Weerbericht vandaag: -2°C, windstil, spekglad met een sneeuwlaagje bovenop. Dat noteer ik allemaal om volgend jaar mijn geheugen eens op te frissen op weergebied. Het is dus opletten geblazen als ik straks met hondje-lief naar zijn kapster moet gaan. Het té veel aan krulletjes gaan er weer af vooraleer alles in dreadlocks draait. Daar heeft hij dan toch wel last van. Voor mij is het een uitstapje om de etalages eens te bekijken en in een brasserie een koffie te gaan drinken. Dat is ook weer een tijdje geleden dat ik dat gedaan heb. Maar ik ben weer mijn eigenste zelve, al zijn nog niet alle obstakels van de baan. Er is wel goede hoop dat alles weer in een goede plooi zal vallen. Ondertussen vul ik mijn dagen met vanalles en nog wat. Soms heb ik de indruk dat ik een winterslaap aan het doen ben. Ik moet zeggen dat mijn middagdutje veel meer weg heeft van 'echt' slapen dan van een siësta. Het is ook wel zo dat met de koude alle activiteiten stilvallen. En het is méér dan gezellig om me te wikkelen in een fleecedekentje, een opgenomen film of serie te bekijken en de buitenwereld echt wel buiten sluiten en genieten van de knusse warmte binnen. Ik ga nu mezelf een beetje opknappen, om samen met de hond op de tram te stappen, richting trimsalon. Tot morgen
Pijltje en dus ook de blog van dat meisje van 1948, heeft zo veel rompslomp te verwerken dat van een rustig schrijven van weetjes, nieuwtjes en andere faits divers nog geen sprake kan zijn. Wel bezorg ik jullie de betekenis van 'rompslomp' zodat jullie weer allemaal een woord rijker zijn en zijn betekenis ook meteen kennen en kunnen toevoegen aan jullie uitgebreide woordenschat. Ik kan bv zeggen, ik heb geen tijd om te schrijven door 'een bedoening', een beslommering, besognes, drukte, gedoe, gezanik, een janboel of veel omhaal. Ziedaar mijn bezigheid voor vandaag, een paperassenwinkel op orde brengen. Ik ben gelukkig niet afwezig op dit forum door ziekte. Tot morgen
Door onverwachte bezigheden maak ik gebruik van het 'Vlaamse Woord' van de dag: vandaag zijn het 'nougatbollen' of 'nougabollen'. D.w.z dat er geen verhaaltje op mijn blog zal verschijnen en dat jullie tot morgen moeten wachten om een mooi verhaaltje te lezen door pijltje geschreven. Tot morgen
Een mooi woord dat het levenslicht zag op de feestdag van Sinte Lucia: landkou. Dat is de vrieskou die wordt aangevoerd van over het land, vanuit het oosten dus, met droge lucht die snel afkoeld. En wat zegt de patroonheilige van de blinden, oogartsen en opticiens: van Sinte Lucie tot Kerstmis meerdert de dag met een hanenschrede. Want inderdaad, de langste nacht is achter de rug. Deze ommekeer wordt uitbundig gevierd in de Scandinavische landen en vooral in Zweden met de kaarsjesprocessies. Vroeg in de morgen brengen de meisjes uitgedost met een wit kleed, rode sjerp en brandende kaarsjeskroon op het hoofd, de ouderen een ontbijt aan bed. De 'zonnewende' moet immers gevierd worden. Op 13 december is het keerpunt voor de winter en begin van de Kerstperiode in Zweden. Lucie zou geleefd hebben van 283-304. Er zijn verschillende legendes over haar leven genoteerd. De meest spectaculaire versie is dat deze kristelijke vrouw zelf haar ogen uitstak, die op een schoteltje aan haar heidense minnaar presenteerde, die een compliment over haar mooie ogen had gemaakt. Het mirakel was dat ze nog altijd kon zien. Zij symboliseert, op deze winterzonnewennedag, de overwinning van het licht op de duisternis. Haar relieken zijn verspreid over verschillende kerken in Europa. Haar hoofd met zilverendodenmasker, kan nog altijd in een glazen kist gezien worden in een kerk in Venetië.
Weer wat anders dat ik vandaag terug ontdekte. Al sinds enige tijd lees ik de gedichtjes van 'loftoejoe' op Instagram en daar zitten werkelijk pareltjes tussen. Zo ook "kalmeren" dat ik vandaag ook weer eens moet lezen. Maar los daarvan, ik kwam de zanger Robert Long (1943-2006) tegen. Het is goed dat ik zo eventjes al die namen tegenkom die ik dikwijls al vergeten ben en die toch prachtige dingen aan de mensheid hebben nagelaten. Waar ik niet meer aan dacht was zijn liedje, met bijna dezelfde titel als de poëzie-reeks die ik nu volg: "Ai lof joe so". Het was aangenaam om het terug te horen evenals "Liefste mijn Liefste". En zo kom ik wel meer vergeten mensen tegen die op mij een indruk nalieten door bijvoorbeeld hun films of series of hun levensloop. Christopher Plummer (1928-2021) die de 'baron' was in "The Sound of Music". Het is de tijd van het jaar dat ik die film weer eens zal bekijken. Ook was hij de 'kardinaal' in "The Thornbirds", een onvergetelijke tv-serie. Ik zag ook de naam staan van Dick Van Dycke, de schoorsteenveger uit de musical "Mary Poppins" en "The Dick Van Dycke Show". En "Derrick", een van die legendarische detectieveseries met de hoofdrol voor Horst Tappert(1923-2008). Toen kon ik nog Duits leren door naar televisie te kijken. Nu is het enige om mijn Duits wat op peil te houden reglematig eens naar de 3 Sissi-films met Romy Schneider te kijken. Dat was zondag het geval en meteen heb ik deze week telkens 100% juist bij mijn 'Beter Duits' mail-oefeningen. Tot morgen
Maandagmorgen en het is berekoud. Ik moet me goed inpakken als ik buiten ga of mijn neus, oren, vingers en tenen vriezen er af. Zo'n vriestemperaturen is weer eventjes geleden en vergt toch weer een hele aanpassing van het lichaam. Ik heb goede hoop dat de zon er eventjes zal doorkomen en alles een beetje zal opwarmen al is het met winterstralen. Maar dan is er ook een blauwe lucht te zien en die is altijd goed om het moreel wat op te krikken. En nu is het eens niet 'onzen dikken' die met een woord voor de dag komt dat ik liever niet meer zou lezen of horen: de neuswisser, de nasofaryngeale wisser, de oropharingxswab. Wattenstokjes die ik de laatste jaren leerde kennen, niet als oorkuisers maar als pijnlijke neuspeuteraars. Ik zou dat medisch gebruiksvoorwerp liever niet meer zien terugkeren want dan zou corona weer dichtbij zijn. Dat zou betekenen dat ik weer werd opgezadeld met een fobie om mensen te ontmoeten of in huis binnen te laten en schrik om naar een plaats te gaan met veel mensen zoals een