"Anything you want, you got it. Anything you need, you got it. Anything at all, you got it, baby", zong Roy Orbison (1935-1988) tijdens mijn ontbijt. Ik kan me geen mooiere wensen herinneren om een dag te beginnen! Alles krijgen wat ik wil, wat ik nodig heb, gewoonweg alles krijgen wat me te binnen schiet!. Het zou een wonder zijn maar de wonderen hebben de wereld nog niet verlaten!. En het kan natuurlijk gebeuren want de dag is nog pril. Ik heb ook een citaat gelezen van een componist waar ik nog nooit van gehoord heb en dat me wel aansprak. Moritz Hauptmann (1792-1868), violist, componist en muziektheoreticus tekende volgende woorden op: Men heeft de architectuur bevroren muziek genoemd, evenzo kan men muziek vloeibare architectuur noemen.
De kust is weer een toeristische attractie armer geworden, De amfibieboot 'De Normandie' uit Sint Idesbald, wordt uit roulatie of de vaart genomen en definitief op stal gezet. Vele herinneringen van toeristen en leerlingen zullen op het 'ship graveyard' begraven worden. Maar waarschijnlijk zal het om ecologische redenen ontmanteld worden in een droogdok en tot schroot herleid. Te veel administratieve verplichtingen en een gebrek aan wisselstukken, noodzaakt de kapitein, dit merkwaardige transportmiddel aan wal te laten staan. Een stukje historie verdwijnt hiermee. Gebouwd in 1942 om soldaten en goederen aan land te brengen, via de stranden. De grote schepen konden buiten de havens, niet aanmeren. Ze waren genoodzaakt, de manschappen en materiaal, op kleine bootjes over te laden. Een 'varende auto' was de oplossing. Dit iconische vervoermiddel, te zien in vele films over W.O. II, mist dus op een haar na zijn 80e verjaardag. Mijn zoektocht naar info wat er met afgedankte schepen gebeurt leverde weer een paar merkwaardigheden op. Zoals het kleinste onderdeel van een aak, met de langste naam in de scheepvaartterminologie: azijnzuurhoutenankeropsluitpennetje. Een mooie spreuk heb ik ook gevonden: kuupt-u-nen-buut-en-ge-zijt-gekluut... Maar ook: een schip op het strand is een baken op zee.
Een tijdje geleden, eigenlijk vanaf het moment dat de site 'Stormschade Vlaanderen' aangeboden is, heb ik me ingeschreven om een bericht te krijgen als er ongunstig weer op komst is. Vandaag ben ik dus gealarmeerd dat er hevig onweer op komst is, dat zware schade en overlast door water en wind kan aanrichten. Met mijn nieuw dak voel ik me min of meer gerust. Geen schrik voor dakpannen die naar beneden vallen of dakgoten en regenpijpen die loskomen. Alleen moet ik nu nog eens contoleren of alle bloempotten goed stevig staan. Ook de was binnenhalen. Anders kan ik mijn 'droogzwierder' terug bovenhalen om het overtollige regenwater eruit te centrifugeren. De spreuk voor vandaag is geënt op het weer: in juni dondergevaar, betekent een vruchtbaar jaar!.
Lekker weertje, niet te warm, niet te koud, aangenaam verfrissend briesje en ik maak er maar een poetsdag van. Moet echt gebeuren nu ik overal zie wat een vuiligheid en afval overal ligt na de afbraak van de stellingen. Op de buitenvensters is alleen maar grijs te zien van het stof dat erop kleeft en ik wil echt wel van binnenuit de blauwe lucht aanschouwen. Dat is na mijn krant lezen mijn eerste werk geweest, beginnen met ramen lappen. Er zullen een paar dagen over gaan eer ik volledig rond ben en alle vensters een beurt heb gegeven. Aangezien ik zonnebaden tot het verleden laat behoren en zonneklopperstoestanden aan anderen overlaat, geef ik me graag over aan poetsplezier. Tijdens mijn rustpauze begin ik dan mijn blog voor vandaag te schrijven met wat bedenkingen bij de nieuwsberichten van de dag. Eerst en vooral, wil de Nasa terug naar Venus vliegen, gekend als de 'avondster' of de 'ochtendster' of de 'verschrikkelijke planeet'. Na dertig jaar zijn ze vergeten hoe het daar was en waarschijnlijk zijn de notities niet meer up to date of verloren gegaan. De godin van de liefde moeten ze zeker terug bezoeken, nu ze de allerlaatste snufjes voor de Romeinse oorlogsgod Mars uit de kast hebben gehaald. De Romeinse liefdegod zou wel eens jaloers kunnen worden als ze geen enkel bezoekje meer van op aarde kon verwachten. John Gray, niet de filosoof (°1948) maar de schrijver (°1951), heeft er een prachtig boek over neergepend: Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus. Een boek over relaties. Blijkbaar kennen ze in het ruimtevaartcentrum ook het boek en weten ze hoe het er aan toe moet gaan tussen de seksen.
Dan is er het verhaal van de 35 vissers in Jemen. Zij houden ons een spiegel voor van wat werkelijke solidariteit is: gewonnen rijkdom delen met iedereen. Een groot lot, de lotto of de euromillions winnen is voor de inwoners van een arm vissersdorp nietszeggend en klein bier tegen het vinden van 100 kg 'ambergris'. Een kostbaar natuurproduct afkomstig uit de ingewanden van de potvis. Het kadaver dat ronddreef in hun viswateren en door de mannen met man en macht naar land werd gebracht, bevatte het zo gegeerde dure amber Meer dan 1 miljoen dollar werd er gegeven voor deze vondst van een basisproduct voor de parfume-industrie. Al het geld werd onderling verdeeld. Iedere burger van deze kleine gemeenschap kreeg zijn deel en kon daardoor zijn leven vergemakkelijken naargelang zijn eigen eisen en behoeften. Ik hoop dat ze lang en gelukkig kunnen genieten van de onverwachte materiële welstand.
Vanavond ga ik dansen. Niet zomaar een dansje maar de 'Sirtaki'. De dans van 'Zorba the Greek' in de gelijknamige film uit 1964. Anthony Quinn (1915-2001) was Zorba en zal dat voor mij altijd blijven, zelfs 20 jaar na zijn overlijden. De soundtrack van de film is prachtig en van Mikis Theodorakis
Het dagelijkse ochtendritueel is al een paar uur achter de rug. Eens dat de krant op tafel ligt is het: ...en dan nu...koffie!. Ik kan me er nog altijd over verbazen dat de eerste tas koffie van de dag zo goed kan smaken. In de volksmond wordt dat geen godendrank genoemd, voor mij is het dat wel, weliswaar alcohol-en suikervrij. Eigenlijk is het vandaag een dag naar mijn hart. Radio 2, riep de kortebroekendag in het leven naar analogie van de rokjesdag. De kortebroekendag is bedoeld als steunbetuiging voor mensen, zoals politie en anderen met uniformen, hen een aangenamer tenue te bezorgen op warme dagen. Kwatongen beweren natuurlijk dat het niet meer voor gepensioneerden is om met dergelijk uiterlijk vertoon de hort op te gaan. Natuurlijk wel. Aangezien ik al jàààààren geen rokjes meer draag pleit ik ook voor de shorten, bermuda en kortenbroekendag voor man, vrouw en kinderen, ongeacht de leeftijd!!.Dan kan ik ongegeneerd paraderen en kan iedereen zien welke stevige pikkels ik heb om mijn lijf en leden overal naar toe te brengen, niet meer op een drafje maar rustig aan.
