We beginnen aan de derde maand van de meteorologische winter. Een pessimist ziet de zon 's morgens al ondergaan. Maar ik ben een optimist en zeg dus dat het einde van de kou in zicht komt. En daarbovenop: nooit is de schrikkelmaand zo fel of ze geeft haar 5 schone dagen wel. Maar dit miezerig grijze weertje vergt weer veel inspiratie om me bezig te houden. Waarschijnlijk ben ik niet de enige die het beu is om op regenachtige dagen kasten uit de kuisen om vóór de grote lentekuis alles in orde te hebben. Mijn beproefd recept (niet voor te bakken) is te luisteren naar Boudewijn De Groot en zijn reis naar "Parijs, Berlijn, Madrid" en als toemaatje Hildegarde Knef (1925-2002) met:"Ich hab noch Einen Koffer in Berlin, deswegen muss ich nachtstens wieder hin..." Dat geeft me dan weer goesting om de reis van de heiligen te maken die me virtueel overal heen brengen en meestal voor mij ongekende steden en streken. Wikipedia bij de hand, papieren atlas en eventueel een papieren encyclopedie. Waar reis ik vandaag heen? Bekend zijn Ravenna, Valence, Poitiers, Orléans, Cornwall, Kildare, Maastricht. Op ontdekking = lezen, ga ik naar Austrasië (Oost Frankrijk), Lampsacus ( Lapseki, Turkije), Fitero (Spanje), Penmon (Wales), Castelfiorentino (Toscanië). Wat een prachtige en leerzame uitstap heb ik weeral gedaan en geen moment naar de motregen gekeken. Als toemaatje kijk ik weer naar de ruimtedroom, de ruimtefoto van Carl Sagan (1934-1996). Zijn 'Pale Blue Dot' de kleine blauwe stip in het onmetelijke heelal, met zijn miljarden en miljarden stofjes daar omheen, blijft me fascineren. Daar zullen we allemaal belanden als we tot 'stof en as 'zijn weergekeerd.
Zoals geweten ben ik op de avonduren nog dikwijls buiten, ook in alle vroegte. Als je een beestje hebt is dat nodig. Dat is een tijd om even stil te staan tijdens die rustige momenten, naar boven te kijken om de sterren en de planeten te bewonderen, hun namen op te zoeken en eens alles te overdenken. Maar ook een tijd van zeer wonderlijke gedachten en invallen te krijgen. Zowel gisterenavond als deze morgen was de zee weer heel luidruchtig. Meestal is dat zo na storm die een paar uur aansleepte. Het idee kwam in mij op dat de zee en haar bewoners 'pijn' hadden van het geweld en gebeuk van de wind, op haar en hun 'zijn'. Ik vroeg me af: was dat een 'klagen' van de zee, een luidruchtig wenen zoals de mensen dat bij pijn ook kunnen doen? Volgens mij is het best mogelijk dat het een uiting is van onmacht, het moeten ondergaan van geweld en er geen antwoord op te hebben, zich er niet tegen kunnen verdedigen, behalve van in de hoogte te springen (golven) en aan het veilige land ( voor ons overstromingen) te komen. Ik laat mijn gedachten de vrije loop wat zeer ontspannend werkt. Wat de lezers er van vinden? Tja, verklaringen zoeken en fantasie uit zich bij iedereen op een verschillende manier, dromen ook.Tot morgen
Ontstuimig! Zo kondigt zich de laatste januaridag aan. Een hevige WNW'er, tot 85 km/u soms uitschieters naar 90 km, 6°, dus niks te warm vandaag. Tot hiertoe zonder nattigheid, wat ik apprecieer bij dergelijk winderig weer. Een wandeling naar zee zit er niet in vandaag, ik geraak trouwens niet op de dijk. En zelfs de zeeweg is afgesloten, waarschijnlijk zal de tram ook weer door bussen vervangen worden die dan een serieuze omweg moeten maken. Een voordeel was er vandaag te bespeuren: geen klanten in het grootwarenhuis op het moment dat ik mijn boodschappen deed. Zo'n rustige omgeving doet deugd om te winkelen al ben ik weeral de helft vergeten meebrengen o.a. mijn citroenen. Gelukkig heb ik wel halve peren in blik meegebracht en room voor mijn flan-perentaart volgens recept van Jeroen. Ik had gisteren al chocoladepudding gemaakt, waarvoor ik dan een zakje gebruik met bloem en cacao maar ik voeg er nog een 2 koffielepeltjes echte cacopoeder aan toe. Een dessert heb ik dus al voor vandaag. Een pizza heb ik als avondeten voorzien. Ik heb graag een hawaiënne. Sommigen gruwen ervan maar ik eet eens graag een ananasje. "Zal ik een pizza in vier of in zes stukken snijden?" vraagt Wiet Van Broeckhoven (1949-2019), "In vier, want zes stukken krijg ik nooit op!". Ha, Ha, Ha. Als het buiten niet te harden is en ik omvergeblazen word door Corrie of Malik, moet ik het binnen gezellig maken. Niet met kaarsen, want die gebruiken mijn gezonde lucht, maar met wat lekkers op tafel te toveren. Voor de rest is er niet veel nieuws onder de spaarzame zonnestralen te ontdekken. Een Nederlandse ex-koningin die haar 84e verjaardag viert, een Boris die blij is dat hij al 2 jaar vanonder het juk van de Europese Unie is en zijn schandalen overleefd, een Nigel die ondergedoken leeft, genietend van zijn royale pensioen dat hij van die verafschuwde Unie krijgt, en een Donald die weer van zich laat horen en dus nog niet uitgeteld is. Dat is in een vogelvlucht het nieuws van de dag. "Alles begint bij luisteren" zei de presentatrice deze morgen op de radio. Dat ga ik ook doen en wel naar één van de bijna 1000 werken die Franz Schubert (1797-1828) ondanks zijn korte leven aan de mensheid heeft nagelaten. Waarschijnlijk "Die Forelle", pianomuziek dat een solozang begeleidt. Terwijl zal ik ondertussen wat lezen over de componist maar ook over de dichter die voor de lyrics van dit lied zorgde: Christian Frederich Daniël Schubart ( 1739-1791). Tot morgen
Van bij het ochtendkrieken wist ik dat het een mooie dag zou worden. Geen vuiltje aan de lucht te bespeuren behalve de strepen van de vliegtuigen die de mensen van zuid naar noord brengen. Een heldere wolkenloze hemel doen me alle rolluiken optrekken en alle gordijnen opentrekken. De zon moet langs alle kanten binnenkomen om mijn huis gezond op te warmen. Wat later op de dag zullen de vensters ook wel eens openvliegen. Alle microben, bacteriën en virussen die er eventueel verscholen zouden zitten in mijn knus nestje, moeten kunnen buitenvliegen. Net zoals de vogels, die ik weer naarstig aan het tellen ben: 1, 2, 3,....Die diertjes zijn ook blij want hun gezang hoor ik van alle kanten komen. Met tussenin natuurlijk het gekrijs van de vervelende meeuwen, hoe mooi de vogelspotters die ook vinden. Ik zou hen bijna "The best mistakes" noemen, titel van een lied van The Divine Comedy, dat ik op de radio hoorde. Maar ja, vervelend of niet, mooi of lelijk, elk levend wezen heeft recht van bestaan, ook de 'êtres en sujets', staand, lopend of vliegend.