grootwarenhuis. Maar ja, op deze 'Internationale Dag van de Universele Gezondheidszorg' moet men de aandacht toch nog eens vestigen op deze gevaarlijke virussen in al hun varianten. Laat me hopen dat ook deze keer 'mijn huisje gepasseerd' wordt. Er valt voor de rest weinig nieuws te rapen. Zelfs de hond zaagt niet om buiten te spelen want hij blijft met zijn pootjes plakken aan het bevroren gras. Er zit niet anders op dan naar muziek te luisteren. Waarschijnlijk Liesbeth List (1941-20220), die vandaag bij leven 81 kaarsjes had uitgeblazen en die 'Theodorakis zingt'. Daarna een boek ter hand nemen. Waarschijnlijk om mijn geheugen weer op te frissen, eens bladeren in "Madame Bovary" omdat het van Gustave Flaubert (1821-1880) is die vandaag 201 jaar zou geworden zijn. Tot mijn verbazing heb ik dat in het Frans gelezen en er allerlei notities en vertalingen bij geschreven. Mijn ouderlijk adres is er in genoteerd, ik moet dus nog een tiener geweest zijn toen ik het me aanschafte. Flaubert was een belangrijke Franse auteur en zal in de les Frans wel ter sprake gekomen zijn omdat hij een briljant schrijver was en zijn taal als voorbeeld kon dienen . En alles wat van 'lezen' verboden was, vooral als het boek op de 'Index librorum prohibitorum' (afgeschaft in 1966), was voor mij de verleiding te groot om het toch maar eens te proberen lezen en waarom er een kwotering van 'I' vermeld stond. Het boek, "Madame Bovary" is een realistische roman, met sociale kritiek, wat psychologische inslag en met liefdesbeschrijvingen. Dat alles was toen uit den boze en zeker voor katholieke tienerogen. En dat ik het me aanschafte? Een quotering I -III of IV kon ik als tiener nooit uitlenen in een bibliotheek. En iets dat verboden is wekt nieuwsgierigheid op. Op die lijst stond bv ook Gerald Walschap, Sartre, Georges Sand en de meeste filosofen die een andere visie dan de Katholieke Kerk beschreven. Tot morgen
Het is dé rustdag van de week en buiten is er niks te horen. Algehele stilte, geen mens, geen zee, geen auto, die de heilige rust doorbreekt. Het is dan ook een koude start van een winterse dag waarbij niemand goesting heeft er door te lopen als het niet echt hoeft. Zelfs de vogeltjes zwijgen nog en zitten ergens god-weet-waar verscholen. Een momentje om naar een romantisch chanson te luisteren zoals van Georges Brassens (1921-1981). Hij voorzag het gedicht "Ballade à la Lune" van Alfred de Musset (1810-1857) van noten. Deze romantische Franse dichter gaf ook volgende zin mee: Twee grote geheimen van geluk: plezier en vergeetachtigheid!. Geluk en plezier wil ik hebben, vergeetachtigheid nog niet. Maar ik luister toch eens liever naar een echte meezinger op deze stille ochtend. Niks is dan beter geschikt dan "Wonderfull World" van Sam Cooke (1930-1964). Dat de appel soms niet ver van de boom valt bewijst zijn dochter, die onder de naam 'Womack and Womack' in 1988 "Teardrops" door de radio deed galmen. Genoeg muziek voor deze kille ochtend in december. En als ik zo rondom mij kijk, dan zie ik dat de natuur 'kaal' geworden is. Alle leven buiten is precies 'on holt' gezet, ziet en oogt zoals een 'ruïne' van gebouwen. Maar zelfs een ruïne kan mooi zijn en dan denk ik speciaal aan de Abdij van Villers. Deze ex-cisterciërzerabdij, gelegen in het liefelijke Villers-la-Ville in Waals Brabant, is een prachtige site geworden waar er in de zomer allerlei festivals plaatsvinden (theater, concerten) en waar er in deze tijd van het jaar een winterwandeling kan gedaan worden. Niks nieuws onder de zon, zegt men soms en dat is heel waar. Want net als vandaag was er toen ook vernielzucht van en door leiders om hun wil op te leggen aan bevolkingsgroepen die het niet eens waren met een beleid of om grondgebieden in te palmen. In 1794 koos de toenmalige abt van de abdij de zijde van de Keizer van het Heilige Roomse Rijk en de rest van Europa tegen het Revolutionaire Frankrijk. Dit treffen werd de 'Eerste Coalitieoorlog' genoemd in het geheel van de Napoleontische Oorlogen die woedden van 1792-1815. Dat had catastrofale gevolgen voor de religieuzen, die de abdij bevolkten. De paters en broeders werden verdreven, de eigendommen werden door de Fransen openbaar verkocht. De familie Lambert Huart kocht alles. Zij gaven ook de toestemming aan een handelaar in bouwmaterialen, om de gebouwen stelselmatig af te breken. Op zijn beurt verkocht die alles als 'gerecycleerde materialen'. De familie gaf in 1851 toelating om de spoorlijn Charleroi- Leuven dwars door het domein te laten lopen. De overgebleven gebouwen werden verwaarloosd en aan de natuur teruggegeven om er zijn gang mee te gaan. Uiteindelijk kocht de Belgische Staat in 1893 de ruïne om het voor verdere aftakeling te behoeden. Sinds 1972 zijn de restanten van de abdijgebouwen en de site 'beschermd monument'. Een aanrader voor kennis te maken met een stukje Waals Brabant, zowel in de zomer als op een zonnige winterdag. Tot morgen
In de verte hoor ik het ruisen, niet van het riet maar van de zee. Het heeft gevroren, miscchien is het zelfs nog aan het vriezen want het is wel koud buiten. In ieder geval ligt er een witte schijn op alles wat normaal groen ziet in de tuin en hier en daar zie ik op de straat een ijsplekje liggen. De kleine vogeltjes hebben ook de mezenbollen gevonden en dat levert toch altijd een leuk schouwspel op van hun acrobatentoeren om een graantje te pikken. Vandaag weer een gewone dag, tout court, geen enkele 'merrie' in mijn nabijheid, geen paard, geen dag-, geen nacht-, die mijn dag zal vergallen. Niet dat alles is opgelost, verre van, maar ik ben terug bij mijn zinnen gekomen en kan alles weer rustig eens bekijken. Ik heb weer tijd gehad om eens naar het Vlaamse woord van de dag te kijken. Het woordenboek stelt een leuk beroep voor, zeker als er niet té veel zageventen/vrouwen of zatte mannen/vrouwen aan de toog hangen: kastelijn en waarschijnlijk 'kastelein' geschreven. De toogbaas of cafébaas, een belangeijk man in een gemeenschap. Kent alle nieuwtjes van de streek, kent iedereen, is geduldig en heeft iedere mop al duizend keer gehoord en lacht nog altijd even smakelijk om de zoveelste keer dat hij de 'joke' hoort.
