Welkom bij het "meisje van 1948". Vind je mijn bedenkingen en dagboekverhalen leuk? Je kan misschien mijn blog-adres doorgeven aan familie, vrienden, vriendinnen en kennissen. Wil je commentaar geven op mijn schrijfsels ? Dat kan door op de knop'reageer' onderaan de tekst, een reactie te geven. Wil je een deel van mijn teksten gebruiken? Dat kan, maar verwittig me even. Grtjs van Pijltje
Tijd om te beginnen schrijven. Het is al 11u gepasseerd en heb deze morgen geconstateerd dat er een struik half is kaalgevreten door een of ander beestje. Waarschijnlijk een kevertje, kreeg ik via een vlug berichtje van de tuinman. Dat zal pas volgende week zijn dat hij langskomt want zijn moeder is overleden. Daar is een kale tak niks tegenover, dat groeit wel weer terug.
Een geluk voor de mannen van Soudal, dat Remco niet meer in de Tour zit. Daardoor konden 2 renners bewijzen dat ze geen knechten zijn maar echte wielrenners die ook het hoogste schavotje kunnen beklimmen. Uiteindelijk was het een Fransman van de ploeg, die op de Mont Ventoux iedereen het nakijken gaf. Een smal ventje, 1,76m en 52 kg, en nog maar 24 jaar, die de crème de la crème versloeg op de winderige berg. Hij heeft nog een mooie naam op de koop toe: Valentin Paret-Peintre. Natuurlijk moest ik op zoek gaan naar de betekenis van die familienaam. 'Peintre'is niet moeilijk: schilderen. Maar 'paret' is een paar andere mouwen: blague, bluf, branie, bravade, fanfaronnade,.....kortweg, iemand die bluft dat hij kan schilderen. Enfin, dat is hetgeen ik opmaak van zijn familienaam. Maar dat is geenszins de uitstraling en indruk die dat tengere frêle verlegen mannetje gaf bij het interview met Maarten. In ieder geval is Valentin van eeuwige roem verzekerd door zijn knalprestatie in de 16e rit in de Ronde van Frankrijk 2025.
Wat minder wind dan de vorige dagen, daardoor blijven de regenwolken haperen en schuiven ze niet door naar het binnenland. Af en toe zal het miezeren of regenen. Goed voor mijn plantjes. Tot morgen
Alles is weer stil in huis en daar moeten de hond en ikzelf weer aan wennen. Geen koers in de namiddag op 21 juli, maar wel de uitzending van het 'Preludiumconcert' opgenomen op 20/07/25 in de Bozar in Brussel. Ik wilde vooral de "Moldau" van de Tsjechische componist Bedrich Smetana, nog eens horen. Dat was zeer lang geleden dat ik daar nog eens naar geluisterd had. Het blijft zeer mooie muziek die akoestisch weergeeft hoe een waterbron naar een bergstroompje gaat en zwelt naar een reuachtige rivier dat dan weer anoniem uitmond in de Elbe. Muziek die instrumentaal een stroompje, ontstaan in het Bohemerwoud en meandert door dit natuurpark met een passage in Praag, naar zijn eindpunt 'de Elbe' weergeeft. Voor degenen die nog van natuurreizen houden, is de Moldau volgen een fantastische route. Er worden vlottochten en boottochten aangeboden, veel fietsroutes en wandelwegen met onderweg prachtige dorpen en steden. Daarna heb ik het militaire défilé gevolgd van begin tot einde. Ondertussen wel de jurken van de koningin en prinsessen bekeken, de houding van onze federale NVA ministers in het oog gehouden, de parades van de diverse garnizoenen en het weinig rollend materieel bekeken. Ik was wel blij dat Filip Feyten mede-commentator was. Die heb ik nog niet dikwijls op fouten ivm het koningshuis en geschiedenis in het algemeen, kunnen betrappen. Het 'Bal Nationale' en het vuurwerk, is niet aan mijn besteed. Zo werd dan een druk 21 juli-weekend afgesloten. En vandaag is het weer een tv als usual: de verslaggeving van de Touretappe naar de Mont-Ventoux. Er is nog een belangrijk iemand uit de Tour gestapt: Mathieu Van Der Poel, longontsteking. Weer een smaakmaker die ziek huiswaarts keert. Maar er blijven genoeg renners over om 'show' te maken en sportieve prestaties neer te zetten. Deze avond is er dan weer 'Vive Le Vélo', een rustig programma op het einde van de dag. Nu is het tijd om alle was te doen, om dan klaar te leggen voor de volgende logés. Tot morgen
