Kookkunst is het schilderen van een melodie met smaken en geuren.
06-01-2013
Voedselzandloper 130106
Eergisteren heb ik het boek "De Voedselzandloper" gekocht in de Standaard Boekhandel in Nieuwpooort-Bad, 4de plaats van de bestsellers, en ben direct beginnen lezen. Opvallend is dat de auteur, arts en wetenschapper, reeds van in zijn jeugd gepassioneerd was door het "verouderingsproces" van de mens en eigenlijk van daar uit aan dit boek is begonnen. Het zou een leidraad moeten zijn om vooral te proberen langer te leven en dat leven in betere omstandigheden te beleven. Dat voeding invloed heeft op de gezondheid wist men al van voor onze tijdrekening maar met grote aanbod aan voedingsproducten, onze natuurlijke drang en de gebrekkige, eigenlijk ontbrekende, opvoeding wat "eten" betreft verliezen we sinds lang de gezondheidsaspecten ervan uit het oog. De "commerce" doet er dan nog eens een schepje bovenop door ons dingen aan te prijzen louter om te kunnen verkopen en schermt met studies en uitkomsten die ze zelf financieren. Niet alleen de voedings- maar ook de farmaceutische industrie is in één bedje ziek. Kris Verburgh brengt dat alles onder de aandacht en motiveert zijn aanbevelingen met gerenommeerde wetenschappelijke studies en logische verklaringen. De toekomst zal moeten uitwijzen of hij gelijk krijgt. Waar Kris, naar mijn bescheiden mening, tekortschiet is dat meerdere keren per dag eten momenten moeten zijn om naar uit te kijken, waar men zich verlekkert op wat het verhemelte gaat strelen, de hemelse geuren, evenwichtige smaken, de diverse kleuren en texturen tijdens het nuttigen en voedsel waarvan men warm wordt van binnen en licht euforisch en voldaan erna. De (goede) ideeën van de (ascetische) wetenschapper moeten dus vertaald worden naar nieuwe (gezondere) culinaire geneugten. Ik ben verplicht die uitdaging voor onszelf op te nemen anders zal "De Voedselzandloper" noch voor mij, noch voor mijn echtgenote een succes worden. Gisteren kocht ik mij een voorraadje "vette vis": makreel, tonijn en sardines in blik van het merk La Belle-Iloise (Quiberon-Frankrijk) waarvan er nu een winkeltje is in Nieuwpoort-Bad. Vandaag een voorraadje gemengde noten. Wordt vervolgd...
Ziedaar, de kop is er af, op de eerste dag van het jaar al op van half zeven. Op de laatste dag naar 't stad geweest en lekker geluncht bij "The Bistro" op het Antwerps Wapperplein - kaaskroketjes en een pepersteak Borsalino perfect "bleu-chaud" gebakken. Een adres om aan te bevelen. Daarna lekker gecocoond van het ene jaar in het andere met vrouwke Ria. Vanaf vandaag nemen we ons voor om "De Voedselzandloper" van Kris Verburgh te volgen, geen dieet maar een leidraad en hoe meer je die volgt als je wat over je gewicht bent, hoe groter het resultaat zal zijn. Dat hoop ik ten minste. Uit de top zal ik vooral het rood vlees en mijn eega de zoetigheden moeten minderen en van de bodem zullen we beiden veel meer fruit moeten eten. Dat rode wijn bij de meest aanbevolen producten staat doet mij uiteraard een groot plezier. De soyaproducten zijn ons onbekend dus die zullen een ontdekking worden... Als het begint te lukken laat ik er wel meer over weten. De foto pikte ik van een andere blog op seniorennet.
