Ik reclameer niet dat er regen valt en gevallen is. De verplaaste hortensia's hadden dat nodig om zich direct thuis te voelen op hun nieuwe standplaats. Hemelwater is toch nog altijd gezonder voor plant, dier en mens dan het kalkrijke kraantjeswater. Nu komt er ook af en toe een streep zon bij, zo slecht is dat nog allemaal niet voor de maand februari. Vervelend is wel dat er door het vochtige en warme weer ook al muggen wakker geworden zijn. "februari muggendans, geeft maart een slechte kans" of "blazen de muggen in februari alarm, houd dan in maart de oven warm". Wat kan ik verder zeggen van deze morgen? Er was een gigantisch onderhoud van mijn darmen, dat mij noopte uitgebluste cola te drinken en met liefde gebruik te maken van het kleinste kamer in mijn huis en er enige tijd in te vertoeven. Gelukkig had ik cola in huis gehaald voor mijn bezoekers die dat soort drank lusten. Hun voorkeuren wisselen nogal eens, geen fristi of cecemel meer maar sprankelende drankjes. Gelukkig, anders moest ik van bij het krieken van de dag al rijst koken om mijn buik tot rust te brengen. Vandaag heb ik, ondanks dat het zondag is, toch nog wat werk in de tuin te doen. Het verhaksel van de takken van wilg of populier (ik twijfel altijd), de liguster, de taxus en van al de rest, moet ik nog verder verstooien in de tuin. Ieder jaar verdwijnen die houtsnippers als sneeuw voor de zon en ieder jaar, na de snoeipartij gebruik ik die restanten om rond bloemen en planten te leggen om de groei van het onkruid te minimaliseren en mezelf een heleboel werk te besparen. Daarna ga ik er een leesdag van maken. Die 'points de vue' liggen nog te wachten, en nog veel boeken op mijn e-reader. Tot morgen
Misschien is het raar om in putje winter te spreken van een prachtige tuin. Maar de tuinman is een paar uur, samen met zijn zonen, naarstig aan het werk geweest om daar eens grote kuis in te doen. Het was nodig om alle dode takken en planten eens weg te werken, te snoeien waar moest geknipt worden, verplant wat op een andere plaats moest komen en een paar tuintegels weer vastgelegd zodat ik zonder struikelen weer van het ene eind naar het andere kan gaan. De hond was natuurlijk niet blij dat hij bewegingsbeperking kreeg tijdens de werkzaamheden, maar hij is echt geen hulp in de tuin. Sinds de mannen weg zijn heeft hij dat al ruimschoots goed gemaakt door te crossen en te springen en nu ligt hij doodop aan mijn voeten zijn dutje te doen. De narcissen staan al meer dan 20cm boven de grond, de blauwe druifjes tonen hun groen, de krokussen piepen er ook al door en ik weet nu ook weer waar de hyacinten staan. Het is geen koud weer buiten, dus een voor een komen de voorjaarsbloeiers te voorschijn. Altijd een voorbode van de lente en kleur in het leven. Meer heb ik vandaag niet te schrijven. Ik heb nog geen nieuwsberichten gehoord, noch heb ik mijn krant gelezen. Ik ga nu een 'rustje' inbouwen, zoals mijn dierbare huisgezel het ook doet, wat plat liggen. Tot morgen
Het is zo'n weer waar ik een regenboog verwacht: zon, wolken, regen. De hemel is een mengeling van dat alles. Ik ben nochtans al veel buiten geweest en heb mijn ogen de kost gegeven om wat meer kleur dan blauw en grijs te zien. Met de hond een toertje gedaan, boodschappen en veel moeten rondrijden. Ik was vergeten dat het morgen de laatste cross is van het veldritseizoen en wel in Middelkerke. Niet getreurd, zo wat rondrijden is goed voor de auto en ook voor mij, dan passeer ik weer eens straatjes om te bekijken, die ik anders links laat liggen. Ik heb ook al wat voorraad in huis gehaald voor mijn bezoekers van volgende week. Het is