De tram rijdt terug!!!. Na een onvervalste stakingsdag van dit transportmiddel hoor ik terug dat vertrouwde geluid. Dat alleen gestaakt wordt bij de 'Zeelijner' (ditmaal niet gekozen voor Sealiner omdat verschillende bedrijven zo noemen), verbaasd me niks. Soms is er een oorlog aan de deuren om nog op een tram te geraken, terwijl er in de zomer- en vakantiemaanden, soms om de 5' een tram komt aangereden. Natuurlijk is de conducteur de pineut en krijgt die alle smeurrie, lelijke woorden en vloeken over zijn hoofd, terwijl hij toch vooral de veiligheid van de reizigers voor ogen heeft. Maar de 'tram' is een heerlijk transportmiddel hier aan zee. Het brengt je in geen tijd in het centrum van de volgende gemeente of stad.
Halfoogst betekent in het Antwerpse, moederdag. Ik woon nu aan zee en dat zal dus in mineur gevierd worden want de kinderen zitten nog allemaal in andere Europese oorden. Die ene dag vieren, zal me ook niet meer moeder doen voelen dan de andere dagen van het jaar. Ik denk op deze dag toch ook weeral aan de moeders die een kind verloren hebben of in dramatische situaties teruggevonden hebben. Vooral de affaire Dutroux in 1996 blijven nog altijd beklijvend als er over gesproken wordt. Zes meisjes die verdwenen, vier werden er dood terug gevonden, twee levend uit die verschrikkelijke kelder gehaald. Ik hoop voor Sabine en Lætitia dat ze het goed maken en een gezond, stabiel en gelukkig leven kunnen 'leiden' en dat het geen eindeloos 'lijden' is geworden.
Geen krant vandaag, geen vervolg op de vrouwen van de 'Coburgs'. Morgen zou het over Marie-Jose gaan, koningin van Italië voor 33 dagen. Ik had gehoopt iets te kunnen lezen over de 'in het niets' verdwenen 5e kind een dochter van Leopold III, Marie-Christine van België. Of over het Mayerlingdrama en de gevolgen voor Aartshertogin Stephanie (1864-1945), dochter van Leopold II. Niet dus, ik zal het in mijn vrije tijd zelf eens allemaal uitzoeken waarheen die nazaten allemaal uitgezwermd zijn en hun levensloop en levensgeschiedenis eens uitvlooien. Meestal is dat interessant leesvoer en geschikt voor deze tijd van het jaar, dat wil zeggen: een niet al té ernstig onderwerp, meer 'la petite histoire'. Voor de rest valt er geen groot of historisch nieuws te rapen. Het is nog altijd komkommertijd in de Wetstraat, en over sport is er al genoeg geschreven, dat komt al langs mijn oren uit. Tot morgen
Eén van de vrienden is jarig en dat moet vermeld worden. Hij zou het liefst zijn jaren vergeten, maar dat is nu eenmaal onmogelijk. Daarom is hij een beetje afkerig van het vermelden van zijn leeftijd en doe ik dat dan maar via een omweg: 3x20 en in de fleur van zijn leven.
Dan het andere minder belangrijke nieuws. Maar eigenlijk is het een belangrijk onderwerp, dat spijtig genoeg weer eens aantoont waarom de kustbewoners de toeristen geen warm hart toedragen. Vervuilers, arrogant, roekeloos, overtreders van de wet, slaan waarschuwingen in de wind, geen respect voor niets, niks of niemand. De 'propere strandlopers' verzamelden alleen al in Oostende, meer dan 4.000L afval!!!. Niet alleen de 'propere strandlopers' deden vrijwilligerswerk, maar ook de vuilnismannen die langs gans de kustlijn dagen hard werken om enigszins de afvalberg onder controle te houden. Dan heb ik het nog niet gehad over de ruzies aan een lege parkingplaats, dubbelparkeren enz, want de auto in de voorziene betalende parkings te stallen is natuurlijk té veel gevraagd. Soms begrijp ik wel de frustraties van de kustbezoekers. Eér ze hier zijn en van zee en zand kunnen genieten, is het een hele lijdensweg die ze ondergaan: files, stilstaand verkeer, en dan meestal op de achterbank jengelende kinderen. Dat zijn dagen dat de bewoners van de kustgemeenten op hun eigen terras, tuin of huis blijven. We hebben tijd genoeg om van dit 'beschermd natuurschoon' te genieten op andere dagen. Ik ben niet echt 'pro' onze burgervader in Middelkerke, maar zijn parkeerbeleid is wel door de bewoners positief onthaald, zoals bv de bewonersstraten, waar enkel de geregistreerde voertuigen mogen parkeren. De overlast is daarmee op 1-2-3 verdwenen uit onze straatjes. Per dag rijdt er, op zijn minst, 4x een scanauto voorbij. De directe boetes hebben een goed effect op de automobilisten. Natuurlijk zijn de meeste opbrengsten voor de firma die de parkings en scannings doen en beheren, en gaat maar een klein gedeelte naar de gemeentekas. Maar de parkingterreur is daarmee toch opgelost.