Het is niet zomaar een decemberdag vandaag. Op 10 december is het 'Internationale Dag van de Mensenrechten', ingesteld door de Verenigde Naties in 1948. Deze dag is niet zomaar lukraak gekozen door deze Wereldbond. Het is de sterfdag van Alfred Nobel (1833-1896). Op deze dag worden ook de Nobelprijzen, ingesteld door de industrieel, chemicus en uitvinder van het dynamiet, feestelijk overhandigt aan de laureaten die in oktober kenbaar werden gemaakt. De jaarlijkse rente van zijn kapitaal van (toen) 32 miljoen Zweedse kronen is de geldprijs verbonden aan deze enorme eer. Iedere laureaat die voldoet aan de beschrijving van Alfred Nobel zijnde "mensen die het afgelopen jaar aan de mensheid het grootste nut hebben verschaft" kunnen met een cheque van ± 100.000 euro huiswaarts keren. De oorspronkelijke 5 prijzen, ingesteld in de domeinen door hemzelf genoemd, zijn verrijkt met een prijs die de Zweedse Rijksbank heeft ingesteld, de Nobelprijs Economie. De andere prijzen die uitgereikt worden door de Zweedse koning in Stochholm zijn: natuurkunde, scheikunde, fysiologie/geneeskunde, letterkunde. De belangrijke 'Nobelprijs voor de Vrede' wordt in Oslo uitgereikt door de Noorse koning. Dus vandaag is er een 'Grand Gala' voor zowel de Zweedse en als Noorse Royals.
Voor de rest is er niet veel te melden. Ik heb nog maar 1 katern van de krant gelezen , nog geen woordspelletjes of sudoku's gedaan, enkel aangeduid welke tv-programma's ik moet opnemen als ik deze namiddag de tv aanzet. Woeffie zit naast mij ongeduldig te wachten tot ik mijn winterse uitrusting zal aantrekken om met de bal te gooien. Tot morgen
Vandaag geen geschrijf over feiten noch feitjes, verjaardagen of herdenkingen, goed of slecht weer, een spreuk of citaat, noch een vrolijk deuntje, noch één van de dertig heiligen die vandaag zijn feestdag heeft, maar een spookbeeld dat niet enkel 's nachts optreed. Geen nachtmerrie vandaag over mijn dak, maar het spook van de dakwerkers dat nu ook al mijn dag komt vergallen die prima begonnen was. Vandaar dat ik evenveel recht heb als Van Dale om nieuwerwetse woorden te tokkelen in mijn blog en dat is bij deze 'een dagmerrie'. Naar de kapper om een goeie hoofdmassage te krijgen en mijn lokken 'rechtdoor' wat in te korten, een wandeling op de dijk en wat winkeltjes bekijken, een grijze stille zee zien liggen die bijna overging in de grijze wolken. Allemaal liefelijk en wel tot ik thuiskwam en daar een onaangename mail kon lezen 'die me met alle zonden van Israël' belaadde. Een dakfirma die niet kon en kan hebben dat ze in hun grootheidswaan en onaantastbaarheid door een verzekering en een klant op de vingers waren getikt. Ik was er de oorzaak van, want ze hadden zelf me met mijn klachten richting de verzekeringen gestuurd, om daar mijn gram te halen. Volgens hen, ben ik zelf de oorzaak dat er tekortkomingen zouden zijn bij de uitgevoerde werken want het is niet mogelijk dat zij een grove fout zouden maken als specialist van daken leggen en placeren. Ze waren mij beu, ik sprak niet met kennis van zaken, ik ben tijdens de werken redelijk moeilijk geweest (hebben 6 maand in beslag genomen), ik heb hen valselijk beschuldigd van zaken waar ik geen kennis van had. Ik ben een moeilijk mens, daar valt niet mee te leven, te werken laat staan te spreken. Voor de rest van hun leven willen ze niks meer met mij te maken hebben. Geen probleem voor mij, maar eerst moeten de fouten hersteld zijn. Hoe ik hen daartoe kan dwingen? Momenteel nog geen idee, daarvoor zal er eerst weer eens een nachtmerrie op me afkomen waarin dan vogels in mijn spauwmuren nesten, de regenpijpen naar beneden blijven vallen en de houten planken op het dak van mijn terras blijven liggen. Sorry voor mijn gezaag. Tot morgen
Het uur om te schrijven is weer aangebroken. Zo gaat dat iedere dag, telkens weer de grote goesting om mijn ideeën en gedachten te noteren voor de komende jaren. Want ik herlees iedere dag wat ik de voorgaande jaren op deze dag schreef. Eens bekijken of ik nog akkoord kan gaan met de vaststellingen van toen. Meestal wel, al zou ik nu soms andere woorden gebruiken. Een mens 'evolueert' nietwaar? Ik heb mijn brein enkele dagen rust gegund en mijn grijze celletjes moeten weer aan het werk gezet worden. Want ik moet zeggen dat er soms eigenaardige bedenkingen en vragen in mij opkomen. Zoals: zelfs als je slaapt behoor je tot de levenden ondanks het feit dat je van toeten noch blazen weet wat er met jezelf, rondom je of in de wereld gebeurt. Dat is toch een rare en ware vaststelling en waar ik niet goed van weet hoe ik dat moet bekijken of verklaren. Hierover nadenken zal een bezigheid worden terwijl ik buiten zit om mijn dagdagelijkse vit.D te krijgen. Zo'n kwartiertje rustig op het bankje zitten vind ik altijd zo'n meditatie moment. Daarom ging ik vroeger ook zo graag in die majestueuze gebouwen zoals kerken en kathedralen of gewoonweg in een klein kapelleke de serene rust opzoeken, die in die gebouwen toch wel aanwezig is. Eventjes nadenken over de hoogtes en de laagtes, de ups and downs van het leven en proberen wat antwoorden te vinden over onnozele of ernstige kwesties. De hond vindt dat ook een plezant moment, eventjes buiten bij mij op het bankje zitten. We zijn niet voor niets 'compagnons de route', we hangen aan elkaar vast en hetgeen de ene doet, wordt ook gedaan door de andere. Maar die gebouwen kan men nu niet zomaar meer binnenlopen of betreden, alles is op slot of men moet een afspraak maken. Voor de muziek ga ik vandaag eens luisteren naar de George Baker Selection. Die schreef wel een mooi lied met een meeslepende melodie in 1974 over de kinderarbeid en slavernij: Little Paraquayo. De vraag die ik me nu stel: is er veel veranderd in die halve eeuw? Nog altijd is de kinderarbeid niet uit de wereld en voor de slavernij moeten we maar naar het WK Voetbal in Qatar kijken of de voorbereidingen voor de Olympische Spelen in Parijs. Het tweede lied uit 1975 van deze band is ook een meezinger: La Paloma Blanca. De 'witte duif' die tevoorschijn komt als de nacht verdreven wordt door de zon. De Antwerpse 'The Strangers' maakten er een spotlied over de duivenmelkerij van met hun "Mijne Blauwen Geschelpten". En vergeet niet: blaast de noordenwind met de decembernaam (vandaag 8 dec), dan houdt de winter vier maanden aan!. Tot morgen