Aan al de bezoekers van "kookhistorie" van harte een zalig Kerstfeest en een voorspoeding Nieuwjaar gewenst ! Mijn eega en ik mogen ons tot de gelukkigste mensen rekenen: beide zonen hebben momenteel een zelfstandige job waar ze hard voor werken maar iets voor in ruil krijgen. Het restaurant van de oudste doet het goed in de barre tijden van economische crisis en de architect werft regelmatig nieuwe klanten en streeft verder naar een gelukkige relatie. Voor onszelf wensen we niets tenzij dat onze kinderen en kleinkinderen het naar behoren verder doen en dat we nog veel kookplezier mogen hebben... Voor mij vader (88) wensen we het allerbeste want zijn zelfredzaamheid gaat achteruit wegens een heupbreuk enkele maanden geleden en een seniorie zal vermoedelijk eerstdaags de volgende stap zijn. Naarmate men ouder wordt verkleint de wereld terug. We willen daar nog niet aan meedoen en plannen nog enkele grote reizen voor het onze beurt is. Onze stamboom telt nu bijna 17000 leden en meer dan 7000 gezinnen. Ik help ook Belgische uitwijkelingen hun Vlaamse voorouders te vinden, momenteel o.a. voor een Australische mevrouw die afstamt van een Antwerpse vondeling uit 1852 waarvan het nageslacht via Engeland en Nieuw-Zeeland in Australië terechtkwam. Een echt detective-verhaal. Zo te zien laat de Kerstman het ook niet aan zijn hart komen, hij moet ook immers met de tijd mee...
Vandaag steak met ratatouille vergezeld van belle-de-Fontenay-aardappeltjes uit de oven met look en rozemarijn gesmikkeld. Daar bij een 120 cabernet sauvignon van Santa Rita uit Chili (Carrefour) gedronken, mijn huiswijn, die ik al eerder heb bezongen en die het nog steeds goed doet (nu heb ik de 2011). Al van bij de prille bereiding van dit gerecht doen de geuren van look, paprika en Zuiderse kruiderij mij al watertanden en denken aan een zwoele zomerdag en de landschappen van de Provence. Met een beetje zon in de keuken, zoals deze morgen, is het plaatje vrijwel kompleet. Een recept van ratatouille vind je hier of elders op het Internet. De naam van het gerecht is afgeleid van ratatolha (Occitaans voor zootje) en zou al sinds einde 18de eeuw bekend zijn en algemeen verspreid in Zuid-Frankrijk, vooral Nice en de Provence. Het originele recept bevat geen aubergines. Een beetje opgemaakt met wat groene olijfolie en een vleugje balsamiekazijn is het een lekker, koud groentengerecht voor bij de BBQ. Van een overschotje, aangelengd met water en gemixt en gezeefd maak ik een lekker soepje of ik snijd de restjes wat fijner met 2 messen en meng er een blik tonijn onder voor een lekker Provencaals tonijnslaatje.
Nog een laatste woordje over Chinees eten: het was steeds uiterst vers. De (zoetwater) vis werd bewaard in aquaria en à la minute bereid en alle groenten waren doorgaans uiterst krokant en met behoud van hun briljante kleur klaargemaakt. Op de foto staat een restaurantje in de buurt van Hongcun waar we de middaglunch namen. Op de kaart, links naast de ingang, ontdekten we een mooi gepresenteerde schotel met daarop wat we aanvankelijk dachten stukjes paling te zijn. Bij nader toezien zat daaronder in een bakje een lief slangetje in haar netje te wachten tot ze aan de beurt zou komen. Die schotel werd ons niet voorgezet...
De oorsprong van alle citrusfruit is Zuid-Azië, lees ik deze morgen in de krant. Universitairen uit Wuhan in China hebben het genoom van de sinaasappel ontrafeld. Er zouden maar 3 echte citrussoorten zijn: de pomelo (citrus grandis), de mandarijn (citrus reticulata) en de sukadecitroen (citrus medica). De laatste is de meest onbekende maar is de eerste citrusvrucht die Noord-Afrika en de Middellaandse zee bereikte. Van de schil wordt nog altijd sukade gemaakt en in Tunesië maakt men er een kruidenlikeur mee (Cedratine) die overigens vrij lekker is. Uit het gen-onderzoek blijkt dat de sinaasappel een kruising is van een pomelo met een mandarijn welke daarna nog eens gekruist werd met een mandarijn. Een sinaasappel is dus 3/4 mandarijn... De pompelmoes is een kruising van de pomelo en de sinaasappel maar de stamboom van de citroen is nog niet gekend. De oudste referentie naar een sinaasappel dateert van meer dan 3 eeuwen voor onze jaartelling maar citrusfruit werd al 2 millenia eerder vernoemd. Op de (eigen) foto een pomelo dikwijls op straat te koop tijdens onze Chinareis.
