Een Chinees spreekwoord zegt: op een dag noemt men haar moeder, en dat blijft ze een heel leven lang!. Zo is dat, en wat er ook aan feiten en feitjes voorvalt met een kind, telkens voelt je dat door en door. Dan moet je een luisterend oor hebben, wil je raad raad geven, wil je knuffelen, of gewoon wat kletsen over onbenulligheden. Dat doe ik dan maar meteen op deze Sint Pannekoekendag. Ontsproten aan het brein van Jan Kruis (1933-2017), staat dit verhaaltje al sinds 1970 getekend in het damesblad Libelle. Het gaat over de wekelijkse belevenissen van Jan Jans en de kinderen oftewel de familie Tromp en hun huisdieren. En deze namiddag zullen er misschien wel pannenkoeken gesmuld worden nadat ik met mijn bezoek eerst een croqueske heb gegeten. Als ze tenminste door de mist de weg vinden. Want inderdaad, het is buiten een 'snertsoep' en die lust ik liever binnen met kroetjes. Maar over eten spreekt ook het 'Vlaams woord van de dag': Rue Confiture. Synoniem voor een nieuwbouwwijk waar de goegemeente zich dan over afvraagt hoe die dure grote huizen betaald worden. Volgens mijn 'woordenboek' door binnenshuis alleen maar goedkoop broodbeleg te gebruiken; zoals confituur, gelei, bruine suiker en nog andere smakelijke en minder dure smeersels in huis te halen. Ik vind dat daar op zich niks verkeerd mee is en ik zal er nooit smalend over doen. Ik lust ook een boke met confiture, gelei of smeerkaas, al is mijn favoriet een lat chocolat van Galler: melkchocolade met een vulling van praline en marsepein. Genoeg over eten geschreven, ik kom nog eens terug op onze 'miljoenen bezittende sjotterkes' van de Nationale Ploeg. Ruzie bij de Duivels, zo lees ik tenminste in de krant. Koppen als: 'gezellige familiedag' kan spanningen niet verhullen!. Want de vraag "Ruzie in de kleedkamer?" wordt wel heftig ontkend maar zorgen voor een ongezond sfeertje. Het gaat zelfs zo ver dat de trainer, coach en nog wat meer, beroep moet doen op een 'sportpsycholoog' om de onderlinge gemoederen te bedaren. Andere titels : Frustratie, Ergernis, Nervositeit. Het zijn net kleutertjes want 'Romelu neemt de Duivels bij de hand'. Maar titels waar ik soms geen snars van snap, zijn niet alleen voorbehouden voor de Belgen. Portugal-Uruguay: Na de no-lookpass, de no-touchgoal, Brazilië-Zwitserland: Stille kracht treedt uit de schaduw. Voor de matchen van vandaag: Nederland-Qatar, Vedetten onder vuur, Iran-VS of Iran vs De Grote Satan deel II (deel 1 was in 1998). Genoeg in mijn blog over voetbal, er is al te veel geschreven, gesproken, getoond over deze mannen die een gewoon kinderspel spelen: op een bal trappen. Ik ga me een beetje optutten, oogjes en wimpers van een blauw streepje voorzien, de haartjes mooi in de plooi leggen, en de beste kleren uit de kast halen. Tot morgen
Er is geen ontkomen aan, it's devil's time. Ik heb niks tegen voetbal. Integendeel zelfs. Mijn jongens (2) heb ik in een ploeg laten spelen van het moment dat ze toegelaten werden, rond hun 7e jaar. Ik vind het een gezonde sport, altijd buiten lopen, teamgeest ontwikkelen, regelmenten leren waarderen, leren luisteren naar richtlijnen. Ik zeg dus volmondig 'ja' tegen voetbal voor de kinderen en de jeugd. Natuurlijk mogen de grotere jongens ook tegen een balleke trappen, niks op tegen. Ook wedstrijdjes spelen is goed om de geest te ontwikkelen en een samenspel tot een goed einde te brengen. Dat er een rangschikking is voor dat ploegenspel, ook normaal te noemen. Iedereen legt in zijn leven al eens examen af en wil door de uitslag zich aan anderen toetsen, individueel of in groepsverband. Maar wat er nu gebeurt vind ik echt bij de haren erbij gesleurd. Van 's morgens tot 's avonds is voetbal het enige dat moet ingeademd worden. Matchen, analyses, gesprekken, voor- en nabeschouwingen, interviews. Shows rondom een spelleke ballen sjotten van 11 miljonairs, waarvan de meerderheid het nog geen 2x 45 minuten volhoden. Of is dat een komdiespel met dikbetaalde acteurs? En als ik dan naar zo'n matchke kijk, vraag ik me ook af of het gevaarlijke sport is. Een spel vol met kwetsuren van de spelers in dat circus, valpartijen, een ref die moet bijgestaan worden door een video assistent referee (VAR) om zijn ingrijpen, kaarten van voldoende bewijslast en verantwoording te voorzien. Geweld en obscene gebaren zijn amper te weren tijdens een wedstrijd. Buiten de arena is hooliganisme en geweld schering en inslag geworden. Ik heb geen idee waarom dat moet gebeuren. Men zegde vroeger: sport verzacht de zeden. Daar blijft niks meer van over. Integendeel, het einde van het spel binnen de voetbaltempel is het startsignaal voor vandalisme en vernielzucht daarbuiten. De gebouwen, de winkels, de auto's en andere dingen zijn niet de oorzaak van winst of verlies van een voetbalploeg, noch is de coach verantwoordelijk voor het schabouwelijk schouwspel waar 11 volwassen mannen voor zorgen. En dan maar palaveren over het waarom deze mannen zo lui zijn, waarom ze weer eens niet kunnen lopen, waarom ze weer eens mekaar niet zien staan, of waarom ze niet op een bal kunnen trappen. Nee, ik ben geen fan meer van deze sport, noch van een ploeg, noch van een individuele speler. Gelukkig heb ik veel programma's opgenomen, zodat ik 's avonds voldoende kijkvoer heb. Want nu begint wel de periode eraan te komen van het vroege binnen zitten. Ik heb ook, volgens Van Dale, nog veel 'lonkboeken' liggen. Dat zijn boeken die ik al een tijdje in huis heb maar om een of andere reden nog niet gelezen heb. Alleen er eens naar gelonkt, ze eventjes vastgenomen en terug weggelegd. De donkere periode is de geschikte tijd om alle boeken eens vast te nemen en ze wél te lezen. Tot morgen
Hallo luitjes allemaal, hier ben ik weer. Ook op een zondag teken ik present. Geen zon te zien wel wind en nattigheid die de laatste blaadjes van de bomen doen vallen. Beginnen met de temperatuur, toch wel belangrijk te vermelden op de geboortedag van ons aller Celsius (1701-1744), vorig jaar 3°, nu 6°. "Ik ben een optimist, maar een optimist met een regenjas aan". Omdat ik een correct meisje ben en me geen one liners of gezegdes wil toe-eigenen die niet uit mijn geest en mond komen, zoek ik op wie deze mooie zin fabriceerde: J.H. Wilson. Daarvan staan er 3 met dezelfde familienaam en dezelfde initialen op het internet. Het is vogeltjespiek doen of liever 'darts' moet ik nu zeggen, om de juiste man eruit te pikken: een topografisch ingenieur (1837-1925), een botonacus- fotograaf (1858-1920), maar ik gok op de laatste, dat is een footbalcoach (1940-2013) en die durven nogal eens garant staan voor rake uitspraken. De Zweed is de eerste wetenschapper op deze 'Dag van de Wetenschap'. Een vrouw mag ik op deze dag niet over het hoofd zien. Een dame met een mooie naam, Ada Byron King, Lady of Lovelace (1815-1852). Dochter van de grote dichter. Een wiskundig onderzoekster die de mening was toegedaan dat er machines zouden komen die meer inhouden en kunnen dan alleen moeilijke wiskundige berekeningen maken. Ze wordt gezien als de ontwerpster van het eerste computerprogramma door gebruik te maken van symbolen, en die volgens vaste regels te manipuleren. Dat deden ook de ontcijferaars van de brief die Karel V (1500-1558) in gecodeerde taal schreef naar zijn ambassadeur in Frankrijk. Cécile Pierrot en andere wetenschappers slaagden erin de 120 tekens, na 5 eeuwen te ontcijferen en de brief van de keizer te lezen. Op VRTnews lees ik ook de