Eén van de vrienden is jarig en dat moet vermeld worden. Hij zou het liefst zijn jaren vergeten, maar dat is nu eenmaal onmogelijk. Daarom is hij een beetje afkerig van het vermelden van zijn leeftijd en doe ik dat dan maar via een omweg: 3x20 en in de fleur van zijn leven.
Dan het andere minder belangrijke nieuws. Maar eigenlijk is het een belangrijk onderwerp, dat spijtig genoeg weer eens aantoont waarom de kustbewoners de toeristen geen warm hart toedragen. Vervuilers, arrogant, roekeloos, overtreders van de wet, slaan waarschuwingen in de wind, geen respect voor niets, niks of niemand. De 'propere strandlopers' verzamelden alleen al in Oostende, meer dan 4.000L afval!!!. Niet alleen de 'propere strandlopers' deden vrijwilligerswerk, maar ook de vuilnismannen die langs gans de kustlijn dagen hard werken om enigszins de afvalberg onder controle te houden. Dan heb ik het nog niet gehad over de ruzies aan een lege parkingplaats, dubbelparkeren enz, want de auto in de voorziene betalende parkings te stallen is natuurlijk té veel gevraagd. Soms begrijp ik wel de frustraties van de kustbezoekers. Eér ze hier zijn en van zee en zand kunnen genieten, is het een hele lijdensweg die ze ondergaan: files, stilstaand verkeer, en dan meestal op de achterbank jengelende kinderen. Dat zijn dagen dat de bewoners van de kustgemeenten op hun eigen terras, tuin of huis blijven. We hebben tijd genoeg om van dit 'beschermd natuurschoon' te genieten op andere dagen. Ik ben niet echt 'pro' onze burgervader in Middelkerke, maar zijn parkeerbeleid is wel door de bewoners positief onthaald, zoals bv de bewonersstraten, waar enkel de geregistreerde voertuigen mogen parkeren. De overlast is daarmee op 1-2-3 verdwenen uit onze straatjes. Per dag rijdt er, op zijn minst, 4x een scanauto voorbij. De directe boetes hebben een goed effect op de automobilisten. Natuurlijk zijn de meeste opbrengsten voor de firma die de parkings en scannings doen en beheren, en gaat maar een klein gedeelte naar de gemeentekas. Maar de parkingterreur is daarmee toch opgelost.
Het vervolg van de vrouwen in het koninklijk huis van de Coburgs, heeft aandacht voor een 'bewierookte' prinses/koningin: Koningin Astrid (1905-1935), echtgenote van Koning Leopold III (1901-1983). Zolang als dit geduurd heeft, was dit blijkbaar een sprookjes huwelijk waaruit 3 kinderen ontsproten, Groothertogin Josephine-Charlotte (1927-2005), Koning Boudewijn (1930-1993), Koning Albert II. De sneeuwkoningin verongelukte in Küssnacht am Rigi, Zwitserland. Als ik zo naar de foto kijk van Astrid en ik zie haar achterkleindochter Eleonore, dan valt me de gelijkenis van 'la tristesse' op, maar ook het prachtige profiel van deze prinsessen van het koningshuis. Voilà, ik heb weeral geschreven en ben blij dat ik het leesbaar kan houden door gebruik te maken van het toetsenbord. Een tweetal weken geleden ben ik gestuikeld door een 'aanloop' van de hond en mijn linkerhand heeft er nog altijd onder te lijden, zeker mijn schrijven. Tot morgen