De zee heeft het koud gekregen en warmt zich op door luidruchtige bewegingen te maken. Met andere woorden, de golfslag is goed te horen en nochtans is er weinig wind. Ik vergelijk het een beetje met wat de mensen doen om warm te krijgen: de armen rond zichzelf slaan. Linkerarm naar de rechterkant brengen zodat je linkerhand op je rug kan slaan, en de rechterarm naar links. Het is er het weer voor om die bewegingen te maken en je lichaam een beetje warm te kloppen. Ik denk dan, dat de bewoners van de zee bij het begin van de winterseizoen bewegingen moeten maken om de overgang naar de koude te doorstaan. In de zomer is het dan om afkoeling te krijgen dat er kabaal van the seaside te horen is. Enfin, dat zijn maar gedachten waarom er de ene dag de golven duidelijk hoorbaar zijn en de volgende uren of dagen, niet. Nagedacht heb ik ook gedaan over het 'woord van het jaar' dat Van Dale wil kenbaar maken op 17 december. Ik had 3 voorkeuren maar mocht maar 1 keuze maken. Ik gaf mijn stem niet aan 'energietoerisme' wel per ongeluk aan 'klimaatklever'. Maar soit, ik heb gestemd met een kleine kans op het winnen van het alom gekende en gegeerde dure woordenboek van 209 €. Ik had eigenlijk 'concentratiecrisis' willen aanduiden. Dat krijg ik niet alleen door constant gestoord te worden door anderen of door technologische producten die voortdurend mijn aandacht opeisen of door de afname van de elasticiteit van de bloedhaarvaatjes in de hersenen, maar meestal door gebrek aan slaap. Dat slaapgebrek is niet structureel, geen ziektebeeld en niet op te lossen door slaappilletjes maar wordt veroorzaakt door 'nachtmerries'. Voorvallen uit een ver verleden zijn soms nog oorzaak van slaaploze nachten. Alles slijt wel een beetje met de jaren. Maar de slaaploze nachten door de mankementen aan mijn nieuwe dak, hoop ik toch eens opgelost te zien. Bestelling van een nieuwe dak en plaatsing heeft een periode van 6 jaar omarmt. Bij de eerste windvlaag kwamen al de tekorten en fouten van plaatsing te voorschijn. De firma wast haar handen in onschuld en weigert tot hiertoe de herstellingen te doen met de zin: ge hebt toch een dak boven uw hoofd. Tot daar mijn dakperikelen. Andere kanshebbers om tot het woord van het jaar gekozen te worden zijn volgens Van Dale: splitkopen, needlespiking, emojibaby, boektokken, granaatcamera, juicekanaal, kamikazedrone. Als je eerst een half blad moet lezen om te weten wat een woord te betekenen heeft, moet het voor mijn niet in mijn spraak- en spreek- en schrijfwereld komen.Tot zover vandaag. Tot morgen
Mijn geboortejaar duidt op een wat ouder persoon, maar in mijn gedachten en hartje blijf ik een kind. Een tiener die vandaag op kinderverwendag, ook verwent wil worden met allerlei lekkers en wat speeltjes om zich te amuseren. Spijtig dat ik daar allemaal zelf moet zorgen. Geen nood, ik doe dat ook. Voor het lekkers heb ik gisterenavond toch nog een taart gebakken om vandaag te kunnen smullen en voor het speeltje moet ik nog uitmaken met wat ik mezelf kan plezieren. Misschien eens terug een 'huishoudagenda' aanschaffen. Dat is een verantwoorde uitgave om zuiniger te leven. Alle centjes noteren die gespendeerd worden is in deze crisistijden een goede bezigheid en investering. Terug zicht krijgen op de duurte van het leven. Ik heb dat jàààààren gedaan om te leren wat een huishouden kost en wat de maandelijkse en jaarlijkse uitgaven, naast de dagdagelijkse kost van het leven, waren. En eerlijk gezegd, ik draag daar nog altijd de vruchten van. In die zin dat ik nog altijd een overzicht heb van de weerkerende grote uitgaven en in welke maand. Maar de levensduurte is zo enorm gestegen dat een nieuw overzicht wel eens wenselijk is. Door alles te noteren zit het weer goed in het geheugen gegrifd en is een jaarlijks naslagwerk te noemen. Niet zo belangrijk natuurlijk als de "Encyclopædia Britannica" dat van belang was/is voor de wereldbevolking net zoals Wikipedia nu, waar alle gebeurtenissen, feiten, personen, ontdekkingen, uitgaven enz genoteerd staan. De eerste editie van deze alom gewaardeerde encyclopedische boeken, was in 1768-1771 en telde 3 delen. De 15e en laatste papieren editie van 2010 telde 32 delen, met in totaal iets meer dan 32.000 blz. Het werk is accuraat met betrouwbare informatie. Natuurlijk is de gratis ter beschikking staande Wikipedia een enorme concurent voor dit oerdegelijk product dat ook niet meer in de handen van Brittannië is ( wel een Zwitsers miljardair Jacqui Safra). En op Wikipedia (ik bezit geen 32 boeken met info allerhande) las ik het bericht van een verjaardag van een Engels auteur: Anthony Trollope (1815-1882). De man die 6 boeken over "The Pallisers" schreef en 6 boeken over "The Barteshire Chronicles". Beide uitgebreide werken heeft de BBC in tv-series gegoten en zijn uitgezonden op bijna alle tv-stations ter wereld. Het waren prachtige series maar niet alleen daarom vermeld ik deze schrijver. Zijn vader Thomas en broer Henry zijn begraven in Steenbrugge waar hun grafmonument is gerestaureerd in 2003. Thomas Trollope was met zijn gezin gevlucht uit Engeland omwille van zijn vele schulden en omdat hij beweerde een afstammeling te zijn van Ridder Adolf, Heer van Meetkerke, Egem en Snellegem (1528-1591). Deze Vlaamse Staatsman, Brugse notabele en schrijver was op zijn beurt in 1588, bij politieke strubbelingen, met zijn familie gevlucht over het kanaal. Zijn graf is te vinden in Saint-Paul's Cathedral. Een plezant weetje over Anthony: vooraleer fulltime schrijver te zijn was hij een postbode en introduceerde de alom gekende rode brievenbussen. Zijn leven is een roman op zich en de moeite om even te lezen, wat ik dan ook gedaan heb. Tot morgen
