Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
31-01-2015
MEDITEREN OP ZONDAG
Voor Titus Brandsma werd een gevangeniscel in Scheveningen in 1942 onverwachts zijn 'kloostercel’: hij werd gearresteerd door de Sicherheitspolizei vanwege verzetsactiviteiten bij de katholieke pers. Brandsma overleed enkele maanden later in Dachau.
MIJN CEL
Het was geen inferno, mijn celletje nummer 577. En toen ik het betrad, las ik er niet boven: ‘Voi che entrate, lasciate ogni speranza! Het is niet onbehoorlijk, een pijpenlaatje met op het einde over de gehele breedte het bed. De breedte van de cel zal 1 meter 80 tot 1 meter 90 zijn, de diepte is zowat het dubbele. De hoogte is ongeveer dezelfde als de diepte. De zijwanden zijn voor twee derde van de diepte in schoon metselwerk uitgevoerd.
Ik tel daarin vijfenzestig stenen in de hoogte, met een vrij brede voeg. Rondom het bed is de muur gecementeerd, wat zindelijker is. Tot op de deurhoogte zijn de muren lichtgeel, daarboven wit geverfd. Ze zien er aardig zindelijk uit.
De deur in het midden van de voormuur is vanbinnen bruin gebeitst. In het midden een vierkant ijzeren luikje waardoor het eten wordt aangegeven. Daarboven is ook nog een met ijzer beslagen kijkgaatje ...
Er ligt een stenen vloer van vrij grote blauwe plavuizen, maar voor de deur lag een goed matje, dat ik overdag onder tafel en 's nachts voor mijn bed leg. Tafel is wel een wat grootse benaming: het is een klaptafeltje tegen de linkermuur, iets kleiner dan een uitgespreid dagblad dat als tafelkleed dienst doet ...
Een stoel heb ik niet, slechts een krukje, een driepoot die echter niet slecht zit. Als ik een steuntje zoek, want men wordt hier meer moe van het nietsdoen dan thuis van veel werken, dan zet ik mijn krukje naast de tafel dicht bij de muur en zo heb ik de gemakkelijkste armstoel.
Van het verdere huisraad is niet veel te vertellen, het is gauw opgesomd: een veger en blik om mijn cel netjes te houden, een klein emmertje en een dweil, een papierkorfje, een grotere emmer met bril, die zich goed laat afsluiten en eens per dag uitgedragen wordt, en een blauwe stenen waterkruik. Ten slotte een zinken zeepbakje en een kapstok met drie haken. Het elektrische licht is boven de klaptafel aan de muur aangebracht. Het wordt vanbuiten aan- en uitgedaan.
Beata Solitudo. Ik ben al helemaal thuis in dat kleine celletje. Ik heb er mij nog niet verveeld, integendeel. Ik ben er alleen, o ja, maar nooit was Onze-Lieve-Heer mij zo nabij. Ik kan het uitjubelen van vreugde, dat Hij zich weer eens geheel door mij heeft laten vinden, zonder dat ik bij de mensen kan of de mensen bij mij kunnen. Hij is nu mijn enige toeverlaat en ik voel me veilig en gelukkig. Ik wil hier altijd blijven, als Hij het zo beschikt. Ik ben nog zelden zo gelukkig en tevreden geweest.
Titus Brandsma
(overgenomen uit: ‘Een jaar wijsheid uit de abdijen’. Samengesteld door Maria ter Steeg)
Woensdag 7 januari. Even voor bedtijd. ‘Mama, lopen er hier ook van die mannen met maskers en geweren rond!? In ONZE straat?’
Ik zit met mijn twee dochters, van 3 en 6, knus in de zetel. Ketnet staat op. Behang. Want we zitten te praten. Over hun school en mijn werkdag. En plots horen we roepen en schieten. We kijken op en zien de daders van de aanslag op de redactie van CHARLIE HEBDO door het beeld rennen.
We kijken samen naar die mannen met maskers en geweren. Hoe ze een politieagent die al op de grond ligt, koelbloedig vermoorden en dan wegrijden. Het duurt maar een paar minuten.