Het vervolg van de vrouwen in het koninklijk huis van de Coburgs, heeft aandacht voor een 'bewierookte' prinses/koningin: Koningin Astrid (1905-1935), echtgenote van Koning Leopold III (1901-1983). Zolang als dit geduurd heeft, was dit blijkbaar een sprookjes huwelijk waaruit 3 kinderen ontsproten, Groothertogin Josephine-Charlotte (1927-2005), Koning Boudewijn (1930-1993), Koning Albert II. De sneeuwkoningin verongelukte in Küssnacht am Rigi, Zwitserland. Als ik zo naar de foto kijk van Astrid en ik zie haar achterkleindochter Eleonore, dan valt me de gelijkenis van 'la tristesse' op, maar ook het prachtige profiel van deze prinsessen van het koningshuis. Voilà, ik heb weeral geschreven en ben blij dat ik het leesbaar kan houden door gebruik te maken van het toetsenbord. Een tweetal weken geleden ben ik gestuikeld door een 'aanloop' van de hond en mijn linkerhand heeft er nog altijd onder te lijden, zeker mijn schrijven. Tot morgen
Geen paniek of naar slaappillen grijpen als men een paar nachten niet aan slapen toekwam. Een van de volgende nachten gebeurt het toch, dat men zonder problemen naar dromenland afreist. Bij mij werkt dat in ieder geval wel zo. Met die warme nachten is het dikwijls moeilijk om de slaap te vatten, al heeft een koud voetbadje en een natte handdoek in mijn nek, al dikwijls hun nut bewezen. Maar soms lukt dàt zelfs niet en is het staren naar 'niks' als nachtelijke bezigheid. De warmte is weer verdwenen en op deze 13e dag van de maand zal het normaal van temperatuur zijn 'voor deze tijd' van het jaar. Dat gisteren waarschijnlijk niemand boodschappen gedaan heeft, was te merken aan de volkstoeloop, deze morgen in de magazijnen. Ik vond gelukkig nog een kar om de crème glace, mijn middageten en yoghurt in te leggen tot aan de wagen. In de ruime gangen van de Colruyt, was het een laveren tussen de andere karren, luisteren naar de discussies welke wijn en koekjes de beste waren en kinderen die niet content waren met hetgeen mama en papa als lekkernij in hun kar deponeerden. Ik heb toch weeral een paar dagen 'eten' want verse ingrediënten kan je voor geen week gaan inslaan. De krant heeft weer een reeks opgestart, ditmaal over de 'verwenste' dochters van het Belgische koningshuis. De zogenaamde zwarte schapen die een blaam op het blazoen van de Coburgs smeerden. Gisteren ging het over Charlotte (1840-1927), dochter van Leopold I(1790-1865). Over de prinses, ooit Keizerin van Mexico, verscheen vorig jaar het boek "Carlotta, de vrouw die rozen at" van Kristien Dieltens. Vandaag weer een zwart schaap, de dochter van Leopold II (1835-1909), Louise (1858-1924) verguisd, onterfd en in armoede gestorven op een kamertje in Wiesbaden. Nochtans gefêteerd in haar jeugd want de prestigieuze Louizalaan in Brussel, is naar haar genoemd. Maar het belangrijkste vandaag is wel mijn speciale dag: een fijne dag voor de Linkshandigen. Een groep waartoe ik behoor, samen met mijn 3 kinderen. We zijn wel in de minderheid in dit tranendal, maar we worden tenminste niet meer op de vingers geslagen met een meetlat of regel. Ook word de arm niet meer achter de rug gebonden om het 'rechts schrijven te bevorderen en te verplichten. Van dergelijke barbaarsheid was mijn vader niet gediend en ging ieder jaar pleiten bij de leerkracht en directie om dergelijke maateregelen niet te nemen. We waren geen kind van de 'duivel' zoals men in de Middeleeuwen beweerde en dat nog in veel nonnekens hun hoofd zat. Nu zijn er allerlei huishoudelijke hulpmiddelen voor linkshandigen voorhanden, maar met de meeste attributen moet ik nog wat krachttoeren uithalen. Dat was het voor vandaag, ik ga mijn ijsje eten en daarna lezen. Tot morgen
Voorlopig is het hier nog een beetje frisjes. Een zuinige 21°C met een frisse wind. Alle nieuwsmedia voorspellen toch een dag dat we er 'gloeiend' bij zullen zijn, waarschijnlijk deze namiddag. Momenteel bepertkt een rustig briesje de hoge temperature. Maar wat niet is kan natuurlijk altijd nog komen. Niettegnstaande ik bekaf en doodmoe was, kon ik de slaap niet vatten en ging een onrustige nacht tegemoet. Niet goed wetende wat en hoe de beste manier van slapen was: bloot, met een handdoek in de nek, met t-shirt, met pyjama, zonder en weer terug van voor af aan beginnen met of zonder nachtkledij. Ik legde me erbij neer dacht dat het me miscchien zou lukken een vallende ster te zeien en een wens te doen. Dat was ook een misrekening. Tegen de tijd dat de meteorenzwerm zou passeren, lag ik gewoon te suffen in bed. Vannacht nog eens proberen een vallende ster te zoeken of te zien, want dan mag men een wens doen. In al die jaren, hier op aarde is het me nog niet gelukt de komeet 'Swift Tuttle' en haar stofjes waar te nemen, de Perseïden genaamd.
Gisterenavond heb ik niet naar tv gekeken, het was genoeg sport geweest en aan een pompeuze eindceremonie had ik geen behoefte. Vandaag begint de 'Tour de France Femmes', maar dat interesseert me momenteel niet. Ik heb gisteren wel een documentaire en een film van canvas opgenomen o.a. Black Swan. Dat is de voorzienigheid in mij om mijn bezigheid te hebben tijdens de lange avonden. Want dat ondervind ik wel, 's avonds lezen lukt niet meer zo goed. Er is een andere bezigheid nodig tijdens de donkere avondlijke uren. Voilà, dat is het zowat voor vandaag. Gelukkig moet ik niet in de file staan om de zee te zien te krijgen of de verfrissende zeebries te voelen. Ik ga nu luiwammessen buiten en mijn oogjes wat sluiten voor het straffe zonlicht. Straks de bloemen water geven een de hond een uitgebreide douche geven. Tot morgen
Mijn uitstelgedrag zorgt er weer eens voor dat ik een paar onontbeerlijke voedingwaren zal moeten ontberen te weten, ijskreem en brood. Iedere dag weer was het "ik zal morgen boodschappen doen...". Aan de kust is dat geen probleem, want alle grootwarenhuizen openen hun deuren 's morgens, zelfs op zondag. Het was al warm als ik deze morgen opstond en de zin om met de auto commissies te gaan doen, ontbrak totaal. En morgen zal het niet veel beter zijn. Het is wachten tot dinsdag om te foerageren. Meteen weten jullie ook waarom 'taekwondo' nooit een favorite sport geweest is of zal worden; ik kan mijn logge benen niet in de hoogte zwieren en zwaaien om de tegenstander een kopstoot te geven. Daar zitten de vele ijsjes voor iets tussen. Het enige wat ik nog goed kan met mijn stevig onderstel, is wat heupwiegen op de tonen van "Zie de boerinnekes met hun rokjes zwaaien, met kant en broderie, tot boven aan de knie. Zie de boerinnekens hun rokjes draaien, van achter en naar voor, zo gaat dat steeds maar door.....". Een liedje van 'De Limburgse Zusjes' uit 1957. "La Bamba" van Trini Lopez (1937-2020) zou ook nog gaan, want dat is meestal stilstaan tot er een gentleman me zou uitkiezen om een kusje te placeren op mijn wang. Maar dan moet ik me natuurlijk ook verplaatsen naar een dansevenement en daar is het ook te warm voor. De komende dagen zal ik zijn zoals een stilstaand water: af en toe een beweginkje om niet vastgeroest te geraken aan mijn tuinzetel. Misschien dat ik nog even wat Olympische sporten zal bekijken, want het is de laatste dag dat de Belgen nog een medaille kunnen binnenrijven. Dan is het 'oef' gedaan met sport van 's morgens tot 's avonds zowel op tv als de radio. Maar met de warme dagen ligt eigenlijk vooral de klemtoon op 'genieten'. Ieder heeft zijn eigen interpretatie van dat woord. Gelukkig geeft Raziel dezelfde invulling als mij, van dat woord: luilekker liggen in een strandzetel op mijn privé-strand, de tuin. Tot morgen
Ons land mag fier zijn op de gouden, zilveren en bronzen medailles die de atleten verworven hebben door de besten te zijn in hun sport. Gisteren was er een goede oogst aan plakken. Om niet aan de anderen tekort te willen doen, schat ik het brons van Noor, de zevenkampster, toch hoger in dan het brons van Sarah in de taekwondo-sport. De zilveren plak van marathonloper Bashir is ook een huzarenstukje en verdient alle lof. Natuurlijk is Nafi outstanding. Drie olympiades op rij de gouden medaille binnenrijven voor de zevenkamp. Alle kampioenen verdienen een hoera, maar voor Nafi is het 'driewerf' hoera. Misschien nog een bronzen plak voor de basketdames, de Belgian Cats, wie weet. Nog een laatste dag een over-aanbod aan sportprestaties want vandaag komt er nog eens een Clásica San Sebastián bij.