Rust in de Tour nadat de Belgen een staaltje van hun kunnen gedemonstreerd hadden. Nr 1 was Tim, nr 2 Viktor en spijtig op de 4e plaats Wout. En dus zal ik genieten van 'den drache national'. Groot spektakel met alle nattigheid die erbij hoort. Onze Nationale Feestdag, herdenkt dat Leopold I (1790-1865) als eerste vorst van dat nieuwe koninkrijk werd beëdigd in 1831. Eerst het "Te Deum" in de O.L.Kerk van Laken, met de aanwezigheid van het corps diplomantique, godsdienstig, religieus of niet, samen met de koninklijke familie. Dan is het een paar uur wachten tot het militaire défilé plaats heeft. Zullen nu alle militairen een masker dragen? Afwachten. Vanavond is er ook hier, het traditionele vuurwerk. Ik ga geen ho's en ha's roepen, ik zal al blij zijn dat mijn hond rustig blijft. Ik blijf binnen en zet de kijkbuis aan ter amusement. En zolang mijn gasten er zijn zal ik van hen genieten, want de uren van samenzijn vliegen voorbij, en is het weer wachten tot het volgende verlof of verlengde weekend. Tot morgen
Het zal geen 'zon'dag worden, eerder een 'regen'dag en dat is goed voor alles en iedereen. De gemoederen worden wat afgekoeld met wat nattigheid. Ja, want gisteren viel er een bommetje in de 'Tour' en dat moet geblust worden: het afstappen van een Olympiër van zijnen velo. Een nederlaag kan Remco niet verteren zeker nu hij de ambitie had de 'beste' van de 'besten' te zijn in de Tour. Niet op de derde plaats eindigen maar op het hoogste schavotje. Maar de val na zijn hoogmoed kwam wel hard aan. In 'zijn' discipline van tijdrijder, voorbijgestoken worden door een concurrent die 2 min later vertrokken was. Geen grotere blamage kon er zijn voor zijn ego. Goed gestart voor de zware bergrit, was het verdict al na een paar kilometer verder, duidelijk: de Tourmalet zou hij nooit overgeraken en in een gruppetto met allerlei ongekende coureurs wilde hij niet mee pedaleren. Om z'n imago toch nog enigszins te redden van die vernedering, was afstappen het beste wat hij kon doen nadat hij theatraal zijn bidon aan een jongetje had gegeven. De aftocht in stille trom blazen en de Alpen zullen niet door deze Hannibal overgestoken worden. Leren omgaan met verlies is ook een kunst en aan weinigen gegeven. Niks is er veranderd aan de Tour, de besten zijn nog altijd present.
Het is al 56 jaar geleden dat vele mensen ook aan de teevee gekluisterd zaten om de eerste voetstappen van de mens op Janneke Maan te zien maken. Een kleine jump van Neil Armstrong (1930-2012) uit Apollo 11, en het was gebeurd. De legendarische woorden werden door hem uitgesproken: "one small step for a man, one giant leap for mankind". Zo, dat is weeral een stukje geschiedenis dat ik en mijn generatiegenoten live mochten meemaken. Zo zijn er in mijn leven al vele momenten geweest die ook in de geschiedenisboeken zullen verschijnen al is dan natuurlijk de vraag of geschiedenis nog in boekvorm zal te lezen zijn. Nu ga ik voorbereidingen treffen voor mijn 4 logés: 2 kinderen, 2 kleinkinderen.Tot morgen