Zoals jullie al meermaals gelezen hebben, is er een dichteres aan mij verloren gegaan. Ik wil alles wat ik zie, denk, ondervind, voel, in het lang en breed weergeven. Ik heb, bij manier van spreken, een tong van lintjes en bij het schrijven moet ik mezelf de beperking opleggen van 500 woorden per keer. Hoe graag ik ook iets beknopt zou willen weergeven of een hartverwarmend gedicht zou willen schrijven waarin ik mijn ziel en zaligheid in een paar woorden kan blootleggen, het is onbegonnen werk, het lukt niet. En zie, vandaag word me een oplossing geboden om met eigen poëzie voor de dag te komen. Al zeg ik er direct bij, het is een beetje woorden en kleine zinnen stelen van anderen. Ik zal "stiftdichten" beoefenen zoals Dimitri Antonissen, journalist, redacteur en een professioneel stiftdichter. Hij heeft twee boekjes uitgebracht met zijn gedichten: "Schrap me" en "Stiftgedichten". Heel eenvoudig: neem een tekst, duid een kolom aan, en schrap de woorden die je niet nodig hebt om het gedicht te doen klinken en inhoud te geven. Hijzelf noemt dat een route zoeken in een bepaalde tekst en schrappen. Hij beweert dat nooit op een bepaalde specifieke frasering was gekomen indien hij van nul moest beginnen op een wit leeg blad. Het beste is een tekst uit de cultuurkatern van een krant te nemen en dan maar schrappen, schrappen, schrappen van woorden tot men een gedicht heeft gemaakt dat betekenis heeft voor de schrapper/schraper/poeet. Deze techniek wordt veel toegepast in workshops, taallessen en natuurlijk bij amateurdichters wat ik ooit hoop te worden. Hopelijk in een van de volgende blogs eens een schrapgedicht te kunnen weergeven. Dat zal dan wel niet te vergelijken zijn met de gedichten van de echte dichters zoals Leonard Nolens, Peter Verhelst en Guido Gezelle. Tot morgen
Weerbericht: 9°, blauwe lucht met hier en daar een wit pluimpje, westenwind 60km/u, een droge dag, in ieder geval een droge voormiddag. En het zou ideaal weer moeten zijn om het aantal van onze gevederde vrienden te tellen. Ik vraag me altijd af hoe ik dat in de praktijk moet doen. Die beesten vliegen over en weer, soms in een groep van dezelfde soort, even groot, even breed, even lang. Hoe kan ik in godsnaam tellen hoeveel er zo aan het fladderen zijn en welk specimen het dan is? Het is ook nog niet de tijd dat ze zich gaan nestelen in de bomen want dan zou ik de nesten kunnen tellen en zeggen, per nest twee exemplaren. De lieverdjes komen ook niet met velen voor mijn venster stilzitten, zodat het tellen wat gemakkelijker zou gaan. Als ik 1 mus zie, die dan eventjes gaat vliegen en terugkomt, zou ik onmogelijk kunnen uitmaken of het hetzelfde vogeltje is of een ander. Moet ik dan aangeven: ik heb twee mussen geteld? Zelfs de krant deed mee aan het vogeltellen. Er waren 27 vogeltjes, afbeeldingen weliswaar, verstopt in de teksten van het eerste katern. Ik had het raden naar welke het waren want ik ben geen ornitholoog die alle vogels kent. Natuurlijk ken ik de meest gangbare soorten, zoals duiven, merels, eksters, kauwen, mussen. En aan zee vooral de agressieve meeuwen. Die beesten evoceren voor mij de film "The Birds" van Alfred Hitchcock (1899-1980), de aanval van een agressieve meeuw op een onschuldige bezoeker van de kust. Later volgt in de film een aanval door de kraaien. Maar de meeuwen hebben ook al eens de zak met koffiekoeken uit mijn handen gerukt, dat is werkelijk beangstigend als die zo op je komen afvliegen. Nee, ik ben geen vriend van deze vogels. Er bestaat nochtans een novelle/toneelstuk met als titel "De Meeuw" van Anton Tsjechov (1860-1904) waar van geen enkel beest sprake is in de tekst, ongeacht die titel. Ga ik de vogeltjes tellen? Nee, ik ga ze gewoon observeren en naar hun kapriolen in de lucht kijken en genieten van hun salto's. Al hebben ze zware concurrentie voor hun acrobatiën van die van mijn hond, qua elegantie en durf.
Nu is het tijd om mijn huiswerk te doen dat ik opgeslagen heb deze week. Mijn taaloefeningen. Ik heb er zelfs een plezant spelletje aan toegevoegd: woordle. Het gelijkt een beetje op het Hollandse 'lingo'. Eens dat allemaal gedaan begin ik aan de puzzel van 1000 stuks, gemaakt van een foto waar al mijn kleinkinderen op staan, al zijn ze 'ver' van 'klein' te noemen. Tot morgen
Ik ben deze morgen buiten gegaan zonder jas en dat speelt me nu even parten: ik krijg me niet opgewarmd en zal even met een frak binnenshuis moeten zitten, tot alles weer op temperatuur gekomen is. Niemand die het ziet!! Ondertussen lees ik de gedichten van mijn neef, gepost op de verjaardag van zijn recent overleden vrouw. Ze raken me diep. Haar lievelingsmuziek zal de rode draad van mijn dag worden: "Here it is" Leonard Cohen, "Nine million Bicycles" Katie Melua, "Voor Marie-Louise" en "Onderweg" Willem Vermandere, "Wat nog komen zou" Bart Peeters en co, "Sodade" Cesària Evora. Iedereen zoekt sterkte en steun in wat hem het beste troost biedt. Ik ben geen poeet, dat wil daarom niet zeggen dat ik geen poëtische ziel en hart heb. Ik zal niet de enige zijn die een dichterlijk talent mist. Dat belet evenwel niet dat ik beschrijvingen wil geven van hetgeen ik zie of voel, maar dan in gewone zinnen. Zoals toen ik deze morgen naar het mooie spektakel van de zonsopkomst keek. Ik zegde tegen de hond: het is net of het maansikkeltje een blauwe trui aantrekt met roze-rode streepjes erin!. Dat is dan de breister in mij die graag dergelijke dessins ziet in haar pullovers maar ze jammer genoeg niet meer zal maken. Niet omwille van het niet meer kunnen breien, maar ik zal ze me ook niet aanschaffen. Dwarse strepen accentueren mijn gezette boezem méér dan ik wil. Vandaar dat mijn kledij meestal zonder strepen, bollen, figuurtjes of wat dan ook, is. Egaal en één kleur is ook mooi, behalve dan het zonnegeel. Maar mijn titel was 'heksen'. Na 15 pagina's van alles en nog wat in de krant, stootte ik op een vreemde titel: Catalonië gaat door het vuur voor heksen: Spaanse regio zuivert naam van 700 vrouwen die op de brandstapel stierven. Geschreven door Peter Mijlemans. Eerlijk, van heksen ken ik alleen de vrouwen met een haviksneus, een dikke puist erop geplakt en met een bezemsteel tussen hun benen door de hemel zoevend, m.a.w, een sprookjesfiguur. Ik heb wel weet uit de geschiedenislessen van verbrandingen van ketters. Vooral de Spaanse Inquisitie herinner ik me. Maar dergelijke straffen waren ook gekend bij de protestantse gemeenschappen vooral in Duitsland en Zwitserland. Interessant was te lezen dat het voornamelijk weduwen, alleenstaande moeders en ongehuwde vrouwen waren die er slachtoffer werden van de heksenwaan van de Dominicaner Orde. Alle zelfstandige, onafhankelijke vrouwen waren een doorn in het oog in de mannenmaatschappij. Die vrouwen hadden macht door hun materieel bezit en dat werd onnatuurlijk bevonden en boezemde angst in. Een doorn in het oog van de paters die beweerden dat vrouwen minder wilskracht en kracht hadden en dus gevoeliger waren voor de verleidingen van satan. Bijkomend voordeel voor de mannen was natuurlijk de confiscatie van hun aardse bezittingen. Niet alleen in Catalonië overweegt men de namen van de slachtoffers te verschonen van die gekke beschuldigingen, maar ook in de regio Navarra alsook in Schotland, Noorwegen. Ook in Nieuwpoort werd in 2012 al aan 15 vrouwen en 2 mannen, zgn heksen, rehabilitatie verleend. Tot morgen
Goed nieuws voor alle vogelliefhebbers en daar ben ik ook bij. Niet fanatiek met telescoop en verrekijker uitgerust, zoals de spotters een maand geleden in Nieuwpoort op het staketsel. Nee, gewoon plezier hebben in het observeren en kijken welke gevleugelde dieren mijn tuin, de duinen en het strand, bezoeken. Met de komst van de 'Ross'meeuw' vroeg ik me af of we terug naar de ijstijd gaan ipv de opwarming van de aarde mee te maken. Die soort woont en broedt in de Arctische cirkel van de wereld, het Hoge Noorden met eeuwige vriestemperaturen. Zomaar een bedenking tussendoor. Want goed vogelnieuws kwam er met de waarnemingen en dus terugkomst van de 'oehoe' in onze velden en bossen, meer bepaald in het 'Muziekbos' in Ronse en het Brakelbos, daar niet zo ver vandaan. Wat zou ik blij en gelukkig zijn moest deze uilensoort of gelijk welke uil, mijn tuin als zijn thuis uitkiezen. Deze vogels hebben echt wel een speciaal plaatsje in mijn hart. Ik vind dit geheimzinnige, stoïcijnse, niet van hun stuk te brengen vliegende wezens. Hun gigantische ogen loeren en azen op hun dieet van kleine muisjes en ander ronddolende diertjes. Als kind kreeg ik eens een opgezette uil. Die plaatste ik tussen een kaars en een bril om een spreekwoord "wat baten kaars en bril, als de uil niet zienen wil" uit te beelden. Met een gewone kerkuil in mijn tuin zou ik ook al tevreden zijn want een exemplaar van 4 kg en een spanwijdte van 1,8 meter zal zich hier niet kunnen verschansen en zit liever in de bossen verscholen op een tak.