krokusvakantie en dan zijn er weer velen die de zee en de oma willen zien. De kids worden allemaal wat groter en zelfstandiger en komen niet meer om zandkastelen te bouwen. Wel om wandelingen te doen, garnaalkroketten en bicky burgers te eten. Dat is een traktatie, want dergelijke maaltijden worden er thuis niet geserveerd of daar wordt niet voor buiten gegaan. Maar zo'n burger op de dijk naar binnen werken heb ik hen geleerd te appreciëren: een vettige snack op een bank buiten met zeezicht is niet te versmaden en dat is er in het binnenland niet. Alle troeven van een verblijf aan zee uitspelen. Spijtig dat de 'kermis' al gepasseerd is anders had ik hen met plezier nog eens op de mooie paardenmolen gezet, om op en neer te gaan en proberen een floche te bemachtigen. Zelfs die plastieken paarden ontsnappen niet aan het onnozel gedoe en commentaar van Dierenrechtenorganisatie en Natuurpunt. Dit keer eens niet Gaia maar de organistie PETA, People for the EthicalTreatment of Animals. Volgens de directie van deze groep zouden de plastieken kermisattracties, de dieren als vervoersmiddel normaliseren en daar is het jeugdige brein vatbaar voor. Nochtans zien onze kleuters ook wel dat ze met een op en neergaand paard van de kermis niet thuis of in Brussel zullen geraken. Het draaft maar rondjes op een plateau. Wees gerust dat die kleintjes dat wel merken. Het is spijkers op laag water zoeken en commentaar en oppositie voeren waar een normaal mens nooit aanstoot aan neemt of denkt dat we de kinderen een slecht voorbeeld stellen. Ze stellen tenandere voor om die paardjes te vervangen door vliegtuigen, auto's, brommers. Ze hebben waarschijnlijk nog nooit op een kermis geweest want op de draaimolens voor de allerkleinsten staan dergelijke vehikels ook te draaien, en op en neer te gaan zodat ze een gratis ritje te bekomen als ze de floch in hun kinderhandjes krijgen. Nochtans zou ik, als ik de geiten-wollen-sokken-madam wil spelen, veeleer dat kinderdraaimolentje wegnemen zodat onze kindjes niet meer gek zouden zijn van de vervuilende uitstootgassen uitspuwende, jets, SUV's en moto's. Voilà, ondertussen is er nog geen regenboog te bekennen. Verder is everything quiet on the western front.Tot morgen
De gevierde actrice, Lauren Bacall (1914-2014) zei ooit, "We hebben meer voedsel dan de rest van de wereld en méér diëten om te beletten dat we het opeten!". Dat citaat indachtig, ga ik vandaag geen voedsel aanschaffen. Bij dit voortdurende natte en triestig weer is het gevaar zéér groot dat ik een té veel aan comfortfood en zoetigheden zal meebrengen. De te grote verscheidenheid in de winkels tentoongesteld, doen me het water in de mond krijgen van de goesting voor alles en nog wat. Eens thuis zie ik dan dat het weeral veel te veel is dat ik meegebracht heb voor mijn eenmanshuishouden. Niet alles kan in de diepvries gestampt worden of binnen de kortste keren opgegeten worden. Ik heb al geleerd om mijn isolatietas thuis te laten en mezelf zo beletten ijsjes mee te brengen. Maar voeding op kamertemperatuur kan je zo maar meesleuren zonder beperking. Practisch zou dan zijn om naar de winkel te gaan met een beperkt bedrag aan contant geld. Maar dan is er eerst het vinden van een bancontact om liquide af te halen. Het beste is gewoon op een zonnestraaltje wachten om te foerageren en dat zal vandaag niet meer lukken. De ijskast eens leegmaken is het beste dat ik kan doen om te beletten dat ik morgen al in de 40 daagse vastenperiode zou terecht komen. Verder heb ik hier niks aan toe te voegen vandaag en omdat ik al vlijtig gewerkt en gekuist heb luister ik eens naar Ivan Heylen zijn "Wilde Boerendochter" of meer realistisch vandaag "De werkmens". Tot morgen