aanpassingen en nieuwigheden die op de 'Algemene Vergadering voor maten en gewichten' in Versailles, werden genomen voor het SI, Système Internationale d'Unités, uit te drukken. Omdat alles maar groter vóór de komma komt (nullen en cijfers) of na de komma, was er nood om nieuwe voorvoegsels te introduceren. Men spreekt nu van 'ronna', als men een miljard maal een miljard maal een miljard gram bedoelt. Ronna vervangt 27 nullen en quetta 30 nullen voor de komma. Na de komma noemt men dat ronto en quetto, klein kleiner kleinst. Er was al kilo, deca, hecto, pico, micro, ..... en zitta goed voor 21 nullen en yotta voo 24 nullen. Nu kan men eenvoudigweg zeggen de wereld weegt 6'ronnagram' en het waarneembare universum is slechts 1 ronnameter. Een hele verbetering voor de volgende 25 jaren en dan weer tijd voor andere voorvoegsels. Maar ik mag deze dag niet eindigen zonder onze belangrijkste dichter te vermelden: Guido Gezelle (1830-1899). Met onsterfelijke gedichten als het "'t Schrijverke" en onsterfelijke zinnen als "O!, 't ruischen van het ranke riet". Van zichzelf zegde hij: "Geloof dat ik altijd geleefd hebbe in eenvoud en oprechtheid des harten". En ik gebruik zijn woorden, zelfs op deze regenzondag zijn ze er : 'hoorde zo geerne de veugelkens schufelen". Tot morgen
Ik ga er eens aan beginnen. Ik ben goed uitgerust, het krantje is al voor een deel gelezen, ik heb de verjaardagen van bekend en onbekenden nagekeken, de heilgen van de dag gecontroleerd en mijn eigen schrijfsels van 2020 en 2021 op deze dag eens bekeken. Ik ben klaar om alles eens al schrijvende te becommentariën, wat ik graag doe. Ik vind dat ik mijn eigen ideeën en gedachten moet kunnen ventileren en aangezien ik geen luisterend oor heb in mijn huis zoek ik het lezend oog van mijn blogpubliek op. Zo ben ik tevreden gesteld omdat ik mijn woordje heb kunnen placeren. Eerste vaststelling: ik sta nog altijd achter mijn opmerkingen van de voorgaande jaren. Tweede vaststelling: het 'weer' vertoont dezelfde tendens, niet warmer of kouder, niet natter of droger, niet meer of minder wind. Mijn blog fungeert ook als een soort dagboek. Ik vind dat wel handig. Ik stel ook vast hoe kort mijn mensengeheugen is voor bepaalde gebeurtenissen in mijn mensenleven, waarvan ik dacht dat ze 'ingrijpend' waren. Misschien nogal goed ook. Wat voorbij is voorbij, goed of slecht. En hoe oud ik ook word, naar de toekomst moet ik kijken en het verleden mag af en toe eens herdacht worden maar moet vooral een herinnering zijn, niet een tijd om in te vertoeven. Dus, wat brengt de dag vandaag? De commotie rond de kinderdagverblijven. Maar goed dat alles eens serieus uitgevlooid wordt en de verantwoordelijken op het strafmatje moeten komen zowel van overheidswege door gebrek aan controle of de particulieren die zich bezondigden aan de brutaliteiten tegenover babies, peuters en kleuters. De kleintjes kunnen niks zeggen en moeten beschermd worden. Als dan al die geweldplegingen gebeuren moet er drastig ingegrepen worden en de rotte appels, die alleen maar op geldgewin uit waren om op kinderen van anderen te letten, is dat een overgeefbare toestand.
Via advertenties werd aangemaand om vooral de geplogenheden na 'Thanksgiving Day' ( een feestdag in de USA, 4e donderdag van november, de geschiedenis vergeet men hier) aan koopjesjagen te doen op 'Black Friday', na te volgen. Sinds 1992 is er een Canadese tegenhanger ontstaan. Er werd gevraagd om er de dag nadien, een zaterdag, een 'Buy Nothing Day' 'niet-winkeldag, niet-koopdag'van te maken. De consumptie even een halt toe te roepen. Die dag krijgt natuurlijk geen aansporing, noch interesse, noch aandacht op tv of in andere media. Ik doe er aan mee, ik ga niet winkelen vandaag. Ik ga een beetje luisteren naar de muziek van Tina Turner, the Queen of Rock 'n' Roll. Vandaag ook al een dagje ouder, 83jaar, en niet meer zo swingend als jaren geleden. De stempel van al de tragedies in haar leven eisen hun tol. Maar haar muziek, de vele opnames en videos van haar optredens met 'big hair', hoge hakken en minirokjes, haar krachtig stemgeluid en mooie songs, zetten nog altijd aan om mee te zingen en te dansen. Al is dat nu lichtjes bewegen met de heupen geworden. Tot morgen
Ik moet een goed citaat bij de hand houden voor als ik 's morgens in de spiegel kijk en denk: wie staat daar nu? Wel, probeer ik mezelf dan te troosten met, 'aantrekkelijkheid is beter dan schoonheid'. Natuurlijk is er dan direct de vraag of ik wel aantrekkelijk ben en op welk gebied: innerlijke schoonheid? als babbelkous? als gesprekspartner? als schrijfster? als vertelster? .....ik zal wel een beetje vanalles zijn dat maakt dat ik ben wie ik ben en door een paar mensen toch graag gezien wordt. Tot daar de gedachten over mezelf en mijn schoonheid. De kapper helpt op vrijdag me er een klein beetje beter te laten uit zien. En met wilde lokken stap ik dan weer tevreden naar huis. En eens daar aangekomen voelde ik me geamputeerd want het wifi-netwerk staakte of lag op z'n gat of was niet van plan me te helpen mijn weetjes te vergaren voor mijn blog. Dat nog wel op de "Internationale Dag ter verbanning van Geweld tegen Vrouwen". Stalken, huishoudelijk geweld, obsceniteiten, repercuties bij niet accepteren van avances en andere dreigementen, zijn nog schering en inslag in de vrouwenweereld. Recent zijn er toch verschillende gerechtsuitspraken geweest die vrouwen steunen in het naar buiten brengen van dit soort plagerijen, pesterijen en stalking. Ondertussen heb ik wel weer verbinding met de buitenwereld gekregen en kon ik weer op zoek gaan naar de meest interessante weetjes, de crème op mijn koekjes, die ik deze namiddag nuttig met mijn naamgenoot en buurvrouw. Interessant vond ik het weetje over het toneelstuk "The Mousetrap" van Agatha Christie (1890-1976). Het begon als een hoorspel, geschreven voor de BBC, die het als geschenk aanbood aan Queen Mary (1867-1953), voor haar 80e verjaardag. In 1947 was radio luisteren nog het neusje van de zalm en een hoorspel aangeboden krijgen, minstens uniek te noemen. Zeker als de pen gehanteerd werd door de toen al bekende schrijfster van boeken, die garant stonden voor spanning en avontuur in haar verhalen. Later gebruikte de auteur het hoorspel voor het toneelstuk "De Muizenval". Sinds 25 nov 1952 wordt dit toneelstuk, in Londen onafgebroken iedere dag opgevoerd (behalve tijdens de covid-19-pandemie van 16/03/2020 tot 17/05/2021). In haar testament liet Dame Agatha Mary Clarissa Miller vastleggen dat dit toneelstuk nooit mocht verfilmd worden zolang er een opvoering van het toneelstuk was in een theaterzaal.Tot hiertoe blijft het einde, slot, en moordenaar het best bewaarde geheim ter wereld, haast heilig te noemen, want eenieder die de zaal na de voorstelling verlaat, krijgt de volgende zin mee naar buiten: "Bewaar het geheim van The Mousetrap". Tot morgen
Het kan niet anders dat mijn eerste zin er eentje is van dear Freddie Mercury (1946-1991): "Face it alone", het alleen beredderen in het leven. Te horen op het nieuwe album van Queen "The Miracle". Een mirakel van een cd met een stem uit de dood herrezen. En wat is het antwoord van dear Bruce daarover: "Only the strong Survive". Ook niet gelogen. En voor mijn idolen, mijn familie en vrienden gebruik ik de titelsong van The Boss, "Do I love you? - Indeed I do!". En mijn mannen bezorgden me al deze muziek. Zonder hen zou mijn muzikaal leven soms fel achterop lopen.