Op deze gedichtendag noteer ik een levensles van Stijn De Paepe (°1979), huisdichter bij 'De Morgen' en docent Nederlands. Hij heeft vernomen dat er een kanker in zijn lichaam woedt. Zijn motto: 'zoek het niet te ver, maar kijk waar het ligt' en ook 'het is wat het is'. Maar bovenal zijn beklijvend gedicht:..... GA WEG...... Ik had gedacht de honderd te halen, rollatorloos en in gestrekte draf. Ik wou nog een miljoen gedichten af. Musea wachtten. En theaterzalen./ Ik wilde nog oneindig vele malen verwijlen waar ik mij het liefst begaf. Ik fietste fluitend tussen wieg en graf, de voeten geen moment op de pedalen./ Helaas. Daar is ineens de eindigheid die plotsklaps als een niets ontziende tanker de gevel sloopt, de kamers binnenrijdt./ Het leven gaat genadeloos voor anker, gehoorzaam aan de grillen van de tijd. Ga weg gezwinde grijsaard. Met je kanker.
De Kreuners zingen vandaag: "Hier en Nu" en "Zo Jong..". Tot morgen
De sanitair medewerkster verkoos eens een andere voormiddag te komen dan op donderdag. De routine is op deze manier eens doorbroken en dat is niet slecht. Gisteren heeft de tuinman echt wel veel werk verricht en de tuin weer een winter aanzicht gegeven; alles in rust brengen. Alle takken van de wilg zijn tot mulch gesneden en bedekken en beschermen nu de tuin van de bloembollen. Eigenlijk is dat ook mooi om zien. Ik ben een tevreden vrouw en de hond was ook tevreden om hem eens in de schilfers te kunnen wentelen. Binnenkort zullen er weer veel vogels zitten om takjes voor hun nestjes te zoeken. Een tuin moet een plaats vol leven zijn al is het maar een regenworm die af en toe zijn lijf eens laat zien vooraleer aan zijn werkzaamheden te beginnen: verteren van aarde en ze vruchtbaar maken. De tuinman verdiende de rest van mijn taart en ik kan weer een verse maken.
Het is van belang, als ik schrijf, dat ik niet ieder jaar op dezelfde dag hetzelfde schrijf. Ik lees dan ook, vooraleer ik begin, wat ik noteerde in 2020 en 2021. Zo zal ik niet meer over den Amadé uit de 18e eeuw schrijven, componist van "Cosi fan Tutti", "Die Zauberflöte" en "Le nozze di Figaro". Noch zal ik schrijven over den Richard uit de 19-20e eeuw, componist van "Der Rosenkavalier". Ik ga de Michels eens in het vizier brengen. Het zijn zeer populaire zangers. Ze zijn door en door gekend bij iedereen. Elkeen zingt hun liedjes dan ook uit volle borst mee. Het begint altijd met het lied uit 1971 van Michel Delpech (1946-2016) "Pour un flirt avec toi". Wel al een serieuze meezinger maar dat is de prelude voor het groots feest dat na 'het versieren' en het 'aan de haak slaan', moet volgen; een trouw. En dan komt de tweede Michel zingen, nl Sardou. Die schreef en zong in 1981, "Les Lacs du Connemara". Haal dan maar de witte zakdoeken of witte servetten boven om die boven het hoofd rond te zwieren en te zwaaien tot de vermoeidheid in hand en arm optreden. Geen enkel trouwfeest is geslaagd als niet iedereen gehuppeld, gesprongen en bovenal meegezongen heeft op die liedjes. Het zijn ook gewoon vrolijke deuntjes die wat blijheid brengen op een grijze woensdagnamiddag. Opbeuring kan er ook komen van een lekker gekookte aardappel. Binnen een uurtje begin ik mijn 'diner' klaar te maken en mijn 'bintjes' te schrapen. Wat ik niet wist was dat deze soort gekweekt was door een Friese boer/schoolhoofd, Kornelis Lieuwes De Vries (1854-1927). De nieuwe aardappel was een kruising tussen 'Munstersen' en 'Fransen'. Als eerbetoon aan een vlijtig, jong, 17 jarig meisje, Bintsje Jansma (1888-1976) dat in zijn klas had gezeten, noemde hij zijn nieuw 'ras' in 1910 'bintje'. Een gekookt patatje met een kippetje en pepersaus, zal smaken op deze frisse dag. Tot morgen
Ik heb gisteren eindelijk al mijn ingrediënten voor mijn lekkere frisse taart, ten dele beschreven op 11/01/2022, bijeen gekregen. Ik ben echt verzot op mijn zelfgebakken citroentaart. De buren zijn er iets minder happig op, maar de kinderen lusten ze allemaal. Het gebruik van suiker heb ik uiteindelijk, na veel bakken en proeven, tot een aanvaarbaar minimum gekregen om niet echt met een zuur gezicht te moeten rondlopen als ik ze aan het opeten ben. Volgens mij is dat een zéér gezonde taart. Wat kan je nu slecht en ongezond vinden aan eieren, citroenen en amandelpoeder? Het is natuurlijk wel een grote taart voor 1 persoon, dus gaan de boterhammekes even aan kant voor 2 dagen en vervang ik vele maaltijden door een spie lekkere zure tarte maison. En om het bij 'lekkers' te houden, ik heb ook een leuk zoet woord geleerd vandaag, gelezen in de krant: eye candy. Dat werd gebruikt om een oogstrelende reeks te omschrijven: The Gilded Age. Het is genre Downton Abbey, maar met de nieuwe rijken en drama's van de Golden Age en Roaring Twenties in Amerika. Blijkbaar wel met on-Amerikaanse dialogen en spitsvondigheden. Een serie voor al degenen die houden van dames met gedrapeerde damasten overgordijnen, roddels, drama, liefde en avontuur, een 'eye candy' dus, een snoepje voor het oog. Te bekijken op 'Streamz'. Ik wacht wel tot het op een of andere zender zal vertoond worden die op mijn kabel te vinden is. Én binnen een jaartje of zo, zal er nog een lekkernij aan mijn tafel opgediend worden!. Er zullen dan lekkere Belgische-Noordzeemosselen zijn of hangen de aquacultuurboeien in het 'Nauw van Kales'? In ieder geval hangen de mossellijnen van de Zeeboederij Westdiep, op 5 km voor de kust, ter hoogte van Nieuwpoort. De afbakening van de commerciële en industriële zone van de Westdiepzone is gebeurd met kardinaalsboeien en markeringsboeien. Die stad heeft natuurlijk al fel geprotesteerd tegen de komst van deze niet alledaagse farm, die een gevaar zou zijn voor de beroepsvissers en de mensen die aan plezier'yachting' gaan doen. Tot zover mijn culinair verslag.
