Voilà, reeds 15 dagen voorbij in mei en na vandaag komen er nog 15 dagen. Ik mag en durf te hopen dat die een beetje droger gaan verlopen. Ik kreeg gisteren in de mailbox een "Stormschademail van Vlaanderen" vooral een waarschuwing voor de hevige regenbuien en dat nr 1722 geactiveerd was. En dat de regen weer hevig naar beneden valt heeft zo zijn gevolgen voor mijn dagindeling. De poetshulp ziet het niet zitten om door al die nattigheid naar hier te komen. Ik neem het haar niet kwalijk, ik zal wat andere taakjes doen vandaag en mijn bezigheden aanpassen. Het zal een dag van lezen, schrijven, en de bibliotheek van mijn teevee eens uitmesten, worden. In het archief van mijn toestel zitten méér dan 40 items te wachten op mij, om bekeken te worden. Ik neem alles op, van wat in mijn ogen interessant kan zijn en vind dan niet altijd de tijd om te controleren of het wel interessant genoeg was om opgenomen te worden. Dikwijls heb ik één aflevering gezien van een serie of wedstrijd en wil ik de volgende uitzending niet missen en zet ik dat voor alle zekerheid op 'opname'. Maar dan komt er, zoals deze week de Koningin Elisabethwedstrijd tussen, en wil ik dat ook bekijken. Uiteindelijk staan er een hele reeks urenvullende programma's te wachten om bekeken te worden. En daarvoor is dan een regendag, zoals vandaag, ideaal om mijn tv-bib eens uit te mesten. Mijn regendag zal gegarandeerd zó voorbijvliegen.
Gisteren werd meegedeeld, hoeveel een Europarlementslid (ze verdienen eigenlijk geen hoofdletter) verdient per maand: 10.000€ + 3.000€ onkostenvergoeding en nog een paar andere voordelen zoals autotankkaart, maaltijdcheques, treinabonnement....Wat voor zwaar werk moeten deze eurocraten daarvoor doen, dat is natuurlijk de grote vraag. Een verbazingwekkende bemoeienis in het leven van de Europeanen!!! Bijvolg is het Europese Parlement onderhevig aan de 'Regelziekte' en vergt zwaar werk van de mandatarissen. Vandaag stonden er zo'n paar werkzaamheden en resultaten in de krant. Allemaal zeer belangrijke interventies in het leven van alledag (zowel voor personen als bedrijven) en geven een beeld van de belangrijke debatten, besluiten en wetgevingen, waarvoor ze zo rijkelijk vergoed worden. Wel te verstaan, al die uitkomsten worden natuurlijk niet op één dag discussie bereikt, soms gaan daar weken, zoniet maanden of jaren over. Er is al een unanimiteit bereikt en in wetteksten gegoten over volgende items: de dikte van chocolade-eieren, de shampoo en het water waarmee je je wast, het lettertype op verpakkingen, het lawaai van de stofzuiger, de kwaliteit van je tatoeages, de snelheid van je ruitenwisser. De nuttige beslissingen zijn o.a. de compensatie na een vliegtuigvertraging, het beestenleed verminderen door de grootte van een kippenhok te bepalen, de video's op instagram en het licht op groen zetten voor de universele lader van gsm. Verantwoording: we zijn één markt geworden en in alle 27 landen van de EU moeten dezelfde wetten en richtlijnen gelden voor personen, zaken en bedrijven. Daar gaan natuurlijk heel veel discussies aan vooraf om een eensgezindheid te bekomen. Tot morgen
