Kookkunst is het schilderen van een melodie met smaken en geuren.
17-11-2008
Acer-ke einde leven ?
Na 10 dagen heeft hij terug de geest gegeven. Strepen en vlekken op het scherm en dan tijdens de opstart van Windows zwart scherm en ...gedaan! Mijn PC is terug kapot en de miserie bij Acer Nederland begint weer: bellen, alles x keer uitleggen en ... wachten op een e-mail. Gelukkig heb ik nu de mini-notebook, dus deze keer kan ik verder. Gisteravond dineerden we, na een flinke boswandeling in Zoersel, in een nieuw Marokkaans restaurantje (O'Riad - zeer verzorgd en lekker) en enkele vrienden vertelden over hun recente problemen met hun 4 jaar oude computer. Is dat de levensduur van een systeem? Zij hadden gelijkaardige symptomen bij het falen. Een virus ? Of bouwen de fabrikanten een systeempje in dat zo'n PC na een zekere tijd begint te flippen ? In de commerciële wereld van vandaag verwondert mij zulks niet, men is bereid tot alles om geld te verdienen. Als je je vandaag niet zelf eerst grondig voorlicht via onafhankelijke bron dan wordt je opgelicht of het nu een aankoop van goederen is of bankproducten verkopers zijn er niet voor jou maar zien in eerste instantie naar hun eigen profijt, in 2de instantie naar dat van hun baas en pas dan naar wat jij eigenlijk zou nodig hebben. Erg vind ik dat, maar ja het zal weer wel aan mij liggen zeker ? P.S. O'Riad is gelegen op de Turnhoutsebaan 280 in Schilde, heeft als contact nummer 0475 80 23 30 en is zo en ma gesloten. Het zijn ex-medewerkers van restaurant Fez in Antwerpen die een eigen bedrijfje startten. Zina danstte heerlijk.
Eergisteren heeft UPS mijn Acer-ke, na 2 weken ziekte, in goede orde thuis afgeleverd. 331€ heeft het me gekost, bijna zo veel als mijn nieuwe mini-notebook. Het geld is goed besteed. Ik plan en bestel er onze reizen en uitstapjes mee, publiceer op het web, hou de stamboom bij van mijn kleinkinderen (nu 10366 personen in 4398 families), PC banking, tax-on-web, volg onze uitgaven en energie- en waterverbruik op, lees een 10-tal dag- en week-e-zines, plan de verbouwingen aan onze tuin en keuken, bewerk foto's (zie voorbeeld), chat met de kids en vrienden en heb alle info van de wereld binnen handbereik. Als ik niets anders te doen heb (o.a. 3 maaltijden per dag bereiden en daarvoor de aankopen doen) zit ik liever voor dat PC-ke dan voor de TV. Dat betekent toch wel snel meerdere tientallen uren per week. Ik geef geen geld aan andere hobbys dus is het wel besteed.
Vorige week dinsdag gaf mijn trouwe vriend het op: zwart scherm en geen leven meer in te krijgen. Ik heb hem open gevezen maar dan gaf ik het snel op want in zo'n laptop zit alles wreed dicht tegen elkaar. Hoe verder ? Geen PC dus ook geen internet en dus ook geen info waar ik mijn Acer-ke kon laten repareren. Dus rondbellen naar kenissen of ze eens op de website van Acer konden zien waar ik er mee naar toe moest. Ik kocht hem bij Exell maar die zijn er niet meer. Via een 078 nummer kom ik bij een Hollandse stem en via 2 keuzes bij de helpdesk van Acer NL: ze zouden mijn een e-mail sturen met instrukties voor de verzending en de herstelling. Hola! Ik heb geen PC dus kan ik geen e-mails lezen. Ja, maar dat was de procedure!? Je krijgt een "ticket" via e-mail en met dat nummer ga je aan de slag om via UPS de zieke naar Holland te krijgen. Om niet te veel tijd te verspillen heb ik dat vervoer dan maar zelf gedaan: 260km over en weer...en vorige vrijdag mocht ik eens bellen voor het bestek. Vrijdag, na 8 minuten aan de lijn: het bestek was klaar en ze gingen mij een e-mail sturen met de kosten. Hola! Na aandringen kreeg ik telefonisch het bedrag medegedeeld en na veel discussie de zekerheid dat ik zonder e-mail niet aan de bak zou komen. Dan maar bij de buren gaan bedelen of ik een mailtje kon sturen van bij hen. Zo gedaan de zaterdagmorgen met mijn OK voor de reparatie. Maandag gebeld voor de status van de herstelling. Na 8 minuten wachten op mijn beurt: u heeft nog geen goedkeuring gegeven! Ik zegde van wel maar ja... het kon enkel via een "reply" op de e-mail met het bestek !? Ik weer mijn smeekbede, werd vervolgens doorgeschakeld naar een andere dienst en na 8 minuten wachten kreeg ik mondeling de nodige uitleg om de betaling te kunnen doen, eens die binnen zou de herstellling gebeuren. Dus maandagochtend weer bij de buren gaan bellen: nog geen e-mail met bestek te zien, dan maar al betaald via PC-banking. Zonder PC gaat niets meer vlot tegenwoordig.