Het hoge drukgebied dat normaal helderblauwe luchten zou geven, speelt ons weeral parten. Het bezorgt de westelijke helft van het land, mijn leefgebied, een ochtend-middag-avondgrijze dag. Goed weer voor de tuinman om nog een wilg te kunnen knotten. En wat weerspreuken betreft: Is het op Sint Paulus schoon en klaar, dan brengt het een gezegend jaar. Is er op Sint Paulus sneeuw of regen, dan komt een mager jaar ons tegen!. Tot morgen
Om een of andere reden ben ik om 2u wakker geworden en wakker gebleven. Ik kan zonder draaien of keren een slaaploze nacht doorbrengen. Die tijd gebruik ik dan om mijn wasgoed te plooien. Heb ik geen goesting om mijn warme bed te verlaten, dan neem ik eens een of andere periode van mijn leven in ogenschouw. Als het een slechte tijd was probeer ik een analyse te maken van de mislukking, maar evenzeer onderwerp ik mezelf aan de oorzaken van de succesvolle en gelukkige momenten. En zo vliegen die uren zonder moeite voorbij. Er was werk uitgespaard toen ik zag dat de krant de nieuwe woorden van Van Dale had geraaadpleegd. Hoeveel corona-gerelateerde woorden de dictionnaire heeft uitgespuwd de laatste jaren, valt bij benadering niet te zeggen. Allemaal woorden die, eens het virus een gewone 'valling' blijkt te zijn, naar de prullenbak zullen verhuizen. Maar 'gewoon' staat niet in hun woordenboek. Een zin, afkomstig uit een aflevering van de succesvolle TV-serie 'Fawlty Towers' met John Cleese in de hoofdrol, krijgt de dubieuze eer om erkend te worden als Engelse uitdrukking in ons Nederlandse taalgebied: Don't mention the war = spreek er niet over, een te mijden onderwerp. Net nu er op VRT een succesvol programma is dat alle onderwerpen die 'taboe' zijn, probeert bespreekbaar te maken!!!. En toppunt van al, de BBC heeft de desbetreffende aflevering afgevoerd en mag niet meer vertoond worden omdat men een 'volk/natie' schoffeert bij gebruik van die zin. Maar de redacteurs van 'het dikke boek' zijn de Vlamingen ook ter wille. Ter compensatie zullen ze andere, tot gemeengoed geworden Vlaamse gezegdes, wel opnemen in een toekomstige uitgave. Zoals daar zijn: 'zal 't gaan, ja?' (De Kampioenen), 't'Is gebeurd!' (De slimste mens), 'Ik moest kloppen want de bel doet het niet' (Samson en Gerd). Van heinde en verre zullen volgende woorden ook als ABN toegelaten worden: Miss Piggy ( een gezette vrouw) Rambo (een stoere man) Ma Flodder (slordige volksvvrouw), allemaal personages uit films.
Loeki de Leeuw, viert vandaag zijn 50e verjaardag. Hij kondigt al zo lang de reklameblokken tussen de tv-programma's aan in Nederland. Ik kijk naar NPO 1-2-3, omdat de uitzendingen niet onderbroken worden om mij attent te maken op het gebruik en aanschaf van geneesmiddelen, snoepjes of wasproducten. Ik zag in mijn lijstje dat deze dag in '41' het begin was van de regeertijd van Claudius I (10vC-54). Meteen dacht ik aan de legendarische BBC-reeks 'I Claudius' uit 1976, naar het boek van Robert Graves (1895-1985). Een onwaarschijnlijk straffe prestatie van Derek Jacobi als de gehandicapte, stotterende en licht autistische heerser van het Romeinse Rijk. Nog een belangrijke naam was, Winston Curchill (1874-1965). Zijn gezegde: ik heb niets anders te bieden dan bloed, inspanning, tranen en zweet' luidde de deelname van Groot-Britannië aan WO II in. Minder bekend maar leuk is zijn volgende uitspraak: 1 appel per dag houdt de dokters weg, tenminste als je goed mikt!. Vandaag is het ook Neil Diamond-day. Op een maandag mag "Song Sung Blue" klinken of "Beautiful Noise". Tot morgen
Een rustige zondagochtend. Zo hoort het ook. Geen ingewikkelde ziektes, amourettes, liaisons, dynastieke opvolgingen, troonbezettingen enz zal mijn blog herbergen. Integendeel, ik ga het over een heel andere boeg gooien. Niet dat ik nu schipperes ben geworden en scheepstermen moet gebruiken, maar het klinkt mooi om aan te geven dat ik iets totaal anders wil schrijven. Beginnen doe ik met te zeggen dat het vandaag de 'Internationale Dag van het Handschrift' is. Net zoals met alles moet men blijven oefenen in schrijven met de pen. Ik moet zeggen dat ik dagelijks oefen, omdat mijn geschrift leesbaar zou blijven en zonder een beving in de letters te tonen. Voor mijn blog koos ik speciaal het schrift 'Comic Sans' omdat het echt wel aanleunt bij mijn manuele schrijfstijl. Het is nóg een speciale dag vandaag, die niet in de annalen van de grote geschiedenis staat maar wel in de stamboom van de familie: de 99e verjaardag van Maria, mijn moeder. Deze dag is bij de heiligen genoteerd als de dag van 'Maria's verloving' wat best in haar geval ook zo kon geweest zijn, aangezien den trouw plaatsvond op 02/07. Kennen jullie het liedje van Ivan Heylen " De Wilde Boerendochter"? Of ze 'wild' geweest is in haar jonge jaren weet ik niet, maar een boerendochter was ze wel. De Vlaamse Kleinkunstenaar zong ook over "De Werkmens" en dat was mijn vader. Mijn vader, net zoals een toekomstige nonkel en nog een handvol jonge snaken, kwamen tijdens de oorlog werken op de boerderij van Peut en Romme. Die hadden twee prachtige dochters. Op het erf stonden en waren er heerlijke hooimijten, oppers en hooischelfen waar de jongens en meisjes naar hartelust konden spelemeien, verstoppertje spelen en al de andere leuke spelletjes doen, die verliefde hartjes willen spelen. Wel te verstaan onder het alziende en alerte oog van mijn bobonne, die geen 'accidentjes' in de familie wilde hebben. Het spreekwoord: 'hij vliegt erop af als een stier op een opper hooi', zo'n onbesuisde daad mochten de jongens wel vergeten in haar alomtegenwoordigheid. Maar het spreekwoord: 'als het hooi het paard volgt, wil het gegeten worden' werd werkelijkheid en Maria volgde haren Roger en Madeleine haren Albert. Dat gebeurde allemaal in de gemeente van de 'Blauwbuiken', 'Baanstropers' maar beter gekend als de streek van de 'Messentrekkers': Stekene. Het speelde zich af in het gebied waar het dorp een prachtige wandeling heeft bewegwijzerd nl in de grote omgeving van 'Het Stropersbos'.