De hongerigen spijzen, de dorstigen laven is de job van oma geworden. Met andere woorden, ik ben mondvooraad gaan inslaan voor mijn blokker. Een beetje kort door den bocht misschien, maar je zou kunnen zeggen dat ik aan het Erasmus-uitwisselingsprogramma meewerk. Ik ben wel niet de universitaire instelling waar de jongeren naar worden uitgestuurd om aan een andere hogeschool in het buitenland enkele cursussen in een vreemde taal te volgen. Door corona zijn die uitwisselingen van studenten tussen universiteiten opgeschort, maar het is een prachtig programma dat aan jongeren de kans geeft om andere culturen en talen te leren kennen. Maar voor iemand van het binnenland is dit hier het vredige buitenland, met een bijna onleerbare taal, maar met cursussen uit de levensuniversiteit van oma. Mijn lessen zijn: leren simpel leven, er echt plezier in hebben, een beetje levensdiscipline opsteken en leren gewoon van het leven zoals het is, genieten. Het Erasmusprogramma, Leven Lang Leren, is een initiatief van het 'Comité van het Europa der Burgers', opgericht door de Europese Raad in 1984. Ik spreek daar vandaag over op de naamdag van de heilige Erasmus uit 303, naar wie Desiderius Erasmus (1466 of 1467 of 1469- 1536) vernoemd is. De Erasmus die iedereen kent was een priester, monnik, augustijner kanunnik, theoloog, schrijver maar vooral een groot humanist. Bezocht verschillende universiteiten in zijn tijd, vandaar dat zijn naam gegeven werd aan dit uitwisselingsprogramma voor studenten. Hij was een onwettig kind van een priester en een huishoudster, in het Latijn zo mooi gezegd: defectus natalis. Toen had dat 'buitenechtelijk' zijn nog werkelijke grote maatschappelijke gevolgen waar hij pas rond zijn 50e jaar van verlost werd door pauselijke dispensatie. Dit Erasmusprogramma beoogt een beter begrijpen van elkaar, geen Babylonische spraakverwarringen meer. Daarover zingt de onlangs overleden Hugo Dellas (1938-2021) in het liedje "Torens van Babel" uit 1967
Volgens Sabine, Frank en alle andere weervrouwen/weermannen, begint vandaag de zomer. Ik ga daar niet over redetwisten want het is volle zon. Zelfs in de schaduw zijn het nu al aangename temperaturen. Met mijn witte haren of manen zo je wilt, en een wit velleke ben ik een uitgelezen doelwit om een coup de soleil te krijgen. Uitgerust met zonnebril, strooien hoed met bloemen erop, en een rieten mandje, afgekeken van de Engelse landladies, begeef ik me naar mijn plekske in de lommerte. De vit.D voorraad zal aangevuld worden via mijn handen en blote armen en benen. Dat is natuurlijk niet de enige bron om een goed afweersysteem te krijgen. Ik ben ook een yoghurt-verslaafde te noemen. Een 1/2 liter natuuryoghurt per dag, lepel ik uit. Soms doe ik er wat graantjes bij of een beetje confituur. Ik vermeld dat niet zomaar. Het is vandaag 'Wereldmelkdag'. Ingesteld door de Verenigde Naties in 2001, om het belang van deze drank nog eens extra onder de aandacht te brengen, met de slogan: melk, de witte motor, goed voor elk!. Het is de gezondste, belangrijkste en meest universele drank die er is. Men mag er zo veel van drinken als men wilt, 'poepeloerezat' wordt je er nooit van. Misschien naar aanleiding van deze dag, heeft de krant er het verslag van 'Vlaams Instituut Gezond Leven' bijgehaald. Het is een opsomming van de maaltijden die op school geserveerd worden. Nergens merk ik dat er in de scholen 'melk' wordt aangeboden. Veelal nog frisdranken, soms water. Verbaasd ben ik dan weer dat omwille van gezonde voeding en dieëten in de scholen, de 1x/week 'frieten', gebannen worden maar dat de automaten met snacks, vol met suikers, kleurstoffen en smaakmakers, mogen blijven staan. Een eerlijke patat, gekweekt door 'Boer Bavo' van Miel Cools (1935-2013) in onze Vlaamse polders is dan weer te mijden omwille van 'klaargemaakt' in een beetje vet. Dat is spijtig. En nu, Maai Mei Niet, is afgelopen: boeren maaien nu hun grasjes en de stedelingen pakken hun terrasjes.
In 1980 richtte Ted Turner, Cable News Netwerk, op, beter gekend als CNN, dat 24/24, 7dagen op7, nieuwsuitzendingen verzorgt over heel de wereld. Vooral bij belangrijke gebeurtenissen staan ze op de eerste rij om kont te doen van de feiten. Het meest memorabele moment, waardoor ook de Belgen kennismaakten met deze vorm van tv-maken was tijdens de Golfoorlog in 1991, de rechtstreekse belachelijke landing van de Amerikanen in Irak of Koeweit, de imponerende viersterrengeneraal Norman Schwarzkopf (1934-2012) en op de achtergrond president George Bush sr (1924-2018) en de kwade genius Saddam Hoessein (1937-2006). Quotes van de gezette generaal: ik word boos op een principe, niet op een persoon of nog,succes smaakt zoet, maar het geheim is zweten. Maar als ik een gezegde aanhaal van een man, moet er ook een zijn van een echte vrouw. Dat kan men wel zeggen van de nog altijd rondborstige filmdiva en generatiegenote van Marilyn Monroe, Gina Lollobrigida: vrouwen geven hun fouten rapper toe dan mannen, daardoor lijkt het dat ze er meer hebben. Voilà, tot morgen
Een huis zonder stellingen zal weer een vreemde aanblik geven. Na maanden eindelijk verlost van ijzeren buizen. Nadeel: ik moet andere fitness-oefeningen gaan zoeken. Gedaan met over en onder stellingen te kruipen, gedaan met wegduiken om geen duivenuitwerpselen op mijn hoofd te krijgen, gedaan met bulten en blauwe plekken van overal tegen te lopen. Het is wat men noemt een 'once in a lifetime experience'. Bon, nu kan de grote kuis beginnen van gevel, vensters en vooral van mijn dierbaar tuintje. Gelukkig is er zoiets als een klein hittegolfje op komst. Dat maakt het plezanter om alle opruimwerken aan te vatten. Een beetje cynisch is het eigenlijk wel dat vorig jaar op deze dag, de grote installatiekunstenaar Christo (1935-2020), overleed. Ik breek bij manier van spreken 'een kunstwerk' af dat evengoed van hem had kunnen zijn. Niet getreurd, ik ben hartstikke blij dat het ijzeren monster zal verdwijnen. Vandaag moet ik er evenwel nog wat lawaai bij nemen, eer alle stellingen verdwenen zijn. Ik bedank bij deze ook de familie, buren en vrienden die compassie gehad hebben met mij, mij af en toe een ruggesteuntje hebben gegeven om er de moed toch maar in te houden en dat het ooit beter zou worden, wat vandaag dus toch het geval is. En dan nu mensen...dagdromen!. Een sarcastisch artikel op een maandagmorgen, de eerste dag van een werkweek, te lezen op VRT Nws. Het maakt me warm om nog meer te dagdromen dan tot nu toe het geval is. Het is zelfs een plezante en gezonde bezigheid. Vijf goede redenen worden opgesomd waarom dit geen tijdverspilling is. 1) het maakt je creatiever, geeft soms nieuwe inzichten op momenten dat je het niet zou verwachten. Beroemde voorbeelden zijn Archimedes (287vC-212vC) die de oplossing van zijn probleem vond toen hij aan het baden was. Hij was zó content met de oplossing dat hij naakt uit bad sprong en de straat opliep al roepende; eureka, eureka. Dat voorbeeld ga ik niet volgen als ik een oplossing zou vinden voor een evnetueel probleem dat zich zou aandienen. Ik woon niet aan een naaktstrand waar het toegelaten is in vol en vrij ornaat te lopen. Ook René Descartes (1596-1650) vond een oplossing voor een meetkundige inzicht door naar een vlieg op een plafond te staren. Dat is een gratis raad voor een goede nachtrust: volg de vliegen en de muggen die je ambeteren. Verklaring: onbewust blijft een deel van je brein zoeken naar oplossingen zelfs in rust. 2) Dagdromen bereidt je voor op de toekomst. Voor een meisje van 1948 is er maar één plan, één doel: gezond blijven en daar naar leven. 3) dagdromen helpt je leren uit het verleden; hoe ik nu beter een situatie zou aanpakken door de les van een verkeerde werkwijze in het verleden. 4) dagdromen verdrijft de verveling en beschermt tegen deprimerend effect van vervelende taken, zoals daar zijn wassen, strijken, kuisen... 5) Last but not least: dagdromen kan begot fijn zijn. Dat zal vandaag zeker gebeuren, terug met een zonnebril, weliswaar geen roze maar een hemelsblauwe.