Gisteren kocht ik mij een mini-notebook bij "den Aldi" voor 369€, een Medion akoya E1210. Daar zit ik nu lustig en tevreden op te tokkelen. Knap machientje! Enig minpunt: de batterij die maar een dikke 2 uur autonomie geeft. Dat stond wijselijk niet in de folder en niet op de doos en ik had geen internet om het eerst allemaal eens op te zoeken...
Ondertussen zijn de e-mails binnen gehaald en "ge-reply-ed' en kan ik on-line de status van mijn herstelling volgen: die is aan de gang, dus ik kan gerust zijn dat ze het geld hebben en dat alles volgens hun procedure is verlopen. Nu moet UPS enkel nog heelhuids mijn trouwe vriend thuis krijgen. Het steekt niet meer op een dag.
De typiciteit van een bepaalde keuken worden voor eenzelfde ingrediënt uitsluitend bepaald door de kruiden en specerijen die men daarvoor bij de bereiding gebruikt.
Zo onderscheidt zich de Griekse van de Italiaanse door het gebruik van munt en anijszaad in plaats van basilicum en rozemarijn en de Noord-Afrikaanse zich van deze keukens door het gebruik van koriander en komijn.
Enkele basismengsels:
Grieks: oregano, anijs- of venkelzaad, munt, tijm, salie
Chinees 5 kruidenpoeder: steranijs, kaneel, peper, kruidnagel en gember
Cajun: selderzaad, paprika, oregano, tijm, piment
Mexicaans: chilipeper, oregano, komijn
Look en ui naar believen...
De meest complexe kruidenmengesels zijn de curry (India) en de Raz-el-Hanout (Noord-Afrika). Elke winkel of huisgezin bezit daarvan zijn eigen receptuur. Een basis curry bestaat uit: koriander, komijn, kardemom, cayennepeper, kaneel, gember, kruidnagel en kurkuma voor de gele kleur. De Raz-el-Hanout bestaat uit 20 tot 100 kruiden, specerijen en zelfs gedoogde insecten (Spaanse vlieg) hetwelk nu is verboden. Raz-el-Hanout zou vertaald worden als "het beste van de winkel" of "de hoogste in rang" en de liefdeslust opwekken. Ik gebruik het regelmatig in mijn couscous maar heb nog geen verschil gemerkt, wat niet wil zeggen dat ik oversekst zou zijn...
De Griekse avond was geslaagd en de Mousaka was wreed OK zodat ik hier mijn recept zal bloggen.
Voor 4 personen heb je nodig: 2 aubergines, 1,5kg (grote) frietaardappelen, 250g merguezgehakt, 500g kalfsgehakt, 1 doos tomatenstukjes, 1 zoete ui, 2 teentjes look, 1 flinke eetlepel Griekse kruiden, 200g gratineerkaas, 3/4 l melk, 50g bloem, 50g boter, nootmuskaat, peper, zout, basilicum en een snuifje suiker.
De aubergines in plakken van 6 mm snijden (buitenste snedes met schil niet gebruiken), flink met zout bestrooien, de plakken op elkaar schikken en met een gewicht erop minstens een uur wegzetten.
Ondertussen beide soorten gehakt mengen, afkruiden met de Griekse kruiden en gebeurlijk nog wat peper, zout en nootmuskaat en het daarna in een pan zachtjes bakken en uit elkaar halen. De ui fijn snijden en glazig braden in dezelfde pan en daarna onder het gehakt mengen.