Straks trek ik my walking shoes aan, want ik ben uitverteld en ook uitgeslapen. En om in boerderijtermen te blijven, 'nu zo fris als een hoentje'. Alleen kakel ik niet zoveel meer en ik leg ook geen eitjes meer! De eierproductie is sinds een aantal jaren stilgevallen. Tot morgen
Windstil, wat minder donker buiten en een geluidsarme omgeving. Zo begint mijn zaterdagochtend. Dat waren de vaststellingen die ik deed toen ik de krant uit de brievenbus ging halen. Zachtjes de dag instappen deed ik met "One day like this" van Elbow. De krant borduurt maar op hetzelfde thema's. Ik heb spijt dat ik niet begonnen ben met een tafelkleed te borduren toen corona het land binnenwaaide. Ik zou nu aan een mooi gedekte tafel ontbijten, dineren en lunchen in plaats van op een plastieken onderlegger mijn hotelporseleinen bord te moeten zetten. Misschien had ik ook al tijd gehad om mooie linnen servetten te maken in plaats van nu papieren te moeten gebruiken. Eén verschil met voorgaande edities van de gazet: er is eindelijk een 'barometer', niet alleen voor het weer maar ook voor ons leven. Voor de zoveelste keer op rij, heb ik het aangename gezocht in 'eten'. Ik had gisteren een suikerbroodje meegebracht en zoals algemeen geweten, is suiker een troost voor vele grieven. Dat heb ik me deze morgen laten smaken. En de tijd was rijp om een paar smeuige verhalen uit de gekregen boulevardboekskes te lezen. Honderd keer hetzelfde, vooral de verliefdheden en gelukkige huwelijken van al deze edele mensen. Maar ik stootte op één opmerkleijke vraag die ze stelden, zonder evenwel er dieper om in te gaan. Algemeen: de bloedziekte 'hemofilie' is een stollingsziekte die nu goed te behandelen is, maar een eeuw geleden niet. De vaders geven het hemofilie-gen aan de dochters, 'nooit' aan de zonen. Bij de moeders is er 50% kans dat ze het doorgeeft aan de kinderen, waar de dochters dan de dragers van het gen worden zonder de ziekte te vertonen en de zonen de ziekte effectief kunnen hebben. Iedereen kent de geschiedenis van de tsarevitsch van het Russische keizerrijk. Omwille van die ziekte zocht de keizerlijke familie haar heil bij een verwerpelijke intrigant en gebedsgenezer. Maar geen baat was er bij te bespeuren. Integendeel, het versnelde de val van dit immense feodale rijk. Het is geweten dat het 'gen' langs de tsarina was doorgegeven. Ze erfde dat dood en verderf zaaiende hemofilie-mankement van Queen Victoria (1819-1901), haar grootmoeder.Want toen telg nr 8 geboren werd, een prins, bleek die de bloederziekte te hebben. En zoals hierboven beschreven kwam het niet van zijn vader Albert komen maar gaf 'mammy' het aan zoonlief. Dè grote vragen: 1) kwam het door een spontane genetische verandering in het bloed van de Queen? 2) was de biologische vader van Victoria wel de Hertog van Kent, waardoor ze de wettige erfgenaam van de Engelse troon was? Enkel via DNA van de familie, in casu de Windsors, vast te stellen. Niemand die dat wil overwegen en dus blijft de vraag open: zijn het wel de rechtmatige eigenaars van de troon die daar op de stoel zitten? Of is het toch het Huis van Hannover die de troon moest bezetten, bezitten? Stel je voor: Queen Caroline van Monaco, die als echtgenote van de bierdrinkende Ernest August van Hannover, in Winsor Castle of Buckingham Palace resideert!!Toch hilarisch niet? Meer details op wikipedia of Engelse geschiedenisboeken. Tot morgen
Dit zou een plezante, warme, gezellige dag moeten zijn: internationale knuffeldag. Elkaar eens extra verwarmen met een stevige omhelzing. Helaas, helaas, jammer, jammer, het moet bij woorden blijven die wel goed aanvoelen maar niet hetzelfde zijn als mekaar eens stevig vastpakken. Zolang corona heer en meester blijft in de samenleving, is het een vuistje of een elleboog geven als begroeting en geen smakkerd op de kaak. Nog een beetje heel veel geduld zal ik moeten hebben, net zoals mijn dierbare landgenoten om echte knuffels te krijgen en te geven. Het nieuws bracht ook weer een heengaan van een man, wiens lied op alle feesten aanwezig is en gezongen wordt sinds 1978. Meatloaf (1947-2022), een generatiegenoot. Ingeschreven in het Amerikaanse burgerlijk register als Marvin Lee Aday en door zijn vader de bijnaam 'gehaktbroodje' kreeg omdat hij een dikke rode baby was. Luisteren en zwijgen kan ik niet als de tonen en het meeslepende swingende 'Paradise by the Dashboard Lights' te horen is. Volle gas meekwelen, headbangen en alle noodzakelijke gestes van de rockster proberen imiteren. Een heerlijk nummer!. Maar ook zijn 2e hit, "I'd do anything for Love (but I won't do that)" is niet te versmaden, maar een stuk rustiger. Samen zijn ze goed voor meer dan 15 minuten zang- en muziekplezier. Vandaag zal ik ze meer dan eens beluisteren. Mijn lijstje van niet te missen liedjes groeit stilaan uit tot een halve dagtaak. De luxe van internet: geeft telkens de officiële video's erbij of het optreden van de artiest, plus de teksten, zodat meezingen peanuts is.
En daar schuiven weer de 'hoge drukgebieden' naar onze gewesten. Die brengen dan weer de kleur 'grijs' met al zijn tinten. De zon zal moeten komen van mijnen 'gelen' fleece: een 'hoody' model for all seasons. Dat is een wondermooie kleur, zelfs om de zon ervan te doen verbleken. Ik dacht: de zon en haar prachtige kleur zal me 'flatteren'. Maar de kleur charmeert niet echt als je wat 'gezet' bent, wit haar hebt en een wintervelleke, dan is het eerder 'flateren' dat ik modegewijs doe. Ik kan wel zeggen dat het giletke, een mis-koop is en enkel in mijn huis en in de tuin zal gedragen worden en niet op straat. Ik ben dan ook geen klant geweest van Balenciaga (1895-1972) of Dior (1905-1957) maar van de Pakistaanse wereldmode, en overvloedig op de dijk te verkrijgen is.
De volgende moeilijke woorden wil ik jullie niet onthouden: Publius, Fructuosus, Valerianus, Neofytus, Epifanus, Lawdog. Geen schrik hebben dat ik jullie een nieuwe taal wil leren, nieuwe gerechten wil opsolferen, of jullie tong wil doen struikelen over die termen. Het is maar een greep uit de vele heiligen die vandaag hun naamdag hebben, en alles behalve heiligheid bij mij oproepen. Ik denk daarbij meer aan planten, fruit en nieuwigheden. Tot morgen
Mijn wens van gisteren is vervuld, mijn geroep op 'wind' heeft geholpen. Dat weerfenomeen blaast me nu van mijn sokken als ik mijn neus buiten steek, maar heeft tegelijkertijd ook de mist en nevel verdreven. Ik hoor weer de zee en adem weer frisse verse zeelucht in. Tijdens een moment van onachtzaamheid, terwijl ik de blauwe lucht aan het bewonderen was, is mijn hond weer met mijn besmeerde boterham er vanonder gemuisd. Meer uit kwaadheid op mezelf dan om de hond, verhef ik dan eens mijn stem om luidkeels en boos, nondeju te roepen. Ik heb er wel mijn boke niet mee terug maar het lucht eens op. Terwijl staat hij verbaasd naar mij te kijken dat ik zo veel opschudding maak voor een sneetje volkorenbrood met boerenboter.
De volgende regels schrijf ik in nagedachtenis van Lydie. De heilige vandaag is Sint Sebastiaan († 288), martelaar en gestorven door een pijlenregen voor de goede zaak. Hij staat in bloot torso afgebeeld, met pijlen in hoofd en borst. Het is de patroonheilige van de schutters, soldaten, jagers. En een beetje van mij, want al die beroepen hanteren een 'pijl'. Er zijn veel spreuken vandaag, de beste vind ik: Sebastien was geen kniezer, maar blijft een grote vriezer. Maar in lang vervlogen tijden moesten de leerlingen in de katholieke scholen de heiligen leren kennen, hun levensgeschiedenissen, hun patronaten. Een dichter, essayist, met nog veel meer beroepen die de pen hanteren, maar bovenal een vroom man, Gabriël Smit (1910-1981), wilde via rijmpjes en gedichtjes, de kinderen leren kennismaken met het heiligenbestand. Piet Worm (1909-1996) was tekenaar van de prentjes in de publicatie uit 1946: Roosjes uit de Hemeltuin. Er staat het volgende gedichtje: Sebastiaan, wat moet gij lijden! Ik zie de scherpe pijlen snijden. Diep in uw vlees, uw hart, uw hoofd. En nóg zingt gij, God zij geloofd. O, mocht ik, als mij pijnen slaan, zo fier en dankbaar blijven staan. Dat was mijn ingetogen moment van de dag.