Geen paniek of naar slaappillen grijpen als men een paar nachten niet aan slapen toekwam. Een van de volgende nachten gebeurt het toch, dat men zonder problemen naar dromenland afreist. Bij mij werkt dat in ieder geval wel zo. Met die warme nachten is het dikwijls moeilijk om de slaap te vatten, al heeft een koud voetbadje en een natte handdoek in mijn nek, al dikwijls hun nut bewezen. Maar soms lukt dàt zelfs niet en is het staren naar 'niks' als nachtelijke bezigheid. De warmte is weer verdwenen en op deze 13e dag van de maand zal het normaal van temperatuur zijn 'voor deze tijd' van het jaar. Dat gisteren waarschijnlijk niemand boodschappen gedaan heeft, was te merken aan de volkstoeloop, deze morgen in de magazijnen. Ik vond gelukkig nog een kar om de crème glace, mijn middageten en yoghurt in te leggen tot aan de wagen. In de ruime gangen van de Colruyt, was het een laveren tussen de andere karren, luisteren naar de discussies welke wijn en koekjes de beste waren en kinderen die niet content waren met hetgeen mama en papa als lekkernij in hun kar deponeerden. Ik heb toch weeral een paar dagen 'eten' want verse ingrediënten kan je voor geen week gaan inslaan. De krant heeft weer een reeks opgestart, ditmaal over de 'verwenste' dochters van het Belgische koningshuis. De zogenaamde zwarte schapen die een blaam op het blazoen van de Coburgs smeerden. Gisteren ging het over Charlotte (1840-1927), dochter van Leopold I(1790-1865). Over de prinses, ooit Keizerin van Mexico, verscheen vorig jaar het boek "Carlotta, de vrouw die rozen at" van Kristien Dieltens. Vandaag weer een zwart schaap, de dochter van Leopold II (1835-1909), Louise (1858-1924) verguisd, onterfd en in armoede gestorven op een kamertje in Wiesbaden. Nochtans gefêteerd in haar jeugd want de prestigieuze Louizalaan in Brussel, is naar haar genoemd. Maar het belangrijkste vandaag is wel mijn speciale dag: een fijne dag voor de Linkshandigen. Een groep waartoe ik behoor, samen met mijn 3 kinderen. We zijn wel in de minderheid in dit tranendal, maar we worden tenminste niet meer op de vingers geslagen met een meetlat of regel. Ook word de arm niet meer achter de rug gebonden om het 'rechts schrijven te bevorderen en te verplichten. Van dergelijke barbaarsheid was mijn vader niet gediend en ging ieder jaar pleiten bij de leerkracht en directie om dergelijke maateregelen niet te nemen. We waren geen kind van de 'duivel' zoals men in de Middeleeuwen beweerde en dat nog in veel nonnekens hun hoofd zat. Nu zijn er allerlei huishoudelijke hulpmiddelen voor linkshandigen voorhanden, maar met de meeste attributen moet ik nog wat krachttoeren uithalen. Dat was het voor vandaag, ik ga mijn ijsje eten en daarna lezen. Tot morgen
Voorlopig is het hier nog een beetje frisjes. Een zuinige 21°C met een frisse wind. Alle nieuwsmedia voorspellen toch een dag dat we er 'gloeiend' bij zullen zijn, waarschijnlijk deze namiddag. Momenteel bepertkt een rustig briesje de hoge temperature. Maar wat niet is kan natuurlijk altijd nog komen. Niettegnstaande ik bekaf en doodmoe was, kon ik de slaap niet vatten en ging een onrustige nacht tegemoet. Niet goed wetende wat en hoe de beste manier van slapen was: bloot, met een handdoek in de nek, met t-shirt, met pyjama, zonder en weer terug van voor af aan beginnen met of zonder nachtkledij. Ik legde me erbij neer dacht dat het me miscchien zou lukken een vallende ster te zeien en een wens te doen. Dat was ook een misrekening. Tegen de tijd dat de meteorenzwerm zou passeren, lag ik gewoon te suffen in bed. Vannacht nog eens proberen een vallende ster te zoeken of te zien, want dan mag men een wens doen. In al die jaren, hier op aarde is het me nog niet gelukt de komeet 'Swift Tuttle' en haar stofjes waar te nemen, de Perseïden genaamd.