Voor vele doodgewone landgenoten komt nu het puffen en zweten eraan. Niet door intensief te sporten of te werken, maar een hittegolf is in aantocht. Voor de zonnekloppers een feest dat buiten gevierd wordt, voor mij en vele anderen een leven in de schaduw. Mijn tuin biedt allerlei plekjes aan, volle zon, halfschaduw en volledig in de lommerte. Ik heb keuze genoeg en de tuinman is in alle vroegte, alles piekfijn in orde komen leggen zodat ik volop kan genieten van mijn 'buitenhuis'. Het is plezant weer, eindelijk eens verlost van kou, nattigheid en wind. Ook qua kledij is het eens een verademing in shorts, korte mouwen én blootvoets te kunnen rondlopen. Deze avond is er dan weer de bloemen met de tuinslang water geven tot groot jolijt van mijn waterhond Raziel. Die geniet er ook van, vooral door het watergordijn lopen en hem te laten verfrissen ttz nat spuiten. Ik kan eigenlijk maar één ding zeggen: een blauwe lucht is wondermooi. Tot morgen
De herdenking van de bom op Nagasaki in 1945 met 40.000 doden, mogen we niet vergeten.
Verandering van mentaliteit van de mensen door de eeuwen heen, dat schetst ene Bert Williams. Dat is ofwel een voetballer (1920-2014) maar ik opteer voor de entainer (1874-1922) en die noteerde: Als Adam en Eva vandaag zouden leven, zouden ze de slang voor de rechter slepen.
Vandaag is er één van mijn geliefkoosde schrijvers jarig: Jonathan Kellerman. Een klinisch psycholoog die zijn thrillers ook een psychologisch kantje bezorgde met zijn detectieve Alex Delaware. Ook zijn vrouw Faye en zoon Jesse zijn goede schrijvers en hun boeken zitten ook in mijn boekenkast. Binnenkort misschien op mijn e-reader, zodat ik deze turfen eens terug kan herlezen. Ik heb gemerkt, dat nog veel van de schrijvers en hun boeken die ik ooit las, zelden herlees in de boekvorm, maar eens ik ze niet meer hoef te torsen, met plezier herlees op mijn reader. Het zijn goede schrijvers en hun stijl bevalt me nog steeds. Maar door mijn reader maak ik ook kennis met andere schrijvers, zoals met Jo Claes, waarvan ik geen enkel boek in mijn bezit heb. Zijn boek "De doden moeten hun getal hebben" catapulteerde me zelfs terug naar mijn studententijd. Na de verpleesterstudie in het UZ Gent ( in 1966 was daar een verpleegsterschool annex internaat, gehuisvest en nu verdwenen) wilde ik vroedvrouw studeren (1969), maar wel in Leuven waar mijn lief ook studeerde en op kot zat. Zo simpel als ik dat nu schrijf is dat niet geweest. Gent was een Rijksuniversiteit en de komplete tegenhanger van de Katholieke school Sint Elisabeth, gehuisvest in Sint Raphaël in de Capucijnenvoer (ook verdwenen). Ik heb toestemming moeten vragen aan vice rector Maertens (latere rector in Kortrijk) om een jaar in het katholieke onderwijsnet te mogen studeren. Ik ging op kot in Leuven en wel in de beruchte 'Schapenstraat'vermeld in het bovengenoemde boek. Ik leerde, behalve mijn vak, ook Leuven kennen, ook mijn toekomstige werkplaats (Bonheiden) en vriend voor het leven Marc, die nog altijd regelmatig commentaar op mijn schrijfsels geeft. Ik leef niet in het verleden en denk zelden terug aan die tijd, vooral omdat al die stages, lessen en examens stresserend waren. Maar in een boek dan weer eens al de straten tegenkomen van indertijd gaf toch een extraatje aan dat boek. Het is nog niet uitgelezen, dat is voor deze namiddag. Ik heb gisteren mijn tijd verkwanseld met aan de Schapenstraat, Capucijnenvoer, Parijsstraat, Naamse Straat en Oude Markt te denken. Tot morgen
Na een lange nachtrust, ben ik op een zonnige en warme dag wakker geworden. Hier en daar weer van die wattenwolken waar te nemen. Daar heb ik gisteren in de namiddag ook naar zitten kijken om te proberen alllerlei figuren uit te distilleren. Kortstondig, weliswaar, zag ik de Zonnekoning (1638-1715) passeren en nog vele andere gewezen koninklijke hoogheden, die vanuit Frankrijk naar hier kwamen aangewaaid. Bij iedere herkenning van een gezicht kreeg ik een glimlach op mijn snoet. Dat is een amusant spelletje en dat mogelijk is als je plat ligt op een tuinzetel in de schaduw en als er wolkenplukken aan de blauwe hemel verschijnen en er een stevige bries is. Het was rustgevend en plezant amusement. Want dat is mijn vatstelling tijdens deze warme zonnige periode: ik moet in de schaduw leven, zowel letterlijk als figuurlijk. Sinds mijn pensionering ben ik wel al gewoon om in de luwte te leven en de 'actie' aan een jongere generatie over te laten. Maar de zon waar ik zovele maanden naar heb zitten snakken om mijn vitaminen op peil te krijgen, moet ik enkel waarderen omdat ik dan in de warme schaduw kan leven. Liggen, zitten, staan, wandelen of lopen in die warme gloed van de stralen, is uit den boze geworden. Mijn vel wordt té teer om dat direct op mijn huid te krijgen. Als ik al in de zon moet lopen, is het met een pull met lange mouwen of een katoenen poncho. Als ik buiten mijn tuin en huis zou stappen, zou een zonnehoed geen slecht idee zijn, maar daar durf ik me alleen op mijn domein mee vertonen. Het is goed om in de schaduw te leven, zowel letterlijk als figuurlijk.
