Iedere dag verdwijnt er wel ergens iemand die door velen zal gemist worden. Rijk of arm, het overlijden van een geliefde, is altijd een 'in'trieste periode voor de nabestaanden. De achterblijvers moeten hun leven reorganiseren, wat bij de ene al beter lukt dan bij de andere. Marie Jeanne zal nooit meer haar naam horen galmen in het kasteel, alles zal er rustig blijven. Gelukkig was zijn overlijden op 31 maart, en niet op één april. Anders had dat nog voor een grap kunnen doorgaan en hadden er weer veel jokes rond zijn persoon kunnen verteld worden. 

Het is natuurlijk een grappendag, hopelijk val ik niet ten prooi aan een of andere frats van een onverlaat. Sommigen kunnen dat misschien plezant vinden om wat grappen en grollen uit te halen met familie, vrienden, kennissen en collega's, maar ik zie daar niet altijd het plezante ervan in. Naturlijk zijn er altijd mensen die een grap kunnen uithalen waarin een ganse bevolking kan geloven. Zoals de eerste grap vertelt in het BBC-programma 'Panorama'. Toen de spaghetti in 1957 nog een exotisch gerecht was, vertelde de verslaggever dat de 'oogst' van de spaghettislierten aan de spaghettiboom, die groeide en bloeide in Zwitserland, uitzonderlijk goed gelukt was door het uitblijven van de vijand van de spaghettieboeren, de korenworm. Na het drogen van de slierten in de alpenweides onder de alpenzon, zou er weer een grote uitvoer naar het buitenland kunnen volgen van dit exotisch gerecht. Menigeen belde later naar de BBC, met de vraag waar ze die spaghettiboom konden kopen. Dat is volgens mij een voorbeeld van een geslaagde grap, die niemand pijn doet maar velen voor 'aap' kan zetten. Ik ben eens curieus of ik de grap van VRT of in mijn krant kan ontdekken. Voor de rest is er niks speciaals te vermelden op deze speciale dag. Tot morgen