Van rust was er even geen sprake vannacht. Rond 4.00 begon er een hond hevig te blaffen. In eerste instantie dacht ik dat het mijn hond was, maar het bleek de hond van de nieuwe buren te zijn. Een hels lawaai. Waarschijnlijk was hij uit z'n nachterblijf ontsnapt en wist niet waarheen. Weg nachtrust. Dat kan natuurlijk voorvallen, maar het is dan wel spijtig van mijn verloren slaap.
Het is de laatste vakantieweek. Men voorspelt een week met veel zon, warm en rustig weer. Goed voor de vele ouders en grootouders die met het nageslacht nog kunnen genieten van een zalig weekje luilakken aan de zee. Ik denk wel dat de horeca-uitbaters een geslaagd seizoen achter de rug hebben en dat ze de winter weer met een gerust gemoed kunnen tegemoet zien. Alhoewel met zelfstandigen weet je nooit wanneer die tevreden zijn, dat is ook zo met de boeren. In ieder geval zal er stilletjesaan wat andere lectuur in de kranten komen. Te beginnen met de onvrede van de vele parlementairen van de Vlaamse regering. Die vinden dat de premier van onze Vlaamse grond, onze landshelft in een "Diep dal" doet verzinken, zonder vooruitzicht er terug uit te kunnen kruipen. Dat belooft weer stennis te worden in het najaar.De nationale regering is nog altijd in reces en reageert al weken nergens op. Iedereen zit blijkbaar nog in vakantiemodus en in het verre buitenland. Ondertussen draait de wereld maar door, want niemand zit te wachten op de beslissingen van een landje zo groot als een speldenkop al denken de beleidsmakers dat ze het verschil in de wereld kunnen maken. Een beetje grootheidswaan hebben ze wel. Het goed begeleiden van 10 miljoen mensen lukt niet, zelfs niet met honderden uitvoerders en regeerders. Daarvoor hebben ze altijd maar meer en meer geld nodig van hun burgers en ingezetenen en voor de wereld te redden zouden ze het gratis doen, want dat geeft hen naam en faam om later een internationaal postje te kunnen bemachtigen na hun landelijke carrière. Maar het is prachtig weer en ik wil niet doemkijken. Ik geniet liever van mijn pensioen en wil geen negatieve gedachten in mijn tevreden "zijn" laten binnendringen. Aan de beslissingen van hogerhand kunnen we als kleine burger niet veel veranderen. Mensen met macht en geld doen dat wel voor ons en dulden geen tegenspraak. Ondertussen droom ik maar van mijn schommel. Ik leer Raziel ondertussen op mijn schoot te zitten want die wil ik als gezelschap op mijnen tauter om samen heen en weer te wiegen. Tot morgen