De advokaten van de ontvoerders en verantwoordelijken voor de dood van peuter Dean zijn hun woordenschat al aan het verrijken en hun messen al aan het slijpen, om de vreselijke daad in een ander daglicht te stellen en van 'psychopathie' te spreken. De verontschuldiging door 'de meesters van het recht' gehanteerd: ze waren onder invloed van geestverruimende middelen en alcohol, en wisten niet meer wat ze deden, er ontstond kortsluiting in hun hersenen. Alsof dat een excuus is voor hun vreselijke daad. Volgens mij is dat niet één stop dat doorsloeg, maar hun hele electriciteitsnetwerk dat plat kwam te liggen en onherstelbare schade aanrichtte. Tot morgen
Ik zou bijna om 'wind' schreeuwen om de mist te doen verdwijnen. En met die zin geschreven te hebben dacht ik aan het liedje van Boudewijn De Groot: "Als de rook om je hoofd is verdwenen...". Want zo kan je dat snertgedoe soms wel noemen: rook. En men spreekt al dagen en weken over de nabijheid van hoge drukgebieden, die ons geen mooi en warm weer brengen maar ons irriteren met grijze lucht en vochtige, koude nevelen. Ik denk dan maar aan plezantere dingen. Zoals gisteren het bezoek van mijn vaste bezoekers. Naast de gezellige babbel bij een lekkere koffie en bijhorende versnaperingen à la Hyacinth Bucket (Bouquet), brengen ze ook steevast Franse lectuur mee waarin de roddel van de 'beau monde' en 'the rich and the famous' staat te lezen. Ik kan naar hun binnenhuisinrichtingen gluren van hun villa's, forten, paleizen en kastelen. Ook wie met wie een engagement aangaat, want dat is nog altijd belangrijk in de wereld van de hoge adel, de echte blauw bloed- en de zwaardadel (kanselarijadel, briefadel, ambtsadel, schepenadel, militaire adel). Om vers bloed in die, vooral Europese bevolkingsgroep te krijgen, ziet men al eens door de vingers dat er eentje met een acteur, actrice, jetset figuur, of een gewone bemiddelde en slimme landgenoot, dat beperkte wereldje komt verrijken. In die gemeenschap is het effectief 'ons kent ons'. Daar werd een register speciaal voor samengesteld. Om bedriegers te weren binnen de geledingen werd door een zekere hertog uit Saksen-Gotha-Altenburg in 1763, de Almanach de Gotha samengesteld in 2 delen. Alles wat een titel had werd met hun aanhang en nageslacht, genoteerd in deel I. Als het ware een Michelingids voor huwelijkskandidaten. In deel II, eveneens jaarlijks te herzien: het corps diplomatique en de ministers. Dat bovengenoemd hertogelijke hof werd later overgenomen door de Saksen-Coburgs en Gotha. Dat waren zeer ambitieuze mannen, maar eigenlijk van geen tel. Om aanzien, eer en macht te vergroten golden toen nog de huwelijken als beste opportuniteit en strategie. Onze Leopold, vóór hij die van België werd, is de bekendste telg die ook huwelijksmakelaar werd. Niet alleen voor zichzelf. Hij probeerde alle huwbare kanditaten met zijn familieleden te koppelen, om zo in elk land een vinger in de pap te krijgen. Zijn beste koppeling was Koningin Victoria (zijn nicht) aan zijn neef Prins Albert. Voor zichzelf zorgde hij ook; een liaison met de Franse buur door een mooie Franse prinses tot koningin te maken. Jaren voordien was immers zijn eerste eega, de kroonprinses van Engeland, overleden. Het genealogische handboek werd niet meer gepubliceerd vanaf 1942. Maar dit ultieme machtsregister werd, na de val van de Sovjet Unie, noodzakelijk om alle geconfisqueerde rijkdommen terug op te eisen. In 1998 werd het weer up-to-date gebracht, vooral om dynastieke geschillen, erfopvolgingen van de koninklijke families e.d. te consulteren. Het is hèt referentieboek bij uitstek voor allen die met égards willen behandeld worden. De macht van de adel is nu vooral te vinden in de immobiliënsector en de haute finance. Tot morgen
Bij het opstaan zag ik de volle maan nog aan de zwarte hemel glinsteren. Na een klein uurtje was ze volledig in nevelen gehuld. De mist was komen opzetten. Maar toen zag ik ook dat de waterdruppels van de nacht aangevrozen waren en dat het gras een wit tapijt had gekregen. Het was blijkbaar een ijzige nacht geweest, met hier en daar gevaarlijke ijsplekken. En het spreekwoord van de dag zegt: Sint Pieters'stoel bevrozen, een droog jaar geboren. Maar een andere spreuk zegt: staat Sint Pieters'stoel in Rome in de sneeuw of in't nat, d'r staat een vochtig jaar te komen, dat kan niet missen dat!. Voor alle zekerheid heb ik dan maar eens het weerbericht van Rome bekeken. Goed nieuws, volle zon en 15°. Het is koud weer hier en de deuren en vensters gaan niet meer zo dikwijls open als wel zou moeten. Advies van de experten om geregeld frisse lucht binnen te laten, is nu moeilijker geworden. Ook de airco aanzetten, als je al in het bezit bent van dergelijke machine, is te vermijden omwille van het energie verbruik. De oplossing is eenvoudig en niet duur: de kweepeer in huis halen. Dat zijn prima luchtverversers en blijven weken goed. Leentje Vandemeulebroeck alias Jo Gisekin, een kleindochter van Stijn Streuvels, maakte een gedicht over deze vrucht. "Kweeperen in cognac" met volgende mooie zin (ze is dan ook dichteres): "De boomgaard met blaren, wisselt feestelijk van vacht, naast de kweeperelaar, op het vloerkleed gras". Wat heb ik intussen geleerd? Dat 'cognassier' een Franse benaming is voor die vruchtenboom en daar wordt geen cognac van gemaakt. Tot zover het weerbericht en de observaties van de natuur.
Vandaag ook weer het zoveelste relaas van 'machtsmisbruik'. Ditmaal was er ook een kindje van 4 het slachtoffer en heeft dat met de dood bekocht. Verdriet voor de nabestaanden en hun machteloosheid tegenover zoveel gruwel. Maar dat spelleke van heersen speelt overal: in de sport, entertainment, politiek en alle andere geledingen van de maatschappij. Willen heersen, macht uitoefenen, ongeloofelijke geldingsdrang van de enkeling tegenover de 'mindere' in de carrousel van bedrijven. Maar ook wel in het gewone leven van alledag, met intimidatie, fysiek geweld, bedreigingen, omkopingen, pesten. Volgens sommigen zijn alle middelen geoorloofd om de medeburger in zijn macht te krijgen en die als een marionet te doen dansen naar zijn spreekwoordelijke 'pijpen'. Gelukkig is er de mondige burger gekomen die al die wandaden aan de kaak durft te stellen zodat niemand nog zijn gerechtvaardigde straf kan ontlopen.