De laatste dag van de week is zijn naam waardig: plein soleil, een zon-overgoten-dag. Alles kan eens opgewarmd worden door de grote stoof die aan die blauwe koepel haar warmtestralen overal heen zendt. Van 's morgens tot 's avonds zal ik vandaag een zonnebril, , nodig hebben. Een big smile hoort daarbij. En...als je vandaag niet wilt treuren, doe het dan gewoon niet...Aldus F. van der Sluis op citatennet. Ook weer de gevreesde pasperiode van zomerkledij is in aantocht. Misschien dat de shorts iets meer zullen spannen, maar dat is dan te wijten aan het uitzetten en krimpen door ouderdom!. Gelukkig kan ik op mijn leeftijd nog vertellen over een grande dame van de Nederlandse kleinkunst: Martine Bijl (1948-2019). Dat was iemand die ik toch niet zomaar mag vergeten. Zangeres, actrice, schrijfster, cabaretière, comedienne, met liedjes zoals; Het Bloemendaalse Bos (1966), Makelaar van Schagen (1966), Hoe zou't met Rosa zijn (1980). Ik herinner haar ook van de vele spotjes op tv voor de 'Hak' conserven, temidden van de velden opgenomen. Een fijne mevrouw die ook door Louis Neefs (1937-1980) bezongen werd in zijn lied "Martine". Allemaal prettige liedjes om op een zonnige zondagmorgen te beluisteren.
Ik denk niet dat de uitdrukking 'hebt ge in Geel gezeten' nog gangbaar is. Schertsend werd dat gezegd zoals 'van lotje getikt' 'een beetje raar doen' weer te geven. Sinds meer dan 700 jaar kent men in de stad Geel, de 'Barmhartige Stede' een uniek systeem van opvang van psychisch kwetsbare mensen in gastgezinnen. De aanvraag bij de UNESCO om dit te erkennen als immaterieel erfgoed is binnen gebracht bij deze wereldorganisatie. De patroonheilige van deze plaats is Sint Dymfna, een schone jonkvrouwe. Zij weigerde haar vader, een koning in Ierland, te trouwen en vluchtte naar de Kempen, regio Zammel -Westerlo- Geel. Door spionnen gelokalisseerd kwam de koning naar onze contreien afgezakt. In een vlaag van krankzinnigheid, woede, verdriet, zinsverbijstering, onthoofde hij zijn mooie prinses toen ze nogmaals weigerde op zijn huwelijksaanbod in te gaan. Een echte gebeurtenis in de 7e eeuw voorgevallen en in 1247 werd dit verhaal in het Latijn opgetekend. Sindsdien komt men van heinde en verre om bij deze heilige een negendaagse gebedsoefening te doen om genezing te vragen bij psychisch lijden. Omdat er soms zo vele wachtende waren om de novene aan te vangen, zochten de pelgrims onderdak bij de inwoners van de gemeente. Zo is deze verpleging en verzorging in huiselijke kring van psychiatrische patiënten begonnen. Nog altijd zijn er in Geel en de gemeenten errond een 150-200 gastgezinnen om psychisch kwetsbare mensen, op te vangen. Nu zijn allen erkend door de Staat. Een uniek geneesmiddel, niet in een fabriek te maken. Maar enkel een warm hart van mensen, die mensen een hand willen geven om overeind te blijven om verder gezond verder te kunnen leven.
Paul Simon herinnerde me deze morgen met zijn liedje "It's late in the evening"(1980) dat we gisterenavond té laat naar bed zijn gegaan. Bij sommige programma's, ditmaal opnames, vergeet de mens al eens de tijd in het oog te houden. Met een tasje straffe koffie méér dan gewoonlijk, neem ik plaats aan mijn desk om mijn gedachten weer aan het 'net' toe te vertrouwen en een stuk van de geschiedenis te worden van de 29e mei 2021. Want dat is het toch nietwaar, wie schrijft die blijft! Niet dqt ik weer zulke interessante zaken te vertellen heb, maar 'niets' zeggen staat niet in mijn woordenboek. En iets vinden om mijn gedachten over te laten dwalen en er opmerkingen over te maken, vind ik altijd. Zoals in het 'nieuws'; er is in Frankrijk een hele controverse en commotie ontstaan aangaande 'borstvoeding' geven in het openbaar. In 'la Douce France' kreeg een zogende vrouw een klap in haar gezicht omwille van het stiekem ontbloten van een borst om haar huilende baby van voeding te voorzien. Wat moet je anders doen als je uren in de rij moet staan om een pakje op te halen en met een hongerige baby op je arm staat aan te schuiven? Niemand die het ter plaatse voor de vrouw opnam. Nadien op het 'net' via Twitter, Facebook, and so on, wel natuurlijk, anoniem en massaal met hashtag #iwanttobreastfree. Iedereen kent natuurlijk de hilarische video van de Queen-leden bij het nummer,"I want to break free". Een goed gebruik van de song en titel om iets duidelijk te maken. Zo struin ik iedere dag het internet af om kleine wetenswaardigheden te vinden, die er niet toe doen om ze te kennen maar plezant zijn om er eens over te lezen of mijn bedenkingen er over te maken. Ik vind geen verklaring voor mijn fascinatie van de 'heiligen van de dag'. Ik ben wel katholiek groot gebracht, heb op internaat bij nonnen gezeten, ik vul iedere dag de vragen (4) van 'BeterBijbel' in, steek af en toe een noveenkaars aan in een of ander heiligdom, en dat is het zo wat. Ik kan mezelf toch moeilijk als een pilarenbijtster omschrijven. Toch bedenk ik telkens waar ze al die namen van de heiligen wiens feestdag het op een dag is, vandaan halen. Wenkbrauwen fronsen doe ik bij; Conon Iconium en Konon, Restitutus van Rome, Sisinus van Médol, en ga zo maar door. Ze leefden in rumoerige tijden, conflicten en hadden nog geen UN-Vredesmacht die de zwakkeren beschermt en het voor ze opneemt. Een vredesmacht, opgericht in 1948, die probeert anderen hun vrijheid terug te geven. Vandaag is het een dag dat de ruim 3000 blauwhelmen herdacht worden die tijdens de uitvoering van hun missie om het leven kwamen.
De hond heeft buiten in de modder gespeeld. Nu heb ik niet alleen een 'strand' in mijn huis, maar ook de nodige teelaarde voor mijn geraniums! Een poetsbeurt zit eraan te komen vooraleer ik kan genieten van de zon, wat ik zeker ga doen vandaag!
Het is vandaag mijn uitgaansdag. Dan besteed ik al iets meer aandacht aan kledij en opmaak. Niet dat ik er uitzonderlijke inspanningen voor lever of een gigantische hoop zalfjes over mijn gezicht wrijf, nee, het is mijn snoetje eens beter bekijken en de haartjes en oneffenheden proberen weg te werken. Het is de dag van de kapper en die mensen bestuderen je het beste van allemaal. Ik wil van hen geen afkeurende blikken ontmoeten of een suggestie voor een 'peeling' horen. Daarna was het pure fun. Met de hond en mijn blokker richting zee stappen om een flinke poot te baden. Acht poten stapten over het strand en lieten sporen achter in het zand. Een overheerlijke zaligheid, een massage voor voeten en kuiten. De hond springt over de baartjes zoals de konijntjes huppelen en geniet zichtbaar van het zeewater. De zee heeft geen woeste baren vandaag, het zijn kleine golfjes. Ondertussen moeten we wel het 'hindernissenparcours' doen om niet op de grote kwallen te trappen, de vele schelpen vermijden die venijnig in de voeten kunnen prikken, en over het schuim van de zee springen vooraleer in het water te geraken. Natuurlijk blijft er weer een hoop zand in hondjes pels steken. Zo brengt mijn lieverdje, het strand mee naar huis. Het is een aangename lentedag, op de valreep van de lente. Thuis zal er een vervolg aan gebreid worden door het stukje tuin dat treffelijk, is te frequenteren.