Je kan toch niet in Peking (Beijing) zijn zonder Pekingeend te gaan eten. Dat hadden ze bij onze reisorganisatie (VTB) ook zo begrepen en we keken er danig naar uit. Pekingeend is nu nationaal eten in China en het recept ervan is honderden jaren oud. De eenden worden er speciaal voor gekweekt en ondergaan, na het slachten, een speciale behandeling met kruiden en technieken om het vel na het braden knisperig krokant te krijgen en in het geheel niet vet. Dan worden ze opgehangen in een gesloten oven, juist op snee gebraden en vervolgens direct versneden aan tafel. Eerst eet je het vel: dunne sneetjes, gerold in een flinterdun pannekoekje tesamen met een beetje prei of pijpajuin en bestreken met wat hoisinsaus. Daarna volgt het eendenvlees opgemaakt met groenten en als laatste een soep getrokken van het karkas (in China eet men soep op het laatst). Ik had er hier bij ons al goede ervaringen mee o.a. bij Cheng's Garden in Boom waar het (vroeger) op bestelling te krijgen was en in de Chinese wijk in Antwerpen. Redenen te meer om op voorhand verlekkerd te zijn. Wat is dat wreed tegengevallen in restaurant Quanjude in Peking. Dat wordt geprezen als één van de beste voor de eend in Peking maar is m.i. helaas één groot fabriek en het is er bovendien gewoon slecht! Als "vreemdelingen" zaten we in één grote zaal met allemaal bleekgezichten, er werd voor 14 personen in de vlucht 1 eendje (als demo) versneden aan tafel en de rest kwam op schotels uit de keuken: oudbakken smaak en uitgedroogd. De hoofdschotel had niet echt veel smaak en de soep zag er uit als water en proefde enkel naar beenderen. In een kleine driekwart uur waren we terug buiten en onze tafels terug bezet... We vroegen om een blik in de keuken te kunnen werpen op de 4de verdieping, dus weer grote verwachtingen maar... allemaal show voor de toerist, geen echte oven, echte vlammen maar niet om te braden, een eendje dat zogezegd met een lange stok uit een opening in de muur werd gehaald maar met zekerheid werd doorgegeven van uit een ander lokaal. Ik heb er maar één woord voor: boerenbedrog.