Het ziet er een grauwe, kille, triestige dag uit. Ik zal hem dus zelf plezant moeten maken. Eerst en vooral beleef ik weeral veel plezier aan een tuin die opgekuisd is, de gesnoeide bomen en het gras, dat voor de laatste keer dit jaar, gemaaid is. Verder ben ik blij met de mezenbollen die ik aan de takken van de struiken en bomen gehangen heb, want die brengen de mooiste kleine vogeltjes naar de tuin. Het was een hele kunst om ze zo op te hangen dat alleen de kleintjes de kans hadden daarvan te snoepen en de eksters, merels en kauwen op een afstand te houden. Het is gelukt; die grote gevederde vrienden vinden, evenals kip Carmen, nog genoeg pieren om niet van honger om te komen. Voor mijn 'lekkers' moet ik zelf zorgen. De snoepdagen zijn in aantocht en omdat ik niet weet welke dag de Grote Kindervriend echt langskomt met zoetigheden, voorzie ik, de 5e en de 6e als zoete dagen. De cakejes, de koekjes met marshmellow omgeven met chocolade, heb ik al in huis gehaald want die stonden in reklam. Maar vandaag ga ik nog een specialeke halen waar ik in lange tijd niet meer aan gedacht heb: de Mariakes of de guimauves in pasteltinten. In de vorm van een vrouwke of een bruin schoentje. Lekker, lekker lekker! De sint-snoepjes zijn te verkrijgen in de smaken, vanille, framboos, citroen, sinaasappel. Ik zal ze in huis halen om onze eigen economie te ondersteunen en die een boost wil geven met mijn kleine mogelijkheden. Het is een Belgisch product en komt van een fabriek 'Etna Sweets' in Anderlecht. Én omdat ik nog een teveel aan appeltjes van oranje heb, zal ik deze namiddag ook een lekkere taart met die vruchten bakken. Dat is allemaal 'comfort' food, niet al te best voor het gewicht en de cholesterol, maar een mens moet in sombere tijden toch wat plezier hebben en compenseren met 'verboden producten voor de gezondheid'. Dat ik dan mijn 190e verjaardag niet zal kunnen vieren zoals schildpad Jonathan, moet ik er maar bij nemen.
Na 6jaar, gaat het proces tegen de plegers van talloze terreurdaden op 22 maart 2016, eindelijk van start. De 12 juryleden (7 vrouwen, 5 mannen) zijn ingezworen en de 24 reservisten ook. Gedurende 6 maanden moeten ze luisteren naar debatten van de advokaten van de beschuldigden, beelden van de aanslagen zien, luisteren naar de gevolgen en de ellende van de overlevenden en de familie van de 32 doden. Zware tijden breken aan voor al de betrokkenen die met de gevolgen van deze gruwelijke daden moeten leven. Hopelijk is er geen 'pardon' voor geen enkele beschuldigde en komt de 'doodstraf' en 'echt levenslang', als eindverdict.
Een vriend komt zijn theetje drinken en wat sjouwelen, kletsen, babbelen en praten. Tot morgen
Ik moet met tegenzin de weermannen gelijk geven dat de winter begint op één december en dat 'den 21e' een fabeltje is. Het was ijzig koud deze ochtend met, zoals ze dat noemen, een schrale noord- oostenwind. Het was toch een beetje bibberen als ik met de hond buitenging. Er lang ook een witte glans op de struiken en planten. En'als Sinte Barbara wil, staat de vriezeman stil',is de weerspreuk van de dag. Zou het een begin zijn van een koude en lange winter met collants, wintersokken, mutsen, sjaals, handschoenen en lagen wollen truien?. Natuurlijk om me warm te houden is een pelsenfraksen van een jaguar of luipaard volledig uit den boze. Nog geen denken aan om op deze 'Internationale Dag van de Cheetah' (het snelste dier op aarde), te villen om me warm te houden. Ik wil niet vereenzelvigd worden met de "Madammen met een bontjas" van Urbanus, "ik ben niet gemeen". Maar al de dames en heren die nog zo'n fourrure op zolder hangen of liggen hebben, zullen dit met de energiecrisis wel uit het blauwe zijden vloeipapier halen om het warm te hebben binnenshuis. Maar een goede raad, een fleeceke houdt de lichaamstemperatuur ook goed op peil en is dier-en milieuvriendelijker. Voor de rest is er niet veel speciaals op deze eerste zondag van december te melden. Filip en Mathilde zullen wel 23 kaarsjes op hun huwelijkstaart uitblazen en Jean Marie Pfaff mag er soixante-neuf uitblazen. Onze Duits sprekende, naar eigen zeggen, ooit de beste keeper ter wereld, heeft één goed citaat: eerlijk duurt het langst, maar je hebt er veel geduld voor nodig!. Tot morgen
Zoals het gebeurt in de lente binnenshuis na de winter, heeft ook de tuin een grote kuisbeurt nodig na een warme zomer en herfst. In de wintermaanden ben ik echt aartslui om een poot in de tuin uit te steken. Het is dan te kil en te koud om met de handen in de aarde te wroeten of met allerhande tuinalaam bezig te zijn . Nu net bij het begin van de winter en met de hulp van een paar stoere mannen kunnen de bomen van dooie takken ontdaan worden, de haag eens gekortwiekt, de putten van de hond weer eens gevuld worden en de lentebloeiers in de grond gestoken. Alles moet gedaan worden om een mooie wintertuin te hebben die rust uitstraald. Een tuintje waar dan de vogeltjes welkom. Ik verleid ze met mezenbollen in de takken van de bomen te hangen, en om zo in die donkere maanden ook mijn tuin van leven te voorzien. En zo is alles klaar om de stille en donkere periode door te komen. Dat zal zoals altijd gebeuren met lezen, wat puzzelen, wat films bekijken en wat tv-programma's zoeken waar ik mijn tijd aan wil besteden. En over dat lezen moet ik vandaag toch de man herdenken die 'zijn volk leerde lezen': Hendrik Conscience (1812-1883). Auteur van "De loteling", "Baes Gansendonck", "De Leeuw van Vlaanderen" en nog veel meer romans en novelles, bijna allemaal verfilmd of tv-series van gemaakt. Ik denk niet dat ik nog één van zijn boeken ter hand zal nemen, het is het verhaal van Vlaanderen uit een ver verleden dat ik verslonden heb in school en mijn jonge jaren. Het zal eerder een modern detectieveverhaal zijn dat me volledig in de ban kan houden en me doet vergeten dat het donkere en druilerige dagen zijn. Ik ga nu de stoere mannen wat warme tomatensoep met ballekes geven en een toastje met smeerkaas erbij.Tot morgen
'tisnuofnooit' blokletterde VRTnews gisterenmiddag. Wel, het is 'nooit'. De beste (!) ploeg van de wereld, de beste (!) spelers van de wereld, hebben een mooie opvoering gegeven van een volledig falen en hoe dat te doen. Wat heb ik gezien en waar heb ik van genoten? Van een 'commedia dell'arte è una forma di spettacolo nata in Italia nel XVI secolo' en van veel 'krokodillentranen'. Spijt en berouw komt na de zonde zoals algemeen geweten is en dat ze miljoenen inkomsten gemist hebben zullen ze wel niet voelen in hun portefeuille. Gelukkig is het gedaan met gezever op de Openbare Zender over de Duivelse prognoses, pronostieken, voorbeschouwingen, nabeschouwingen, allesweters en 'die' heeft zus gezegd en die zo. Geen rellen in de steden wel het verdwijnen, in alle stilte van een kleurloze coach. Binnen 4 jaar anderen en beteren.
