FEEST VAN DE HEILIGE FAMILIE

30 DECEMBER 2018

De omstandigheden, en ook wel de gebeurtenissen zelf, waren wel heel ongewoon, maar in Bethlehem, en later in Nazareth,  zien we eigenlijk een gewoon gezin samen: moeder Maria, vader Jozef en 't kindje Jezus. Vorige dinsdag vierden wij zo dat God – door en door – als mens tussen ons wilde leven: Jezus werd als een kindje geboren in een gezin als alle andere.

God zelf wil tussen gewone mensen wonen, en meeleven met hun zorgen, met hun vreugden. In dat kader wordt vandaag weer een gewone gebeurtenis met heel ongewone kantjes verteld. Zoals zovele Joodse gezinnen in die tijd gingen Maria en Jozef met het kind Jezus naar de tempel, en in het licht van zijn heel uitzonderlijke toekomst blijft dit kind reeds achter in de tempel en gaat daar in discussie met de ‘theologen’ van zijn tijd, allicht om hen op hun foutieve denkbeelden te wijzen, die meer hun eigenbelang dan Gods eigen Woord dienen.

Laten wij dankbaar en ontroerd dit mooie feest vieren!

Bekleed u,

als Gods heilige en geliefde uitverkorenen,

met tedere ontferming,

goedheid, nederigheid, zachtheid en geduld.

Verdraag elkaar en vergeef elkaar,

als de een tegen de ander een grief heeft.

Zoals de Heer u vergeven heeft,

zo moet ook u vergeven.

(Kolossenzen 3,12-13)

Toen ze Hem daar zagen, waren ze zeer ontdaan.

Zijn moeder zei:

`Kind, hoe kon je ons dit aandoen?

Wat waren je vader en ik ongerust toen we je kwijt waren.'

Hij zei tegen hen:

`Waarom hebben jullie mij gezocht?

Wisten jullie niet dat ik bij mijn Vader moest zijn?'

(Lucas 2,48-49)

‘HIJ WAS TOEN AMPER TWAALF’

Het evangelie vertelt ons weinig over de kindertijd van Jezus: allicht heeft Hij die jaren doorgebracht als elke andere jongen in zijn land en in zijn tijd. Maar Lucas en Matteüs vertellen enkele heerlijke anekdotes. Zo zijn er ook nu een paar zinnetjes, die meer betekenis krijgen door zijn latere leven.

Het verhaal begint nog heel gewoon: zoals vrome mensen wel meer deden, ging ook dit gezin uit Nazareth Pasen vieren in Jerusalem. Eerst verloopt alles heel normaal, de heenreis, het Paasfeest zelf, en dan vatten ze de terugtocht aan. De avond van de eerste dag al is er onrust: het kind van twaalf is niet bij de groep. Is hij verloren gelopen? Werd hij ontvoerd? Het is een angst en een verdriet, die ook vandaag bestaan: de zoektocht, het opsporingsbericht, niet zelden een tragische afloop. Hier is de afloop anders: Jezus is achtergebleven in de tempel en is volop met de rabbi’s in gesprek. We verstaan de vrees van Maria: ‘Kind, hoe kon je ons dit aandoen?’ Het woord van Simeon komt al uit: het leven van Jezus zal als een zwaard haar moederhart doorsteken.

Het antwoord van Jezus was onbegrijpelijk voor hen: ‘Wisten jullie dan niet dat ik bij mijn Vader moest zijn?' Het eerste woord van Jezus wijst al naar zijn unieke verbondenheid met God, die Hij zonder enige schroom ‘mijn Vader’ noemt. Moeder Maria, die alles in haar hart bewaarde, kan dat niet begrepen hebben, zoals er later nog zoveel zou gebeuren, dat zij niet kon begrijpen, maar dat wel als een zwaard door haar moederhart ging.

De jaren nadien rijpt zijn roeping. Er worden ons geen details meer gegeven, maar Lucas schrijft wel: ‘Jezus werd een wijs en volwassen man, die steeds meer in de gunst kwam bij God en de mensen.’

De wondere jaren van later, waarover wij zoveel meer weten, waren toen nog veraf. Maar in dat ene zinnetje, dat een hele jeugd samenvat, vinden wij een oproep voor een leven lang. Mochten ook wij – ongeacht onze leeftijd – dag na dag nog groeien in wijsheid en in welgevalligheid bij God en bij de mensen.