Gisterenavond heb ik niet naar tv gekeken, het was genoeg sport geweest en aan een pompeuze eindceremonie had ik geen behoefte. Vandaag begint de 'Tour de France Femmes', maar dat interesseert me momenteel niet. Ik heb gisteren wel een documentaire en een film van canvas opgenomen o.a. Black Swan. Dat is de voorzienigheid in mij om mijn bezigheid te hebben tijdens de lange avonden. Want dat ondervind ik wel, 's avonds lezen lukt niet meer zo goed. Er is een andere bezigheid nodig tijdens de donkere avondlijke uren. Voilà, dat is het zowat voor vandaag. Gelukkig moet ik niet in de file staan om de zee te zien te krijgen of de verfrissende zeebries te voelen. Ik ga nu luiwammessen buiten en mijn oogjes wat sluiten voor het straffe zonlicht. Straks de bloemen water geven een de hond een uitgebreide douche geven. Tot morgen
Mijn uitstelgedrag zorgt er weer eens voor dat ik een paar onontbeerlijke voedingwaren zal moeten ontberen te weten, ijskreem en brood. Iedere dag weer was het "ik zal morgen boodschappen doen...". Aan de kust is dat geen probleem, want alle grootwarenhuizen openen hun deuren 's morgens, zelfs op zondag. Het was al warm als ik deze morgen opstond en de zin om met de auto commissies te gaan doen, ontbrak totaal. En morgen zal het niet veel beter zijn. Het is wachten tot dinsdag om te foerageren. Meteen weten jullie ook waarom 'taekwondo' nooit een favorite sport geweest is of zal worden; ik kan mijn logge benen niet in de hoogte zwieren en zwaaien om de tegenstander een kopstoot te geven. Daar zitten de vele ijsjes voor iets tussen. Het enige wat ik nog goed kan met mijn stevig onderstel, is wat heupwiegen op de tonen van "Zie de boerinnekes met hun rokjes zwaaien, met kant en broderie, tot boven aan de knie. Zie de boerinnekens hun rokjes draaien, van achter en naar voor, zo gaat dat steeds maar door.....". Een liedje van 'De Limburgse Zusjes' uit 1957. "La Bamba" van Trini Lopez (1937-2020) zou ook nog gaan, want dat is meestal stilstaan tot er een gentleman me zou uitkiezen om een kusje te placeren op mijn wang. Maar dan moet ik me natuurlijk ook verplaatsen naar een dansevenement en daar is het ook te warm voor. De komende dagen zal ik zijn zoals een stilstaand water: af en toe een beweginkje om niet vastgeroest te geraken aan mijn tuinzetel. Misschien dat ik nog even wat Olympische sporten zal bekijken, want het is de laatste dag dat de Belgen nog een medaille kunnen binnenrijven. Dan is het 'oef' gedaan met sport van 's morgens tot 's avonds zowel op tv als de radio. Maar met de warme dagen ligt eigenlijk vooral de klemtoon op 'genieten'. Ieder heeft zijn eigen interpretatie van dat woord. Gelukkig geeft Raziel dezelfde invulling als mij, van dat woord: luilekker liggen in een strandzetel op mijn privé-strand, de tuin. Tot morgen
Ons land mag fier zijn op de gouden, zilveren en bronzen medailles die de atleten verworven hebben door de besten te zijn in hun sport. Gisteren was er een goede oogst aan plakken. Om niet aan de anderen tekort te willen doen, schat ik het brons van Noor, de zevenkampster, toch hoger in dan het brons van Sarah in de taekwondo-sport. De zilveren plak van marathonloper Bashir is ook een huzarenstukje en verdient alle lof. Natuurlijk is Nafi outstanding. Drie olympiades op rij de gouden medaille binnenrijven voor de zevenkamp. Alle kampioenen verdienen een hoera, maar voor Nafi is het 'driewerf' hoera. Misschien nog een bronzen plak voor de basketdames, de Belgian Cats, wie weet. Nog een laatste dag een over-aanbod aan sportprestaties want vandaag komt er nog eens een Clásica San Sebastián bij.