Het 'weer' zou beter de mensen eens een beetje volgen, en dan vooral de dames: eentonigheid uit de kledij weren. Waarom onze natuur zo verzot van die kleur 'grijs' is, versta ik niet goed. Na een douche doen we allemaal propere kledij aan, meestal in een ander kleurtje, maar dat schijnt de weersgesteldheid niet te kennen. De hemel blijft maar voor hetzelfde 'grijs' opteren, waar ik dan niet van snap of het dat van gisteren of eergisteren is, maar meestal is het wel vuile, smoezelige kledij. Spijtig, ik hou er niet van. Ander onderwerp, de wind is al gaan liggen waar ik dan wel tevreden mee ben. Natuurlijk kan ik niet anders dan over mijn leeftijdsgenoot schrijven, die de pech van zijn leven meemaakt, Charles III. Na 70 geduldige jaren wachten op de job van zijn leven, is er de ene na de andere kwaal die de kop opsteekt en die hem noopt binnen te blijven om een behandeling te ondergaan die verre van plezant is. Het ergste voor hem is natuurlijk dat zijn gezondheid hem dwingt niet van de adoratie van zijn onderdanen in volle glorie te kunnen genieten. Hij moet tweede rangsfiguren op pad sturen om van de égards en de bloemen te genieten. Het goede nieuws is natuurlijk dat het zwarte schaap van zijn gezin spoorslags huiswaarts keerde, zodat ze in elkaars armen konden vliegen. Althans, dat hoop ik. Ik wens hem het allerbeste toe, want ik zou het zelf ook niet graag meemaken. Maar vandaag was er ook een beetje bizar goed nieuws te lezen in de krant: 'Sneeuwwitje' heeft wel degelijk bestaan en is niet zó maar ontstaan in de breinen van de Gebroeders Grimm. Blijkbaar is het verhaal gebaseerd op het leven van de Hongaarse prinses Margaretha von Waldeck (1533-1554) die hofdame werd bij Maria van Hongarije, die niet in Hongarije resideerde maar in Brussel als landvoogdes van de Habsburgse Nederlanden. Waarschijnlijk kende Maria de familie von Waldeck van haar jaren dat ze koningin van Hongarije was. Evenals in de Disney-film gebaseerd, op de verhalen van Grimm, zou ze vergiftigd zijn geweest door ofwel een boze stiefmoeder waar haar vader mee hertrouwd was of op aansturen van de toenmalige paus (Paulus III of Julius III) die gekant was tegen haar voorgenomen huwelijk. De 7 dwergen zouden wijzen op de mijnbouwers (kinderen?) die in de ondergrond werkten en in té kleine en té krappe huisjes verbleven. Wat er ook van zij, na grondige studie van een Duitse historicus en verder gecontroleerd en beschreven door Kurt Deswert, is het best mogelijk dat ze in Brussel overleden is en begraven was in de crypte van het Franciscanenklooster op de Botermarkt, waar nu het Beursgebouw staat. Het is onmogelijk om nog stoffelijke overschotten van de freule te vinden, alle gevonden beenderen werden op een hoopje gegooid zonder aanwijzingen waar ze ooit gevonden werden. Maar lieve mensen, iedere keer als je "La Bourse" passeert, het ligt aan het "Beursplein", denk eens aan het prinsesje in de glazen kist. Tot morgen
En drukke voormiddag! Bezoek van mijn oude 'Leuvense maten' om samen met mij eens te lunchen. Was dat tot vorig jaar om de 14dagen, is het nu nog sporadisch dat ze eens langskomen. Allemaal wat ouder worden en ver uit elkaar wonen zorgen dat de bezoekjes niet meer zo frekwent zijn. Maar de babbels zijn beter dan aan de telefoon als je zo nog eens dicht bij elkaar zit. Ik krijg dan ook telkens een hoop 'Point de vue''s toegeschoven om mijn kennis van de adellijke bevolking van de wereld bij te schaven. Altijd nuttig om te weten wie met wie gaat trouwen of wie in welk kasteel gaat wonen.