Een ovenschotel lichtjes inwrijven met olijfolie, bestrooien met wat zout en er de geschilde en in plakjes van 6mm gesneden aardappel dakpansgewijs inleggen.De aardappelen bestrooien met wat zout, peper, nootmuskaat en een greep geraspte kaas opdat de laagjes aan elkaar zouden kleven.
De aubergines flink afspoelen en met enkele plakken tegelijk voorzichtig tussen 2 handen uitknijpen zodat het meeste (bruine) water eruit is. Ze op de aardappelen schikken en bestrooien met wat peper. Het gebakken gehaktmengsel openspreiden op de aubergine en er de tomatenblokjes overlepelen (met een beetje saus). Daarover wat basilicum (gedroogde kan) en de suiker om het zure van de tomaten wat te breken. Daarna afdekken met nog een laag aardappelschijven en het geheel goed aandrukken (ja kan eerst ook nog een laag voorbereide aubergines leggen met ertussen een greepje kaas).
Daarover komt dan een klassieke bechamel bereid met de boter, de melk en de bloem, afgekruid met peper, zout en nootmuskaat. Zorg dat alles mooi onder staat en daarover de rest van de gratineerkaas is verdeeld.
De schotel afdekken met een ingevette aluminiumfolie die goed aansluit zodat er bijne geen damp weg kan en in een voorverwarmde oven van 180°C zetten gedurende 20 minuten. Daarna de temperatuur laten zakken tot 150°C en nog 45 minuten verder laten garen.
Je kan 10 minuten voor het einde de folie verwijderen zodat de bovenkant wat kleurt of de oven even op "grill" plaatsen (bijblijven !)
Kali Orexi ! (eet smakelijk)
PS sommige leggen nog een laagje courgettes tussen de aardappelen en de aubergine of maken dit recept enkel met courgette, maar het is een echt lekker auberginerecept
PPS kan ook in individuele kommetjes worden bereid
Ik heb al eens eerder vernoemd dat we in onze wijk regelmatig een sessie houden "de mannen koken voor de vrouwen".
Morgen koken we Grieks met 10 koppels en vandaag ging ik op prospectie voor échte Griekse yoghourt, gevulde wijngaardbladeren, fetakaas, filodeeg, kalamata olijven, Griekse wijnen etcetera, etcetera.
Griekse supermarkten heb ik niet gevonden in Antwerpen maar wel Turkse die alhoewel ze her en der niet zo goed met de Grieken overeenkomen toch wel wreed hetzelfde eten...
Wat mij verwonderde is dat je aan de vleestoog prijzen ziet "van voor den oorlog" en dat voor kwaliteitsvlees (uiteraard geen varken). Ik zag een baron van lam (de 2 filets aan de ruggengraat) voor 7,5€ per kilo en ik kocht er prachtige kalfsschenkels voor mijn osso bucco aan dezelfde prijs !?
Ook kruiden en specerijen zijn er goedkoop en je hoeft ze dus niet van ginder mee te brengen zoals ik deed in April toen we in Djerba waren. Ik betaalde meer in Tunesië voor mijn "Raz el Hanout" dan hier in de Turkse supermarkt.
Voor het Grieks etentje beginnen we met mezze vergezeld van Ouzo en een Samos wijntje: Kalamata, Tsatsiki, Taramosalata, Dolmadakia, Spanakopitas, Tiropita, Manitari,Souvlaki. Daarna een Mousaka & Choriatiki Salata. Vervolgens: Griekse dessertgebakjes en een Pannenkoek met Appel, Amandelschilfers en Rozijntjes.
Wie er niet bij is zal er weer spijt van moeten hebben.
P.S. de wijntjes zijn een Tsantalis Nemea Reserve van 2003 (Colruyt) en een Skouras Blanc van 2007 (Delhaize) op aanraden van de website www.kurkdroog.be
Het culinaire hoogtepunt van ons reisje naar Asturië was ongetwijfeld ons middagmaal in Gijón in restaurant La Ciudadela. De gerechten waren typisch voor het land en/of streek, mooi opgediend (naar Spaanse normen) en uitermate smakelijk bereid. De entourage typisch en gezellig, de bediening perfect.