De voornaamste smaakmakers van de Chinese keuken zijn: vijfkruidenpoeder, ve-tsin, look, gember, rijstwijn, soja-, oester- en hoisinsaus. Het vijfkruidenpoeder bestaat uit een mengsel van Chinese kaneel (kassia), steranijs, venkelzaad, kruidnagel en sechuanpeper en is kant-en-klaar te koop bij de kruiden- en specerijenafdeling van de supermarkt. Ve-tsin of Chinees zout bevat veel mononatriumglutamaat en is een smaakversterker bij uitstek. Het geeft umami, de 5de smaak, waarover ik al in een eerder blogje berichtte. Hoisinsaus wordt gemaakt uit gefermenteerde sojabonen, rijstazijn, look, suiker, zout, water en rode pepers en smaakt zoetzuur, rokerig en kruidig. Oestersaus wordt eveneens bereid uit sojabonen, zout, karamel en oestersap wat de saus ook zoet maakt en lichtjes "zee"-achtig. Met sechuanpeper moet je erg voorzichtig zijn. Het zijn de bolstertjes van de vruchtjes van de Zanthoxylum fragrans een doornachtig heestertje en geeneens van de peperfamilie. Ik vond ze bij een kleine open straatwinkel toen we in de Sechuanprovincie rondtoerden en vroeg of ik mocht proeven. Eén rode en één groene peperkorrel na elkaar stukgebeten, al kauwend de authenticiteit herkend en dan een pakje gekocht voor 15 RMB (~2) en enkele seconden later begon het... Mijn lippen en tong werden geheel gevoelloos en het speeksel kwam in beken toegevloeid zodat ik met blaasjes begon te spreken. Naarmate ik moest slikken werd mijn keel schijnbaar dichtgeknepen zodat ik toch wat ongerust werd dat ik een allergische reactie aan het doen was. Mijn ogen traanden en mijn hoofd stond in brand. Gelukkig stonden er verderop koekjes te proeven en nadat ik er enkele, lichtjes in paniek, had opgeknabbeld beterde mijn ongemak. Zelfs s'anderendaags had ik nog een voze onderlip. Dat ik de peper had opgesmikkeld deed onze Chinese gids glimlachen "It makes your mouth go lam" zegde hij en gelijk had hij. De suchuanpeper heeft een fijn citroen- en peperachtig aroma en is niet overdreven pikant als... het in de juiste dosis wordt gebruikt.
We hebben het authentieke China op onze rondreis niet te zien gekregen denken we. Onze indruk is dat we (op)geleid werden naar het China zoals de politieke leiding het wil doen voorkomen aan ons, Westerlingen. De 10 steden waar we verbleven varieerden in grootte tussen 1,3 en 30 miljoen inwoners, er heerst een immense drukte, ietwat chaotisch en overal is men volop wolkenkrabbers aan het oprichten soms met 10-tallen tegelijk om de plattelandsvlucht op te vangen. Betonnen skeletten met appartementjes waarvan het grootste zo'n 100 m2 en blijkbaar vrij duur naar hun inkomensnorm. De grond is eigendom van de staat en kan maximum voor 70 jaar gepacht worden, onder voorwaarden... Voor de 3-kloven-stuwdam deed men officiëel 1,3 miljoen mensen verhuizen (volgens de gids 5x meer). In Shangai reden we met de bus op de 4de verdieping van een verkeerswisselaar, hoger dan de 8 verdiepingen van de appartementsgebouwen die er vlak naast stonden op zo'n 20 meter. Zo gaat dat daar als ze een bepaald tracé nodig hebben, geen stratengeneraal en geen gemor... Met een jeugd bestaande uit 30% vrouwen en 70% mannen in de grootsteden hebben de vrouwen het voor het zeggen. De man moet voor de trouw een eigen appartement meebrengen en bereid zijn het huishouden te doen anders geraakt hij niet aan een lief. Die vrouwen willen luxe. De één-kind-policy, waarop reeds veel uitzonderingen zijn, zou gaan afgeschaft worden want er zijn niet genoeg jonge werkkrachten om op termijn de sociale politiek in stand te houden. De Chinezen zouden allen moeten gaan werken tot hun 65 en de levensverwachting is er gemiddeld 70. We zullen dan maar hier blijven zeker...
Duizendjarige eieren zijn een Chinese specialiteit. Ze stonden bij het ontbijt in het Novotel van Xinhua waar we overigens werden getrakteerd op echte croissants en verse pistoletjes, een verademing ten opzichte van het Chinese vierkante toastbrood dat wel bruin wordt van buiten maar wak blijft van binnen en 8000 km lang in elk hotel te vinden was. De eieren (eigen foto) zijn gedurende 100 dagen bewaard in een mengsel van houtskool en ongebluste kalk en krijgen dan een heel ander uitzicht en textuur. Het wit wordt transparant bruin en gummi-achtig en het geel wordt zwarter en zwarter naarmate de bewaartijd. Ik proefde een kwartje en kon niet zeggen dat het slecht was, het proefde nog steeds naar ei maar iets sterker... toch niet geheel voor herhaling vatbaar, ik zie het delicatessegehalte er niet van in. Vroeger zouden ze gemaakt geweest zijn door ze lange tijd in paardenurine te leggen maar dat zou nu niet meer het geval zijn. Ik hoop het...
