Ik hoop maar dat de H. Geest over mij moge neerdalen zodat ik een tekst kan schrijven, verstaanbaar voor alle Vlaams- en Nederlands sprekende bewoners van de aarde. Dat moet binnenshuis gebeuren want door het onweerachtige weer was ik verplicht mijn vensters te sluiten. En de geest, onder de vorm van een wind, gaat toch dwars door alles heen, zoals Ingeborg zo mooi kon zingen? Dat gebeurde bij de apostelen op deze dag, meer dan 2 eeuwen geleden, ook binnen : door de vurige tongen werden ze verstaanbaar voor iedereen. Elkaar en mekaar, altijd en overal verstaan is een reden voor te feesten en te vieren en dat gebeurt uitgebreid in Antwerpen op de Sinksenfoor. Maar gisteren kwam er een einde aan elkaar vinden via de muziek in een alom gerespecteerde wedstrijd. De laatste kandidaten hadden een erg verschillend niveau van spelen. Dat was zelfs voor een leek als ik, klaar en duidelijk. Een Zuid-Koreaanse van 26 jaar, Sul Yoon, die na het verplichte werk nog eens Dvoràk speelde. Op een vrij jong instrument, amper 100 jaar oud, was ze echt niet imponerend. Ik heb tijdens haar spel dikwijls gedacht, "maar meiske, ge moet nie bleiten". Dat was haar gezichtsuitdrukking oftewel het schreeuwen stond haar nader dan het lachen bij het spelen van de klassieke werken. Na het concerto viel ze uitgeput in de armen van de fantastische dirigent Stéphane Denève, die haar handig richting uitgang loodste . Vervolgens kwam er het Chinese broekventje op het toneel, 20 jaar is Yibai Chen. Met een prachtige uitvoering van "5 bladen" en een echt fantastische Shostakovitch. Na een week luisteren leer je het verschil wel kennen tussen een getalenteerde cellist en een super natuurtalent. Tussen de bedrijven door naar de commentaar geluisterd van 2 betweters-kenners. Pieter Wispelwey, een cellist, die zelden iets goeds vond en Dirk Brossé, die zich afvroeg waarom hij nog niet was aangesproken om het verplichte werk te componeren. Allebei een beetje 'vol' van zichzelf, een zelfvoldaanheid als het ware. En in die zin zag ik 'François Glorieux' voor mijn ogen verschijnen. Die vond ook dat hij op Belgische bodem een miskend genie is/was. Het bleiterke werd dus door de 2 deskundige heren, zonder consideratie, vakkundig afgemaakt. En de winnares was de celliste 'dressed voor succes' bij haar optreden op 02/06, de Zuid-Koreaanse, 24 jarige Hayoun Choi, met de verbazende uitvoering van het werk van Lutoslawski. Nummer twee werd het jonge gastje van zaterdagavond, de 20jarige Ybai Chen. Hij speelde net als de nr 3 op het concours, de 27 jarige Est Marcel Johannes Kits, Shostakovitch. Meteen het einde van deze prachtige muziekweek. Volgend jaar: veel noten op de zang. Nu nog leren hoe ik een 'hacek' op de 'r' kan krijgen. Tot morgen
Juniregen is Gods zegen, komt de zon erbij dan maakt het boer en stadslui blij!. En deze nacht zijn er heel wat plensbuien geweest. 'Stormschade Vlaanderen' verwittigt mij dat het komende nacht ook zo zal zijn. Ik ben gewaarschuwd voor onweerachtig weer. Het zal me hopelijk niet deren, tenslotte heb ik een nieuw dak dat me moet beschermen voor alle calamiteiten. Terwijl ik dan het onweer afwacht kan ik luisteren naar de laatste 2 finalisten en het resultaat horen van het concours. Maar gisteren waren er terug 2 competitors die hun opwachting maakten om te spelen alsof hun leven ervan af hing. De Zuid-Koreaan Woochan Jeong, 23 lentes, speelde nog eens Prokofiev. De 24 jarige Zwitser Samuel Niederhauser hield het wat korter door Shostakovitch te herhalen. Er was de vaststelling dat, zowel bij deze twee concurrenten net zoals bij de vorige, hun handen en meer bepaald ook hun vingers, klein te noemen zijn. Dat is iets dat ik niet had verwacht bij mensen die dagdagelijks hun