Een plezant nieuwtje was er gisteren, van een fazant die een scheve schaats gereden heeft en zijn zaadjes aan de kip en haar ei, doneerde. Die broedde wel het ei uit, maar verstootte de kleine 'kipsant'. Dat hennetje/haantje wordt nu liefdevol grootgebracht door een koppel mensen, want de kip moest van haar 'santje' niet meer weten. Wel komt vader fazant regelmatig eens op bezoek om zijn 'gebroed' eens te bekijken. Ik kan niet meer als zeggen, dat het een mooi kuiken is. Dat was het enige leuke nieuws dat ik kon ontdekken in een krant die maar sport blijft spuien. Nog enkele dagen en dan zal er enkel nog in het sportkatern over sportprestaties te lezen zijn. Dan zal het geen atletiek meer zijn maar voetbal. Verdere nieuwigheden zijn er vandaag niet mede te delen. Ik ga wel terug op mijn rug liggen in een strandstoel en in de schaduw, want vandaag zijn er ook weer wat watjes aan de hemel te ontdekken. Ik wil weten en zien welke figuren er vandaag voorbij vliegen. Tot morgen
Nadat de meeuwen ons wekenlang van 's morgens tot 's avonds zelfs 's nachts geteisterd hebben met hun lawaai, geroep, getier en gefladder, is er plots die oorverdovende stilte terug gekomen. Waar zijn ze heen gevlogen? Eén van de vele raadsels van de dag en meer bepaald van de natuur. Ik denk dat iedereen uit de buurt het eens is met mij, gelukkig zijn we van dat gespuis verlost. Maar in huis is ook de rust en de stilte weergekeerd. De logés zijn richting binnenland vertrokken. Alle kamers staan terug leeg, wachtend op de kuis, zodat de volgende gasten weer in een fris bedje kunnen liggen met proper gewassen en gestreken lakens. Al wat moest opgegeten worden is ook uit de ijskast verdwenen zodat er weer verse voeding kan opgeslagen worden. Dat zal niet voor vandaag zijn. Ik ga eerst het laatste hoofdstuk van "De prijs van de twijfel" van Jo Claes lezen en waarschijnlijk direct aan een volgende beginnen. Het is prachtig weer om buiten in de ligzetel te genieten van de zon met een boek erbij. De hond zal er geen bezwaar tegen hebben want die moet na die drukke dagen ook zijn slaapjes inhalen. De familie is dus richting binnenland vertrokken met een portie gezonde zeelucht in de longen en een grote dosis West-Vlaamse cultuur. Het zijn wel veel binnenlandse theatergezelschappen die Theater Aan Zee vorm gaven maar het is toch in de grote kuststad Oostende georganiseerd. Die wil daarmee vooral aantonen dat niet enkel de jodium van de zee kan opgesnoven worden, maar dat er ook een uitgebreid aanbod aan culturele activiteiten te beleven vallen. Meteen kan men ook kennis maken met de stad want de voorstellingen zijn op verschillende locaties in de stad mee te maken. Ook op het nieuwe stadsdeel, de Oostelijke oever. Dat is eigenlijk het belangrijkste nieuws van deze morgen. De kranten puilen nog altijd uit van sportactiviteiten bij gebrek aan nieuws dat de moeite loont om er veel over te schrijven. Mijn muziek zal vandaag voornamelijk bestaan uit songs van de, nog altijd, erg betreurde Ann Christy (1945-1984). Al 40 jaar geleden overleed ze aan baarmoederhalskanker. Dat was toen echt wel een dodelijke kanker, die nu toch, door voortijdige screening, goed kan behandeld worden. Ik kan zeggen, ze is onsterfelijk geworden door haar liedjes gezongen met haar prachtige stem. Ik zal eerst eens luisteren naar "Gelukkig zijn". Dat ben ik ook, na het bezoek van mijn familie. Tot morgen
Een godganse dag sport, van 'smorgens tot 's avonds en voor de uitschieter van de dag is het dan wachten tot na 22u. Dat was een fantastisch wereld-en olympisch record: 6,25 m hoog sprong de 24 jarige Zweed, Mondo Duplantis. In het Stade De France werd onder massale belangstelling de atleet naar gigantische hoogtes gejoeld. Geruggesteund door zijn concurenten lukte het hem deze hoogte te springen bij zijn derde poging. De adrenaline van de polstokspinger was te voelen tot in mijn zetels. Met 4 zaten we hier onze ziel uit ons lijf te roepen, tot het hem lukte. Iedereen veerde recht en applaudiseerde voor die uitzonderlijke sprong in niets te vergelijken met ons sprongetje uit de zetel van contentementen. Dat gastje heeft méér dan geschiedenis geschreven. Een olympiër zoals het hoort, want dat is de opzet van de spelen de amateurs, eer, glorie, een lauwerkrans, een plak geven en eventueel wat kleingeld om de gedane onkosten te vergoeden. Ook Simone Biles steekt er, ondanks haar kleine gestalte, met kop en schouders bovenuit als olympiër. Nog een paar dagen en misschien nog een paar plakken voor onze conpatriotten. Dan is er weer alle dagen aandacht voor de mooie landschappen in Spanje, want dan komt de Vuelta op ons af. Ik zie wel graag sportverslagevingen, maar dit jaar is het echt té veel van het goede. Het gewone dagelijkse leven rust, bij manier van spreken, op zijn lauweren. Geen echte uitschieters tenzij een mevrouw die in haar testament haar huurders, het huis schenkt waar ze wonen, bij haar overlijden. Ik hoop voor al die nieuwe eigenaars, dat die gulle schenkster ook alle administratieve, fiscale, erfeniskosten enz betaald heeft. Anders kon die gift wel eens een vergiftigd geschenk zijn. In ieder geval, dergelijke mecenassen komt men niet veel meer tegen. Wat was er nog te lezen? De coup de théatre van de minister/burgemeesteres van Aarschot. Heel veel controverse die niet te horen was toen de liberaal wiens ministerpost ze overnam, ook zijn burgermeesterambt in Mechelen opnam. Politiek, puur eigen opportunisme en niet de bevolking of het beleid dat telt.
Spijtig genoeg moeten we vandaag en dat voor de rest van ons leven, blijven herdenken dat de atoombom niets anders doet dan leven wegnemen. In 1945 was dat in Hiroshima, met 70.000 directe doden bij de inslag en de gevolgen die nog altijd blijven nazinderen in de generaties die volgden. Oorlog, met welke wapens men ook strijd, is synoniem voor vernieling, ontreddering, gemeenschappen tegen elkaar opzetten. Hopelijk gaat het in de moderne geschiedenis eens stoppen met elkaar de dood in te jagen.