De voorgerechten: een "fabada Asturiana" en een "carpaccio de bonito, oricios y pulpo". De fabada (uiterst rechts op de foto) was goed gevuld met morcillas (kruidige bloedworst), chorizos (worstjes met paprika) en spek. Bijna een maaltijd op zich én met de echte fabas de Granja: een bonensoort groot, smaakvol en niet melig. De bouillon: perfectie. De carpaccio (midden boven) bevatte flinterdun gesneden witte tonijn en octopus afgewerkt met eitjes van zeeëgels, "pure zee" volgens mijn echtgenote. De hoofdgerechten: "chuletinas de lechazo" en "calamar a la plancha con puré de cebolla y achetes". Lechazo (links onder) is melklam en als men in Spanje melklam bedoeld is het écht melklam: lichtkleurig vlees, smeltend op de tong en het vet even lekker als het vlees. Vergezeld van reepjes zoete pepers en juist gebakken aardappelschijfjes. De pijlinktvis (midden onder) was perfect gegrild en mals en werd opgediend met een streep van zijn eigen inkt en een delicate olie verrijkt met verse kruiden. De uiencompote had een volle, zachte smaak en harmonieerde perfect bij de rest. De "achetes" bleken gefrituurde lookscheuten te zijn. Het dessert (voor mijn niet meer wegens de fabada): een arroz con leche (links boven). Zo gezegde rijst-met-melk maar je voelde de fijne textuur en proefde aroma's van uiterst kleine stukjes zure appel en wat kaneel onder de rijst. Daarbij een fles water en uiteraard een rood wijntje, één uit Campo de Borja: de coto de hayas crianza centenario garnacha 2004 gemaakt van handgeplukte 100-jarige grenache wijnstokken. Subliem !
Felicitaties aan de chef en zijn crew en een adresje om te bezoeken als je in de buurt moest komen.
We betaalden 99.18€ met als apero nog 2 cuba libres en daarna een grote wandeling... mijn 5€ drinkgeld was wreed graag gegeven.
Toen ik in 1986 in Cergy-Pontoise (F) werkte aan de simulator van onze Vlaamse kerncentrales heb ik op een avond in een restaurant in Saint Germain-en-Laye het beste chocoladedessert gehad dat ik ooit gegeten heb. Het was opgebouwd rond een mi-cuit van chocolade. Sindsdien heb ik veel mi-cuits van chocolade geprobeerd, nog gisteravond, maar nooit meer dezelfde ervaring gehad. Ik heb hierna het (aangepaste) recept van Brigitte uit het kookforum van www.la-cucina.be overgenomen maar wie garandeert dat dit het beste is ? Alle reacties zijn welkom. Voor 6 porties:
150gr zwarte chocolade en 80 gr boter
4 eieren en 90g poedersuiker
2 soeplepels bloem
stukken chocolade voor de binnenvulling
Bereiding:
oven voorverwarmen op 240 graden
boter en de eerste chocolade smelten (handwarm), het mengsel glad roeren
eieren en suiker kloppen tot een gladde substantie
bloem toevoegen
het chocolademengsel toevoegen en het geheel weer glad roeren
individuele vormpjes invetten (ik gebruik de siliconen bakvorm met verschillende kleine vormpjes op één palet – zeer handig, hoef je niet in te vetten, kleven niet, gemakkelijk uit te halen)
voor de helft vullen – in het midden de stukken chocolade plaatsen, met rest van deeg bedekken
Vandaag zijn we rond het bassin d’Arcachon gereden bekend om zijn oesterkwekerijen. Vanuit Biscarrosse rijd je dan voorbij la dune du Pyla een bekende, indrukwekkende, witte duin van maar liefst 117 m hoog en een halve kilometer lang, de hoogste van Europa. Van op de kust van Arcachon kan je hem nog zien. Vandaag geen grote gastronomische esbattementen, alhoewel de chocolat chaud en de pastis op een terrasje in de zon rond aperitieftijd… De Landes zijn gekend om de vette levers en het gekonfijt vlees van de beestjes die ze leverden en dat konfijten is niet eens zo moeilijk om zelf te doen. Wat je nodig hebt is ganzenvet (of varkensreuzel maar dat is minder authentiek en minder fijn), flink wat grof zout, enkele ongepelde teentjes look en wat laurierbladen. Ik