Voor vele doodgewone landgenoten komt nu het puffen en zweten eraan. Niet door intensief te sporten of te werken, maar een hittegolf is in aantocht. Voor de zonnekloppers een feest dat buiten gevierd wordt, voor mij en vele anderen een leven in de schaduw. Mijn tuin biedt allerlei plekjes aan, volle zon, halfschaduw en volledig in de lommerte. Ik heb keuze genoeg en de tuinman is in alle vroegte, alles piekfijn in orde komen leggen zodat ik volop kan genieten van mijn 'buitenhuis'. Het is plezant weer, eindelijk eens verlost van kou, nattigheid en wind. Ook qua kledij is het eens een verademing in shorts, korte mouwen én blootvoets te kunnen rondlopen. Deze avond is er dan weer de bloemen met de tuinslang water geven tot groot jolijt van mijn waterhond Raziel. Die geniet er ook van, vooral door het watergordijn lopen en hem te laten verfrissen ttz nat spuiten. Ik kan eigenlijk maar één ding zeggen: een blauwe lucht is wondermooi. Tot morgen
De herdenking van de bom op Nagasaki in 1945 met 40.000 doden, mogen we niet vergeten.
Verandering van mentaliteit van de mensen door de eeuwen heen, dat schetst ene Bert Williams. Dat is ofwel een voetballer (1920-2014) maar ik opteer voor de entainer (1874-1922) en die noteerde: Als Adam en Eva vandaag zouden leven, zouden ze de slang voor de rechter slepen.
Vandaag is er één van mijn geliefkoosde schrijvers jarig: Jonathan Kellerman. Een klinisch psycholoog die zijn thrillers ook een psychologisch kantje bezorgde met zijn detectieve Alex Delaware. Ook zijn vrouw Faye en zoon Jesse zijn goede schrijvers en hun boeken zitten ook in mijn boekenkast. Binnenkort misschien op mijn e-reader, zodat ik deze turfen eens terug kan herlezen. Ik heb gemerkt, dat nog veel van de schrijvers en hun boeken die ik ooit las, zelden herlees in de boekvorm, maar eens ik ze niet meer hoef te torsen, met plezier herlees op mijn reader. Het zijn goede schrijvers en hun stijl bevalt me nog steeds. Maar door mijn reader maak ik ook kennis met andere schrijvers, zoals met Jo Claes, waarvan ik geen enkel boek in mijn bezit heb. Zijn boek "De doden moeten hun getal hebben" catapulteerde me zelfs terug naar mijn studententijd. Na de verpleesterstudie in het UZ Gent ( in 1966 was daar een verpleegsterschool annex internaat, gehuisvest en nu verdwenen) wilde ik vroedvrouw studeren (1969), maar wel in Leuven waar mijn lief ook studeerde en op kot zat. Zo simpel als ik dat nu schrijf is dat niet geweest. Gent was een Rijksuniversiteit en de komplete tegenhanger van de Katholieke school Sint Elisabeth, gehuisvest in Sint Raphaël in de Capucijnenvoer (ook verdwenen). Ik heb toestemming moeten vragen aan vice rector Maertens (latere rector in Kortrijk) om een jaar in het katholieke onderwijsnet te mogen studeren. Ik ging op kot in Leuven en wel in de beruchte 'Schapenstraat'vermeld in het bovengenoemde boek. Ik leerde, behalve mijn vak, ook Leuven kennen, ook mijn toekomstige werkplaats (Bonheiden) en vriend voor het leven Marc, die nog altijd regelmatig commentaar op mijn schrijfsels geeft. Ik leef niet in het verleden en denk zelden terug aan die tijd, vooral omdat al die stages, lessen en examens stresserend waren. Maar in een boek dan weer eens al de straten tegenkomen van indertijd gaf toch een extraatje aan dat boek. Het is nog niet uitgelezen, dat is voor deze namiddag. Ik heb gisteren mijn tijd verkwanseld met aan de Schapenstraat, Capucijnenvoer, Parijsstraat, Naamse Straat en Oude Markt te denken. Tot morgen