De hondsdagen zijn nog bezig en dat voelt men van 's morgens tot 's avonds, grote hitte vanaf de zon opkomt om 6u15, tot ze gaat slapen om 21u19. Het is een ideale dag voor mijn kouwe schoteltjes te geven. Keuze hebben mijn gasten tussen een pêche met tonijnsla of een filet américain met sla en tomaatjes. Op reserve heb ik ook nog ballekes in tomatensaus. Als bijgerecht is het brood en een yoghurtje als desser. Tot morgen
De nieuwe werkweek gaat van start met wat wattepropjes aan de blauwe hemel. Een frisse ochtend, dat wel, maar de zon zal gauw alles weer opwarmen. Deze week brengt ook de wisseling van toeristen met zich mee, want de maand juli is achter de rug. De nieuwelingen hopen in ieder geval wat meer warmte en zon te krijgen dan de vakantiegangers van de eerste periode. Dat zou best wel mogelijk zijn, want men voorspelt warmer en droger weer voor enkele dagen. De NMBS houdt er in ieder geval rekening mee en verrijkt het uurrooster met 8 treinen, 4 naar de kust en 4 terug vanavond, richting binnenland. Ik moet gelukkig alleen maar mijn voeten verplaatsen om het strand en de zee te zien. Ik vind dat ik goed gekozen heb om het derde deel van mijn leven aan zee door te brengen. Niet alleen omwille van de gezonde lucht, maar eens ik de baan overgestoken heb, krijg ik een vakantiegevoel. Ik verlang er niet naar om me te verplaatsen naar verre oorden, ik ben gelukkig en tevreden met mijn stekje aan de Belgische kust met zijn wisselvallig weer. Veel nieuws valt er in de krant niet te rapen. Men blijft maar euforisch schrijven over de plakken goud, over de bronzen medailles, de gemiste kansen en de ziektes door in de Seine te zwemmen. De e-colibacil zwemt daar ook in rond en is al bij verschillende sporters op bezoek gegaan. Die belanden dan in het ziekenhuis. Hopelijk niet het 'Hôpital de la Salpêtrière' waar de geliefde Diana (1961-1997) haar 'dernier soupir' liet. Wat las ik nog in de krant? De plaatsen waar de doodvermoeide royals hun vakantie doorbrengen. Eerst deel vandaag, Balmoral in de Schotse Highlands. Ja, den Charles is eigenlijk wel doodop van het besturen van zijn koninkrijk. De ontelbare bezoeken die hij van jot naar jer moest doen, de papieren ondertekenen die hem in het rode koffertje bezorgd worden en waar hij zich gewillig mee laat fotograferen, de ontvangsten van staatshoofden, de traktaties van de onderdanen op de tuinparty's, de gerenomeerde paardenwedstrijden bijwonen, enfin, veel té veel om op te noemen en deze 77jarige koning is dus méér dan moe en verdient een welverdiende rust samen met zijn Queen. Een half bladje las ik over de Spaanse Royals die gewoontegetrouw naar Mallorca vertrekken en daar dan letterlijk ook den toerist gaan uithangen. Morgen weer andere vakantiedomeinen van koninklijke hoofden. Mijn logés vertrekken straks weer richting Oostende om nog een paar theatervoorstellingen bij te wonen. Ze doen dat op hun e-bike, kwestie van niet té moe toe te in het theater. Het zou wat zijn 'al slapende' de voorstellingen' uit te zitten. Tot morgen
Van de heiligen niks dan goed zeggen, anders waren het geen heiligen of sinten geworden. De heilige van de dag is 'Sint Domijn' of 'Sint Domenicus' alhoewel volgens de ene kalender zijn dag op 6 augustus is, volgens een ander 5 augustus en ik hou het dus op vandaag. Hij was een opgwekte man, met een praktische aard en een goed oog voor de tekenen des tijds. Allemaal eigenschappen die ik ook heb, maar ze zullen me daarvoor niet heilig verklaren of een weerspreuk geven zoals: is het heet op Sint Domijn, het zal een strenge winter zijn. Het weer is niet echt 'heet' te noemen, veeleer kleverig en plakkerig. Een weer dat je doet snakken om een ganse dag in een verkoelend bad te zitten. De vogels hebben daar geen last van. Hun pluimen isoleren hen voor droogte en nattigheid. Het zorgt er niet voor dat ze 'zwijgen'. De meeuwen blijven maar dag en nacht kabaal maken, en vechten een robbertje met elkaar om het beste stekje op de nok van het dak te hebben. Wie dan 's nachts ook tevoorschijn komen zijn de slakken, met of zonder huis. Ze laten een slijmerig spoor achter. Ik loop 's avonds met een pillamp buiten om ze niet plat te trappen en aan mijn schoenzolen zie plakken. Hier en daar zie ik ook al een champignon verschijnen. De natuur gaat maar zijn gang en hier en daar vallen er ook bladjes van de bomen. Ondertussen is iedereen wakker, hebben we een lekker ontbijt met bodding gehad, sandwiches en beleg. De jonkheid is even op verkenning gegaan om alle zomerse activiteiten te aanschouwen, zoals de 'Joe' uitzendingen. Maar het is een lijdensweg om tot hier te komen: 155km en daarvoor heb je 3uur nodig. De Olympische Kampioen is vlugger hier met de fiets dan degenen die de E40 moeten nemen. Over de Olympische Wegrit moet ik niet verder uitweiden. Een Belg heeft verdiend gewonnen maar ik had liever een andere naam en persoon gezien op het ere schavotje. Voilà, ik ga nu douchen om al de plakkerigheid te verwijderen, propere kleedjes aantrekken en om dan samen naar Villa Marie Joseph te gaan om garnaalkroketten op te peuzelen. Daarna vertrekt de familie richting Oostende om verschillende theatervoorstellingen te bekijken. Ik zie ze dan in het holst van de nacht weer thuiskomen. Tot morgen
De oogstmaand, noemt men augustus. Ik denk dat er toch een goede oogst in het vooruitzicht is, aangezien er na de eerste onheilsberichten van de overvloedige regen in april, mei, juni, er voor de rest nog niet te veel wanklanken gehoord zijn vanuit het landbouwmidden. Dat kan natuurlijk nog altijd komen vooral voor voedingswaren die nog op het veld, en dus buiten, geteeld worden, zoals onze vertrouwde patat. De prijzen zijn het laatste jaar toch al flink de hoogte ingeschoten voor ons bakske friet en gekookte aardappel. Vandaar waarschijnlijk ook, dat de exotische maagvullingen, meer en meer ingang vinden in onze keukens, zoals rijst en pasta. Ik ben niet echt voorstander van de Aziatische of Zuid-Europese of Noord-Afrikaanse keuken. Ik hou nog altijd het meeste van onze ouderwetse stamppot, vol-au-vent, stoofvlees,...Het vertrouwde, herkenbare en smakelijke voedsel dat ik leerde bereiden door mijn bobonne en moeder. De jongelui genieten van sushi, noedels, pho bo, pad thai of een of ander nummer dat ze bestellen bij de Chinees. Die keuken wordt omschreven als lichtverteerbaar maar pikant en maakt gebruik van sojasaus, vissaus, kokosmelk,umami, miso, sake....en als kruiden: citroengras, koriander, gember, kurkuma, kardemom. Kort gezegd, niks voor mijn oer-Vlaamse maag en darmen. Ik weet wel, dat als mijn nageslacht naar hier komt, ze alleen maar de recepten uit de kookboeken van de vrouwengilde willen eten. Meer bepaald met als reden dat ze er thuis geen tijd voor hebben om die klaar te maken en meer heil zien in het koken en stomen in één pan zoals wokken. Dat geeft minder afwas en is vlugger klaar. En vandaag begint een bezoek van een paar dagen van mijn dochter, schone zoon en kleinzoon. Het is gelukkig goed weer en smaakt een 'koude' schotel zeer goed bij warme temperaturen. Dat vergt niet veel inspanningen. Allemaal zijn het liefhebbers van toneel en toneelvoorstellingen, en dan biedt 'Theater aan Zee' in Oostende, al wat hun hartje verlangt: professionele en amateurgezelschappen die elkaar afwisselen in de loop van de dag. Dat gedurende tien dagen en met veel succes. Voor mij betekent dat een gezellig ontbijt met z'n allen, soms een middagmaal erbij, maar altijd een lunchpakket klaarmaken voor in de namiddag en avond. Dan volgt de nabespreking als ze weer hier zijn. Een leuke afwisseling gedurende een 4-tal dagen.