Vandaag nog even over filosoof Etienne Vermeersch (1934-2019). Ik was niet zijn grootste fan maar toch wil ik even een paar mooie citaten van hem brengen. Zoals: Om een lang en goed leven te hebben moet je, ten 1e, een behoorlijke genetische aanleg hebben en ten 2e, bega geen stommiteiten!. Zijn beste quote: vrienden zijn als sterren: Je ziet ze niet altijd maar je weet dat ze er zijn.....Tot morgen
Dit zou de deprimerendste dag van het jaar moeten zijn. Althans volgens een Brits psycholoog, Cliff Amall. Van dien mens heb ik nergens iets teruggevonden, maar hij zou dat in 2005 berekend en beweerd hebben. En wel om volgende redenen: mislukking van goede voornemens, vakanties zijn nog ver weg, donkere dagen, eerste dag van de werkweek. Over een 'blue mind' heb ik al eens geschreven op 21/10/2020. Maar vandaag moeten we ons niet down, depri, somber, weemoedig of treurig voelen. Ik heb genoeg redenen om een lach te hebben. Want zoals Phil Bosmans (1922-2012) zegde: het is een verloren dag waarop je niet gelachen hebt. Mijn blijgezind zijn komt van een mooie zonnige maandag met weerom rode kleuren in de vroege uurtjes. Goedgemutst word ik van de dagen die lengen, weliswaar met secondjes, maar 'wie het kleine niet apprecieert is het grote niet weerd'. Ik word blij van de sneeuwklokjes die stilaan hun bloemekes vertonen, de krokussen die uit de grond komen en de gele primula's van vorige lente die terug bloeien. De voornemens van dieet zijn terug gesneuveld en dus eet ik, zonder me zorgen te maken weer een lekkere tompoes. Verder is er de lange termijn weersvoorspelling die zegt dat het een milde winter zal worden. Dat is goed nieuws voor de portemonnee nu de energieprijzen zo de pan uitswingen. Dat uitgespaarde geld op verwarming en licht kan ik gebruiken om te gaan shoppen. Alle winkels zijn open en een grote slobbertrui heb ik nodig: die is heel aangenaam om dragen en stopt alles weg wat niet mag gezien worden. Tja, en morgen is er weer een gewone dinsdag met niks aan de hand. Maar bovenal is dit de aanvang van een 30 daagse periode die het 'anti-zagen en anti-klagen' inluid. Zoals iedereen weet is klagen dikwijls een roep naar aandacht of om gehoord te worden. Voor de klager kan men dan als enkeling 'luisteren' zonder dat ik bijvoorbeeld, direct oplossingen moet aanbieden. Meeleven en non verbale commmunicatie gebruiken voor de zager is ook een positieve manier voor benadering van de medemens. Een beetje zwijgen. Toch soms ook wat vragen stellen waaruit de interesse blijkt en aanzetten tot acties van de klager. Tussenin al eens een grapje maken over iets anders, maar tegelijkertijd ook eens vragen wat de 'klager' van het luisterende oor verlangd. Evenzeer mag ik uitleggen, als ik dat durf, wat de impact is van het geklaag op mijn gemoed. Moeilijker is natuurlijk mijn grens aangeven van de luisterbereidheid. En om me in een extra goede mood te brengen en zo de algemene stelling van 'blue monday' te ontkrachten, luister ik naar een plaatje dat ik van mijn eerste vriendje kreeg op mijn 16e verjaardag: Monday, Monday. The Mamas & The Papas zongen het in 1966. Tot morgen
Oef, oef, recht is geschied!. Geld, bekendheid, naam en faam hebben eens geen overwicht gehad bij een vonnis van een Australische rechtbank. Iedereen gelijk voor de wet en zo hoort het ook te zijn. Vooral op gezondheidsvlak, daar zijn geen uitzonderingen toegelaten. Een schatrijke tennisser moet eens uit zijn ivoren toren komen en de realiteit van elke dag tegemoet treden. Het virus heeft al ontzettend veel verdriet bezorgd aan vele families. Een prikje is een klein maar oh zo'n groot hulpmiddel om de pandemie onder controle te krijgen. Deze Servische ster 'Nova', die plots helder kan schijnen, neemt na verloop van tijd weer zijn normale helderheid en grootte aan.
Het was gisteren een televisie-avond met een diversiteit aan films en series. Het was een doolhof om de juiste zender te vinden voor een paar ontspannen uurtjes. Het viel me op dat er van bepaalde boeken ontzettend veel 'remakes' zijn. Ik denk bijvoorbeeld aan het boek "Murder on the Oriënt Express" van Agatha Christie (1890-1976). Verfilmd zowel voor tv als voor de cinema in 1955-1974-2001-2010-2017. En meteen ook 5 verschillende Hercules Poirot's die in een wagon plaatsnemen. Het decor en het thrillergehalte van de trein, de weersomstandigheden, zijn blijkbaar enorm groot om iedere generatie een andere speurneus voor te schotelen met dezelfde zoektocht. En wel naar een moordenaar onder de reizigers op een chique trein. De 'nieuwe' detectieve wil er steevast hetzelfde uitzien: snor, lakschoentjes, perfect kostuum en veel kleine maniertjes. Gisteren was Kenneth Branagh aan de beurt, gekend van zijn vertolking van Wallander, een andere speurder. Maar David Suchet is en blijft mijn favoriet. Hij is gewoon dé Belgische speurder en bij manier van spreken zijn 'alter ego'. De film heb ik opgenomen want er diende zich een onvervalste interessante film aan, die een kennismaking bevatte met Stephen Hawking (1942-2018). De kosmoloog, natuurkundige, wiskundige, die aantoonde dat een fysieke beperking niet het einde moet zijn van een 'genie'. Zo mag ik hem wel noemen. De film "The theory of everything" uit 2014, is een biografie van deze door 'ALS'(tast de zenuwcellen aan tot het lichaam volledig verlamd is, maar het brein blijft onaangetast) geplaagde wetenschapper. Zijn onderzoeksdomeinen waren de 'Zwarte Gaten' en de 'Tijd'. Zijn onderzoek is beschreven in zijn boek "A Brief History of Time". Zijn onderzoek naar 'Tijd' vanuit wetenschappelijk, natuurkundig en kosmologisch standpunt bekeken. Ik moest denken aan het filosofische werk van een omstreden denker omwille van zijn oorlogsverleden, Martin Heidegger (1889-1976) met zijn werk "Zijn en Tijd". Dat zou een spannend debat geweest zijn over Tijd!!. Maar ik heb van de wiskundige toch een paar leuke citaten gevonden. Zoals: Wat was God aan het doen vóór de goddelijke Schepping? of "Niemand kan een kreupel genie weerstaan" ook "ik heb meer boeken over fysica verkocht dan Madonna over seks". En natuurlijk. afhankelijk als hij was van de verzorging door verpleegsters kon volgende zin niet ontbreken: "Vrouwen! Ze zijn een compleet mysterie". Nu luister ik eens naar Conny Vandenbos (1937-2002) met "Weet je wat we doen? We doen geen klap vandaag......"Tot morgen