Dag op dag is er ook nu weer luchtvaartnieuws. Allebei toch onschuldig, dacht ik. De wereld keek in 1987 verbaasd op toen het sportvliegtuigje van Mathias Rust, een 18 jarige Duitser, anoniem het luchtruim van vele landen kon doorkruisen, vooraleer zijn vliegtuigje op het Rode Plein in Moskou kon parkeren. Volgens zijn zeggen, deed hij die stunt om mensen vrede te brengen. Hij droomde van een wereld die hij 'Lagonia' noemde en waar communisten en kapitalisten vreedzaam naast elkaar konden leven. Daarna kwam hij meestal negatief in het nieuws met financiële schandaaltjes. Maar vandaag in Brussel en wijde omgeving, hoorden de bewoners het allen in Keulen donderen. De resterende vloot F-16's vloog galant door de geluidsmuur met overdonderd lawaai. Dat is zo lang geleden dat het een middagnieuws item werd.
Ik heb ook eens naar de foto van Jan Zonder Vrees (1371-1419), Hertog van Bourgondië, gekeken. Ik zal zelden iets over het uiterlijk van een mens schrijven, maar dit was echt wel een lelijke aristocraat. Buiten het feit dat we gans zijn geschiedenis moesten leren in de lessen 'geschiedenis van de Middeleeuwen', connecteer ik hem nu vooral met eten en drinken. De Franse burgeroorlog die hij ontketende onthoud ik alleen door de gerechten die de namen van de ruziënde partijen en streken vernoemen: het lekkere vleesgerecht 'Boeuf Bourguignon', de lekkere cognac van Armagnac, een dessert op basis van Chartreuse. Al die heerlijkheden komen vandaag niet op mijn tafel. Het is gewoon Vlaamse kost vanavond: friet met biefstuk, tomaatjes en een overschotje van de bloemkool van gisteren.
Het zag er een doodgewone dag uit deze morgen. Ik ben vroeg opgestaan om de stellingbouwers een warm welkom te geven. De krant is er al om 6u en dan passeert de tijd razendsnel. Veel nieuws was er niet te rapen. Veertig pagina's hetzelfde van gisteren behalve de tv-programma's en de opgave van een zelfverklaard groot talent in de eerste rittenkoers die hij reed. Om 9u was er nog altijd geen camion gekomen, noch afbrekers van het ijzeren corset. Eventjes gebeld naar de firma, en alles is weer uitgesteld tot maandag, zonder verwittiging!!!. Weg zijn mijn dromen om de tuin een poetsbeurt te geven, weg is mijn droom om dit weekend rustig in de tuin te zitten. Ik zal maar schrijven: de cursus omgaan met teleurstellingen, gaat vanavond wederom niet door. Dan moet ik mijn goocheltruc met de chocolade maar bovenhalen om me op te monteren: ik kan de chocolade in mijn mond laten verdwijnen en het op mijn heupen weer tevoorschijn laten komen! Vandaag zal ik mijn potten met geraniums of pelargoniums zo je wilt, reeds vullen en te keur en te pronk zetten. Dat zullen ze wel doen want 'fuchsia' is hun kleur. Ze zullen dan pas volgende week hun definitieve plaatsje krijgen, maar dan heb ik toch al wat kleur in mijn omgeving. Ondanks het mooie weer, veel zon, heb ik een dipje. Weerom verlies ik het geloof dat mensen doen wat ze beloven. Soms weten ze echt niet wat een impact loze woorden hebben. Maar ja, woorden zijn goedkoop, men is vlug van een lastige klant verlost als het aan de telefoon gebeurd. De laatste 6 maanden heb ik met ontgoochelingen leren omgaan, leugens van werkelijkheid leren onderscheiden. Telkens weer trap ik er toch in, als ik een lief woord hoor en een echt gemeende (zo hoor ik het althans) belofte. Dan geloof ik weer de mensen. Maar evenveel keren kom ik bedrogen uit, zoals vandaag ook weer gebleken. Spijtig genoeg kan ik niet eigenhandig een stelling afbreken, daar zijn vaklui voor nodig. Maar allez, de zon schijnt, het is wat warmer en het is droog. Een zitje met een boek in de zon zal mijn humeur ten goede komen en de lieve woorden van mijn blokker ook. Tot morgen
Ik heb boodschappen gedaan want mijn blokker komt weer terug. Voor hij naar huis gaat stellen we het menu op, zodat ik weet wat er in mijn karretje moet liggen. Dat is gemakkelijk voor mij en heerlijk voor hem. Want zo is het bij velen, thuis bij mama is een andere keuken dan bij oma. Vandaag is het een gemakkelijke keuken, gewoon een gerecht in de oven steken. Keuze genoeg natuurlijk; lasagne, pizza, quiche, zeg maar de 'zuiderse gerechten'. Met de piekuurtrein komt hij naar zee getuft. Hij is geen liefhebber van het autovervoer en komt liever met trein en tram naar zijn grootje, die eigenlijk al goed aan het krimpen is. Ze zouden me dus beter 'kleintje' noemen, maar oma is ook goed. Maar in de zomer is dat echt wel verwarrend, want al die kids roepen op hun 'oma'. Veranderen van naam kan niet meer, al zijn er toch een viertal die 'oma-zee' roepen. Dat onderscheid me dan weer van de grote hoop grootmama's. En spijtig genoeg is de Koningin Elisabethwedstrijd weeral aan zijn finale week toe. Met maar 6 finalisten is er weinig variatie in de gekozen werken. Tweemaal Johannes Brahms (1833-1897) met concerto nr 2, tweemaal concerto nr 3 van Sergej Rachmaninov (1873-1943), concerto nr 2 van Sergej Prokofjev (1891-1953) en tot slot nog het concerto nr 1 van Pjotr Tsjaikovski (1840-1893) dat werd gespeeld op de eerste avond van de finaleweek. Deskundige commentaar over de pianisten, hun kunnen en pianospel laat ik over aan de commentatoren. Ik ben tevreden met live naar de werken te luisteren en ervan te kunnen genieten in mijn zetel. Het opgelegde werk, dat wel een mooie en liefelijke titel heeft, vind ik maar niks. Het is van de hand van Bruno Mantovani (°1974): D'un jardin féérique. Tot zover nieuws over dit muzikale Concours Reine Elisabeth. Ik heb een paar jaar als vrije student de cursussen filosofie gevolgd in Leuven. Ik heb daar met veel filosofen kennis gemaakt. Bekende, minder bekenden, omstreden en al wat daartussen ligt. Leren nadenken over 'stof' 'zijn' 'werkelijkheid''tijd' en nog zoveel meer. In de humaniora spreekt men over Aristoteles, Plato, soms al eens over de Middeleeuwse filosofen, wat modernere, Kerkvaders enz. Allemaal interessante denkers, die me toch andere visies over woorden, leven, zingeving en zoveel meer gaven. Vandaag kwam ik weer Martin Heidegger (1889-1976) tegen. Met zijn werk "Zijn en Tijd" geschreven in 1927, heeft hij indruk gemaakt op mij. Hij probeerde een antwoord te vinden op de vraag: 'hoe de mens in zijn alledaagsheid, vrij zou kunnen zijn'. Na W.O. II is hij verguisd omwille van zijn openlijke sympathiën voor het Derde Rijk en zijn leiders. Als mens was hij niet juist, maar als denker was hij goed. Hij hechtte weinig belang aan de biografische gegevens en achtergronden van 'denkers'. Zijn uitspraak daarover: 'Aristoteles is geboren, werkte en is gestorven, laten we ons nu op zijn denken toeleggen'. Deze uitspraak is van toepassing op hemzelf. Wat zegde hij nog: 'het meest zorgwekkende in onze zorgelijke tijd, is, dat we nog niet aan het nadenken zijn!'.