Soms heeft het geen zin om te blijven draaien en keren in bed. Ik sta dan maar liever op en zo komt het dat mijn was, plas en andere huishoudelijke taken om 7u al achter de rug waren. De krant is er al en dan kan ik over al de faits divers van de wereld en het leven beginnen lezen en noteren. Ik wil beginnen met mijn waardering uit te spreken voor onze Minister van Buitenlandse Zaken, een vrouw met ballen aan haar lijf die haar statement plaatste tegenover de grote baas van de FIFA, door op de eretribune haar regenboogarmband in zijn aanwezigheid, niet af te doen. Chapeau Mevr Hadja Lahbib, uw naam vergeet ik nooit. Net zoals ik nooit de naam vergeten ben van Mevr Paula D'Hondt (1926-2022) minister van Staat. Een boegbeeld voor de vrouwenemancipatie, een voorvechtster voor een gelijke kansenbeleid, voor inburgering, voor integratie en racismebestrijding. Op een andere bladzijde vond ik een en ander over Raphaël Liègeois. Hij zal de derde Belg in Space worden. Een veelzijdig man is wel het minste dat kan gezegd worden van de astronaut in spe: polyglot (5 talen), luchtballonpiloot, fietser, duiker, zeiler, zweefvliegenier, een neurowetenschapper met nog een hele resem andere diploma's op zijn cv. De woordzoeker in de krant stond dan ook in het teken van de ruimtevaart. Een andere bladzijde was gewijd aan de beschadigingsoperatie van de milieuactivisten. Dat gebeurde naar aanleiding van de klimaat-en milieuconferentie in Egypte om de noodzaak aan duidelijke afspraken te eisen. Op de agenda stonden: duurzame ontwikkeling, recycling, andere manieren van energieopwekking zoeken, voedselveiligheid, bescherming van natuurgebieden, diersoorten en natuurlijk last but not least, de mens. Op de conferentie van 2016 in Parijs, werd vooropgesteld dat de opwarming van de aarde, moest beperkt blijven tot 1,5° in 2040. De huidige evolutie laat vermoeden dat het meer dan 2° zou zijn en met 2,5° zou er een punt van 'no return' bereikt worden dat een drastisch en niet te voorzien effect op klimaat en milieu zou teweegbrengen. Zijn de activisten vandalen? Het is niet de eerste keer in de wereldgeschiedenis dat er schade toegebracht wordt aan de 'Kunst'. Vele natuurrampen hebben ook vernielingen aangebracht, beeldenstormen, oorlogen, revoluties. Is de conferentie zinvol geweest? Zijn er belangrijke resoluties goedgekeurd? Zijn er voldoende maatregelen genomen om de opwarming van de aarde tot 1,5° te beperken? Of zullen onze nazaten op een zoveelste Atlantis of verdwenen wereld stoten? Tot morgen
Ziezo, zozie, zioze, zeozi, wat spelen met lettertjes is ook leuk. Weeral een nieuw woord dat uit de hersenpan van de redacteuren van 'Den Dikken' tevoorschijn kwam. Eigenlijk moet ik zeggen uit hun pen: geweldexpansie. Voor hen is het een toename van de rol van gevechten bij het oplossen van conflicten. Men vergeet erbij te zeggen dat het ook een mentaal gevecht kan zijn als religie, politiek en levensvisie met elkaar botsen. Daarbij denk ik nu aan de gebeurtenissen in Qatar en het penaliseren bij het dragen van de regenboogbandjes. Dat kleine stukje stof rond de arm symboliseert een 'neen' roepen tegen racisme, een 'neen' roepen tegen discriminatie. Bij de FIFA evenwel mag je een mening over deze zaken niet naar buiten brengen. Voetbal is 'sport' geen opiniemakerij en ook geen plaats voor politieke standpunten in te nemen. Voetbal is enkel 'sponsorgelden' binnenhalen en als compensatie zijn er de sportievelingen die tegen een bal mogen sjotten, voor winst of verlies spelen, voor eer en roem. De restrictie van deze mondiale organisatie is: niet nadenken en geen eigen mening niet ventileren, de sponsors en de gastheren niet in verlegenheid brengen en hun beleid accepteren en niemand doen blozen door een ondoordacht woord. En de miljoenenmannen doen wat hen is opgelegd om hun inkomsten en fortuinen te beschermen en te doen aangroeien. Een enkeling probeert nog zijn eigen opinie naar buiten te brengen maar heeft al direct de schrik te pakken om niet opgesteld te worden om tegen een bal te trappen en alzo zijn Louis Vuittons, Rolexen, Hermès, Bentley's en andere luxeproducten mis te lopen. Natuurlijk zou dat erg zijn, want al de gewone ambachtsmannen, arbeiders en bedienden van die fabrieken van dure spullen, mogen hun inkomsten niet verliezen door een oprechte bezorgdheid of een ondoordacht woord van een voetballer ter verdediging van de LGBTQ, de Human Rights Organisation en andere minderheidsgroepen. Een tweede voorval die duidelijk maakt wat 'geld' allemaal kan doen: de Boerentoren in Antwerpen. Een iconisch gebouw dat de skyline van Antwerpen sinds 1932 siert. Een Art Deco-gebouw van 97m hoog, 26 verdiepingen en de eerste wolkenkrabber op het Europese vasteland. In 2020 aangekocht door miljardair Huts en zijn Katoennatie, om er zijn kunstcollectie ten toon te spreiden en te laten bezichtigen door kunstminnend Vlaanderen. Evenwel, het gebouw is te klein en men noemt het nog altijd 'den Boerentoren'. Het zou toch wat meer het ego strelen moest er van een 'Huts-toren' sprake zijn. De grandeur kan er alleen maar komen door er een 'serre' tegen te plakken, want het gebouw is een beschermd monument sinds 1981.Tja, komt hij daarmee hoger dan de 123,925 m van de O.L. Vrouwetoren in Antwerpen? Onze ondernemer kreeg in 2016 de 'Prijs voor de Vrijheid' van Libera!*. Contoverse was er rond zijn persoon omwille van zijn vrouwonvriendelijke uitspraken en zijn naam die genoemd werd in de Bahamas Leaks (Panama Papers). Eindigen doe ik met een citaat van Roald Dahl (1916-1990): "Ergens in ons allemaal zit de kracht om de wereldte veranderen". Tot morgen
* Libera! is de Vlaamse klassieke liberale denktank ontstaan uit de fusie van de denktanken van de Open Vld "Nova Civitas" en "Cassandra" de denktank van Lijst Dedecker. Moeten de torens in Middelkerke de dromen van een miljardair en een burgemeester waar maken?
