|
Soms is het precies of de zee boos is. Gegrom, lawaai, zonder dat er storm of wind is. Alle levende wezens hebben gevoelens en die uiten ze elk op een andere manier. Waarom de zee dan ook niet? De zee is toch ook een levend water? Ik zal nog eens luisteren naar Marva, die brengt zo mooi "Het Liedje van de Zee". Jammer, als 'aangespoelde' is het nog niet mogelijk de volledige taal van de zee te begrijpen. Juist zoals ik de woeftaal moet kennen en verstaan, moet ik ook de taal van de West-Vlaamse Zee leren. Gemakkelijk zal het niet zijn, zeker als ze dialect zou spreken! Maar misschien is het ook een soort verdriet of een soort herinnering dat de Noordzee wil vertellen, juist zoals ik wil doen na een uitzending van Radio Gaga. Dat weekte toch weer heel wat herinneringen los. Een zoon die zijn moeder naar het 'rusthuis' bracht. Samen met andere familieleden heb ik dat ook moeten doen, jaren geleden. Ik had echt wel medelijden met de man die 'alleen' was op zo'n pijnlijk en moeilijk moment. Maar die nare herinnering schuif ik vandaag terzijde want ik heb een 'kid' dat jarig is vandaag. Geen triestigheid meer alleen maar blijdschap voor deze 12 jarige jongeman! Hip hip hoera!
Maria Laurentia Eugenia Rosseels (1916-2005). Bij een Barones mag ik al haar voornamen opnoemen. Schrijfster, journaliste bij De Standaard, verzorgde er de filmrubriek en de vrouwenbladzijde. In de jaren 1950-60 werden de voorgekauwde interessepunten van vrouwen, koken-kuisen-kinderen-kerk, nog op een aparte pagina besproken. Algemeen, wetenschappelijk, financieel nieuws was voor de mannelijke helft van de bevolking. Zeker de ontwikkelde en gestudeerde mannen, want dat was het doelpubliek van die krant. Dus een vrouw, die in dat bastion een mening mocht ventileren, was de beste schrijfster en zeer uitzonderlijk. Ze kreeg ook de "Oeuvreprijs van de Vlaamse Gemeenschap" in 1984. Ze pleitte in die periode fel voor de emancipatie van de vrouw. Het was een briljante schrijfster en ik heb al haar boeken verslonden. De belangrijkste is de trilogie "Elisabeth"(1953-54) en de bekendste zeker en vast "Dood van een Non"(1961). Ik ben een romanbeestje en geen poëzie liefhebster. Ik hou van volzinnen, niet van een betekenis te moeten zoeken in rijmelarijen of korte zinnen. Dat klinkt misschien oneerbiedig voor de dichter die vandaag ook herdacht wordt, maar ik heb geen voeling met een beperkte tekst. Mijn brein gaat niet de kant op van de dichtkunst. Maar ik moet wel Paul Van Ostaijen (1896-1928) vernoemen omdat die vandaag in de belangstelling staat. Natuurlijk heb ik in de humaniora daar ook gedichten van moeten lezen en van buiten leren, zeer tegen mijn zin, zoals "Marc groet 's morgens de dingen". Ik heb het moeilijk iets te leren dat ik maar voor de helft begrijp of versta. De beoordeling van zijn werk, laat ik aan de kenners over en dat ben ik niet. Maar een citaat van hem ga ik wel gebruiken. "Het beste gedicht is het gedicht in louter wit".
|