Het is heel stil in onze living. Ik kijk links en rechts van mij en zie twee kleine meisjes met grote ogen naar het scherm staren. Ik had niet in de gaten dat Karrewiet begonnen was. Ik had ook nog niet nagedacht over of en hoe ik iets over deze gruwel zou gaan vertellen aan mijn kinderen.
Ik probeer uit te leggen wat we zagen. Waarom die mannen deden wat ze deden. Ik zeg dat sommige mensen niet goed kunnen verdragen dat andere mensen anders zijn, anders denken.
‘En schieten ze dan op je als je anders bent?’ ‘Nee. Normaal gezien niet. Dat mag niet.’
‘Maar het gebeurt wel?’
Ik zei die avond vooral heel veel niet. Ik zei niks over cartoons of tekeningen. Want de oudste gaat sinds september naar de tekenles. Tekenen is het liefste wat ze doet. Hele dagen lang. Hoe leg je dan uit dat mensen brutaal zijn afgemaakt om tekeningen?
Ik kon ook het woord ‘redactie’ niet gebruiken. Want de oudste dochter weet dat mama en papa op een redactie werken. En ik wou haar zeker niet onnodig ongerust maken. Ze weet dat we met ‘praten’ geld verdienen. lk denk weer terug aan een mail die ik ooit kreeg. Van een luisteraar die botweg mailde: ‘val toch dood’. Ik had iets gezegd waarover zij het niet eens was.
Ik zei niks over ‘Parijs’. De meisjes weten dat mama en papa graag en vaak naar Parijs gaan. Zij waren er ook al. De oudste is zot van de Eiffeltoren en tekent hem ook graag.
Ook het woord ‘religie’ liet ik niet vallen. Want wij gaan ten minste één keer in de maand naar de kerk. Onze kerk. We organiseren al een paar jaar kindervieringen in de Goede Bijstand kerk in hartje Brussel. Voor onze kinderen staat de kerk synoniem voor knutselen. En heel veel verschillende mensen, van verschillende leeftijden en kleuren. De meisjes voelen zich daar thuis, zijn het gewoon zo, zo gewoon dat als we eens naar een andere kerk moeten, voor een doopviering of een begrafenis, ze na vijf minuten stilletjes vragen wanneer ze mogen gaan knutselen. Iedereen is in onze kerk even belangrijk, los van afkomst, geslachtsvoorkeur.
De gemeenschap. Dat is de belangrijkste reden waarom we naar de kerk, die kerk, gaan. Met onze kinderen. Hoe leg je hen uit dat er heel veel verschillende gemeenschappen zijn en dat die onderling niet altijd met elkaar overweg kunnen? Hoe vertel je dat er oorlogen worden gevoerd om religie?
Wat ik die woensdagavond dan wel vertelde, behalve heel veel niet? Dat niet iedereen hetzelfde denkt over iets. Dat je een mening mag hebben, moet hebben. En dat discussiëren altijd kan. Maar je mag niet iemand doden als die ander jouw gedacht(egoed) niet deelt.
‘Zus en ik maken soms ruzie. Maar ik zou zus nooit dooddoen. Zus is mijn lievelingszus.’
Ik huilde die avond ook, daar in onze zetel, met links en rechts van mij een kind.
‘Waarom ween je, mama?’ Mijn oudste gaf me een aaitje.
Ik weende voor de slachtoffers van de terreuraanslagen. Ik weende voor de vrijheid van meningsuiting. Voor de wereld waarin we leven.
En vooral omdat er een dag zal komen waarop mijn kinderen echt zullen beseffen wat er allemaal kan gebeuren op deze wereld. Waartoe mensen in staat zijn. En om wat voor reden.
En de kans is heel klein dat dat besef zal komen terwijl ze knus links en rechts van mij zitten ...
Donderdagavond zat ik weer in die zetel. weer met links en rechts van mij een kind. En we zagen plots een straat in Verviers. Vol gemaskerde en gewapende mannen.
En ik dacht weer aan die vraag van mijn oudste dochter: ‘Mama. lopen er hier ook van die mannen met maskers en geweren rond!? In ONZE straat?'
Heidi Lenaerts (Radio- en tv-stem. Onder andere bekend van 'Django' op Klara. En mama) In: ‘Tertio’, nr. 780, 21 januari 2015.
