Misschien een rare titel van dit bericht, maar zo is de werkelijkheid nu eenmaal. Als alleenstaande zoek ik een uitlaatklep om commentaar of bedenkingen te geven bij gesprekken, bij hetgeen ik lees of hoor. Vandaag begon ik te lezen bij het lied "Handle with care" van de Traveling Wilburys, een band met als voornaamste leden Gearge Harrison, Bob Dylan en Roy Orbison. Een gelegenheidsensemble zou men kunnen zeggen, maar ze brachten toch twee albums uit, met een mooie samenzang van rocksterren als resultaat. En de krant brengt terug een divers palet van onderwerpen die een mens ook kunnen interesseren. Natuurlijk wel te beginnen met een corona update. Men hekelt, terecht, de 9 ministers die hun zegje hadden tijdens de crisis en van wie nauwelijks samenhang of samenwerking te bespeuren viel (iedereen moet scoren voor de volgende verkiezing!). Maar men heeft in de Wetstraat nog niet geleerd  wat "samen" eigenlijk wil zeggen. Nee, er zijn nu 4 commissies nodig om te evalueren, te bekritiseren en onder het vergrootglas te leggen, van alles wat er in die weken en maanden is misgelopen. Ik noem dat bezigheidstherapie van onze verkozen parlementsleden. Enfin, ze doen dan ook tenminste 'iets 'voor hun royaal maandelijks inkomen. Degenen die iets 'deden' het vuur aan de schenen leggen. Zwaar studiewerk!

Nog een onuitputtelijk onderwerp is Leopold II en het Belgisch koloniaal verleden. Staat weer in de belangstelling n.a.v. Black Lives Matters en de beeldenstorm die er op volgde. Straatnamen met koninklijke verwijzing: moeten die blijven bestaan of een andere niet-discutabele naam krijgen als geografische herkenningspunt? Een zoveelste boek probeert ons weer eens wat dichter bij de waarheid te brengen van dit Afrikaans avontuur van de koning en later de Belgen. Idesbald Goddeeris (KUl) Amandine Lauro (ULB) en Guy Vanthemsche (VUB) proberen samen, in 8 vragen die ze aan zichzelf stellen, antwoorden te geven en te zoeken die ons allemaal bezighouden met dit stuk Vaderlandsche Geschiedenis. Aangezien de 8 vragen en de antwoorden beknopt weergegeven zijn in de gazet, denk ik niet dat ik het boek in mijn bezit zal nemen of kopen beter gezegd. Een uitvloeisel van heel deze historie is dat het boek "Gangreen 1, Black Venus" van Jef Geeraerts uit onze Vlaamse literaire canon is getuimeld. Onder het mom 'de canon leeft' en de 'canon evolueert' komen en gaan de literaire werken van het Nederlandstalige boek. Hoe kunnen de nieuwe Belgen ooit weten wat belangrijk is om als inwoner te gelden in ons land? Vandaag moeten ze dit weten en morgen is het passé en wat anders.

En dan is er natuurlijk nog de 'vriendschap'. Ik zou vrienden omschrijven als mensen, in mijn nabijheid,  die weten wat belangrijk is voor mij. Zoals gisteren een pakkketje voor mijn verjaardag. Een onmisbare zwarte rubberen bal, van een zevental cm, die eruit ziet als de partjes van een mandarijntje, die het leven van mezelf vermakelijk en plezant maakt en zeker van mijn hond gelukkig maakt. Het doet hem springen van vreugde nu er zowaar een reserve is voor dit onmisbare attribuut in zijn leven. Meer heb ik toch niet nodig?