In Parijs is het uitkijken of er wat plakken in edelmetaal bijkomen voor ons land. Voor het wielrennen hebben we er toch alle hoop op dat er minstens één aan een Belg een medaille zal uitgereikt worden.
Deze nacht in 'mijnen pure' geslapen, zoals ze dat noemen. Met dien verstande, dat ik een handdoek in mijn nek moest leggen om het vocht op te vangen van het nachtelijke zweten of zijn dat vapeurs?. Hoe het ook te noemen, ik heb een goede nachtrust gehad. En blijgezind trok ik dan naar de kapper, nadat ik eerst het strand en de zee in ogenschouw had genomen. Het was aangenaam weer, een beetje nevelig, maar de ochtendfriste was nog niet bezoedeld door friet of wafelengeur of zonbrandolie. Het zijn de mooie momenten van de dag in de vakantieperiode. Met een fris kopke zit ik voor mijn pc om mijn miniem verhaal van de dag te vertellen. Veel nieuws is er uit Parijs niet gekomen. Het zal wachten zijn tot zondag vooraleer dat er weer een medaillekans is voor de Belgen. Ondertussen gaan de formatie-onderhandelingen voor de nieuwe regeringen verder op een lauw pitje. Volgens mij willen de formateurs de gemeentelijke verkiezingen afwachten vooraleer te beslissen of ze de 'pot van Pandora' gaan openmaken = besnoeien en serieus ingrijpen in de sectoren waar de rechtse winnaar nog veel té weinig inspraak heeft. De geviseerde instellingen zijn: onderwijs, ziekenfondsen, kinderbijslagen, vakbonden en hun instellingen en organisaties, alle nationale instellingen van openbaar nut zoals openbaar vervoer, telecom, nationale omroepen. Daarvoor moet inderdaad hun draagkracht nog wat groter worden om zover te komen en hun voorlopig stille wensen, tot uitvoer te brengen. Daarom is de steun er op gemeentelijk vlak ook nodig want die zullen de uitwerking van de plannen moeten uitvoeren of mogelijk maken. Ik hou mijn hart vast als ik soms naar de, voorlopige kleine hints, luister die af en toe eens doorsijpelen van de onderhandelingstafel. Veel zal er vóór september niet gebeuren, iedereen wil eerst van het parlementaire reces genieten vooraleer de woelige herfstperiode in te stappen. Vandaag verjaart Will Tura (84j). Ik draai geen plaatje van hem, ik ben geen fan van zijn muziek noch liedjes. Maar ook Isabel Allende (82j). Een Chileense journaliste, schrijfster, feministe, verwante van Salvator Allende (1908-1973), de vermoorde president van Chili. Een citaat van deze vrouw mag dan niet ontbreken: "Hoe langer ik leef, hoe minder geïnformeerd ik mij voel. Alleen de jongeren hebben overal een verklaring voor". Tot morgen
Voilà sè mensen, 1 augustus en ons Fleur, alias de Afwachtende Nandoe, viert vandaag haar 17e zomer. Een danser bij dansclub "Balanze", maar ook een 'in hart en nieren' scout of gids. Na de vakantie het laatste jaar van het middelbaar op de schoolbanken en dan de vlucht vooruit, de toekomst tegemoet.
Ik heb het lawaai, het lichtspel en de nattigheid van deze nacht allemaal overleefd en de buien verdwenen ook rond 10u. Maar oh wee, de weerspreuk van vandaag: augustus' eerste week, heet en laf, veel wintersneeuw, wacht maar af!. Maar met de klimaatsveranderingen kunnen die weerspreuken ook tot het verre verleden horen en niet meer van toepassing zijn op de toekomstige weersgesteldheden in onze tijd. Verder is er slecht nieuws want vandaag zitten we al aan onze "Earth Pay Day". Dat wil zeggen dat we vanaf vandaag tot 31/12, dàt al hetgeen onze planeet aan voedsel, grondstoffen en diensten op één jaar kan leveren, reeds opgebruikt zijn. Dat is al één dag vroeger dan in 2023. Aan dit tempo leven en consumeren, heeft de wereldbevolking nood, niet aan één planeet maar aan 1,7 planeet. Goed nieuws is er dan weer dat we allemaal in staat zijn om 'dementie'vermijdbaar of uitstelbaar te maken. Tsja, dat is natuurlijk een ander paar mouwen want dan moet er vooral meer beweging in mijn lijf en vooral voeten komen. Dat is voor mij het belangrijkste maar ook voor mijn hond. De andere suggesties zijn, oren en ogen goed in het oog houden en bij vermindering van beide zintuigen een arts raadplegen. Beiden zouden kunnen zorgen voor sociale isolatie. Maar tot hiertoe moet ik zeggen dat ik geniet van het alleen zijn, dat ik babbels genoeg heb, zelfs met de pc. Obesitas vermijden en daardoor ook diabetes (ik snoep wel, dus een beetje minderen), hoge bloeddruk vermijden, hersenletsel vermijden (ik val niet, toch niet op mijn hoofd), alcohol vermijden (ik drink enkel gezonde drankjes), roken vermijden (heb ik jaren geleden opgegeven). Als ik al een lage scholingsgraad zou hebben, dat wordt ook gesuggereerd als mogelijke oorzaak, is daar nog weinig aan te doen. Wel goede punten zijn aan 'zee' leven, de gezonde lucht inademen, veel buiten zijn, er een rustige levenstijl op nahouden, waarvan ik vind dat ik dat wel doe, zonder excessen. Ook voor iemand moeten zorgen, is niet te onderschatten en al zeker niet als het Raziel is. Ga ik daarmee het gezonde eeuwige leven bereiken? Dat is natuurlijk de grote vraag! En als iedereen oud en gezond blijft en er altijd maar aardbewoners bijkomen, moet de wereld op zoek naar een 2e levensvatbare planeet om de mensen in leven te houden. Misschien als marsmanneke verder leven? "Fantasie is een mensenrecht" schreef J.R.R.Tolkien (1892-1973). Dat is de schrijver van o.a. "De Hobbit", "In de ban van de ring"...Tot morgen
Het kon niet blijven duren......een waarschuwingsmail met 'code geel' voor regen-onweer en alle varianten daarop. Geldig vanaf 14u vandaag tot morgen. De zon heeft hier weeral haar best gedaan voor 2-3 dagen en is aan een flinke rustperiode toe. Zoals alle feesten sluit de zon haar feest af met intens vuurwerk en mooi spektakel en de bijhorende natjes met bubbels. Al maanden is het hier zo in ons land: schijnt de zon, alles opzij leggen en er van genieten. Ondertussen ook weeral eens naar een paar Olympische Spelen gekeken om te zien of de Belgen nog ergens op sportief vlak een medaille kunnen op konden bemachtigen. Euforisch werd er gedaan over de judoka die zeker en vast een medaille rond zijn nek zou gekregen hebben, maar wel een afgang zag in zijn optreden. Zelfs de oud-judoka-burgemeester was tot tranen toe bewogen voor deze zware faling op sportief vlak. Kijk, ze mogen lyrisch worden over het judo, over de zware trainingen om een zwarte gordel te krijgen, over de zware wedstrijden voorafgaand aan de Olympische selecties, maar als deze sport op hetzelfde niveau moet beoordeeld worden als de 'triatlon' (1,5km zwemmen, 40km fietsen, 10km lopen) dan is er toch iets dat niet klopt. De inspanningen die de judoka's moeten leveren zijn volgens mij in niks te vergelijke met hetgeen de 'tri-atleten'en andere sporters in zware disciplines zoals turnen, fietsen, kano, zeilen, lopen,..... moeten oefenen en presteren voor hetzelfde maandloon van overheidswege. Dat is mijn eerlijke mening daarover, wat waarschijnlijk alle judoka's in de gordijnen doet springen en in de eerste plaats de beroemde burgervader. Enfin, sport en mij of ik is iets dat niet goed samengaat. Wel voor te bekijken en te beoordelen vanuit mijn zetel wat niet geheel rechtvaardig is natuurlijk. Ik kan dus niet echt een sportieve inspanning, inschatten. In ieder geval is er vandaag toch de triatlon met het betwistte zwemmen in de verontreinigde Seine.