Een speciale maand is juli wel, de maand van de afrekeningen!. Electriciteit, gas, water, kadastraal inkomen, dienstencheques onkosten en dan komen de vezekeringen in september er ook nog aan. 't Kan niet missen dat ik de vakantie in eigen straat doorbreng. Maar ik moet zeggen, dat is geen offer, want het is er zeer goed om te vertoeven, in alle seizoenen. Geen ratrace voor mij. Ik kijk bij dit warme weer zeer graag naar de inspanningen van anderen. Echt wel met bewondering hoe die renners berg en dal overwinnen. Ik ben een beetje verlegen om te zeggen, dat ik de hulp van mijn hond nodig heb om bovenop een duin te staan. Maar ja, ik ben dan ook geen beroepsklimmer. Remco moest wel een stevige opdoffer verwerken, een ferme deuk in zijn zelfzekerheid en zijn 'me, I and myself' motto. In ieder geval is hem al diets gemaakt, dat in nederlagen en overwinningen het onontbeerlijk is de pers en andere media te woord te staan. Vandaag staat er nog een waanzinnige etappe de renners te wachten. Ik zal er vol nostalgie naar kijken. De omgeving is niet meer te herkennen toen mijn ouders (1964) en hun 2 kinderen de Tourmalet verkenden en al die andere Pyreneeënreuzen. Ook het doel van toen, bezoek en verkenning van Lourdes met zijn grot en het wonder van Bernadette, is een stad geworden waar autowegen in plaats van kleine baantjes, je er naartoe brengen. Men zegt van de 'Tour'dat hij zijn spankracht wat kwijt is, maar men mag niet vergeten dat de rittenkoers pas eindigt in Parijs en dat er behalve de Pyreneeën ook nog de Alpen moeten overwonnen worden. En overwinnen doet de mens bijna alles. Bekijk in welk tempo ze een nieuw mainstage in Boom hebben opgezet na die vernietigende brand en dat tot grote vreugde en plezier van de duizenden festivalvierders. Wie we daar niet zullen zien is de bekende jarige van de dag: Brian May, gitarist van de Rockgroep Queen. Ik heb daar deze morgen een aardigheidje over gelezen. Hij gebruikte tijdens de hoogdagen van de groep en soms nu nog, een sixpence in plaats van een plectrum op zijn electrische gitaar, die hij samen met zijn vader ontwierp en de Red Special noemt.Toen de sixpence verdween, heeft de Engelse Munt, ettelijke sixpence stukken voor hem geslagen met zijn beeltenis erop in plaats van QE II. Op zijn minst kan je dan wel stellen dat je geen gewone burger meer bent van het Verenigd Koninkrijk. Voilà, nog veel plezier met het 'tourkijken'. Tot morgen
De eerste Pyreneeënrit zit erop en de Sloveen heeft direct laten zien wat hij kan: vlug bergop rijden. Gaat hem dat vandaag ook lukken? Dan is Tadej wel een straffe renner als hij Remco in een tijdrit kan verslaan. Het zal weer een kuitenbijter van een rit worden, waar ik zelfs vanuit mijn zetel moe van word om ernaar te kijken. Ieder zijn specialiteit, zeg ik maar. Gisterenavond was er dan wel heel speciaal bezoek in "Vive le Vélo": Johan Bruyneel. Na 14 jaar mocht hij eindelijk nog eens opdraven en het woord nemen. De straf van de UCI en ASO, toendertijd voor Armstrong en hemzelf, is zoals hijzelf een beetje aangaf, vooral door 'hun beider arrogantie' en het gevoel 'onaantastbaar' te zijn. Het is ook zoals hij zegt: de mentaliteit was helemaal anders en Lance was niet de enige die extra sportieve middelen tot zich nam. Verschillende gekende dopingzondaars zijn zelfs in het bestuur van den Tour met open armen ontvangen zoal Virengue en nog vele anderen. Maar geen één kon natuurlijk zoveel zeges presenteren en presteren als de Amerikaan. En het chauvinisme van de Fransen maakten dat een Fransman het grootste aantal zeges achter zijn naam moest krijgen. Uitzondering werd er gemaakt voor een Belg, waar niemand aan twijfelde dat hij de grootste coureur was aller tijden. Maar naast Merckx moest een Fransman staan en die mochten niet overtroffen worden door een 'overzeese coureur'. Waren alle renners in die tijd brandschoon? Iedereen twijfelt er aan en veel zondaars van toen en grote prijswinnaars, hebben in boekvorm al 'mea culpa' beleden. Maar geen van allen kreeg zo'n straf als het tandem Bruyneel-Armstrong. Volgens mij is er ook nooit de correlatie onderzocht, van de behandeling van zijn teelbalkanker