Het lied van de ouders

Wij vonden hem temidden van

de leraren gezeten.

Hij redeneerde als een man.

Hij las uit de profeten.

Wij zagen het als vreemden aan.

Wij hebben hem geschrokken

en haastig uit de kring vandaan

en met ons mee getrokken.

Wij zijn op weg naar Nazareth,

ons huis, ons lieve leven,

maar dat is nu voor altijd met

Jeruzalem verweven.

En hij loopt weer tussen ons in,

maar toch al half ontkomen,

en hij ziet buiten ons gezin

de vader van zijn dromen.

Hij is er en hij is er niet.

Wij moeten hem al delen

met een noodzakelijk verschiet

waar God hem zal bevelen.

Wat is dat voortaan voor een zoon

wat krijgt hij nog te dragen,

wat is er voortaan nog gewoon

in onze levensdagen.

Michel van der Plas

29-12-2018 om 09:18 geschreven door Omer

HET VERHAAL VAN DE TWEE WERELDEN

De wereld van de herberg...
De wereld van de stal...

Midden in de nacht – schrijven de evangelisten – 

is er een ster boven een stal. 

Een hut 

het verblijf bij uitstek voor wie niet meetelt 

en geen aanspraak kan maken op enig recht. 

Er was namelijk ‘geen plaats in de herberg’. 

Wie niets bezit, ogenschijnlijk niets te bieden heeft, 

krijgt ook geen plaats.

Er zijn twee werelden:

de wereld van de herberg

en de wereld van de stal.

De ene wereld is de plaats van het ‘goed volk’, 

je weet wel, 

zij die geluk hadden in het leven, 

degelijk werden opgevoed in een warme thuis, 

alle kansen hadden om te studeren

en daarna een goede baan vonden, 

mensen met een goede naam in de gemeenschap. 

Ze hebben het goed.

De stal is die andere wereld: 

miserie 

die kleine mensen 

van vader op zoon geërfd hebben: 

geen thuis, geen opvoeding, geen werk, 

geen zekerheid voor morgen. 

In de herberg worden zij 

os - en – ezel – mensen genoemd, 

schorriemorrie, 

verlopen lui, 

niet te vertrouwen, 

mensen met wie je beter niet omgaat, 

kinderen met wie je niet speelt, 

jongeren die voor niets goed zijn.

Voor de mensen van de stal 

blijft de herbergdeur 

potdicht.

Twee totaal aparte werelden.

De mensen van de stal 

zijn daar terecht gekomen omdat de herberg 

al ‘volzet’ was.

Armoede van velen ontstaat 

uit de opgepotte rijkdom van enkelen. 

Eenzaamheid 

is het bittere resultaat van de gesloten kring, 

van mensen die genoeg hebben aan elkaar. 

De verdoken armoede

van kleine mensen 

stelt mij onontkoombaar voor deze keuze: 

Gods liefde 

zichtbaar maken 

of verduisteren...

Wie op zoek gaat naar de stal 

vindt altijd wel een ster 

om de weg te vinden. 

En alleen wie kijkt als een herder 

herkent daar in die stal 

het kind van God.

(uit: 4ingen ‘Herders, hij is geboren’)

26-12-2018 om 20:18 geschreven door Omer

DE KAT EN DE DUIF –

EEN BETOVEREND KERSTVERHAAL

Jeugdauteur Sylvia Vanden Heede en illustrator Nilu Kuhpour creëerden voor Kerknet een uniek (voor-)leesmoment voor Kerstmis.

Jeugdauteur Sylvia Vanden Heede (°1961) is bij het grote publiek vooral bekend van haar Vos en Haas-reeks. Haar werk kreeg een lange reeks bekroningen, waaronder de Zilveren Griffel en de Gouden Uil Prijs van de Jonge Lezer. Ze woont en werkt in Brugge. 

Illustrator Nilu Kuhpour (°1985) studeerde grafisch design in Teheran en Antwerpen. Ze is freelance grafisch designer en werkt mee aan kinderboeken. De Perzische cultuur is een herkenbare inspiratiebron. Ze woont en werkt in Antwerpen. 

Het was nacht en stil. Kasper liep dicht tegen de huizen. Je zag hem bijna niet. Als hij plotseling tevoorschijn sprong, schrokken de mensen zich een ongeluk. Sommigen sloegen zelfs een kruis.

