Een tel van onachtzaamheid en mijn boterham, rijkelijk besmeerd met boter om samen met een chocolaatje te nuttigen, was riebedebie. Niet gaan vliegen maar gestolen door mijn hond en in zijn muil terecht gekomen. Lekker smullen was dat voor hem en voor mij wederom eens nondeju zeggen om mijn eigen slordig en weinig vooruitziend gedrag. Hij heeft zijn eigen hondeneten  en ik mijn menseneten, dat zijn hier de gedragsregels. Hij ziet het kleinste moment van 'geen aandacht' van mijn kant. Dan is hij er als een bliksemschicht bij om mijn fout klaar en duidelijk af te straffen. Zo gaat dat eraan toe in een mens/hond menage. 

Wel wel wel, dacht ik bij het horen van "Ring Ring , I've got to sing" van Ferre Grignard (1939-1982), ze hebben nog eens een gouwe ouwe protestsong boven gehaald op de radio. Eventjes gekeken of er soms aanleiding was om dat te doen. Meestal hangt het op de draaitafel leggen van een wat ouder lied, samen met een gebeurtenis of is het toepasselijk voor een persoon of gaat het om de zanger/es. Dan halen die liedjes nog eens de nationale zender om gedraaid te worden. En ja hoor. Ik moest niet lang zoeken. Ik ben nu natuurlijk een dag te vroeg met over hem te spreken want morgen, 08/08, zou zijn herdenking van overlijden zijn. De jaren zestig van de vorige eeuw, was de tijd van de protestsong en protestbeweging tegen Vietnamoorlog, Civil Rights Mouvement, The Black Panthers of the Black Lives Matters avant la lettre. Ferre etaleerde een hippie-achtige imago, een nozemstijl, slordig gekleed, sluik lang haar, leefde wild en nonchalant zoals zijn aanzien eistte. Zijn liedjes zijn een vervolg op de Dylanstijl. Men dichtte hem een bluesstijl toe omdat zijn stem klonk als blank-zwart. Ook de instrumenten die hij bespeelde en met zijn muzikanten gebruikte: gitaar, mondharmonica, skifflestijl met wasbord en al, hoorde thuis bij het protestlied. Ik heb zijn singles, op vinyl natuurlijk. Ik heb hem een paar keer, als prille tiener, gezien toen hij optrad in een zing-danscafé in mijn straat waar de oudere café-baas piano speelde en hem dan ook begeleidde.Twee straten verder woonde immers zijn liefje, later zijn vrouw en nog wat later zijn ex. Ik heb altijd van zijn liedjes gehouden, nu nog. Ik koester de plaatjes van "Ring Ring, I've got to sing", "Drunken Sailor", "My Cricified Jesus". 

Wat de zomer mij al overvloedig gegeven heeft, buiten wind en regen, is sport. Ik zit bijna aan mijn verzadigingspunt van het zien van hyperfitte, slanke, lenige en sportieve mensen. Vandaag start ook nog eens de Vuelta, de Ronde van Spanje. Die wielerwedstrijden bekijken vind ik niet zo erg. Gewoonlijk is er veel sightseeing en info over de monumenten, steden en gebouwen die ze voorbijflitsen. Met de eentonige stemmen van ons tweetal, Waldorf en Statler (zie the Muppets met de bijna gepensioneerde zeurende oude mannetjes), staat me ook een zalige siësta te wachten met stil geroezemoes van beiden, op de achtergrond. Tot morgen