|
Het uur om te schrijven is weer aangebroken. Zo gaat dat iedere dag, telkens weer de grote goesting om mijn ideeën en gedachten te noteren voor de komende jaren. Want ik herlees iedere dag wat ik de voorgaande jaren op deze dag schreef. Eens bekijken of ik nog akkoord kan gaan met de vaststellingen van toen. Meestal wel, al zou ik nu soms andere woorden gebruiken. Een mens 'evolueert' nietwaar? Ik heb mijn brein enkele dagen rust gegund en mijn grijze celletjes moeten weer aan het werk gezet worden. Want ik moet zeggen dat er soms eigenaardige bedenkingen en vragen in mij opkomen. Zoals: zelfs als je slaapt behoor je tot de levenden ondanks het feit dat je van toeten noch blazen weet wat er met jezelf, rondom je of in de wereld gebeurt. Dat is toch een rare en ware vaststelling en waar ik niet goed van weet hoe ik dat moet bekijken of verklaren. Hierover nadenken zal een bezigheid worden terwijl ik buiten zit om mijn dagdagelijkse vit.D te krijgen. Zo'n kwartiertje rustig op het bankje zitten vind ik altijd zo'n meditatie moment. Daarom ging ik vroeger ook zo graag in die majestueuze gebouwen zoals kerken en kathedralen of gewoonweg in een klein kapelleke de serene rust opzoeken, die in die gebouwen toch wel aanwezig is. Eventjes nadenken over de hoogtes en de laagtes, de ups and downs van het leven en proberen wat antwoorden te vinden over onnozele of ernstige kwesties. De hond vindt dat ook een plezant moment, eventjes buiten bij mij op het bankje zitten. We zijn niet voor niets 'compagnons de route', we hangen aan elkaar vast en hetgeen de ene doet, wordt ook gedaan door de andere. Maar die gebouwen kan men nu niet zomaar meer binnenlopen of betreden, alles is op slot of men moet een afspraak maken. Voor de muziek ga ik vandaag eens luisteren naar de George Baker Selection. Die schreef wel een mooi lied met een meeslepende melodie in 1974 over de kinderarbeid en slavernij: Little Paraquayo. De vraag die ik me nu stel: is er veel veranderd in die halve eeuw? Nog altijd is de kinderarbeid niet uit de wereld en voor de slavernij moeten we maar naar het WK Voetbal in Qatar kijken of de voorbereidingen voor de Olympische Spelen in Parijs. Het tweede lied uit 1975 van deze band is ook een meezinger: La Paloma Blanca. De 'witte duif' die tevoorschijn komt als de nacht verdreven wordt door de zon. De Antwerpse 'The Strangers' maakten er een spotlied over de duivenmelkerij van met hun "Mijne Blauwen Geschelpten". En vergeet niet: blaast de noordenwind met de decembernaam (vandaag 8 dec), dan houdt de winter vier maanden aan!. Tot morgen
|