maak het meestal met verse eendenbouten (Colruyt) die ik flink inwrijf met het grof zout, dicht op elkaar stapel, een diep bord er omgekeerd over en een gewicht er op en zo 24h in de koelkast doe. Daarna het zout er goed afwrijven met keukenpaper tot de bouten droog zijn en ze even laten rusten op kamertemperatuur (nogmaals deppen als ze terug vochtig worden). Ondertussen voldoende vet opwarmen samen met de laurierbladen en de knoflookteentjes tot ongeveer 100°C, zeker niet warmer want het vlees moet “koken” en niet frituren. De bouten in het warme vet doen en zorgen dat ze onderstaan. Dit alles gedurende een tweetal uur zachtjes laten pruttelen (als er te veel bellen komen staat het vet te warm). De bouten daarna in het vet laten afkoelen tot handwarm (35 à 40°C), ze in een kom schikken en het vet er door een zeef overgieten tot ze weer bedekt zijn. Zien dat er geen vocht uit de kookpot meekomt. De bereiding verder laten afkoelen en gedurende een 2-tal weken of langer in de koelkast laten rijpen. Voor gebruik het vet opwarmen, de bouten eruit nemen en in een pan of een hete oven wat laten aankleuren (geen extra vet nodig om ze te bakken). Afkruiden met wat peper uit de molen en opdienen met voorgekookte aardappeltjes die in wat van het ganzenvet zijn bruin gebakken en waardoor op het laatst een fijngesneden sjalotje werd meegefruit.
We zijn ondertussen op de terugweg naar huis en hebben nog even te goed in Biscarrosse (F) een dorpje in de Landes in een aardig stukje natuur (bossen, meren en zee). Het weer is vandaag prachtig: volle zon en 23°C.
We hebben de verplaatsing Noreña (E) naar Frankrijk in de benen (of liever het achterste) en hebben besloten na een strandwandeling ons deze avond te goed te doen aan wat zeevruchten.
We aten die in het restaurant Restaumer in Biscarrosse maar het viel wat tegen. De zeevruchten van mijn eega waren niet volgens de regels van de kunst geopend en de Spaanse mosselen hadden wat zand. Mijn parrillada (vis op de grill) droop van de olijfolie die wat te sterk was voor de finesse van de vis. De wijn: een gekoelde Saumur Champigny van 2006 was wel lekker. We vroegen om de krab (tourteau) te vervangen door een camarone (soort reuzengamba) maar de bouillon waarin die was bereid was wat neutraal. Dus mooi om te zien maar dat was alles.
Morgen gaan we naar het bassin van Arcachon en dat zal wel mooie fotos opleveren.
Gisteren hebben we de kerk van San Pedro de Taverga (Asturië, Spanje) bezocht waar een stukje van onze familiegeschiedenis ten toon is gesteld.
Het originele wapenschild van de de Miranda familie (zie foto) prijkt aan de muren in de kerk en in een bijzaaltje vonden we de mummies van Lope de Miranda Poncé de Léon en zijn zoon Pedro Felipe Analso, een bisschop die in 1731 is overleden. De lichamen bevinden zich in een houten kist met glas en zijn redelijk goed bewaard als ik ze vergelijk met de mummies die ik in Egypte in het museum in Caïro heb gezien.
Anekdote is dat de mis van 13h00 bezig was als wij er aan kwamen en de kerk niet binnen mochten van een vroom begijntje dat de wacht hield aan de ingang. Na de mis rond 13h45 probeerde ik opnieuw maar toen vroeg de waakhond (of is het waakteef ?) 4 inkom.
Ik betaalde en mocht binnen maar mocht geen fotos nemen. Ondertussen was er nog een koppel met een kind in de kerk (betalend) binnen geraakt. We kregen een privé rondleiding met ons 4-en en toen ik verteld had in mijn beste Spaans dat die mummies vermoedelijk familie waren mocht ik uiteindelijk een foto maken van het wapenschild omdat Felipe het haar anders wel eens kwalijk zou nemen.
P.S. het is de eerste afbeelding van het wapenschild van de Mirandas waar de 5 vrouwtjes (doncellas) met blote, nauwkeurig gebeeldhouwde, tietjes staan afgebeeld en dat aan de muur van de kerk.