Getrouw aan mijn voornemen iedere dag iets nieuws (voor mij) te leren, kwam ik uit bij 'salonnière'. Ik dacht gewoon dat het een rondborstige vrouw uit vroegere eeuwen was, die in haar salon, de aandacht van de adellijke heren haar liet welgevallen. Een ingénue? een maîtresse? Ik kwam eventjes bedrogen uit, enfin, ik zat volledig verkeerd en had wulpse gedachten over deze dames die meestal op een dagbed werden geschilderd. Zoals Madame de Rambouillet (1588-1665) in de Chambre Bleue in haar Parijse stadsvilla, Hôtel de Rambouillet. Haar bijnaam was 'l'incomparable Arthénice', anagram voor Cathérine, haar voornaam. De vrouwen van de gegoede burgerij konden of mochten in die tijd geen betaalde banen uitoefenen en werden uitgesloten voor openbare functies. Maar nieuwsgierig als vrouwen zijn, toen en nu, wilden ze wel alles weten over de evolutie in wetenschap, literatuur, poëzie, filosofie. Ze organiseerde in hun huizen bijeenkomsten waar dan mannen werden uitgenodigd om hun nieuwste ontdekkiningen uit te leggen of hun ideeën of boeken toe te lichten. Een 'salonnière' was een gererespecteerde vrouw, waar menig heer zijn babbeltje kwam doen en menig andere vrouw ook haar licht kwam opsteken. De zo geroemde Académie Française is ontstaan door deze fameuze 'litéraire salons'. Later ontstond er ook een litéraire stroming in die salons, de Préciosité, die een speciaal taalgebruik hanteerden en er verfijnde zeden op na hielden. De organiserende vrouwen werden dan de 'precieuses' genoemd. Er zijn zelfs schrijfsters uit die salons die enige naam en faam kregen en waarvan zelfs de boeken werden vertaald in het Nederlands van toen: Mme Aulnoy (1650-1705). Haar "Contes des fées" werden als "Vertellingen van toovergodinnen" vertaald in 1841. Natuurlijk was er een schrijver die deze literaire dames als concurrentie zag voor zijn eigen geschriften. Molière (1622-1673) stak er een beetje de draak mee en maakte ze belachelijk in zijn "Les Précieuses Ridicules". Hij was het dan ook die zuchtte: O, de vermoeidheid van het hebben van een vrouw!. Tot morgen
Het is de dag van de 'koude Elooi' (± 590-660), patroonheilige van de 'metallurgisten' waartoe o.a. de goud-en zilversmeden behoren, smeden, de hoefsmeden, muntmeesters, slotenmakers. Ook een beschermheilige die men eens kan aanroepen bij geldgebrek, epidemiën, als men steenpuisten heeft, of zenuwziek is, paarden vallen ook onder zijn bescherming, maar bovenal is het een populaire heilige om een schietgebedje naar te sturen bij 'kindergeschreeuw. Zijn naam vind ik terug in dorpen zoals Sint-Eloois-Vijve, scholen, confrèriën, broederschappen, zorgcentra en in spreekwoorden zoals: als Sint Eligius met ijs begint, wil hij drie maanden dat tot vriend. Op 24 juni is er dan het feest van de 'warme Elooi'. En zo zijn we zonder veel toeters en bellen in december beland. En waarlijk, ik lees toch een beetje goed nieuws in de kranten: de inflatie is gedaald! Niet dat nu alles spotgoedkoop zal worden maar de prijsstijgingen worden afgeremd. Dat is al fijn om te lezen want ik moet boodschappen gaan doen en hopelijk is het gedaan me telkens een bult te verschieten van de meerkost voor een stukje fruit, groenten, brood of een koekje. Tweede goed nieuwsbericht: het parlesanten van de sjotterkes is op tijd gestopt om met zijn allen Kroatië te kunnen verslaan. Derde goed nieuws vandaag, een voorzichtige doorbraak in de medicijnenwereld om de gevreesde dementie inzonderheid "Alzheimer", sterk te vertragen. Dat is immers het begin te noemen voor een medicijn dat de ziekte kan voorkomen of genezen. Laat ons hopen, want F. Flamand zegt: Alles gaat veel vlugger, dus is het geheugen van onschatbare waarde!.
Vandaag is het ook 'Wereldaidsdag'. Sinds 1988 spelden velen een rood lintje op om aandacht te vragen voor deze ziekte. Door de 'Milleniumdoelstellingen van 2000' ondertekend door 189 landen, wil men niet alleen hiv/aids uit de wereld hebben maar ook andere dodelijke besmettelijke ziektes een halt toe roepen: malaria, tbc, lepra. Men wilde met die doelstellingen veel meer bereiken: bannen van extreme armoede en honger, basiseducatie voor iedereen, gelijkheid van man en vrouw, bescherming en duurzaamheid van ons milieu. Kritiek op deze doelstellingen: te vrijblijvend, te ambitieus. Ook te weinig rekening houdend met onderlinge factoren die armoede in stand houden zoals sociale ongelijkheid, schendingen van mensenrechten, klimaatcrisis, oneerlijke handel en conflicten. Daarom werd in 2016, 'millenium' vervangen door 'duurzameontwikkelingsdoelstellingen'. De naam, die veel te lang is, laat vermoeden dat men ook nu weer niet met solide oplossingen en acties voor de dag zal komen. Zoals men vroeger de ramen altijd maar opspoot met 'mastiek' om geen gebroken glas te krijgen en wat tochtbescherming te geven, zijn tot hiertoe ook alleen de kleine brandjes geblust, korte termijnoplossingen voorgesteld en worden de problemen niet ten gronde aangepakt.