De Democratische Conventie in de V.S. heeft besloten en zich unaniem uitgesproken, om als één blok achter presidentskandidate Kamala Harris te zetten. Van een tegengewicht gesproken voor de Republikeinen. Die zijn een beetje anti-vrouw, een beetje racist en alhoewel ze de stemmen nodig hebben van de modale Amerikaan, pro rijken en het establishment. Hopelijk kiest ze nu een aanvaardbare 'running mate' wat waarschijnlijk wel een man zal zijn, blank en ietwat jonger dan Kamala.
Dit is zowat mijn nieuws op de herinneringsdag van Koning Boudewijn's (1930-1993) overlijden. Hier of daar zal er wel een gebedsdienst georganiseerd worden om dankbaar te zijn voor zijn leven. Tot morgen
Ik weet niet hoe ik mezelf moet benoemen: vrekkig, gierig of prijsbewust. Feit is dat ik die vraag mezelf stel, nu ik die bestelling via het internet gedaan heb. De betaling gebeurde correct, werd correct uitgevoerd en was werkelijk goedkoop. Ik ging dan ook nog eens naar het grootwarenhuis en stelde vast, ondanks dat er van crisis geen sprake meer is, mijn rekening gemiddeld 25€ meer is dan pakweg vóór corona en de crisis. Maar men moet gewoon maar rondkijken om te weten dat er nooit een prijsdaling zal komen op de meest gangbare producten. Een gemiddelde ijsbol aan een kraampje kost al 2,5€, een pakje friet of een brood stegen al minstens met één euro. Alles gaat de hoogte in en nog altijd door de oorlog in Oekraïne, de droogte, de regen, de kou of de hitte. Ik heb voor de eerste maal mijn rekening eens goed bekeken. Ik ben een gewoontedier, dat wil zeggen dat ik zelden afwijk van het merk van mijn aankopen of van hetgeen ik meebreng uit de winkel. Ik telde op mijn rekening 19 verschillende producten waarvan er 12 Everyday of Boni-merk hadden en 2 voor verschillende waterflesjes en 1 voor beenhouwerij. Het maakt eigenlijk allemaal niet uit, alle producten gaan de hoogte in. Je krijgt wel veel 'gratis' bij aankoop van 2 of 3 producten van hetzelfde merk (geen voedingdwaren) of van sommige verse fruitsoorten, maar daar ben ik als eenpersoonshuishouden genen vette mee. Die aanbiedingen in 'massa' zijn allemaal té veel voor één persoon, zelfs als men het in een diepvries kan steken. Ik ben ook niet de persoon die van het ene warenhuis naar het andere gaat omwille van 'reklame'. Ik heb al een hekel aan winkelen en daarom beperk ik mijn aankopen tot 1 of 2 winkels. Bovendien, maakt de Colruyt reklame met de goedkoopste van de streek te zijn, dus waarom zou ik denken dat mijn winkelkar goedkoper zou uitvallen bij een andere keten of op de markt? Er zijn pleziertjes die ik mezelf niet wil ontzeggen, een guilty pleasure als het ware, mijn chocolade van Galler, mijn kleine Schweppes, Biaform brood, koekjes en in de zomer mijn ijskreem uit de doos (1,5l vanille-ijs met hoevemelk en vanille van Madagascar = 4,70€) met de chocolade- of aardbei- of carameltopping en waaierkoekjes erbij. Zo maak ik een eetfestijn voor mezelf klaar. Ik heb daarvoor geen kaviaar (wel lekker) of kreeft (ook lekker) nodig om me een gelukzak te noemen, die platzak is als ze van de winkel komt. Ik noem mezelf dus niet vrekkig, gierig of prijsbewust, ik vul mijn kar met etenswaren die ik echt lust en de prijs zie ik wel eens op het etiket staan. Maar het is de laatste keer geweest dat ik mijn rekening van mijn eten controleer. Ik wil nog plezier beleven aan het smullen van al het lekkers dat ik meebracht. Tot morgen
Niets zo vervelend als klaarstaan om boodschappen te doen en dan bericht krijgen dat mijn bestelde pakketje onderweg is om geleverd te worden!. Er zit niks anders op dan te wachten tot mijn bestelling gearriveerd is. Ondanks het afgrijzen en het afwijzen van de overheid om online te shoppen wegens onbetrouwbare Chinese handelaars, kan ik niet omheen de prijzen die ze hanteren, die gigantisch verschillen van onze detailhandel. Vooral voor fleece hoodies heb ik me laten verleiden om een bestelling te plaatsen bij die buitenlandse giganten. Of het nu bij Bol.com, Amazon, of een andere West-Europese webwinkel is, voorzichtigheid is altijd geboden om bestellingen te plaatsen en betalingen te doen. Maar een feece van 7€ en een fleece jas-deken voor 10€ zijn ongeziene prijzen in onze fysieke winkels. Een risico waard om eens te bestellen, te keuren en te dragen. Geen verzendkosten, en indien binnen de voorgestelde datum niet geleverd, een vergoeding van 5€. Het nadeel is natuurlijk dat men niets kan passen en proberen zoals bij gewoon shoppen. Men kan wel retourneren, zelfs zonder kosten, maar dat is toch een heel gedoe. Het is opletten geblazen bij de Chinese maten, want die verschillen enigszins van de Europese. Wachten duurt altijd lang en ik heb beslist om die wachttijd te gebruiken om mijn blog te schrijven, in de hoop dat ik niet te lang meer moet wachten. Ik moet dringend levensnoodzakelijke voeding in huis te halen, te weten 'mijn ijskreem' en nog wat andere kleinigheden die mijn maag vullen. Het is ook noodzakelijk dat ik naar de dierenwinkel ga om voor mijn hond niet alleen voeding te gaan halen, maar ook wat lekkers mee te brengen.