Dag 16 in China...Vandaag voor de eerste keer Westers buffet gegeten. Man, dat smaakte! Enkele grote stukken vlees natuur bereid en een bloemkoolsoepje. Totnogtoe altijd veel groenten en weinig vlees gekregen en als er vlees in de groenten verwerkt was, dan was het met veel beentjes. Ook de (zoetwater)vis had wat van graatjes te lijden. 's Morgens koos ik steevast een koppel eitjes en wat spek, vruchten en wat zoets en dan middag en avond bij de 2 warme maaltijden waren er veel dingen die terugkeerden: lange smalle aubergines, paksoi, ui, Chinese kool, rijst, noedels enzovoorts. Toch al 3 kilo afgevallen...puur van het groenten-eten en weinig alkoholische dranken! De meeste bereidingen waren lekker gemaakt, steeds met wat look, kruiden of sauzen die er goed bij pasten en de smaak wonderwel accentueerden. Voor onze groep was er steeds "niet-pikant" besteld wat m.i. leidde tot een gebrek aan zout en "normale" kruiderij maar er stonden stelselmatig een tiental schotels op de "lazy suzan" (draaiplateau op de ronde tafel) zodat er voor elk wat wils was en het buikje gevuld. Ook geen "abnormale" dingen gekregen behalve deze garnaal die de vorm had van een bidsprinkhaan en gewoon naar scampi smaakte. Wordt vervolgd.
Venkel is familie van de selder (Apiaceae) en smaakt voornamelijk naar anijs. De takken worden aanzien als vers kruid, de knol als groente en de zaden als geneeskrachtig sedert eeuwen. Mijn ervaring is dat vrouwen er niet hoog mee oplopen, mijn eega alleszinds niet. Ik wel, in een soepje, of bij vis, of van tijd tot tijd in een tomatensaus met gehaktballetjes. Deze week weer eens een prachtige, verse knol meegebracht en na het nodige "overleg" klaargemaakt in een zachte roomsaus "à la Stroganoff" - kwestie van compromis... Gehaktballetjes opgemaakt met extra eitje, broodkruim en mosterd en eerst gebakken. In dat bakvet de gesnipperde venkel met een dito sjalotje aangestoofd, bevochtigd met room, gekruid met zwarte peper, wat piment d'Espelette en een verkruimeld groentenbouillonblokje en op het einde afgewerkt met een in stukjes gesneden rijpe tomaat en verse basilicum. 't Was eten om niet te vergeten... zoals mijn buurman zou zeggen.
Laat ons vandaag eens de peulvruchten bezingen, winterkost bij velen maar geheel het jaar door erg lekker dank zij hun goede bewaring als conserven (bonen) of diepgevroren (erwten). Reeds van bij de Romeinen gewaardeerd, zoveel zelfs dat begoede families er hun naam aan ontleenden zoals Cicero (cicer = kekererwt), Fabius (faba = tuinboon) en Lentulus (lens = linze) (bron: wikipedia). Voor de erwten zweer ik bij de diepvrieserwten van O'Cool, de middelfijne van ARDO die een volle erwtensmaak hebben. De andere peulvruchten kopen we steevast in het buitenland; de conserven van het merk Daucy (kekererwten, rode bonen, flageolets, en witte bonen) kopen we in Frankrijk bij Leclerq of een andere hypermarkt en de gedroogde, meestal van bijzondere soorten, in gespecialiseeerde winkels ter plaatse (coco de Paimpol, fabas de la Granja, haricots lingots ...). Ook gedroogde linzen heb ik alle kleuren en maten elders gekocht en opgeslagen in de voorraadkast. Met die speciale peulvruchten is het zoals met rijst, kies je een andere soort dan diegene die in het streekgerecht wordt gebruikt dan verlies je aan smaak-authenticiteit. Zo bereid ik paëlla steeds met arroz bomba, risotto met arborio-rijst, fabada Asturiana met fabas de la Granja en cassoulet met haricots lingots. De linzen dienen voor soepen of een stoemp en geven die extra diepte en finesse. Vandaag bakte ik een lamsboutsnede met look, rozemarijn en mosterd en vergezelde deze van een gratin Dauphinois en een stoofpotje van flageolets uit blik, ui, look en Coeur de Boeuf tomaat afgesmaakt met wat kippenbouillon, basilicum en bonenkruid. Daarbij een glas van een vin de pays des coteaux Flaviens: les terasses d' Hortense 2008 dewelke mijn zoon Peter mij gaf om voor te proeven voor zijn zaak Grand-Café Brasserie Brasseur in Zwijndrecht. Dat doet mij weeral denken aan mijn huisdokter die mij steevast een echte Bourgondiër noemt...