Om zulke dingen moesten zijn baasjes altijd lachen. Ze aaiden onbevreesd zijn zwarte glanzende vacht van kop naar staart en kop naar staart, nooit andersom. Een kater als Kasper streek je niet straffeloos tegen de haren in.

Meestal was Kasper tevreden over zijn baasjes, maar vanavond niet. Het was kerst. Dat betekende een dikke plak paté op een bordje met een gouden rand, versierd met een takje hulst. Het betekende glinsterende ballen en lichtjes in een boom waar je niet in mocht klimmen, en juist dat verbod verhoogde het plezier. Kerst, dat betekende ook bezoek dat heel lang kwam tafelen. Kasper hield niet van bezoek, al wilde hij dat op kerst nog wel verdragen.

Maar nu niet. Niet meer.

Kasper zweepte zijn kwaadheid op met een paar felle slagen van zijn staart. Hij kon het nog altijd niet geloven: hij was het huis uitgezet! Zijn eigen huis! Voor een van de gasten! Voor iemand die allergisch was aan kattenhaar!

Weer die staart die zwiepte. Kasper werd hoe langer hoe bozer.

~

In al zijn nijd was Kasper zonder doel blijven doorlopen en nu merkte hij dat hij zich op het kerkplein bevond. Er hingen lichtjes in de bomen. Het was zo stil dat er niets bewoog. Zelfs de lichtjes verpinkten niet. Ze straalden roerloos en koud als verre, ijzige sterren in een oneindig leeg heelal.

’s Zomers lag Kasper graag onder de struiken bij de kerk te loeren naar de duiven die uit de toren waren afgedaald. Hij hield van duiven. Vooral de sappige malse borst vond hij lekker.

Alsof Kaspers gedachten bij toverslag vlees en bloed geworden waren, tippelde daar ineens een dikke duif dwars over het plein. Zomaar een duif midden in de winternacht. Eén vleugel sleepte over de grond. Hoog zou die duif niet meer vliegen en ver evenmin.

Kasper aarzelde niet. Weg was zijn woede om het hem aangedane leed. Hij zag alleen nog maar de vleugellamme duif. Een vogel voor de kat. Hij spande zijn spieren, rende en sprong.

~

‘Céleste, pas op! Achter je!’

De duif schrok, keek om, maakte een rare fladdering en ontkwam. Kasper miste haar op een veertje na. Het beest fladderde al verder, zwalpend als een dronkaard..

‘Vlug! Hierheen!’

Weer die stem. Het was geen mens die riep. Daarvoor verstond Kasper het veel te goed. Van mensentaal begreep hij alleen de woorden die er toe doen, zoals ‘eten’ en ‘lieve poes.’ Toch klonk de stem ook niet als die van een kat. Maar wie sprak er dan? Beduusd keek Kasper om zich heen. In die ene tel verloor hij de duif uit het oog, en ze was verdwenen.

~

Midden op het plein stond een kerststal waarvan de staartster op het dak als een lichtende pijl naar de ingang wees. Daar zou de duif wel heen zijn gevlucht. Alsof ze daar veilig zou zijn! Kasper trok zijn klauwen in en uit. Zijn maag kneep. Het werd tijd voor zijn kerstdiner.

~

Er brandde in de stal een heel zwak lichtje. Dat lichtje scheen op een starre, glimmende pop in een bak vol stro. In de schemering aan weerszijden van de bak stonden twee rare figuren naar die pop te staren. Ze schonken geen aandacht aan Kasper. Na enige tijd begreep hij dat ze ook een soort poppen waren, en hij ontspande.

Waar zat die duif?

Hij hoorde iets ritselen. Ze was er dus wel. Hij hoorde echter ook nog iets anders: de zware ademhaling van een wezen dat veel groter was dan hijzelf.

De haren van Kasper gingen recht overeind staan. Hij kromde zijn rug en maakte zijn staart zo dik als een plumeau.

‘Ik ben een zwarte kat en ik breng ongeluk!’ siste hij met ogen die gloeiden als vuur. ‘Kom op als je durft!’

Iemand lachte in het donker: ‘Hèhèhè!’

Een ander zei: ‘Het is kerstnacht. Vrede op aarde.’

Kasper herkende de stem die hij daarnet al had gehoord.

‘Katten kennen geen vrede’, koerde een derde droevig boven zijn hoofd.

Het kon niet anders of dat was de duif.

Kasper tuurde omhoog. Hij kon haar vaag zien zitten op de lage balk in de nok. Gemakkelijk te pakken.