Terwijl ik gisterenavond urenlang aan het sjouwelen was met een vriendin aan de telefoon, bedachten we voor onszelf een nieuwe naam: kakelkiekens. Deze morgen is deze kakelkip, pijltje genaamd, aan het schrijven. Zelfs op een zeer winderige ochtend. De flappies van woefie zwieren naar achteren, terwijl hij de neus in de lucht steekt. Zo'n weer brengt altijd verleidelijke geurtjes mee. Donderdag zal het ijzeren corset rondom mijn huis weggenomen worden. Ik heb eens een rondgang door de tuin gedaan en het is echt een triestige aanblik. De koude die me belette in de tuin te werken en de stellingen die in de weg stonden om de tuin in orde te houden, hebben als resultaat: verwaarlozing van mijn tuintje waar ik zo fier op was!. Meteen is ook duidelijk hoe vlug de natuur zijn plek weer opeist. Hetgeen ik dus onkruid noem, overwoekert en neemt de plaats in van de cultivars. Er zou toch een beetje warmer weer in aantocht zijn. Er zal hard moeten gewerkt worden om terug een kleine oase te krijgen. Wat zong Raymond Van Het Groenenwoud deze ochtend? "Trek het je niet aan, x4. Dat zal onze jonge wielrenner, ook wel zeggen na zijn desastreuze passage in de bergen van het mooie Italië. Valse bescheidenheid kenmerkt hem meestal maar nu was de afgang toch wel groot te noemen. Met koers is dat hetzelfde als té laat komen op een afspraak. Bij 5' over tijd, dan ben je niet vroeg genoeg vertrokken. Bij een half uur overtijd kan je de obstakels onderweg de schuld geven en kom je er met de glimlach vanaf. Zo ook bij de wielrenners, geen excuus voor verlies aan de meet met een banddikte, maar een half uur kan men verklaren door een 'off day'. Misschien een troostje het zo te bekijken. En wat te denken van de feestvierders in Brugge? Jongeren mogen geen fuif organiseren maar voetbalfans mogen feesten als de beesten omdat dàt het beste van het slechtste kwaad was om de meute onder controle te houden!!! Sommige beslissingen van burgemeester en politie zijn onbegrijpelijk en een kaakslag voor al degenen die zich aan de regels en wetten houden. En dan.... Het meest bizarre wat ik deze morgen las: dode man gevonden in poot van dinosaurus. Een heel merkwaardig verhaal dat voorgevallen is in de Spaanse stad, Santa Coloma de Gramenet, in Catalonië. Op een pleintje staat als decoratiestuk, een dinosaurus, van respectabele grootte. Op de rug van dit beest zijn openingen. Men vermoed dat de man op het beest gekropen is, zijn gsm heeft laten vallen en dat de ongelukkige geprobeerd heeft om op zijn buik zijn toestelletje terug te bemachtigen. Waarschijnlijk naar beneden gegeleden en zijn hoofd bezeerd, buiten westen geraakt. Toevallige passanten namen een vreemde geur waar en verwittigden de autoriteiten. In één van de poten van de sculptuur werd dan de lugubere ontdekking gedaan: een lijk in ontbinding. Ik wil geen dino's met dikke poten tegenkomen, want ik zal aan dit verhaal moeten denken. Tot morgen
Ik 'begost' mijn dag met een goede ademhalingsoefening en met de eerste regel van een gedicht, schrijver onbekend, verschenen in het 'Antwerps Liedboek' van 1544: "Het daghet in het Oosten, het lichtet overal". Ik vind dat nog altijd een prachtige zin om te zeggen dat de zon in het Oosten opkomt en een nieuwe dag aankondigt. Niet voor de Middeleeuwse freule, over wie dit lied gaat. Zij treft bij dageraad, haar geliefde dood aan en vervoegd daarom de nonnen in het klooster. Vandaag een dag zonder zon, waarschijnlijk, want aan de kust slaat het weer rap om, net zoals een kameleon snel van kleur kan veranderen. Zolang het peil van het grondwater onvoldoende is, zoals de specialisten ter zake verkondigen, zal ik over de regen niet klagen en zagen. Tenandere, het is mijn recup-dag na het bezoek van gisteren en ik blijf sowieso binnen. Ook na mijn tweede vaccinatie is 'hoofdpijn' mijn deel geworden. Het zal een hele langzame dag worden. Dat neemt niet weg dat ik toch wil schrijven. Het is een belangrijke dag in de popgeschiedenis. De verjaardag van "Nobelprijswinnaar voor Literatuur", eigenaar van de "Medal of Freedom", eigenaar van een "Oscar", eigenaar van een "Grammy Award" en schrijver componist van vele songs: Bob Dylan, 80 lentes. You hate him or love him!. Ik vind de titel die VRT News bedacht goed gekozen,"Muzieklegende Bob Dylan wordt 80: ongewilde held of humorloze verkouden kraai?". Ik had het niet beter kunnen zeggen en af en toe moet men gebruik maken van de inspiratie van anderen. Hij bracht vernieuwing in muziek en tekst. Dikwijls wordt gezegd dat hij de popmuziek 'hersenen' gaf. De eerste jaren hoorde men sociaal-politiek commentaar, soms met absurde humor en een 'stream of consciousness' of een noteren van vele indrukken. Zijn 'teksten' toonden een literaire belezenheid, gaande van de bijbel Shakespeare, Dante enz. De thema's die hij beschrijft en bezingt zijn universeel en eeuwenoud: 1) schuld, boete en verlossing 2) liefde en lijden 3) innerlijkheid en onthechting. Men heeft hem proberen linken aan allerlei organisaties, hem boegbeeld willen maken van de onrust in de Amerikaanse samenleving. Maar hij heeft zich steeds proberen distanciëren van elke vorm van 'idolendom'. Hij heeft een aversie gekweekt tegen op een voetstuk geplaatst te worden, een verzet tegen bewieroking van zijn oeuvre. Zijn 'muziek' vond in vele genres zijn oorsprong en maakte gebruik van de klanken van: folk, countryblues, rock-'n-roll, rockabilly, jazz, swing, Broadway en ook Keltische ballades. Met gitaar en mondharmonica zien de mensen hem op de bühne staan en zingt hij zijn songs vol overgave: Like a Rolling Stone, I want You, Lay Lady Lay, Knockin'on heavens Door, Blowin' in the Wind, The Times They are Changing. Alle teksten zijn nog actueel te noemen. Over zijn nasale stemgeluid wil ik het niet hebben, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Nu ga ik een lekkere koffiekoek met fijn parelsuiker eten. Dat zal smaken!
Pinksteren, laatste dag van de paascyclus. Als afsluiting van deze periode kwam de Heilige Geest als een vurige tong boven de hoofden van de apostelen hangen om hun wijsheid en spiritualiteit te geven. De eerste kristelijke opwekking, geestelijke vernieuwing, bekering en een moreel herstel predikend voor de mensen en de mensheid.Het wordt bezien als het begin van de Kristelijke Kerk, Op deze Pinksterdag is het een nieuw begin voor mij. Mijn tweede spuitje, inenting, bescherming, veiligheid, heb ik vandaag mogen ontvangen. Een beetje oef! oef! oef!, zeggen. Weer wat meer vrijheid. Dat komt goed uit want de grote familie van zes komt eens wandelen aan zee. Samen met de blokker en de hond, zijn we in grote compagnie richting zeedijk gegaan om daar met z'n allen van junkfood te genieten, met nog een grote ijscrème bovenop. Deugd heeft het gedaan zo gezellig met elkaar van eten en het zeezicht te genieten.
Op canvas was er een goede detectievereeks gisterenavond. Natuurlijk hebben we daarna, naar de "Eurovision Contest 2021" gekeken. We hebben nog een 16-tal liedjes kunnen horen. Nochtans was het niet echt de bedoeling de uitzending tot het laatste beeld te bekijken, maar de puntentelling ging zo vlot dat de tijd voorbij vloog en we verbijsterd bleven kijken naar wat de uiteindelijk score was en meteen ook de winnaar van deze liedjeswedstrijd. De alternatieve Italiaanse rockgroep, met een Deense naam, won het pleit en had de voorkeur van de gewone sterveling en niet die van de vakjury: Maneskin, maneschijn. Hun liedje met de titel "Zitti e buoni" won het van alle favorieten, zelfs tot hun eigen verbazing. Of de uitslag van deze internationale voting zo zal blijven, is nog een groot vraagteken. Verschillende stemmers via sms kregen na de beëindiging van het spektakel de mededeling dat hun stem niet geregistreerd was. Duidelijk deden ze niet wat ze zongen: zit stil en houd je manieren. Want de camera zag een vreemde houding en beweging van de frontzanger: was die een lijntje aan het snuiven? Hier kan men dan echt zeggen, seks, drugs en rock'n roll, blijven nog altijd aan elkaar gelinkt. Daarom hou en hoor ik veel liever Guido Belcanto. Vlaamse zanger van levensliederen en kleinkunstenaar , met een warme stem. Ik hoor graag: Op het zeildoek van de botsauto's, Vlammetjes, Droevig is deze wereld, Plastiek rozen verwelken niet.....Hij is even als ik een groot wielerliefhebber. Hij fan van de legendarische renner, Il Pirata, Marco Pantani (1970-2004). Ik daarentegen, van alle coureurs.