Ik vermeld niet alleen de 'Rode Duivels' als vertegenwoordigers van ons land. Ik doe dat ook met het vernoemen van een zangeres uit lang vervlogen tijden. Ze vertegenwoordigde ons land op Eurosong in 1965. Lize Marke, 86, zong toen iets waar ik nu van droom, "Als het weer Lente is". Minstens even mooi vind ik haar lied, "Luister naar de Wind". Tot morgen
'Is je leven kleurloos, pak een penseel jij bent de kunstenaar'. Ik werd wakker in een 'Dunkelflaute'. Ik vond dat een prachtig woord, weliswaar in het Duits waar Oscar Wilde (1854-1900) van zegde "het leven is te kort om Duits te leren". Toch doe ik iedere dag, plichtsgetrouw wel mijn 4 oefeningen op niveau 1 van 'Nu Beter Duits'. De taal van onze Duitse mede-Belgen, de zogenaamde Oostkantonners. Ik moet ze toch kunnen verstaan en een woordje wisselen als ik ze hier aan de kust tegenkom. Het is dus een 'energieflauwe dag', de windturbines draaien niet en de zonnepanelen zouden niet rendabel zijn. Maar om 10u kwam de eerste zonnestraal tevoorschijn en nu is het een stralende zonnige dag. Weervoorspellers hebben een zware klus om het exacte weer te voorspellen voor ons land van amper 30.689 km². Daarmee staan we op de 139e plaats in de rangschikking van landen volgens grootte. Het is moeilijk een weerbericht in elkaar te flansen voor een gebiedje van een speldekop groot dat dan nog over drie zones verdeeld wordt en waarbij elk stipje op die grote wereldkaart een correcte weervoorspelling vraagt. Ik fixeer me niet meer op het weerbericht. Ik probeer de grote tendenzen te bekijken en daaruit mijn conclusies te trekken. Iedereen weet dat een herfstmaand wat frisser, nat en mistig kan zijn en op deze laatste dag van 'der Herbst' zal dat niet anders wezen. Ik dacht een dag met weinig nieuws te vinden, maar ik heb ondertussen toch weeral 2 volle bladen met notities gemaakt met wat nieuws in de marge van het grote nieuws. Zoals de belangrijke ingreep in de vijver van het Stadspark van Antwerpen. Natuurpunt wil graag een 'woestijnzone' aanleggen in het midden van de vijver om de voortplanting van het kleine grut te beschermen tegen de overlast van de mooie goudvissen, die gewoon de waterplanten opeten en zich tegoed aan de insectenlarven en eitjes van de salamanders en kikkers. Het kwaken moet terugkomen in het stadspark. Ook zag ik dat de Brusselse Folies Bergère, een showtempel overgewaaid uit Parijs, haar eerste revue gaf op deze dag in 1886. Er werd met mooie, slanke jonge vrouwen vaudeville, cabaret, variété, en theater gepresenteerd aan al degenen die eens halfnaakte danseressen wilden zien. Het sprookjesachtige vertier duurde tot eind jaren 1960, alwaar in 1970 deze zaal afbrandde. Einde verhaal. Maar blijvend succesvol is het studio-dubbelalbum "The Wall" van Pink Floyd uit 1979 met niet minder dan 30 miljoen verkochte exemplaren. Nog meer succesvol is "Thriller" van Michael Jackson (1958-2009) uit 1982 dat vandaag zijn 40e verjaardag van uitbrenging viert. Met tot heden ten dage, meer dan 70 miljoen verkochte exemplaren. Het is een dag vol verjaardagen en herdenken van mannen die ongeloofelijke citaten hebben neergepend. Niet alleen Oscar Wilde met "mijn smaak is allereenvoudigst, ik ben tevreden met het beste". Maar ook Mark Twain (1835-1910) "Niemand is rijk genoeg om zijn verleden terug te kunnen kopen". En Jonathan Swift (1667-1745) van Gullivers' Reizen, "moge je elke dag van je leven leven" en dat wens ik aan de 63 jarige Bart Peeters. Tot morgen
Een Chinees spreekwoord zegt: op een dag noemt men haar moeder, en dat blijft ze een heel leven lang!. Zo is dat, en wat er ook aan feiten en feitjes voorvalt met een kind, telkens voelt je dat door en door. Dan moet je een luisterend oor hebben, wil je raad raad geven, wil je knuffelen, of gewoon wat kletsen over onbenulligheden. Dat doe ik dan maar meteen op deze Sint Pannekoekendag. Ontsproten aan het brein van Jan Kruis (1933-2017), staat dit verhaaltje al sinds 1970 getekend in het damesblad Libelle. Het gaat over de wekelijkse belevenissen van Jan Jans en de kinderen oftewel de familie Tromp en hun huisdieren. En deze namiddag zullen er misschien wel pannenkoeken gesmuld worden nadat ik met mijn bezoek eerst een croqueske heb gegeten. Als ze tenminste door de mist de weg vinden. Want inderdaad, het is buiten een 'snertsoep' en die lust ik liever binnen met kroetjes. Maar over eten spreekt ook het 'Vlaams woord van de dag': Rue Confiture. Synoniem voor een nieuwbouwwijk waar de goegemeente zich dan over afvraagt hoe die dure grote huizen betaald worden. Volgens mijn 'woordenboek' door binnenshuis alleen maar goedkoop broodbeleg te gebruiken; zoals confituur, gelei, bruine suiker en nog andere smakelijke en minder dure smeersels in huis te halen. Ik vind dat daar op zich niks verkeerd mee is en ik zal er nooit smalend over doen. Ik lust ook een boke met confiture, gelei of smeerkaas, al is mijn favoriet een lat chocolat van Galler: melkchocolade met een vulling van praline en marsepein. Genoeg over eten geschreven, ik kom nog eens terug op onze 'miljoenen bezittende sjotterkes' van de Nationale Ploeg. Ruzie bij de Duivels, zo lees ik tenminste in de krant. Koppen als: 'gezellige familiedag' kan spanningen niet verhullen!. Want de vraag "Ruzie in de kleedkamer?" wordt wel heftig ontkend maar zorgen voor een ongezond sfeertje. Het gaat zelfs zo ver dat de trainer, coach en nog wat meer, beroep moet doen op een 'sportpsycholoog' om de onderlinge gemoederen te bedaren. Andere titels : Frustratie, Ergernis, Nervositeit. Het zijn net kleutertjes want 'Romelu neemt de Duivels bij de hand'. Maar titels waar ik soms geen snars van snap, zijn niet alleen voorbehouden voor de Belgen. Portugal-Uruguay: Na de no-lookpass, de no-touchgoal, Brazilië-Zwitserland: Stille kracht treedt uit de schaduw. Voor de matchen van vandaag: Nederland-Qatar, Vedetten onder vuur, Iran-VS of Iran vs De Grote Satan deel II (deel 1 was in 1998). Genoeg in mijn blog over voetbal, er is al te veel geschreven, gesproken, getoond over deze mannen die een gewoon kinderspel spelen: op een bal trappen. Ik ga me een beetje optutten, oogjes en wimpers van een blauw streepje voorzien, de haartjes mooi in de plooi leggen, en de beste kleren uit de kast halen. Tot morgen