We zijn momenteel in Asturië om de streek te verkennen waar de 16de eeuwse Spaanse wortels van onze familie vandaan komen. Asturië ligt aan de Golf van Biskaje in het Noorden van Spanje. We logeren in Noreña, één van de gastronomische punten van de streek en maakten er onder andere kennis met de plaatselijke cider (heldere appelwijn met 5,5% alkohol). In de straat waar we logeren zijn een tiental sidreria’s waar het drankje op een wel speciale wijze geschonken wordt. Je kan het enkel bestellen per fles (gisteren betaalde ik 2,30€ voor 75cl), de ober komt met de fles aan tafel en giet van zo hoog hij maar enigszins kan een tweetal centimeter cider met een dunne straal in een groot glas en geeft het aan de klant. Dat glas dien je onmiddellijk en in één teug leeg te drinken. Wat je niet in die ene teug op kan, giet je gewoon op de grond. De ober doet zijn rondes tafel per tafel en bedient alle cider drinkende gasten op dezelfde wijze tot hun fles leeg is. Ook binnen in de kroeg doet hij dat en de cider loopt er dus gewoon over de vloer hetgeen voor een speciale (aangename) geur zorgt in de sidreria. Je kan er niet alleen drinken maar ook eten, van hapjes (tapas) tot hele schotels (raciones). Over het Asturisch eten zal ik het later hebben.
Vandaag wat gespeeld met Andreamosaic, een programmaatje om een foto te bewerken tot een mozaiek van andere foto's. Het resultaat ziet U hiernaast: mijn "viooltje van levenskontsten". Wie niet tegen blote billetjes kan zal beter niet doorklikken ...
Onze familie heeft beslist carnivore trekjes, wij eten allemaal liever vlees dan vis en sommigen worden na het eten van vis zelfs systematisch ziek. Rundvlees is onze favoriet en dan liefst rauw in carpaccio (flinterdun) gesneden of een flinke brok "bleu-chaud" geserveerd. Het flintervlees maak ik meestal van een kort in de diepvries opgesteven rosbiefje van de chateaubriand: een koud bord inborstelen met wat (groene) olijfolie en enkele druppels balsamicoazijn. Het flinterdunne vlees er op zodat het bord vol ligt. Weer inborstelen met de olijfolie, bestrooien met wat fleur-de-sel, enkele toeren van de pepermolen en een eetlepel geroosterde pijnboompitten, enkele takjes raketsla in het midden en afgewerkt met een dunschiller gesneden krullen parmigiano-reggiano. Met een ciabatta en verse boter... Van alle stukken rund eet ik het liefst een binnenspier (F=onglet, ook longhaas, kraaie en schorsvel genoemd - foto rechts onder), moeilijk te krijgen (wel in de Antwerpse overdekte markt: De Criée) of een zesrib (E=ribeye, F=côte de boeuf - foto links onder) een stuk dat meestal goed dooraderd is met boterzacht vet (zie foto rund deel 11). Ik heb dat vlees dan graag in een redelijk rijke portie (4 à 500g), maagdelijk (zonder saus, sla, noch frieten) opgediend op een warm bord, met écht Frans stokbrood of ciabatta en verse boter, enkele bolletjes verse groene peper en met een volle rode wijn (een Australische Shiraz of een Côte Rotie bvb. van Guigal). Een culinair orgasme... Als ik het thuis bereid smeer ik het vlees in met wat neutrale olie, kruid het goed af met peper en zout, bak het snel langs alle kanten kort aan in een hete, droge tefalpan en wip het dan op de rooster van onze warmeluchtoven op 200°C gedurende zo'n 5 minuten. Daarna eerst 2 minuutjes laten afkoelen. Als we het op restaurant willen eten begeven we ons steevast naar De Veehandel in Antwerpen waar de speciale stukjes rund te krijgen zijn, het bovendien gezellig is en het personeel vriendelijk. Reserveren is aangewezen: 03 271 06 06.
