Weekend en joepie, een nieuwe bubbel komt eraan en de vrienden nemen vakantie. Oefening van tong, keel en stembanden zijn verzekerd de komende dagen. Daarbij nog eens een vluchtig bezoekje van de vorige bubbel, mijn pret kan niet op.

Zoals iedereen van mijn leeftijd heb ik meegebruld met het lied van Peter Sarstedt (1941-2017) over zijn Marie Claire, die arm geboren, een jet set figuur geworden was. Vele namen in het liedje,' Where Do You Go To, My Lovely' uit 1969, waren herkenbaar: Marlene Dietrich, The Rolling Stones, Balmain, gestudeerd aan de Sorbonne, wonende Boulevard St Michel en vakanties in Juans les Pins en schilderijen gejat van Picasso. Maar ik heb me nooit afgevraagd wie die Zizi Jeanmaire was en had er ook geen behoefte aan om het te weten. Maar gisteren was er een uitgebreid item op het nieuws over deze bij velen bekende ballerina, die nu haar zwanenzang in het hiernamaals zal dansen. Na 96 jaar zullen haar pirouettes in de Opéra de Paris alleen nog op pellicule te zien zijn.

Literaire kritiek, recensies, Bavo Claes, zelf auteur en ex-vrt journalist, heeft kritiek op de kritiek van de recensenten. Ik neem gerust aan dat bij sommige schrijvers een kritiek over hun geesteskind een slechte invloed heeft op de verkoop van hun gewrochten en ook bij de uitgevers. Als veellezer, is het voor mij toch handig om een idee van onderwerp, inhoud en schrijfstijl te hebben vooraleer er weer een boek bij komt in de bibliotheek. Ben ik altijd akkoord met hetgeen kritikasters schrijven? Neen, het is hun beroep om kritiek te hebben op alles en iedereen zonder zelf iets te moeten creëren, te scheppen of uit te vinden. Ik gebruik het als leidraad, zonder ze spoorslags te volgen. Ik heb zelf mijn voorkeur voor schrijvers/schrijfsters, onderwerp, genre. Maar door de boekenrubrieken leer ik soms ook eens anderen kennen en mijn kennis uit te breiden. Maar het kleinerende, het belerende en soms kwalijke commentaren mogen die schrijvende malcontenten gerust achterwege laten. Iets doen is nog altijd beter dan niets doen! Als blogger ben ik me zeer goed bewust dat een boek schrijven niet zomaar vanzelf te voorschijn komt. Voor mij, in mijn blog een vijfhonderd woordjes, een boek....?

VMM, Vlaamse Milieumaatschappij, dat was hetgeen ik bijna van de eerste letters maakte van het bericht van politicoloog Carl Devos. Hij heeft gelijk dat het de schaamte voorbij is voor onze Vluchtende Vlaamse Ministers. Zonder één woord uitleg het hazepad kiezen, zelfs door een venster naar buiten kruipen, om de bevolking niet onder ogen te moeten komen en uitleg te geven voor en over hun beleid. Een echte blamage is het, volgens de kenner van de binnenlandse politiek. En gelijk heeft hij!