|
Ik heb gisterenavond geluisterd en gekeken naar spraakwaterval Stephen Fry. Er werd al meer dan een jaar naar zijn komst uitgekeken, want een internationale ster in je praatprogramma is goed voor het ego en de zender. Ik betreur dat voor hem werd afgeweken van het tijdsbestek. Het werd aangepast om al zijn gekozen filmfragmenten te bekijken. Ik begrijp wel dat men zo'n bekendheid wil fêteren, maar ten opzichte van onze eigen speciale gasten, is het niet fraai dergelijk onderscheid te maken. Al de sprekers die de revue gepasseerd zijn, zijn ook beroemdheden en autoriteiten op hun vakgebied, net zoals Mr Fry dat is op zijn gebied: entertainment, en dat bedoel ik niet denigrerend. Hij heeft zijn sporen verdiend niet alleen in komisch amusement maar ook bijdragen geleverd voor het bespreekbaar maken van bv bi-polaire stoornis, homoseksualiteit. Maar bon, het is weer afscheid nemen voor een jaar van een zeer goed en hoogstaand praatprogramma, met een voortreffelijke gastheer. En het leven gaat weer verder, met het spreekwoord: decemberregen is geen zegen. Zoals in een vorig bericht gemeld (blog 04/12), heeft een mens nood aan een blauwe lucht om wakker te worden en alert te blijven. Als ik naar buiten kijk en het weerbericht van Frank goed beluisterd heb, is dat voor vandaag een utopie. Ik zal zelf voor blauw moeten zorgen. In eerste instantie door mijn blauwe kledij, al is er geen item bij, dat de kleur 'azuur' heeft. Ik zal dan maar kijken naar mijn passe-partout film voor grijze dagen: Under the Tuscan Sun, van Audrey Wells uit 2003. Kijken naar verhalen opgenomen in zonovergoten landen helpt nog altijd meer dan er over te lezen.
Spreuk nr 102: tegen de stroom is het kwaad roeien/zwemmen = tegen algemene opvattingen kan men zich moeilijk verzetten. Iedereen zal in zijn leven wel eens een periode meegemaakt hebben waar de gevonden oplossingen voor moeilijkheden allerhande, strijdig waren met de gangbare geplogenheden. Dat zijn soms harde tijden. Het sterkt de mens wel, omdat hij eerlijk blijft tegenover zichelf in doen en laten, al staat dat soms dwars op de algemene gang van zaken. Ik kan dat spreekwoord en mijn moeilijke periode muzikaal omlijsten met een lied dat iedereen kan meezingen: I did it my way. "Comme d'Habitude" werd gecomponeerd door Jacques Revaux in 1967 voor Claude François (1939-1978) en werd een grote hit. In het Engels vertaald en ook gezongen door Paula Anka. Maar als lied pas wereldberoemd geworden door de vertolking van de grootste 'crooner' aller tijden : Frank Sinatra (1915-1998).
Men spreekt over de natuur, het milieu, het klimaat en wat we allemaal gedaan hebben en nog moeten doen als mens, om het op onze aarde leefbaar te houden met respect voor alles wat de globe te bieden heeft, zowel boven- als ondergronds. Als je kijkt naar het schilderij van Edvard Munch (1863-1944), "De Schreeuw" zeg dan niet 'het zijn wij die schreeuwen' maar zeg 'het is de natuur'. Tot morgen
|