‘Een sprekende duif!’ mompelde hij vol verbazing. ‘Daar geloof ik niet in!’

‘Alsof ik in een sprekende kat geloof’, zei de tweede stem. ‘En toch hoor ik je. Je praat als een ezel.’

Het was ook werkelijk een ezel die nu uit de duisternis tevoorschijn trad. Naast hem verscheen een schaap. De twee dieren stonden in een deel van de stal dat van de rest was afgescheiden door een hek van hout.

‘Hèhèhè’, bleef het schaap maar lachen. ‘Kijk toch eens hoe hij kijkt, Manu. Alsof dit zijn eerste kerstnacht is! Alsof hij niet weet dat in deze heilige nacht de dieren spreken!’

‘En er wordt geen bloed vergoten!’ waarschuwde de duif.

~

Kasper schudde zijn kop om wakker te worden. Dit kon niets anders zijn dan een bizarre droom. Maar hoe hij ook schudde, de dieren zwegen niet, integendeel, nu begonnen ze pas goed.

‘Dit is al het vijfde jaar dat ik hier sta’, babbelde Manu de ezel. ‘En voor Noëlla is het de tweede keer. Eigenlijk hoort er ook een os bij, maar die zijn moeilijk te vinden.’

‘Ossen zijn zo uit de tijd’, blaatte Noëlla.

‘Pastoors hebben ze ook tekort’, verzuchtte Manu. ‘Vroeger had je hier tenminste nog een middernachtmis en die zat bomvol. Maar kijk nu eens: de kerk is dicht en dood.’

Hij liet zijn oren en zijn onderlip hangen.

‘In de stad is er vannacht een mis’, probeerde Noëlla hem op te monteren. ‘Nietwaar, Céleste?’

‘Roekoe’, knikte de duif.

‘Niets hebben wij daaraan’, mompelde Manu mistroostig. ‘Niemand zal komen kijken naar hoe goed wij de wacht houden bij het Godd’lijk Kind.’

~

Kasper slaakte een kreet van afkeer en spot.

‘Het Godd’lijk Kind? Bedoel je dat ding daar in die bak? Het is nep! Een pop!’

‘Oh!’ fladderde Céleste geschokt.

Er dwarrelde een grijs veertje naar beneden.

‘Natuurlijk is het nep’, zei Manu zuur. ‘Wij spelen iets na dat lang geleden is gebeurd. Straks om middernacht knielen wij bij de kribbe neer met onze koppen naar het oosten. En dan is het weer voor een jaar voorbij.’

‘We knielen om de Heiland te eren’, legde Noëlla schaapachtig uit.

‘Met Kerst vieren we de geboorte van de Redder!’ knikte Céleste vol ijver.

Ze trippelde op de balk heen en weer. Het water kwam Kasper in de bek. Hij moest aan zijn goudomrande bordje denken en aan het takje hulst.

~

‘Weet je, ik stam af van de schapen van Bethlehem’, vertrouwde Noëlla de anderen plotseling vol trots toe. ‘Mijn voorouders hebben de engelen horen zingen.’

‘Ik stam af van de ezel van Bileam’, probeerde Manu haar te overtroeven. ‘Die kon engelen zién.’

‘En ik, ik ben verre familie van de engelen!’ riep Céleste daar bovenuit. ‘Want ik heb vleugels net als zij!’

Ze sloeg ze open en dicht. Nog meer veertjes dansten sierlijk naar omlaag.

‘O ja? Ben je dan toevallig ook het zusje van de Heilige Geest?’ vroeg Noëlla venijnig.

Céleste fladderde gekwetst.

‘Hoe durf je! Jij… Jij onnozel schaap!’ riep ze uit.

‘Hoor wie het zegt. Simpele duif!’

‘Zwijg, stomme ezel!’

Het werd me daar een gekrakeel in die stal, in die stille nacht, bij dat Heilig Kind. Het schaap en de ezel en de duif kibbelden zo erg over wie van hen nu het belangrijkste was, dat ze er Kasper bij vergaten. Die was op een strobaal gesprongen en begon aan zijn sluwe klim naar de balk waarop Céleste zat. Het was een kwestie van ogenblikken. Onder hem lag de pop te blinken in zijn bak. Eens zien of de Redder de duif kan redden, dacht Kasper nog.