handen gebruiken en er zware oefeningen mee uitvoeren. Met een half oor heb ik geluisterd naar de mededingers en met de andere helft eens goed geluisterd naar het orkest, het Brussels Philharmonic. Het concours is voor hen evenzeer een opgave en wel om er voor te zorgen dat de finalisten op de best mogelijke manier begeleid worden. Het opgelegde werk "5 Albumblätter" van Jörg Widmann, hebben ze talloze keren moeten spelen. Zelfs vóór de aanvang van het concours om er een zogenaamde karaoke-versie van te maken. Het orkest speelt het volledige werk met een ghost-cellist (zijn interpretatie verdwijnt van de cd), om de kandidaten te helpen bij hun oefenstonden van de '5 bladen'. Dat heb ik dan ook weer geleerd. De dirigent had gisterenavond zijn wilde manen in bedwang gekregen door een beetje veel 'Brylcreem' ( een haarpommade voor mannen sinds 1928) in de eerste 5 cm van zijn gekrulde haardos te smeren. Ik dacht eerst dat hij een diadeempje in zijn haar had gedaan, niet dus. Zijn haardos doet me aan Beethoven denken en aan veel andere dirigenten die graag een kapsel hebben dat al de muzikale bewegingen volgt. Verder was er de vaststelling dat zijn armen in geen geval moe mogen worden om de juiste instructies aan zijn muzikanten door te geven. Niet alleen de nota's die de componist op het muziekblad noteerde maar zeker de wensen van de cellist voor bepaalde passages van het concerto. Het Brussels Philharmonic is een middengroot orkest dwz dat alle instrumenten vertegenwoordigd zijn en een massa volk op het podium staat en zit. Wat viel me op? De 4 slagwerkers die om het kwartier eens een slag mogen uitvoeren, die ik dan om de beste wil van de wereld nog niet hoorde. Enfin, toch zijn het onmisbare medewerkers in een orkest. Hierboven heb ik geen 'sufkokerij' neergeschreven. Dat is het nieuwste woord van 'onzen dikke' en betekent zoveel als, 'kletspraat die maar doorgaat en nergens toe leidt'. Hopelijk is mijn blog geen prikkelarme omgeving anders zou je nog 'omgevingsverveling' kunnen krijgen. Tot morgen
Op n'en ik en ne gij werd ik omringd door aanvalslustige kauwen. Er is een jong vogeltje in de tuin beland en dat heeft niet genoeg kracht om over de haag te vliegen. Het blijft daar maar stilletjes zitten, verscholen onder een struik. Van het moment dat de hond of ik mijn neus durf buiten te steken komen op commando van een chef, een horde vogels aangevlogen. Daarjuist zette ik waarschijnlijk een stap richting 'jong' en werd aangevallen door een groot zwart beest. Het zal uitkijken zijn om me in de tuin te wagen en heelhuids terug binnen te komen. De hond heeft gelukkig zijn 10 km al gestapt met de buurvrouw, die ligt voor de rest van de dag met zijn poten omhoog. Het balspelletje is uitgesteld tot morgen en hopelijk is de vogel dan gaan vliegen. Natuurlijk heb ik gisteren ook gekeken naar de start van de festiviteiten rondom het zeventig-jarige bewind van de 96 jarige vorstin. Het is dan ook geen alledaags feit dat iemand een job méér dan 70 jaar doet en nooit het vooruitzicht krijgt op een pensioen. Maar gisteren had ik compassie met de 3 'heirs to the trone'. Medelijden had ik met dat kleine ventje dat zoals een grote meneer werd uitgedost in een piekfijn kostuumke. Al voorbereid, en dat sprak ook uit zijn houding, op een grootse toekomst. Een leven zoals dat van zijn opa en vader: wachten, hopen en nietsdoen. En gisterenavond was er de 4e dag van het fameuze en wereldberoemde concours. Ditmaal met een Canadees en een Oekraïner. Ik moet nog eventjes zoeken hoe ik de 'hacek' op de 'r' kan krijgen van componist Antonin Dvoràk, maar dat was de muziek die de 25 jarige Bryan Cheng voor de goegemeente speelde. En wat had ons showmanneke aan voor zijn optreden? Een