Het 'weer' is om knus en warm toegdekt in bed te blijven liggen. Ik ben toch maar opgestaan. Mijn bed moet ook verluchten. Mijn kledij zal vandaag vooral 'comfort' uitstralen en dik genoeg zijn om mijn lichaamstemperatuur op peil houden. Ik troost me met de weerspreuken. 1) mei koel en nat, brengt koren in de schuur en spek in't vat. 2) is mei nat, een droge juni volgt zijn pad. Het is vandaag ook de wisseling van de sterrenbeelden. De 'stier' gaat terug op het zompige gras staan en de 'tweeling' neemt zijn plaats in. In de familie zijn er in 4 generaties maar 2 tweelingen geboren en telkens een jongen en een meisje. Zelf ben ik oma van een tweeling en mijn vader was de mannelijke kant en enige overlevende van een tweeling. De naam van het overleden meisje (8 jaar), is in de familie geëerd. Mijn tweede naam is Irene en mijn nicht heeft Irene als voornaam. Mijn vader heeft altijd beweerd, dat er geen dag in zijn leven is geweest dat hij niet aan zijn zusje dacht. Vandaar ook dat mijn moeder weigerde mij 'Irene' te noemen. Ik heb eigenlijk nog niks verteld over de maand zelf. De maand mei dankt haar naam aan de oudste dochter van de Pleiaden, Maya. De mooiste maar de meest verlegene van de zeven dochters van Atlas en Pleione (Griekse mythologie). Natuurlijk is mei ook de bloeimaand en bloemenmaand. Bij de Romeinen en de Germaanse stammen was mei de 'vrouwenmaand', met tal van vruchtbaarheidsfeesten. In de 13e eeuw kregen de kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders de idee om deze feesten om te toveren naar een katholieke viering van de vrouw. Meteen kwam Maria, als moeder van Jezus, als ideale vrouw naar voren om gevierd te worden. De heidense feesten konden voortgezet worden met een andere naam en voilà, weeral voldoende zieltjes bijgewonnen voor de Kerk en de verspreiding van het kristelijke geloof. Mei is ook gekend als 'wonnemaand'. Wunne en wonne staan voor 'blijheid en schoonheid'. In de wonnemaand staat 'intens genieten van het leven' centraal en dat is nu net zo moeilijk met regenweer, koude en corona. Het is een voorvoegsel bij de maand dat hier bijna verdwenen is maar in Duitsland en Oostenrijk is de tweede naam nog altijd 'Wonnemonat'. Nog even bij heiligheid blijven. Ik vernoem de H. Rita, voornaam van vele vriendinnen. Zij is de patrones van de hopeloze gevallen en onmogelijke zaken. Ik zal haar in een klein gebedje eens wijzen op Hooverphonic, misschien helpt het om deze groep aan een Eurosong overwinning te helpen. Maar ik roep haar zeker en vast aan, om een voorspraak te hebben bij de zeer moeilijke en moeizame examens die mijn blokker binnenkort moet afleggen.
Woordzoeker ging over 'golfsport'en ik heb wat woordjes bijgeleerd. Niet dat ik nu een golfer zal worden, maar het is handig de woordenschat te kennen: downswings, golftrolley, out of bounds, links. Ik speel een simpeler balspel en 'the holes on the green' zijn door een specialist ter zake gemaakt, mijn lief hondje!
Wie had ooit gedacht dat ik VIJFHONDERD teksten zou schrijven, van 500 woorden elk!!!. Dat verdient méér dan één uitroepingsteken. Met het Vlaamse woord van de dag wil ik zeggen, dat schrijven me kietelt, dat mijn handen kriebelen en mijn vingers jeuken om het toetsenbord te beroeren. Geen zere keel meer van het voortdurend kletsen en praten, enkel een beetje stramme en stijve vingers van ze veelvuldig te gebruiken. Mijn blog is een verlengstuk van mezelf geworden en een goede oefening voor mijn brein. Ook bij opzoekwerk weer een verbazing ondervinden van hetgeen er door de eeuwen heen heeft plaatsgevonden, zeker 'les petites histoires et choses de la vie', het vinden van het 'niet-nieuws'. Het is vandaag trouwens 'World Best News Day', en daar wil ik een klein steentje toe bij dragen. Dat is mijn aspiratie en betrachting. In de stad Gent is een unieke zintuigelijke kunstenwandeling op poten gezet: OMG! Seven Senses Tour. Alle zintuigen hebben hun beleving tijdens dit parcours door de stad. Aan bod komen: ruiken, proeven, voelen, horen, zien, het 6e zintuig aanscherpen, bewegen. Maar hoe breng je de beleving van 'geuren' bij de verkenners van Gents rijkdom? Men nam contact met de Amerikaanse kunstenares Saskia Wilson Brown. Zij doet onderzoek naar ervaring van/met de reuk, olfaction-technologie en parfumerie. Dé inval van deze dame is best opmerkelijk te noemen. Omdat 'Van Eyck' en het 'Lam Gods' een bijbelse insteek hebben, besloot ze een parfum te creëren naar een recept uit bijbelboek Exodus vers 30:22-26. De ingrediënten heeft God zelf aan Mozes gegeven om een heilige zalfolie te maken: mirre, kaneel, kalmoes, kassia. Deze olie is niet voor menselijke consumptie maar om de heiligdommen en voorwerpen bij religieuze handelingen te zalven. Een reuktest is voorzien tijdens het verkennen van de Arteveldestad. Sommigen vinden de geur 'hemels', anderen houden het op 'stinken'. Een intrigerende titel was het wel in de krant: Hemeltje, zo ruikt God dus. Van God ruiken naar een proeverij, is een kleine stap. Daar stond een pagina eerder iets over te lezen. Een Zweedse havermelkproducent wil met zijn product de 'koe' als maker van melk uitschakelen. Hun product is sinds jaren succesvol in het Hoge Noorden en kent nu een forse uitbreiding en grotere afzetmarkt. De uitleg en vondst, is zoals zo dikwijls, even simpel als geniaal. In de jaren 90, zochten de milieu-bewuste broers Öste naar een echte vervanger voor koeienmelk, want de uitlaatgassen van die beesten dragen sterk bij tot de klimaatveranderingen. In de tradionele industrie krijgen koeien, haver te eten. Simpel gezegd: die granen komen als melk uit de uiers tevoorschijn. Rickard en Bjorn bedachten: waarom dan nog een koe gebruiken als we van die haver 'melk' kunnen maken? Het patent op het "Oatly-proces" is nog van kracht. Hun melk is een groot succes geworden en nu ook hier te verkrijgen. Hun slogen is nog steeds: "It's like milk, but made for humans" wat zo veel wil zeggen als: de koeienmelk is voor kalfjes! Tot morgen
Vannacht was het een heldere sterrenhemel en daarmee was de passage van het ISS duidelijk te volgen. Drie minuten showtime van het menselijke vernuft hoog boven onze hoofden. Het blijft me verbijsteren en ik kijk graag naar dat lichtpuntje aan het firmament met mensen daarin. Natuurlijk heb ook ik, op 18 mei naar de 1e halve finale van Eurosong gekeken. Ik kan het niet maken als muziekliefhebber niet te luisteren naar de Belgische inzending. Ik wilde Hooverphonic zien slagen in zijn missie: goed genoeg bevonden worden om naar de finale gaan. En waarachtig, mission accomplished! Maar ik waande me even in de alternatieve Britse geschiedenis en op "The Wrong Place", ttz de verkeerde zender. Ik zag een man aan de piano zitten met een 'French cop' kapsel en die sprekend leek op Blackadder. Blackadder, weer een alter ego van Rowan Atkinson, was de hoofdfiguur in een hilarische en satirische reeks die er een Britse alternatieve geschiedenis van maakte doorheen de verschillende eeuwen. Een herschrijving van een deel van de impossante Engelse historiek, was het uitgangspunt. Bij de start van deze serie heeft Edmund, Hertog van Edinburgh, 'the French Cop' als kapsel. Nu is het de haarsnit van Alex Callier geworden en lijkt als twee druppels water op dat bedenkelijke heerschap. Van die Engelse edelman zijn er 4 reeksen, van telkens 6 afleveringen, opgenomen tussen 1983-1989. Ze viseren en herzien telkens het beleid van een vorst uit een bepaalde tijd. Deel I,"The Black Adder", 1485-1498, ten tijde van Richard III, de Plantagenets en de Tudors. Deel II, "Blackadder II, vindt plaats in de regeerperiode van Elisabeth I, 1558-1603. Deel III "Blackadder The Third" speelt zich af bij George III, eind 18e- begin 19e eeuw. Deel IV "Blackadder Goes Forth" vertelt zijn wedervaren tijdens Wereld Oorlog I, van 1914-1917. Het bekijken waard.
