevingen die de toerist best in acht neemt om geen aanvaring te krijgen met de verschillende politie-instanties over Europa verspreidt. Welke obstakels moet je in acht nemen als je de grenzen passeert, die er zogenaamd niet meer zijn in de Schengenzone. De plaatselijke politie wil wel geld zien van de reizigers als ze alcohol gebruikt hebben en hun vehikel besturen, extra geld voor op hun wegen te rijden, niet met bloot bovenlijf de auto besturen, een fluo hesje bij de hand hebben. Ik ben liever thuistoerist. Tot morgen
