DOOPSEL VAN JEZUS

Vandaag horen we in het evangelie dat Jezus door Johannes gedoopt wordt in de Jordaan. Zo nodigt het evangelie van vandaag ons uit om eens na te denken over de betekenis van de sacramenten van doopsel en vormsel; want doopsel en vormsel maken eigenlijk een tweeluik uit: de bewuste keuze om Jezus na te volgen.

In deze tijd kan dat alleen maar als je tegendraads bent, als je tegen de stroom in durft roeien.

‘Dit is mijn dienaar die Ik ondersteun, 
mijn uitverkorene in wie Ik behagen schep: 
mijn geest stort Ik over hem uit, 
gerechtigheid laat hij stralen over de volken. 
Hij roept niet, hij schreeuwt niet 
en op straat verheft hij zijn stem niet. 
Het geknakte riet zal hij niet breken, 
de kwijnende vlaspit niet doven, 
in waarheid zal hij de gerechtigheid laten stralen. 
(Jesaja 42,1-3)

‘Ik doop u met water,

maar er komt iemand 

die sterker is dan ik; 

ik ben niet waardig

de riem van zijn sandalen los te maken. 

Hij zal u dopen

met de heilige Geest en met vuur.’ 

(Lucas 3,16)

ALLEEN MAAR WAT WATER?

Het doopsel van Jezus doet ons denken aan ons eigen doopsel, en dat van onze kindjes. Wat kan dat beetje water eigenlijk veranderen? Allereerst heeft een doopsel maar zin binnen een gelovig denken. Anders heeft een doopsel geen betekenis. Door het doopsel drukken wij ons geloof uit dat elk kindje een geschenk is van God. Een kindje is een geschenk van God … betekent niet dat God op een goeie dag een ooievaar naar de aarde stuurde met in zijn snavel een mooi verpakt kindje voor gelukkige ouders. Dit is een karikatuur, maar het geloof dat elk kindje een geschenk is van God heeft een mooie inhoud: God vertrouwt ons zozeer, dat Hij dit broze kindje, aan ons toevertrouwt om het op te voeden tot een goede mens, tot een goede christen.

Dit is een zeer groot vertrouwen van God in de mensen … want elke mens, hoe klein ook, is kostbaar in Gods ogen. Het is vèr-strekkend ook, het moet over vele, vele jaren waargemaakt worden. De Indische dichter Tagore zei dat mooi: ‘Elk kindje komt met de boodschap dat God nog niet ontgoocheld is over de mensen.’ Een kindje laten dopen is een grote verantwoordelijkheid opnemen: om zelf vóór te gaan als een goede mens, als een goede christen, om niet mee te draaien in onze maatschappij, die vaak zo ver van God afstaat. Aan ons om te tonen dat God alle vertrouwen in ons mag hebben, dat Hij redenen mag hebben om niet in ons ontgoocheld te zijn.

En daarnaast geloven wij ook dat een kindje door het doopsel kind van God wordt. 'Kind' zeggen we, omdat wij geen beter woord vinden om onze band met God weer te geven. Het doopsel maakt ons tot andere mensen, mensen die in een totaal nieuwe liefde tot God leven. Door het doopsel worden we Gods geliefden, zoals kinderen de geliefden van hun ouders zijn. Maar als wij andere, nieuwe mensen geworden zijn, zullen wij ook op een andere manier leven. 'Als gij met Christus ten leven zijt gewekt, zoek dan, wat verheven is'.

De eerste christenen gebruikten deze woorden: wie Jezus wil volgen, moet sterven aan de 'oude mens', moet tegen 'de wereld' ingaan. 'De oude mens' en 'de wereld' wijzen op zondigheid. Wie gelovig wil leven, kan die ‘wereld’ of die ‘oude mens’ niet volgen, maar onze diepste keuze wordt dan ingegeven door de Goede, Heilige Geest die God zelf is. Anders haalt de liefdeloosheid het op de Liefde. Hardheid en ontrouw winnen van trouw en zachtmoedigheid. Minzaamheid en vriendelijkheid verdwijnen en wij worden mensen, die niet te genieten zijn.