Onlangs weer eens gesmikkeld bij restaurant HerbrechtRobbrecht in Vrasene. We kennen zijn kookkunst als jaren, nog van toen hij in Doel begon als "Villa De Bergeijck" en ik er menig business-lunch at met collega's en zakenpartners. Toen was het eten al vernieuwend en dat is het nog altijd zonder overdreven mee te doen, zoals vandaag de gewoonte is, met druppeltjes, schuimpjes en in "velletjes" verpakte ingrediënten waarbij je letterlijk en figuurlijk hongert naar meer. De familiezaak wordt nu nog even stevig gerund met Herbert als eigenaar-chef, zijn eega en beroepsbekwaam personeel en werd niet zo lang geleden beloond met een Michelin-ster. Die ster is terecht en had eigenlijk verder geen gevolg voor de prijs/kwaliteitverhouding. Alhoewel ik graag zelf aangepaste wijnen kies vertrouw ik die zaak blindelings toe aan het huis want top. Zelfs het brood alleen is een bezoekje waard. Herbert bereid het dagelijks uit zuurdesem (goede bacteriën en schimmels die in symbiose leven) waarvan hij de basis in 2000 kreeg van een bevriend bakker in Frankrijk die het toen zelf al 80 jaar van generatie op generatie doorgeschoven kreeg. We gaan niet te lang wachten om terug te gaan...
Mijn Amerikaanse correspondent, voor wie ik stamboomopzoekingen doe van Belgische emigranten, stuurt mij regelmatig hun tijdschrift "Belgian Laces". Daarin ontdekte ik bijgevoegde foto waarop enkele aardappeltjes te zien zijn, volgens de foto gekweekt in Rimouski, Quebec, Canada rond 1935. Na wat opzoekwerk vond ik gelijkaardige foto's genomen rond 1908. Het zou gaan om een visuele "tall-tale"... Een tall-tale moet iemand doen geloven dat wat voorgesteld wordt de ongeloofelijke werkelijkheid is. Het zijn meestal heldenverhalen maar sinds begin vorige eeuw ook visuele voorstellingen zoals postkaarten. Zo zie je maar dat photoshopping toen al bestond... Volgens Guinness woog de grootste aardappel meer dan 3,5 kg en meer recent zou er volgens wiki.answers.com een Libanees in Zuid-Beiroet een exemplaar hebben opgedolven van 11,3 kg. Leuk om te schillen, niet ?
