"Heroes" van David Bowie op radio 1 deze morgen, was een heel toepasselijke song voor een Britse heldin, Vera Lynn, die het aardse leven na 103 jaar voor bekeken hield. De lieveling van alle Britten, jong en oud, arm en rijk voor al die optimistische songs die ze voor de soldaten en thuisblijvers in W.O. II ten gehore bracht. De liederen werden echte evergreens en meezingers ver over de grenzen van het Britse Koninkrijk. Wie kan "We'll meet again" en White cliffs of Dover" niet meezingen? In deze corona lockdown zijn het heel toepasselijke liedjes geweest.

Vroeg uit de veren omwille van een briefje van de opmeter van gas en electra. Aanwezig zijn tussen 7u45 en 16u45!!!! Vroeg uit de veren is geen probleem, presentabel zijn op dat uur is voor deze gepensioneerde dame, echt niet gemakkelijk. Het zal een trainingspak worden, niet dat ik veel train, maar dat zit gemakkelijk en is rap aangedaan. In de blauwe kleur, wel te verstaan. Blauw straalt betrouwbaarheid uit. Maar vroeger hield ik van kleurrijke, kakelbonte kledij. Ik hou nog van felle kleuren, maar niet zozeer meer in mijn kledij maar wel bv in de bloemenkeuze in de potten en tuin. Maar goed, ik woonde uit het centrum van de stad en moest toch regelmatig de winkelstraten frequenteren om mijn boodschappen te doen. De uitstalramen van de kleedjes en bloezen hadden dan altijd mijn aandacht. Ik was toen echt wel een modebewuste vrouw. Toen zag ik eens een chemisier met korte mouwen in de etalage liggen, waar ik direct verliefd op werd. Een zijden bloeze met bont gekleurde vierkantjes als patroon. Maar prijzig. dus maar naar huis. Maar ik verzon allerlei redenen om toch maar weer eens te gaan kijken, en nog eens, en nog eens. Uiteindelijk besloot ik de bloes aan te schaffen en ze voor een feestelijke gelegenheid te bewaren. Zo fier als een pauw met zijn mooie veren in prachtige kleuren, hing ik het kledingstuk in de kast. Tot de gelegenheid zich zou voordoen wilde ik er met plezier alleen naar kijken. Het spreekwoord indachtig natuurlijk: "a thing of beauty is a joy for ever" van John Keats. Maar lang duurde mijn 'joy' niet. Het was de opkomst van de veelkleurige boxershorts die alle mannenwinkels sierden. Wat zag ik tot mijn grote verbijstering? Een boxershort met dezelfde stof als mijn chique blouse!! Ik had ze zelfs nog niet gedragen! Een man zou met de rest van mijn mouwen gaan paraderen! Ik kon toch niet op een feestje zijn met dat kledingstuk terwijl ik me constant zou afvragen welke man er met de restanten een onderbroek aanhad! Ik heb de hemdsbloes nooit gedragen, ze was te schoon voor alle dag en te gênant om er mee te pronken. Ik heb me ingeschreven bij de K.A.V. (nu Femma) om naaicursus te volgen. Daarna jarenlang avondschool 'snit en naad' gevolgd en een volwaardig diploma gekregen en verdiend. Ik ben mijn stoffen zelf gaan zoeken om mijn kledij te maken zodat ik niet meer in affronten zou vallen. Mijn kakelbont verhaal.