Na een lange nachtrust, ben ik op een zonnige en warme dag wakker geworden. Hier en daar weer van die wattenwolken waar te nemen. Daar heb ik gisteren in de namiddag ook naar zitten kijken om te proberen alllerlei figuren uit te distilleren. Kortstondig, weliswaar, zag ik de Zonnekoning (1638-1715) passeren en nog vele andere gewezen koninklijke hoogheden, die vanuit Frankrijk naar hier kwamen aangewaaid. Bij iedere herkenning van een gezicht kreeg ik een glimlach op mijn snoet. Dat is een amusant spelletje en dat mogelijk is als je plat ligt op een tuinzetel in de schaduw en als er wolkenplukken aan de blauwe hemel verschijnen en er een stevige bries is. Het was rustgevend en plezant amusement. Want dat is mijn vatstelling tijdens deze warme zonnige periode: ik moet in de schaduw leven, zowel letterlijk als figuurlijk. Sinds mijn pensionering ben ik wel al gewoon om in de luwte te leven en de 'actie' aan een jongere generatie over te laten. Maar de zon waar ik zovele maanden naar heb zitten snakken om mijn vitaminen op peil te krijgen, moet ik enkel waarderen omdat ik dan in de warme schaduw kan leven. Liggen, zitten, staan, wandelen of lopen in die warme gloed van de stralen, is uit den boze geworden. Mijn vel wordt té teer om dat direct op mijn huid te krijgen. Als ik al in de zon moet lopen, is het met een pull met lange mouwen of een katoenen poncho. Als ik buiten mijn tuin en huis zou stappen, zou een zonnehoed geen slecht idee zijn, maar daar durf ik me alleen op mijn domein mee vertonen. Het is goed om in de schaduw te leven, zowel letterlijk als figuurlijk.
Een plezant nieuwtje was er gisteren, van een fazant die een scheve schaats gereden heeft en zijn zaadjes aan de kip en haar ei, doneerde. Die broedde wel het ei uit, maar verstootte de kleine 'kipsant'. Dat hennetje/haantje wordt nu liefdevol grootgebracht door een koppel mensen, want de kip moest van haar 'santje' niet meer weten. Wel komt vader fazant regelmatig eens op bezoek om zijn 'gebroed' eens te bekijken. Ik kan niet meer als zeggen, dat het een mooi kuiken is. Dat was het enige leuke nieuws dat ik kon ontdekken in een krant die maar sport blijft spuien. Nog enkele dagen en dan zal er enkel nog in het sportkatern over sportprestaties te lezen zijn. Dan zal het geen atletiek meer zijn maar voetbal. Verdere nieuwigheden zijn er vandaag niet mede te delen. Ik ga wel terug op mijn rug liggen in een strandstoel en in de schaduw, want vandaag zijn er ook weer wat watjes aan de hemel te ontdekken. Ik wil weten en zien welke figuren er vandaag voorbij vliegen. Tot morgen
Nadat de meeuwen ons wekenlang van 's morgens tot 's avonds zelfs 's nachts geteisterd hebben met hun lawaai, geroep, getier en gefladder, is er plots die oorverdovende stilte terug gekomen. Waar zijn ze heen gevlogen? Eén van de vele raadsels van de dag en meer bepaald van de natuur. Ik denk dat iedereen uit de buurt het eens is met mij, gelukkig zijn we van dat gespuis verlost. Maar in huis is ook de rust en de stilte weergekeerd. De logés zijn richting binnenland vertrokken. Alle kamers staan terug leeg, wachtend op de kuis, zodat de volgende gasten weer in een fris bedje kunnen liggen met proper gewassen en gestreken lakens. Al wat moest opgegeten worden is ook uit de ijskast verdwenen zodat er weer verse voeding kan opgeslagen worden. Dat zal niet voor vandaag zijn. Ik ga eerst het laatste hoofdstuk van "De prijs van de twijfel" van Jo Claes lezen en waarschijnlijk direct aan een volgende beginnen. Het is prachtig weer om buiten in de ligzetel te genieten van de