en de voorgeschreven medicatie met waarschijnlijk een verslaving als gevolg. In ieder geval, wat er ook van zij, ik vond dat hij een prachtige stijl had op de fiets. Ander hoofdstuk. Regelmatig is er op Instagram, You Tube enz. een korte voorstelling te zien van, zoals ze haar noemen: een Bourgondische Brabantse Comédienne uit Schijndel, Nederland: Christel de Laat. Het is een actrice, cabaretiére, présentatrice met prachtige voorstellingen, goede woordspelingen, woordverduidelijkingen. Want wat vindt je nu van het woord 'verderkijken' in plaats van 'verrekijker'? Ik vond dat een fantastische omschrijving en nieuw woord om te gebruiken omdat het zegt wat het doet: verder kijken dan je neus lang is. Haar vertelsels doen altijd een glimlach op mijn mond verschijnen. Zo, dat was het weer. Tot morgen
Gelukkig heb ik geen last van festivalitis, ik ben niet bezeten om festivals bij te wonen en te kamperen op een, ditmaal droge, wei. Noch ben ik op zoek naar lawaai dat mijn oren ziek maakt, noch naar zangers, zangeressen en groupies die me doen daveren op mijn stevige benen. Voor mij dus geen ramp dat het hoofdpodium van Tomorrowland is afgebrand. Hopelijk vinden ze wat podia om al die acts te laten doorgaan. Stel je voor dat al de inkomgelden die al gestort zijn, moeten terugbetaald worden. Ik denk dat zoiets een serieuze aderlating zou zijn want veel kosten die al gemaakt zijn, zijn niet recupereerbaar via de verzekeringen. De organisatie heeft beloofd, dat de meeste acts zullen doorgaan, desnoods op bierbakken met een planksen erop. Het is natuurlijk ook spijtig voor al die jongeren die uitkeken naar 3 dagen in open lucht leven, ver weg van ouderlijk gezag en dichtbij benevelende dranken.
Ik doe trouw mijn kruiswoord, woordzoeker, filipine en sudoku's in de krant. Dan kan ik de krant aan de kant leggen 'als gelezen'. Soms vind ik dan in één van die woordspelletjes toch woorden waar ik de diepere betekenis via wikipedia moet opzoeken. Zoals 'redispen', dat is dan een pen die een constante lijnbreedte geeft in welke richting men ook wil tekenen. Het andere woord dat ik van nabij bekeek was 'stilistiek'. Dat is een onderdeel van de toegepaste taalkunde en bestudeert en interpreteert teksten vzn alle soorten vnl literaire teksten. Er zijn 3 basisprincipes toegevoegd die van belang zijn voor onze stijloefening, zoals ik soms mijn blog ook kan noemen. Ze zijn: 1) rigoureus = een literair esthetisch effect, fraaie vorm, stijlvol, smaakvol, nauwgezet, strikt en grondig. 2) retrievable = opvraagbare, ophaalbare verloren informatie. 3) replicable = reproduceerbaar en nabootsbaar. En als eindresultaat van een tekst, heb je natuurlijk de 'pennenvrucht'. Ik heb er al meer dan 2000. In boekvorm moet dat niet gegoten worden want een dagboek en bedenkingen vormen geen geheel zoals "Schurend Scharnierken" zoals Jos Ghysen (1926-2014) het neerpende of de "Cursiefjes" van Louis Verbeeck (1932-2017).
Vandaag is het een zware Pyreneeën etappe in de Tour. Ik denk niet dat er veel valpartijen zullen zijn, want deze rit is toch 'ieder voor zich'. Nu nog een kleine snack, want het is middag. Dan installatie vóór de kijkbuis. Het is toch te warm om buiten te zitten. Tot morgen
Groot nieuws vanuit de turnwereld: Nina Derwael hangt haar turnpakje aan de haak en bewaart het als aandenken aan een jeugd vol medailles. Het komt vrij plots na haar huwelijksfeest, misschien is er al uitbreiding van het gezin op komst. Natuurlijk een carrière als turnster is geen lang leven beschoren en ongeschonden uit die moeilijke topsportdiscipline te stappen, is ook een kunst. Weten wanneer het 'fin de carrière' is ook al een byzondere gave. Ik wens haar nog een lang, gezond en lenig leven toe.