blauw damasten veston met zwarte revers, een næud papillon en prachtige blauwe sokken met wit dessin. Het prentje was compleet. Ook de gezichtsuitdrukkingen gingen over van blij, gelukkig, triest, boos, woedend en uiteindelijk vrolijk dat alles goed gelukt was. Ben ik nogal cru in de beschrijvingen van de muzikant? Ja, omdat dàt het enige is dat ik echt kan zien en beoordelen. Het muzikale aspect hoor ik van de deskundigen en lees ik in de kranten. Ik schaar me dus sowieso achter het commentaar van de genodigden van Katelijne en het verdict van de jury op zaterdagavond. Mijn ongeoefend oor heeft geen valse noot vastgesteld van deze deelnemer, die in 2017 de eerste ronde niet had overleefd en nu een herkansing krijgt. De 29 jarige Oleskiy Shadrin, zit op het randje van de toelaatbare leeftijd voor deze wedstrijd. Misschien had men een beetje consederatie met deze man die echt wel moeite heeft moeten doen om hier in België te geraken. Hij bracht het zeer lange stuk, "Sinfonia Concertante" van Sergey Prokofiev (1891-1953). Zeer weinig emotie van deze Oekraïner, die wellicht voor een deel met zijn gedachten bij geliefden in zijn thuisland zat. Tot morgen
Here we go again, verslag 3e dag van de recitals in de 'Henry Le Boeuf' zaal in Bozar in Brussel. Weeral een bewogen avond. Nog een lilliputter die the stage opkwam met dat indrukwekkende strijkinstrument, Oostenrijker Jeremias Fliedl, 23j. Bij het opgelegde werk heb ik al eens tijd om alles wat meer te bekijken, zoals houding, uitzicht enz. van de solist. In ieder geval had hij zijn lang haar strak naar achter gekamd, het zogenaamde louvrekapsel en in een keurig dotje gedraaid. Deze muzikant had een ongeloofelijke mimiek waar ik met verbazing naar keek. Of zijn gezichtsoefeningen het juiste verhaal vertelden of van de pijn van het spelen een uitdrukking was, weet ik niet. Verder vielen me de handen op. De vingers moeten in perfecte conditie zijn evenals de polsen, de armen en alles wat nodig is om die feilloos te doen werken. Zoals bij de meesten was er ook bij hem, na het opgelegde werk een 'oef, oef, oef, wir haben es geschafft' te zien en te horen. 1-2-3-4-5 zegde de dirigent en vertrokken was de cellist om de compositie van Robert Schumann, zijn vrij gekozen uit te voeren concert, te spelen. Wat anders viel er te horen bij de Koreaanse Hayoung Choi, 24 jaar. Dat frêle poppemieke speelde in een 'dress for succes' (een gouden lamé kleed), een concert van een, voor mij onbekende componist, Witold Lutoslawski (1913-1994). Zéér imponerend, omdat het ook nog eens met groot orkest, alle instrumenten, werd uitgevoerd. Ze etaleerde alle mogelijkheden waartoe de cello, als instrument, in staat was. Men noemde haar een virtuoze en wellicht is dat zo, maar dat "Concerto" van de Pool, moet ik niet meer horen. En zo gaan we naar dag vier al deze avond. Gelukkig is er de mogelijkheid om, al de programma's die ik, omwille van muziek moet missen, op te nemen. Dat is een reserve die ik kan gebruiken bij slecht weer of een avond van 'niets' op teevee. Veel meer heb ik op deze kuisdag niet te melden. Tot morgen
Juni, een maand die alle beloftes van de zomer in zich draagt. En vandaag begint ze alvast met goede voornemens, een zomerzon krijg ik in ieder geval. Ik heb veel verslavingen en de Koningin Elisabeth wedstrijd is er één van. Tot laat in de avond, tot de laatste noot en het laatste woord van de dag, gespeeld en gezegd zijn, volg ik dit concours. Niet alleen luister en kijk ik naar de cellisten en het orkest, maar ik heb nood aan alle gesprekken die er rond zo'n wedstrijd gegeven worden. Voor mij zijn alle solisten al geniën, die stuk voor stuk kunnen wat ik niet kan, een partituur tot leven brengen zoals ze denken dat de