zon met een boek erbij. De hond zal er geen bezwaar tegen hebben want die moet na die drukke dagen ook zijn slaapjes inhalen. De familie is dus richting binnenland vertrokken met een portie gezonde zeelucht in de longen en een grote dosis West-Vlaamse cultuur. Het zijn wel veel binnenlandse theatergezelschappen die Theater Aan Zee vorm gaven maar het is toch in de grote kuststad Oostende georganiseerd. Die wil daarmee vooral aantonen dat niet enkel de jodium van de zee kan opgesnoven worden, maar dat er ook een uitgebreid aanbod aan culturele activiteiten te beleven vallen. Meteen kan men ook kennis maken met de stad want de voorstellingen zijn op verschillende locaties in de stad mee te maken. Ook op het nieuwe stadsdeel, de Oostelijke oever. Dat is eigenlijk het belangrijkste nieuws van deze morgen. De kranten puilen nog altijd uit van sportactiviteiten bij gebrek aan nieuws dat de moeite loont om er veel over te schrijven. Mijn muziek zal vandaag voornamelijk bestaan uit songs van de, nog altijd, erg betreurde Ann Christy (1945-1984). Al 40 jaar geleden overleed ze aan baarmoederhalskanker. Dat was toen echt wel een dodelijke kanker, die nu toch, door voortijdige screening, goed kan behandeld worden. Ik kan zeggen, ze is onsterfelijk geworden door haar liedjes gezongen met haar prachtige stem. Ik zal eerst eens luisteren naar "Gelukkig zijn". Dat ben ik ook, na het bezoek van mijn familie. Tot morgen
Een godganse dag sport, van 'smorgens tot 's avonds en voor de uitschieter van de dag is het dan wachten tot na 22u. Dat was een fantastisch wereld-en olympisch record: 6,25 m hoog sprong de 24 jarige Zweed, Mondo Duplantis. In het Stade De France werd onder massale belangstelling de atleet naar gigantische hoogtes gejoeld. Geruggesteund door zijn concurenten lukte het hem deze hoogte te springen bij zijn derde poging. De adrenaline van de polstokspinger was te voelen tot in mijn zetels. Met 4 zaten we hier onze ziel uit ons lijf te roepen, tot het hem lukte. Iedereen veerde recht en applaudiseerde voor die uitzonderlijke sprong in niets te vergelijken met ons sprongetje uit de zetel van contentementen. Dat gastje heeft méér dan geschiedenis geschreven. Een olympiër zoals het hoort, want dat is de opzet van de spelen de amateurs, eer, glorie, een lauwerkrans, een plak geven en eventueel wat kleingeld om de gedane onkosten te vergoeden. Ook Simone Biles steekt er, ondanks haar kleine gestalte, met kop en schouders bovenuit als olympiër. Nog een paar dagen en misschien nog een paar plakken voor onze conpatriotten. Dan is er weer alle dagen aandacht voor de mooie landschappen in Spanje, want dan komt de Vuelta op ons af. Ik zie wel graag sportverslagevingen, maar dit jaar is het echt té veel van het goede. Het gewone dagelijkse leven rust, bij manier van spreken, op zijn lauweren. Geen echte uitschieters tenzij een mevrouw die in haar testament haar huurders, het huis schenkt waar ze wonen, bij haar overlijden. Ik hoop voor al die nieuwe eigenaars, dat die gulle schenkster ook alle administratieve, fiscale, erfeniskosten enz betaald heeft. Anders kon die gift wel eens een vergiftigd geschenk zijn. In ieder geval, dergelijke mecenassen komt men niet veel meer tegen. Wat was er nog te lezen? De coup de théatre van de minister/burgemeesteres van Aarschot. Heel veel controverse die niet te horen was toen de liberaal wiens ministerpost ze overnam, ook zijn burgermeesterambt in Mechelen opnam. Politiek, puur eigen opportunisme en niet de bevolking of het beleid dat telt.