Ik ben gisteren dus thuis gekomen met een prachtig geschoren wit hondje. Na 2u30 buiten zitten, lezen en wat wandelen mocht ik Raziel terug ophalen om naar huis te sporen, want we waren met de tram naar de afspraak gereden. Ik moet eerlijk zeggen dat het me een ongemakkelijk gevoel heeft gegeven die 2x 15' op de kusttram. Ofwel zie ik er 'oud' uit en heb ik een zitplaats nodig ofwel is de jeugd van tegenwoordig weer enorm beleefd geworden om aan de ouderen hun zitplaats af te staan. Feit is, dat nadat ik de tram opstapte er direct een paar jongeren rechtsprongen om me hun zitje aan te bieden. Ik weigerde beleefd, gezien de korte afstand die ik moest afleggen, maar dat geloofde men niet. Ze duwden me bijna op het stoeltje omdat ik toch maar zou plaats nemen op hun afgestane plek. Ik ben als ik thuiskwam direct naar de spiegel gevlogen om te zien of ik inderdaad een oud besje ben geworden. Jeugdig kan je me nog moeilijk noemen met mijn zilverwitgrijs haar, maar ik kon toch nog vlot op de tram springen. Ik heb ook nog geen wandelstok of looprekje of rollator nodig. Enfin ja, ik heb me laten bemoederen en 2x15' minuten op een bankje gezeten met de hond onder mijn stoeltje. Dat geeft altijd goedkeurende blikken van de medereizigers als je met zo'n beleefd beest op stap bent: niemand heeft er last van. Nu moet ik gaan uitpluizen hoe ik een tramkaartje of rittenkaart moet bemachtigen. Alle automaten die ik tegenkwam zijn buiten gebruik gesteld. Het is weer op een andere manier betalen om een ritje te mogen maken want een zwartrijder wil ik absoluut niet zijn. Ik zou dus de app van 'De Lijn' moeten installeren op mijn gsm en dan met de bankkaart op het witte schermpje in de tram een rit laten registreren. Tegenwoordig is het uitvallen van een gsm of als die gestolen wordt of als je die vergeten bent, een grote ramp geworden. Alles moet online gebeuren, zelfs de simpelste dingen zoals een ritje betalen op het openbaar vervoer.
Net zoals gisteren is er nog vrij veel wind en worden de regenwolken weer weggeblazen. Ik zal weer met de sproeier moet rondgaan om de dorstige planten van water te voorzien. Tot morgen
Dinsdag is weeral van start gegaan. Het ziet er een wisselvallige dag uit, maar regen is in de verste verte niet te bekennen. Dat zou nochtans eens goed van pas komen voor mijn hortensia's. Die hebben het deze lente en zomer al behoorlijk moeilijk gehad om overeind te blijven. Het grondwater is zo laag gezakt dat ik moeite heb om dat bij te vullen zodat deze zomerbloeiers voldoende water zouden krijgen. Het is niet alleen droogte die vele bloemen parten spelen maar ook de strakke uitdrogende wind. Het is natuurlijk fijn dat ik zonder regenjas overal naar toe kan, maar een nachtelijk regenbuitje zou welkom zijn bij vele planten. In ieder geval is het goed weer voor TOTZ (tien om te zien) opnames op de Zeedijk. Dan zal het weer op de koppen lopen zijn voor iedereen die dat live wil meemaken. Ik blijf wel thuis want de kwelers kan ik tot hier horen. Tenandere, ik zal toch té moe zijn om deze avond nog buiten te lopen. Vandaag is het kappersdag voor de hond en dan loop ik zo'n 2u rond, tot mijn hondje geschoren is. Alles is pico bello in orde in Middelkerke, behalve dat het zoeken zal zijn naar een bankje in de schaduw, windluw en zicht op zee. Men kan niet alles vinden in het leven, nietwaar?
Vandaag krijgt mijn vriend zijn laatste baxter en als dat vocht uit zijn lichaam is verdwenen, kan het leven hem weer toelachen want dan verdwijnen ook alle ongemakken die daarmee gepaard gaan. Maar ik moet een paar dingen rechtzetten tegenover de vrienden. Toen we zaterdagavond, met ons drietjes naar de passage van het ISS keken, zegde ik als alweter en betweter van het ISS dat dàt stipje, dat boven onze hoofden passeerde wel '30 voetbalvelden' groot was. Niet dus! Één voetbalveld is genoeg. Ook zitten ze niet met 9 astronauten boven onze hoofden te vliegen, maar met 7. Hierbij heb ik dan weer alles eens correct geschreven, wat ik luidop verkeerd zei.
Ik zal niks missen van de koers, want het is rustdag. Ik kan met een gerust gemoed gaan flaneren terwijl ik Raziel in de goede handen van de trimster achterlaat. Ik neem wel mijn e-reader mee, dat is handig als ik geen poot meer wil verzetten en niet naar de toeristen wil kijken. Dat is echt wel hét geschenk der geschenken voor mij. Vooral omdat er regelmatig nieuwe keuzes bijkomen en ik werkelijk over een gigantsiche bibliotheek begin te beschikken om lectuur te hebben voor elke gemoedstoestand.Tot morgen