Flatulentie kan ontstaan als gevolg van een ziekte of door
aërofagie (luchthappen) maar meestal zullen ui, sjalot prei, peulvruchten, koolsoorten
en schorseneer er de oorzaak van zijn. Vooral als er veel niet-verteerbare koolhydraten aanwezig
zijn in het verteringsproces en dat is het geval bij deze groentjes, wordt veel
gas geproduceerd in de darm. Wanneer de darm dan beweegt kan er een grotere
gasbel tot ontsnapping komen. De geproduceerde gassen zijn gelukkig meestal reukloos:
waterstof, koolzuurgas en methaan (brandbaar). Wanneer er toch een reukje
aanzit dan zijn zwavelverbindingen (denk aan de geur van rotte eieren) hier
verantwoordelijk voor. Er bestaan geen (bewezen) geneesmiddelen tegen flatulentie
maar het drinken van anijsthee (venkel) zou helpen. Zelf heb ik er geen last van, mijn omgeving soms wel...
Als ik paksoi (brassica campestris chinensis) in de winkel zie liggen kan ik niet aan de verleiding weerstaan er van te kopen. In de wok is hij heerlijk krokant of/en hij geeft een fijne smaak aan een goed gevuld soepje. Ik snijd het meeste donkergroene blad er wel af. Deze week koos ik voor een Oosters soepje waarvan hier het recept: marineer gedurende een uurtje of meer een in reepjes gesneden enkele kippenborstfilet per persoon in een of 2 eetlepels sojasaus verrijkt met wat versgemalen peper, Chinees vijfkruidenpoeder, een fijngesneden piment en twee koffielepels suiker(siroop). Voorzie behoudens de paksoi nog in redelijk grove stukken gesneden andere groenten en voor wat meer vulling 20g rijstnoedels per persoon. Ik gebruikte 200 g venkel, 200g peulerwtjes en een bakje (250g) kleine weidechampignons voor 4 personen. De venkel voor de fijne etherische anijssmaak, de peultjes voor een grassige toets en de champignons voor de meer aardse geuren in de bereiding. Voldoende (verse) kippenbouillon aan de kook brengen, als die kookt: de gemarineerde kippereepjes er in, als dat kookt: de groenten er in, als dat kookt: de in stukken gebroken glasnoedels er in dan 5 minuutjes tegen de kook laten tot de venkel beetgaar is. Het was niet alleen heerlijk om te smullen maar ook mooi om te zien.
Moderne wetenschap der charcuterie en procureurspek
Ooit heb ik bij "De Slegte" het boek "Moderne Wetenschap der Charcuterie" van Maurice van Kerckhoven op de kop getikt. Het is de derde druk die werd uitgegeven te Antwerpen in 1946. Het boek ruikt al wat muf. Op bladzijde 10 wordt met aandrang gevraagd nooit onbezonnen en lichtzinnig te werk te gaan bij de bereiding van charcuterie en aan het zouten (pekelen) alleen al worden 32 van de 220 bladzijden gespendeerd. Bij de droge worstbereidingen wordt een truukje gegeven om spek te vervangen door (goedkoper) zwoerd: op 10kg zwoerd worden 1 liter vetvrije bouillon, 2 kg varkensreuzel en 7 kg talk gebruikt. Talk is hard rundvet (met dank aan Nicolay) dat toen veel goedkoper was dan varkensvet en ook gebruikt werd om o.a. zeep te maken. Hocuspocus en 10kg varkenszwoerd is ... 20kg "spek" voor droge worst, met het blote oog niet te onderscheiden van écht spek, volgens de meester. Ik vraag me af of dat procédé vandaag ook nog in gebruik is ? Verder in het boek viel mij het (betere) recept op van procureurspek: het is een in 18° pekel 7 dagen gepekelde, daarna 8 dagen op 15°C gedroogde en daarna op 18-20°C temperatuur geelgerookte, hele varkensspiering (-nek of -carbonade). Wellicht zelf te bereiden in een (gesloten) BBQ ? Kan niet slecht zijn, zeker bij wat verse zuurkool.