Er is geen ontkomen aan, it's devil's time. Ik heb niks tegen voetbal. Integendeel zelfs. Mijn jongens (2) heb ik in een ploeg laten spelen van het moment dat ze toegelaten werden, rond hun 7e jaar. Ik vind het een gezonde sport, altijd buiten lopen, teamgeest ontwikkelen, regelmenten leren waarderen, leren luisteren naar richtlijnen. Ik zeg dus volmondig 'ja' tegen voetbal voor de kinderen en de jeugd. Natuurlijk mogen de grotere jongens ook tegen een balleke trappen, niks op tegen. Ook wedstrijdjes spelen is goed om de geest te ontwikkelen en een samenspel tot een goed einde te brengen. Dat er een rangschikking is voor dat ploegenspel, ook normaal te noemen. Iedereen legt in zijn leven al eens examen af en wil door de uitslag zich aan anderen toetsen, individueel of in groepsverband. Maar wat er nu gebeurt vind ik echt bij de haren erbij gesleurd. Van 's morgens tot 's avonds is voetbal het enige dat moet ingeademd worden. Matchen, analyses, gesprekken, voor- en nabeschouwingen, interviews. Shows rondom een spelleke ballen sjotten van 11 miljonairs, waarvan de meerderheid het nog geen 2x 45 minuten volhoden. Of is dat een komdiespel met dikbetaalde acteurs? En als ik dan naar zo'n matchke kijk, vraag ik me ook af of het gevaarlijke sport is. Een spel vol met kwetsuren van de spelers in dat circus, valpartijen, een ref die moet bijgestaan worden door een video assistent referee (VAR) om zijn ingrijpen, kaarten van voldoende bewijslast en verantwoording te voorzien. Geweld en obscene gebaren zijn amper te weren tijdens een wedstrijd. Buiten de arena is hooliganisme en geweld schering en inslag geworden. Ik heb geen idee waarom dat moet gebeuren. Men zegde vroeger: sport verzacht de zeden. Daar blijft niks meer van over. Integendeel, het einde van het spel binnen de voetbaltempel is het startsignaal voor vandalisme en vernielzucht daarbuiten. De gebouwen, de winkels, de auto's en andere dingen zijn niet de oorzaak van winst of verlies van een voetbalploeg, noch is de coach verantwoordelijk voor het schabouwelijk schouwspel waar 11 volwassen mannen voor zorgen. En dan maar palaveren over het waarom deze mannen zo lui zijn, waarom ze weer eens niet kunnen lopen, waarom ze weer eens mekaar niet zien staan, of waarom ze niet op een bal kunnen trappen. Nee, ik ben geen fan meer van deze sport, noch van een ploeg, noch van een individuele speler. Gelukkig heb ik veel programma's opgenomen, zodat ik 's avonds voldoende kijkvoer heb. Want nu begint wel de periode eraan te komen van het vroege binnen zitten. Ik heb ook, volgens Van Dale, nog veel 'lonkboeken' liggen. Dat zijn boeken die ik al een tijdje in huis heb maar om een of andere reden nog niet gelezen heb. Alleen er eens naar gelonkt, ze eventjes vastgenomen en terug weggelegd. De donkere periode is de geschikte tijd om alle boeken eens vast te nemen en ze wél te lezen. Tot morgen
Hallo luitjes allemaal, hier ben ik weer. Ook op een zondag teken ik present. Geen zon te zien wel wind en nattigheid die de laatste blaadjes van de bomen doen vallen. Beginnen met de temperatuur, toch wel belangrijk te vermelden op de geboortedag van ons aller Celsius (1701-1744), vorig jaar 3°, nu 6°. "Ik ben een optimist, maar een optimist met een regenjas aan". Omdat ik een correct meisje ben en me geen one liners of gezegdes wil toe-eigenen die niet uit mijn geest en mond komen, zoek ik op wie deze mooie zin fabriceerde: J.H. Wilson. Daarvan staan er 3 met dezelfde familienaam en dezelfde initialen op het internet. Het is vogeltjespiek doen of liever 'darts' moet ik nu zeggen, om de juiste man eruit te pikken: een topografisch ingenieur (1837-1925), een botonacus- fotograaf (1858-1920), maar ik gok op de laatste, dat is een footbalcoach (1940-2013) en die durven nogal eens garant staan voor rake uitspraken. De Zweed is de eerste wetenschapper op deze 'Dag van de Wetenschap'. Een vrouw mag ik op deze dag niet over het hoofd zien. Een dame met een mooie naam, Ada Byron King, Lady of Lovelace (1815-1852). Dochter van de grote dichter. Een wiskundig onderzoekster die de mening was toegedaan dat er machines zouden komen die meer inhouden en kunnen dan alleen moeilijke wiskundige berekeningen maken. Ze wordt gezien als de ontwerpster van het eerste computerprogramma door gebruik te maken van symbolen, en die volgens vaste regels te manipuleren. Dat deden ook de ontcijferaars van de brief die Karel V (1500-1558) in gecodeerde taal schreef naar zijn ambassadeur in Frankrijk. Cécile Pierrot en andere wetenschappers slaagden erin de 120 tekens, na 5 eeuwen te ontcijferen en de brief van de keizer te lezen. Op VRTnews lees ik ook de aanpassingen en nieuwigheden die op de 'Algemene Vergadering voor maten en gewichten' in Versailles, werden genomen voor het SI, Système Internationale d'Unités, uit te drukken. Omdat alles maar groter vóór de komma komt (nullen en cijfers) of na de komma, was er nood om nieuwe voorvoegsels te introduceren. Men spreekt nu van 'ronna', als men een miljard maal een miljard maal een miljard gram bedoelt. Ronna vervangt 27 nullen en quetta 30 nullen voor de komma. Na de komma noemt men dat ronto en quetto, klein kleiner kleinst. Er was al kilo, deca, hecto, pico, micro, ..... en zitta goed voor 21 nullen en yotta voo 24 nullen. Nu kan men eenvoudigweg zeggen de wereld weegt 6'ronnagram' en het waarneembare universum is slechts 1 ronnameter. Een hele verbetering voor de volgende 25 jaren en dan weer tijd voor andere voorvoegsels. Maar ik mag deze dag niet eindigen zonder onze belangrijkste dichter te vermelden: Guido Gezelle (1830-1899). Met onsterfelijke gedichten als het "'t Schrijverke" en onsterfelijke zinnen als "O!, 't ruischen van het ranke riet". Van zichzelf zegde hij: "Geloof dat ik altijd geleefd hebbe in eenvoud en oprechtheid des harten". En ik gebruik zijn woorden, zelfs op deze regenzondag zijn ze er : 'hoorde zo geerne de veugelkens schufelen". Tot morgen