Het zou zonde zijn om zomaar voorbij de verjaardag van zangeres 'Cher' te gaan. Vandaag 75 lentes. Ze heeft de ambitie, om voor eeuwig als 18 jarige door het leven te gaan. Daarvoor is ze al diverse malen gecorrigeerd, geherboetseerd, geopereerd en met botox en fillers bewerkt. Het gevolg is dus dat deze rock'n-roll lady een gebrek aan mimiek heeft, dikke wangen en opgetrokken wenkbroauwen om zo met verbazing de wereld in te kijken. Maar haar stem doet het nog altijd zoals in haar beginjaren. Bekende liedjes: Bang Bang, All I Really Want, If I Could Turn Back Time.......Ook de grote troubadour der Lage Landen, kleinkunstenaar bij uitstek, verjaart vandaag: Boudewijn de Groot, 77 jaar. Nu een witte hardos maar een man die wil oud worden met de charmes en gebreken die leeftijd met zich meebrengt. Met een discografie waar menig zanger jaloers op kan zijn: Welterusten Meneer de President, Het Land tussen Maas en Waal, Prikkebeen, Als de Rook om je Hoofd is Verdwenen, Hoe Sterk is de Eenzame Fietser, Tante Julia, en zeker "Testament". Allemaal aanraders voor de oren.
Hemelwater doet de plantjes groeien, ik zal het zo maar bezien als het water giet. Het spoelt ook het stof weg en dat is ook niet slecht. Als ik dan naar buiten kijk zie ik '50 tinten grijs' maar dat is niet zo erotisch als het boek "Fufty Shades of Grey" (2012) van E.L. James. Met vervolgers "Fifty Shades Darker" en "Fifty Shades of Freed". Al die boeken zijn verfilmd. Gelukkig leefde zij noch ik ten tijde van Kardinaal de Richelieu (1585-1642), een paar dagen geleden ook vernoemd. Hij zegde: geef me zes blaadjes volgeschreven door de verstandigste mens van de wereld en ik zal iets vinden om hem te laten ophangen!. Toch was hij niet vies van de vrouwen want hij bood de courtisane Ninon de Lenclos (1620-1705) een zéér interssante vrouw, eens 50.000 écu's aan die ze even galant weigerde. Haar 'vrijheid' was haar te kostbaar en ze had kapitaal genoeg om uit de greep van Le Cardinal te blijven. Rap op zijn tenen getrapt, zijn reputatie was niet al te best zoals uit zijn citaat al blijkt, heeft ze dan ook enige tijd in een klooster moeten verblijven. Vandaag zou ik ook kunnen spreken over Jacob Jordaens (1593-1678) schilder, Ho Chi Minh (1890-1969) Vietnamees leider, Malcolm X (1925-1965) Amerikaans activist, Karel Verleyen (1938-2006) schrijver van kinderboeken. Ik zou ook kunnen schrijven over interessante mensen die op deze dag overleden zijn zoals: Anna Boleyn (1501?-1536) tweede vrouw van Hendrik VIII en onthoofd, presidentsvrouw Jackie Bouvier-Kennedy-Onassis (1930-1994). Maar ik doe het niet. Over al deze mensen zijn er boeken in overvloed te lezen, series en films verschenen, met betere info dan ik ooit zou kunnen geven. Maar op deze regenachtige dag is het misschien een hint om de geschiedenis van deze mensen in tekst of in film eens beter te bekijken.
Soms is het meelijwekkend hoe de mannen en vrouwen van Van Dale/Taalbankunie, toch maar woorden blijven fabriceren om origineel uit de hoek te komen. Vooral tijdens deze pandemie spuit dit gezelschap niet met water maar met de onmogelijkste woordencombinaties. Een lang leven zullen ze niet beschoren zijn en ik denk niet dat er één de zoveelste druk van het verklarend woordenboek zal halen. Neem nu de meest recentste: moraalmacht, prullenbakvaccin, schaduwvakantie, grotsyndroom. Als laatste, meermannenhuwelijk of polyandrie, veelmannerij als tegenstelling van 'veelwijverij'. Eerlijk gezegd, ik zat op al die woorden te wachten om mijn woordenschat uit te bereiden!!. Mijn tijd dat ik nieuwe woorden en andere dingen kan aanleren en onthouden verkort en dan is het zonde om mijn resterende geheugenopslag te vullen met gewauwel en onsamenhangende woorden. Deze zijn allemaal te zot om in mijn koker te steken. Dus vandaag gelezen morgen vergeten. Ik wil nog wat anders onthouden in mijn tijd van 'leren', dat tot mijn 75e zou duren.
Men moet echt wel zeggen "schiet niet op de boodschapper". Deze pandemie blijft zolang we niet met z'n allen de nodige voorzichtigheid aan de dag leggen. Represailles, haatmails, op social media aanzetten tot wandaden tegen de virologen die ons willen beschermen tegen deze pandemie, is echt laakbaar.
De zon is van de partij! En dat al van 's morgens vroeg. Hoe'n deugd doet dat, evenveel deugd als mijn eerste tas koffie. Het is een genot om dat warme geurende vocht naar binnen te gieten, want de temperatuur is niet lente-achtig te noemen. Nog niet, mischien wel als de zon alles een beetje opgewarmd heeft. Hopelijk blijven die gouden stralen de ganse dag present en wordt het geen kwiekel kwakkel weer. De radio en de krant hebben weer veel onheilspellende berichten uit het Oosten te melden. Ik begrijp het soms niet goed, ruzie, oorlog, vernielingen, moorden, terreurdaden, in een regio die alles heeft, om een goed leven te hebben: zon, zee, bergen, woestijnen, warmte, onderwijs, zorg en voedsel in overvloed. Jeruzalem, stad die door vele religies geclaimd wordt als centrum, als bakermat, als heilige plaats, is tevens de inzet van bloedige gevechten. Altijd is er wel een heethoofd, meestal aan beide zijde, dat de boel weer doet ontploffen. Een conflict dat velen proberen op te lossen, een staakt het vuren, niet om het land of zijn bevolking zelf, maar om eigen belangen te beschermen: USA, Rusland, Saudi-Arabië, Qatar, China, Turkije, Frankrijk, UK... in die zin is het bijna een wereldconflict geworden. Het is pijnlijk om zien dat de gewone burger weer slachtoffer is van ontploffingen en schietpartijen. Het moet toch mogelijk zijn om vreedzaam naast elkaar te leven, ieders opinie, taal, godsdienst, grondgebied te aanvaarden. Macht en expansiedrang is een gevaarlijk beestje, dat was het toen en het is nu nog zo. Ik hoop nog ooit eens de vrede in het Midden-Oosten mee te maken. Sinds mijn geboortejaar is het er nog steeds volop crisis.
18 mei 1302, de dag van de 'Brugse Metten', een episode in de Frans-Vlaamse Oorlog van 1297-1305. Hoofdrolspelers zijn Filips IV, de Schone (1268-1314), koning van Frankrijk en Gwijde van Dampierre (1226-1305), Graaf van Vlaanderen. Het conflict van 18 mei kan men grosso modo herleiden tot een conflict tussen patriarchaat en ambachten, tussen steden en platteland. De nachtelijke aanval en de moord op leden van een Frans garnizoen door de Bruggelingen, die dag, kan men aanzien als de oorzaak voor de Gulden Sporenslag op 11 juli. De rest is te lezen in de geschiedenisboeken.