Cæcilia, bij al uw muziek, Klinkt al mijn zingen zwak en ziek
Want welke mond zingt ooit zo blij , Zo rein en hemelhoog als gij?
Maak dan dat aan mijn hart ontspringt, Een lied dat zo schoon als 't uwe klinkt
"Roosjes uit de Hemeltuin", een boekje vol met heiligenversjes van Gabriel Smit en Piet Worm uit 1946. Het is de feestdag van Sinte Cecilia, patrones van muzikanten, componisten en van ontelbare fanfares en harmoniën. Natuurlijk zal ik nooit ofte nimmer een zangeres worden met een aardse stem, laat staan een hemelse. Over deze heilige zijn gedichtjes gemaakt, verhalen geschreven en liederen gecomponeerd. Wie kent het lied niet "Ik zag Cecilia komen" een populair liefdesliedje over de maagd en haar herder Floriaen. Maar ik moet geen eeuwen teruggaan om liedjes over deze mooie jonkvrouw te vinden. Denk maar aan "Cecilia" van Simon & Garfunkel of aan "Saint Cecilia" van de Foo fighters. Maar behalve liedjes, teksten en gedichtjes heeft ze ook een weerspreuk: de dag aan Sint Cecilia gewijd, is de maatstaf voor de wintertijd. En het is geen aangename dag, de wintertijd zal dus ook wel winderig, nat en heel grijs zijn. Maar naast deze heilige is er ook de gedachtenis aan een drietal dat in 1963 op deze dag aan zijn einde kwam. Te beginnen natuurlijk met de gruwel die gans de wereld zag; de moord op John F Kennedy (1917-1963). Katholiek president van USA. Adolf Huxley (1894-1963) katholiek auteur van "The Brave new World". Hij protesteerde tegen onze technocratische maatschappij en het onmenselijk aspect dat aan de wetenschappelijke vooruitgang soms verbonden is. Als derde icoon die ook uit de schaduw mag treden is de christelijke apolegeet C.S. Lewis (1898-1963). Hij bestreed het wijsgerig-wetenschappelijke denken dat alle problemen en vragen door de wetenschap kan opgelost worden. Hij is auteur van de jeugdreeks "De Kronieken van Nurnia", dat vele malen verfilmd is. Peter Kreeft, een rooms-katholiek filosoof, is auteur van "Between Heaven and Hell". Daarin beschrijft hij een hypothetische ontmoeting tussen deze 3 uitersten in het hiernamaals met hun discussie en dialoog rond de persoon van Christus. Terug naar de dagelijkse kost. Ik ben deze morgen wel slaapdronken uit bed gestapt maar de realiteit liet niet lang op zich wachten. De sluiting van al die kinderdagverblijven! Het verbaasde me dat er ook ketens van investeerders zijn voor de opvang van babies, peuters en kleuters zijn, net zoals er een keten van investeerders zijn voor de rusthuizen. Het maakt hen allemaal niet uit dat de bewoners van die homes, zowel jong als oud, 'zorgen' in de breedste zin van het woord, nodig hebben. Nee, winsten, opbrengst en rendement van de investering zijn de belangrijkste woorden van de managers. Ik loop duidelijk achterop met mijn idee van een brave moeder of vader die tijdens het werk van andere ouders, hun kindjes een thuis willen geven. Leuker nieuws: de gratie voor Chocolate en Chip. Biden geniet van hun eeuwige kalkoenen dankbaarheid. Zij ontsnapten aan de kookpot, een gehaktvulling en kruiden. Tot morgen
Soms vloekt een mens al eens op het feit dat onze privacy op straat ligt, te grabbel voor iedereen en dat de staat en al degenen waar men al eens op een officiële wijze mee te maken krijgt, alles van ons weten. Plezant is dat niet maar soms kan dat toch heel handig zijn. Dat heb ik onlangs toch ondervonden als men al eens een fout begaat of een extra info wil hebben bij zijn daden of een info uit het verleden. Een week of twee geleden heb ik 3x een verkeerde code ingegeven en natuurlijk werd de kaart geblokkeerd. Niet leutig als dat aan een kassa gebeurt met een kar vol eten aan mijn hand. Gelukkig was er toch nog wat cash te vinden in mijn portemonee en moest ik mijn kar niet met het schaamrood op mijn wangen, achterlaten. Maar alles kan van thuis uit weer in orde gebracht worden omdat de pc en de banksites, de redders in nood zijn. De beroemde dakwerkers Tina en Xavier, al jaren mijn kwelgeesten, noopten mij alle telefoongesprekken terug op te zoeken die ik met hen de laatste 13 maanden pleegde.Tot op de seconde nauwkeurig kon de telecomoperator me zeggen 'waar en wanneer' ik contact had met hen. En 'Waar en Wanneer' is niet het lied van Bob Benny (1926-2011), dat ik zong voor de behulpzame man aan het andere eind van de vaste lijn. Het was een echte vraag en heb het ontbrekende woord van de titel "Lieveling" niet uitgesproken, al had die minzame man dat wel verdient. Dus ja, tweemaal uit de nood gered door verlies van een stukje privacy. Maar al jaar en dag zeg ik: alleen mijn gedachten zijn privé. De rest is allemaal te achterhalen. Het is hier even erg als in die grote dictatoriale regimes waar het openlijk gebeurt, iedereen schande over roept en ieder zijn dossier heeft. Hier is de versnippering wat groter, wat stiekemer en ik zit denkelijk nog niet in één groot dossier maar in verschillende kleine pakketjes.
