NIET VOOR MIJ WEGGELEGD

Enerzijds ervaar ik een authentiek verlangen in mij naar stilte en rust. Maar anderzijds ontstaat in mij onmiddellijk een gevoel van angst wanneer de contacten en relaties, het werk, de muziek of de mooie natuur wegvallen.

Rust vinden in mijn binnenkamer? Dat lijkt niet voor mij te zijn weggelegd. En toch is er niets waarnaar ik fundamenteler verlang.

Een paradoxale situatie. Indien ik mijn eigen roeping zelf had mogen uitkiezen (dwaze hypothese!), zou ik beslist het liefst trappist of kleine broeder van Charles de Foucauld geworden zijn, ofschoon ik ten volle besef dat ik geen van die beide mooie levensvormen ook maar drie dagen zou hebben volgehouden.

God heeft het echter anders beschikt en ik ben er gelukkig mee.

Herwig Arts s.j.

(overgenomen uit: ‘Een jaar wijsheid uit de abdijen’. Samengesteld door Maria ter Steeg)

25-01-2015 om 08:22 geschreven door Omer

VERLANGENS

Verlang je dat de wereld beter zou zijn?

Laat me je dan vertellen wat je kan doen.

Hou allereerst je eigen acties in de gaten:

zorg dat ze altijd oprecht en eerlijk zijn.

Ontdoe je geest van egoïstische motieven.

Laat je gedachten mooi en mild zijn.

Maak van je eigen leefwereld een tuin van Eden.

Verlang je dat de wereld wijzer zou zijn?

Begin er zelf aan door wijsheid op te slaan

in het kladblok van je hart.

Verspil daar geen enkele pagina aan dwaasheid.

Leef om te leren en leer om te leven.

Als je aan mensen wijsheid wil doorgeven

moet jij die eerst zelf verwerven.

Verlang je dat de wereld blij zou zijn?

Let er dan op om dag na dag

zaden van vriendelijkheid rond te strooien

langs je levensweg

tot vreugde van één of vele passanten.

Want als jouw handen één boom planten

kan die vele mensen beschermen tegen de zon.

(Auteur mij onbekend)

22-01-2015 om 07:27 geschreven door Omer

MIJN HANDEN

Ik zie op mijn oude handen – 

hun taak is bijna gedaan – 

Brachten ze eer of schande? 

Brachten ze zegen aan? 

O mijn handen! Mijn handen! 

Nu moeten ze spoedig vergaan. 

Ze hebben al rimpels en vouwen, 

vlekken bruin die geen water wist. 

Ach! Al te groot vertrouwen! 

Wat hebben ze vaak zich vergist – 

Mijn handen! Mijn handen! Hoe dikwijls 

hun schoonst bedoelen gemist. 

Nu gaan ze welken en kwijnen, 

ze laten zich niet meer gebiên, 

uiteen valt de kunstige, fijne 

gehoorzame machien – 

O handen, mijn handen, gauw zal ik 

uw schrift niet langer zien. 

Dan worden ze mager en beven, 

in verlangen naar eeuwige rust, 

dan is ’t laatste woord geschreven, 

het laatste kaarsje geblust. 

En mijn handen, mijn handen, voor ’t laatst nog 

door lieve lippen gekust. 

Nog eens doet mijn wil hen buigen 

in gehoorzaamheid naar elkaar, 

zó zullen ze blijven getuigen 

van mijn gang tot der zaligen schaar 

O mijn handen, mijn handen, verstijfd dan 

in durend aanbiddingsgebaar.

Frederik Van Eeden (1860-1932)

20-01-2015 om 08:50 geschreven door Omer