|
Een andere manier om te beschrijven wat ik vandaag ervaar. De temperatuur zit verscholen in verschillende titels van thrillers: "13 minuten" van Sarah Pinbourough en "Dertien" van Steve Cavanagh. De kleur van de omgeving: "De heer in grijze mantel" van Aster berkhof (1920-2020). En hoe dat alles aanvoelt is beschreven in volgende songs: "Door de wind" van Ingeborg, "Riders in the Storm" van The Doors, "Windy" van The Association, "One way wind" The Cats, "Blowin' in the wind" Peter Paul & Mary, "Colors of the wind" van Vanessa Williams. En dat fenomeen waait met een snelheid van "Vijftig tinten grijs" van E.L. James. Meteen hebben jullie wat amusement als je de dag binnen moet doorbrengen. Zoals je het ziet staan, zal dat hier aan de kust wel het geval zijn. Verre van de graden Celsius die in het binnenland opgetekend worden. De winteruitrusting van sjaal, mutsen en dikke fleece, geraakt maar niet opgeborgen in de kasten. Het blauw dat normaal de hemel siert, is met een vergootglas te zoeken. Niets aan te doen, tegen de natuur en de klimaatverschijnselen kan een staking geen oplossing bieden. De natuur moet men gewoonweg 'aanvaarden', zonder morren of zagen. Dan pluis ik mijn gazet weer wat meer uit. Vooral nu de CEO/ eigenaar en andere bestuursleden van een voetbalploeg, hun aandelen in geld willen omzetten. De voetballers leveren té weinig rendement voor hun euro's, dollors, yens, yuans, bitcoins... aan investeringen. En de wetten en voorschriften van een land kunnen ze nog niet zomaar naar hun handen zetten zoals bij de poging tot de beursgang is gebleken. Dat moest normaal wat geld in het laadje brengen maar werd afgewezen. Dus moet dat bedrijf, want dat is het uiteindelijk wel geworden dat ploegske van elf man en een peerdenkop, verkocht worden. Wat er met het personeel moet gebeuren dat laat de bosses koud. Sport is niet meer de sport waarvan ik denk dat het zou moeten zijn, nee, dat is gewoon een ander woord voor big bussiness. Vooral de ploegsport 'voetbal' is onderhevig en gegeerd als uitweg voor de centen van de miljardairs van de wereld. Hun slaven betalen ze riant zodat deze koehandel met mensen in het doofpotje kan blijven. De enkeling die er rijk van wordt zaagt niet over zijn behandeling en zwijgt in alle talen. Ze zijn ook niet geïnteresserd waar het geld vandaan komt. En al dat geld is verdient op de kap van gewone mensen, uit de arbeid die ze voor de CEO verrichten of de entreegelden voor een match, reklame of uit de rijkdom die de aarde geeft. Tot morgen
|