Als ik al ooit de intentie zou gehad hebben om gisteren mijn vensters van saharastof en andere onreinheden die erop kleefden te ondoen, dan had ik geen halsbrekende toeren moeten uithalen. De hogedrukreiniger kwam met veel lawaai en gedruis van hierboven. Iedereen tevreden met zo'n regenbui: de plantjes omdat ze gekuisd en stofvrij werden gemaakt en 'en surplus', gezond regenwater kregen, 'ik' omdat mijn ramen op een perfecte manier gereinigd werden. Geen strepen bij het opdrogen, want de zon scheen niet. Ik kan nu weer alles klaar en duidelijk zien wat zich er buiten mijn vier muren afspeeld. "Elk nadeel, heeft z'n voordeel" zei ooit Johan Cruijff (1942016), een voetballer in hart en nieren, met prachtige oneliners en fantastische gezegdes. Het is al zo dikwijls gezegd en geschreven, als hier de zon schijnt moet je binnenshuis alles maar laten liggen zoals het erbij ligt en als de riebedebie naar buiten om van de heerlijke stralen te genieten. Dan moet je achteraf geen 'sunshine guilt' hebben omdat je niet bent buiten geweest als de zon present was. Dat is het nieuwe woord om aan te geven dat je schuldgevoelens moet krijgen als je in huis, van de zonnestralen geniet. Het is bijna een ander woord voor FOMO of 'fear of missing out', het gevoel dat je iets gemist hebt. En dat is wel zo, de zonnestralen en de daarbij horende vit. D, zijn een schaars product geworden waar men ten alle prijze van moet genieten als dat fenomeen zich voordoet. Dat geldt dan vooral voor de senioren die de kans hebben om zich te laten bruinen op natuurlijke wijze, en het niet doen. Het is plezant om dan met 'croc's', de lelijkste schoen ter wereld, buiten te lopen en te zitten. Na een tijdje zijn mijn voeten versierd met rondellekes. De zon kruipt door de gaatjes, zo typisch aan dat plastieken schoeisel, en kleurt zo de zichtbare en blote huid. De voetjes krijgen dan sproetjes, wat leuk is om zien. Nog zo een product dat maar blijft in de kijker staan en waar binnenkort alle ouderlingen wel een voorschrift voor zullen krijgen, Ozempic. Het blijkt niet alleen te helpen om de slanke lijn te krijgen maar ook het risico op een hartaanval te verkleinen. Waarschijnlijk is het geneesmiddel niet alleen bevorderlijk voor diabeteci, maar voor de ganse bevolking want men denkt dat het werkzame ingrediënt nog veel meer kwaaltjes kan genezen. Het is dus nog niet einde verhaal voor dit wondermiddel. Dat is het voor vandaag. Al de rest blijft hetzelfde en het leuke nieuws is met een vergrootglas te zoeken en daar schrijf ik dan het liefste over. Voor slecht en triestig nieuws zijn er kanalen genoeg te vinden. Tot morgen
Na een deftig onbijt en wat spelletjes met mijn huisgenoot, is het tijd om aan mijn pupiter plaats te nemen. Ik moet mijn bedenkingen bij talrijke gebeurtenissen en evenementen van vorige week, gisteren en vandaag, zelfs van een ver verleden, eens weergeven. Met de venster open en de frisse lentelucht probeer ik mijn gedachten te ordenen en aan de goegemeente 'kond' te maken. Mijn ideeën, vaststellingen gaan via de pc naar het internet, waar het ten eeuwige dage zal te lezen zijn. Correctie: zolang er elentric is. Mijn eerste vaststelling; op 14 mei 1948, nog vóór mijn geboorte, nog vóór het algemene stemrecht voor vrouwen, verlieten de laatste Britse Troepen, Palestina. Een voorstel van de 'Volkerenbond' om het gebied Palestina op te splitsen in een Joods en Arabisch gedeelte viel in dovemansoren. De nieuwe premier David ben Goerion (1886-1973) riep meteen de "Staat Israël" uit. Sinds dag 1, leidt het uitroepen van deze nieuwe staat, tot oorlog. Wrang is wel dat het een 80 jarige oorlog is, die ver van oplossingen staat. Het conflict lijkt eeuwig te duren, en vraagt maar meer en meer slachtoffers bij de bewoners door de stijfhoofdigheid van de leiders van beide landsgedeelten. Ondanks voorstellen, overeenkomsten, handdrukken, vergaderingen, blijven de gruwelen, die gevechten meebrengen, bestaan.