Heugelijk nieuws is er op deze 'Internationale Dag van de Televisie'. Sinds 1996 houdt de VN eraan de, toch tanende populariteit van de tv, in de picture te blijven zetten. Televisie heeft nog altijd een grote impact op de mensen, maar kan ook zorgen dat de persvrijheid geen loos woord is, en 'de waarheid' een ondersteunende rol biedt. Heerlijk nieuws van onze nationale zender, de VRT. Ze zullen na 20 jaar terug het legendarische "In de Gloria" uitzenden en te beginnen met vanavond. Daarnaast is er vandaag ook de 'Wereld Hallo Dag'. Ook door de VN ingesteld in 1973. Ze vragen dus al 45 keer aandacht te besteden aan persoonlijk contact met onze medeburgers. Ze suggereren om vandaag minstens tegen tien personen 'hallo' te zeggen als teken van goodwill en vriendelijkheid. Ik zit al aan 1, nog 9 te zoeken om mijn vriendelijkheid te tonen. Tot morgen
Zò speciaal is deze 7e dag van de week dat ik als titel alleen maar kan bedenken: letters die woorden vormen voor mijn 1046e bericht. Een goede headliner vind ik dat wel, want ik kan dus over van alles vertellen of zwijgen in alle talen. Tenslotte is "schrijven een manier om te praten zonder onderboken te worden", zei Jules Renard (1864-1910). En aangezien het weer vandaag aan het zeveren is zet ik die trend maar door in mijn blog. Nochtans had ik liever eens een zaag gespannen over de nattigheid, maar het grondwater is nog niet op peil (ik mag niet zagen over regen) dus richt ik mijn pijlen van malcontentheid op de kleur van het weer. Grijs! En laat dat nu juist een kleur zijn die me absoluut in een nietszeggend en eentonig licht stelt. Wit haar en een wit velleke gaan moeilijk samen met de grijze koepel boven mijn hoofd. Het schept vestimentaire problemen, want 'la tristesse' buiten mag zich niet weerspiegelen in mijn hoofd en kledij. Omdat met 'grijs' buiten niks te combineren valt, neem ik mijn interieur als uitgangspunt. De kleur van mijn bloempotten: ceriserood. Dat gecombineerd met een antracietkleurige (om enigszins de kleur van de natuur te aanvaarden en te respecteren) lange broek. Dat is een draagbaardere nuance van de kleur van buiten. Ik kan echt alleen maar donkere lange broeken dragen want woeffie springt te graag tegen mij op. Binnen de kortste keren zou ik met een andere kleur erg 'schmutzig' rondlopen. Voilà, over grijs valt er anders niet veel te zeggen al zijn er verschillende boeken over geschreven door E.L. James. Een trilogie schreef ze over die kleur. Een thrillerreeks met erotische inslag. Om succes te hebben met die kleur moet je het op die manier kunnen verkopen en dat zijn er ondertussen al meer dan 65 mlj exemplaren wereldwijd. Bon, het is middag en tijd om aan mijn maaltijd te beginnen. Van Dale heeft een nieuwe naam voor deze laatste periode van 2022 bedacht. We zijn beland in een tijd van 'koopkrachtrecessie'. Dat zal zich vertalen in mijn diner: pekes en etjes uit nen bokaal, niet met rosbief of beefsteack maar met 'hamburger'. Smakelijk. En al had ik die woorden zelf al bedacht, toch gebruik ik de zin van Francis Quarles (1592-1644): ik wens jullie net zo veel plezier in het lezen als ik in het schrijven. En zoals altijd schrijf ik mijn tekst eerst volgens de Sinnekloasse methode: in't vuil. Ik schrijf altijd alles tweemaal, ne keer in't klad en daarna voor 't echt in mijn blog. Want van schrijven word ik niet moe, ik zit! Tot morgen
De eerste dag van het weekend dat week 46 afsluit, is winderig en nat. De wolken zoeven in ijltempo voorbij en laten af en toe wat nattigheid vallen. Zouden de waterreserves al een beetje op peil zijn? Dat is toch wel belangrijk om weten, vooral om uit te maken welke commentaar ik op het 'weer' mag geven. Als het grondwaterpeil nog niet de hoogte bereikt heeft om ons tijdens de zomermaanden onbekommerd ons gras te besproeien en de auto's te wassen, moet ik met open armen en al lachend de regen verwelkomen. Is er daarentegen al voldoende vocht in de grachtjes, beekjes, poelen en plassen, dan mag ik beginnen 'zagen' over al de nattigheid die weeral naar beneden komt en me belet om met de hond te spelen of te gaan wandelen. Regen is dan voor niks meer nodig, bij manier van spreken, en dan ervaar ik dat al een last en een hinder. Zoals jullie merken geeft hetzelfde weerbeeld verschillende mogelijkheden om er op te reageren. Laat me stellen, dat ik nog tevreden moet zijn met 'regen' en dat ik de hond moet duidelijk maken dat buiten spelen niet de plezantste bezigheid is bij nat weer. Ik heb dus een stoel naast mijn stoel aan mijn desk geplaatst waarop woeffie mag zitten om me gade te slaan. Hij kan soms voor inspiratie zorgen als ik schrijf. Het zou best eens heel 'hilarisch' kunnen zijn als ik hem kon leren typen met zijn pootjes. Ik zal eens proberen of ik hem kan aanleren om met zijn nageltjes op een oud typemachine op de juiste toetsen te drukken. Sinds 1650 mag ik dat woord in de betekenis van 'vrolijkheid', 'grappig', 'lachwekkend' gebruiken. Vandaar dat er voordien heel serieuze, ernstige, belangrijke mensen rondliepen met een die naam zoals Paus Hilarius (?-468). Moest die geweten hebben dat zijn naam voor de nodige vrolijke noot zorgde, hij had waarschijnlijk voor Leo of Pius gekozen. Nu is de naam 'Hilaire' niet zo populair meer, nochtans staat het voor een 'vrolijk en gelukkig' man. Zijn de mannen gelukkig? Ik zou het begot niet weten. Er is een 'Internationale Vrouwendag'op 8 maart en een Belgische extra vrouwendag op 11/11, met reden ontstaan en nog altijd nodig. Maar de andere helft van de mensheid wilde ook gevierd worden en eens in de belangstelling staan en eisten ook een 'Internationale Dag van de Man'. Dat is vandaag. Maar meteen koppelde de VN er de 'Internationale Dag van de Vasectomie' aan. De onwetendheid over deze kleine ingreep is groot. Het is geen afbreuk doen aan de mannelijkheid, waar de macho's zo'n schrik voor hebben, maar juist een grote hulp om ongewenste zwangerschappen te vermijden en aan geboortebeperking te doen. Maar er is nog een speciale dag in Nederland: Dag van de Achterhoeksepopmuziek. En ik ben echt niet meer mee met de tijd als de bands die daar optreden namen hebben als: The Interruption, The Outlanders, Four Eyed Faces, Eastwave, Dawn to Earth, Chemical Clouds.......Nee, ik zal luisteren naar Freddie en Bruce. Tot morgen