Zo rap gaat het vooruit, de eerste maand is reeds halfweg gevorderd. En het is een zeer grijze en mistige 3e zaterdag van het nieuwe jaar. Door het vocht dat rondom ons/mij hangt is het bovendien killig en koud te noemen. De perikelen rond de hoge energieprijzen blijven duren en een oplossing is blijkbaar nog niet direct voorhanden om de stijgingen te temperen. Een extra pulleke en de thermometer van de verwarming een graadje of twee lager zetten is het enige advies dat de ministers kunnen geven. Er mag natuurlijk niet geraakt worden aan de vergoedingen die de intercommunales uitkeren aan al de politici die er een bij-jobke hebben en zitpenningen opstrijken die soms de spuigaten uitlopen. Het is godgeklaagd dat er, in een van de rijkste landen op de aardbol, uiteindelijk de individuen failliet geraken door de luxe van electriciteit en verwarming te hebben. Dàt op een moment dat de inwoners voor alles, meer en meer elentriek nodig hebben. Ik heb een pc nodig voor online bankieren, afspraken te maken met officiële instanties, dokters enz, facturen binnen te krijgen, maar ook voor mijn blog en nieuwsgaring. En die heeft natuurlijk energie nodig. Ik vernoem dan nog niet de verplaatsingen, want alle bevoorradingswinkels zijn uit het centrum van de gemeenten geweerd. Ik heb verwarming nodig gezien ik tussen de Kreeftskeerkring en de Noordpool woon, maar dichter bij die koude zone. Hout voor de verwarming mag niet meer verbruikt worden om de ontbossing tegen te gaan, steenkool is uit den boze want dat is veel te polluerend, de olievoorraad slinkt ook geweldig en is zeer vervuilend en CO2 opwekkend, kernenergie zit met afval dat niet kan verwerkt worden en geeft gevaar voor grote ontploffingen, zonne-energie is niet altijd beschikbaar evenmin windenergie. Die laatste twee zijn vandaag trouwens niet aanwezig. Binnenkort zal ik een 'zweetberoep' moeten uitvoeren om me comfortabel en warm te voelen. Maar ik heb geen idee welk beroep in mijn leeftijdscategorie nog voldoende 'zweet' oplevert om het constant aangenaam en zeer warm te hebben. Ik kan alleen maar 'poetsen' bedenken en daar heb ik wel een broertje aan dood om dat van 's morgens tot 's avonds te doen. En van denken en lezen, mijn belangrijkste bezigheden, krijg ik het niet warm want dan zit ik té stil. Rest alleen de wandelingen en de spelletjes met de hond, maar daar mijn dag mee vullen om het knus en gezellig warm te hebben is iets teveel van het goede. Bijgevolg, een extra hemdje en bovenop de pull een debardeurke, dat kan er nog bij. Vandaag is het de viering van Sint Pauwel(228-342). Ik heb niet kunnen achterhalen waarom hij de eerste is van 'de drie harde koppen' (Sint Antoon, 17/1 en Sint Sebastiaan, 20/1). Ik heb dan wel alles eens gelezen en bekeken van het dorp waar mijn vader geboren werd en in zijn jonge jaren woonde: Sint Pauwels. Ik mag mijn roots niet vergeten. Tot morgen
Het KMI zal weer een massa foto's toegestuurd krijgen van de rode zonsopgang. Het moet gezegd, het is altijd een prachtig spektakel, zo'n vuurrode hemel in het oosten. Mijn voorspelling voor het weer heden ten dage, gebeurt door eens door het venster te kijken, dat was vroeger ook de enige manier om te weten wat het weer die dag zou brengen. Men hield toen ook veel meer rekening met de volkswijsheden en spreuken; heeft januari koude en droge dagen dan zal in februari sneeuw u plagen. Nu zie ik een azuurblauwe hemel zonder één wolkje. Het zal een aangename dag worden, binnen of buiten. Met een blij gemoed kan ik weer van start gaan en schrijven. Dat is nu het plezante aan bloggen; iedere dag opnieuw beginnen. De fouten, slechte vertelsels, mindere herinneringen zijn met het omslaan van een bladzijde weeral vergeten. Iedere dag is een onbeschreven blad en naar best vermogen weeral in te vullen. Want zei een onbekende schrijver: Hoe langer ik leef hoe minder toekomst ik heb om me zorgen over te maken. Het zou toch ook wel zo moeten zijn dat we al de resterende dagen van ons leven, onbekommerd kunnen slijten. Dat hebben we allemaal verdiend. Ook 'ons leven' leven zoals we zijn. Dan kijk ik eens naar Koningin Margaretha van Denemarken. Vandaag zit ze 50jaar op haar stoel, al is dat wel een comfortabele troon. Ze rookt gelijk een Turk, ongegeneerd, ze houdt van een lekkere Franse wijn uit haar geërfd Frans wijndomein, ze is een illustratrice van boeken, maakt decors, ontwerpt eigen kleding met de onmogelijkste materialen. Kortom een vrouw van 81 die er nog best mag wezen en zich niet anders voordoet dan ze is. Ze is één van die drie langst regerende vorsten. Aan Elisabeth kan ze niet tippen maar ze verslaat in jaren haar neef die in Zweden ± de scepter zwaait. Ik wens haar nog vele jaren plezier en inventiviteit toe op/in haar gemakkelijke zetel. Ik kan dat allemaal kort weergeven, ook hetgeen de officiële instanties willen mededelen zijn in korte zinnen gevat.en maken weinig indruk. Niet zo een paar eeuwen geleden. Ik stootte op de aankondiging toen de 'vrijmetselaars' actief werden in Noord Holland, 1772: De Grootmeester Nationaal van d' aloude en zeer Eerwaarde Maatschappij der Vrije en Aengenomen Metzelaers, in de Republieq der Verenigde Nederlanden, ressort van de Generaliteit en onderhorige Volksplantingenverleent de loge L'Union Provinciale, gevestigd in Groningen (stad) haar constitutiebrief.!!!. Meteen is hiermee het bewijs geleverd dat mijn blog geen werk aan de 'lopende band' is. Dat werksysteem werd in 1914 geïntroduceerd door autobouwer Henry Ford (1863-1947). Die poneerde ook het volgende citaat: het doel van het leven is opdoen van bevindingen...Dit allemaal gezegd en geschreven zijnde....Tot morgen
Het regent niet, het stormt niet en toch is alles kloddernat buiten. Het was geen gewone 'mist' deze morgen, het was bijna 'snert' te noemen of erwtensoep. Dat zijn dan dé momenten dat ik echt wel tevreden ben, dat ik me daar niet meer in moet begeven, als ik niet wil. De zon begint daar wat door te priemen en dan valt al dat vocht naar beneden. De hond die dan met natte poten en een vochtige pels binnenkomt toont weer maar eens, waarom een wekelijkse poetsbeurt nodig is met dit wisselvallige Belgische weer. Maar alle weerfenomenen hebben wel hun charmes, als ze niet te lang aan een stuk duren. Want het is niet hilarisch te noemen, maar echt waar, op de naamdag van de Heilige Hilarius (315-368) zegt de Franse spreuk: Soleil au jour de Saint-Hilaire, rentre du bois pour ton hiver. Er staat ons nog wat kou te wachten volgens deze Franse volkswijsheid. Meteen las ik ook dat het vandaag de naamdag is van de 'Martelaren van Reningelst', een gemeente niet zover van Poperinge en Ieper. Dat gebeurde in 1568 toen er door de 'Geuzen' volgende katholieken met wondermooie namen de marteldood stierven: Judocus Hughesoone (pastoor), Robertus Rijspoort (kapelaan) en Jacobus Panneel (koster). Ik kon het niet nalaten die speciale namen eens te schrijven. Spijtig dat zij hun geloof met de dood moesten bekopen maar daardoor kennen we nog hun namen na al die eeuwen.
De krant meld onze veranderende voedingspatronen. Dat weet ik allang. Vroeger was 'aardappel' en 'brood' de basis van onze maaltijden. Met het reizen en het openstellen van de grenzen zijn allerhande wijzen van koken, klaarmaken van gerechten, groenten, fruit, vis en vlees ook aan verandering onderhevig geworden. Pasta's allerhande, cornflakes, kruiden, alle wereldvoedsel leren de jongeren eten vandaag. Oude-nieuwe groenten zijn ook weer terug, zoals pastinaak, ramenas, speciale paddenstoelen en ook aubergines en courgettes, ijsbergsla, en nog vele, vele andere. Dat alles ten koste van de oeroude, lekkere en veelzijdige 'witloofstronk', de kropsla en de aparte, losse tomaten. Ik ben te oud waarschijnlijk om aan al die nieuwigheden mee te doen. Ik zweer bij mijn 'witloof' dat ik op zovele manieren kan klaarmaken, per stuk te kopen is, en dus een 'must' voor een alleenstaande die geen overschotjes wil hebben. Hetzelfde geldt voor de tomaten. Zo zijn er wel meer veranderingen in de maatschappij te noteren waar ik me met mondjesmaat aan begeef omdat het bijna niet anders meer kan. Zoals bankieren op pc en vandaag voor de eerste maal, een aankoop via het internet. Dat maakt me enorm nerveus of ik de geplaatste en betaalde bestelling wel in mijn handen ga krijgen. Afwachten maar. Mijn bedenking vandaag van een anonieme auteur: Tast een hondenbaasje met een schepje, de gezagsverhouding tussen mens en dier aan? Tot morgen