Het ziet er naar uit dat de laatste week van juli toch een zomers en warm tintje zal krijgen. Iedereen zit er op te wachten, mens, dier en plant. Ook voor de vakantiegangers is het leuk dat het strand een aangename plek om te vertoeven is, gedurende hun verblijf aan de Belgische Kust. Voor de O.S. in Parijs, dat ongeveer dezelfde weerkaarten als ons land heeft, is het voor de atleten ook aangenamer, zeker voor de buitensporten. Ik heb gisteren wel een deel van het turnen bekeken, vooral de prestaties van de buitenaardse Simone Biles en de zeer geslaagde oefening aan de ongelijke leggers van Nina Derwael. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor die buitengewone lichaamlijke prestaties die jaren van training en veel opofferingen vragen. Uiteindelijk voor een habbekrats als je niet bij de 3 besten bent. Zo, het zal nog wat wachten worden, maar ik kan het camionetje opwachten, op een pikkelken buiten in de schaduw met mijn e-reader. Geniet van de zon. Tot morgen
Het is een zondag die zijn naam waardig is. Een zonnige zomerse zondag mag er ook al eens zijn. Gisteren zijn dan de eerste twee plakken voor België verdiend. Hoe kan het ook anders, in onze nationale sport: wielrennen. Dit keer 32,..km tegen de klok pedaleren in een regenachtig Parijs en met een gevaarlijk glad parcours. Veel uitglijders zoals bij Lotte die haar winstkansen direct tegen het asfalt zag wegvliegen. De mannen deden het beter: goud en brons. Ik ben geen fan van Remco, niet omwille van zijn prestaties wel van zijn presentatie, uitspraken en soms arrogant voorkomen. Mijn favoriet is Wout, altijd al. Van bij zijn start in de cross tot zijn overstap naar het baanwielrennen en tijdrijden. Maar het is bij alle twee, en zeker voor de motivatie bij alle andere sporters van ons land, een formidabele start voor de Belgische Olympische sportperiode. Ik weet niet of er nog veel disciplines zijn die ik ga volgen. Als er nog een medaille wordt uitgereikt zal dat toch tot in den treure toe herhaald worden en mis ik eigenlijk niks door niet te kijken naar tv. Ik moet terug eens goed mijn spraakkunst overlopen. Ik heb daar altijd last mee gehad met het gebruik van d-dt-t. In het lagere en middelbaar waren dat aftrekpunten voor schrijven bij alle vakken. Och ja, dat kon me niet echt deren want ik werd vroedvrouw. Het enige dat daar telde was de tijd tussen de weeën en de ontsluiting van de baarmoeder. Notities werden nooit in volzinnen gemaakt, het was bijna met steno dat evolutie van arbeid en geboorte werd genoteerd en geregistreerd. Dat was toen. Nu zal de kraamvrouw met allerlei draden verbonden zijn met de computer die elke verandering van hartslag bij kind en barenswee bij de moeder registreert. Dat alles om verkeerde inschattingen te voorkomen en enkel geregistreerde feiten te hebben om latere betwistingen te kunnen staven met ontegensprekelijk correcte info ten tijde van de arbeid en bevalling. Maar sinds 2020 ben ik aan het schrijven begonnen en is de spraakkunst plots héél belangrijk geworden. Alleen al hetgeen 'ik denk', correct met woorden weer te geven is een hele uitdaging en een goed oefening om mijn woordenschat op peil te houden en zelfs te verbeteren. Er zijn soms zovele nuances in hetgeen ik wil weergeven. Dat probeer ik dan met de juiste term te doen. Soms is dat zoeken natuurlijk, maar dat vind ik eigenlijk wel plezant en de wiki is een bron oplossingen en inspiratie. Natuurlijk minder leutig is dat ik regelmatig nog eens opmerkingen krijg voor mijn gebruik van d-dt-t, niettegenstaande ik echt wel mijn best doe om de juiste schrijfwijze te gebruiken. Maar ja, niks menselijks is mij vreemd en fouten van allerlei slag horen daarbij. Nu ga ik studeren om foutloos de volgende blogs te schrijven. Tot morgen
Voor alle bewonderaars en liefhebbers van mijn stijl, komt hier mijn dagdagelijks prietpraatje. Te beginnen met de 'priet' van het werkwoord 'prieten' wat zo veel betekent als 'slaag geven'. Dat wil ik geven aan de 'kliauwende' meeuwen die sinds een week zorgen dat de buurt niet langer in dromenland kan blijven maar samen met de zonsopkomst met de realiteit van iedere dag weer geconfronteerd wordt. Met hun schelle en krijsende roep maken ze iedereen wakker en proberen ze de andere vliegende beesten te verdrijven. Ze 'roeperen' en 'poeperen', je gegarandeerd onder, als je in de nabijheid van hun nesten wil komen of er zelfs maar naar durft te wijzen. Nu komt pas mijn praatje van de prietpraat. Te beginnen met "Arme Joe, arme Joe, geen geluk voor jou, vaarwel Joe, vaarwel Joe, veel geluk voor jou" zingt de Will, die zelf een beetje in de lappenmand ligt. Maar de Joe waarvan er wereldwijd sprake is, oogt als een schim van zichzelf, ziet er als een wassenbeeld van Madame Tussauds uit. Het enige wat ik aan hem bewonder is, ondanks zijn leeftijd, zijn kaarsrechte gestalte. Zoals bij menigeen die wat jaartjes op de teller heeft, kan het gebeuren dat men niet meer zo rechtop loopt als een jonge snaak of een frisse freule. De jaren wegen wat door, de krimp is op het appèl, het is oppassen geblazen dat men na verloop van tijd niet té veel voorovergebogen loopt en met de neus op de grond voortwandelt. Een goede remedie is: met een bezemsteel omknelt met de elleboogplooien over de rug van links naar rechts, zitten wandelen, staan. Vroeger gebeurde dat met de stok van de juffrouw of meester, want rechtop zitten was even belangrijk als kunnen tellen en lezen. Dat kan ik nu niet meer maken en ik zocht een andere manier om rechtop te blijven lopen. Wat doen belangrijke mensen als ze geen handjes moeten schudden? Handjes op de rug vasthouden en meteen zijn de schouders weer rechtgetokken!. In die houding overschouw ik, de boerin, mijn kapotgespeeld domein!. Het is een goede gewoonte en doet geen pijn.
Natuurlijk kan het niet anders dan een woordje te zeggen over de openingsceremonie voor de Olympische Spelen in Parijs. Bombastisch, lawaaierig, kitcherig, niks met sport van doen. De atleten hebben op de Seine wel de reis en de tocht van hun leven kunnen maken, maar als 'téléspectatrice' vond ik er niks aan. Nadat ik onze Belgische delegatie had zien voorbijvaren was het voor mij meer dan genoeg geweest en ben buiten nog wat van een heerlijke 'zomeravond' gaan genieten. Bea Van der Maat (1960-2023) is ook al een jaar geleden overleden en samen met 'Won Ton Ton' zong ze "I lie and I cheat", aan jullie om uit te maken of ik dat doe!. Tot morgen