De zee lag nog op haar plaats. En zoals in de herfst zo dikwijls haar uitzicht is, grijs, grauw, en vandaag ook extra nat. Maar allez, het is een hele geruststelling dat ze niet verdwenen is of leeggelopen. Ik ben boodschappen gaan doen en het was een drukke bedoening in het warenhuis. Weer héél veel mannen met boodschappenlijstjes in de gangen, altijd gehaast, nooit vriendelijk. Niet dat ik naar een winkel ga om op een gentleman te stoten, maar een goeden dag krijgen is altijd prettig. En er is mij geleerd dat een goedendag zeggen geen geld kost. Enfin, ik heb toch alles mee voor mijn eenmanshuishouden met hond, ik kan weer wat dagen mijn inwendige mens van zijn geknor afhelpen. De weersgesteldheid is van dien aard dat ik de rest van de dag, zoveel mogelijk binnen zal genieten van het leven. Teevee kijken is niet mijn eerste optie. Het zal wel lezen worden en dat hoeft niet persé in de krant of een boek te zijn. Ik heb ontdekt dat ik via de pc ook heelder verhalen kan lezen. Vooral dan gedichtjes, geschiedenis, legendes, wetenswaardigheden die er niet of wel toe doen. Ik moet zeggen, als ik zo van jot naar jeir ga, door alles aan te klikken wat er in 'blauw' verschijnt, dan vliegt de tijd ontzettend rap. Maar eerst wil ik mijn Limburgse landgenoten proficiat wensen voor de Europese erkenning van hun Immaterieel Erfgoed, zijnde hun lekkere 'vlaaien'. De andere Belgen kennen wel de abrikozen en de pruimentaarten, niet van bij hun bakker maar door de scouts en chiro, die ze een keer per jaar verkopen om hun kas te spijzen. Ik denk dat ze ook in veel etenszakjes zitten van sportievelingen vooral dan bij de renners en wielertoeristen. Ze zijn lekker en daar valt niet aan te tornen. En het verhaaltje dat ik vandaag tegenkwam heeft veel met 'pijltje' te maken. "Het Witte Boek van Sarnen" is een historisch document uit 1470 met de manuscripten van de eerste Zwitserse Geconfedereerde Staten. In dat boek zijn ook de 3 verhalen, de zogenaamde 'stichtingsmythes' van Zwitserland opgenomen: 'Legende/Verhaal van Willem Tell', 'Revolte van de Woudkantons' en 'De Eed van Rutli'. En raad eens, op 18/11/1307 (dus niet lang na onze Guldensporenslag in 1302) was de legendarische kruisboogschutter Willem Tell, zijn landvoogd uit het Huis van Habsburg ongehoorzaam. Hij weigerde diens 'hoed', die op een paal stond, te groeten. Hermann Albrecht Gessler, een wrede Habsburgse gerechtsdeurwaarder was furieus maar tegelijkertijd zeer nieuwsgierig naar de legendarische bekwaamheden van deze onverlaat. Gruwelijk was zijn uitdaging om het leven van de Willem te sparen: een appel op het hoofd van zoontje Walter te splijten met 'pijl en boog'. Het lukte en de mythe, die er al verweven was rond deze pijlenschietende vrijheidsstrijder, werd nog versterkt door het verhaal van de appel, pijl en boog. Van deze Willem Tell en zijn Engelse tegenhanger Robin Hood, zijn boeken, opera's, films en voortbordurende televisiereeksen gemaakt, zodat zelfs de kleinsten deze helden kennen. Tot morgen
Natuurlijk lezen de 25.000 bloggers van seniorennet niet allemaal de 'bedenkingen van een meisje van 1948'. Toch niet als die schrijft over de perikelen die ze meemaakt met Tina (niet Turner) en Xavier (niet Waterslaeghers). Mijn volgers kunnen me niet helpen, daarvoor is er de voorspraak van Gregorius de Wonderdoener (± 270) nodig, een heilige voor hopeloze situaties. Ik ben ook niet iemand die handelt zoals Catharina de Grote (129-1796) die zei: "ik houd ervan luidruchtig te prijzen, te belonen en rustig te verwijten". Maar ik voelde me gisteren wel moreel gesteund door de velen die mijn blog gelezen hebben. Waarvoor méér dan mijn hartelijke dank. Een bijkomende opsteker en een goed gevoel kreeg ik ook door de titel van het nieuwe gedicht van Loftoejoe "Kalmeren". Het eerste vers gaf een goede omschrijving van hetgeen er gisteren was en vandaag nog niet helemaal verdwenen is: Soms lijkt mijn hoofd wel te ontploffen, En komt er stoom uit mijn oren, Roep ik luid dat het genoeg is, Maar wil de wereld het niet horen......
Maar ik wil mijn dag weer niet laten vergallen en zoek iets leukers om te typen. Ik vind dat soms bij het Vlaamse Woord van de dag. Vooral dan de explicatie en het voorbeeld ter illustratie voor de niet-Vlaamssprekenden en dat in een mooie zin gegoten. Het woord is 'jogging' en de zin die alles klaar en duidelijk zou moeten maken bij deze gemakkelijke vrijetijdskledij is: zij was haar eigen al helegans aan het oeptalloren voor naar de babyborrel te gaan, maar hij lag nog met zijne jogging in de zetel!. Verhelderend nietwaar? Ik blijf vandaag ook in mijnen huistenue zitten. De poetshulp was hier en er kwam onverwacht bezoek van 1 vriend. Ik stel het boodschappen doen uit tot een van de volgende dagen. Ik zal me te goed doen aan de laatste kliekjes in de ijskast. Het is in mijn huis wel een schaarse boel aan het worden maar hongersnood zit er niet aan te komen.
Veel aspecten van het leven woorden weer 'in the picture' gezet. Eens aandacht hebben voor het "Therapiedier". Mijn hond helpt me ook overal bovenop, door zijn houding, zijn gedrag, zijn lieve blikken. Ik geloof op slag dat een dier mensen in vele situaties echt kunnen helpen. Vandaag moeten we ook eens denken aan "De Student" en dat hoeft niet altijd synoniem te zijn voor een 18 jarige. Ik studeer ook nog iedere dag. Weliswaar moet ik daarvoor geen inschrijvingsgeld meer betalen en word mijn kennis niet meer op de rooster gelegd. De student krijgt stress van examen, ik van mensen die boeken vol excuses hebben om fouten niet te herstellen. Het is ook 'Wereld Filosofiedag' en voor een gedachte of doordenkertje ben ik ook altijd te vinden. Omdat de Catharina van hierboven verzot was op Voltaire (1694-1778) schrijf ik een paar citaten van deze Franse filosoof. "In alle oorlogen gaat het alleen om roof", "Wie zijn verlangens beperkt, is altijd rijk genoeg" en als laatste"Het Paradijs op aarde is waar ik ben". Tot morgen
Ik ben niet de enige die een punthoofd krijgt door te proberen het recht van correcte uitvoering, herstellingen en voltooiing van werken, te eisen van de vakmensen die ik daarvoor betaal/de. Ik lees bij veel bloggers de machteloosheid op het wachten om iets in orde te krijgen na fouten, accidenten of zelfs na nieuwe werken om de afwerking tiptop te krijgen. De dakwerkers zijn echt wel het toppunt van klantonvriendelijkheid. Eigenlijk kan ik zelfs dat woord niet gebruiken want er komt 'vriendelijkheid' in. Eens betaalt besta je als klant niet meer en is er ook niet zoiets als in 'orde brengen'. Eens de factuur vereffent, krijgen ze schone handen en zijn de fouten niet meer ten hunne laste. Zelfs de schade die ze aangericht hebben, verhalen ze op mij!!!. Een storm die een regenpijp afrukt omdat ze niet goed aan de dakgoot is bevestigd is mijn schuld, een halve gevelsteen die onder mijn dak weg is, is mijn schuld en dus ook de vogels die er in nesten, de profielen die niet goed aaneensluiten is ook mijn schuld en daar kruipen ook mijn gevleugelde vrienden in. En ga zo maar door, om nog niet te spreken over het puin dat in mijn spouwmuren is blijven steken, de rolluiken die daardoor blokkeren en de afval die in de tuin is blijven liggen. Nochtans heeft deze familie illustere naamgenoten, die erkent zijn als krakken op hun domein. Zoals Karel Joncheere (1906-1993), ook afkomstig van een kuststad. Een schrijver met dichtbundels als "Spiegel der Zee" en "Van Zee tot Schelp". Hij is de trotse bezitter van de 'Lode Baekelmansprijs' voor zijn werk over de zee. Hij kreeg ook 2x de Staatsprijs voor Poëzie. Hij was een schrijver met een ironische ondertoon. Waarschijnlijk eigen aan die familienaam. Net als hun schrijvende naamgenoot, communiceren de bedrijfsleiders met een ondertoon van ironie, sarcasme en cynisme in hun woordkeuze en zinnen. Enfin, ze hebben voor de zoveelste keer mijn dag vergalt. Ik kan mijn zinnen op niets anders zetten dan op een kapotte regenpijp, ik hou het na 346 woorden voor bekeken. Tot morgen