componist het bedoelde. Ik kan geen commentaar geven op hun muzikaal optreden, daarom moet ik luisteren naar de deskundigen terzake. Zo krijg ik stillekesaan een idee, waaraan de beste van de groep moet voldoen om de 'premier prix concours Reine Elisabeth' in de wacht te slepen. En gisteren zag ik een 'Klein Duimpje' met een gigantisch instrument het strijdtoneel betreden met naast zich een Reus in Zevenmijlslaarzen = de Belgische celliste en Franse dirigent. Ik heb genoten van Antonin Dvoràk (1841-1904) en van de Estlander, die een zucht van opluchting slaakte dat hij het opgelegde werk tot een goed einde had gebracht. Daarna was er nog een concerto van Sjostakovitsj (1906-1975) te horen. De Est vond dit voor hem een logische keuze, gezien de jarenlange verbondenheid van zijn land met de Sovjet Unie, werd deze muziek met de paplepel ingegeven. Ik vond hem een sympatiek manneke. Merkwaardig is wel dat voor deze prijskamp ze beiden beroep konden doen op gerenomeerde oude instrumenten: Stephanie Huang, 26j, bespeelde een Frederich Stradivarius-cello ( 1671-1743) en Marcel Kits, 27j, toverde de noten uit een Francesco Rugieri (1628-1698). Toch wel curieus en verbijsterend: wat houten planken, vier dikke snaren en wat paardenhaar en dat alles goed bespeeld, doen me genieten van een avondje prachtige muziek beluisteren. Vanavond weer een muziekale avond en laat in bed. Mijn tweede verslaving krijgt zelfs een internationale dag toegewezen. Het is vandaag Wereld Melkdag. Een glas melk drinken doe ik wel niet zo gauw maar ik ben een groot gebruiker van vaste kazen, kwark, platte kaas, alle soorten yoghurt en puddingskes allerhande. En de slogan blijft nog altijd: melk is goed voor elk. Tot morgen
Een blaadje hier, een blaadje daar, een blaadje overal in mijn huis. Samen met een pen ligt dat klaar om mijn lunineuze invallen te noteren, waar ik me ook in mijn huis bevind. De laatste uren is er geen superieure inval geweest en dus hou ik me bij de realiteit en het wedervaren van de wereld de laatste 24u. Niks spectaculairs te melden op de globe, buiten het algemene gekende geweld. Ik doe dan maar verslag van mijn avondprogramma van gisteren, dat vandaag, morgen, overmorgen en zaterdag hetzelfde zal zijn met andere uitvoerders: de Koningin Elisabethwedstrijd voor cello, bekijken en beluisteren. Gisteren waren de eerste twee van de 12 finalisten aan de beurt. Het was ook uitkijken naar de nieuwe compositie als uitdaging voor de cellisten. Ik vond "5 Albumblätter" van Jörg Wildmann een best aangenaam muziekstuk om te horen. Een bont gezelschap zal proberen telkens de andere te overtroeven in de uitvoering van dit werk en zijn zelf gekozen klassiek muziek. En dit om zijn virtuositeit en muzikaliteit aan te tonen. Er spelen 4 Koreanen, een Serviër, een Canadees, een Est, een Oostenrijker, een Zwitser, een Chinees, een Oekraïner en natuurlijk onze Belgische deelneemster die vanavond de spits afbijt. Gisteren was de aftrap voor een Koreaan, Taeguk Mun, van 28 jaar. Daarna kwam de 20 jarige Serviër, Petar Pejcic aan de beurt. Die deed me door zijn houding en voorstelling, direct denken aan Pierre Volondat die in 1983 het pianoconcours won. Evenals zijn voorganger-finalist en winnaar, is deze muzikant overtuigd van zijn eigen kunnen en is afgezakt naar Brussel om te winnen. Als vurige Serviër speelde hij muziek van Sjostakovitj (1906-1975), volgens hem een nationale held. En omdat het als afsluiter van de avond nogal sombere muziek was heb ik nog even naar "Allo Allo" gekeken, altijd goed voor een lach bij de hilarische toestanden van het Franse Verzet in W.O.II. En een smile heb ik nodig want, aldus Charles Gordy, "een glimlach is een goedkope manier om er beter uit te zien".