Naar twee crooners, normaal brengen die geen muziek voor mijn oren, luister ik toch eens. De eerste is Perry Como ( 1912-2001) met het nummer: Catch a Falling Star, 1958. Spijtig genoeg geen vallende sterren vandaag, noch een zichtbare passage van ISS. Ik zal deze avond naar andere planeten kijken in het duistere heelal, zoals Jupiter, Saturnus, Mars en misschien zie ik dan de Perseverance wel. De andere die ik ook wil horen is Charles Trenet (1913-2001) met zijn onvergetelijke "La Mer" uit 1943. Ik ga wel zijn versie van 1968 beluisteren. En nu ga ik 'onze zee' bekijken met mijn hondje.
Niets van warmte is er te voelen op deze natte maandagochtend. Ik neem gerust aan dat het grondwaterpeil nog altijd niet het beoogde resultaat heeft door buien en geen ononderbroken regen. Maar nattigheid en de kilte die daar mee gepaard gaan, doet geen goed aan mijn skelet. Mijn botten verlangen wat zonnestralen. Misschien dat de zon deze namiddag eens door de wolken priemt, maar ondertussen verwarm ik me maar met de chauffage. Een verdiende naam: 'chauffe' geven. Niet alles moet correct zijn in 't leven, zeker mag men met een traduction eens een 'loopje' nemen. Dat is misschien de enige beweging dat ik zal doen vandaag. Enfin, het is weer een eenmans ménage en dat is aanpassen. Zowel woefie als ik moeten er aan wennen dat er terug een vrijgezellen schema is, dwz niets op tijd, alleen eten als we er goesting hebben of heel grote honger en altijd hetzelfde recept: een kouwe schotel. Dat past bij het weder. Aangezien buiten werken geen optie is, en kuisen voor een donderdag gereserveerd wordt, hou ik me bezig met mijn beproefde en goedgekeurde recept, lijstjes bekijken. Zoeken tot ik iets interessants op mijn netvlies zie verschijnen. Waarom vallen sommige namen me op? Hier het verhaal waarom dat al eens kan gebeuren. Ik ben af en toe fan van de 'zapcultuur', zeker nu ik over meer dan 100 zenders beschik en af en toe toch wel eens moet weten wat die me allemaal te bieden hebben. Zo kom ik al eens realityseries tegen met de wederwaardigheden van de upperclass in de verschillende Amerikaanse steden als daar zijn, New York, Dallas, Los Angeles...Daar is één norm geldig voor de inwoners: jeugdigheid. Wat volgt zijn een reeks 'oude dozen' die zich laten beeldhouwen, bewerken en opspuiten tot ze nog een karikatuur van zichzelf zijn. Weer blijkt dat schoonheid een relatief begrip is. Door mijn zapsessies kwam ik ook, 'Keeping up with the Kardashians', tegen. Het heeft een wijle geduurd vooraleer ik het kluwen van deze familie kon ontwarren, wie bij wie hoorde, hun bezigheden. Daar kwam ook een Bruce Jenner in voor, vader van 6 kinderen, stiefvader van nog eens 4, echtgenoot van momanager Kris Houghton en vooral Olympisch Kampioen in 1972, een tienkamper. Sinds 2015 is het 'Caitlyn' Jenner en gescheiden van Kris. Buiten gewerkt bij de realityschow van zijn stiefkinderen. Een lange introductie om te zeggen waarom ik bleef stilstaan bij de naam 'Edward Jenner' (1749-1823). Was dat misschien een verre voorvader van deze transgender? Niet natuurlijk. Maar deze 'Jenner' van eeuwen geleden was de ontdekker van het 'vaccinatieprincipe' waar we dezer dagen de vruchten van dragen, te weten 'inentingen'krijgen met een stam die ons antilichamen doet aanmaken.Toen waren het de pokken en de inentingen met 'koepok' als bescherming. Nu met Pfizer, Astra Zenika, Moderna. Ik verschiet weer, hoe vlug de tijd voorbij gaat als ik een klapke doe. Seffens moet ik weer "afklikken" oftewel afkicken van mijn computerverslaving. Hou het warm, draag nog winterkledij!
Als mijne kleine grote weer eens eventjes zijn familie gaat vervoegen en dus naar huis vertrekt, picknicken we nog eventjes samen langs de zeekant op een bankje. Niets beter voor zo'n momenten als een goeie vettige Bicky Burger. Met de wind in de haren en de blik op oneindig, en dan.... is er troost eten, comford food. De hond is dan mee en geniet ook van het schouwspel van zee, zand en de drukte van de vele wandelaars met beestjes. Hij zaagt niet, hij weet dat zijn hapjes thuis liggen te wachten en gelukkig houdt hij niet van menseneten. Eens terug in de wagen, richting station ligt woefie te rusten op de achterbank. Elke handeling die we doen wordt nauwkeurig geregistreerd op zijn harde schijf. Zijn enige geluk op deze dag is zijn ritje met de auto voor de rest is het voor hem weer enige droefenis dat zijn speelkameraad vertrekt. Janken tot hij hem niet meer ziet en dan uitgeput van verdriet in slaap valt tot we thuis zijn. Ik transporteer mijn gevoelens naar de hond omdat ook een beestje een afscheid aanvoelt en daar dan wat verdriet over heeft. Hem vertellen dat zijn vriend binnen een paar dagen terug komt, verstaat hij nog niet. Hij moet het ritme van 'weg en terug' nog leren kennen.
Nu de kersenbloesem bijna verdwenen is en we nog even moeten wachten op die lekkere vruchtjes, denk ik weer eens aan dat wondermooie lied van: Le Temps des Cérises. Vandaag herdenk ik de geboortedag van Bobbejaan Schoepen (1925-2010) en morgen zijn overlijdensdag. Samen met Geike Arnaert bracht hij dit prachtige duet. Geike staat nu ook weer volop in de belangstelling nu ze Hooverphonic weer heeft vervoegd en volgende week onze Nationale Kleuren zal verdedigen op Eurosong. Er zijn meer Vlaamse zangers die in het repertoire van Bobbejaan duiken en een eigen versie brengen van zijn liederen zoals Daan, die een ingetogen versie zingt van "Zie ik de lichtjes van de Schelde". Natuurlijk is Bobbejaan gekend van zijn pretpark Bobbejaanland in Lichtaart, maar ook van de meezingers: Ik zie zo graag mijn duivenkot". én zeker in deze tijden zou het rampzalig zijn "Een café zonder Bier" tegen te komen. Hij heeft veel platen en cd's uitgebracht, maar het laatste album is bijwijlen 'beklijvend' te noemen. Vooral het slotlied "Verankerd" raakt heel diep. Een lied, ballade of hoe het ook mag noemen, bezingt zijn strijd tegen ouderdom en ziekte, kanker. Axelle Red en Nathalie Delcroix verleenden ook hun stem aan dit laatste project van deze Vlaamse country-man, jodelaar, mondmuzikant.
Tijd voor een koffietje en een koekje, en op zondag mag dat eentje meer zijn. Tot maandag
, nodig hebben. Een big smile hoort daarbij. En...als je vandaag niet wilt treuren, doe het dan gewoon niet...Aldus F. van der Sluis op citatennet. Ook weer de gevreesde pasperiode van zomerkledij is in aantocht. Misschien dat de shorts iets meer zullen spannen, maar dat is dan te wijten aan het uitzetten en krimpen door ouderdom!. Gelukkig kan ik op mijn leeftijd nog vertellen over een grande dame van de Nederlandse kleinkunst: Martine Bijl (1948-2019). Dat was iemand die ik toch niet zomaar mag vergeten. Zangeres, actrice, schrijfster, cabaretière, comedienne, met liedjes zoals; Het Bloemendaalse Bos (1966), Makelaar van Schagen (1966), Hoe zou't met Rosa zijn (1980). Ik herinner haar ook van de vele spotjes op tv voor de 'Hak' conserven, temidden van de velden opgenomen. Een fijne mevrouw die ook door Louis Neefs (1937-1980) bezongen werd in zijn lied "Martine". Allemaal prettige liedjes om op een zonnige zondagmorgen te beluisteren. 