~

Toen luidden, ver weg maar toch hoorbaar, de klokken voor de nachtmis in de nabijgelegen stad. Tegelijkertijd klonk er ook iets anders, een oeroud geluid en toch elke keer nieuw, het mooiste, het allermooiste geluid dat er in de hele schepping te horen valt: de eerste schreeuw van een pasgeboren kind.

~

Kasper schrok en tuimelde van de balk. In zijn vliegensvlugge draai om op zijn vier poten terecht te komen, zag hij in een flits een zuigeling in het stro. De oogjes dichtgeknepen, het mondje vertrokken in een kreet. Twee handjes graaiden in het ijle. Een moeder boog zich over hem heen. Ze zong, ze suste. Een vader greep haar hand.

~

‘Glori-ia! Glori-ia!’ balkte de ezel en het schaap blaatte ‘in excelsis!’ en de duif, die recht omhoog klapwiekte met merkwaardig witte vleugels in de zwarte nacht, koerde: ‘Ho- ho- sanna!’

Het klonk als roe-koe-koe.

Maar Kasper wist wel beter.

Sylvia Vanden Heede, in: ‘KerkNet Nieuwsbrief, maandag 24 december 2018’

25-12-2018 om 09:42 geschreven door Omer

HET EERSTE KERSTVERHAAL

In die dagen kwam er een besluit van keizer Augustus, dat er een volkstelling moest gehouden worden in heel zijn rijk.Deze volkstelling had voor het eerst plaats toen Quirinius landvoogd van Syrië was. Allen gingen op reis, ieder naar zijn eigen stad om zich te laten inschrijven. Ook Jozef trok op en omdat hij behoorde tot het huis en geslacht van David, ging hij van Galilea uit de stad Nazaret naar Judea, naar de stad van David, Betlehem geheten, om zich te laten inschrijven, samen met Maria, zijn verloofde, die zwanger was. Terwijl zij daar verbleven, brak het uur aan waarop zij moeder zou worden; zij bracht haar zoon ter wereld, haar eerstgeborene, wikkelde hem in doeken en legde Hem neer in een kribbe,  omdat er voor hen geen plaats was in de herberg.

In de omgeving bevonden zich herders die in het open veld gedurende de nacht hun kudde bewaakten. Plotseling stond een engel des Heren voor hen en zij werden omstraald door de glorie des Heren, zodat zij door grote vrees werden bevangen. Maar de engel sprak tot hen: 'Vreest niet, want zie, ik verkondig u een vreugdevolle boodschap die bestemd is voor het hele volk. Heden is u een Redder geboren, Christus de Heer, in de stad van David. En dit zal voor u een teken zijn: gij zult het pasgeboren kind vinden, in doeken gewikkeld en liggend in een kribbe.' 

Opeens voegde zich bij de engel een hemelse heerschare; zij verheerlijkten God met de woorden: 'Eer aan God in den hoge en op aarde vrede onder de mensen in wie Hij welbehagen heeft.' 

Zodra de engelen weer van hen waren heengegaan naar de hemel, zeiden de herders tot elkaar: 'Komt, laten we naar Betlehem gaan om te zien wat er gebeurd is en wat de Heer ons heeft bekend gemaakt.' Ze haastten zich er heen en vonden Maria en Jozef en het pasgeboren kind, dat in de kribbe lag.

Toen ze dit gezien hadden, maakten ze bekend wat hun over dit kind gezegd was.  Allen die het hoorden, stonden verwonderd over hetgeen de herders hun verhaalden. Maria bewaarde al deze woorden in haar hart en overwoog ze bij zichzelf. 

De herders keerden terug, terwijl zij God verheerlijkten en loofden om alles wat zij gehoord en gezien hadden; het was juist zoals hun gezegd was.

Kerstnacht

Kerstnacht – het woord is als een lafenis,

een koele sneeuw, glanzend onder het zachte

stralen der sterren – op de landen is

het weerloos stil, een ongerept verwachten.

Kerstnacht – het eenzaam zwerven der gedachten

rondom het oud verhaal, het nimmer uit te spreken

verlangen naar het helder zingen in de nacht en het

opgaan van de ster, een lichtend teken.

Kerstnacht – het sneeuwt op uw geschonden aarde,

dun en verstuivend dekt een huivering

van ijle val, een lichte zuivering

het vragen, dat wij ongestild bewaarden.

Ida Gerhardt

25-12-2018 om 09:11 geschreven door Omer