Ik gebruik een nieuwe alinea omdat mijn volgende bedenkingen over wat luchtiger onderwerpen gaan en ik wil het voorgaande absoluut niet met lichtvoetigheid vereenzelvigen: Muziek. Vorige muziekweek werd een ode aan de 'hedendaagse muziek' met alles wat er bijhoort: dans, ritme, spektakel, kledij, bandmuziek, natuurlijk ook de controverse, maar uiteindelijk is het ultieme instrument "de stem" van de performer. Daar gaat tenslotte de beoordeling van de verschillende landenjury's over. Deze week begonnen in de Flagey gebouwen de weken van het 'klassieke repertorium'. De start van 'De Koningin Elisabethwedstrijd' nu gepatroneerd door Koningin Mathilde. Gisteren begonnen dan de eerste sessies met 4 kandidaten. Ook onze landgenote mocht haar kunsten tonen met haar kennis en behendigheid op het instrument dat dit jaar in de belangstelling staat: de viool. Ik hoorde gisteren werken van Mozart, Grieg, Ravel...., en het opgelegde onuitgegeven nieuwe werk van Charlotte Bray: The Son and her Flowers. Geen verveling deze week en vooral voor 's avonds heb ik een rustiger bezigheid, enkel luisteren en genieten. Aan de jury om te boordelen of het instrument optimaal gebruikt wordt en de interpretatie van het werk, is zoals het hoort te zijn.
Daarmee zijn we vandaag aan de 'laatste ijsheilige' gekomen. Die waren hun naam niet waardig dit jaar. Gelukkig zou ik maar zeggen, want het weer met zijn nattigheid en wind heeft voor genoeg ellende gezorgd voor iedereen. Tot morgen
Een nieuwe week is van start gegaan: week 20. Voor de verandering, start deze maandag 'grijs en warm'. Na de echte lentedagen, van donderdag tot en met zondag, is er alleen een aangename temperatuur overgebleven. Over 18°C is niet te klagen en als er al eens een buitje zou vallen, is dat welkom voor mijn pas geplante witte pelargoniums. De paarse bodembedekkkers, geraniums, groeien en bloeien op een nooit gezien manier in mijn tuin. Ik moet maar een stekje in de grond steken en hopla, een nieuwe plant is er. Ik steek ze meestal in de grote zwarte plastieken plantenpotten die ik cadeau kreeg van de tuinman. Met een reu in huis en in de tuin, is het opletten dat de bloemen, planten en struiken goed beschermd zitten om niet te veel af te zien van al dat hondenwater. Dus die gekregen potten beschermen al mijn geraniums en pelargoniums tegen mijn wildplasser. Ik kan hem spijtig genoeg geen 'gasboete' opleggen of een andere straf geven. En zo is het vandaag al de 13e mei, en verjaardag van vriend Willy, vader van één van mijn vrienden. Reeds 81 jaren op deze aardkorst levend. Dit jaar heeft hij gekozen om in een assistentiewoning of serviceflat te gaan wonen. Alles bij de hand, geen tuinklusjes, veel nieuwe buren en veel klapkes en veel spellekes. Daarbij natuurlijk een niet te vergeten instrument: de laptop en de gsm. De senioren kunnen niet meer functioneren zonder die electronische speelgoedjes, waaronder communicatie met vrienden en familie wel de belangrijkste zijn. Maar Willy doet getrouw iedere dag zijn oefeningen die 'Duolingo' hem geeft. Ik heb terug eens geprobeert daar aan mee te doen.Ik vond dat ik een serieuze opkikker en extra oefeningen voor mijn Franse taal nodig had. Nog geen dag later wist ik waarom ik er ooit mee gestopt was; het dwingende karakter om oefeningen te doen als men bij deze site is ingeschreven!. Soms tot 5 berichten per dag om me er aan te herinneren dat er oefeningen op mij stonden te wachten. En er is nu juist één ding dat ik goed vind aan gepensioneerd zijn: geen dwingelandij meer van buitenaf. Eén tel/seconde, om de reeks te activeren, één week om ze terug uit te schakelen. Dat is, oef, eindelijk gebeurd, en ik begin dan ook met een blij gemoed aan deze nieuwe week. Heb ik dan al eens fouten in mijn 'Beter Frans' oefeningen, een ramp is dat niet. En als ik dan onze tweede landstaal spreek met mijn Waalse en Brusselse buren, die verstaan me wel mét en zonder fouten. Maar ik zal toch maar eens luisteren naar Lucille Star (1938-2020) en haar "French Song", "Quand le Soleil dit bonjour aux Montagnes". Het blijft een aangenaam lied om te horen. Tot morgen