Wauw, wauw, amai zeg!!! Iedereen weet meteen wiens woorden dat zijn. Inderdaad, het is ondertussen al 8 jaar geleden dat het fenomeen Eddy Wally ons ontviel. Edward van de Walle (1932-2016), onzen Eddy en zijn Mariette reden met een Solexke, een tweetakt motocyclette, naar de markten om hun sacochen te verkopen. Eens dat de voormalige wever genoeg centen had bijeengespaard, door zijn zangtalenten te etaleren en te zingen dat hij "Als marktkramer was geboren", was Ertvelde te klein geworden en kon hij zijn vleugels uitslaan naar andere 'geweldige' oorden. Maar ongeduldig als hij was, "sprong hij telkens uit het vliegmachien" vooraleer te landen in Shanghai, Las Vegas, Costa del Sol en Valencia. Wat hebben we een plezier beleefd aan de fratsen van deze entertainer in de verschillende humoristische programma's. Zijn grootste hit "Cherie" zong hij in alle talen want hij was een polyglot van nature, Vlaams, Frans, Engels, zelfs Chinees met "Baobei". Het was zo een man waar ik af en toe nog eens aan moet denken. En over denken en gedachten heb ik een mooi citaat gevonden. Ditmaal van Willem Loeb (1891-1950) een Nederlandse jurist: Gedachten zijn als muisjes: zij komen op de stilte af. Tot morgen
Mijn geest wilde gisterenavond niet in slaapmodus gaan! De vrienden waren onverwachts gekomen en dan komt er van alles ter sprake, eigenlijk soms de meest onverwachte onderwerpen. Ik dacht dat ik in mijn blog van 'vera icon' iets nieuws gelezen en geschreven had, blijkbaar was dat ook te vinden in de "Da Vinci Code " van Dan Brown. In ieder geval, zou ik dat boek terug moeten lezen want dat is ondertussen toch ook weeral een 20 jaar geleden geschreven en door mij gelezen. Volgend onderwerp dat ter sprake kwam; een schilderijtje/tegeltje met een 'camper'. Graag verzamelen de vrienden verhaaltjes die hun vrienden maken of hebben over een door hen aangeboden tafereeltje en bundelen die novellen/gedichtjes in een boekje met beperkte oplage. Maar een camper roept bij mij een intense periode op vooraleer ik een aangespoelde kustbewoner werd. De beginperiode waar het werk voor een baas niet meer aanwezig was en waar er geen zorg meer was voor een gezin. Tijd zat en in overvloed. De avonturier in mij was nog niet dood en ik zou met een mobielhome eens warmere oorden opzoeken en ondertussen aan sightseeing doen. Geen tijdsbeperking meer, maar gaan en staan waar ik wilde. Het vakantiesalon bracht soelaas om vele informatie in te winnen, een hoop brochures, kaarten, verhalen enz die er onderweg te zien waren. De voorbereidingen deed ik grondig. Route uitstippelen, en dan nog een paar weken naar het 'centrum voor levende talen' in Leuven voor wat noties Spaans te krijgen. Het was richting zuiden dat ik zou rijden langs de Atlantische kusten, tot in Gibraltar en dan langs de Costa's terug naar het binnenland van Frankrijk langs de Pyreneeën, richting Vlaanderen. Alle tijd van de wereld, eens alleen de wijde wereld verkennen en meteen een vlucht uit de werkelijkheid. Allemaal goed en wel tot ik de plannen voorlegde aan vriend en vijand. Dergelijke onderneming doe je niet in je eentje, de gevaren onderweg als alleenstaande vrouw, wat als...... Mijn uitgestippelde route, mijn brochures en plannen werden opgeborgen tot gisteren. Ik luisterde naar iedereen en werd een aangespoelde kustbewoner. Ik heb absoluut geen spijt van die beslissing. En zoals verwacht, bleef mijn niet meegemaakte avontuur in mijn hoofd hangen eens ik plat op mijn matras lag. Keuzes maken in het leven en nooit spijt hebben van een doordachte keuze, is de kunst van het leven.
In de krant vandaag: hoe maak je iets gewoons tot iets exclusiefs? De "Reserve" brengt niet genoeg op voor de investeerders. De sterrenchef kan niet elke dag koken wegens gebrek aan personeel en de opbrengsten van de geïnvesteerde gelden in het hotel/restaurant zijn wat magertjes. Wat nu gedaan? Speciaal ontworpen loketjes verhuren aan een beperkt aantal mensen om hun dure wijnen, op te slaan. Het zijn de kluisjes zoals in de bank, niet voor papieren en andere kostbarenheden op te bergen, maar voor een fles Chateau Lafitte, Rotschild of een Petrus op een geschikte temperatuur en vochtigheid te bewaren tot de consumptie bij een 5-gangenmenu. Tot morgen