Deze taart roept bij mij de beste jeugdherinneringen op. Hij was te verkrijgen bij een kleine bakkerij op een pleintje niet ver van de buurt waar wij woonden en nergens anders in de wijde omgeving. Zelfs vandaag is deze lekkernij weinig te vinden en het recept nogal bewerkelijk, daarom probeerde ik een vereenvoudigde versie in elkaar te steken die redelijk lukte. Koop een pakje vers bladerdeeg en ronde diepvrieskoffiekoeken met rozijnen (colruyt). Plaats het bladerdeeg in een bakvorm, schik de (lichtjes ontdooide) koffiekoeken op het bladerdeeg (met voldoende ruimte tussen elke koek) en bak ze af in een voorverwarmde oven volgens de aanwijzingen voor de koffiekoeken. De taart kan zo warm worden opgediend. Voor de koude versie kan je, na afkoeling, de bovenkant bestrijken met wat water losgeklopt eiwit waarin bloemsuiker werd opgelost. Versneden opdienen op een spiegel van "crème Anglaise". Zeker te proberen is de bodem van de taart eerst wat beleggen met een dun laagje banketbakkersroom en de bovenkant van de koeken bestrooien met wat bruine suiker vooraleer ze af te bakken. Dat probeer ik de volgende keer. Een recept staat hier: http://www.patisserie.be/patisserie/grote-bolus
Straks komt zoon Peter met zijn ganse familie mosselen-friet eten. Ze zijn nog eens voltallig met de 3 kinderen Nils (9), Timothy (22) en Kimmy (24). Ik vind dat wreed leuk. Ze zijn een nieuw samengesteld gezin. De oudsten zijn voorkinderen van Sandra. Ze hebben allen een goede band onderling, ook met ons. En Nils, ons kleinkind, wordt door iedereen in de watten gelegd. Toen ik hierboven hun leeftijd berekende dacht ik aanvankelijk dat ik mij vergist had. Mensen toch, Nils wordt volgende maand al 9 ! En Timothy en Kimmy zijn jongvolwassenen die elk hun eigen leven aan het organiseren zijn d.w.z. een stabiele relatie trachten op te bouwen met een partner en op eigen benen gaan staan. Wat gaat alles vlug... Peter eet graag soep en ik voorzie, op aanraden van mijn eega, voor iedereen een lekker romige spinaziesoep (prei, ui, aardappel, groentenbouillon, véél verse spinazie en een vleugje room) met schijfjes Zwan-worstjes als garnituur... De Zeeuwse jumbo-mosselen zullen natuur bereid worden met in wat boter aangestoofde groentenblokjes (dikke ui, selder, platte peterselie en bieslook) en afgekruid worden met (veel) peper, zout, laurier en een vleugje marjolein. Zoon Peter maakt ze in zijn restaurant op de Brasseur (met dikke ui, selder, venkel, enkele kerstomaatjes en een vleugje pastis) ook niet te versmaden. t Is weeral feest en dat niet alleen wegens het eten...
Ik doe het al jaren en nu blijkt dat er zelfs een naam voor is: showrooming. Eerst gaan kijken in de winkel(s) naar een product dat ik wens aan te kopen, om vervolgens prijzen te vergelijken op het Internet en daar kopen waar ik prijs-/ kwaliteit-/ dienstnaverkoopsgewijze het meest voordeel mee doe. Volgens de krant De Morgen maakt Unizo er zich grote zorgen over maar mijn mening is dat op termijn de verkoop via een echte winkel pas blijft lukken als er correct advies voor verkoop en correcte service na verkoop in de aankoop begrepen is. In een winkel heb ik dikwijls de indruk dat men niet echt luistert naar wat ik wens maar eerder focust op wat zij mij graag willen verkopen of snel een deal willen sluiten. Bij de aankoop van mijn auto, jaren geleden, in de garage waar ik al lang klant was, probeerde de verkoper mij een hele reeks afzonderlijke opties aan te smeren (waarop hij zijn % had) terwijl het merk een "business pack" aanbood (dat ik had gevonden op het internet) met al die opties voor een fractie van wat hij berekende. Hij weigerde mij het voordeel en toen ik de wagen elders had besteld heeft hij zich in allerlei bochten gewrongen om de deal toch nog op zijn naam te krijgen zogezegd omdat ik zijn prospect was, in zijn regio. Laatst kochten wij een nieuw Silhouette brilmontuur voor mijn eega bij een optieker in de buurt. Hij kon de glazen van het vorige montuur recupereren dus dat was al ettelijke honderden euro's gespaard. Groot was mijn verwondering echter toen ik 's avonds het identieke montuur op het Internet vond voor 33% van de prijs die ik diende te betalen. Uiteraard heb ik met de optieker gebeld nog voor de bril afgewerkt was maar de man kon aantonen dat hij het zelf duurder inkocht en we hebben samen gereageerd bij Silhouette Benelux en bij de fabriek in Oostenrijk. Ik kreeg van de opticien het overzetten en aanpassen van de glazen gratis, nog wat extra korting en goed advies. Ook in de dienst na verkoop ben ik gerustgesteld maar desalniettemin laat dit een zuur nasmaakje. Silhouette Benelux reageerde met een brief van een bladzijde waar ze verzekerden dat noch zij, noch Oostenrijk meewerken aan het verkoop tegen dumpingsprijzen op het Internet en beweren dat daar enkel klanten gelokt worden met hun "groot merk" maar ze niet kunnen leveren. Ik wil dat niet uitproberen want ik heb er geen 500 voor over...