Zo'n 45 jaar geleden was ik met mijn familie uitgenodigd op een communiefeest in de streek van La Louvière. Daar kenden ze iets van feesten: 2 dagen lang, van de zondagmorgen tot de maandagavond. De zondag van de plechtige communie kwam de naaste familie, de maandag volgde de rest, wij moesten 2 dagen blijven omdat we van "ver" kwamen. Eten van 's middags tot s' avonds, een tiental gangen en elke dag wat anders. Men spaarde daar jaren voor. Ik was toen 14 en het was voor de 2de keer in mijn leven dat ik wat te veel alkohol op had. Wreed mottig geweest en daarom weet ik het nog zo goed. Eén van de gerechten die wij daar kregen en nu nog regelmatig klaarmaken is bloemkool York. Het is koude, gekookte (gestoomde) bloemkool met een mayonaisesaus met veel groene kruiden en vergezeld van lekkere ham (liefst Yorkham = gekookte, licht gerookte ham). De bloemkool mag niet te gaar zijn en wordt in haar geheel koud opgediend. Voor de groene kruidenmayonaise gebruik ik op 5 eetlepels mayonaise: 2 eetlepels gehakte peterselie, een eetlepel gesnipperde bieslook en een eetlepel fijngesneden pijpajuintjes. Wat verder afkruiden met flink peper en weinig zout en de saus een uurtje op voorhand maken. Opdienen met stokbrood, eventueel nog enkele stukjes tomaat of/en gebakken nieuwe aardappeltjes. Lekker met een koele, niet te stevige Pinot Gris uit de Elzas. PS Bloemkool is er al meer dan 3000 jaar maar pas bekend geraakt in onze contreien in de 15de eeuw.
Nog eens niet over koken maar over genieten... Elektrisch ondersteund fietsen is blijkbaar een hype aan het worden en dat niet alleen bij ons, senioren. Ik spendeerde een dagje op het internet om er wijs uit te geraken. Reken toch minimaal 1500 voor een goed vehikel met volgende belangrijkste kenmerken: licht en sterk frame (aluminium), naafmotor van minimaal 250W (zodat je voldoende ondersteuning krijgt), ondersteuning in minimum 3 standen regelbaar (zodat je batterij trager ontlaadt), afneembare Li-Ion batterij van 14 ampère-uur of meer op minimum 24V (zodat je deze gemakkelijk kan vervangen, overal opladen en van een redelijke aktieradius kan genieten), een goede versnelling (voor het geval je zonder batterij komt te zitten) en voor de rest wat je van een gewone fiets verlangt. Je kan dan zo'n 50 km ondersteund afleggen (je moet wel blijven trappen) met een maximum (wettelijk begrensde) snelheid van 25 km/h. Volgens vergelijkende testen zijn de Zwitsers koplopers in kwaliteit. Op basis van de gegevens die ik via mijn "desktop research" ingezameld heb zal ik eerstdaags eens tot in Temse gaan, waar ze zo'n fietsen maken en ... exporteren naar Zwitserland. Op de foto het fietsje dat momenteel mijn voorkeur wegdraagt.
Op 24/07 had ik een recept geblogt van de bruine saus die men in Boom en Mechelen bij (sommige) visboeren meekrijgt bij gebakken vis. Via vrienden van mijn zus heb ik het authentieke sausrecept bekomen van de viswinkel in Boom die de lekkere pietermannen (met de fameuze "broan saas") verkocht. De bijnaam van de visboer was "de poembak" en zijn zaak was gevestigd op het hoekje van de kloosterstraat en de gasstraat in Boom. Het geheim van de saus zou enkele druppels "caramel van den apotheker " zijn geweest om de saus te kleuren in plaats van gebruinde ui. Het gaat hier om een caramel op basis van suiker dewelke de apothekers gebruiken om bereidingen o.a. hoestsiroop een mooie kleur te geven. Dit goedje wordt ook in de gewone handel verkocht onder de naam Patrelle en is nog te krijgen in flesjes bij Delhaize en O'Cool. Je kan het gebruiken in alle gerechten die een mooie bruine kleur verdienen zoals uiensoep en stoofvlees. Hier het recept van de bruine saus zonder ui (alhoewel ik denk dat mét ui lekkerder is): 1 tas
water, 1 groot
laurierblad,2
tot 3 kruidnagels,vers gemalen kruidnoot of/en 1
mespunt foelie,1 klontje suiker of een koffielepel
kandijsuiker,1 eetlepel
azijn,1 schijfje citroen met
schil,1 koffielepel
aardappelmeel. De kruiden met het water, de suiker
en de azijn aan de kook brengen en 15 minuten laten
koken. Van het vuur nemen, de schijf citroen er in doen en een
uurtje laten trekken. Zeven, opwarmen en binden met het
aardappelmeel. Kleuren met enkele druppels
Patrelle.