Spijtig genoeg moeten we vandaag en dat voor de rest van ons leven, blijven herdenken dat de atoombom niets anders doet dan leven wegnemen. In 1945 was dat in Hiroshima, met 70.000 directe doden bij de inslag en de gevolgen die nog altijd blijven nazinderen in de generaties die volgden. Oorlog, met welke wapens men ook strijd, is synoniem voor vernieling, ontreddering, gemeenschappen tegen elkaar opzetten. Hopelijk gaat het in de moderne geschiedenis eens stoppen met elkaar de dood in te jagen.
De hondsdagen zijn nog bezig en dat voelt men van 's morgens tot 's avonds, grote hitte vanaf de zon opkomt om 6u15, tot ze gaat slapen om 21u19. Het is een ideale dag voor mijn kouwe schoteltjes te geven. Keuze hebben mijn gasten tussen een pêche met tonijnsla of een filet américain met sla en tomaatjes. Op reserve heb ik ook nog ballekes in tomatensaus. Als bijgerecht is het brood en een yoghurtje als desser. Tot morgen
De nieuwe werkweek gaat van start met wat wattepropjes aan de blauwe hemel. Een frisse ochtend, dat wel, maar de zon zal gauw alles weer opwarmen. Deze week brengt ook de wisseling van toeristen met zich mee, want de maand juli is achter de rug. De nieuwelingen hopen in ieder geval wat meer warmte en zon te krijgen dan de vakantiegangers van de eerste periode. Dat zou best wel mogelijk zijn, want men voorspelt warmer en droger weer voor enkele dagen. De NMBS houdt er in ieder geval rekening mee en verrijkt het uurrooster met 8 treinen, 4 naar de kust en 4 terug vanavond, richting binnenland. Ik moet gelukkig alleen maar mijn voeten verplaatsen om het strand en de zee te zien. Ik vind dat ik goed gekozen heb om het derde deel van mijn leven aan zee door te brengen. Niet alleen omwille van de gezonde lucht, maar eens ik de baan overgestoken heb, krijg ik een vakantiegevoel. Ik verlang er niet naar om me te verplaatsen naar verre oorden, ik ben gelukkig en tevreden met mijn stekje aan de Belgische kust met zijn wisselvallig weer. Veel nieuws valt er in de krant niet te rapen. Men blijft maar euforisch schrijven over de plakken goud, over de bronzen medailles, de gemiste kansen en de ziektes door in de Seine te zwemmen. De e-colibacil zwemt daar ook in rond en is al bij verschillende sporters op bezoek gegaan. Die belanden dan in het ziekenhuis. Hopelijk niet het 'Hôpital de la Salpêtrière' waar de geliefde Diana (1961-1997) haar 'dernier soupir' liet. Wat las ik nog in de krant? De plaatsen waar de doodvermoeide royals hun vakantie doorbrengen. Eerst deel vandaag, Balmoral in de Schotse Highlands. Ja, den Charles is eigenlijk wel doodop van het besturen van zijn koninkrijk. De ontelbare bezoeken die hij van jot naar jer moest doen, de papieren ondertekenen die hem in het rode koffertje bezorgd worden en waar hij zich gewillig mee laat fotograferen, de ontvangsten van staatshoofden, de traktaties van de onderdanen op de tuinparty's, de gerenomeerde paardenwedstrijden bijwonen, enfin, veel té veel om op te noemen en deze 77jarige koning is dus méér dan moe en verdient een welverdiende rust samen met zijn Queen. Een half bladje las ik over de Spaanse Royals die gewoontegetrouw naar Mallorca vertrekken en daar dan letterlijk ook den toerist gaan uithangen. Morgen weer andere vakantiedomeinen van koninklijke hoofden. Mijn logés vertrekken straks weer richting Oostende om nog een paar theatervoorstellingen bij te wonen. Ze doen dat op hun e-bike, kwestie van niet té moe toe te in het theater. Het zou wat zijn 'al slapende' de voorstellingen' uit te zitten. Tot morgen
