Ik heb ontdekt dat mijn nachtrust naar de vaantjes is als ik de laatste uren van de dag kijk naar tv die me ergert of een beat van hier tot ginder heeft. De cijfertjes 01.23 waren weer present en nog veel meer getallen heb ik zien voorbij flikkeren. De talkshows die ik beluister zijn die op canvas, Ter Zake en De Afspraak. De moderators nodigen mensen uit die in de belangstelling staan en geven de gasten ruimschoots de tijd om hun verhaal te doen. Ik ben geen fan van 'Vandaag'. De presentatrice is meer begaan met zichzelf, haar présence en haar enthousiaste houding dan met het fêteren van de genodigden. De gasten zijn ornamenten ter hare ere en glorie. Waarom ik dan keek? Ik wilde 2 gasten horen: Margriet Hermans en Jean Paul Van Bendegem. Maar het mankement van dit programma is ook de veelheid aan gasten binnen een te krappe tijd. De Nederlandse presentator van D.I.W. mocht zijn discours doen. Iets over corona moest er ook zijn. Een 'leraar' en 'leerling'. Een prof intensivist, kwam over het verantwoordelijke  gedrag van zijn volwassen kinderen/studenten in coronatijden spreken. Een student die van uitgaan, feesten en drinken zijn studie maakt moet, om dat te betalen, in het weekend werken aan het andere eind van het land. Dus wat met covid-19 voor deze jongeman? Nagelbijtend en tandenknarsend zat ik maar te wachten op het gesprek met de twee seniors. Jean Paul mocht 5 zinnen zeggen, Margriet 1. Discriminatie ten top van ouderen, jaggers, gepensioneerden. Er was geen vertoog. Maar ons mevrouwtje had natuurlijk tijd nodig voor de showbizz side of live. Ik zal maar schrijven: wie oud is knort graag, wie jong is speelt graag. Afgehandeld en nooit meer kijken. Ik heb andere, betere en ontspannender avondamusement gevonden. Geen ergernis meer als ik eens naar RuPaul en zijn Dragqueens kijk. Hun schmink, hun kledij, het optreden zijn momenten van ontspanning, verwondering en veel glimlachjes. Met héél mooie namen, zoals de Belgische 'Sederginne'. Nooit meer hoofdpijn als ik daar naar gekeken heb!

'Comme d'habitude', om een liedje van Claude Clo-Clo François (1937-1978) eens te vernoemen, is er weer een sterfgeval te noteren. Juliette Gréco, geboren in 1927, heeft onze Pale Blue Dot (blog 01/02) ook verlaten om één van de vele stofjes te worden die ronddwalen in het oneindige universum. Zij was een actrice, zangeres van het betere Franse lied, bekend als chanson. La Grande Dame Noire, werd ze genoemd: ravenzwarte haren, donkere zwart omrande ogen, immer zwarte jurken. Met een ondeugende en licht erotische stem, bekoorde ze menig man. Zeker als ze dan zong, "Déshabilliez-moi" en daarna "Si tu t'imagine". Maar nu is er haar lied, "Il n'y a plus d'après".(duet met Guy Béart)

Voor mijn ziek familielid: hoeveel advokatenmopjes zijn er? Drie, de rest is echt gebeurd