Zo is de laatste dag van mei weer begonnen en die heeft een massa weerspreuken gekregen. Omwille van de Heilige Petronilla van Rome. Hier volgt een kleine verzameling en voor elk wat wils: 1) Is het klaar met Petronel, dan meet men vlas met een el. 2) Is Sinte Petronil doorweekt, de druiven zijn voor niks gekweekt. 3) Als het met Petronilla regent, wordt je met weinig koren gezegend. 4) Als Petronilla's hemd drijfnat wordt overdag, dan zijn 6 weken bestemd waarin het drogen mag. 5) Als Petronella regen heeft gehad, dan blijft haar kloffie veertig dagen nat. Dat waren de resultaten van de jarenlange observaties van onze voorouders om aan weervoorspellingen te kunnen doen. Volgens weerman Frank, zijn ze door de veranderende klimatologische omstandigheden, van nul en generlei waarde meer. Maar volgens mij zijn ze niet slechter en dikwijls beter, dan al die uitspraken van die universitaire meteorologen. Tot morgen
Een schoonheid mag men het 'Ros Beiaard' wel noemen. Een reuzenpaard dat de Deiremonneneiren weer begeesteerde na 12 jaar afwezigheid in de straten van de stad. Want het mag de stadsmuren niet verlaten, en zo geschiedde ook gisteren en al de vorige eeuwen. Dank zij de hedendaagse technologiën kon ik afstemmen op TV Oost en zo live vanuit mijn zetel gans het spektakel volgen. Ik zag wel 4 afgepeigerde heemskinderen op dat paard zitten en ik denk dat die jongens vandaag niet meer kunnen bougeren en de volgende dagen nog moeite met stappen zullen hebben. Die lichaamlijke klachten zullen ze er wel bijnemen, want ze hebben eeuwige roem verworven door 8u in een onnatuurlijke houding het paard de juiste richting aan te wijzen. Het blijft een emotionele bedoening waar vele tranen geplensd werden bij het zien van dit paard. En zoals 'de knaptanders'of 'de kopvleesfretters' of 'de scheepstrekkers' of 'de makeleters' of 'de polidoorkes' (bijnamen voor de inwoners van die Scheldestad) zeggen: ons peird is eeuwig, de mens niet. Dat was de schoonheid van gisteren en in 2030 terug te bewonderen. Maar ook vandaag zijn er herinneringen aan, geen heroïsche daden, maar aan bijzondere kunstwerken van grootmeesters op vele vlakken. Zoals de schilderijen van Pieter Paul Rubens (1577-1640). Of de boeken, teksten, citaten van de schrijver, essayist, filosoof Voltaire (1694-1778). Maar ook de kleinoden die meester goudsmid en juweelontwerper Peter Carl Fabergé (1846-1920) ontwierp voor de groten der aarde. Vooral zijn prachtige eieren die hij ontwierp en maakte voor de tsaristische familie. Meer dan 69 ovalen porseleinen eieren, met juwelen bezet, in goud en platina vervatte sierlijke houders, zijn door de smid/juwelier en zijn medewerkers gecreëerd. Op bestelling van de tsaren, dienende als cadeaukes voor hun tsarina's of als relatiegeschenk voor een andere koning of keizer. Er zouden nog 57 van die uitzonderlijke kleine kunstwerkjes bestaan. Ze zijn nog altijd in trek bij kapitaalkrachtige mensen, als er eentje van eigenaar kan/wil/moet veranderen.The Queen zal vast niet rap haar 5 kostbare eitjes verkopen. Sarah, de achterkleindochter van Carl, doet de naam 'Fabergé' alle eer aan. Zij heeft een eigen juwelencollectie waaronder natuurlijk ook een 'ei'. Haar kunstwerk "Neva Egg" is permanent tentoongesteld in het City Museum in Sint Petersburg, stad waar het voor haar familie allemaal begon. Vandaag passen hier een paar citaten van Voltaire, die nog altijd een waarheid bevatten. 1) In alle oorlogen gaat het alleen om roof. 2) Laten we lezen, laten we dansen, deze 2 vormen van vertier zullen de wereld nooit kwaad doen. 3) Het paradijs op aarde is, waar ik ben. En vandaag luister ik naar Marie Fredrikson (1948-2019), die wat minder geluk had dan ik, maar in de groep Roxette zong en vele mooie liedjes naliet: Sleeping in my car.Tot morgen