Een diepe rust, vrede of vreugde in ons hart zal ons dan ook niet verleend zijn. Maar ons leven wordt één langdurige, rusteloze vlucht. Johannes schrijft: 'De volmaakte Liefde verdrijft elke vrees.' Het klimaat van angst en vrees, dat vele mensen in zijn greep houdt, toont hoe ver wij afstaan van die echte Liefde. Want vrees en angst vullen het hart, dat niet meer vol is van de liefdevolle verbondenheid met God en elkaar. De echte vreugde in ons leven kan slechts gewekt worden, als wij bij de echte bron van Leven gaan putten, en dat zijn niet de vergankelijke pseudo-waarden, maar wel de aloude waarden van altijd, waarden waarmee mensen van toen, waarmee mensen van vandaag het moeilijk hebben.

KLEIN GEBED

Vader geef mij de kracht
om mijn vreugde te dragen
in deze sombere tijd

uw vreugde in alle dingen

laat niet toe
dat de wereld mij moedeloos maakt

dat de wanhoop der miljoenen
en hun vertwijfelde daden
mij besmet

want het is hun vreugde
hun vreugde van morgen
die mij vult

laat dit niet teloor gaan Vader
opdat mijn broeders
broeders eens worden

Erik van Ruysbeek

09-01-2016 om 08:29 geschreven door Omer

Op een graf vlak bij dat van mijn vader ligt sinds enkele weken een in cellofaan verpakt boeket rode rozen van kleur te verschieten. Het is allicht besteld in een andere stad en hier door een bloemist neergelegd.

Er zit een mauve lint omheen, met daarop in gouden letters, die onder invloed van de zon elke dag wat meer van hun glans verliezen, alleen maar dit ene woord: 'mama'.

Als ik voorbij dat graf ga en dat woord lees, doe ik meer dan het lezen: ik hoor het als een hartverscheurende kreet die met de dag zwakker klinkt.

Christian Bobin: ‘Verrijzen’

07-01-2016 om 18:23 geschreven door Omer

DE WUIVENDE

Mijn vrouw is de wuivende, die met haar zakdoek

in 't licht langs het korenveld gaat,

zij zendt mij een uiterste teken van liefde

nu zij mij, gedwongen, verlaat.

Wie weet voor hoelang zij vertrekt? Ik blijf eenzaam

doch jubel staat op in mijn bloed.

Ik voel mij niet langer gevangen; rondom mij

is alom haar wuivende groet.

Mijn God in den hemel, die 't ziet, en die weet

hoe ik nooit voor mijzelven iets vroeg:

al wat Gij mij gaaft heb ik dankbaar aanvaard

en Gij gaaft mij geluk genoeg!

Verhoor voor vandaag en de rest van mijn leven

één enkele bede van mij:

dat altijd mijn vrouw als uw teken van liefde

voor mij deze wuivende zij.

Haar simpel bewegen der hand bij haar afscheid

zond mij het geheim tegemoet

waarom Gij uw engel zijn boodschap liet zeggen

beginnende met ‘Wees Gegroet!’

Want al wat beweegt, hier op aarde, in de zee

langs Uw heemlen vol heerlijkheid

is niets dan een wuivende groet aan de ziel

om te zeggen, hoe goed Gij zijt.

Wie God wil begrijpen die heeft niet genoeg

aan ons vorsende mensenverstand.

Hij zie naar het dansen van sterren en golven

en het wuiven der dierbaarste hand.

Al wat ik geloof en belijd vat ik samen

in deze, mijn opperste wet:

mijn ziel zij een wuivende groet aan mijn God

want ik heb geen volmaakter gebed.

Mijn ziel zij een riet aan de stroom der genade

en een wuivende golfslag, die spoelt

langs de zoelheid der kust, en een graanveld in zon

dat de tocht van de zomerwind voelt.

Mijn ziel zij gelijk aan de ziel van de vrouw

die mij toezond uw godlijke groet,

want zij is de wuivende, die Gij mij gaaft

en ik dank U, het leven is goed.

Anton van Duinkerken

05-01-2016 om 08:41 geschreven door Omer