Ik merk dat ik 2 maal na elkaar een stukje van de Duitse keuken heb bezongen maar eigenlijk is, naast oerdegelijke Vlaamse kost, de Oosterse keuken mijn favoriete. Op onze rondreis in Thailand in 1999 heb ik naast van de natuur en een stukje avontuur het meest van de Thaise keuken genoten. Thailand is ongeveer zo groot als Frankrijk, telt evenveel bewoners in zo'n een groot aantal bevolkingsgroepen en heeft bergen en kusten dus daardoor ook een grote verscheidenheid aan gerechten. Gemeenschappelijk zijn een uitzonderlijk evenwicht tussen de smaken (zuur, zoet, zout en bitter), het pikante en het gebruik van een grote verscheidenheid en hoeveelheid van verse aromatische kruiden. Rijst is het "vulmiddel" met daarnaast samengestelde gerechten met veel groenten, kruiden, specerijen, bouillon en/of kokosmelk. Naast smaakharmonie letten de Aziaten ook op samenstellende kleuren, diversiteit in versnijdingen en textuur, zodat een maximaal aantal zintuigen aan het gebeuren deelnemen. Een maaltijd bestaat verscheidene gerechten die dan gelijktijdig worden opgediend, meestal 1 gerecht meer dan het aantal disgenoten. Als wij hier Oosters gaan eten doen wij dit ook zo. De bekendste Thaise soep is tom yang kung een garnalensoep en een recept staat hier (foto met dank aan Zita.be)
Om 18h00 begint er een nieuwe aflevering van mijn favoriete "soap" op Vitaya: "Sturm der liebe". We volgen dit al enkele jaren en alhoewel het scenario voorspelbaar begint te worden, kunnen de gebeurtenissen en vooral de sfeerbeelden mij nog steeds bekoren. Die prachtige sfeerbeelden van de natuur in Beieren, in de omgeving van Bad Tölz, zetten ons aan om in Mei 2010 de streek uitgebreid te bezoeken en we boekten er een hotelletje bij de Tegernsee. Sinds enkele weken begint het te kriebelen om er nog eens terug naartoe te gaan. Niet alleen de natuur maar ook de lekkere Hefeweizen (hefe = gist, bier gemaakt van tarwe, zoals ons witbier, maar met veel meer smaak en minder zuur), de krakend krokante hammetjes, de saibling (een forel-achtige uit het meer), de hemelse worst- en leverbereidingen en de diverse soorten brood die voornamelijk met zuurdesem bereid worden. Naast de diverse meren zijn ook Munchen en de Zugspitze een bezoekje meer dan waard en vanuit België is het ~785 km rijden. We zochten natuurlijk ook waar het "Fürstenhof" stond, waar de buitenopnames van het feuilleton gemaakt worden en maakten er deze foto van...
Deze taart roept bij mij de beste jeugdherinneringen op. Hij was te verkrijgen bij een kleine bakkerij op een pleintje niet ver van de buurt waar wij woonden en nergens anders in de wijde omgeving.