Een niet alledaags citaat van de dag, dat me toch even deed nadenken: "Heb jij geen vermoeide voeten? Je loopt de hele tijd rond in mijn gedachten!". Dat is eigenlijk geen verkeerde vraag en kan aan veel personen gesteld worden die dagelijks door mijn hoofd wandelen. Soms denk ik uren aan één persoon en soms passeert de een na de andere de revue, afhankelijk van wat ik doe of waar ik mee bezig ben. Ik denk aan mijn compagnon die me vergezelde naar musea en de bezoeken aan iconische gebouwen, toen ik over de Halletoren, Het Chinese Paviljoen, De Japanse Toren in Brussel las. Ze staan te verkommeren in een mooi park. De KMKG, Koninklijke Musea voor Kunst en geschiedenis, wil ervan af. Wie stapt nog wat af in mijn koppeke deze morgen? Kunstenaar Wim Delvoye, renner Sam Bennet, acteur Peter Bulcaen, cabaretier Wouter Deprez, schrijver Gaston Durnez (1928-22019), mode-icoon Ghislaine Nuytten (1954-2022) en politicus Yves Leterme zijn ook op wandel in mijn hoofd. Waarom? Simpel, ze zijn allen geboren in de tabakstad Wervik, aan de Leie. En hoe kom ik daar weer aan? Wel, op deze dag in 1492, noteert Christoffel Columbus (1451-1506) en zijn metgezel, over een curieus gebruik bij de Indianen, Cubanen: "Ze gebruiken gedroogde kruiden, verpakt in een gedroogd blad in de vorm van een papieren voetzoeker zoals de jongens gebruiken op Pinksteren. Ze worden aangestoken aan het ene uiteinde, ze zuigen aan het andere uiteinde en ademen de rook in. Vervolgens zeggen ze dat ze geen vermoeidheid meer voelen". Natuurlijk gaan de zeebonken dat goedje uitproberen en vervolgens invoeren naar Europa en terugbrengen naar Midden en Noord Amerika. De eerste plantage komt er in 1573 in Duitsland. De plant en dus het gebruik begint aan zijn veroveringstocht omwille van zijn geneeskrachtige eigenschappen want wel 36 gezondheidsproblemen o.a. migraine, konden ermee opgelost worden, volgens de toendertijdse geneesheren. Eerst was tabak bestemd voor de elite en hun pijpen, later werd het voor iedereen mogelijk het aan te schaffen en wel onder de vorm van pruim-en snuiftabak. En toen kwamen er plantages in Wervik. Sinds 1650 teelt men er tabaksbladen. Nu is de industrie van de tabak en sigaretten erg geslonken door het fel verminderde inlands verbruik. De Wervikse Toebak wordt nog enkel gebruikt voor 'pijprokers' en 'zelfrollers' maar heeft nog steeds 90% van de Belgische tabaksteelt op zijn grondgebied. En zo was ik dus in Wervik aan de Leie en de Franse grens gekomen met ooit al die beroemde uitgezwermde inwoners. En heel misschien wordt in dit kleine stadje wel de 8 miljardse inwoner van de wereld geboren. De VN besliste dat we op deze dag zouden blijven herdenken: de geboortedag van de 8 miljardse mens.
Ik heb nog een mooi gezegde van een Tibetaanse geestelijke, Chögyam Trungpa (1939-1987): "ons hart reageert diep als het iemands verdriet, vreugde en angst ziet". Tot morgen
Na een warm weekend is het wakker worden in de vrieskou. Terug op mijn eentje om het mooie weer te maken, al is dat niet eenvoudig. Ik krijg wel wat hondenwarmte maar dat is toch enigszins anders dan de kinderliefde. Niettegenstaande er het zo geprezen hoge drukgebied zich in onze contreien bevindt, is nevel en mist van de partij. Kan ook niet anders, zeggen onze weermannen, de zon blijft te dicht bij de horizon om met haar stralen door de dauw en vochtdruppels te priemen en op te lossen. En nadat "De rook rond je hoofd is verdwenen" zoals Boudewijn De Groot in 1968 zong, probeerde ik mee te zingen met The J. Geils Band en hun "Centerfold", maar ik heb gewoonweg de maat met mijn vingers mee getrommeld en mijn schorre stem en pijnlijke keel wat rust gegund. Niet moeilijk na 3 dagen babbelen, kwetteren, tateren en tetteren. Maar deze week zal er weer wat meer muziek beluisterd worden dan woorden gelezen. Eerst en vooral heb ik weer eens mijn playlist aangezet terwijl ik aan het typen ben. Mijn eerste song is Queen & George Michael (1963-2016) met het mooie "Somebody to love" en het tweede nummer is Benny Neyman (1951-2008) met "Waarom fluister ik je naam nog?". Niet zonder reden dat ik ernaar luister want The Boss, alias van Bruce Springsteen, heeft een nieuw album op de markt gebracht met de titel: "Only the strong survive". Niet alleen ik dus, maar hij en zijn grandioos repertoire. Waarom ik het lied van Benny beluisterde? De titel van een van die songs op de nieuwe cd is: "Now I remember my first love affair". En aan mijn eerste 'love' affaire wil ik wel eens terugdenken. Al was het eerst meer een puberaal dwepen met een Karl, daarna wat intenser denken aan een Marc, en vervolgens verliefdheid op een Georges, een Herman. "As times goes by" zong Dooley Wilson (1886-1953) in de filmklassieker "Casablanca", kwam ik ook mijn volwassen liefde tegen voor een Dirk. Maar al de namen van die verliefdheden blijven af en toe wel eens in mijn hoofdje terugkomen. Er komt niet alleen nieuwe muziek van Bruce maar Queen brengt op 18 november ook zijn nieuwe boxset "The Miracle Collector's Edition" op de markt met gerecupereerde pareltjes van Freddie zoals "Face it Alone". Wel, ik moet het ook alleen zien te rooien en met mij zovele andere alleenstaanden. Muziekteksten kunnen dikwijls beter verwoorden hoe mijn stemming, humeur en gevoel is. Ik ben dan blij dat iemand dat op muziek kan zetten, er een mooie melodie kan op plakken. La tristesse een luchthartigheid geven en weer verder gaan om mijn toegemeten tijd positief door te brengen. Af en toe wel een dipje dat ik probeer met mijn playlist op te vangen. Daar staan momenteel al 286 nummers op, goed voor 17u 13 m, met alleen maar liedjes en songs die ik graag hoor. Dat is een dikke pleister op mijn hart tot er weer getetterd en gebabbeld kan worden in de volgende vakantie. Tot morgen
Het bezoek loopt op zijn laatste benen. Nog een gezamelijke maaltijd, nog wat sneusteren en het is weeral hop, tot de volgende vakantie wachten om mijn huis vol te krijgen met gezelschap. Zo krijgt een mens van wat jaren, tijd om te recuperen. Ik vind het geen slecht systeem. Ik geniet van de weken kalmte, ik geniet van de dagen vol leven, verhalen en de lunchtijd. Maar deze morgen was ik met lichte hoofdpijn opgestaan. Het restaurant van de lekkere kroketten had een slechte akoestiek en daardoor waren de gesprekken rondom onze tafel duidelijk te horen. Het was precies of de buren aan het roepen waren. En dan was er 's avonds op tv het interessante gesprek van Thomas met Lia. Maar onze Engeland correspondente heeft ook een luidruchtige stem en soms moeilijk vestaanbaar ook. Ik zet dan maar teletekst eronder, maar dat neemt de hardheid van de stem niet weg. Alle activiteiten waren goed gisteren, maar mijn oren waren oververmoeid. Het is wel leuk als er bezoek is, dat we samen iets bekijken of doen. Er volgt dan een evaluatie en beoordeling van het programma, of bezoek achteraf. Eigenlijk is dat twee keer genieten. En vandaag is het de Wereld Vriendelijkheidsdag. Een dag die een positiviteit zou moeten uitstralen. Respect voor de anderen en altijd in gedachten houden: oordelen en beoordelen mag, veroordelen 'nooit'. Een dag van dankbaarheid, "Gratitude", zo mooi bezongen door ons aller Ingeborg, ooit zangeres van "Door de wind" en cabaretière, nu vooral 'mental coach' en docente meditatie en yoga technieken. Dat was het dan voor deze herfstzondag. Tot morgen
Een mistige novemberdag. Maar geen nood de zon schijnt in huis. Met vieren + ik aan tafel, iedere maaltijd van de dag, is een buitengewone luxe. Niet door het eten dat op tafel komt maar door de babbels vóór, tijdens en na de maaltijden. Bij zoverre dat ik soms vergeet te eten omdat ik zoveel wil zeggen. Ik sta veel in de keuken om iedereen van voedsel te voorzien. Ik voel me weer een jonge vrouw, die in de fleur van haar leven, iedere dag haar familie van verse gerechten moest voorzien. Nu nemen al die voorbereidingen en tafeltje dek je, toch wat meer tijd in beslag. Ik keek zo eens naar al hetgeen ik gebruikte om die maaltijden te bereiden en kwam tot de conclusie dat vele Vlaamse woorden ook weeral uit de woordensschat van onze keuken verdwenen zijn. Spijtig want er zijn in de dialecten toch wel pareltjes te vinden. In de keuken vind ik bv een pompsteen en pompbak nu is dat een wasbak. Een schotelvod, een vaatdoek is nu het wat chiquere woord om hetzelfde werk te doen. Een dampkap die de kookluchtjes af voert. Men heeft nu de keuze om te koken op een 'vier', 'gaas' of elentriek, de stoof met kolen is echt van eeuwen geleden. Vooraleer ik mijn potten, pannen, kastrollen, moor, presspot en trizee bovenhaal, leg ik mijn kookboek van de 'boerinnenbond' of die van de 'vrouwengilde', al klaar. Ook haal ik al mijn patattenmes, pollepel, pottenlekker, talloren en soeplepels uit de schuif. Deze middag is het restjessoep van gisteren en nen kouwe pla. Vanavond moet ik niet koken, we gaan garnaalkroketten eten. En mijne 'schone zoon' heeft een bodding gebakken en dat is voor bij de koffie deze namiddag. En straks, rond 13u30, kijk ik, zoals alle lieve en brave kindjes, naar de aankomst van goed heilig man, Sinterklaas. De gesprekken en omkadering brengen humor van de bovenste plank zoals alleen onze acteurs/actrices dat kunnen doen. Zij brengen, Sinterklaas, Zwarte Piet, Ramon Iglesias, de Kapiteinen Paelinckx en Droogdockx, Conchita en Palomita Garcia, Professor Herman Van Den Uytleg, Kneta Knieschijf en nog vele anderen, tot leven. Een paar uurtjes ontspannen amusement voor al wie 365 dagen braaf is geweest, en dat was ik zeker en vast. Tot morgen
Het is een speciale dag vandaag. Niet alleen omdat het 'Vrouwendag' (zie voorgaande jaren) is of Sint Maarten (zie voorgaande jaren) maar omdat het dit jaar iets uitzonderlijk is met de cijfers van de datum van deze vrijdag: 11+11=22. In Duitsland drijven ze het nog wat verder door om deze dag de beginperiode van carnaval aan te kondigen: dat gebeurt op 11/11 om 11u 11min 11 seconden. Aangeziien ik geen carnavalist ben is dat uur gewoon gepasseerd en heb het doorgebracht onder den drger bij de kapper. Ik zal tenminste een mooie coiffure hebben als mijn volk binnenstapt. Dat was een huzarenstukje om mijn kapsel in de plooi te houden, want de zuid-oostenwind waaide stevig door. En wat zie ik op dit 'bedelfeest' van de kinderen? De zon! En wat zegt het bekende spreekwoord al jaar en dag? "Brengt Sinte Metten zonneschijn, 't zal een koude winter zijn!". En aangezien er nog veel blad aan de bomen en struiken hangt zegt deze heilige ook: "Is op Sint Maarten nog loof aan de bomen, zo moogt ge van een strenge winter dromen!". Allemaal door de eeuwen heen vastgesteld, dus proefondervindelijk juist. Dat is het voor vandaag, ik moet voor de inwendige mens van mijn gasten zorgen en daar ga ik nu de voorbereidingen voor treffen. Tot morgen
Here we go again en het ziet er naar uit dat het een aangename zonnige dag zal worden. Al bij al heb ik deze herfstperiode geen klagen. Geen reden om malcontent te zijn. De natuur is goedgezind en zorgt dat de verwarming niet vollen bak moet draaien. Dat is in deze tijd van dure gas- en electriciteitsprijzen mooi meegenomen. De zon verricht overdag uitstekend werk en warmt het huis nog goed op. Ik omarm die extra warmte. Ik wil niet steeds doemdenken en meegaan in de negatieve spiraal van de gevolgen voor mijn leefmilieu door de opwarming van de aarde. Zolang de vliegtuigen niet aan de grond blijven, de vervuilende camions niet aan banden worden gelegd, de grote containermastodonten of tankers hun vuiligheid in zee kunnen blijven spuien, kan ik als enkeling of wij als gemeenschap niet veel meer doen. Wat doen we al als kleine bevolkingsgroep en gemeenschap? Afval strikt scheiden, beperkingen van aankopen in plastiek verpakkingen, poetsen met bruine zeep, soda, azijn en een harde borstel, gebruik maken van openbaar vervoer en de auto op stal laten staan en vooral een pulleke meer aandoen om wat gas te sparen en het warm te hebben. De 11 miljoen Belgen doen hun best, maar zijn tenslotte een heel klein, miniem en bijna onzichtbaar radertje in dat hele wereldgebeuren van veranderingen die zich voltrekken in ons milieu. Moet ik daarom 'foert' zeggen tegen al die maatregelen? Moet ik me schuldig voelen als ik de verwarming aanzet of het licht aansteek? Nee, natuurlijk niet, maar de Belgen alleen, de Vlamingen in het biezonder en onze vele ministers van leefmilieu ten spijt, we zullen de wereld niet redden. Ik zou bijna zeggen (al is dat wat kort door den bocht), net zo min als op kleinere schaal, al die beschavingen die de wereld gedurende eeuwen overheersten, niet gered konden worden maar gedoemd werden om te verdwijnen door de komst van andere overheersingen. Die dan op hun beurt weer andere zeden en gewoonten verplicht invoerden. Dat brengt me bij het woord, dat Van Dale al enige dagen meesleurt: 'culturicide', een portemanteauwoord van 'cultuur' en 'cide = doden, moord' of een sysytematische vernietiging van etnische of nationale cultuur. Recent en door de eeuwen heen zijn er voorbeelden te over. En af en toe vindt men iets terug van een oude cultuur en moet men die door een andere bril gaan bekijken. Zoals de recente archeologische vondsten, 24 bronzen beelden, in de modder van Toscane. Ze doen vermoeden dat de Etruskische beschaving (7e-6e eeuw vC) niet zomaar verdween door Romeinse overheersing. Weeral nieuwe uitdagingen voor de geschiedschrijvers om de ware toedracht uit te zoeken. De genocide op bevolkingsgroepen gebeurt nog dagdagelijks op grote en kleine schaal met migratiegolven als resultaat. En de wereld kijkt lijdzaam toe.
Ik ga de lattenbodem van een logeerbed herstellen, het zijn nu veel latten die geen bodem vormen. Hout vasthouden dat het me lukt, toucher du bois, touch wood, auf Holz klopfen, toi toi toi, want er komt een vierkoppige familie logeren. Tot morgen
